Wieczny Arcykapłan według porządku Melchizedeka

Wprowadzenie

Jezus Chrystus ukazany jest w Liście do Hebrajczyków jako Arcykapłan ustanowiony przez Boga na podstawie złożonej przysięgi. Kapłaństwo Chrystusa określone zostało jako nieprzemijające i to będzie przedmiotem naszego rozważania. Co oznacza nieprzemijalność kapłaństwa Chrystusowego? oraz od kiedy Chrystus jest Arcykapłanem? -będą to główne pytania, na które damy Biblijną, a zatem autorytatywną odpowiedź.

Kapłaństwo Chrystusa według porządku Melchizedeka rozważyć musimy w kontekście nałożonych na ten urząd obowiązków: wstawiennictwa, zadośćuczynienia i autorytetu. Kiedy Chrystus stał się Arcykapłanem? Czy Jego urząd zaczął się

• po wniebowstąpieniu, w czasie uwielbienia?
  .
• w czasie ziemskiego wcielenia i uniżenia?
  .
• po chrzcie wodnym?
  .
• w czasie całego okresu wcielenia?
  .
• a może od wieczności?

Rozważmy błogosławioną prawdę o nieprzemijającym Arcykapłaństwie Chrystusa patrząc na teologiczne konsekwencje właściwie pojmowanej Chrystologii tak dla doktryny kościoła i zbawienia .

---

Znaczenie Chrystologiczne

Znaczenie Chrystologiczne nieprzemijającego kapłaństwa Chrystusa przedstawić należy w trzech aspektach:

1. Niezmienności Chrystusa — zgodnie z Listem do Hebrajczyków 13:8 Jezus Chrystus nazwany jest „tym samym wczoraj i dziś, i na wieki”, co podkreśla, że Jego kapłańska posługa nie może się zmniejszyć ani przekształcić w coś innego. Kapłaństwo Chrystusa jest wieczne i niezmienne – takie samo dziś jak i wczoraj, takie samo przez wszystkie wieki. Chrystus jest wiecznym Arcykapłanem przez nieskończoną wieczność, ponieważ Chrystus jest wiecznym Bogiem.

2. Spełnienia Psalmu 110:4 — „PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.”. Przysięga Ojca zapewnia wieczną rolę Syna, a niezmienność (gr. ἀπαράβατος aparabtos) odzwierciedla Boskie postanowienie. Dodajmy, że przysięga Boga nie ustanowiła Chrystusa jako Boga, raczej odnosi się do ekonomii zbawienia i prezentuje światu Syna Bożego, jako drugą osobę Boga oraz jako wiecznego Arcykapłana ustanowionego przez Boga według porządku Melchizedeka. 

3. Doskonałego wstawiennictwa — List do Hebrajczyków 7:25 naturalnie wynika z wersetu 24: „Dlatego też całkowicie ma moc zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi”. Trwałość urzędu gwarantuje pełnię zbawienia od czasu upadku Adama aż do Sądu Ostatecznego.

Ponieważ Chrystus jest wiecznym Bogiem oraz jest wiecznym i niezmiennym Arcykapłanem, zbawienie jest wieczne i oparte na Bogu. Wieczne wstawiennictwo Chrystusa jako Arcykapłana jest doskonałe, ponieważ oparte o doskonałą ofiarę złożoną w historii świata w konkretnym czasie i miejscu, jednak złożoną przez Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie (Hebr. 9:14). Stąd ofiara Chrystusa skutecznie rozciąga swoją doskonałość na wszystkie wieki, od przeszłej wieczności do przyszłą wieczność.
.

---

Porządek Aarona

Arcykapłani według porządku Aarona stanowili część kapłaństwa lewickiego i stanowili typ Chrystusa, rzeczywistego Arcykapłana. Byli oni ustanawiani bez złożenia przysięgi, zatem ich urząd nie prowadził do zakończenia sporu między Bogiem a ludźmi, tym bardziej, że składana przez nich ofiara była powtarzalna i służyła raczej przypomnieniu grzechu niż jego odpuszczeniu (Hebr. 6:16; 10:4). To wskazywało na potrzebę czegoś większego, mianowicie na Chrystusa. Jednakże Arcykapłani będący typem Chrystusa posiadali swoiste, doskonale wypełnione w Chrystusie cechy:

• musieli być bez żadnej skazy fizycznej i moralnej (3 Mojż. 21:6-8)
  .
• ustanawiani przez wylanie oliwy na głowę, przyodziany był w święte szaty (3 Mojż. 21:10)
  .
• sprawował nadzór nad wszystkimi kapłanami (2 Kronk 19:11)
  .
• składali ofiary za siebie oraz za cały lud Izraela (3 Mojż. 16:12-15)
  .
• składali modlitwy wstawiennicze (4 Mojż. 6:24-26)
  .
• urzędu kapłańskiego nie wolno było łączyć z urzędem króla: żaden kapłan nie mógł zostać królem ani żaden król nie mógł zostać kapłanem

