Urząd wierzącego

utworzone przez | wrz 17, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele

Zapomniany urząd

1 Piotra 2:9 Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

Doktryna o urzędzie wierzącego nie jest nowością ani innowacją wynikającą z gorliwości mediów społecznościowych, lecz prawdą biblijną, przywróconą do światła w okresie Reformacji i wyznaną w historycznych konfesjach wiary Kościoła. To prawda, że biblijna wiara Reformowana od zawsze kładzie bardzo silny nacisk na szczególne urzędy w kościele. Według Słowa Bożego istnieją urzędy diakona i starszego, wśród starszych funkcjonalnie wyróżnić możemy także pastorów-nauczycieli. W instytucji kościoła powinni zatem znaleźć się

Ale wiara Reformowana równie mocno kładzie nacisk na obecność w kościele urzędu wierzącego. Każde dziecko Chrystusa, dziecko Reformacji powinno sprawować swój urząd wierzącego, urząd akcentowany przez Marcina Lutra w walce z papistami.

Przywrócenie kościołowi urzędu wierzącego było śmiertelnym ciosem dla papieskiej hierarchii. Mamy nadzieję, że stanie się śmiertelnym ciosem dla zarządzanego przez silnorękich tyranów neo-ewangelikalizmu.

W przededniu Reformacji

Luter wywodził się z religii, która zwykłych członków kościoła traktowała jak nierozumne bydło. Rzymski katolicyzm nakładał na swoich wyznawców obowiązek uczestniczenia w mszy odprawianej w języku łacińskim, na ogół niezrozumiałym dla większości.

„Od wiernych Kościoła Rzymskiego oczekiwano, że będą biernymi obserwatorami mszy. Najważniejszym głosem „laikatu” w rzymskim kościele było recytowanie niektórych zwrotów liturgicznych w odpowiedzi na napomnienia przewodniczącego – tyle „Zdrowaś Maryjo” i Modlitwy Pańskiej, ile było trzeba.
.
Wykluczono ich nawet ze śpiewu. Zajmowały się tym wyszkolone chóry mnisze. Jeśli chodzi o zarządzanie „kościołem”, świeccy nie mieli żadnego wpływu na lokalne parafie (kongregacje), nie wspominając już o polityce i sprawach wyznaniowych.
.
Jeśli zaś chodzi o modlitwę, oczekiwano od nich, że będą polegać na rozgrzeszeniu udzielanym przez wyświęconych, ludzkich pośredników (proboszczów), jeśli ich modlitwy miały ostatecznie dotrzeć do uszu Jezusa Chrystusa i Boga Trójjedynego.” [1] 

Bycie zwykłym wierzącym w odstępczym kościele rzymskokatolickim za czasów Lutra i Kalwina oznaczało duchową i intelektualną kastrację. Katolik rzymski, zwany laikiem, musiał

  • obejrzeć odprawiane przez księdza przedstawienie
  • kilka razy klęknąć
  • zaśpiewać parę piosenek
  • następnie spożyć wafelek i iść do domu bez żadnego duchowego zbudowania. 

A za wszystko należało zapłacić w formie datku na tacę. Rzym co do zasady, całkowicie zniweczył działania Ducha Świętego. Dopilnował, aby jego wyznawcy zostali pozbawieni dostępu do Pisma Świętego. A gdzie nie ma Słowa tam nie ma Ducha. Całkowicie korumpując i kradnąc Słowo Boże zgasili wiarę w sercach ludzi doprowadzając doktrynę eklezjalną do najwyższej ruiny twierdząc, że zwykli wierzący nie posiadają namaszczenia Ducha Świętego i nie są rzeczywistymi członkami kościoła. To zarezerwowane było wyłącznie dla kasty kapłańskiej.

„Rzym chciał „laikatu” niewykształconego, a nie takiego, który posiadałby wiedzę biblijną. Rzym usprawiedliwiał tę diabelską koncepcję, twierdząc, że osoby niewyświęcone nie mają „namaszczenia” Ducha Świętego, bez którego nie mogłyby właściwie zrozumieć i wyjaśnić prawdy biblijnej. To była właściwa domena wyłącznie duchowieństwa.” [2]

Ostrzeżenie przed uprawianym przez papistów procederem zostało ogłoszone wiele wieków wcześniej w Piśmie gdzieDuch Święty podał sposób na uniknięcie upadku w ciemność: w każdym działaniu trzymać się spisanego słowa Bożego – oto nakaz dla każdego wyznawcy.

