Recepta Kalwina dla współczesnego Kościoła

1 Kor. 14:40 Wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku.

Dzisiejszy kościół reformowany uznaje Jana Kalwina za jednego z naszych wielkich duchowych poprzedników i uznaje jego oddanie czystości w kościele, a tak zwani „kalwiniści” popierają jego idee dotyczące predestynacji i suwerenności Boga.

Ci sami „kalwiniści” jednak wzbraniają się przed pomysłem usunięcia wszelkich instrumentów z nabożeństw i w wielu przypadkach nie zdają sobie sprawy, że Kalwin potępiał ich używanie. Powszechny styl nabożeństw w dzisiejszych kościołach często odbiega od tego, co uważano za czyste nabożeństwo Reformowane ustanowione bezpośrednio po Reformacji.

Omówmy jak wygląda nabożeństwo w dzisiejszych kościołach i co pisma Kalwina mają do powiedzenia na ten temat.


Zmiany w nabożeństwie

2 Kor. 11:3 Lecz boję się, by czasem, tak jak wąż swoją przebiegłością oszukał Ewę, tak też wasze umysły nie zostały skażone i nie odstąpiły od prostoty, która jest w Chrystusie.

Współczesne kościoły wykorzystują ogromną różnorodność elementów nabożeństwa, w tym między

  • innymi instrumenty muzyczne,
  • oświetlenie sceniczne,
  • wytwornice mgły
  • i taniec.

Kościoły, które dziś uważa się za reformowane – wyznające Wyznanie Westminsterskie lub Trzy Formy Jedności i ich interpretację Regulacyjnej Zasady Kultu – w większości nie przyjęły wszystkich tych elementów. Istnieją jednak rozbieżności w sposobie, w jaki stosują one swoją interpretację Zasady Regulatywnej do włączenia instrumentów muzycznych i praktyki wspólnotowego kultu w ogóle.

Wiele z tych zmian zaszło w ciągu „ostatnich około trzydziestu lat” [1]. W. Robert Godfrey zauważa, że ​​są to

„najbardziej dramatyczne i szybkie zmiany” obserwowane od czasów reformacji protestanckiej, co podkreśla ogromną przepaść między współczesnym nabożeństwem a nabożeństwem we wczesnych kościołach reformowanych. [2]

  • Jedni dopusczają na praktykowanie nabożeństw a cappella.
    .
  • Inni uważają, że podczas wspólnego nabożeństwa nie należy grać na instrumentach. [3]
    .
  • Nieliczni praktykują śpiewanie Kanonicznych Psalmów w czasie nabożeństwa czyniąc z tego zasadę
    .
  • Podczas gdy inni dopuszczają inne utwory w śpiewie kościelnym.  [4].

Oczywiste jest, że współczesny kościół znacznie różni się w tej kwestii od Reformacji i Kalwina. Większość kościołów używa instrumentów podczas nabożeństw, które Kalwin uważał za część nabożeństw sprawowanych zgodnie z prawem ceremonialnym (któremu kościół nowej dyspensacji obecnie nie podlega).

Niektórzy mogą spędzić całe życie w różnych kościołach nie śpiewając psalmów – nawet tak powszechnie lubianego jak Psalm 23…
.


Jeśli jest szczere, to znaczy, że jest wystarczająco dobre, prawda?

Jan 4:24 Bóg jest duchem, więc ci, którzy go czczą, powinni go czcić w duchu i w prawdzie.

Pomimo emocjonalnego charakteru szczerości, Kalwin nie uznawał jej za wystarczającą obronę dla Normatywnej Zasady Kultu. O ile szczerość jest niezbędna dla duchowego kultu nakazanego w Piśmie Świętym,

„nic w tym przypadku nie znaczy, ponieważ Bóg uważa za „bezowocne” i „po prostu brzydzi się” tym, co jest „sprzeczne z Jego przykazaniem”.[5]

W istocie „daremne jest oddawanie czci Bogu z ludzkimi tradycjami” [6], czego Rzym dopuścił się w niezliczonych dziedzinach, nie tylko w odniesieniu do instrumentów muzycznych, ale także do wymyślonych przez siebie sakramentów i ofiary mszy.