Arcykapłani zatem reprezentowali lud przed Bogiem jako przywódcy kultu oraz mediatorzy. Sprawowali swoją funkcję w sposób przechodni, a ich urząd nie był celem samym w sobie, lecz jedynie formą przejściową ustanowioną jako obraz odwzorowujący rzeczywistość Arcykapłaństwa Chrystusowego. Chrystus jako objawiony światu przez wcielenie i chrzest Arcykapłan sprawuje swój urząd w sposób doskonały, co jasno wyraża List do Hebrajczyków

Hebr. 7:11 Gdyby więc doskonałość była osiągalna przez kapłaństwo lewickie – gdyż lud otrzymał prawo oparte na nim – to jaka byłaby jeszcze potrzeba, aby pojawił się inny kapłan według porządku Melchizedeka, a nie był mianowany według porządku Aarona?

---

Porządek Melchizedeka

O Chrystusie powiedziane jest, że stał się kapłanem według porządku Melchizedeka (Jezus, stawszy się najwyższym kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka. Hebr. 6:20). Jak wiemy ten ostatni nie należał do Izraela zatem nie należał do kapłaństwa według porządku Aarona (Aaron pochodził z plemienia Lewiego, odpowiedzialnego za urząd najwyższego kapłana), jest to tym bardziej oczywiste skoro Lewi (a zatem i Aaron, jego potomek) był jeszcze w lędźwiach Abrahama, gdy ten złożył dziesięcinę Melchizedekowi:

Hebr. 7:9-10 9. I jeśli tak można powiedzieć, także Lewi, który otrzymuje dziesięciny, dał dziesięcinę w Abrahamie. 10. Był bowiem jeszcze w lędźwiach swego ojca, gdy Melchizedek wyszedł mu na spotkanie.

Relacja między Melchizedekiem a Chrystusem jako typem i antytypem, jak wynika z Listu do Hebrajczyków, składa się z następujących szczegółów:

1) Melchizedek był kapłanem Boga Najwyższego na mocy bezpośredniego boskiego ustanowienia; zatem Chrystus był kapłanem według tego porządku, a nie według porządku Aarona.

Hebr. 7:8 Ponadto tu biorą dziesięciny ludzie, którzy umierają, tam zaś ten, o którym zaświadczono, że żyje.

2) Melchizedek nie otrzymał swojego urzędu kapłańskiego od żadnego poprzednika i nie przekazał go żadnemu następcy; pod tym względem Chrystus również jest jedyny

Hebr. 7:8 Ponadto tu biorą dziesięciny ludzie, którzy umierają, tam zaś ten (Melchizedek), o którym zaświadczono, że żyje.
.
Hebr. 7:24 Ten zaś (Chrystus), ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające.

3) Melchizedek był wyższy od Abrahama, a zatem jego kapłaństwo było wyższe od kapłaństwa Lewiego i jego potomków. Zatem kapłaństwo Chrystusa było wyższe od kapłaństwa Aarona.

Hebr. 7:7 A jest to rzecz bezsporna, że mniejszy otrzymuje błogosławieństwo od większego.

4) Melchizedek był kapłanem wyznaczonym do sprawowania urzędu w imieniu wszystkich czcicieli prawdziwego Boga; tak samo Chrystus jest kapłanem powszechnym, jedynym ustanowionym do wstawiania się za naszym grzesznym rodem.

5) Kapłaństwo Melchizedeka nie miało określonego czasu; okoliczność ta jest zauważalna tak samo, jak gdyby jego kapłaństwo nie miało początku ani końca i dlatego służy do zobrazowania kapłaństwa Chrystusa jako wiecznego

Psalm 110:4 PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.

6) Brak genealogii Melchizedeka nie oznacza, że był on nadprzyrodzoną, wieczną istotą. Została ona celowo pominięta, aby służyć typologii. Melchizedek jako człowiek miał rodziców, ale brak o tym wzmianki służy typicznemu ukazaniu Chrystusa jako wiecznego Arcykapłana

Hebr. 7:3 Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, niemający ani początku dni, ani końca życia, ale upodobniony do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze.

7) Melchizedek jest typem Chrystusa a porządek kapłaństwa według Melchizedeka jest tożsamy z porządkiem kapłaństwa Chrystusa. „Porządek Melchizedeka”  oznacza „sposób” czy też podobieństwo w oficjalnej godności osoby sprawującej urząd króla i kapłana. Melchizedek był nie tylko kapłanem, ale i królem. Łączył w sobie urzędy, których nie wolno było łączyć ani lewickim kapłanom ani żydowskim królom. To zjednoczenie urzędów obserwujemy w Chrystusie.

Psalm 110:4 PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.
.
Hebr. 7:1 Ten bowiem Melchizedek, król Salemu, kapłan Boga najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama wracającego po rozgromieniu królów i pobłogosławił go.

