Rózga na gnuśnego pastora

Przedmowa

Kiedy dzięki oświeceniu Ducha Świętego zrozumieliśmy błogosławioną rolę natchnionego, spisanego Słowa Bożego jako jedynego źródła prawdy, gdy pojęliśmy, że jest ono mieczem i tarczą oraz fundamentem Kościoła Jezusa Chrystusa, kiedy rozważyliśmy jak potężną moc posiada żywe Słowo Boga w kruszeniu diabelskich warowni i obnażaniu teologicznych podstępów, kiedy objęliśmy jego cudowne działanie w odbudowie doktrynalnych murów Kościoła, nadszedł czas na wyjaśnienie, że miecz i tarcza oraz trzymając się ilustracji, szpachle i kielnie nie działają same, nie działają w próżni. Choć są jedynymi dostępnymi środkami, muszą być używane przez kogoś.

To użycie Słowa Bożego, głoszenie prawdy Ewangelii przeciw grzechowi i herezji, jest najważniejszą posługą w historii całego świata. Świat w formie jaką znamy istnieje tylko ze względu na wybranych, których Bóg gromadzi w historii w świętym Kościele a Kościół budowany jest na fundamencie Słowa. Od czasów apostolskich, a nawet jeśli zaczerpnąć z historii, od Mojżesza i Adama, zawsze będą istnieli potępieni Demasowie, Korahowie, Balaamowie i Kainowie (Judy 1:11; 2 Tym. 4:10), jawnie lub podstępnie sprowadzający kontrowersje (2 Piotra 2:1; Judy 1:4; 2 Tym. 3:9) w ziemskie bramy „świętego Jeruzalem”, matki nas wszystkich (Gal. 4:26; Hebr. 12:22).

Bóg często używa ludzi ze świata testując kościół przez kontrowersje. Kontrowersje nie są tragedią kościoła, lecz, jak zauważają teolodzy stojący w pierwszej linii frontów współczesnych bitew, są

„…koniecznymi, choć bolesnymi, zmaganiami żywych kościołów, niedawno przywróconych do życia z duchowej śmierci Arminianizmu i modernizmu, dojrzewających i rozwijających się w „poznaniu Syna Bożego”.(Efez. 4:13)  [1]

Archip, o którym wspomina werset 17, został napomniany a napomnienie było konieczne z powodu zaniedbania najważniejszej na tym świecie posługi.

---

Archip

Kim jest nasz napominany bohater, którego imię po grecku Αρχιππος, oznacza „dowódca koni”? Zrozumienie jego roli jest wielce istotne dla całej interpretacji tekstu. Ma to charakter kluczowy i fundamentalny. Archip jest wspomniany w całej Biblii tylko dwa razy tutaj w Liście do Kolosan i w Liście do Filemona, zatem zadanie nie będzie łatwe ale szereg biblijnych przesłanek pozwoli bezpiecznie rozpoznać w nim pastora Kolosów.  Jakie przesłanki pozwolą nam zidentyfikować Archipa jako pastora Kolosów?

A) Wiemy, że Epafras, założyciel i pastor kościoła w Kolosach (Kol. 1:7) w czasie pisania Listu do Kolosan znajdował się w Rzymie, u boku Pawła. Epafras pobierał nauki od Apostoła aktywnie troszcząc się w modlitwach o rodzimy kościół. To, że czas separacji musiał być długi dowodzi List do Filemona, z którego dowiadujemy się, że Epafras został uwięziony za swoje przekonania i stał się współwięźniem Pawła (Filem. 1:23). Ponieważ podróż z Kolosów do Rzymu i z powrotem trwała około 6 tygodni [2] doliczając do tego możliwe opóźnienia i pobyt na miejscu już sam ten fakt wymuszał na kościele konieczność zastąpienia Epafrasa w służbie pasterskiej. Archip bez wątpienia mógł być w związku z tym pasterzem-nauczycielem w tym czasie w Kolosach.

B) Archip należał do domu Filemona, którego żoną prawdopodobnie była Apfia. Choć tekst Listu nie wyjaśnia pokrewieństwa między Archipem, Apfią i Filemonem, osobisty charakter Listu do Filemona nakazuje nam przypuszczać, że mowa o rodzinie, w domu której zgromadzał się kościół. Ponieważ w tamtym czasie kościoły nie posiadały osobnych budynków sakralnych, zbierano się w domu, często u wykładowcy Słowa. Biblijna Encyklopedia McClintocka i Stronga słusznie zauważa:

Ponieważ poprzedni list, dotyczący sprawy prywatnej, jest adresowany do niego wspólnie z Filemonem i Apfią, a także do „Kościoła w ich domu”, wydaje się konieczne wyciągnięcie wniosku, że był członkiem rodziny Filemona. [3] 

C) Jest to tym bardziej prawdopodobne jeśli wziąć pod uwagę szlachetny epitet jakiego użył Paweł względem Archipa. Nazywając go współbojownikiem odnosi się do posługi walki o prawdę w głoszeniu Ewangelii. Tak jak Epafras, pastor w podróży walczył o kościół w modlitwach (Kol. 4:12), tak Archip walczył o kościół będąc na miejscu. To kolejny argument pozwalający zidentyfikować Archipa jako młodego pastora-nauczyciela sprawującego urząd i służbę podczas nieobecności Epafrasa.

Filem. 1:1-2 1. Paweł, więzień Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, do umiłowanego Filemona, naszego współpracownika; 2. Do naszej umiłowanej Apfii, do Archipa, naszego współbojownika i do kościoła, który jest w twoim domu.

