utworzone przez Reformowani | kwi 7, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Interpretacyjna trudność
Mat. 24:32-25
32. A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo: Gdy jego gałąź już staje się miękka i wypuszcza liście, poznajecie, że lato jest blisko.
33. Tak i wy, gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że jest blisko, u drzwi.
34. Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.
35. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.
Pozorna trudność ze słowami Jezusa w Ewangelii Mateusza 24:34 polega na tym, że wydają się one przepowiadać koniec świata za życia Jego uczniów. Pouczał uczniów o zniszczeniu Jerozolimy i końcu świata
Mat. 24:3 A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do niego uczniowie i pytali na osobności: Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?
Właśnie mówił o swoim widzialnym, cielesnym przyjściu na obłokach
Mat. 24:30 Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego. Wtedy będą lamentować wszystkie ludy ziemi i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach niebieskich z mocą i wielką chwałą.
Następnie w wersecie 34 oświadcza:
Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.
W rzeczywistości, oczywiście, Chrystus nie powrócił, ani nie nastąpił koniec świata za życia pokolenia, do którego mówił.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 4, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wolność w Chrystusie
Jan 8:36 Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni.
A) Każdy człowiek rodzi się na tym świecie jako niewolnik grzechu i diabła
Jan 8:34 Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu.
.
2 Tym. 2:25-26 25. Łagodnie nauczający tych, którzy się sprzeciwiają; może kiedyś Bóg da im upamiętanie, aby uznali prawdę; 26. Oprzytomnieli i wyrwali się z sideł diabła, przez którego zostali schwytani do pełnienia jego woli.
B) Pomimo tego istnieje duchowa wolność dla wszystkich, którzy należą do Jezusa Chrystusa. Jezus powiedział: Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni. W Chrystusie rzeczywiście istnieje wolność od
- duchowej niewoli
.
- grzechu i zapłaty za grzech
.
- diabła i wszystkiego, co należy do jego królestwa ciemności
Tę wolność można znaleźć jedynie w Chrystusie Jezusie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 3, 2025 | Teologia biblijna
Logiczne, zrozumiałe Słowo
Hebr. 5:12 Chociaż bowiem ze względu na czas powinniście być nauczycielami, znowu potrzebujecie, żeby was ktoś uczył początkowych zasad słów [λογίων logion – logicznych wypowiedzi] Bożych, i staliście się ludźmi, którzy potrzebują mleka, a nie stałego pokarmu.
Biblia została spisana w ludzkim języku i nie przekazuje nonsensu. List do Hebrajczyków naucza nas, że Słowo Boże powinno być nauczane w oparciu o logiczne zasady (στοιχεῖα… τῶν λογίων stoicheia ton logion). Wierzymy zatem, że Biblia jest spisana zgodnie z prawami logiki i zawiera w sobie zasady językowych ekspresji. Zapisana w ludzkim, zrozumiałym i logicznym języku Biblia przekazuje nam prawdę. A ponieważ słowo „prawda” nie jest pozbawione znaczenia, implikuje ono prawa logiki.
Jan 17:17 Uświęć ich w twojej prawdzie. Twoje słowo [λόγος logos] jest prawdą [ἀλήθειά aletheia]
W kwestii hermeneutycznego użycia logiki Konfesja Westminsterska reprezentuje teologię Reformowaną z najwyższą dokładnością:
„Pełnia Bożego objawienia, dotycząca wszystkiego, co jest istotne dla Jego własnej chwały, zbawienia człowieka, wiary i życia jest albo bezpośrednio przedstawiona, albo też może zostać w sposób naturalny wywiedziona z Pisma. Niczego do Pisma Świętego dodać nie można, czy miałoby się to opierać na ponownym objawieniu Ducha, czy też na ludzkiej tradycji. „ [1]
Teolodzy wczesnej Reformacji dobrze używali zasad logiki.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 2, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Od Paschy do Wieczerzy
Łuk. 22:15-20
15. I powiedział do nich: Gorąco pragnąłem zjeść tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał.
16. Mówię wam bowiem, że nie będę jej więcej jadł, aż się spełni w królestwie Bożym.
17. Potem wziął kielich, złożył dziękczynienie i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie.
18. Mówię wam bowiem, że nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie królestwo Boże.
19. Wziął też chleb, złożył dziękczynienie, połamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało, które jest za was dane. To czyńcie na moją pamiątkę.
20. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowy testament w mojej krwi, która jest za was wylana.
Pascha była powtarzającym się przypomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli i poddaństwa Egiptu. Egipt był typem niewoli grzechu i śmierci oraz okrutnego ucisku mocy ciemności. Bóg posłał Mojżesza, starotestamentowego pośrednika i typ Chrystusa, aby przyniósł wyzwolenie Jego ludowi, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.
5 Mojż. 16:1 Przestrzegaj miesiąca Abib i obchodź Paschę dla PANA, swego Boga, ponieważ w miesiącu Abib PAN, twój Bóg, wyprowadził cię w nocy z Egiptu.
.
2 Mojż. 3:10 Dlatego teraz idź, poślę cię do faraona, abyś wyprowadził mój lud, synów Izraela, z Egiptu.
Kiedy Jezus celebrował swoją ostatnią wieczerzę ze swoimi uczniami, uczta ta [tj. Pascha] przybrała określoną formę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 1, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Podstawa rozważania
Kol. 4:14
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
Kiedy obserwujemy serię pozdrowień ostatniego rozdziału Listu do Kolosan, wyrazy miłości, pamięci i życzliwości stanowiące o jedności kościoła, natrafiamy w nich na postać Demasa. Umieszczony na liście apostolskiej, wydawać by się mogło, niemal „przypadkiem”, pozbawiony jakiegokolwiek przymiotnika, atrybutu czy cechy. Tak, jakby w czasie pisania przesłania Demas nie zajmował zbytnio umysłu Pawła, choć z pewnością był przy nim obecny.
Mimo skromnego przedstawienia przez dwa słowa „i Demas”, po grecku καὶ Δημᾶς kai Demas, jeden spójnik i jeden rzeczownik, końcowa klauzula zdania niesie za sobą monumentalny bagaż teologicznej wiedzy. To nie powinno dziwić, ponieważ każde słowo Boga jest przez Niego natchnione i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości (2 Tym. 3:16). Przykład Demasa umieszczony pod natchnieniem Ducha, stanowi naukę o tragicznym losie apostaty, a zbadanie jego życia będzie dla nas poważnym ostrzeżeniem, słanym wprost z nieba przez samego Boga, napomnieniem, przez które Pan nas wychowa i przygotowuje do właściwej praktyki chrześcijańskiej.
Odpowiemy na istotne pytania
- Kim był Demas i dlaczego Duch Święty umieścił go obok bohaterów wiary, skoro był on w rzeczywistości niewierzącym apostatą?
.
- Przed czym chrześcijan ostrzega jego postać?
.
- Dlaczego Paweł nie został cudownie ostrzeżony przed tym człowiekiem?
.
- Jakie znaczenie mają pozdrowienia odstępczego Demasa?
.
- Jakie są przyczyny i skutki apostazji?
Dowiemy się także o wewnętrznych motywach apostazji, jej skutkach, w jaki sposób kościół jako instytucja i poszczególni wierzący powinni radzić sobie z przypadkami odstępstwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 31, 2025 | Charyzmania, Egzegezy
Mowa zaprawiona wodą
Przysłów 29:18 Gdy nie ma proroctwa, lud ginie, a kto przestrzega prawa, jest błogosławiony.
Dzisiejszy artykuł będzie poświęcony interpretacji pojedynczego wersetu z Przypowieści Salomona. Powodem, dla którego zdecydowałem się na dokładną analizę, jest jego nagminna, błędna interpretacja, zwłaszcza w kultach o charakterze zielonoświątkowym i charyzmatycznym.
Jedni interpretują tekst w ten sposób, że muszą mieć jakaś wizję w tym słowa znaczeniu że trzeba mieć wyobrażenie przyszłości która musi się zrealizować a drudzy interpretują to tak że trzeba otrzymać od Boga jakieś objawienie…
Wielu niekompetentnych i teologicznie niepiśmiennych „pastorów”, przywódców lokalnych wspólnot wykorzystuje ten fragment aby poprzeć pogląd, że każdą wspólnota musi mieć określony cel, wizję, inni znowóż twierdzą, że grupy pozbawione pozabiblijnego objawienia są martwe duchowo i służą martwej literze.