Chrystus łączy w sobie trzy urzędy, przez co posiada najwyższy i ostateczny autorytet.  Jest on odpowiednio

Dawidowym królem

Marek 11:10 Błogosławione królestwo naszego ojca Dawida, które przychodzi w imieniu Pana! Hosanna na wysokościach!

Mojżeszowym prorokiem

5 Mojż. 18:15 PAN, twój Bóg, wzbudzi ci proroka podobnego do mnie spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego będziecie słuchać;

Melchizedeckim kapłanem

Psalm 110:4 PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.

Wszystkie trzy aspekty urzędu sprawowanego przez Chrystusa zostały oficjalnie ogłoszone przez chrzest Janowy, w czasie gdy na Chrystusa zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy namaszczając Go na króla (Izaj. 11:1-2), proroka (Izaj. 61:1) i Arcykapłana (Izaj. 42:1). Jan zaświadczył:o Bożym namaszczeniu Chrystusa na urząd Króla, Kapłana i Proroka!

Jan 1:32 I świadczył Jan: Widziałem Ducha zstępującego jak gołębica z nieba i spoczął na nim.

Trudno wyobrazić sobie wyższą władzę i autorytet. Najwyższy król, Arcykapłan i prorok, oto Chrystus wcielony Bóg. Doskonała Głowa Kościoła (niech papieże uzurpatorzy i Antychryści o tym pamiętają). Doskonały Mediator rzeczywiście i skutecznie zbawiający swój lud (niech heretyccy Arminianie wezmą to sobie do serca). I doskonały Teolog (i to niech rozważą heretycy karmiący się pozabiblijnym objawieniem i tradycjami). I faryzeusze doskonale o tym wiedzieli, ponieważ znali teksty z Księgi Izajasza o Bożym namaszczeniu Syna. Spytani o pochodzenie chrztu Janowego wiedzieli, że było to ziemskie świadectwo Jana o niebiańskim ustanowieniu. Dlatego bali się wyznać jego zasadność, ponieważ Chrystus natychmiast spytałby ich: dlaczego zatem nie uwierzyliście Janowi? – tym samym musieliby uznać Chrystusa za najwyższy autorytet, który miał prawo dysponować nimi samymi, religią, świątynią i wszystkim co z Izraelem związane wedle Jego własnej woli. To dlatego odpowiedzieli „nie wiemy skąd pochodził chrzest Jana”!
.

---

Czas Arcykapłaństwa według porządku Melchizedeka

Znając już znamienitość Chrystusa jako Arcykapłana spytać musimy o czas sprawowania tego urzędu. List do Hebrajczyków bardzo wyraźnie ukazuje ten urząd jako nieprzechodni. Co jednak Bóg ma na myśli używając tego słowa? Odpowiedź znajdziemy w tym samym wersecie:

24. Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające.

Nieprzemijalność urzędy Arcykapłana sprawowanego przez Chrystusa jest związana z wiecznością Chrystusa. Chrystus jest wiecznym Bogiem a zatem i wiecznym Arcykapłanem, który nigdy nie przemija. Z tego właśnie powodu święci Starego Testamentu byli zbawiani: na podstawie tych samych obietnic i tego samego dzieła: krzyżowej ofiary Chrystusa, złożonej przez Ducha wiecznego a zatem skutecznej przez całą wieczność, nie tylko przyszłą ale i przeszłą, skuteczną retroaktywnie.

Hebr. 9:14 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?

---

Po wniebowstąpieniu w czasie uwielbienia

Z pewnością Pismo przekonuje nas, że Chrystus sprawuje swój urząd w niebie, w czasie uwielbienia, gdy zasiada po prawicy Ojca. Po wykonaniu zadośćuczynienia za grzechy wybranego ludu (nie za wszystkich!), kiedy Boży gniew został uśmierzony przez przelaną krew Chrystusa i złamane na krzyżu Jego ciało,  Chrystus zasiadł po prawicy Ojca w niebie. Tutaj nie składa ponownie żadnej ofiary a jedynie oczekuje na wypełnienie się czasu: zebranie w jedno rozproszonego  przez wszystkie wieki Kościoła, Jego mistycznego ciała, za który oddał życie i który oczyścił, po którym nastąpi Sąd Ostateczny i całkowite zniszczenie wszystkich Jego przeciwników.

W tym czasie Chrystus ciągle wstawia się za wybranymi.