D) Archip sprawował posługę, którą przyjął w Panu. Była to posługa Ewangelii co łatwo zidentyfikować. Nie była to zwykła posługa lecz przyjęta „w Panu”. To Bóg Trójjedyny dał mu tą służbę. Pan, czyli Ojciec, Syn i Duch Święty udziela tej posługi pasterzom-nauczycielom, którzy zaliczają się do starszych kościoła.

1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił  niektórych w kościele …jako nauczycieli,
.
Efez. 4:11 I on (Chrystus) ustanowił …  jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;
.
Dzieje 2:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.

Archip został powołany przez Ojca, Syna i Ducha otrzymując posługę w Panu został ordynowany w kongregacji przez nałożenie rąk przez starszych, Epafrasa i Filemona.

E) Tekst wspomina o posłudze abyś wypełnił posługę (διακονίαν diakonian), jest odnoszone w Biblii także do posługi Słowa Bożego. Analizując użycie greckiego słowa diakonos w kontekście posługi dochodzimy do wielu ciekawych wniosków.

W Dziejach Apostolskich czytamy o posłudze słowa sprawowanej przez Apostołów co odnosi nas do głoszenia:

Dzieje 6:4 My zaś oddamy się modlitwie i posłudze (διακονίᾳ diakonia) słowa.

W 2 Liście do Tymoteusza Paweł pozostawił nakaz Ewangeliście aby dowodził służby. Służba, czy też posługa, odniesiona tutaj jest do posługi Słowa Ewangelii, zatem do głoszenia

2 Tym. 4:5 Lecz ty bądź czujny we wszystkim, znoś cierpienia, wykonuj dzieło ewangelisty, w pełni dowódź swojej służby (διακονίαν diakonian)

Epafras. pastor-nauczyciel Słowa Bożego nazwany jest sługą Chrystusa. Pastorzy nauczyciele w kościele są odpowiedzialni za głoszenie Słowa Bożego wtedy są sługami Chrystusa, gdy głoszą Chrystusa.

Kol. 1:7 Jak też nauczyliście się od naszego umiłowanego współsługi Epafrasa, który jest wiernym sługą (διάκονος diakonos) Chrystusa dla was;

Apostoł Paweł nazywa się sługą Ewangelii, którą głosi wszelkiemu stworzeniu

Kol. 1:23 Jeśli tylko trwacie w wierze, ugruntowani i utwierdzeni, niedający się odwieść od nadziei ewangelii, którą usłyszeliście, a która jest głoszona wszelkiemu stworzeniu pod niebem, której ja, Paweł, stałem się sługą (διάκονος diakonos)

Sługą Chrystusa czyli sługą głoszącym Ewangelię Paweł został według zarządzenia Boga, to zbliża nas do koncepcji zarządzenia Bożego względem posługi Archipa.

Kol. 1:25 Jego sługą (διάκονος diakonos) stałem się zgodnie z zarządzeniem Boga, danym mi dla was, abym wypełnił słowo Boże;

Tychik wysłany przez Pawła do Kolosów aby wesprzeć Archipa w posłudze nazwany jest sługą Słowa Bożego pocieszenia,

Kol. 4:7-8 7. O wszystkim, co się ze mną dzieje, opowie wam Tychik, umiłowany brat, wierny sługa (διάκονος diakonos)  i współsługa w Panu. 8. Posłałem go do was właśnie po to, aby się dowiedział, co się u was dzieje i pocieszył wasze serca;

W każdym przypadku odniesienie czynione było względem szafarza Słowa Bożego. Słowa διάκονος diakonos (sługa) i διακονία diakonia (posługa) przekazują tą samą koncepcję , służby w Słowie.

F) Konstytucje Apostolskie z IV wieku, wczesnochrześcijański dokument wymienia w VIII księdze Archipa jako wyświęconego na biskupa Laodycei. Być może był on nawet współzałożycielem kościoła w Laodycei, gdzie sprawował tymczasowy urząd, aby pod nieobecność Epafrasa w Kolosach wrócić do rodzimego miasta pozostawiając pieczę nad Laodyceą Nimfasowi.

A co do biskupów, którzy zostali wyświęceni za naszego życia, informujemy, że są to: … z Laodycei we Frygii, Archip [4]

G) Z tym zgadzają się biblijni komentatorzy Jan Kalwin i John GIl. Choć ich komentarze nie są decydującym argumentem w sprawie, warto poznać opinię Kościołów Reformowanych złotego wieku Reformacji, gdzie oświecenie Ducha Świętego było o wiele mocniejsze niż dziś i upewnić się, że stoimy w jednym szeregu z Reformatorami:

Kalwin, którego przedstawiać nie trzeba, powiedział:

Archip tymczasem pełnił urząd pastora podczas nieobecności Epafrasa [5] 

Wtórował mu John Gill, Reformowany Baptysta.