Zanim jednak przejdziemy do właściwej interpretacji, odpowiemy na pytanie o czym Księga Przysłów nie mówi.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 28, 2025 | Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Zgubna droga
Wiara demonów
Jakuba 2:19 Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, i dobrze czynisz. Demony także wierzą i drżą.
Lewis, podobnie jak demony, o których wspomina Jakub, wierzył w jednego Boga. Człowiek ten opowiada o swoim nawróceniu na monoteizm w swojej autobiografii Surprised by Joy. W ostatnim rozdziale tej książki krótko omawia swoje „nawrócenie na chrześcijaństwo”.
Jednak, ściśle rzecz biorąc, nawet to jego nawrócenie, nie mówiąc już o tym na monoteizm, nie jest nawróceniem na chrześcijaństwo, lecz na przekonanie, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. To również wydaje się być wiarą co najmniej jednego demona, który w Ewangelii Marka zwraca się do Jezusa jako do „Świętego Bożego”, który przyszedł, aby go zniszczyć.
Marek 1:24 Ach, cóż my z tobą mamy, Jezusie z Nazaretu? Przyszedłeś nas zniszczyć? Wiem, kim jesteś: Świętym Boga.
Uznanie Jezusa za Mesjasza lub nawet za istotę boską nie jest wystarczające do zbawienia, ponieważ judaizujący w Galacji, na których Apostoł Paweł rzuca potępiające klątwy, wierzyli zarówno w Jezusa jako Mesjasza, jak i w boskość Chrystusa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 26, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Soteriologia w ogólności
Rzym. 8:10 Ale jeśli Chrystus jest w was, to ciało jest martwe z powodu grzechu, a duch jest żywy z powodu sprawiedliwości.
Na początku rozdziału zatytułowanego „Kalwin o zbawieniu”, traktującego o doktrynie soteriologii naszego Reformatora, W. Gary Crampton stwierdza:
„Zbawienie wybranych od początku do końca jest wynikiem ich relacji z Chrystusem; to znaczy, ich bycia w jedności z Nim”.[73]
David Engelsma ma rację:
„Kalwin chce, abyśmy postrzegali zbawienie jako jedność z Chrystusem i taką jedność, w której sam Chrystus jest w nas”.[74]
Jeśli dobrze rozumiemy, można nawet powiedzieć, że soteriologia dla Kalwina jest jednością. [75]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 25, 2025 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Teologia systematyczna
Po co Sąd Ostateczny?
Psalm 51:4 Przeciw tobie, tobie samemu, zgrzeszyłem i zło uczyniłem na twoich oczach, abyś okazał się sprawiedliwy w swoich słowach i czysty w swoim sądzie.
Jaki jest cel nadchodzącego Sądu Ostatecznego? Czy kiedykolwiek myśleliście o tym pytaniu?
Odpowiedź nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. W pewnym sensie sąd już się odbył. Kiedy ludzie umierają, natychmiast idą do nieba lub piekła. Nie mogłoby się to zdarzyć, gdyby nie zostali już osądzeni przez Boga. Tak więc większość ludzi będzie już w niebie lub piekle, kiedy nadejdzie dzień sądu, a sąd tego nie zmieni.
Hebr. 9:27 A jak jest postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd;
.
Luk. 16:23 A będąc w piekle i cierpiąc męki, podniósł oczy i ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie.
.
Marek 9:44 Gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie.
Dlaczego więc potrzebny jest dzień sądu?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 24, 2025 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Historia chrześcijaństwa
Tło historyczne
Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa.
W 325 r. pierwszy sobór powszechny (I Sobór Nicejski) na podstaswie Słowa Bożego ustalił, że Jezus Chrystus jest Bogiem, „współistotnym” Ojcu, i odrzucił ariańską tezę, że Jezus był istotą stworzoną. Zostało to potwierdzone na I Soborze Konstantynopolitańskim (381 r.) i I Soborze Efeskim (431 r.) .