1 Tes. 5:19-21 19. Ducha nie gaście. 20. Proroctw nie lekceważcie. 21. Wszystko badajcie, a trzymajcie się tego, co dobre.

Pomimo biblijnej przestrogi w czasach Lutra papiści niemal zatryumfowali nad Duchem Świętym.
.

Teza Lutra

Jednak jeden człowiek przeciwstawił się temu. Był nim Marcin Luter. Jego narzędziem sprzeciwu był odkryty przy okazji lektury Księgi Objawienia Urząd wierzącego. Tekst, na który powołał się Luter znajduje się w pierwszym rozdziale tej Księgi:

Obj. 1:6 I uczynił nas królami i kapłanami dla Boga, swego Ojca, jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen.

Według Lutra doktryna, zgodnie z którą poprzez chrzest i wiarę w Chrystusa wszyscy chrześcijanie stają się duchowymi kapłanami i mają bezpośredni dostęp do Boga, eliminując potrzebę hierarchii kapłańskiej pośredniczącej w ich relacji z Nim dotyczy urzędu wierzącego. Urząd ten upoważnia każdego wierzącego do głoszenia doskonałości Chrystusa i odpuszczania grzechów w codziennym powołaniu, jednocześnie potwierdzając odrębny, nadany przez Boga urząd dla duchownych wyświęconych, aby głosili Słowo Boże i sprawowali sakramenty dla dobra całego Kościoła.

Marcin Luter stwierdził, że nie ma zasadniczej różnicy w statusie między duchowieństwem a świeckimi, ponieważ wszyscy wierzący są duchownymi, ale istnieją odrębne urzędy (jak urząd duchowny) dla różnych dzieł i funkcji we wspólnocie.

Kluczową dla nas koncepcją jest urząd wierzącego, w którym wszyscy chrześcijanie, z wiary, służą bliźnim z miłości. Luter twierdził:

„Nie ma prawdziwej, zasadniczej różnicy między świeckimi a księżmi, książętami a biskupami, między zakonnikami a świeckimi, poza kwestią urzędu i pracy, a nie statusu. Wszyscy należą do stanu duchownego; wszyscy są prawdziwymi księżmi, biskupami i papieżami. Ale nie wszyscy mają tę samą pracę do wykonania” [3]

Luter nie negował istnienia ani znaczenia urzędu pasterskiego. Nauczał, że Duch Święty obdarza niektórych ludzi darem bycia pastorami i nauczycielami, wyposażając ich do pracy duszpasterskiej i budowania Ciała Chrystusowego. Jednak jest to służba, nie hierarchia: Urząd duchownego jest darem Chrystusa dla dobra Kościoła i różni się od powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących. Duchowni nie są wyższym stopniem bytu, lecz częścią Ciała Chrystusowego, niezbędną do jego funkcjonowania.
.

Immanentna część Reformacji

W opozycji do Rzymu reformatorzy głosili dwie powiązane ze sobą prawdy: jasność Pisma Świętego i obowiązek każdego wierzącego.

Koncepcja Lutra dotycząca miejsca Pisma Świętego w objawieniu była powiązana z jego nieustannym podkreślaniem tego, co nazywał jego jasnością. Uważał, że Biblia jest świetliście jasna w swoim znaczeniu, jak przystało na wybrane medium samoobjawienia się Boga. Zganił Erazma za skłonność do „tego bezczelnego i bluźnierczego stwierdzenia: »Pisma są niejasne«. Ci, którzy zaprzeczają całkowitej jasności i jasności Pisma Świętego, nie pozostawiają nam nic poza ciemnością” – skarżył się. „Ponadto oświadczam wam co do całego Pisma Świętego, że nie chcę, aby jakakolwiek jego część była nazwana niejasną” – kontynuował – „a na poparcie tego stoi to, co przytoczyłem z listu Piotra, że ​​Słowo Boże jest dla nas „lampą świecącą w ciemnym miejscu” [4] 

Pismo Święte jest zrozumiałe dla każdego wierzącego, ponieważ wszyscy jesteśmy namaszczeni przez Ducha Świętego!