Ponieważ jednak [Archip] zaniedbywał on swój urząd, wezwano ich [kościół] do rozmowy z nim [6] 

Na podstawie wszystkich zebranych przesłanek dochodzimy do wniosku, że Archp był młodym pastorem-nauczycielem, ustanowionym w Kolosach w czasie nieobecności Epafrasa, niestety współbojownikiem obecnie zaniedbującym swoją służbę, ponownie Gill zauważa:

Tę osobę Apostoł nazywa swoim towarzyszem broni w Fileomna 1:2, który był teraz kaznodzieją Ewangelii w Kolosach, jego współkaznodzieja, czyli współpasterz Epafras, przebywał teraz w Rzymie i tam był więziony; choć niektórzy twierdzą, że [Archip] był pierwszym biskupem Laodycejczyków, wydaje się jednak najbardziej prawdopodobne, że przebywał teraz w Kolosach i był ich kaznodzieją. [7]

---

Dynamika przekazu

Rozważanie tekstu bez jego kontekstu może stać się pretekstem do popełnienia błędu. Właściwa interpretacja wersetu 17 musi zostać poczyniona w jego najbliższym kontekście. Pytamy zatem: jaka jest relacja napomnienia Archipa względem zaleceń czytania Pisma z wersetu 16?

Otóż wcześniej Apostoł zalecił trzymanie się spisanej doktryny dla pokonania teologicznych przeciwności, uporządkowania spraw w kościele, rodzinie oraz w sferze stycznej między kościołem i chrześcijańską rodziną, oraz regulował relacje chrześcijan z otaczającym światem pogan. Posługa Archipa miała zatem na celu wdrożenie zaleceń apostolskich w praktyczne życie kościoła. Ale to zostało zaniedbane.
.

Pierwszy imperatyw

Powiedzcie i uważaj to dwa czasowniki, dwa imperatywy determinujące dynamikę interpretacji wersetu 17 w kontekście zaniedbania.

Pierwszy imperatyw: powiedzcie – skierowany jest do ogółu, do prawowiernych członków kościoła. Czy nie jest to zadziwiające skoro posługa pastorska w głównej mierze polega na czytaniu i ekspozycji Słowa? W Liście do Tymoteusza jednym tchem wymienia się trzy obowiązki:

1 Tym. 4:13 Dopóki nie przyjdę, pilnuj czytania, zachęcania i nauki.

• gdzie ἀνάγνωσις anagnosis to czytanie Pisma Świętego na głos
  .
• tutaj παράκλησις paraklesis to oparte na czytaniu na napominanie odwoływanie się do zmysłu moralnego
  .
• znowuż διδασκαλία didaskalia to oparte na czytaniu nauczanie, odwołujące się do intelektu, [8] 

Wezwanie kościoła jest jeszcze bardziej szokujące jeśli weźmiemy pod uwagę nakaz wersetu 16, również i jego adresatem jest ogół:

A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.

Dopilnujcie przeczytania listów Apostolskich, czytamy, dopilnujcie aby je przeczytano i wyjaśniono. Najwyraźniej pastor-nauczyciel Kolosan zaniedbywał swoje obowiązki.

• Gdyby tak teraz w naszym kościele nie pastor ale członkowie mieli pilnować obowiązku czytania i ekspozycji?
  .
• Gdyby to u nas wykładowca Słowa miał być nakłaniany do pracy, o czym by to świadczyło?

O zaniedbywaniu posługi!

Ponieważ posługa pastorska została zaniedbana obowiązek napomnienia Archipa spoczął na zwykłych członkach kościoła. Kościół w Kolosach wierna jego część, wszyscy święci i wierni Chrystusowi Bracia w Kolosach zostali zobowiązani do napomnienia. Być może ucieka to naszej uwadze, ale wyraźnym wnioskiem tego przesłania jest dająca impuls do świętego działania, zakorzeniona obecność zdrowej doktryny w niektórych członkach kościoła.

Kol. 1:2 Do świętych i wiernych braci w Chrystusie Jezusie, którzy są w Kolosach. Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa.

---

Drugi imperatyw

Archip miał zostać dopilnowany przez swoją własną kongregację aby uważał. To napomnienie jest drugim imperatywem o szczególnym charakterze. Dopilnujcie, gr. εἴπατε epiate to tryb rozkazujący czasu aorist. Czas aorist jest czasem przeszłym dokonanym. Ponieważ czas aorist wskazuje na czynność dokonaną nie jest możliwe wydanie nakazu uczynienia czegoś w przeszłości.

Dla przykłądu jeśli ktoś powiedziałby do drugiej osoby „λυσον luson” (λύω luo oznacza niszczyć), nie nakazuje tej osobie zniszczyć czegoś w przeszłości, ale raczej każe jej zniszczyć coś raz na zawsze, definitywnie.

Gwoli wyjaśnienia, w grece jeśli ktoś każe komuś orać i używa czasu teraźniejszego w trybie rozkazującym wtedy oczekuje, że ta osoba pójdzie orać nie przejmując się ile pracy zostanie wykonane. Jeśli jednak powie zaorałeś to pole i skorzysta z czasu aorist (przeszły dokonany) w trybie rozkazującym, wypowiadając to zadanie oczekuje jego dokończenia. [9]

Imperatyw zatem oświeca nasze zrozumienie: Bóg nakazuje całej kongregacji kontynuację i dokończenie napominania, które najwyraźniej miało swój początek już wcześniej. Najwyraźniej Archip wcześniej podlegał procesowi strofowania, być może czynione to było w sposób nieśmiały. Ale napomnienie zgodnie z apostolskim imperatywem ma być czynione aż do skutku – do czasu gdy Archip weźmie się w garść i zacznie zważać na prawidłowe wykonywanie posługi.
.

