Wezwanie Ewangelii a potępieni

utworzone przez | sty 30, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana

Innowiercy w natarciu

Jan 10:26 Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec, jak wam powiedziałem.

Kanony z Dort
Rozdział 1 Boże wybranie i predestynacja
Artykuł 15
.
Tym, co szczególnie wskazuje i poleca nam wieczną i niezasłużoną łaskę wybrania jest wyraźne świadectwo Pisma Świętego, iż nie wszyscy, lecz tylko niektórzy są wybrani, podczas gdy inni mocą odwiecznego wyroku zostają pominięci, których Bóg, w swym suwerennym, najsprawiedliwszym, nienagannym i niezmiennym upodobaniu postanowił zostawić w powszechnej nędzy w którą z własnej woli wpadli, i nie dać im zbawiającej wiary i łaski nawrócenia, lecz pozwalając im w swym sprawiedliwym osądzie, by kroczyli swymi własnymi drogami i na koniec, dla ogłoszenia Swej sprawiedliwości, potępić i ukarać ich na wieczność nie tylko z powodu ich niewiary, lecz także za ich wszystkie inne grzechy. Jest to dekret potępienia, który w żaden sposób nie czyni Boga autorem grzechu (sama myśl o tym jest bluźnierstwem), lecz ogłasza, iż jest On strasznym, nienagannym i sprawiedliwym Sędzią i Mścicielem grzechu.

Reprobacja, czyli potępeinie, powinno być zawsze przedstawiane jako podrzędne wobec Elekcji, jako służące temu drugiemu zgodnie z zaleceniem Boga. Potępienie jest rzeczywiście bezpośrednio związane z Elekcją, ale nie można go stawiać na równi z Elekcją. Potępienie następuje po Elekcji, a pierwsze służy drugiemu. I w ten sposób potępiona skorupa ludzkiego organizmu służy kościołowi Chrystusa. W skorupie potępienia ziarno wybranego staje się dojrzałe. Z tego powodu potępienie nie może być stawiane na równi z wybraniem

Wbrew jasnemu nauczaniu Pisma Świętego, często podnoszonym argumentem wrogów suwerennego Boga i Ewangelii Chrystusa jest odwołanie się do konieczności odrzucenia doktryny Predestynacji, a w szczególności jej składowego elementu czyli Reprobacji (zgodnie z którym Bóg w wieczności niektórych przeznaczył na potępienie zanim jeszcze się urodzili i uczynili cokolwiek dobrego lub złego, por. Przysłów 16:4; Rzym. 9:11, 13;  2 Piotra 2:8 etc.). Tutaj wyznawcy wolnej woli, argumentując przeciw suwerenności Boga w zbawieniu, twierdzą, że jeśli Predestynacja jest prawdą, to głoszenie Ewangelii jest zbędne, a już na pewno nie warto jej głosić przeznaczonym na potępienie.

Otóż w systemie filozoficznym zwanym Arminianizmem (czyli wśród współczesnych nie-katolików), ponieważ Bóg nie wie, kto będzie zbawiony (a przynajmniej nie wie na pewno) oraz ponieważ to nie Duch Święty skutecznie powołuje do zbawienia, lecz to człowiek sam się powołuje lub decyduje żeby dać się powołać, konieczną konsekwencją jest odrzucenie Predestynacji i założenie wolnej woli człowieka po to, aby móc głosić szczere wezwanie do wiary wszystkim ludziom, niezależnie od tego jaki będzie ich ostateczny los.

Ewangelista Jan daje nam jednak ciekawe świadectwo, które pozwoli nam obalić ten absurdalny zarzut.

Treść Ewangelii głoszonej przez Chrystusa

W dziesiątym rozdziale Ewangelii Jana Chrystus głosi Ewangelię wszystkim słuchaczom. Przebywając w Jerozolimie przemawiał do świadków uzdrowionego ślepca oraz do pielgrzymów przybywających na święto. Wśród tłumów byli potępieni faryzeusze. Jan Kalwin dowodzi, że duchowi przywódcy Izraela słyszeli Ewangelię i odrzucali ją, w żaden sposób nie umniejszając autorytetowi Słowa Bożego głoszonego przez Chrystusa.