2 Piotra 1:19 Mamy też mocniejsze słowo prorockie, a wy dobrze czynicie, trzymając się go jak lampy, która świeci w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i jutrzenka nie wzejdzie w waszych sercach
.
1 Jana 2:27 Ale to namaszczenie, które otrzymaliście od niego, pozostaje w was i nie potrzebujecie, aby was ktoś uczył. Lecz jak to namaszczenie uczy was o wszystkim, a jest ono prawdziwe i nie jest kłamstwem i jak was nauczyło, tak w nim pozostaniecie.

Od czasu Lutra i Kalwina urząd wierzącego jest nienaruszalną zasadą nauczaną przez prawowierną Reformację, o zgrozo, jest on współcześnie w zasadzie nieznany wśród tzw. „protestantów”. Większość osób nazywających się „chrześcijanami” nie wie o istnieniu tego urzędu, o tym, że go posiadają i w konsekwencji nie wiedzą kim są. Po 500 latach po przywróceniu prawdy o urzędzie wierzącego przez Reformację, większość żyje w nieświadomości urzędu. Oto tragedia Remonstrantów.

Wyobraźmy sobie doktora, który nie wie, że krew krąży w ciele. Jak ktoś taki mógłby w ogóle zdobyć tytuł doktorski? Ortodoksyjne chrześcijaństwo od ponad 500 lat głosi o istnieniu urzędu wierzącego a większość nic o tym nie wie ani nawet o tym nie słyszała. Dlaczego?

  • jednym z powodów jest ignorancja „pastorów”, którzy mogą poszczycić się wprawdzie tytułami teologicznymi, ale ciągle nie znać tej podstawowej biblijnej prawdy; wyuczono ich wyższej krytyki tekstu i ekumenizmu, nauczono podważać Pismo i niszczyć kościoły ale nie wprowadzono w zdrową doktrynę
    .
  • ignorancja ta służy wielu zwodzicielom tytułującym się mianem pastor czy starszy; jest im po prostu na rękę, że ludzie nie wiedzą czym jest urząd wierzącego, jakie ma on prawa, obowiązki i przywileje, ponieważ to zagrażałoby posłudze zwodzicielskiej; brak wiedzy silnorękim pozwala strzyc stado wedle uznania i panować nad nimi poza regułą biblijnej wiary deprawując wierzących z mocy przeciwstawienia się korupcji doktryny i eklezjalnej tyranii

To dotyczy niemal wszystkich kościołów w Polsce. Ich członkowie widzą fałszywą doktrynę, korupcję zarządzania, widzą ekumenizm, rozmaite słabości i błędy dyscypliny kościelnej, każdej niedzieli, każdego Dnia Pańskiego zauważają na zgromadzeniach brak uwielbienia dla Wszechmocnego Boga, dostrzegają współczesne innowacje wdzierające się do zgromadzeń niczym potop, słyszą słabe, pozbawione teologii, za to pełne głupawych historyjek kazania. Ale ponieważ nie mają pojęcia o istnieniu urzędu wierzącego, nic z tym nie robią. Nie wiedzą, co mogą zrobić, jak zaprotestować i doprowadzić do reformy kościoła, do którego należą.

A kaznodzieje czy starsi wiedzą, jak wykorzystywać system aby zablokować wszelkie oddolne inicjatywy mające na celu naprawę zła. W rezultacie prawda Ewangelii zostaje z czasem utracona, coraz mniej członków instytucji kościoła jest odrodzona, następuje też odpływ prawdziwie wierzących. Tak działa apostazja od 2 tysięcy lat.
.

Cel studium

Powiemy o trzech celach studiowania urzędu wierzącego.

1) Reformacja kościoła, istotny szczególnie w czasie deformacji kościoła, zasada do której Luter odnosił urząd wierzącego. Kościół rzymsko-katolicki pogłębiał się w apostazji a Luter nauczał o urzędzie wierzącego aby członkowie kościoła mogli używać Słowa Bożego do organizowania prawdziwego kościoła chrześcijańskiego.