---

Skutki

Definitywnym rezultatem napominania będzie zwrócenie bacznej uwagi na dzieło Pańskie przez Archipa. Βλέπε Blete oznacza patrzeć uważanie w celu ustrzeżenia, jest to czasownik czasu teraźniejszego trybu rozkazującego strony czynnej. Nakaz jest taki: nie czasem, nie sporadycznie czy okazjonalnie ale ciągle patrz i wypatruj, zawsze zwracaj uwagę, nieustannie strzeż tego, co ci powierzono. Jest to zatem stały proces pracy pasterskiej.

Ale to nie wszystko. Archip miał zostać napomniany publicznie. Już teraz widzimy Archipa z jego spuszczonymi oczami: stojąc przed kongregacją zebraną w jego własnym domu, tuż przy swoim ojcu Filemonie, przy dopiero co przybyłych z Rzymu Tychiku, bojowniku pańskim i Onezymie, odważnym w Panu niewolniku. Archip musiał na głos przeczytać słowa:

Powiedzcie też Archipowi (czyli mnie Bracia i Siostry): Uważaj, abyś wypełnił posługę, którą przyjąłeś w Panu.

A potem zgodnie z nałożonym obowiązkiem pastorskim musiał wyjaśnić te słowa. Publicznie i ze wstydem wytłumaczyć co było powodem zaniedbania i w jaki sposób ma zamiar się zrehabilitować.

„Ja Archip przyjąłem posługę w Panu i ją zlekceważyłem. A wy umiłowani musicie dopilnować, abym uważnie ją wypełnił”

Ale Archip nie był jedynym, który się wstydził. W czasie odczytu listu obecni przy tym byli nie tylko prawowierni członkowie kościoła. Heretycy, legaliści, judaizanci, być może Esseńczycy, wszyscy słuchali Słów Archipa. Być może przez chwilę uradowali się z pozornego sukcesu, gdy Archip musiał wyznać grzech, do którego doprowadzili. Ale dominującym ich uczuciem był wstrząs, dyskomfort, zakłopotanie. Heretycy wiedzieli, że Słowo Boże potępiło ich tam i wtedy. Rozumieli, że ich dni w Kolosach są policzone.

Wiedzieli, ponieważ niektórzy z nich 30 lat wcześniej mogli być świadkami działania Ducha Świętego w Jerozolimie [10]. Wiedzieli, że gdy Duch Święty działa w Kościele oczyszcza go. Chrystus, który posiadał Ducha bez miary dwukrotnie, raz na początku służby, drugi raz tuż przed swoją śmiercią wszedł do Świątyni, skręcił bat i oczyścił ją z plugastwa. I nikt nie ośmielił się mu przeciwstawić (Jan 3:34; Jan 2:14-16; Mat. 21:12; Marek 11:15). konieczność wypędzenia z Kościoła heretyków jest paląca, ponieważ nie ustaną oni w pracy niszczenia. Cytując słowa Nicholasa Byfielda

„Bądźmy ostrzeżeni, abyśmy, póki żyjemy, trzymali się z dala od towarzystwa takich, którzy odpadli od prawdy, jak to uczynił diabeł. Wszyscy apostaci są podobni do diabła; nie będą spokojni, dopóki nie sprawią, że inni odpadną razem z nimi.” [11]

---

Czego dotyczy napomnienie?

Skoro już wiemy o prerogatywach pasterskiej posługi, pilnowania czytania Słowa, jego ekspozycji i praktycznego zastosowania, czego konkretnie miał dopilnować Archip w kontekście problemów Kolosan? O czym miał czytać, czego nauczać i co poprawiać? Lista była szeroka, a pozostawienie zadań bez adekwatnej reakcji narażało kościół na regres aż do poziomu duchowej ruiny. Przyjrzyjmy się imperatywom listu:

• Nakaz dotyczył modlitwy za kościół, o właściwe poznanie i duchowe postępowanie zgodne z Bożym prawem (Kol. 1:9-10)
  .
• Napomnienie dotyczyło ugruntowania wiary w Chrystusie aż do osiągnięcia pewnej nadziei Ewangelii, aż do śmierci (Kol. 1:23)
  .
• Archip miał napominać każdego w Bożej mądrości aż do doskonałości uświęcenia umysłu (Kol. 1:28)
  .
• Zalecono mu podjęcie doktrynalnej walki o wiarę (Kol. 2:1)
  .
• Miał uważać na zwodzicieli było kolejnym nakazem (Kol. 2:4)
  .
• Jego obowiązkiem było trzymać się Słowa Bożego i odrzucać próżną filozofię (Kol. 2:8)
  .
• Wyplenienie ceremonii i legalizmu kolejnym (Kol. 2:16)
  .
• Kult aniołów, pozabiblijne objawienia i asceza miały zostać całkowicie wyeliminowane z Kościoła (Kol. 2:18)
  .
• Doktryna zmartwychwstania i wynikające z niej uświęcenie były nałożonym obowiązkiem w proklamacji Ewangelii (Kol. 3:1-3)
  .
• Poskromienie cielesności i porzucenie grzechu (Kol. 3:8-10)
  .
• Przyodzianie się w bezgrzesznego człowieka i zachowanie jedności w miłości do prawdy (Kol. 3:12-15)
  .
• Oparcie się na Słowie Bożym jako jedynym fundamencie, uporządkowanie uwielbienia przez powrót do Psalmologii (Kol. 3:16)
  .
• Oddanie Bogu chwały przez duchowe uczynki (Kol. 3:17)
  .
• Uporządkowanie życia rodzinnego (Kol. 3:18-21)
  .
• Powrót do szczerości wyznania (Kol. 3:23)
  .
• Koncentracja na modlitwie i dziękczynieniu (Kol. 4:2)
  .
• Biblijna roztropność wobec świata zewnętrznego (Kol. 4:5-6)