Sobór Chalcedoński był czwartym soborem ekumenicznym Kościoła chrześcijańskiego. Został zwołany przez rzymskiego cesarza Marcjana i odbył się w mieście Chalcedon, w Bitynii (dzisiejsze Kadıköy, Stambuł, Turcja).
- Trwał od 8 października do 1 listopada 451 r.
.
- Wzięło w nim udział ponad 520 biskupów lub ich przedstawicieli,
To czyni go największym i najlepiej udokumentowanym z pierwszych siedmiu soborów ekumenicznych.
Głównym celem soboru było ponowne potwierdzenie nauk soboru ekumenicznego w Efezie w opozycji do nauk Eutychesa i Nestoriusza. Doktryny te postrzegały boską i ludzką naturę Chrystusa jako oddzielne (nestorianizm) lub postrzegały Chrystusa jako wyłącznie boskiego (monofizytyzm).
Kompetencje soboru obejmowały nie tylko rozwiązywanie kontrowersji, ale też zajmowanie się takimi kwestiami, jak dyscyplina kościelna i jurysdykcja oraz zatwierdzanie dokumentów, takich jak
- Symbol Nicerjski (325).
.
- Symbol NIejsko-Konstantynopolitański (381).
.
- Dwa listy Cyryla Aleksandryjskiego przeciwko Nestoriuszowi, który nauczał o dwóch osobach Chrystusa.
.
- i Tom Leona, biskupa Rzymu (przez papistów zwanego Leonem I), wyjaśniający zjednoczenie w jednej osobie dwóch natur Chrystusa.
Choć kanony Soboru Chalcedońskiego dowodzą początku eklezjalnego i moralnego upadku Kościoła, świadczą o tym chociażby regulacje dotyczące nieistniejącej w Biblii instytucji klasztorów i służby mnichów, regulacje dotycząe celibatu będącego nauczaniem demonów (por. 1 Tym. 3:2; 4:3; Tyt. 1:5-7), symonia czyli kupczenie urzędami, spiski itd. (Psalm 5:6; Dzieje 8:20; Marek 7:20-22; 1 Piotra 3:10), mimo wszystko jednym z najbardziej wartościowych jego dokumentów było Chrystologiczne orzeczenie soboru o unii hipostatycznej, stwierdzjące:
„My wszyscy zgodnie nauczamy [że jest on] tym samym doskonałym w boskości, tym samym doskonałym w człowieczeństwie, prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, tym samym rozumnej duszy i ciała; homoousios z Ojcem w boskości i tym samym homoousios z nami w człowieczeństwie… uznanym w dwóch naturach bez pomieszania, bez zmiany, bez podziału, bez separacji”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 21, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i odpowiedzialność człowieka
Psalm 130:3-4 3. PANIE, jeśli będziesz zważał na nieprawości, o Panie, któż się ostoi? 4. Ale u ciebie jest przebaczenie, aby się ciebie bano.
Wielu atakuje doktrynę niewoli woli, twierdząc, że jest ona sprzeczna z doktryną odpowiedzialności człowieka. Większość uważa, że odpowiedzialność człowieka opiera się na jego zdolności do czynienia tego, co mówi Bóg. Jak Bóg może nawoływać wszystkich do upamiętania i wiary, skoro człowiek nie jest w stanie tego uczynić? Twierdzi się, że byłoby to niesprawiedliwe ze strony Boga.
Mówią nam zatem, że wszystkie napomnienia Biblii są dowodem na to, że wola człowieka nie jest w żaden sposób zniewolona, ale jest wolna, by czynić to, czego Bóg wymaga. Bóg nie mógłby obarczać człowieka odpowiedzialnością, gdyby człowiek nie miał tej zdolności. W istocie sporo osób wierzy, że odpowiedzialność człowieka właśnie na tym polega – na jego zdolności do swobodnego wyboru dobra.
Rzym. 3:12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Słowo Boże obala tą koncepcję tak, jak obala pelagianizm
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 20, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Sam wobec wszystkich
Tyt. 1:13-14 13. Świadectwo to jest prawdziwe. Dlatego karć ich surowo, aby byli zdrowi w wierze; 14. I nie zajmowali się żydowskimi baśniami i przykazaniami ludzi odwracających się od prawdy.