„Przypisuje wyższy powód, dla którego nie wierzą ani w jego cuda, ani w jego doktrynę.Jest nim to, że są potępieni. … Musimy przestrzegać zamysłu Chrystusa, ponieważ chełpili się, że są Kościołem Bożym, aby ich niewiara nie umniejszała autorytetowi Ewangelii.” [1]

Tak więc pomimo potępienia faryzeuszy oraz pomimo pełnej, Boskiej świadomości Chrystusa o tym, Pan, zostawiając nam tym samym przykład, głosił im Ewangelię:

  • Chrystus jest Mesjaszem, jedyną drogą zbawienia: kto nie wchodzi do owczarni drzwiami…. jest złodziejem i bandytą…. Ja jestem drzwiami dla owiec  (wersety 1, 7)
    .
  • Chrystus oddaje swoje życie za owce, nie za kozły: owce idą za nim,…. pasterz oddaje swoje życie za owce…. oddaję moje życie za owce (wersety 4, 11, 15-16)
    .
  • Zapowiada swoje zmartwychwstanie: oddaję swoje życie, aby je znowu wziąć…. Mam moc je znowu wziąć…. (wersety 17-18)
    .
  • Zapowiada także chwalebne zmartwychwstanie wszystkich owiec, za które oddaje życie: będzie zbawiony… Ja daję im życie wieczne i nikt nie wydrze ich z mojej ręki… i nikt nie może wydrzeć ich z ręki mego Ojca  (wersety 9, 28-29)
    .
  • Dowodzi, że jest Bogiem wcielonym: oddaję życie aby je wziąć, Ja i Ojciec jedno jesteśmy (wersety 17, 30)
    .
  • Oraz określa doktrynę kanonizacji Pisma, jedynego dostępnego po wniebowstąpieniu źródła wiedzy o Chrystusie: Moje owce słuchają mego głosu (werset 27)

Mamy tu zatem wszystkie niezbędne doktryny, wiara w które daje zbawienie: Chrystologię (wcielony Bóg), soteriologię (zakres zbawienia względem wybranych i całkowitą skuteczność zbawienia), doktrynę zmartwychwstania i doktrynę Pisma Świętego.

To wszystko Pan głosił także potępionym faryzeuszom, czyli tym, którzy nie mogli uwierzyć, ponieważ nie należeli do owiec, za które miał oddać swoje życie (nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec,). Oczywiście zgadzamy się z biblijnym nauczaniem, że potępieni nie mogą wierzyć i że nie mogą mieć pewności zbawienia. Nauczanie to podsumować można słowami teologów I wieku. W Didache, jednym z pierwszych dokumentów wczesnochrześcijańskich czytamy o Chrystusie:

…nie przyszedł On powołać [ludzi] według ich pozycji, ale tych, których Duch przygotował… [2]

Dlaczego jednak wzywamy potępionych, skoro nie są przygotowani przez Ducha? Jest po temu wiele powodów.
.

Powody głoszenia potępionym

„Aby ludzi przyprowadzić do wiary, Bóg łaskawie posyła głosicieli najradośniejszej nowiny tym, którym chce i kiedy mu się podoba, i poprzez ich usługę ludzie wzywani są do upamiętania i wiary w Chrystusa ukrzyżowanego”.[3]

Cytowane powyżej Kanony z Dort jasno określają zakres głoszenia Ewangelii. Bóg posyłając kaznodziejów czyni to w taki sposób, aby dotrzeć jedynie do konkretnych ludzi, tak wybranych do zbawienia jak i przeznaczonych na potępienie. Ale oprócz tego taki jest zamiar i suwerenny cel Boży, aby niektórych ludzi pozbawić Ewangelii, jak miało to miejsce w przypadku Pawła:

Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. (Dzieje 16:6)

Nie zgadzamy się z twierdzeniem, że w czasie głoszenia nie wzywamy do wiary potępionych a czynimy to jedynie względem wybranych. Wezwanie do upamiętania i wiary jest ogólne, dotyczy zarówno wybranych jak i potępionych, ponieważ:
.