O jakżeż wielki ogrom pracy czekał Archipa! Aby sprostać nakazanemu przez Boga zadaniu i wypełnić służbę, musiał rozpocząć od intensywnego studium Listu. Jeśli ponownie nie chciał się wstydzić przed Bogiem, musiał się starać stanąć przed Nim jako wypróbowany pracownik, …który dobrze rozkłada słowo prawdy (2 Tym. 2:15). Ale Archip nie był sam. Tychik, Onezym i Filemon, stary przyjaciel Pawła byli przy nim w tej dramatycznej dla kościoła godzinie. Chrystus zadbał o rzetelną pomoc dla Kościoła. On zawsze to czyni, bo jest mężem zazdrosnym o swoją oblubienicę (Jakuba 4:5).

Pobudzony, wyrwany z letargu Archip mógł spodziewać się wielkiej nagrody. Tą nagrodą udzielaną sumiennym pracownikom pańskim, którzy pilnują swojej posługi, jest końcowa radość głoszenia Słowa. Głoszenie Ewangelii było nagrodą dla Pawła: Jaką więc mam nagrodę? Taką, że głosząc ewangelię, głoszę ewangelię Chrystusa za darmo (1 Kor. 9:18) pisał Apostoł, a purytanin Richard Baxter w głoszeniu znajdował odpoczynek:

„moją najważniejszą codzienną praca [zauważył] było pisanie, a przygotowywanie się do kazań i głoszenie ich było dla mnie odpoczynkiem” [12]

---

Szersza perspektywa

Uporządkowanie spraw wewnętrznych Kościoła w Kolosach nie były jedynymi zadaniami, jakimi Chrystus obarczył Archipa. Byłoby to zbyt samolubne z punktu widzenia całego kościoła apostolskiego. Napomnienie dotyczyło także wypełnienia posługi w Panu w szerszym eklezjalnie kontekście. Mówi nam o tym relacja napomnienia względem wersetu 18. Ponieważ widzimy tutaj zalecenie dotyczące współpracy i pomocy Pamiętajcie o moich więzach, Archip miał dopilnować aby eklezjalna współpraca odbywała się godnie i z należytym wyposażeniem.

Kolosy maiły partycypować w misji apostolskiej modlitewnie, finansowo i poprzez wsparcie osobowe (być może chodzi o odwiedziny ale i prezentację kandydatów do misji). Ponieważ Paweł pozdrawiał Kościół, w tym Achipa Pozdrowienie moją, Pawła, ręką., nazywając go nawet współbojownikiem w osobistym Liście do Filemona, jego ojca, rozumiemy, że Archip był uznanym przez Pawła chrześcijaninem na pomoc którego liczył osobiście.

Ponieważ na koniec Paweł udziela błogosławieństwa całemu kościołowi Łaska niech będzie z wami. Amen., takjże i posługa Archipa została pobłogosławiona apostolskim autorytetem i mocą łaski Bożej. Zatem całość posługi, nad jaką miał czuwać Archip w rzeczywistości zależna od Boga, Suwerena, służyć miała także całemu Kościołowi.
.

---

Praktyczne Aplikacje

Przykład Archipa służy kościołowi na wielu płaszczyznach i nie możemy przecenić praktycznej przydatności tego, czego do tej pory dowiedzieliśmy się ze świętego tekstu.

Rozwój przez oczyszczenie

Po pierwsze zawstydzenie ma swoje szerokie zastosowanie w oczyszczeniu kościoła. Otóż wszyscy sprawujący specjalne urzędy w kościele są narażeni na zaniedbania posługi tak, jak Archip. Bez wyjątku wszyscy pastorzy i starsi a nawet diakoni mają uważać na powierzoną im posługę. Umiłowani. Jako wasz sługa i minister wyznaję, że naszym i moim zadaniem jest karmić Boży lud w pokorze znosząc upartych. Że mamy strzec lud Boży przed herezjami i schizmami. Że Bóg nie na darmo powierzył laskę pasterską w nasze ręce, by pielęgnować Jego stado ale też aby bić po grzbiecie żarłoczne wilki wkradające się do świętego domu:

2 Tym. 2:24-25 24. A sługa Pana nie powinien wdawać się w kłótnie, lecz ma być uprzejmy względem wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący złych; 25. Łagodnie nauczający tych, którzy się sprzeciwiają; może kiedyś Bóg da im upamięanie, aby uznali prawdę;
.
Rzym. 16:17 A proszę was, bracia, abyście wypatrywali tych, którzy powodują rozłamy i zgorszenia przeciwko tej nauce, którą przyjęliście; unikajcie ich.
.
1 Kor. 5:13 Tych, którzy są na zewnątrz, osądzi Bóg. Usuńcie więc złego spośród was samych.

O tych dwóch głosach pastorów słusznie pisał Jan Kalwin:

„Pastor powinien mieć dwa głosy; jeden do gromadzenia owiec, a drugi do odstraszenia i wypędzenia wilków i złodziei. Pismo Święte dostarcza mu środków do czynienia obu tych rzeczy” [13]

Gdy zielonoświątkowiec zapuka do drzwi naszego kościoła z jego pozabiblijnymi snami, wizjami i objawieniami, najpierw go napomnimy, a gdy nie upamięta się, powiemy za Johnem Owenem

„Precz z waszymi snami i wizjami, precz z waszymi nowymi objawieniami, my mamy w pełni wystarczające Słowo Boga.” [14]

Gdy rzymski katolik wkroczy otwarcie głosząc bałwochwalczy kult papieża, Marii, świętych i aniołów, napomnimy go, a gdy nie posłucha, za lutrem powiemy precz antychryście!