Rzymsko-katolicki biskup Josef Strossmayer czytając Słowo Boże doszedł do wniosku, że papież nie może zostać uznany za nieomylnego. Ba! Stosując zasadę tylko Pismo (sola Scriptura), zrozumiał, że urząd papieski sam w sobie jest bluźnierstwem i zaprzeczeniem jedynego i niepodzielnego zwierzchnictwa Chrystusa nad Kościołem (Efez. 1:22; 5:23; Kol. 1:18). Ponadto zrozumiał, że ani Piotr ani żaden jego sukcesor są skałą, na której Chrystus buduje swój Kościół.
Strossmayer wyznał, że jedyną skałą Kościoła jest Chrystus, wcielony Syn Boży, i dlatego, że Kościół jest zbudowany na Chrystusie a nie na człowieku, bramy piekieł go nie przemogą.
Izaj. 44:8 Nie bójcie się i nie lękajcie. Czy od dawna nie oznajmiałem wam wszystkiego i nie opowiadałem? Wy sami jesteście moimi świadkami. Czy jest Bóg oprócz mnie? Nie ma innej Skały; nie znam żadnej.
.
Psalm 62:2 Tylko on jest moją skałą i zbawieniem, moją twierdzą; nie zachwieję się za bardzo.
.
1 Kor. 10:4 I wszyscy pili ten sam duchowy napój. Pili bowiem ze skały duchowej, która szła za nimi. A tą skałą był Chrystus.
.
1 Piotr 2:6Dlatego mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony.
Potwierdzenie biblijnej prawdy odnalazł w historii wczesnego kościoła. W związku z tym postanowił przeciwstawić się propozycji Synodu Watykańskiego, zwołanego w 1870 roku, 300 lat po Soborze Trydenckim, obalając wszystkie heretyckie argumenty przemawiające za doktryną papieskiej nieomylności .
Posłuchajmy ostatniej części jego przemówienia, które wzbudziło ogromne emocje wśród proponentów antychrześcijańskich nauk demonów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 19, 2025 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Teologia reformowana
Agent zjednoczenia
1 Kor. 12:13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.
Biblijne rozumienie zjednoczenia z Chrystusem przez Kalwina staje się jeszcze wyraźniejsze, jeśli weźmiemy pod uwagę jego zrozumienie roli Ducha Świętego i wiary. Błogosławiony Duch jest osobistą więzią łączącą nas z Jezusem oraz jest boskim agentem, przez którego On błogosławi i rządzi nami:
…Duch Święty jest więzią, przez którą Chrystus skutecznie jednoczy nas ze sobą [45]
.
…tajemnicza moc Ducha jest więzią naszej jedności z Chrystusem [46]
.
[Chrystus] jednoczy się z nami wyłącznie przez Ducha. Przez łaskę i moc tego samego Ducha stajemy się jego członkami, aby trzymać nas pod sobą i z kolei posiadać Go [47]
.
[To przez] tajemną energię Ducha, dzięki której możemy cieszyć się Chrystusem i wszystkimi jego dobrodziejstwami [48]
Jaki przymiotnik opisujący zjednoczenie z Chrystusem wywodzimy z tego? Zjednoczenie z Chrystusem jest duchowe, przy czym duchowe w Biblii oznacza „odnoszące się do Ducha Świętego”. Chrystus jest nasz duchowo!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 18, 2025 | Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Czy C. S. Lewis poszedł do nieba?
1 Tym. 4:1 A Duch otwarcie mówi, że w czasach ostatecznych niektórzy odstąpią od wiary, dając posłuch zwodniczym duchom i naukom demonów;
Clive Staples Lewis [1] był jednym z najbardziej wpływowych, jeśli nie najbardziej wpływowym, anglikańskim pisarzem XX wieku. Żaden świadomy zachodni chrześcijanin nie mógł żyć w połowie i pod koniec XX wieku bez zetknięcia się z Lewisem, ponieważ był on zarówno intelektualnie płodny, jak i dobrze znany.