2) Urząd wierzącego jest istotny w prawdziwych kościołach w celu promowania pokoju, jedności i harmonii. Tak jak piastujący specjalne urzędy muszą je sprawować prawidłowo, tak też sprawujący urząd wierzącego. Tylko wtedy na kościół spływa błogosławieństwo, kościół rośnie a dobre imię Boga jest sławione. W przeciwnym razie obecnym będą zamieszanie i zło: nienawiść, niezgoda, zawiść, gniew, spory, kłótnie, herezje (Gal. 5:20) tak, że zamiast Bożego pokoju kościół pełen jest sporów, zazdrości, gniewu, kłótni, obmów, szemrania, wynoszenia się i zamieszań (2 Kor. 12:20)

3) W dobrze zarządzanym kościele, gdzie każdy rozpoznaje i wypełnia swoje powołanie oddawana jest chwała Stwórcy nieba i ziemi: Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju, jak we wszystkich kościołach świętych (1 Kor. 14:33). Szatan jest autorem zamieszania, nie Bóg. Wołamy zatem za Pawłem: Jemu niech będzie chwała w kościele przez Chrystusa Jezusa po wszystkie pokolenia na wieki wieków. (Efez. 3:21)
.

Czym jest urząd?

Rozważmy cztery aspekty biblijnej koncepcji urzędu.

1) Urząd to pozycja i stanowisko zaprojektowane przez Boga określona przez Słowo

2) Sam Bóg uzdalnia i kwalifikuje swój lud do funkcjonowania w urzędach i na stanowiskach

3) Bóg daje wierzącemu autorytet w jego urzędzie jak to jest określone w Słowie

4) Wierzący w danym mu przez Boga urzędzie, z udzielonymi przez Boga kwalifikacjami i danym przez Boga autorytecie reprezentuje Boga i służy Mu w swoim kościele oraz w przymierzu

To wszystko oznacza, że każdy wierzący w Chrystusa, mężczyźni, kobiety i dzieci mają stanowisko, czy też urząd od Boga w kościele. Wszyscy są uzdolnieni przez Boga do sprawowania swojego urzędu. W tym urzędzie posiadają autorytet od Boga a przez ten urząd każdy reprezentuje Boga i reprezentuje Go, jako przyodziany w urząd wierzącego. Sprawowanie urzędu wierzącego w kościele z jednej strony to wielka godność, z drugiej wielka odpowiedzialność.
.

Zarys trójdzilenego urzędu wierzącego

1 Piotra 2:9 Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

Zgodnie z Pismem Świętym każdy prawdziwy chrześcijanin – mężczyzna czy kobieta, osoba świecka czy duchowny – jest namaszczony Duchem Świętym i powołany do służby jako prorok, kapłan i król pod przewodnictwem Chrystusa (1 Piotra 2:9; Obj. 1,6). Urząd ten nie jest zależny od święceń kościelnych, ale od zjednoczenia z Chrystusem.

Urząd wierzącego jest trójczłonowy: składają się na niego funkcje proroka, kapłana i króla. W 1 Piotra 2:9 czytamy, że jesteśmy

  • królewskim (funkcja króla)
  • kapłaństwem (funkcja kapłana)
  • rozgłaszającym cnoty Boże (funkcja proroka)
    .

Część kapłańska

wy jesteście …kapłaństwem

Ze słów Piotra jasno wynika, że każdy wierzący jest kapłanem. Dlatego też urząd wierzącego zawiera w sobie funkcję kapłańską. Każdy chrześcijanin jest kapłanem Boga. To honorowy i uświęcony urząd, na który powołuje sam Bóg: nikt sam sobie nie bierze tej godności, tylko ten, który zostaje powołany przez Boga (Hebr. 5:4). Bóg powołał na Najwyższego Kapłana Chrystusa, a wraz z Nim wszystkich, którzy do Niego należą (Efez. 1:4; Hebr. 2:13)..Zatem nie ustanawiamy się kapłanami Boga, czyni to Bóg. Jesteśmy kapłanami Boga mając nad nami Najwyższego Kapłana, Chrystusa

Hebr. 6:20 Gdzie jako poprzednik wszedł dla nas Jezus, stawszy się najwyższym kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.