Dlatego, tak jak nie możemy czcić samego diabła jako Pana i Boga, tak samo nie możemy znieść jego apostoła, Papieża, czyli Antychrysta, w jego rządach jako głowy lub pana. Bo kłamstwo i zabijanie, i wieczne niszczenie ciała i duszy – na tym właśnie polega jego papieska władza… [15] 

Gdy przyjdzie do nas Arminianin głosząc doktrynę zadośćuczynienia za wszystkich ludzi na świecie, głowa głowę, jeśli się nie upamięta, powiemy wyznawco piekielnej herezji precz!

„Tacy bowiem z pogardą oceniają śmierć Chrystusa, w żaden sposób nie uznając najważniejszego owocu czy korzyści zyskiwanej dzięki niej, i ponownie wnoszą z piekła błąd pelagianizmu.” [16]

I cóż jeszcze umiłowani? Antytrynitarze, wyznawcy wyższej krytyki tekstu, dobrointencyjnej oferty, zbawienia panującego pana, preparacjonizmu, legalizmu, żaden, absolutnie żaden heretyk nie będzie miał wstępu do naszego kościoła, ponieważ gorliwość o Jego i nasz dom pożera nas tak samo jak Chrystusa (Psalm 119:139; Jan 2:17). W ten sposób dopilnujemy aby nasza posługa została wypełniona w Panu.
.

---

Antyteza

Gdybyśmy jednak zawiedli w naszej posłudze, werset 17 czwartego rozdziału omawianego przez nas Listu ma jeszcze jeden aspekt, o którym musimy wspomnieć, a który stanowi bowiem ważne narzędzie w życiu kościoła. Choć studiując go powierzchownie można tego nie zauważyć, nauczanie Ducha Świętego otwiera każdemu członkowi kościoła drogę do napomnienia tych, którzy w kościele przewodzą. Choć w dzisiejszych czasach apostazji jest to rzecz nie tylko niewyobrażalna ale i praktycznie niemożliwa (brak Wyznań Wiary, brak szacunku do Konfesji, brak Rady Kościoła złożonej z pastorów, starszych i diakonów) biblijna prawda pozostaje niewzruszona. Każdy wierzący, każdy sprawujący błogosławiony urząd wierzącego, potrójny urząd: króla, kapłana i proroka (1 Piotra 2:9; Obj. 1:6) nie tylko może, nie tylko ma prawo ale też tkwi w obowiązku napominania swoich przełożonych. Napominania doktrynalnego i moralnego.

Podstawa tego procesu leży w wersecie 17, który nakłada obowiązek na wszystkich wierzących czuwania nad przełożonym, nad Archipem.

Powiedzcie też Archipowi: Uważaj,

Archip, sługa kościoła, miał zostać przywołany do porządku. Proces ten miał być trwały, czyniony aż do skutku. Wezwanie było i jest do dziś autorytatywne. Tak Kolosanie w I jak i my dziś w XXI wieku musimy być posłuszni Bożemu imperatywowi. Doktryna Słowa Bożego nie tylko ma być w Kościele nauczana ale i respektowana.

Rzeczywiście kontrowersje w Kolosach doprowadziły do jego duchowego wzrostu przede wszystkim przez polemiczno apologetyczny rozwój doktryny Archipa. Oczekiwanym skutkiem napomnienia było podjęcie przez niego koniecznych, choć bolesnych zmagań o życie kościoła. Archip miał się starać, spieszyć, skłaniać i przynaglać do studium Słowa Bożego  (na co wskazuje słowo σπουδάζω spoudaze w 2 Tym. 2:15) w celu podjęcia walki o prawdę, jak zauważa Juda wysiłku tak wielkiego, tak pozbawiającego sił, że niemal prowadzącego do agonii.

Judy 1:3Umiłowani, podejmując usilne starania, aby pisać wam o wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i zachęcić dowalki (ἐπαγωνίζομαι epagonizomai) o wiarę raz przekazaną świętym.

Ponieważ kościół jest stale zagrożony, Bóg dał mu pastorów, starszych i diakonów aby nad nim czuwali (Hebr. 13:17; Efez. 4:11-13; 1 Tym. 5:19:21). Gdy jednak Rada Kościoła zawodzi, staje się stronnicza, oderwana od Bożej rzeczywistości, od doktryny i praktyki, gdy lekceważy Pismo i Konfesje, pozostaje ostatni środek: Bóg dał swoje Słowo każdemu, nawet najmniej poważanemu członkowi kościoła, aby powołując się na ten najwyższy autorytet mógł stawić czoła korupcji.

2 Tym. 3:16-17 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywaniaw sprawiedliwości; 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.

Zagrożenie apostazji wśród przywódców jest realne. Kościół to ciało żywe, nieustannie niszczone przez jego wrogów. Zagrożenie tak mocno podkreślane w 12 artykule Konfesji Belgijskiej:

Diabeł i złe duchy są do tego stopnia zepsute, że są wrogami Boga i wszystkiego, co dobre – aż do granic swych możliwości (1 Piotra 5:8; Hiob 1:7)  jako zabójcy czyhają, by zniszczyć Kościół i każdego jego członka oraz aby przez swoje zwodzenie zatracić wszystkich (1 Mojż. 3:1; Mat. 13:25; 2 Kor. 2:11; 11:3, 14) [17]

Czy rozumiemy umiłowani czego uczy nas Konfesja? Diabeł czyha na każdego chrześcijanina. Każdy z nas otoczony jest przez demony, których jedynym celem jest nasze zniszczenie. Gdyby nie Boża, powstrzymująca ręka, demony zabójcy zniszczyłyby mnie, ciebie, nas wszystkich.