Psalm 110:1 Psalm Dawida. Powiedział PAN do mego Pana: Usiądź po mojej prawicy, aż położę twoich wrogów jako podnóżek pod twoje stopy.
.
Psalm 110:5 Pan po twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu.
.
Hebr. 6:20 Gdzie jako poprzednik wszedł dla nas Jezus, stawszy się najwyższym kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.
.
Hebr. 7:16 Który stał się nim nie według cielesnego przykazania prawa, ale według mocy niezniszczalnego życia.
.
Hebr. 7:26 Takiego to przystało nam mieć najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa;

Wstawiennictwo Chrystusa oparte jest o odkupieńcze zadośćuczynienie Jego krzyża. Dlatego też, Chrystus nie mógł stać się Arcykapłanem w niebie, po zmartwychwstaniu. W takim przypadku krzyż Chrystusa nie miałby mocy odkupienia, ponieważ złożyć ofiarę Bogu mógł tylko Arcykapłan.

Socynianie, XVI wieczna sekta unitarian, nie tylko kwestionowali Boskość, ale i Arcykapłaństwo Chrystusa w czasie wcielenia, uznając jedynie czas sprawowania tego urzędu od momentu wniebowstąpienia. Negowali tym samym zadośćuczynienie, jakiego Chrystus dokonał na krzyżu, ponieważ mógł tego dokonać jedynie Arcykapłan. Jeśli Chrystus umarł na krzyżu, nie będąc Arcykapłanem, nie mógł On złożyć doskonałej ofiary, ponieważ tylko Arcykapłan mógł to uczynić.

W takim ujęciu krzyż był jedynie przykładem, co Bóg uczyni grzesznikom, jeśli ci nie zapracują na swoje zbawienie. Również ta herezja ukazuje nam Boga niesprawiedliwego – karzącego śmiercią swojego Syna, który na śmierć nie zasłużył.

Jak za moment zobaczymy ich pogląd był sprzeczny z teologią Chrystusa. Słowo Boże daje nam dość argumentów, które pozwolą nam zobaczyć Chrystusa jako Arcykapłana w czasie Jego wcielenia.
.

---

Po chrzcie wodnym

Matthew Poole, prezbiterianin i kalwinista mówi nam o Chrystusie, że

od wieczności miał prawo i tytuł do tego urzędu, [1]

I rzeczywiście Chrystus został ordynowany na urząd Arcykapłana w czasie chrztu choć Jego urząd był kwestionowany na wiele sposobów. Jednym z nich będzie konfrontacja faryzeuszy z samym Chrystusem. Po oczyszczenia Świątyni z przekupniów i wekslarzy (Mat. 21:12) Pan rozpoczął nauczanie Słowa Bożego w domu Jego Ojca (Mat. 21:13, 23). To nie podobało się naczelnym kapłanom i starszym, w szczególności saduceuszom.

• kapłani kwestionowali teologię Chrystusa,
  .
• saduceusze natomiast gorliwość Pana o dom Boży.

W tym momencie padło pytanie: Jakim prawem to czynisz? I kto dał ci tę władzę? (Mat. 21:23). Jakim prawem Chrystus głosi Ewangelię zbawienia z wiary, bez uczynków, bez systemu sakralnego, jakim prawem Chrystus oczyścił Świątynię Boga z intratnego interesu? Decyzji zarówno o „zmianie” systemu kapłańskiego, ofiarnego i sposobu zarządzania Świątynią mógł podjąć tylko Arcykapłan.

I Chrystus był tym właśnie Arcykapłanem, czego Żydzi nie potrafili zaakceptować. Pan zdawał sobie sprawę z tego, że Żydzi wiedzą o Nim jako o tym, który przyszedł od Boga jako Arcykapłan. Stąd postawił retoryczne pytanie: Skąd pochodził chrzest Jana? Z nieba czy od ludzi? (Mat. 21:24). Znaczenie chrztu Jana, którego udzielił Chrystusowi było publicznym ogłoszeniem Chrystusa jako prawowiernie sprawującego urząd Arcykapłana.

• Jan wyraźnie powiedział, że Chrystus ma moc chrzczenia Duchem Świętym (Mat. 3:11)
  .
• Dał świadectwo Jego wieczności (Jan 1:30)
  .
• Ukazał Go jako godnego Boskiej czci (Jan 1:27, 34)
  .
• I wypełnił sprawiedliwość poprzez publiczne ogłoszenie Chrystusa jako sprawującego urząd (Mat. 3:15)

Ponieważ znaczenie chrztu Janowego niosło ogromny ciężar zmiany dla religii żydowskiej, ogłaszało przecież zstąpienie Boga w ludzkim ciele, Arcykapłana, który pojawił się dla złożenia ostatecznej ofiary przebłagalnej, mającej zgładzić grzech ostatecznie, a zatem była to ofiara kończąca wszystkie inne krwawe ofiary systemu opartego o kapłaństwo według porządku Aarona (Jan 1:29; Hebr. 10:4) – ta ogromna zmiana musiała zostać potwierdzona przez niebagatelną służbę działającego nie w swoim ale w Bożym autorytecie Jana Chrzciciela.