Kalwin potępił szczerość jako „daremną obronę” [7]; jest ona tak samo bezsensowna, jak rodzaj kultu, który próbuje wspierać, zwłaszcza w porównaniu z kultem sprawowanym „w duchu i prawdzie”
.


Przestarzały typ

Kol. 2:17 Są to cienie rzeczy przyszłych, ciało zaś jest Chrystusa.

Niemniej jednak Kalwin uważał, że używanie instrumentów muzycznych w prywatnych nabożeństwach jest dopuszczalne, jednakże uznaje tą praktykę za przestarzałe cienie Starego Przymierza. W swoim komentarzu do Psalmu 33 mówi:

 

Nawet teraz, jeśli wierzący zdecydują się pocieszyć się przy instrumentach muzycznych, powinni, jak sądzę, postawić sobie za cel nieoddzielanie swojej radości od uwielbienia Boga. Lecz gdy uczęszczają na swoje święte zgromadzenia, instrumenty muzyczne w celebrowaniu uwielbienia Boga nie będą bardziej odpowiednie niż palenie kadzidła, zapalanie lamp i przywracanie innych cieni Prawa. [8]


Przykład z Arką

2 Sam. 6:3-5 3. I umieścili arkę Boga na nowym wozie, i wywieźli ją z domu Abinadaba położonego w Gibea. A Uzza i Achio, synowie Abinadaba, prowadzili ten nowy wóz. 4. I wyprowadzili go z domu Abinadaba położonego w Gibea wraz z arką Boga. A Achio szedł przed arką. 5. Dawid zaś i cały Izrael grali przed PANEM na wszelkich instrumentach z drewna jodłowego: na harfach, cytrach, bębnach, piszczałkach i cymbałach.

Co więcej, w swoim kazaniu na temat 2 Samuela 6 Kalwin pisze:

„Prawdą jest, że Boga należy chwalić z całego serca, zarówno przy pomocy instrumentów muzycznych, jak i ustnie. Ale co innego, gdy sprawujemy uwielbienie Boga w kościele. […] Kiedy dowiadujemy się, że Dawid wielbił przy pomocy instrumentu muzycznego, pamiętajmy pilnie, że nie mamy z tego robić żadnej reguły”.[9]


Poza publicznym nabożeństwem

Kol. 3:17 A wszystko, co czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przez niego.

Członkowie współczesnego Kościoła mają prawo, a nawet są zachęcani do oddawania czci Bogu poprzez grę na instrumentach muzycznych. Kalwin nie uważał, że chrześcijanie grający na instrumentach powinni oddzielać przyjemność z muzyki od oddawania czci Bogu, co jest samym celem ich istnienia. Ich zdolności powinny być wykorzystywane do oddawania czci Bogu.

Mimo to, w chwili, gdy próbują włączyć te instrumenty do publicznego nabożeństwa w kościele, popełniają poważny błąd, uczestnicząc w typach i cieniach, które dawno temu zostały zniesione przez przyjście Chrystusa.
.


Gdzie „kalwiniści” odrzucają Kalwina?

Jer. 6:16 Tak mówi PAN: Stańcie na drogach, spójrzcie i pytajcie o stare ścieżki, gdzie jest ta dobra droga – i idźcie nią, a znajdziecie odpoczynek dla waszej duszy. Lecz powiedzieli: Nie pójdziemy.

Tradycja protestancka wiele zawdzięcza Janowi Kalwinowi, ale dla wielu protestantów, w tym tych, którzy świadomie wywodzą swój protestancki rodowód od Kalwina, ich poglądy na temat tego, jak powinno wyglądać zbiorowe nabożeństwo, nie są dziełem Reformatora.

  • Podczas gdy Kalwin zgodnie z Pismem odrzucał instrumenty w nabożeństwie, uznając je za powrót do typu i cienia Starego Przymierza, oni postrzegają instrumenty jako coś zatwierdzonego.
    ,
  • Podczas gdy Kalwin podkreślał, że Psalmy są najwspanialszym przewodnikiem po nabożeństwie, wielu obchodzi Niedzielę Pańską bez odśpiewania ani jednego Psalmu.