2 Tes. 2:7 Tajemnica nieprawości bowiem już działa. Tylko że ten, który teraz przeszkadza, będzie przeszkadzał, aż zostanie usunięty z drogi.

Odpowiedzią Kościoła jest działanie zgodne z regułą miłości. Obowiązkiem braterskim jest taka miłość, która ma trzymać zło i herezje w obrzydzeniu a prawdę i prawowiernych chrześcijan w jedności. Ta miłość nie jest bezczynna. Ona pobudza do działania. Pobudza nie tylko przez wzajemną pomoc ale i przez karcenie, czynione z zachowaniem wszelkiego szacunku, ponieważ jak słusznie zauważa Duży Katechizm Westminsterski „karcenie w pochopny, szorstki i stronniczy sposób„ [18] jest grzechem łamiącym IX przykazanie. To, że napomnienie przeprowadzone było w duchu miłości dowodzi owoc napomnienie: pełne energii wykonywanie posługi Pańskiej i ostateczna radość.

Rzym. 12:9-13 9. Miłość niech będzie nieobłudna. Brzydźcie się złem, trzymając się tego, co dobre. 10. Miłujcie się wzajemnie miłością braterską, wyprzedzając jedni drugich w okazywaniu szacunku. 11. W pracy nieleniwi, pałający duchem, służący Panu; 12. Radujący się w nadziei, cierpliwi w ucisku, nieustający w modlitwie; 13. Wspomagający świętych w potrzebach, okazujący gościnność.

---

Środek ostateczny

Bóg niekiedy ustępuje nieco pola i dopuszcza test. Wtedy kościół, ciało Chrystusa, może chorować. I często choruje, ponieważ kąkol siany jest w pszenicy przez przebiegłego węża, podstępnego szatana, do tego celu wykorzystującego swoje sługi i zmyślne herezje.

Żyjemy w czasach wielkirgo Bożego testu, którego kościół w zatrważającej większości nie zdaje dowodząc tym swojej apostazji. Badania wskazują, że znaczna liczba pastorów ewangelikalnych nie ma silnego biblijnego światopoglądu, a wielu z nich wyznaje synkretyczne przekonania – mieszankę idei chrześcijańskich i świeckich. Świadczą o tym badania [19] wskazujące na niski odsetek pastorów o biblijnym światopoglądzie, z których wynika, że ​​wielu ewangelików (w tym pastorów) wyznaje sprzeczne lub teologicznie niespójne poglądy:

• Niska biblijna orientacja światopoglądowa: Badania przeprowadzone w ramach American Worldview Inventory 2022 wykazały, że tylko około jedna trzecia wszystkich pastorów chrześcijańskich w USA wyznaje biblijny światopogląd, a w przypadku pastorów ewangelikalnych odsetek ten wynosi nieco ponad połowę (około 54%).
  .
• Synkretyzm jako dominujący światopogląd: Znaczna liczba pastorów wyznaje synkretyczny światopogląd, co oznacza, że ​​łączą swoje przekonania z ideami zaczerpniętymi z kultury świeckiej, często nie dostrzegając tej niespójności.
  .
• Sprzeczne przekonania: Badanie State of Theology z 2025 roku pokazuje, że wielu ewangelików wyznaje sprzeczne przekonania, takie jak wiara w Jezusa jako jedyną drogę do zbawienia, a jednocześnie przekonanie, że ludzie są z natury dobrzy i urodzeni niewinni.
  .
• Spadek znajomości Biblii: Badania sugerują tendencję do spadku znajomości Biblii zarówno wśród pastorów, jak i wśród ogółu wiernych, co prowadzi do większej akceptacji idei niebiblijnych.

Polski rynek kościelniczy jest w jeszcze bardziej opłakanym stanie. Brak podstawowej znajomości doktryny Trynitarnej, całkowita nieznajomość Ewangelii, wyznanie wolnej woli i powszechnego odkupienia, śpiew ludzkich hymnów, brak biblijnych struktur w Kościele, kobiety pastorzy, plaga fałszywych cudów i znaków. Tak jak Archip musiał zostać napomniany przez współwyznawców aby stał się czujny w swojej posłudze, tak też potrzebują tego współcześni pastorzy, starsi i diakoni.

Tak tego potrzebujemy i my, jeśli zawiedziemy naszego Pana w dopełnianiu posługi. A gdy to nie pomoże, pozostaje ostatni krok, jest nim wykonana z zachowaniem wszelkich formalności sprawiedliwa separacja [20]

„…wszyscy wierzący muszą zgodnie z Bożym Słowem odłączyć się od tych, którzy do Kościoła nie należą, i przyłączyć się do tego zgromadzenia, gdziekolwiek Bóg takowe powołał, chociażby władze i książęce edykty zwalczały je i choćby nawet mieli umrzeć czy cierpieć z tego powodu8. Dlatego wszyscy oddzielający się od tego zgromadzenia lub nie przyłączający się do niego, sprzeciwiają się zarządzeniu Bożemu. [21]

Tak nakazuje Słowo Pańskie

Dzieje 2:40 W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał ich: Ratujcie się od tego przewrotnego pokolenia.
.
Izaj. 52:11 Odstąpcie, odstąpcie, wyjdźcie stamtąd, nieczystego nie dotykajcie; wyjdźcie spośród niego; oczyśćcie się, wy, którzy nosicie naczynia PANA.
.
2 Kor. 6:17 Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie, a ja was przyjmę.
.
Obj. 18:4 I usłyszałem inny głos z nieba, który mówił: Wyjdźcie z niej, mój ludu, abyście nie byli uczestnikami jej grzechów i aby was nie dotknęły jej plagi.

