utworzone przez Reformowani | paź 23, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Życie, którego celem jest Bóg
Kol. 4:9
8. Posłałem go do was właśnie po to, aby się dowiedział, co się u was dzieje i pocieszył wasze serca;
9. Wraz z Onezymem, wiernym i umiłowanym bratem, który pochodzi spośród was. Oni oznajmią wam wszystko, co się tutaj dzieje.
10. Pozdrawia was Arystarch, mój współwięzień, i Marek, siostrzeniec Barnaby (co do którego otrzymaliście polecenie: Przyjmijcie go, jeśli do was przybędzie);
Każdy człowiek urodzony z niewiasty ma na tym świecie jakiś cel. Ponieważ żadna fałszywa religia nie daje pewności co do życia pośmiertnego strategia doczesnego życia dla osób pozbawionych nadziei, choć różna w formie, jest w zasadzie tym samym co do istoty.
- Jedni oddadzą się szaleństwu przyjemności, pijaństwu, rozwiązłości, przemocy w myśl zasady jedzmy pijmy bo jutro pomrzemy (Mat. 24:38)
.
- Inni stwarzając pozory szlachetności określeni zostali przez Psalm 49:6 jako Ci, którzy ufają swym bogactwom i chlubią się swym wielkim dostatkiem;
Dzieci tego świata, jako posiadające bezbożne cele, są całkowicie nieużyteczne w oczach Bożych.
Chrześcijanin wyróżnia się na tym świecie biblijnym światopoglądem. Jego celem jest służba Bogu i oddawanie chwały Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Bogu, który jest odkupicielem i gwarantem życia wiecznego: Ci, za których Chrystus oddał życie są strzeżeni mocą Boga przez wiarę ku zbawieniu, przygotowanemu do objawienia się w czasie ostatecznym. (1 Piotra 1:5).
Dla chrześcijanina ostatecznym celem nie jest życie doczesne z jego przyjemnościami i możliwościami. Bóg jest ostatecznym celem życia chrześcijanina, jak mówi psalmista PANIE, wołam do ciebie, mówiąc: Ty jesteś moją nadzieją, ty jesteś moim udziałem w ziemi żyjących (Psalm 142:5).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 20, 2023 | Egzegezy, Teologia reformowana
Dwie Boże cierpliwości
W Liście do Rzymian 9:22 pojęcie „cierpliwości” (gr. μακροθυμία makrothymia) występuje w ścisłym związku z pojęciem wyrozumiałości czy pobłażliwości. W Starym Testamencie ten sam termin אֶ֥רֶך אַפַּ֖יִםְ (e-rek appa-yim – nieskory do gniewu, cierpliwy) używany jest do określenia postawy Boga wobec Jego ludu oraz działania Jego miłości i miłosierdzia względem nich,
Przysłów 14:29 Nieskory do gniewu (אֶ֣רֶךְ אַ֭פַּיִם erek apaim) jest bardzo roztropny,
Także aspekty Jego zaciekłego gniewu wobec Jego wrogów; cierpliwość w sensie srogiego gniewu Boga wobec Jego wrogów wydaje się mieć znaczenie w takich fragmentach, jak
Nahuma 1:3 PAN jest nieskory do gniewu (אֶ֥רֶך אַפַּ֖יִםְ erek apaim) i wielki w mocy, a winnego nie uniewinni. Droga PANA jest w wichrze i w burzy, a obłok jest prochem pod jego stopami”.
Jednakże w Nowym Testamencie istnieją dwa różne terminy określające cierpliwość i pobłażliwość.
a) słowa μακροθυμέω makrothymeo – być cierpliwym i μακροθυμία makrothymia – anielska cierpliwość wyrażają cierpliwość Boga, postawę Jego miłosierdzia wobec wybranych.
Rzym. 2:4 Czy gardzisz bogactwem jego dobroci, cierpliwości [gr. ἀνοχῆς anoches względem potępionych] i nieskwapliwości [gr. μακροθυμίας makrotymias – względem wybranych], nie wiedząc, że dobroć Boga prowadzi cię do upamiętania?
b) Boża pobłażliwość wyrażana jest przez greckie słowa ἐνεγκεῖν enenkein – znosić i ἀνοχῆ anoché – wyrozumiałość, pobłażliwość, oznaczające Jego zawieszony sąd nad Swoimi wrogami.
Rzym. 2:4 Czy gardzisz bogactwem jego dobroci, cierpliwości (gr. ἀνοχῆςanoches względem potępionych) i nieskwapliwości (gr. μακροθυμίας makrotymias – względem wybranych), nie wiedząc, że dobroć Boga prowadzi cię do upamiętania?
.
Rzym. 3:26 [ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ en te anoche tou Theou w cierpliwości Boga względem potępionych]aby okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 19, 2023 | Historia chrześcijaństwa
Czym jest modernizm?
Przysłów 21:4 Wyniosłe oczy, pyszne serce i praca niegodziwych są grzechem
Modernizm to filozofia osadzona w tradycji antychrysta, która wynosi człowieka na szczyt autorytetu. Modernizm (zwany także Oświeceniem) wierzył, że może uratować cywilizację przed ciemnymi przesądami i chrześcijaństwem, usuwając wszelkie źródła autorytetu poza ludzkim.
2 Tes. 2:4 Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga
Postmodernizm jest rezultatem działania modernizmu zbliżonym do sceptycyzmu Poncjusza Piłata. Wywyższenie ludzkiego rozumu doprowadziło do stanu, w którym nie można określić obiektywnej prawdy.
Jana 18:38 Piłat powiedział do niego: Cóż to jest prawda?
Moderniści tak samo jak saduceusze utrzymują, że rzeczywistość ogranicza się do świata fizycznego, eliminując wszelką możliwość interwencji Boga w historię. Nie ma cudów, nie ma otwarcia Morza Czerwonego, uzdrowienia chromego czy zmartwychwstania.
Dzieje 23:8 Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania ani anioła, ani ducha,
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 18, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Jeden Boży lud
1 Piotra 2 9-10
9. Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości;
10. Wy, którzy kiedyś nie byliście ludem, teraz jesteście ludem Bożym, wy, którzy kiedyś nie dostąpiliście miłosierdzia, teraz miłosierdzia dostąpiliście.