To kwestia Bożego dekretu

A) Nie wiemy kto jest wybrany a kto potępiony. Bóg nigdzie nie objawił nam, którzy z otaczających nas ludzi są wybrani, a którzy potępieni. Nawet najgorszy grzesznik, jakiego możemy spotkać na drodze głoszenia Ewangelii; w ostateczności, nawet po długim czasie, może zostać odrodzony i obdarzony darem wiary. Instruującą w tym temacie jest Księga Powtórzonego Prawa. Dowiadujemy się z niej, że Boże dekrety, które są Jego tajemnicą, należą do Pana Boga i nie są objawione synom ludzkim.

5 Mojż. 29:29 Rzeczy tajemne należą do PANA, naszego Boga, a objawione – do nas i naszych synów na wieki, abyśmy wypełniali wszystkie słowa tego prawa.

B) Konsekwentnie nie należy zastanawiać się co do Elekcji i Reprobacji w czasie głoszenia. Nam objawiono jedynie abyśmy głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, jest to ustanowione po kres czasów Boże prawo a zatem obowiązek każdego chrześcijanina.

Marek 16:15 I powiedział do nich: Idźcie na cały świat i głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu.

C) Jak zauważył Justyn Męczennik, chrześcijanin z II wieku, śmierć Chrystusa objęła nie wszystkich, ale wybranych z każdego narodu, plemienia i ludu, wszystkie rodzaje ludzi. To oznacza, że pierwsi chrześcijanie, głosząc Ewangelię każdemu napotkanemu człowiekowi, ryzykując nawet życiem, byli świadomi, że mają to czynić nie tylko wybranym, ale i potępionym. To nie zmieniało postaci rzeczy. Justyn  stwierdza:

„Jezus umarł za wszelkiego rodzaju ludzi, nie wszystkich ludzi. Jak Jakub służył Labanowi dla bydła, które zostało zauważone różnego rodzaju, tak Chrystus służył nawet na krzyżu dla ludzi wszelkiego rodzaju, o wielu różnych kształtach, zaopatrując ich poprzez Jego krew i tajemnicę krzyża.” [4]

List do Kolosan będzie rozstrzygający: głosić Chrystusa należy każdemu człowiekowi w nadziei na jego upamiętanie.

Kol. 1:28 Jego to głosimy, napominając każdego człowieka i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby każdego człowieka przedstawić doskonałym w Chrystusie Jezusie.

To kwestia skutecznego powołania

A) Kanony z Dort nauczają nas nie tylko. że nie można w żaden sposób odróżnić wybranych od potępionych, ale także o błogosławieństwie powołania, które czyni Bóg. To powołanie jest skuteczne, ponieważ nie można mu się oprzeć a jednocześnie odbywa się w obszarze głoszenia Ewangelii. Tam gdzie Ewangelia nie jest głoszona, nie ma żadnych powołań.

„Tę liczbę wybranych, mimo iż z natury nie są oni wcale ani lepsi ani bardziej na to nie zasługują niż inni, lecz współuczestniczą w niedoli rodzaju ludzkiego, Bóg postanowił dać Chrystusowi, aby byli przez niego zbawieni, oraz aby skutecznie powołać i przyciągnąć ich do społeczności z Nim przez swe Słowo oraz Ducha„  [5]

B) To Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty, skutecznie aplikuje wezwanie do upamiętania udzielając daru wiary jedynie wybranym. Choć powołanie nie odbywa się w próżni i w przypadku osób dorosłych koniecznym jest proklamacja Ewangelii, człowiek nie może zmienić stanu duchowego słuchacza. Koniecznym jest aktywne działanie Stwórcy, poprzez odrodzenie a następnie pociągnięcie w sposób skuteczny do wiary w prawdę Ewangelii.