Kapłaństwo daje bezpośredni dostęp do Boga: Wszyscy wierzący są „królewskimi kapłanami”, którzy zostali wyświęceni przez Chrystusa i obdarzeni Duchem Świętym, który w nich mieszka, co daje im bezpośredni dostęp do Boga i nie potrzebują już klasy kapłańskiej, która działałaby jako pośrednicy.

Efez. 3:12 W nim mamy śmiałość i przystęp z ufnością przez wiarę jego.

Jako kapłani w Chrystusie wszyscy chrześcijanie mamy prawo do składania Bogu ofiar. Tego prawa i autorytetu nie mają niewierzący. Naszymi ofiarami nie są zwierzęta i krew, ponieważ Chrystus swoją doskonałą ofiarą zniósł wszelkie krwawe ofiary.

Kluczowe aspekty

Wymiar duchowy

1) Nasze ofiary mają charakter duchowy:

1 Piotra 2:5 …stanowicie święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.

Ofiara ciała

2) Ofiarujemy Bogu nasze ciała z każdym jego członkiem, ofiarujemy Bogu to, co robimy z naszymi ciałami jako kapłani

Rzym. 6:13 I nie oddawajcie waszych członków jako oręża niesprawiedliwości grzechowi, ale oddawajcie samych siebie Bogu jako ożywieni z martwych i wasze członki jako oręż sprawiedliwości Bogu.

Ofiara ducha

3) Ofiarą dla Boga jest skruszony duch, gdy jesteśmy upokorzeni z powodu naszych grzechów

Psalm 51:17 Ofiary dla Boga to duch skruszony; sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, o Boże!

Ofiara modlitwy

4) Ofiarą jest modlitwa chrześcijańska, wyznanie i uwielbienie Boga

Hebr. 13:15 Przez niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę chwały, to jest owoc warg, które wyznają jego imię.

Ofiara dobroczynności

5) Ofiarą kapłańską wierzących jest dobroczynność, wspomaganie świętych w ich potrzebach

Hebr. 13:16 Nie zapominajcie też o dobroczynności i udzieleniu dóbr, takie bowiem ofiary podobają się Bogu.

Ofiara posłuszeństwa

6) Posłuszeństwo Bożemu Prawu i przykazaniom tak w ciele jak i w duszy jest naszą ofiarą kapłańską.

Psalm 40:6-8 6. Ofiary i daru nie chciałeś, lecz otworzyłeś mi uszy; nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzech. 7. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę, na początku księgi jest napisane o mnie; 8. Pragnę czynić twoją wolę, mój Boże, a twoje prawo jest w moim wnętrzu.

Wspólnota działania

7) Tak jak w Starym Przymierzu kapłani działali wspólnie, tak i w Nowym. Sprawujący urząd wierzącego zobowiązani są do przyłączania się do kościoła instytucjonalnego aby współdziałać w dziele składania Bogu ofiar. Kapłaństwo powinno działać w instytucji kościoła, takie jest jego przeznaczenie. W prawdziwym kościele, czyli takim, który posiada właściwy wykład Ewangelii, sakramenty i zasady dyscypliny (co implikuje właściwe zarządzanie kościołem),  członkowie pomagają sobie nawzajem jako kapłani.

Hebr. 10:24-25 24. I okazujmy staranie jedni o drugich, by pobudzać się do miłości i dobrych uczynków; 25. Nie opuszczając naszego wspólnego zgromadzenia, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, im bardziej widzicie, że zbliża się ten dzień.

Urząd wierzącego z jego funkcją kapłańską wzywa każdego do dołączenia do kościoła aby składać Bogu ofiary: wielbić Boga, poświęcać Bogu ciała, serca, udzielać potrzebującym  i pomagać sobie nawzajem w sprawowaniu chrześcijańskiego życia. Każdy ma pobudzać współbraci do składania Bogu kapłańskich ofiar.