Lud Boży wierzy w Chrystusa, takie jest przesłanie Biblii. Prostą implikacją tekstu Piotra jest określenie ludu Bożego jako tego, który został nabyty przez Chrystusa. Z tej definicji jasno wynika, że naród święty, lud Boży to każdy człowiek, za którego Chrystus złożył zadość czyniącą Bogu ofiarę na krzyżu (Izaj. 53:10; Jan 10:11, 15; Mat. 1:21; 20:28; 26:28; Marka 14:24; Dzieje 20:28; Efez. 5:25; Hebr. 2:10-14, 17; 9:28), w odpowiednim czasie skutecznie powołany przez Boga (Jer. 31:3; Oz. 11:4; Jan 6:44, 65; 10:27; 12:32; 15:16; 16:8; Rzym. 8:28-30; 2 Tym. 8:9). Nie ma i nigdy nie było innego ludu Bożego jak wybrany lud Boży do zbawienia.
Co do kwestii narodu izraelskiego, wszystkie starotestamentowe proroctwa dotyczące Izraela i odrodzenia Izraela jako narodu już się wypełniły: podczas zgromadzenia kościoła Nowego Testamentu i inauguracji administracji Nowego Przymierza (na co wszystkie te proroctwa wskazywały). Jest jeden lud Boży we wszystkich wiekach:
- w czasach Starego Testamentu, przybierający postać ziemskiego, politycznego narodu pod rządami ziemskich proroków, kapłanów i królów;
.
- w czasach nowożytnych, obecnie przybierając formę lokalnych kościołów ustanowionych pod władzą należycie wybranych pastorów, starszych i diakonów. Ci sami ludzie; Różne formy.
Tak w Izraelu Starego Testamentu, jak i kościołach Nowego Testamentu znajdziemy zarówno wybranych do zbawienia, jak i przeznaczonych na potępienie. Nie ma tu żadnej różnicy. Tekst Galacjan 4 (zwracając się do kościoła pogańskiego) opisuje ten jedyny lud Boży w Starym Testamencie jako „dziecko” – dziecko pozostające pod odpowiedzialnością i opieką wychowawców i nauczycieli).
W tym samym rozdziale ten sam lud Boży jest dziś dorosłym człowiekiem. „Dziecko” i dorosły to ta sama osoba – a nie dwie różne osoby (jak wmawia dyspensacjonalizm premillenarystyczny).
Gal. 4:1-6
.
1. Mówię więc: Dopóki dziedzic jest dzieckiem, niczym się nie różni od sługi, chociaż jest panem wszystkiego.
2. Lecz jest poddany opiekunom i zarządcom aż do czasu wyznaczonego przez ojca.
3. Podobnie i my, gdy byliśmy dziećmi, byliśmy w niewoli żywiołów tego świata.
4. Lecz gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał swego Syna, zrodzonego z kobiety, zrodzonego pod prawem;
5. Aby wykupił tych, którzy byli pod prawem, abyśmy dostąpili usynowienia. 6. A ponieważ jesteście synami, Bóg posłał do waszych serc Ducha swego Syna, wołającego: Abba, Ojcze!
List do Galacjan 4 mówi, że przymierze, w którym znajdował się Abraham, jest tym samym przymierzem, w jakim my jesteśmy dzisiaj – jednym łaskawym przymierzem objawianym na różne sposoby w czasach Starego Testamentu. Jedna obietnica przymierza z duchowym wypełnieniem.
Bóg trwale odłożył na bok ziemski naród w Palestynie, który dziś nazywa siebie „Izraelem”. Nie ma już do czynienia z ziemskim narodem jak wcześniej. Administracja Starego Przymierza odeszła na zawsze, ze wszystkimi jej różnymi aspektami (np. obrzezaniem, świątynią, ziemskim kapłaństwem, systemem ofiarnym, świętami itp.). Jedynymi ziemskimi elementami wieku Nowego Testamentu są: chleb i wino, które są wyświęconymi obrazami ofiary Chrystusa; w miejsce obrzezania nastąpił chrzest wodą.
.
Syjonizm nie zgadza się z Bożym postanowieniem odrzucenia Izraela wyraźnie widocznym przez zniesienie jego państwowości. Aby jednak mogło zaistnieć państwo Izrael koniecznym było sformatowanie chrześcijańskich umysłów w taki sposób, aby powszechnym stało się przekonanie, iż Żydzi to nadal naród wybrany. Pomimo ich nienawiści do Chrystusa.
I tak w umysłach żydowskich syjonistów zrodziła się koncepcja utworzenia herezji dyspensacjonalizmu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 17, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Źródło usprawiedliwienia
Tyt. 3:4-5
4. Lecz gdy się objawiła dobroć i miłość Boga, naszego Zbawiciela, względem ludzi;
5. Nie z uczynków sprawiedliwości, które my spełniliśmy, ale według swego miłosierdzia zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego;
Z tego, co dotychczas nauczano o usprawiedliwieniu, zwłaszcza że usprawiedliwienie jest przez wiarę i tylko przez wiarę, wynika ważny wniosek: usprawiedliwienie jest łaskawe — całkowicie łaskawe. Ze względu na centralne miejsce prawdy o usprawiedliwieniu w całej chrześcijańskiej Ewangelii zbawienia, doktryna o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę potwierdza i zapewnia, że zbawienie w całości jest wyłącznie z łaski.
To, że usprawiedliwienie tylko przez wiarę jest usprawiedliwieniem z łaski, nie jest tylko implikacją teologiczną. Pismo Święte i wyznania Reformowane wyraźnie nauczają, że usprawiedliwienie jest Bożym aktem łaski, to znaczy, że usprawiedliwienie jest „z łaski”. Ponieważ usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę, niezależnie od uczynków grzesznika, usprawiedliwienie jest przez łaskę. Takie jest nauczanie Apostoła w jednym z wybitnych fragmentów na temat usprawiedliwienia: Rzymian 3 i 4.
Rzym. 3:24 …zostają usprawiedliwieni darmo (δωρεὰν dorean) z jego łaski….
Greckie słowo δωρεάν dorean tłumaczone jako „darmo” oznacza „w darze”, to znaczy „bez kosztów, bez ceny lub zasługujące”. Można by przeczytać ten tekst w ten sposób: „Dostępują usprawiedliwienia z Jego łaski, za darmo”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 16, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura
Przypomnienie
Rzym. 4:5 Temu zaś, kto nie pracuje, lecz wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, jego wiara zostaje poczytana za sprawiedliwość.