Trzymajmy się tej drogi Pańskiej, tak, jak czynią to wszystkie dzieci przymierza: Wszystkie ścieżki PANA to miłosierdzie i prawda dla tych, którzy strzegą jego przymierza i świadectwa (Psalm 25:10)

Solus Christus umiłowani.

Wcześniejszy werset 16 – Kanoniczny miecz i tarcza Kościoła

Kazanie wygłoszone dnia 26.10.2025

Przypisy

[1] David Engelsma, The Covenant Doctrine of the Fathers of the Sevession, w Always Reforming, [Reformed Freee Publishing Association 2009] s. 129-130
[2] Podróż z Rzymu do portu morskiego Efez, głównie statkiem, trwałaby około dwóch tygodni, według ORBIS: The Stanford Geospatial Network Model of the Roman World. Do Kolosów trzeba by było dojść pieszo w kolejne 4 lub 5 dni, źródło.
[3] McClintock and Strong Biblical Cyclopedia, Archippus źródło
[4] Konstytucje Świętych Apostołów 7.46
[5] Jan Kalwin, Komentarz do Kol. 4:17
[6] John Gill, Komeantarz do Kol. 4:17
[7] Tamże
[8] Expositor’s Greek Testament, źródło
[9] Aorist trybu rozkazującego Greek II Lesson 22, źródło
[10] List do Kolosan napisany został ok. roku 60, podczas gdy wydarzenia w Świątyni miały miejsce w latach 27-30 I wieku co daje przedział czasowy ok. 30 lat. Zatem faktycznie niektórzy z judaizatorów starających się zniszczyć chrześcijaństwo w Kolosach mogli być świadkami tych wydarzeń].
[11] Nicholas Byfield Prawdy chrześcijańskie niezbędne do zbawienia
[12] Richard Baxter, Reliquiae, s. 85
[13] Jan Kalwin,  Komentarz do Listów do Efezjan, Tymoteusza, Tytusa i Filemona
[14] Autorem tych słów jest John Owen
[15] Marcin Luter, Shmalkald Articles 4, źródło
[16] Kanony z Dort 2§3
[17] Konfesja Belgijska 12
[18] Duży Katechizm Westminsterski, Pyt. i Odp. 145. Warto zauważyć, że wśród grzechów łamiących IX przykazanie jednym tchem są wymienione „ mówienie nieprawdy, kłamstwo, oszczerstwo, obmowa, oczernianie, plotkowanie, spotwarzanie, szyderstwa, złorzeczenie, karcenie w pochopny, szorstki i stronniczy sposób, wykrzywianie intencji, znaczenia słów i czynów, pochlebstwa, próżna chełpliwość; myślenie lub mówienie zbyt pochlebnie lub zbyt marnie o samych sobie i innych, zaprzeczanie darom i łaskom Bożym, wyolbrzymianie pomniejszych przewinień, skrywanie, usprawiedliwianie i umniejszanie grzechów, gdy jesteśmy wezwani do dobrowolnego wyznania, niepotrzebne ujawnianie cudzych słabości, rozprzestrzenianie fałszywych pogłosek, przyjmowanie i zachęcanie do składania nieprzychylnych sprawozdań oraz pozostawanie głuchym na sprawiedliwą obronę, złośliwa podejrzliwość, zazdroszczenie lub ubolewanie nad osiągnięciami innych oraz staranie się lub pragnienie, żeby je podważyć, cieszenie się ze zhańbienia i niesławy bliźnich, gardzenie innymi, ślepe uwielbienie; łamanie słusznych obietnic; zaniedbywanie tego, co jest oparte na wiarygodnym sprawozdaniu, oraz działania szkodzące dobremu imieniu bądź niepowstrzymywanie się od nich lub niepowściąganie od nich innych w miarę naszych możliwości.”
[19] Np. badanie „State of Theology” z 2025 roku
[20] Aby separacja była sprawiedliwa należy wykonać wszystkie kroki: napomnienie ustne, pisemne wyrażenie uwag co do doktryny do Rady Kościoła, wsparcie Pismem i artykułami Konfesyjnymi, apel do przedstawicieli klastra kościołów, jeśli taki istnieje, apel do synodu, jeśli taki istnieje, następnie, gdy wszystko zawodzi, odłączenie
[21] Konfesja Belgijska 28

---

Zobacz w temacie

• Ochrona i odwoływanie pastorów
• Urząd wierzącego
• Urząd wierzącego a Pięćdziesiątnica
  .
• Satyra na leniwych chrześcijan
• Samowywyższeni mali papieże
• Ciężkie pasterstwo
  .
• Pielgrzymka kaleki
• Wchodźcie przez ciasną bramę
• Afera
  .
• Remedium na gnijącą religię
• Sprawa Ewangelii nie jest zgubiona
• Kościół w czasie ucisku
• Utracona Ewangelia Reformacji