Oto nasza godność i odpowiedzialność
.

Część królewska

.wy jesteście rodem królewskim …

Cechą urzędu wierzącego jest jego królewskość. W Starym Przymierzu kościół składał się z 12 plemion, z których plemię Judy było królewskie. Plemię Lewiego było kapłańskie. Kapłan nie mógł zostać królem, król nie mógł zostać kapłanem, ponieważ narażał się na Boży sąd.. Teraz wszyscy są królami i kapłanami, ponieważ Chrystus łączy w sobie oba urzędy według porządku Melchizedeka:

Hebr. 7:1 Ten bowiem Melchizedek, królSalemu,kapłanBoga najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama wracającego po rozgromieniu królów i pobłogosławił go.

Jest to wysoka i honorowa pozycja godności. Jako królowie panujemy z Chrystusem.

Kluczowe aspekty
.

Panowanie nad grzechem

1) Sprawujący urząd wierzącego panują nad sobą, kiedy powstrzymują się od grzechu i służą Chrystusowi

Rzym. 6:14 Grzech bowiem nie będzie nad wami panował, bo nie jesteście pod prawem, lecz pod łaską.

Panowanie w rodzinie

2) Sprawujący urząd wierzącego panują w rodzinie jako mąż, ojciec, żona i matka

Efez. 5:23 Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
.
1 Piotra 3:6 Tak też Sara była posłuszna Abrahamowi, nazywając go panem. Jej córkami jesteście wy, jeśli tylko dobrze czynicie i nie dajecie się niczym zastraszyć.
.
Efez. 6:1 Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom w Panu, bo jest to sprawiedliwe.

Panowanie przez dyscyplinę kościelną

3) Sprawujący urząd wierzącego panują w kościele przez stosowanie i aplikację dyscypliny kościelnej wobec apostatów i grzeszników. Wymierzenie kary jest aktem królewskim

2 Kor. 2:6 Takiemu wystarczy kara wymierzona przez wielu z was.

4) Również akt ponownego przyjęcia do kościoła grzesznika, który się upamiętał jest aktem królewskim

2 Kor. 2:10 A komu wy coś przebaczacie, temu i ja, gdyż i ja, jeśli coś przebaczyłem temu, któremu przebaczyłem, zrobiłem to ze względu na was wobec Chrystusa;

Panowanie przez powoływanie

5) Kiedy zgromadzenie i społeczność nie posiada specjalnych urzędów, rola rozpoznania na te urzędy spływa na wierzących, podczas gdy powołuje ich Bóg. Ponieważ nie ma żadnych starszych mogących rozpoznać innych starszych i diakonów, afirmacja starszych i diakonów czyniona jest przez członków społeczności oparta o biblijny argument Starego Testamentu, gdzie lud również był nazwany królestwem kapłanów i narodem świętym. Ten lud wybrał swoich przywódców, analogicznie w Nowym Testamencie:

2 Mojż. 19:6 A wy będziecie mi królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które będziesz mówić do synów Izraela.
.
5 Mojż. 1:13 Wybierzcie spośród siebie mężczyzn mądrych, rozumnych i doświadczonych w waszych pokoleniach, a ja ustanowię ich waszymi przywódcami.

Panowanie przez sąd

6) Sprawujący urząd wierzącego będą razem z Chrystusem sądzili anioły i grzeszników, w przyszłym świecie

1 Kor. 6:2-3 2. Czy nie wiecie, że święci będą sądzić świat? A jeśli świat będzie sądzony przez was, to czy nie jesteście godni osądzać sprawy pomniejsze? 3. Czy nie wiecie, że będziemy sądzić aniołów? A cóż dopiero sprawy doczesne?

Przyszłe panowanie

7) Będą także zarządzać przyszłym światem jako współkrólujący z Chrystusem nad Jego dziedzictwem

Mat. 19:28 A Jezus im powiedział: Zaprawdę powiadam wam, że przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na tronie swojej chwały, i wy, którzy poszliście za mną, zasiądziecie na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.