I Żydzi o tym wiedzieli. Wiedzieli, że Jan, największy prorok w historii Izraela, prorok, o którym czytali na ostatniej stronie Tory (Mal. 4:5-6), ten oto prorok chrzcząc Jezusa z Nazaretu ogłosił przyjście na świat Słońca sprawiedliwości, Boga Jahwe w ludzkim ciele (Mal. 4:2-3) uczynił stary system przestarzałym. bliskim zaniku, skazując jednocześnie na wieczne potępienie każdego, kto odrzuci Go jako Arcykapłana:

Mal. 4:1 Oto bowiem nadchodzi dzień palący jak piec, a wszyscy pyszni i wszyscy czyniący niegodziwie będą jak ściernisko. I spali ich ten nadchodzący dzień, mówi PAN zastępów, tak że nie pozostawi im ani korzenia, ani gałązki.
.
Mat. 3:12 Ma swoje wiejadło w ręku i wyczyści swoje klepisko, i zgromadzi swoją pszenicę do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym.

Spowodowana pytaniem Chrystusa o chrzest Jana konfuzja przywódców Izraela była zakorzeniona w głębokim strachu. Jego zewnętrznym przejawem była obawa przed kompromitacją i w konsekwencji utratą władzy (Jeśli zaś powiemy, że od ludzi – boimy się tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka. Mat. 21:26). Strach przywódców miał jednak drugie, o wiele groźniejsze podłoże. Była to w pełni świadoma apostazja (Jeśli powiemy, że z nieba, zapyta nas: Czemu więc mu nie uwierzyliście? Mat. 21:25). Pytanie o autorytet Chrystusa obnażało naczelnych kapłanów i starszych ludu jako rzeczywistych heretyków i uzurpatorów.

• Widząc swojego Boga nie uczcili Go
  /.
• Widząc swojego Arcykapłana nie byli Mu posłuszni

Ponadto szereg tekstów Pisma mówi nam bezpośrednio o Chrystusie jako Arcykapłanie w czasie ziemskiej posługi.

A) Ponieważ Chrystus jest kapłanem według porządku Melchizedeka oraz ponieważ Melchizedek był Arcykapłanem na ziemi, porządek rzeczy wymaga uznania Chrystusa za Arcykapłana gdy przebywał na ziemi, tak samo jak Melchizedek.

Psalm 110:4 PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka.

B) O Chrystusie powiedziane jest, że przyszedł aby przebłagać Boga za grzechy co uczynić można jedynie przez zadośćczyniącą. Doskonałą ofiarę. Dlatego Jego Arcykapłaństwo sprawowane było w czasie upodobnienia do braci, czyli w czasie uniżenia, w czasie wcielenia, gdy ciało Chrystusa podlegało słabościom.

Hebr. 2:17 Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu.

Z całą pewnością Chrystus był Arcykapłanem gdy przyjął naturę potomstwa Abrahama….

Hebr. 2:16 Bo zaprawdę nie przyjął natury aniołów, ale potomstwa Abrahama.

C) Tak, jak typologiczny urząd Arcykapłana miał charakter wstawienniczy (przez modlitwy za lud oraz składane ofiary) tak i o Chrystusie powiedziane jest, że wstawiał się za ludem w czasie swojej ziemskiej pielgrzymki, w czasie gdy Jego ciało podlegało słabościom.

Hebr. 5:6-7  6. Tak jak i w innym miejscu mówi: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka. 7. On za dni swego ciała zanosił z głośnym wołaniem i ze łzami modlitwy i usilne prośby do tego, który mógł go wybawić od śmierci, i został wysłuchany z powodu swojej bogobojności.

Chrystus za dni swojego ciała sprawował urząd Arcykapłana według porządku Melchizedeka w sposób nieprzemijający.

D) Ten sam rozdział mówi o Synu, Arcykapłanie według nieprzemijającego porządku Melchizedeka jako o sprawcy wiecznego zbawienia. Wieczne zbawienie stało się możliwe dzięki zasłudze posłuszeństwa i cierpienia Arcykapłana, który nie przemija, nie umiera, nie zostaje zastąpiony, ale jest nim zawsze i tak samo.

Hebr. 5:8-10 8. Chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. 9. A uczyniony doskonałym, stał się sprawcą wiecznego zbawienia dla wszystkich, którzy są mu posłuszni; 10. Nazwany przez Boga najwyższym kapłanem według porządku Melchizedeka.

E) Tylko Arcykapłan mógł złożyć ofiarę przebłagania, aby zadośćuczynić Bogu za grzechy. Chrystus złożył doskonałą ofiarę przebłagalną i mógł to uczynić jedynie sprawując urząd Arcykapłana. Na krzyżu złożona ofiara z ciała i krwi Chrystusa nie miałaby żadnej wartości przebłagalnej, gdyby złożyła ją osoba niesprawująca tego urzędu: kapłana według porządku Melchizedeka.