Pismo Święte w kwestii usprawiedliwienia jest nadzwyczaj wyraźne i jasne. Nie jest możliwym aby dobre uczynki grzesznika stanowiły jakikolwiek element usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem. Mamy na myśli tutaj absolutnie wszystkie dobre uczynki:
- zgodne z Bożym Prawem
- zasługujące na zbawienie
- wynikające z pracy Ducha Świętego w grzeszniku
John MacArthur ze swoją definicją wiary uczynkowej jest legalistą, ponieważ ustanawia fundament zbawienia, którym nie są zasługi Chrystusa lecz własna wiara grzesznika zdefiniowana przez osobiste przekonanie oraz dobre uczynki. Pozycja MacArthura nie powinna dziwić, ponieważ to dyspensacjonalista, ale też dyspensacjonalista szczególny. Nie tylko wyznaje supremację genetycznych potomków Abrahama w przyszłym, rzekomym milenijnym królestwie, przed którymi ukorzą się narody [1], ale też pozbawia Kościół podstawy zbawienia odzierając go z Przymierza między Bogiem a wybranym ludem, czyli Kościołem [2]. Wyznawcy MacArthura, ślepo oddani tej doktrynie przeoczają koszmarną jej konsekwencję.
Jest oczywistym, że podstawa usprawiedliwienia jest osadzona w Przymierzu. Zgodnie z Radą Przymierza (Psalm 89:3, 19-20, 20-26) Bóg suwerennym, wiecznym i bezwarunkowym dekretem (Psalm 2:7; Hebr. 5:5) ustanowił wcielonego Syna jako Głowę Przymierza Łaski (Izaj. 42:1, 6; 1 Piotra 2:9) wybierając w Nim wielkie zastępy spośród wszystkich narodów rodzaju ludzkiego (1 Mojż. 17:7; Izaj. 42:6; Dzieje 3:25; Efez. 2:12-13) jako Jego Ciało, czyli Kościół (Dzieje 7:38; Efez. 5:23), w celu zbawienia od grzechu i śmierci oraz doprowadzenia do wspólnoty przymierza z Bogiem (Rzym. 8:28-39; Efez. 2:6; Jan 10:28). [3]
Ponieważ podstawa usprawiedliwienia jest osadzona w Przymierzu, (a według MacArhtura Kościół nie jest w Przymierzu) usprawiedliwienie bez Przymierza nie jest możliwe. Wiara chwytająca się zasług Chrystusa i przypisująca je grzesznikowi staje się narzędziem niewystarczającym do zbawienia człowieka od jego grzechów dzięki przypisaniu posłuszeństwa życia i śmierci Chrystusa grzesznikowi a grzechów grzesznika Chrystusowi. Skoro wiara jest środkiem niewystarczającym, do zbawienia koniecznymi będą dobre uczynki grzesznika. Tutaj jednak MacArthur jest zbyt dobrze zapoznany z doktryną Reformowaną aby jawnie głosić zbawienie z wiary i uczynków, jak czyni to rzymski katolicyzm, Arminianie, federalna wizja, nowa perspektywa na Pawła i inne odszczepienia od ortodoksji.
MacArthur do wysłania na zatracenie swoich wyznawców używa przebiegłego narzędzia. Jest to wcześniej wspomniana „wiara uczynkowa”. Kolejny mechanizm, jaki należy dodać do dość pokaźnej już listy herezji obecnych w teologii „największego teologa naszych czasów”, tak chętnie i bezkrytycznie słuchanego przez miliony wiernych. Do tej pory rozpatrzyliśmy:
Rozważmy teraz kontrowersyjną kwestię „wiary uczynkowej”,
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 13, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Najdroższa Ewangelia
Rzym. 9:1-5
1. Mówię prawdę w Chrystusie, nie kłamię, co mi poświadcza moje sumienie w Duchu Świętym;
2. Że odczuwam wielki smutek i nieustający ból w moim sercu.
3. Pragnąłbym bowiem sam być odłączony od Chrystusa za moich braci, za moich krewnych według ciała.
4. Są to Izraelici, do których należy usynowienie, chwała, przymierza, nadanie prawa, służba Boża i obietnice;
5. Do których należą ojcowie i z których według ciała pochodzi Chrystus, który jest nad wszystkimi, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.
W pierwszych pięciu wersetach 9 rozdziału Listu do Rzymian Paweł mówi o swoim zainteresowaniu i trosce o swoich krewnych według ciała. Pozostała część 9 rozdziału Listu do Rzymian ukazuje, że Słowo Boże ma właściwy skutek. Jest to rozdział regularnie cytowany w celu udowodnienia doktryny o predestynacji, obejmującej zarówno wybranie, jak i potępienie.
Doktryna ta była zawsze droga Kościołowi, który i wiernie jej przestrzega. My, wraz z Kościołem Bożym na przestrzeni wieków, twierdzimy stanowczo, że Bóg wybrał lud w Jezusie Chrystusie, Panu naszym, jeszcze przed założeniem ziemi. Jest jednak wielu, którzy zaprzeczają tej doktrynie; którzy ignorują ten rozdział lub go zniekształcają; lub twierdzą, że nie ma to żadnego znaczenia dzisiaj.
Chrześcijanin natomiast znajduje w tym rozdziale pocieszenie, zachętę i nadzieję.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 12, 2023 | Reformowany światopogląd, Teologia historyczna
Izrael po wygnaniu babilońskim
Po podziale królestwa termin „Izrael” zazwyczaj odnosił się do dziesięciu plemion królestwa północnego, podczas gdy królestwo południowe było znane jako Juda. To rozróżnienie trwało 390 lat, aż do zniszczenia Jerozolimy w 587 roku p.n.e.
Jednakże wraz z powrotem ostatka wszystkich 12 plemion z wygnania i prowadzącym do drugiego zniszczenia Jerozolimy w roku 70 n.e. termin „Izrael” ponownie objął wszystkich żyjących wówczas potomków Jakuba. Ludność wszystkich 12 plemion została ponownie nazwana „całym Izraelem”, jak widać w różnych odniesieniach biblijnych, Starego Testamentu
Ezdr. 2:70 A więc kapłani, Lewici i część ludu oraz śpiewacy, odźwierni i Netinici zamieszkali w swoich miastach, a cała reszta Izraela w swoich miastach.
.
Ezdr. 6:17 I złożyli ofiary przy poświęcaniu tego domu Bożego: sto cielców, dwieście baranów, czterysta jagniąt, a jako ofiarę za grzech za całego Izraela – dwanaście kozłów, według liczby pokoleń Izraela.
.
Ezdr. 10:5 Wtedy Ezdrasz wstał i zaprzysiągł przedniejszych kapłanów, Lewitów i całego Izraela, by postąpili według tego słowa. I przysięgli.
A także w Nowym Testamencie
Dzieje 2:22 Mężowie izraelscy, słuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża potwierdzonego przez Boga wśród was mocami, cudami i znakami, których Bóg dokonał przez niego wśród was, o czym sami wiecie;
.
Dzieje 2:36 Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem.