Jan 12:32 A ja, jeśli będę wywyższony nad ziemię, pociągnę wszystkich do siebie.
.
2 Tym. 1:9 Który nas zbawił i powołał świętym powołaniem nie na podstawie naszych uczynków, ale na podstawie swojego postanowienia i łaski, która została nam dana w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasy.
.
Rzym. 1:6 Wśród których jesteście i wy, powołani przez Jezusa Chrystusa.
.
1 Tes. 2:12 [Bóg] was powołał do swego królestwa i chwały.

C) To, że Bóg nie wszystkich pociąga nie oznacza, że nie należy głosić Ewangelii całej rzeszy słuchaczy. Ponieważ każdy człowiek zostaje obdarzony przez Boga zdolnością logicznego rozumowania, t.j. światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat. (Jan 1:9) zdolność do zrozumienia Ewangelii obarcza odpowiedzialnością człowieka za jej przyjęcie i wiarę w nią. Jednak tak się nie dzieje ze względu na upadłą naturę. Grzech uniemożliwia akceptację prawdy.

Jana 3:19 A potępienie polega na tym, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie umiłowali ciemność bardziej niż światłość, bo ich uczynki były złe.

D) Pierwsi chrześcijanie rozumieli zasadę grzesznej racjonalności upadłego człowieka oraz wynikającą z niej niezdolność wiary w prawdę i konsekwentne, ostateczne potępienie. Posłuchajmy własnych słów Ireneusza z Lyonu, ucznia Polikarpa, który był uczniem Jana Apostoła:

„Człowiek będzie słusznie potępiony, ponieważ jest racjonalny, stracił prawdziwy powód i żyje w sposób irracjonalny, jest sprzeczny z sprawiedliwością Bożą, oddając się każdemu ziemskiemu duchowi i służy wszystkim z przyjemnością” [6]

Dodajmy tutaj, że pierwsi chrześcijanie nie poszukiwali potępionych (bo jak mieliby to robić?) aby unikać im głoszenia….
.

Ewangelia ma podwójną funkcję

A) W głoszeniu chwalebnej Ewangelii Chrystusa nie tylko realizowane jest powołanie wybranych. Poprzez Ewangelię, potępionych Bóg tym bardziej zatwardza i uświadamia o ich niewierze. Bóg czyni serca jeszcze bardziej nieczułymi na wezwanie Ewangelii. Kanony z Dort dowodzą tego wprost:

„To, że niektórzy otrzymują dar wiary od Boga, a inni nie, wynika z odwiecznego wyroku Bożego.  „Gdyż Bogu są znane wszystkie jego dzieła od początku świata” (Dzieje 15:18); „który sprawuje wszystko zgodnie z zamysłem woli swojej” (Efez 1:11) Zgodnie z tym wyrokiem Bóg łaskawie zmiękcza serca wybranych, nawet te najbardziej uparte, oraz skłania je do uwierzenia; tych zaś, których nie wybrał, pozostawia ich własnej nieprawości i w uporze na sprawiedliwy sąd.” [7]
.
[Pismo Święte] stanowczo wyrokuje: „okazuje miłosierdzie tym, którym chce okazać miłosierdzie, zatwardza zaś tych, których chce zatwardzić” (Rzym 9:18). Oraz to: „poznanie tajemnic Królestwa Niebios zostało darowane wam, a nie im” (Mat 13:11). [8]

B) Już tak wcześniej jak w 9 rozdziale Ewangelii Jana Chrystus określił swoje dzieło jako posiadające podwójne skutki. To wszystko, co Chrystus uczynił i co ogłosił miało dać wzrok i życie niektórym, innych zaś to dzieło prowadziło ku obnażeniu ślepoty i uzmysłowieniu ich potępienia. Chrystus w ten sposób działał zgodnie z Bożym dekretem realizowanym historycznie poprzez głoszenie Ewangelii. Ewangelista Mateusz mówi w ten sam sposób, ukazując przy tym duchowy wymiar tego dzieła.