Hebr. 7:27 Który nie musi codziennie, jak tamci najwyżsi kapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu. Uczynił to bowiem raz, ofiarując samego siebie.

Od publicznego ogłoszenia, aż po krzyżową śmierć widzimy Chrystusa jako Arcykapłana.
.

---

Od poczęcia

Kiedy już rozumiemy, że kapłaństwo Chrystusa według porządku Melchizedeka z pewnością ma swoje miejsce w niebie, gdzie obecnie wywyższony Pan wstawia się za swoim ludem, wykonywane było także na ziemi, gdzie Pan w uniżeniu złożył ofiarę ze swojego ciała i krwi na krzyżu, będąc Arcykapłanem musimy zobaczyć Chrystusa jako Arcykapłana od momentu wcielenia.

Chrystus ukazany jest jako cierpiący Najwyższy Kapłan. Cierpienie Chrystusa należy rozciągnąć na całą Jego egzystencję, zatem prostą implikacją wynikającą z tej przesłanki będzie twierdzenie, że Chrystus był Arcykapłanem od poczęcia, ponieważ cierpiał pokuszenie od poczęcia.

Hebr. 2:17-18 17. Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. 18. A że sam cierpiał, będąc kuszony, może dopomóc tym, którzy są w pokusach.
.
Hebr. 4:15 Nie mamy bowiem najwyższego kapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz kuszonego wewszystkim podobnie jak my, ale bez grzechu.

---

Od wieczności

Ale to nie wszystko. Chrystus ukazany jest przez Pismo jako wieczny mediator, a zatem wieczny Arcykapłan.

A) Chrystus jest wiecznym Arcykapłanem w Bożym dekrecie. Ten sam dekret ukazuje Syna Bożego jako Boga. Jak już wcześniej zauważyliśmy, nie jest to dekret ustanawiający Syna Bogiem, raczej dekret ten ujawnia Syna, Prawdziwego Boga, drugą osobę Trójcy Świętej jako Arcykapłana według porządku Melchizedeka.

Psalm 2:7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Istotną frazą wiążącą naturę Syna (Boskość) z Jego urzędem (Arcykapłan) jest „ja ciebie dziś zrodziłem”. Pierwszy rozdział Listu do Hebrajczyków używa jej jako dowodu prawdziwej Boskości Syna, natomiast rozdział Piąty jako dowodu sprawowania urzędu Arcykapłana. Oba rozdziały cytują Psalm 2:7.

Hebr. 1:5 Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem? I znowu: Ja będę mu Ojcem, a on będzie mi Synem?
.
Hebr. 5:5Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył chwałą, aby stać się najwyższym kapłanem, ale ten, który powiedział do niego: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Jan Kalwin zauważa tutaj konieczność rozróżnienia urzędu od Istoty:

„chociaż Chrystus został zrodzony z Boga Ojca, nie został z tego powodu uczyniony również kapłanem. Lecz jeśli rozważymy cel, dla którego Chrystus objawił się światu, wyraźnie okaże się, że ta cecha koniecznie należy do Niego. Musimy jednak szczególnie pamiętać o tym…że zrodzenie Chrystusa, o którym mówi Psalmista, było świadectwem, jakie Ojciec złożył Mu przed ludźmi. Dlatego nie chodzi tu o wzajemną relację między Ojcem a Synem; raczej chodzi o ludzi, którym się objawił. Jakiego więc Syna objawił nam Bóg? Tego, który nie miał czci, nie miał władzy? Nie, tego, który miał być Pośrednikiem między sobą a ludźmi;Jego zrodzenie obejmowało zatem Jego kapłaństwo. [2]

B) Chrystus przedstawiony jest jako Arcykapłan przez praktyczne wstawiennictwo. W Księdze Zachariasza możemy zobaczyć Syna Bożego, jeszcze przed wcieleniem jako mediatora. Syn Boży, Anioł Jahwe, dalej zwany Jahwe, nie tylko wzywa Ojca Jahwe (dowodząc rozróżnienia Osoby Ojca od Syna), ale także oczyszcza z grzechu Jozuego, najwyższego kapłana religii żydowskiej, zdejmując szaty nieprawości i przyodziewając go w czyste szaty. Typologia tego tekstu jest nadwyraz jasna.

Zach. 3:1-5 1. Potem ukazał mi Jozuego, najwyższego kapłana, który stał przed Aniołem Jahwe, i szatana stojącego po jego prawicy, aby mu się sprzeciwiać. 2. Ale Jahwe powiedział do szatana: Niech cię Jahwe zgromi, szatanie! Niech cię skarci Jahwe, który wybrał Jerozolimę. Czyż nie jest on jak głownia wyrwana z ognia? 3. A Jozue był ubrany w brudne szaty i stał przed Aniołem. 4. Ten odezwał się do tych, którzy stali przed nim, i powiedział: Zdejmijcie z niego te brudne szaty. Do niego zaś powiedział: Oto zdjąłem z ciebie twoją nieprawość i oblekłem cię w inne szaty. 5. Powiedział jeszcze: Niech włożą mu na głowę piękną mitrę. Włożyli więc piękną mitrę na jego głowę i oblekli go w szaty, a Anioł PANA stał obok.