Pomimo zniszczenia świątyni i wygnania wielu Żydów, potomkowie Jakuba nadal istnieli jako naród, ostatecznie przywracając swoją ojczyznę we współczesnym Izraelu w 1948 roku.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 11, 2023 | Egzegezy, Islam
Bóg to nie kwestia semantyki
Izaj. 46:9-10
9. Wspomnijcie rzeczy dawne i odwieczne, bo ja jestem Bogiem, nie ma żadnego innego, jestem Bogiem i nie ma nikogo podobnego do mnie;
10. Zapowiadam od początku rzeczy ostatnie i od dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię: Mój zamiar się spełni i wykonam całą swoją wolę.
Czy bóg koranu jest tym samym Bogiem Starego Testamentu? Ogół społeczeństwa, a czasami „ludzie kościoła”, uważają, że są jednym i tym samym, różniącym się jedynie nazwą.
Formalnie wydaje się, że istnieje wiele podobieństw pomiędzy Jahwe ze Starego Testamentu (i Nowego Testamentu) a allahem z koranu. Obydwu przypisuje się podobne cechy (prawość, miłosierdzie, prawda itp.) i podobne role (stwórca, podtrzymujący, sędzia itp.), ale pod tymi pozornymi podobieństwami kryje się wiele głębokich różnic nie do pogodzenia.
Prawdziwego Boga poznajemy po Jego atrybutach. (więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 10, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Sprzeciw wobec zwierzchnictwa w Przymierzu
1 Mojż. 17:7 I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomstwem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.
Gal. 3:16 Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Chrystus
Gal. 3:29 A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.
1 Kor. 15:45 Jak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym
Biblia naucza, że Chrystus jest głową przymierza ustanowionego między Bogiem a wszystkimi wybranymi do zbawienia, co zostało odzwierciedlone w 31 pytaniu i odpowiedzi Większego Katechizmu Westminsterskiego.
Pytanie 31: Z kim zostało zawarte przymierze łaski?
.
Odpowiedź: Przymierze łaski zostało zawarte z Chrystusem jako drugim Adamem i w Nim z całym wybranymi jako jego nasieniem.
Nie ma nic zabawnego w szerzącej się herezji federalnej wizji. Niemniej jednak, przyznaję się do rozbawienia, kiedy obserwuję teologów kościołów Reformowanych, kiedy w ich ekumenicznych kontaktach z wyznawcami federalnej wizji twierdzą, że pytanie 31 Większego Katechizmu w rzeczywistości nie naucza, że Chrystus jest głową przymierza łaski i nie naucza w rzeczywistości, że Bóg ustanawia przymierze łaski z wybranymi dziećmi wierzących rodziców i tylko z nimi.
Ludzie ci oczywiście, są zobowiązani do obrony doktryny
- że Chrystus Jezus nie jest głową przymierza (aby przymierze i jego łaska nie dotyczyły tylko wybranych)
.
- że łaskawa obietnica przymierza, samo przymierze i błogosławieństwa przymierza, w tym usprawiedliwienie, dotyczą jednakowo wszystkich dzieci wierzących, zarówno tych, którzy giną, jak i tych, którzy są zbawieni, zarówno Ezawa, jak i Jakuba;
.
- i że to zaprzeczenie federalnego zwierzchnictwa Jezusa Chrystusa i to upowszechnienie przymierza łaski i jego błogosławieństw wśród dzieci wierzących jest w zgodzie z pytaniem 31 z Większego Katechizmu.
Kanadyjski reformowany, wyzwolony teolog Jelle Faber bez ogródek przyznał, że wyzwoleni reformowani odrzucili doktrynę, że Chrystus jest głową przymierza:
„Z pewnością dobrze jest porzucić koncepcję Chrystusa jako Głowy przymierza łaski… Chociaż Chrystus jest Pośrednikiem w przymierza, nie jest on Głową przymierza”[6].
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 9, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Boży lud wierzy w Jezusa Chrystusa
Mat. 21:42-43
42. Powiedział im Jezus: Czy nigdy nie czytaliście w Pismach: Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym; Pan to sprawił i jest to cudowne w naszych oczach?
43. Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.
Żydzi nie są narodem wybranym. Ponieważ Żydzi odrzucili swojego Boga, który przyszedł do nich jako Mesjasz, Jezus Chrystus, Bóg odrzucił naród Izrael. Kościół, kiedyś składający się głównie z genetycznych potomków Abrahama, Żydów, oraz w pewnej mierze z konwertytów na judaizm teraz jest Kościołem powszechnym, katolickim. Kościół przestał być domeną jednego narodu, żydowskiego narodu. Teraz Kościół jest wielonarodowy. Dawniej Bóg pozwalał żyć narodom zgodnie ze swoimi pogańskimi religiami, teraz jednak nakazuje wszędzie wszystkim ludziom upamiętanie (Dzieje 17:30)
Genetyczni Żydzi nie są narodem wybranym, lecz narodem przeklętym przez Boga, ponieważ sami na siebie ściągnęli przekleństwo: A cały lud odpowiedział: Krew jego na nas i na nasze dzieci. (Mat. 27:25). Żydzi zostali na lodzie, bez prawdziwej religii, bez spodziewanego politycznego mesjasza, bez Boga czego byli świadomi: Czy nie zakazaliśmy wam surowo, żebyście w tym imieniu nie nauczali? A oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie na nas ściągnąć krew tego człowieka. (Dzieje 5:28). Stali się wrogami Boga i Ewangelii, wrogami chrześcijan: tak więc co do Ewangelii są nieprzyjaciółmi ze względu na was, (Rzym. 11:28a).
Jednak ze względu na Boże dzieło zbawiania w pokoleniach (1 Mojż. 17:7; Dzieje 2:39; Gal. 3:16), wśród genetycznych Żydów ciągle znajdują się dzieci obietnicy danej ojcom: lecz co do wybrania są [to] umiłowani [Żydzi] ze względu na ojców (Rzym. 11:29b). To wszyscy wybrani do zbawienia w Chrystusie Żydzi, od początku świata (Efez. 1:4)
Aczkolwiek zdecydowanej większości Żydów, tych których przeznaczył na zatracenie, tych którzy odrzucają kamień węgielny, Chrystusa, tych Żydów Bóg nienawidzi wieczną nienawiścią. Tych wszystkich złych Żydów Bóg obiecał że srogo wytraci, a winnicę wydzierżawi innym rolnikom, którzy będą mu oddawać plony we właściwym czasie. (Mat. 21:41). Żydzi zatem są narodem pozbawionym Bożego błogosławieństwa, ponieważ nie tylko odrzucili Chrystusa ale i od samego początku niszczyli chrześcijaństwo.