Kiedy byłem młody, byłem zauroczony Lewisem, jak przypuszczam, wielu młodych ludzi. Po jego śmierci w listopadzie 1963 r. w Stanach Zjednoczonych rozwinął się literacko-teologiczny kompleks C.S Lewisa, z dziesiątkami, jeśli nie setkami, książek i tysiącami esejów o Lewisie opublikowanych głównie przez jego wielbicieli. Jego książki sprzedały się w milionach egzemplarzy, znacznie więcej po jego śmierci niż w jakimkolwiek innym okresie jego życia.
Pomimo tego wszystkiego, poświęcono niewiele krytycznej uwagi teologicznym ideom, których Lewis faktycznie nauczał w swoich książkach, nawet przez tych, którzy nazywają siebie protestantami i ewangelicznymi chrześcijanami. Nadałem prowokacyjny tytuł mojej pogadance, próbując sprowokować niektórych z tych ludzi do krytycznego myślenia o teologii Lewisa.
I słusznie, bo Lewis nie był ewangelicznym chrześcijaninem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 17, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Boże nawiedzenie
Izaj. 26:15-17
15. Rozmnożyłeś naród, PANIE, rozmnożyłeś naród. Jesteś uwielbiony, choć go wypędziłeś na wszystkie krańce ziemi.
16. PANIE, w ucisku ciebie szukali; gdy ich karałeś, wylewali swoje modlitwy.
17. Jak brzemienna, gdy zbliża się poród, odczuwa ból i woła w boleściach, takimi byliśmy przed tobą, PANIE.
Posłuchajmy teraz, co prorok ma do powiedzenia. Prorok ma na myśli, że ci, którzy w czasie ciszy nie uważali Boga ani jego osądów za słuszne, byli zmuszeni, przez ostre kary, szukać Boga; tak, dotrzeć do Niego przez krzyki i bolesne skargi. Prawdą jest, że takie posłuszeństwo zasługuje na małą pochwałę przed ludźmi; bo któż może chwalić lub przyjmować w dobrej części to, co przychodzi jakby z czystego przymusu? A jednak rzadko zdarza się, aby którekolwiek z dzieci Bożych okazywało nieudawane posłuszeństwo, dopóki ręka Boga ich nie odwróci.
Bo jeśli cisza i pomyślność nie sprawiają, że całkowicie zapominają o swoim obowiązku, zarówno wobec Boga, jak i człowieka, jak Dawid przez jakiś czas, to jednak sprawiają, że są niedbali, zuchwali i w wielu rzeczach nieświadomi tych rzeczy, których Bóg od nich głównie pragnie.
Gdy niedoskonałość ta jest dostrzegana i niebezpieczeństwo, jakie może z tego wyniknąć, nasz Ojciec niebieski nawiedza grzechy swoich dzieci, ale rózgą swego miłosierdzia, przez którą są one pobudzane
- do powrotu do swego Boga,
.
- do oskarżania swojego poprzedniego zaniedbanie
.
- i do obietnicy lepszego posłuszeństwa we wszystkich przyszłych czasach
Tak to wyznał Dawid, mówiąc:
Ps. 119:67-68 67. Zanim doznałem utrapienia, błądziłem; lecz teraz przestrzegam twego słowa. 68. Jesteś dobry i czynisz dobro; naucz mnie twoich praw.
Ale jednak dla lepszego zrozumienia umysłu proroka możemy rozważyć, jak Bóg nawiedza człowieka, a jak człowiek nawiedza Boga. I jaka jest różnica między nawiedzaniem przez Boga potępionych, a nawiedzaniem przez Niego wybranych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 14, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Rozpaczliwy apel
Mat. 6:13 I nie wystawiaj nas na pokusę, ale wybaw nas od złego; twoje bowiem jest królestwo, moc i chwała na wieki. Amen.
Zawarte w modlitwie wzorcowej słowa Pańskie mogą wzbudzać kontrowersje wśród niedouczonych, ponieważ powierzchowne ich czytanie, w szczególności zaś w powszechnie znanym tłumaczeniu rzymskim („nie wódź nas na pokuszenie”) brzmią one niemal jako oskarżenie Boga o grzech. Tu pojawia się szereg pytań:
- Jakże święty Bóg miałby wodzić ludzkość na pokuszenie?