C) W przypowieści o drzewie figowym Syn Boży ukazuje się jako mediator wstawiający się do Ojca za wybranym ludem. To wstawiennictwo należy rozciągnąć na całą historię Izraela ukazanego jako Boża winnica. Ponieważ Izrael nie rozpoczął swojego istnienia od dnia narodzin Chrystusa, wnioskujemy, że Syn Boży był mediatorem jeszcze przed swoim wcieleniem.

Łuk. 13:6-8  6. I opowiedział im taką przypowieść: Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy. Przyszedł i szukał na nim owocu, lecz nie znalazł. 7. Wtedy powiedział do rolnika: Oto od trzech lat przychodzę, szukając owocu na tym drzewie figowym, lecz nie znajduję. Zetnij je, bo po co ziemię na darmo zajmuje? 8. Lecz on mu odpowiedział: Panie, zostaw je jeszcze na ten rok, aż je okopię i obłożę nawozem.

D) Dowodzi tego relacja między retroaktywnym usprawiedliwieniem a ustanowieniem Chrystusa jako nieprzemijającego Arcykapłana. Deklaracja odpuszczenia grzechów popełnionych przed śmiercią krzyżową Chrystusa, w szczególności usprawiedliwienie świętych Starego Testamentu możliwa była jedynie właśnie ze względu na wieczność urzędu. Tak oto zrealizowane zostało Boże objawienie Chrystusa jako tego samego Mediatora, wczoraj, dziś i na wieki!

Rzym. 3:25-26 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby zadeklarować swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów; 26 Aby zadeklarować swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa.
.
Hebr. 9:15 I dlatego jest pośrednikiem nowego testamentu, ażeby przez śmierć poniesioną dla odkupienia występków, popełnionych za pierwszego testamentu, ci, którzy zostali powołani, otrzymali obietnicę wiecznego dziedzictwa.

---

Praktyczne wnioski

Syn Boży jest ukazany nam jako zrodzony z prawem do urzędu Arcykapłańskiego i z tym tytułem (Psalm 2:7; Hebr. 5:5). Zrodzenie Chrystusa, o którym mówi Psalmista, było świadectwem, jakie Ojciec złożył o Nim przed ludźmi- objawiony jako Pośrednik.  John Gil, Reformowany baptysta stwierdza:

On go ustanowił do tego urzędu; wysłał go, aby go wypełnił; namaścił go olejkiem radości ponad jego towarzyszy; poświęcił go i ustanowił w nim przysięgą; i przepisał mu, co powinien czynić, cierpieć i ofiarować; i oznajmił mu, jakiej nagrody może się spodziewać. Słowa te pochodzą z Psalmu 2:7 i nie należy ich uważać za konstytutywne dla kapłaństwa Chrystusa, jakby to było zamierzone przez zrodzenie go jako Syna; ale za opisujące osobę, która go do niego powołała, która stała w relacji Ojca do Chrystusa, a Chrystusa w relacji Syna do niego; zatem jeden był jak najbardziej właściwy do powołania, a drugi jak osoba bardzo odpowiednia do powołania do tego urzędu, będąc w każdy sposób zdolnym do jego wypełnienia, ku chwale Boga i dla dobra ludzi. [3]

Jest On zatem jedyną prawomocną Głową całego Kościoła, od początku świata, od Adama aż po kres czasów, po Sąd Ostateczny i dalej przez całą wieczność. Papież uzurpując sobie tytuł głowy kościoła jest Antychrystem i fałszywym najwyższym kapłanem zaś system rzymsko katolicki z jego księżmi i powtarzalną ofiarą mszy świętej to nieudolny i grzeszny zarazem powrót do przestarzałego systemu Starego Przymierza. Nie może być on ani praktykowany ani tolerowany.

Chrystus wstawiał się za świętymi Starego Testamentu jeszcze przed wcieleniem (Zach. 3:1-3; Łuk. 13:6-9). Ponieważ Syn zawsze wstawia się za swoim ludem, de facto wiecznie sprawuje funkcję mediatora, co jest związane ze służbą Arcykapłana.