Na przykład “Błogosławieństwo” Brikat HaMinim zostało ustanowione przez Radę Yavneh w krótkim czasie po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej, co miało miejsce w 70 roku. Modlitwa ta była odpowiedzią na powstałe niedawno chrześcijaństwo. Było używane przez rabinów w „szlachetnym” celu wykorzenienia chrześcijaństwa z ziemi Izraelskiej. Był to test: Żyd chrześcijanin mógł swobodnie recytować pozostałe 18 błogosławieństw Amidah, lecz jeśli był prawdziwie wierzący, nie mógł wyrecytować dwunastej modlitwy przeklinającej naśladowców Chrystusa. Osoby nierecytujące Birkat HaMinim oskarżano o herezję i poddawano procedurze cherem (ekskomunikacji).
“Niech nie będzie nadziei i niech szybko arogancko zakorzenieni w naszych czasach chrześcijanie i heretycy giną, w jednej chwili, i niech będą wymazani z księgi życia, niech ze sprawiedliwymi nie będą spisani, Błogosławiony jesteś, Panie, któryś upokorzył pysznych.” – źródło
Ponieważ chrześcijaństwo i judaizm są sobie wrogie i nie mają ze sobą nic wspólnego (nie ten sam Bóg, inna Ewangelia, inne Prawo) Żydzi musieli znaleźć sposób na wykorzystanie chrześcijan w celu zapewnienia sobie politycznej supremacji na bliskim wschodzie, w celu ustanowienia swojego królestwa, raju na ziemi, bez Bożej pomocy, za to przy użyciu gojów. I tu na pomoc Żydowskiej sprawie politycznego podboju przyszła teologia: dyspensacjonalizm. Tak ruch syjonistyczny zyskał najpotężniejszych sojuszników – fanatycznie oddanych żydowskim mrzonkom, oszukanych „chrześcijan” a może raczej dyspensacjonalistów z USA i Europy, bezkrytycznie wspierających ten naród, niezależnie od jego zbrodni.
To przez nich ludzie na Bliskim Wschodzie byli najbardziej dotknięci ekspansją Izraela, który został umocniony niezłomnym sojuszem chrześcijańskich syjonistów, przekonanych, że słowa Cyrusa Scofielda są wolą Boga Jahwe. Nie najmniejszymi ofiarami „biblii” Scofielda jest 5 milionów palestyńskich uchodźców, których prawu do powrotu stanowczo sprzeciwiają się syjonistyczni chrześcijanie w Ameryce. Dzięki indoktrynacji przez nieświętą księgę, Biblię Scofielda, wierzą oni, że Palestyna nie należy do Palestyńczyków – a przecież wielu z nich to współwyznawcy chrześcijańscy. Palestyna należy wyłącznie do „wybranego narodu Bożego” – genetycznych Żydów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 6, 2023 | Egzegezy, Teologia systematyczna
Fałszywi apostołowie grzeszyli w nadmiernych ilościach
I. W tej kwestii ludzie popadają w dwie skrajności.
1) Ci, którzy mylą filozofię z teologią, błądzą po stronie nadmiaru. To samo czynili poprzednio fałszywi apostołowie, którzy włączali do doktryny chrześcijańskiej różne błędne opinie filozoficzne i z tego powodu zostali skarceni przez Apostoła
Kol. 2:8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie.
Niektórzy z ojców, wywodząc się spośród filozofów, nadal zachowywali część swoich błędnych poglądów i starali się sprowadzić pogan do chrześcijaństwa poprzez mieszankę doktryn filozoficznych i teologicznych: jak
- Justyn Męczennik,
- Orygenes,
- Klemens Aleksandryjski
- i scholastycy,
Ich system jest raczej filozoficzny niż teologiczny, ponieważ opiera się bardziej na rozumowaniu Arystotelesa i innych filozofów niż na świadectwach Proroków i Apostołów. Dzisiejsi Socynianie uderzają w tę samą nutę, umieszczając filozofię w cytadeli jako podstawę wiary i interpretatora Pisma Świętego.
Paradoxus exercitator (sprawca paradoksu) usilnie o to walczy w niedawno opublikowanym bezbożnym traktacie dotyczącym filozofii, interpretatora Pisma Świętego (obecnie znanego jako Ludwig Meyer, Philosophia Sacrae Scripturae Interpres. Exercitatio paradoxa [1666]).
2) Wadą grzeszą ci, którzy utrzymują, że filozofia jest przeciwna teologii i dlatego powinna być od niej całkowicie oddzielona, nie tylko jako bezużyteczna, ale także jako pozytywnie szkodliwa.
Fanatycy i entuzjaści dawnych wieków podzielali ten pogląd, a dzisiejsi anabaptyści i weigelianie (wyznawcy Walentyna Weigla wierzącego w niepokalane poczęcie Marii filozofa i mistyka), którzy rzekomo wypowiedzieli wojnę filozofii i sztukom wyzwolonym, podtrzymują go.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 5, 2023 | Reformowany światopogląd, Teologia historyczna
Izrael w czasach sędziów
Wędrówkę Izraela po śmierci Mojżesza prowadził Jozue, który w roku 1473 p.n.e. poprowadził ich przez rzekę Jordan do Ziemi Obiecanej. Kraj ten opisano jako „opływający w mleko i miód”, a Izraelici rozpoczęli sześcioletnią kampanię, aby go podbić. Udało im się podbić terytorium 31 królów na zachód od Jordanu, w tym ufortyfikowane miasta, takie jak Jerycho i Aj. Wyjątki stanowiły jednak pewne przybrzeżne równiny i miasta-enklawy, takie jak twierdza Jebusytów, która później stała się Miastem Dawida.
Te elementy sprzeciwiające się Bogu, którym pozwolono pozostać, okazały się ciągłym problemem dla Izraelitów, a mieszane małżeństwa tylko zwiększyły trudności. Przez ponad 380 lat, od śmierci Jozuego do ujarzmienia pogan przez Dawida, czciciele fałszywych bogów działali „jako pośrednicy w celu wypróbowania Izraela, aby wiedzieć, czy będą posłuszni przykazaniom Jahwe”.
5 Mojż. 13:1-5
.
1. Jeśli powstanie pośród was prorok albo ktoś, kto ma sny, i ukaże ci znak lub cud;
2. I stanie się ten znak albo cud, o którym ci oznajmił, i powie: Pójdźmy za innymi bogami, których ty nie znasz, i służmy im;
3. Nie usłuchasz słów tego proroka ani tego, który ma sny, gdyż PAN, wasz Bóg, doświadcza was, aby poznać, czy miłujecie PANA, swego Boga, z całego swego serca i całą swoją duszą.