Jan 9:39 ...Przyszedłem na ten świat na sąd, aby ci, którzy nie widzą, widzieli, a ci, którzy widzą, stali się ślepi.
.
Mat. 11:25 W tym czasie Jezus powiedział: Wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te sprawy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlętom.

C) Ci, którzy widzą należą do wybranych. Oni uwierzą w głoszoną im Ewangelię ponieważ zostaje im ona objawiona przez Ojca. Przez objawienie należy rozumieć tutaj potężne dzieło Boga w odrodzeniu, polegające na uzdolnieniu umysłu do możliwości wiary i na udzieleniu samego daru wiary. Odrodzony, a zatem duchowy człowiek, słysząc Ewangelię osiąga zdolność jej zrozumienia i akceptacji, a przez to zostaje uwolniony z ciężaru sądu:

1 Kor. 2:15 Człowiek duchowy zaś rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony.

D) Ci natomiast, którzy okazują się potępionymi, są i pozostają ślepi na głoszenie Ewangelii, co wynika z Bożego działania oślepiającego ich umysły, tak, żeby nie mogli ani uwierzyć ani zaakceptować prawdy Ewangelii. Rezultaty tego działania ponownie widoczne są w Liście do Koryntian. Cieleśni, zaślepieni przez Boga, nie rozumieją i nie akceptują rzeczy z Ducha Bożego.

1 Kor. 2:14 Lecz cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo

E) Wszyscy ludzie otrzymują nakaz, aby wierzyć Ewangelii. Treścią wiary, do przyjęcia i akceptacji której się wzywa jest Ewangelia z jej niezbędnymi składnikami. zgodnymi z 1 Kor. 15:1-4. Każdy słyszący Ewangelię zostaje wezwany do upamiętania, czyli do zmiany myślenia i konsekwentnie do wiary historyczną prawdę Ewangelii przekazywaną przez Pismo.

Dzieje 17:30 Bóg wprawdzie pomijał czasy tej nieświadomości, teraz jednak nakazuje wszędzie wszystkim ludziom upamiętanie;

F) To dotyczy także potępionych. Judasz, najbardziej wyraźny przykład osoby potępionej, został obarczony przez Boga obowiązkiem miłowania Boga i Chrystusa, obowiązkiem służenia i wiary, o czym zaświadczają tak Mojżesz jak i Psalm Dawida. Co ciekawe apostolska interpretacja tekstu Mojżesza jest taka, że nieposłuszeństwo wezwaniu Ewangelii Chrystusa jest ogłoszeniem Bożego sądu nad człowiekiem dopuszczającym się takiego świętokradztwa, wyraźnie referując do Sądu Ostatecznego:

5 Mojż. 18:15, 19 15. PAN, twój Bóg, wzbudzi ci proroka podobnego do mnie spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego będziecie słuchać 19. I jeśli ktoś nie będzie posłuszny moim słowom, które będzie on mówić w moim imieniu, zażądam od niego zdania sprawy. 
.
Dzieje 3:23 I stanie się, że każda dusza, która nie będzie słuchać tego proroka, będzie wytracona spośród ludu.
.
Psalmy 2:12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Boża chwała w potępieniu

A) Każda dusza zatem, której głoszona jest Ewangelia zostaje obarczona przez Boga obowiązkiem wiary oraz obowiązkiem zdania relacji ze swoich aktów względem niej. Zaiste, Ewangelia jest przyjemną wonią, nie tylko dlatego, że Bóg używa tego instrumentu aby zbawić wybranych. Przyjemną wonią jest także woń śmierci wszystkich przeznaczonych na potępienie, tych, którzy nie zostali przez Boga uzdolnieni do wiary ani nie uzyskali od Niego daru wiary.