.
- Czy nie jest to raczej dzieło diabła, aby zwodzić?
.
- Czy to oznacza, że skoro Bóg wodzi na pokuszenie, oraz skoro wiemy, że kusi diabeł, to czy Bóg jest zły tak samo jak diabeł?
Te wynikające z niezrozumienia samego tekstu jak i istoty Boga zarzuty, stały się podstawą do dość poważnego naruszenia biblijnego przekładu. Watykański Antychryst [1], papież Franciszek naraził się na gniew tradycjonalistów skupionych w kościele rzymskim, zatwierdzając w maju 2019 roku zmianę brzmienia Modlitwy Pańskiej. Zamiast „nie wódź nas na pokuszenie” miało być
„nie dopuść, abyśmy popadli w pokuszenie”.
Nowe brzmienie zostało zatwierdzone przez Zgromadzenie Ogólne Konferencji Episkopatu Włoch [2] a sama zmiana z aktywnej roli na bierną miała na celu zrzucenie odpowiedzialności z Boga za sam fakt występowania pokuszeń. W tym ujęciu aktem sprawczym pokuszenia z pewnością nie może być Najwyższy, Święty Bóg, ale nie jest On także aktywnie zaangażowany w fakt zaistnienia pokuszeń. Bóg jedynie do nich dopuszcza, będąc biernym obserwatorem czy to poczynań diabła, czy samych ludzi.
Nie zgadzamy się z tym stanowiskiem z wielu powodów, z których najważniejszym jest Boża chwała.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 13, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Mordeczy podstęp
2 Sam. 11:14-17
14. Następnego ranka Dawid napisał więc list do Joaba i wysłał go przez rękę Uriasza.
15. A w liście napisał tak: Postawcie Uriasza na czele najbardziej zaciętej bitwy, a potem odstąpcie od niego, aby został trafiony i zginął.
16. I kiedy Joab obejrzał miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że byli tam dzielni ludzie.
17. A gdy ludzie z miasta wypadli, stoczyli bitwę z Joabem i padło z ludu kilka sług Dawida, poległ także Uriasz Chetyta.
Dlaczego Dawid nie został stracony za cudzołóstwo i morderstwo? Skoro prawo Starego Testamentu wymagało, aby wszyscy mordercy i cudzołożnicy zostali ukamienowani na śmierć, dlaczego Dawid nie został stracony za swoje grzechy cudzołóstwa i morderstwa?
- Czy był ponad prawem?
.
- Czy prawo go nie dotyczyło?
.
- Czy samo to, że żałował swoich czynów, zwalniało go z wszelkiej odpowiedzialności i z kary śmierci?
Są to trudne pytania. Czasem tego typu pytania mogą być przygnębiające ze względu na swoją trudność. Czasami trzeba nad nimi popracować i pomyśleć o nich przez dłuższy czas.
Niemniej jednak należy je doceniać, ponieważ zmuszają do przyjrzenia się sprawom dogłębnie
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 11, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Wielka apostazja
2 Tes. 2:1-3
1. Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim;
2. Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa.
3. Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo (gr. ἀποστασία apostasia) i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia;
ἀποστασία apostasia – bunt, odstępstwo, odpadnięcie, termin odnosi się do odejścia lub odstępstwa od poprzednio zajmowanego stanowiska religijnego.
Według doktryny Reformowanej rzeczy ostatecznych dni ostatnie będą czasem
- odejścia wielu od wiary i
.
- prześladowania prawdziwego kościoła przez niegodziwy świat.
Odstępstwo i prześladowania charakteryzowały cały okres od wniebowstąpienia Chrystusa do Jego drugiego przyjścia. Nasilą się one i nasilą pod sam koniec w związku z przyjściem Antychrysta i ustanowieniem uniwersalnego królestwa bestii.
Wiara Reformowana odrzuca pogląd, że dni ostatnie niosą ze sobą perspektywę nawrócenia większości rodzaju ludzkiego, aby prawdziwy Kościół Chrystusa był w stanie prześladować bezbożnych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 10, 2025 | Bohaterowie wiary, Teologia historyczna, Teologia reformowana
Precedens sprzed wieków
Izaj. 46:9-10
9. Wspomnijcie rzeczy dawne i odwieczne, bo ja jestem Bogiem, nie ma żadnego innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo podobnego do mnie;
10. Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.