4. Za PANEM, swoim Bogiem, będziecie chodzić, jego będziecie się bać, przestrzegać jego przykazań i słuchać jego głosu, będziecie mu służyć i do niego lgnąć.
5. A ten prorok albo ten, który ma sny, poniesie śmierć, gdyż namówił do odstępstwa od PANA, waszego Boga który wyprowadził was z ziemi Egiptu i odkupił was z domu niewoli, by sprowadzić cię z drogi, którą PAN, twój Bóg, nakazał ci iść. W ten sposób wykorzenisz to zło spośród siebie.
Przez cały ten okres Izraelici byli prowadzeni przez sędziów, którzy działali jako przywódcy wojskowi i arbitrzy sporów. Sędziowie zostali wyznaczeni przez Jahwe, a ich przywództwo było odpowiedzią na powtarzający się bunt Izraelitów przeciwko Niemu. Pomimo wysiłków sędziów, Izraelici nadal popadali w cykle nieposłuszeństwa i kar. Jednak Jahwe pozostał wierny swojemu ludowi i nadal prowadził go przez ten okres jego historii.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 4, 2023 | Charyzmania, Egzegezy
Ostry obłęd kościelnictwa
2 Tes. 2:9-12
9. Niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów;
10. Wśród wszelkiego zwodzenia nieprawości wobec tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, by zostali zbawieni.
11. Dlatego Bóg zsyła im silne omamienie, tak że uwierzą kłamstwu;
12. Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.
Herezja fałszywych cudów i znaków od zawsze nękała, nęka i będzie nękać Kościół Nowego Testamentu. Wystarczy wspomnieć Szymona Maga, (Dzieje 8:9-10), Elimasa Czarownika (Dzieje 13:8), kobietę z duchem wieszczym (Dzieje 16:16-18) a nawet, już wewnątrz kościoła instytucjonalnego, bełkoczących, fałszywych braci wśród Koryntian (1 Kor. 12:1; 14:4).
Jeśli na myśli mamy bardziej zorganizowane formy prześladowań będziemy mówić odpowiednio o gnostykach i Montanistach z I i II wieku, po których nastali Mesalianie w IV wieku, również opierający się na pozabiblijnych snach, wizjach i objawieniach.
Następnie można wspomnieć o przeciwnikach Protestantyzmu i Lutra, o prorokach ze Zwikau, wreszcie o anabaptystach i libertynach, walczących z Reformacją i Kalwinem.
Kwakrzy, Janseniści i Irwingiści dopełnili miary grzechu, zaś na końcu czasów sam Antychryst objawi się w mocy fałszywych cudów i znaków aby zwieść ku nieprawości upadły, nominalny, instytucjonalny kościół.
Przez cały czas upadku kościoła instytucjonalnego Rzym jest adwokatem pozabiblijnych snów, wizji i objawień. To Rzym trzyma na smyczy pomniejsze herezje, uderzając nimi w Protestancką Reformację. A ostatecznym biczem, ostateczną formą powszechnego zwiedzenia w jego najnowszym wydaniu jest bałwochwalczy ruch zielonoświątkowy, których powstał w roku 1901 roku dzięki demonicznej wizji Agnes Ozman i ciężkiej pracy na rzecz promocji fałszywej teologii tego ruchu wykonanej przez dwóch panów:
- homoseksualisty, rasisty, spirytysty i antytrynitarza Charlesa Foxa Parhama oraz
.
- spirytysty i oszusta Williama Seymoura.
Obaj „bohaterowie” byli metodystami tak więc wyznawali zbawienie z uczynków, wyraźnie skażeni herezją ruchu uświęceniowego. Mowa zatem o legalizmie do kwadratu. Obaj martwi duchowo, obaj heretycy i co ciekawe obaj wzajemnie się zwalczali, jak na sekciarskie ruchy przystało. Jednak jedność uzyskali w kłamstwie. Łączyła ich bowiem fałszywa egzegeza Pisma Świętego. Obaj uwierzyli, że Duch Święty obdarował ich darem języków.
Parham i Seymour byli święcie przekonani, że posiadają dar mówienia zrozumiałymi przez obcokrajowców językami narodów. Nawet wysyłali za granicę misjonarzy, bez przygotowania lingwistycznego, święcie wierząc, że będą oni w stanie porozumiewać się w ojczystych językach autochtonów, „tak jak im Duch będzie poddawał” (por. Dzieje 2:4)
Oczywiście jak się okazało nie były to żadne zrozumiałe języki narodów, jak naucza Pismo (Dzieje 2:8-11) lecz niezrozumiały przez nikogo bełkot. Lokalni nie rozumieli tego bełkotu. Agnes Ozman nie mówiła po chińsku. Parcham i Seymour okazali się osobami zwiedzionymi. Lecz zamiast upamiętać się z grzechu, brnęli w kłamstwo.
Tak narodził się rakowaty twór, który współcześnie pochłonął w zasadzie cały odstępczy neo-ewangelikalizm. Bełkot, fałszywe proroctwa (a nie ma innych), pseudo-uzdrowienia po nałożeniu rąk i tym podobne ekscesy stały się powszechnie akceptowalnymi formami kultu łże-boga kościelnej pop kultury. Kultu powszechnie akceptowanego, bowiem w praktyce nikt nie przeciwstawia się fałszywej teologii ruchu zielonoświątkowego.
No, może prawie nikt….
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 3, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Chrystus reprezentant Swojego Ludu
Dzieje 2:23-24 23. Wydanego zgodnie z powziętym postanowieniem (ὡρισμένῃ βουλῇ horismen boule – zdeterminowanym planem) Boga oraz tym, co przedtem wiedział (προγνώσει prognosei – poprzednio zdeterminował), wzięliście i rękami bezbożników ukrzyżowaliście i zabiliście. 24. Jego to Bóg wskrzesił, uwolniwszy od boleści śmierci, bo było niemożliwe, aby ta mogła go zatrzymać.
W Boskim akcie usprawiedliwienia wierzący grzesznik staje się sprawiedliwy w swoim własnym doświadczeniu — osobiście, prawdziwie sprawiedliwy. Wynika to po prostu z natury aktu usprawiedliwienia. Sprawiedliwość innego, Jezusa Chrystusa, jest przypisywana wierzącemu, tak że sprawiedliwość Chrystusa jest teraz własnością grzesznika – jego osobiście, jego prawdziwie, tak prawdziwie, jakby on sam umarł pod karzącym gniewem Boga jako zapłata za swoje grzechy i tak prawdziwie, jakby przez własne posłuszeństwo przez całe życie w doskonałej miłości do Boga i bliźniego i spełnił wszystkie wymagania prawa.