2 Kor. 2:15-16 15. Jesteśmy bowiem dla Boga przyjemną wonią Chrystusa wśród tych, którzy są zbawieni, i wśród tych, którzy giną. 16. Dla jednych wonią śmierci ku śmierci, a dla drugich wonią życia ku życiu. Lecz do tego któż jest zdatny?

B) Tak więc głosząc Ewangelię mamy świadmość, że Bóg oodczuwa przyjemność nie tylko kiedy docieramy do owiec, ale także do kozłów. W ostateczności Bóg czyni wszystko dla swojej chwały. I to jeden z najważniejszych powodów, dla którego głosimy wszystktim. Potężna, Boża moc okazana naczyniom gniewu, czyli grzesznikom przeznaczonym na potępienie, jest ostatecznym celeme Boga.

Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.

.

Rzym. 9:27 A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i dać poznać swoją moc, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przygotowane na zniszczenie;

C) Jednak Boża cierpliwość posiada swój określony z góry kres. Jest nią najpierw śmierć potępionego a następnie sprawiedliwy sąd i wyrok wiecznego potępienia, zgodnie z którym z przyszłej nowej ziemi i nieba wyplenione zostanie całkowicie i w pełni skutecznie wszelkie zło, grzech, nieprawość i niesprawiedliwość, co jest oczywistym powodem dla uwielbienia Boga w Jego dziele odkupienia świata z mocy księcia ciemności. Radość z nastania sprawiedliwości jest tą cechą Boga, która świadczy o Jego doskonałej świętości:

Przysłów 1:25-28 25. Owszem, odrzuciliście całą moją radę i nie chcieliście przyjąć mojego upomnienia; 26.Dlatego będę się śmiać z waszego nieszczęścia, będę szydzić z was, gdy przyjdzie to, czego się boicie. 27. Gdy nadejdzie jak spustoszenie to, czego się boicie, i gdy wasze nieszczęście nadciągnie jak wicher, gdy nadejdzie na was ucisk i cierpienie; 28. Wtedy będą mnie wzywać, a nie wysłucham; będą mnie szukać pilnie, lecz mnie nie znajdą.
.
Psalm 37:12-13 12. Niegodziwy knuje przeciwko sprawiedliwemu i zgrzyta na niego zębami. 13. Lecz Pan śmieje się z niego, bo widzi, że nadchodzi jego dzień.
.
Psalm 2:4-5 4. Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził. 5. Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:
.
Treny 3:39 Czemu więc żali się człowiek żyjący, człowiek – z powodu kary za swoje grzechy?

Boża pomsta na Jego wrogach, którzy okazują się wrogami chrześcijan, będzie powodem radości także dla ludu Bożego. Kiedy zobaczymy glorię Stwórcy w jej pełni, gdy ujrzymy sprawiedliwy sąd nad potępionymi, gdy, mówiąc obrazowo, „zamoczymy stopy w krwi niegodziwych”,

Psalm 58:10-11 10. Będzie się weselił sprawiedliwy, gdy ujrzy pomstę; swoje stopy umyje we krwi niegodziwego. 11. A ludzie powiedzą: Jest, doprawdy, nagroda dla sprawiedliwego; doprawdy jest Bóg, który sądzi na ziemi.

.

5 Mojż. 32:43 Weselcie się, narody, z jego ludem, gdyż on pomści krew swoich sług i odpłaci zemstą swoim wrogom, a będzie łaskawy dla swej ziemi i swego ludu

D) Teraz mając na uwadze dwa zadania Ewangelii, zmiękczenie serc wybranych i zatwardzenie serc potępionych, w pełni rozumiemy, że Słowo Boże (a tym właśnmie jest Ewangelia) nigdy nie wraca do Boga bezowocnie:

Izaj. 55:11 Tak będzie z moim słowem, które wyjdzie z moich ust: nie wróci do mnie na próżno, ale uczyni to, co mi się podoba, i poszczęści mu się w tym, do czego je poślę.