8) Wszyscy zatem jesteśmy królami. Bez wyjątku każdy, niezależnie od wieku, płci, rasy, klasy, stanu posiadania. Nikt nie stoi nad naszą relacją z Bogiem i Chrystusem. Nawet Apostoł nie miał władzy nad wiarą chrześcijan. To panowanie ma jedynie Chrystus przez Słowo Boże, przez regułę wiary. Nikt zatem nie może narzucać obowiązku wiary w doktryny sprzeczne z Pismem, jak czynią to papiści swoim wyznawcom! Jest tylko Bóg, Chrystus Pośrednik i wierzący. Starsi i diakoni jedynie są pomocnikami tak samo podległymi regule wiary, spisanemu Słowu Bożemu

2 Kor. 1:24 Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.

W Starym Przymierzu było rytualne kapłaństwo, którego już niema w kościele, jest za to w odstępczym rzymskim katolicyzmie. Teraz jest królewskie kapłaństwo. Sprawując urząd wierzącego jesteśmy królami, nikt nie jest ponad nami. Jesteśmy kapłanami, nikt nie jest między nami a Bogiem oprócz Chrystusa. Oto godność chrześcijanina.
.

Część prorocza

…abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;

Rozgłaszanie cnót Bożych to dzieło prorocze. Sprawujący urząd wierzącego są królami i kapłanami aby być prorokami. W Starym Przymierzu kapłan był prorokiem (jak Aaron) oraz król był prorokiem (jak Dawid). Ponieważ Bóg poświęcił nas sobie jako kapłanów oraz ustanowił nas królami, konsekwentnie uczynił nas prorokami abyśmy głosili Słowo Boże.

Wprawdzie w kościele nauczać Słowa mogą jedynie szafarze słowa, pastorzy-nauczyciele, choć kobietom nie wolno nauczać mężczyzn, istnieje wiele przykładów możliwości wypełnienia tej funkcji dla wszystkich wierzących.

Kluczowe aspekty
.

Głoszenie przez śpiew i modlitwę

1) Każdy wierzący czyni to przez modlitwę i śpiew Psalmów: proklamuje Boże atrybuty i cnoty oraz Boże dzieła oraz osobistą grzeszność, z której wyrwał go Bóg.

Kol. 3:16 Słowo Chrystusa niech mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczajcie i napominajcie się wzajemnie przez duchowe psalmy, hymny i pieśni, w łasce śpiewając w waszych sercach Panu.
.
Jakuba 5:16 Wyznawajcie sobie nawzajem upadki i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego.
.
1 Piotra 4:14 Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.

Głoszenie niewierzącym

2) Zaprzeczanie prawowitości przemawiania z racji sprawowania urzędu wierzącego jest podważaniem godności i odpowiedzialności, jaką Bóg obdarzył każdego wierzącego. Kiedy przemawiam do ludzi, nie przemawiam jako urzędnik kościelny. Nie powołuję się na autorytet pastora, starszego czy doktora Kościoła. Przemawiam jako ochrzczony w Chrystusie, uzbrojony w Jego Słowo i zamieszkały w Jego Duchu. Jeśli ktoś mnie zapyta, w co wierzę lub jaka jest prawda w kwestii wyraźnie poruszonej w Piśmie Świętym, mam obowiązek odpowiedzieć

1 Piotra 3:15 Lecz Pana Boga uświęcajcie w waszych sercach i bądźcie zawsze gotowi udzielić odpowiedzi każdemu, kto domaga się od was uzasadnienia waszej nadziei, z łagodnością i bojaźnią.

Sprawdzanie ze Słowem

3) Byłoby nieposłuszeństwem i niewiernością powiedzieć: „Nie śmiem mówić, bo nie sprawuję żadnego urzędu”. Berejczycy byli szlachetni nie dlatego, że każde pytanie oddawali Pawłowi lub Sylasowi, ale dlatego, że codziennie badali Pisma, aby sprawdzić, czy tak jest

Dzieje 17:11 Ci byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, gdyż przyjęli słowo Boże z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się sprawy mają.

Dawanie świadectwa

4) Każdy wierzący (w tym ty!) ma prawo i powołanie do świadczenia o prawdzie. Nie jest to wyłączna domena mężczyzn wyświęconych. Samarytanka dała świadectwo o Chrystusie  i wielu uwierzyło w jej słowo.