„To powołanie było związane z Synostwem Chrystusa i było jego rezultatem, co Go do tego uprawniało. Nikt poza Synem Bożym nie mógł pełnić takiego urzędu (Hbr 10,5-9). Związek Synostwa i kapłaństwa jest uosobiony w hebrajskim tytule kapłańskim nadanym synom Dawida (2 Sam. 8:18). Chrystus nie ustanowił się Synem Bożym, lecz od wieków był Jednorodzonym Ojca. Od Jego Synostwa zależało Jego uwielbienie i powołanie przez Boga (Hebr. 5,10) jako Kapłana. [4]

Doskonały Mediator, wieczny Arcykapłan zniósł cienie i typy: urząd kapłański i jego niedoskonałe ofiary, również świątynię, która raz zburzona nigdy nie zostanie odbudowana. Typy nie mogą dłużej egzystować w czasie, gdy Chrystus, rzeczywistość zbawienia dokonał zapowiedzianego zadośćuczynienia. Typy spełniły swoją funkcję – pokazały nam rzeczywistość. Po jej spełnieniu odeszły w niebyt z powodu objawienia się wiecznego Chrystusa.

21. Tamci bowiem zostali kapłanami bez przysięgi, ten zaś na podstawie przysięgi tego, który powiedział do niego: Przysiągł Pan i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka;

Chociaż Chrystus został ustanowiony kapłanem od wieczności, to jednak obietnica, która to zapowiadała i była połączona z przysięgą, została spisana później, za czasów Dawida (Psalm 110:4), a to słowo przysięgi czyni syna nie synem, ale kapłanem; ogłasza i deklaruje, że nim jest:

Hebr. 7:28 Prawo bowiem ustanawiało najwyższymi kapłanami ludzi, którzy podlegają słabościom, słowo zaś przysięgi, która nastąpiła po prawie, ustanowiło Syna doskonałego na wieki.

Chrystus okazuje się wiecznym Zbawicielem. Usprawiedliwienie wszystkich świętych, od Adama włącznie, oparte jest na doskonałym poręczeniu Chrystusa. On zobowiązał się do zadośćuczynienia za grzechy na krzyżu, do zbawienia każdego wybranego grzesznika, którego otrzymał od Ojca. To dzieło Chrystusa stało się podstawą wiecznego usprawiedliwienia i miłości Boga do wybranych!

22. O tyle też Jezus stał się poręczycielem lepszego przymierza.

W odróżnieniu od czasowej i nieważnej już posługi kapłańskiej według porządku Aarona, oparte o porządek Melchizedeka wstawiennictwo Chrystusa jest wieczne. Zbawienie dokonane przez naszego Arcykapłana jest wieczne. Ono było wieczne przed stworzeniem świata i takim będzie na zawsze. Nie mamy żadnej potrzeby oczekiwać odbudowania tzw. „trzeciej świątyni”. Cielesność powtarzalnych ofiar jest niczym w porównaniu z jedyną, doskonałą i ostateczną ofiarą Chrystusa, ofiarą, która zapewnia przeniesienie całego Bożego ludu do chwały, czego krew wołów i kozłów zapewnić nigdy nie mogła i nie będzie mogła.

23. A wprawdzie tamtych kapłanów było wielu, gdyż śmierć nie pozwoliła im trwać na zawsze.

24. Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające.

25. Dlatego też całkowicie ma moc zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.

To daje nam całkowitą pewność zbawienia. Chrystus wstawiający się za swoim ludem jeszcze przed stworzeniem świata musi z całą pewnością i bez utraty kogokolwiek doprowadzić do chwały tych wszystkich, dla których jest wiecznym Mediatorem, co konsekwentnie potwierdza doktrynę wiecznego usprawiedliwienia. Wieczne usprawiedliwienie jest podstawą wiecznej mediacji Chrystusa za wybranymi i na ich rzecz. Nasz Chrystus jest wiecznie żywy, nasz Chrystus jest wiecznym Arcykapłanem. Nasz Chrystus jest wiecznym Mediatorem. Dlatego radujmy się, bo jest On sprawcą wiecznego zbawienia.

26. Takiego to przystało nam mieć najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa;

Amen!

Kazanie wygłoszone dnia 10.08.2025

Przypisy

[1] Matthew Poole, Komentarz do Hebr. 5:5
[2] Jan Kalwin, Komentarz do Hebr. 5:5
[3] John Gill, Komentarz do Hebr. 5:5
[4] Jamieson-Fausset-Brown Bible Commentary, Komentarz do Hebr. 5:5

---

Zobacz w temacie

• Doktryna wiecznego usprawiedliwienia
• Podstawa usprawiedliwienia, część 1
• Unia z Chrystusem a Przymierze, część 1
• Kochany wieczną miłością
  .
• Chrystus: Bóg, człowiek, Pośrednik
• Analiza wiecznego Synostwa Chrystusa
• Boże kompleksowe dekrety
• Determinizm kontra Fatalizm
  .
• Chrzest Jezusa a credo baptyzm
• Harmonia Ewangelii: początek służby Jezusa
• Czy Chrystus podczas chrztu był zanurzony?
  .
• Łaska i pokój świętym i wiernym braciom
  .
• Zawodny pośrednik
• Potępiony, choć dzięki Bogu doskonały i sprawiedliwy
• Każdy papież jest w piekle