Ostatecznie: „Gdy sędzia wydał decyzję, nie ma już czasu na debatę”, a to Bóg jest sędzią – żaden chrześcijanin nie ośmieli się zaprzeczyć tej prawdzie.[10] Jeśli Bóg w swoim Słowie zabrania – czy to poprzez brak nakazu, czy poprzez wyraźny zakaz – używania instrumentów muzycznych w czystym i prawdziwym nabożeństwie ku Jego czci, gdy Jego lud gromadzi się w tym celu, to Jego Kościół nie może udzielić innej odpowiedzi niż serdeczne przyjęcie ich braku.

Kalwin z pewnością w to wierzył i wyraził swój pogląd jednoznacznie. Uznając wierność Kalwina Pismu Świętemu ponad wszystko i jego głęboką troskę o to, by Kościół czcił Boga w duchu i prawdzie, tak blisko, jak to tylko możliwe, tego, co nakazuje Słowo Boże, powinien on przynajmniej rozważyć jego wniosek, starając się, jak to ujął Wyznanie Belgijskie nr 29, „[rządzić się] według czystego Słowa Bożego, odrzucając wszystko, co mu się sprzeciwia”, a ostatecznie „[uznawać] Jezusa Chrystusa za jedyną Głowę”.

Znaki służące rozpoznaniu prawdziwego Kościoła to: wykład czystej doktryny Ewangelii; jasne sprawowanie sakramentów, jak to zostało ustanowione przez Chrystusa; praktykowanie dyscypliny w karceniu grzechu; czyli pokrótce – zarządzanie wszystkim zgodnie z nieskalanym Słowem Bożym, odrzucanie wszystkiego z nim sprzecznego i rozpoznanie Jezusa Chrystusa jako jedynej Głowy Kościoła [11]


Wnioski

1 Kor. 14:33 Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju, jak we wszystkich kościołach świętych.

Jan Kalwin uważał Pismo Święte za najwyższy autorytet we wszystkich sprawach duchowych. Głęboko wierzył, że Pismo Święte naucza, iż

  • instrumenty nie mają miejsca w zbiorowym nabożeństwie,
    .
  • a Psalmy służą jako natchniony śpiewnik Kościoła.

My, ludzie Kościoła Reformowanego, którzy czujemy się zobowiązani wobec Kalwina za jego oddanie Pismu Świętemu i Reformę Kościoła, powinniśmy co najmniej nadać priorytet czystemu wielbieniu Boga i brać pod uwagę jego słowa. Wielcy święci, którzy żyli przed nami, ciężko pracowali, aby Kościół oddawał cześć Bogu w sposób akceptowalny dla Boga. Nie lekceważmy łatwo tego, co mieli do powiedzenia w tej sprawie, a przede wszystkim podążajmy ich śladami, zachowując Pismo Święte jako ostateczny autorytet w kwestii tego, jak czcimy naszego Wszechmogącego Stwórcę.

Na podstawie, źródło

Przypisy

[1] W. Robert Godfrey, „Psalmy we współczesnym kulcie”, w: The Worship of God: Reformed Concepts of Biblical Worship (Ross-shire, Wielka Brytania: Mentor/Christian Focus Publications, 2005), s. 101
[2] Tamże
[3] „Chart of Similarities and Differences Among the NAPARC Member Churches”, North American Presbyterian and Reformed Council, dostęp 19 kwietnia 2024 r.
[4] „Church Order of the United Reformed Churches in North America Ninth Edition, Ratified AD 2023”, The United Reformed Churches in North America, dostęp 20 maja 2024 r.
[5] Jan Kalwin, Konieczność reformowania Kościoła, s. 10.
[6] Tamże, s. 54
[7] Jan Kalwin, Instytuty 1.4.3
[8] Jan Kalwin, Komentarz do Księgi Psalmów, tom 1, tłum. James Anderson, Komentarze Kalwina (Grand Rapids, MI: Baker, 2003), s. 539
[9] Jan Kalwin, Kazania do 2 Księgi Samuela, rozdziały 1-13, tłum. D. Kelly (Carlisle, PA: Banner of Truth Trust, 1992), Kazanie, 2 Sam. 6:1-7
[10] Jan Kalwin, Konieczność reformowania Kościoła, s. 11
[11] Konfesja Belgijska 29, Cechy prawdziwego Kościoła i co go różni od fałszywego


Zobacz w temacie