Wnioski

Święty Bóg nakazuje grzesznikom upamiętanie. Święty Bóg musi wymagać od grzeszników upamiętania. Jednakże Boży zamysł w stosunku do ich zatwardziałości to zupełnie inna sprawa. To nie Boży cel determinuje obowiązki grzesznika ale Boże przykazanie. Ponieważ Bożym celem jest zarówno zbawienie wybranych, jak i potępienie pozostałych, określone przez Boga przykazanie wiary w Ewangelię, którą słyszą przedstawiciele obu grup służy obydwu aspektom: zatwardza potępionych i zmiękcza serca wybranych.

Prawdziwy kalwinista głosi Ewangelię szeroko. Proklamuje szeroko radosną nowinę o zbawieniu w Chrystusie ukrzyżowanym. Ogłasza, że ​​dla wszystkich, którzy przychodzą do Jezusa Chrystusa, istnieje zbawienie pełne i bezpłatne. Nalega, aby wszyscy słichacze Ewangelii upamiętali się i uwierzyli w ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela, który uczynił to dla swojego ludu. Ostrzega, napomina, a nawet błaga – chociaż Bóg nigdy nie błaga – grzeszników, aby uciekli przed nadchodzącym gniewem. Obiecuje wszystkim wierzącym, że będą mieli życie wieczne.

2 Kor. 5:20 Tak więc w miejsce Chrystusa sprawujemy poselstwo, tak jakby Bóg upominał was przez nas. W miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem.

Prawdziwy kalwinista, tak samo jak Chrystus i jak wczesny kościół, ostrzega wszystkich niewierzących, że zginą, jeśli nie uwierzą w Chrystusa. A czyni to wiedząc, że Bóg ma naród wybrany, że Chrystus umarł tylko za ten naród i że Duch daje życie i wiarę tylko wybranym do zbawienia.

Psalmy 2:12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.
.
2 Tes. 2:12 Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.

Głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu prawdziwy kalwinista ma świadomość, że Bóg komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym. (Rzym. 9:18) W ten sposób wypełnia nakaz misyjny pozostawiony przez Chrystusa, pozostawiając Stwórcy wykorzystanie tego głoszenia zgodnie z Jego suwerennym celem i dekretem. Odrzucenie prawdy Ewangelii stanowić będzie podstawę do tym surowszego sądu Bożego, jaki odbędzie się w ostatnim dniu świata. Ponownie udajmy się do Kanonów z Dort:

„W tym właśnie objawia się głęboki, łaskawy a jednocześnie sprawiedliwy podział wśród ludzi równie zasługujących na zgubę, że wyrok wybrania i potępienia, objawiony w Słowie Bożym, które, mimo iż na swą zgubę sprzeciwiają mu się ludzie przewrotnego, skażonego i niestałego umysłu, zapewnia świętym i pobożnym duszom niewypowiedzianą pociechę.” [9]

Mając powyższe na uwadze wszystkich ateistów, Arminian, rzymskich katolików i wyznających dobrointencyjną ofertę ewangelii pseudo-kalwinistów wraz z ich duchowymi braćmi, wyznawcami herezji zbawienia panującego Pana, czyli wszystkich sprzeciwiających się Biblijnej Ewangelii współczesnych faryzeuszy, tak jak Chrystus w swoich czasach, tak i my dzisiaj wzywamy do upamiętania.

Kazanie wygłoszone dnia 02.02.2025

Przypisy

[1] Jan Kalwin, Komentarz do Jana 10:26, źródło
[2] Didache, 4.10, czas powstania ok. I wiek
[3] Kanony z Dort 1.3
[4] Justyn Męczennik, Dialog z Żydem Tryfonem. Justyn został ścięty mieczem za wiarę ok. 163-167 roku
[5] Kanony z Dort 1.7
[6] Ireneusz z Lyonu, Przeciw Herezjom 1.4.16 Ireneusz żył między 140 a 207 rokiem
[7] Kanony z Dort 1.7
[8] Tamże 1 § 3
[9] Tamże, 1.7

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email