Boży Kościół od samego zarania rozpoznawał Boga jako jedynego suwerena całego stworzenia. Boskość Boga wyrażona jest właśnie atrybutem suwerenności. Bóg jest jedyną wolną istotą we wszechświecie – nie posiada żadnych ograniczeń oraz determinuje całą rzeczywistość, nie pozostawiając nic ani przypadkowi, ani niepewności. Jest to Boży dekret osadzony w „wolnej wiedzy” Boga, wiedzy dekretywnej i determinującej istniejącą rzeczywistość. Ową koncepcję jasno przedstawia Konfesja Belgijska poprzez odniesienie dekretu i „wolnej wiedzy” do Bożych zamysłów:
„Wierzymy, że ten sam dobry Bóg, po tym jak stworzył wszystkie rzeczy, nie zapomniał o nich ani nie oddał je losowi czy przypadkowi, lecz sprawuje nad nimi pieczę i zarządza nimi zgodnie ze swoim świętym zamysłem„ [1]
Mówiąc językiem biblijnym Boży dekret wolnej, determinującej wiedzy zdefiniowany został w zdaniach:
Dzieje 15:18… znane są Bogu od wieków wszystkie jego sprawy
.
Izaj. 46:10 Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.
Zgodnie z tym dekretem Bóg, zanim stworzył świat, zdeterminował całą rzeczywistość stworzenia, którą swoją wolą przywodzi do skutku w całej pełni realizacji tegoż zamiaru. Wszystko, co nas otacza i się dzieje, wynika z aktu wolnej woli Bożej, która zaplanowała także konkretne akty ludzkiej woli w konkretnych sytuacjach (Przysłów 16:1, 9; 20:24; 21:1; Jer. 10:23).
Odnosząc Boże dekrety do zbawienia dochodzimy do biblijnej doktryny Predestynacji. Predestynacja jest elementem przedwiecznego dekretu Boga i odnosi się do kwestii zbawienia, najpierw przedwiecznie poręczonego (Hebr. 6:17-18; 7:22) a następnie historycznie wykonanego przez Chrystusa (Filip. 2:6-8; 2 Kor. 5:21; Jan 19:30). Predestynacja posiada dwa składowe elementy [2]:
- Elekcję, czyli przeznaczenie niektórych ludzi do zbawienia,
.
- Reprobację, czyli przeznaczenie ludzi na potępienie,
Doktryna Predestynacji, a przynajmniej jej część zwana Elekcją – przekonanie, że to Bóg jest jedynym suwerenem w zbawieniu oraz że zbawienie dotyczy jedynie wybranych, zasadniczo była wyznawana przez wczesnochrześcijański kościół. Dziś poznamy jeszcze jednego, wielce ważnego historycznie ojca kościoła głoszącego predestynację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 6, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i dobre uczynki
Kazn. 9:3 Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych.
Choć Biblia naucza, że natura człowieka jest tak do głębi zdeprawowana, że ten nie może chcieć i czynić niczego dobrego, wielu upiera się, że nieodrodzony człowiek jest w stanie czynić coś dobrego. Człowiek jest w stanie wykonywać dzieła, które są etycznie i moralnie dobre. Mówią nam, abyśmy
- rozejrzeli się wokół i zobaczyli wszystkie dobre rzeczy, które czynią niewierzący
.
- popatrzyli na bogatego niewierzącego, który daje duże sumy na cele charytatywne
.
- zwrócili uwagę na bezbożnego lekarza, który poświęca swój czas, aby pomagać ubogim z problemami medycznymi
Wtedy zobaczymy wielu ludzi, którzy nie są chrześcijanami, lecz robią dość dużo, aby przynieść ulgę ofiarom głodu, ubóstwa i wojny. Czyż nie wykonują dobrych uczynków? Czyż nie widzimy wielu niewierzących czyniących współcześnie sporo dobrego na świecie?
(więcej…)