Ale taka jest i może być natura Boskiego aktu usprawiedliwienia tylko ze względu na podstawę lub fundament usprawiedliwienia: śmierć Chrystusa zadośćuczyniła sprawiedliwości Bożej w miejsce i na rzecz tych wszystkich, którzy za sprawą Ducha wierzą w Jezusa Chrystusa.
- Chrystus umarł (i żył) jako przedstawiciel, prawny przedstawiciel innych
.
- Ci inni są wybrańcami ze wszystkich narodów
.
- Jezusowi Chrystusowi, na jego rachunek, jako tego, który jest obecnie odpowiedzialny za grzechy tych, w miejsce których umarł, Bóg przypisał nasze grzechy
.
- Chociaż osobiście człowiek Jezus był bezgrzeszny, wina innych stała się jego winą na krzyżu, rzeczywiście przez całe jego cierpienie, przez przypisanie mu tej winy przez Boga
.
- Bóg uczynił Jezusa odpowiedzialnym za grzechy i grzeszność wszystkich wybranych, których Jezus był wyznaczonym przez Boga zastępcą. Bóg odpowiednio postąpił z Jezusem, przeklinając go i potępiając.
Na dowód zastępczego charakteru cierpienia Jezusa jako podstawy usprawiedliwienia przez wiarę, zwłaszcza pod koniec Jego życia, a zwłaszcza gdy został ukrzyżowany, odwołałem się w poprzednim rozdziale do Drugiego Listu do Koryntian
2 Kor 5:21 On [ Bóg] tego [Jezusa Chrystusa] który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 2, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Troska Apostoła
Kol. 4:7-8
6. Wasza mowa niech zawsze będzie miła, zaprawiona solą, abyście wiedzieli, jak należy każdemu odpowiedzieć.
7. O wszystkim, co się ze mną dzieje, opowie wam Tychik, umiłowany brat, wierny sługa i współsługa w Panu.
8. Posłałem go do was właśnie po to, aby się dowiedział, co się u was dzieje i pocieszył wasze serca;
9. Wraz z Onezymem, wiernym i umiłowanym bratem, który pochodzi spośród was. Oni oznajmią wam wszystko, co się tutaj dzieje.
Rozważając czwarty rozdział Listu do Kolosan musimy rozumieć, że otaczający Kościół świat tkwi w szponach diabła dlatego też jest oddzielony od prawdy, zdeprawowany i zły (Jan 8:44; 1 Jana 5:19; 2 Tes. 2:10). Ponieważ świat zamieszkują głównie ludzie nieodrodzeni, Kościół otoczony jest przez wrogów Boga, Pisma Świętego, nieprzyjaciół prawdy i siłą rzeczy Kościoła. Wyznaczonym przez Boga zadaniem dla świata jest uciskanie Kościoła (1 Tes. 3:3; Jan 16:33; 2 Tes. 3:12 ). To wspólne dzieło diabła i jego dzieci, ponieważ, jak zauważył Teodoret z Cyru
„…ze wszech miar przewrotny demon, prześladowca ludzi, widząc, że [Apostołowie] wyrywają z korzeniami ciernie błędu wielobóstwa, a on sam jest bezradny wobec ich uczniów, wpadł na pomysł różnego rodzaju zasadzek, jako że jest konstruktorem pułapek i mistrzem zła. Dobrał więc sobie ludzi odpowiednich do tego zadania i nadał im imię chrześcijan, jakby zakładając im maskę, a smarując brzegi kielicha miodem, podał ludziom jako lekarstwo truciznę kłamstwa. ” [1]
Prawdziwy mąż Boży, biskup, starszy, pastor, będzie zawsze żywo zainteresowany losami Kościoła i, jak zauważamy, Paweł wyraźnie przyćmiewał wszystkich innych przywódców swoją postawą pełną troski. Pisząc do Koryntian, 7 lat przed napisaniem do Kolosan, Apostoł stwierdził: Któż jest słaby, żebym i ja nie był słaby? Któż się gorszy, żebym i ja nie płonął? (2 Kor. 11:29). Wyraził tym samym przemożną miłość do wszystkich dzieci Bożych w Chrystusie, których cierpienia w pewnym sensie stały się jego udziałem. Żyjąc w trudzie, znoju, czuwaniu, głodzie, pragnieniu a nawet będąc w więzieniu – codzienną troską prawdziwego męża Bożego jest troska o wszystkie kościoły (1 Kor. 11:28).
Kościół nie jest zbieraniną samowolnych wyznawców. Nie jest też zbiorowością odizolowanych, lokalnych kongregacji, pozostających poza kontaktem samodzielnie walczących o prawdę. W szerokim znaczeniu słowa kościół instytucjonalny rozumiemy, że składa się on z wielu lokalnych, samodzielnych i samostanowiących, wyznających wspólną Konfesję, złączonych jedną Ewangelią kongregacji, których zadaniem jest wzajemna współpraca, wsparcie i pomoc w razie zagrożenia.
Chrystus wskazał na powagę prawdy o jedności proklamując wbrew papiestwu i wbrew sekciarstwu, że Jeden bowiem jest wasz Mistrz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. (Mat. 23:8). To właśnie wspólnota braterstwa stała się podstawą szczególnej troski Pawła o Kościoły narażone na niebezpieczeństwo herezji i w konsekwencji rozłamu. Głębokie zaniepokojenie zamieszaniem w Kolosach zmusiło Apostoła do zatrzymania u siebie ich wysłannika, Epafrasa i posłania w tamte strony Tychika, co Paweł uczynił nie tylko z konkretnym zamiarem oraz celem.
Wybrał Tychika ponieważ był to Brat szczególny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 29, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Kontynuacja rozważania
Kiedy spojrzymy na pozostałą część narracji Ewangelii, aby zobaczyć, czego możemy się dowiedzieć na temat sposobu chrztu, natychmiast stajemy przed dwoma wielkimi tekstami na końcu Ewangelii Mateusza i Marka.
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mat. 28:19)
.
Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony… (Marek 16:16)
Z nich dowiadujemy się, że chrześcijanina można zdefiniować jako osobę wierzącą, ucznia i ochrzczonego. Jednak nic nie jest powiedziane o trybie – i rzeczywiście musielibyśmy sięgnąć do innych tekstów Pisma Świętego, aby odkryć, że w grę wchodzi woda, ponieważ nie ma o niej nawet wzmianki w żadnym powyższym tekście.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 28, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Człowiek sędzia-hipokryta
Rzym. 2:6-8
6. Który odda każdemu według jego uczynków:
7. Tym, którzy przez wytrwanie w dobrym uczynku szukają chwały, czci i nieśmiertelności, odda życie wieczne;
8. Natomiast swarliwym i nieposłusznym prawdzie, lecz posłusznym niesprawiedliwości, odda zapalczywość i gniew.
Apostoł w dalszym ciągu zwraca się do człowieka, do którego mówił w wersecie 1 Listu do Rzymian 2. Nie zwraca się już do pogan ani nie zwraca się wyłącznie do Żydów. Ale zwracaja się do człowieka – każdego człowieka, człowieka w ogóle, a jednak każdego człowieka indywidualnie; nie do wszystkich, ale do każdego człowieka – zarówno w tekście, jak i w kontekście.
Rzym. 2:1 Dlatego jesteś bez wymówki, człowieku, kimkolwiek jesteś, który osądzasz. W czym bowiem osądzasz drugiego, osądzasz samego siebie, ponieważ ty, który osądzasz drugiego, robisz to samo.
Człowiek ten nazywany jest grzesznikiem, takim jakim jest w sferze obecnego świata. Apostoł powiedział mu, że chociaż wywyższał się jako sędzia nad uczynkami innych, sam czynił to samo. Dlatego też był swoim własnym sędzią, udając, że jest sędzią innych. To jest charakterystyczne dla grzesznika.
Apostoł zadał temu człowiekowi dwa pytania, aby uzyskać od niego wyjaśnienia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 27, 2023 | Teologia historyczna, Teologia reformowana
Metoda na nowinkarstwo
1 Tym. 3:15 A gdybym się opóźniał, piszę, abyś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.
Rzymski katolicyzm jest wrogiem prawdy. Kiedy Marcin Luter, dzięki Bożemu miłosierdziu, rozpoczął żmudny proces duchowej odnowy Kościoła szereg dogmatów wiary wcześniej obecnych w kościele zostało ponownie wyłonionych na światło dzienne. Były to między innymi święte doktryny Ewangelii:
- Bożej, całkowitej suwerenności, gdzie Bóg determinuje całą rzeczywistość zgodnie z ze swoją wiedzą wolną, tzw. scientia libera (Dan. 4:35; Hiob9:12; 12:14; Izaj. 14:27; 43:13; 46:9-10; Psalm 16:9; Przysłów 20:24; 21:1; Jer. 10:23)
.
- Niewolnej woli, ponieważ człowiek po upadku całkowicie i absolutnie znalazł się w niewoli diabła i grzechu przez co każdy jego wybór jest skażony grzechem i nie może przyjść do Boga (Przysłów 5:22; 12:13; 22:5; 29:6; Jan 8:34, 44: Rzym. 6:20; Efez. 2:2-3; 2 Tym. 2:25-26; Tyt. 3:3; 2 Piotra 2:19; 1 Jana 5:19)
.
- Predestynacji, czyli przedwiecznego i niezmienego suwerennego dekretu Boga dzielącego ludzi na dwie grupy, wybranych do zbawienia i przeznaczonych na potępienie (Dan. 4:35; Izaj. 14:27; 43:13; Hiob 9:10-12; Izaj. 46:10; 48:3; Kazn. 3:14; Psalm 33:11; Dzieje 15:18)
.
- Elekcji, czyli przeznaczenie niektórych ludzi do zbawienia, (por. Jan 15:16; Rzym. 8:29-30; Efez. 1:4-5; 1 Tes. 5:9; Mat. 11:25-26; Psalm 139:16)
.
- Reprobacji, mianowicie przeznaczenia niektórych ludzi na potępienie, (por. Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; Hab. 1:12)
Rzymski katolicyzm nie pozostał obojętny na ujawnienie prawdy Pisma Świętego. Oponując przeciw doktrynom Protestantyzmu ustanowił własne dogmaty. Odpowiedział herezją o ograniczonej suwerenności Boga, co jest związane z drugą herezją, koncepcją wolnej woli ograniczającą wybory Boga, oraz negacją predestynacji, elekcji i reprobacji na rzecz samostanowienia człowieka o samym sobie.
Mówiąc nieco zwięźlej, Rzym zwalczał Reformację herezjami wyznawanymi przez współczesny, odstępczy, pseudo-protestacki neo-ewangelikalizm, prostytutkę wykarmioną jezuicką doktryną media scientia, czyli środkową wiedzą Boga, gdzie Bóg rzekomo przewidział co ludzie w akcie wolnej woli uczyniliby we wszystkich możliwych sytuacjach i na tej podstawie dokonał wyboru do zbawienia.
Doktryny Reformacji rzymscy teologowie nazwali nowinkarstwem dając w ten sposób wyraz poglądowi, jakoby były to całkowicie nowe, wcześniej nieznane nikomu wywody teologiczne. Reformacja stanęła przed poważnym zadaniem udowodnienia stronie antychrysta, że to co jest głoszone wśród Protestantów faktycznie było głoszone w pierwszych Kościele.
Tu na scenę wkroczył mistrz teologii – Jan Kalwin
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 26, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wprowadzenie
Rzym. 4:6 Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze (λέγει legei – zadeklaruje) sprawiedliwość bez uczynków
Rzymski katolicyzm naucza herezji, że zbawiająca sprawiedliwość Chrystusa zostaje wlana w człowieka i musi wzrastać dzięki dobrym uczynkom grzesznika aby ten mógł osiągnąć ostateczne zbawienie. Z drugiej strony chrześcijańska ortodoksja dzięki Lutrowi i Kalwinowi odrzuciła twierdzenie Rzymu dowodząc, że zbawiająca sprawiedliwość Chrystusa zostaje przypisana grzesznikowi, tj. że grzesznik zostaje zadeklarowany jako sprawiedliwy w oczach Bożych dzięki życiu i zadośćczyniącej śmierci Chrystusa w miejsce grzesznika, za którego oddał życie.
Rzym zanegował twierdzenie Reformacji dowodząc, że w przypadku deklaracji i przypisania, jak wyjaśniała to Reformacja, grzesznik cały czas pozostaje grzesznym i jest traktowany „jak gdyby” był sprawiedliwy, zatem nie jako sprawiedliwy w rzeczywistości lecz pozornie, co nie mogło prowadzić do rzeczywistego usprawiedliwienia.
Jednak „jak gdyby” w Reformowanym wyjaśnieniu usprawiedliwienia wcale nie sugeruje nierzeczywistości, tak jakby o grzeszniku mówiono jedynie, że jest sprawiedliwy, podczas gdy w rzeczywistości nim nie jest. Przeciwnie, „jak gdyby” ma na celu podkreślenie realności usprawiedliwionego grzesznika.
(więcej…)