Jan 4:29 Chodźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co zrobiłam. Czy to nie jest Chrystus?

5) Człowiek niewidomy od urodzenia powiedział: „Jedno wiem, że byłem ślepy, a teraz widzę” (Jan 9:25). Nie był nauczycielem. Nie był starszym. Ale śmiało świadczył o prawdzie tego, co Chrystus dla niego uczynił. To jest wzór. Jeśli Duch Święty pozwolił nam widzieć, musimy mówić. Milczenie nie jest pokorą, gdy prawda jest tłumiona.
.

Polemika i apologetyka

6) Myśl, że „przeciętny” chrześcijanin ośmieliłby się powiedzieć: „To jest prawda”, obraża dumę fałszywych nauczycieli lub dotyka ich niepewności. Nie zawsze odrzucają twoje zachowanie, ale przesłanie. Zuchwałość, z jaką ktoś twierdzi, że się myli – bez tytułu, stopnia czy ambony – wywołuje opór. Ale to nie tytuły ani stopnie czynią prawdę prawdziwą. To autorytet Słowa Bożego. A kiedy głosimy to Słowo jasno i wiernie, nie powinniśmy być zaskoczeni, jeśli pyszni będą mu się opierać. Sam Chrystus został odrzucony nie tylko z powodu tego, co powiedział, ale z powodu tego, za kogo był uważany: „Skąd ta mądrość?”

Mat. 13:54-56 54. A przyszedłszy w swoje rodzinne strony, nauczał ludzi w ich synagodze, tak że się bardzo zdumiewali i mówili: Skąd on ma tę mądrość i moc? 55. Czyż to nie jest syn cieśli? Czyż jego matce nie jest na imię Maria, a jego bracia to Jakub, Józef, Szymon i Juda? 56. A jego siostry, czyż wszystkie nie są wśród nas? Skąd więc on ma to wszystko?

Oddalenie zarzutu

Ci, którzy sprzeciwiają się, że zwykli wierzący nie powinni się odzywać, nie mają żadnego wpływu na kościół i powinni raczej biernie słuchać tych, którzy „mówią z autorytetem”, źle rozumieją naturę przekonania i obowiązek wierzącego. Pismo naucza nas, że urząd wierzącego to królewskie kapłaństwo o cechach proroczych.

  • Jeśli wierzący mówią jasno, to dlatego, że jasno wierzą.
    .
  • Jeśli mówią śmiało, to dlatego, że Słowo Boże nie jest niejasne.
    .
  • Jeśli badają kazania, to czynią to wypełniając Boży nakaz.
    .
  • Jeśli zauważają błędy doktrynalne, to taki ich obowiązek.
    .
  • Jeśli nie są wysłuchani przez starszych, radę kościoła a inne kongregacje są głuche na ich argumenty, mają prawo do sprawiedliwiej separacji

Sprawujący urząd wierzącego nie wymaga od nikogo, aby przyjęli jego słowo, ale nie będzie on mówił tak, jakby Boża prawda podlegała dyskusji. Jeśli słuchacze obrażają się, że mówi z pewnością o teologii, to ich problem nie dotyczy wierzącego. Dla jasności, zasada jasności i wystarczalności Słowa Bożego nie naucza „Bądźcie gotowi odsyłać innych do duchownego”, ale:

1 Piotra 3:15 Lecz Pana Boga uświęcajcie w waszych sercach i bądźcie zawsze gotowi udzielić odpowiedzi każdemu, kto domaga się od was uzasadnienia waszej nadziei, z łagodnością i bojaźnią.

To nie jest arogancja. To posłuszeństwo Bogu. Oto godność prorocza królewskich kapłanów.

Na podstawie, źródło

Kazanie wygłoszone dnia 21.09.2025

Przypisy

[1] Kenneth Koole, Reformacja i przywrócenie urzędu wierzącego, źródło
[2] Tamże
[3] Marcin Luter, Do chrześcijańskiej szlachty narodu niemieckiego
[4] Arthur Skevington Wood, Jeniec Słowa (Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans, 1969), s. 135.

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email