Mętne wody zielonoświątkowstwa, część 2

utworzone przez | wrz 15, 2025 | Charyzmania, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym

Pięćdziesiątnica

Dzieje 2:1-4

1. A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy byli jednomyślnie na tym samym miejscu.

2. Nagle powstał odgłos z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i wypełnił cały dom, w którym siedzieli.

3. Ukazały się im rozdzielone języki jakby z ognia, które spoczęły na każdym z nich.

4. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić zagranicznymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Pięćdziesiątnica z jej rozszerzeniami zapisanymi w Dziejach Apostolskich była wydarzeniem jednorazowym. To wydarzenie nigdy się nie powtórzyło. Pięćdziesiątnica była wylaniem Ducha Świętego na kościół Nowego Testamentu (Dzieje 2). Duch Święty został wylany kilkakrotnie w Dziejach Apostolskich, aby zaznaczyć przyjęcie do jednego, świętego, katolickiego (tj. powszechnego) i apostolskiego Kościoła Jezusa Chrystusa:

Nie ma potrzeby, aby Duch Święty był wylewany w ten sposób dzisiaj..

Dar bełkotu a biblijny dar zagranicznych języków

Twierdzenie charyzmatyków, że wierzący dzisiaj mogą i powinni mówić językami, jest fałszywe.

A) Języki w Piśmie Świętym były prawdziwymi, ludzkimi językami.

Dzieje 2:7-8 7. I pytali się nawzajem zdziwieni i pełni zdumienia: Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? 8. Jak to jest, że każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty?

„Języki” w kręgach charyzmatycznych nie są prawdziwymi językami. Żaden charyzmatyk nigdy nie był w stanie mówić zagranicznym językiem (niemieckim, francuskim, portugalskim, chińskim itd.) bez wcześniejszej nauki.

B) W dniu Pięćdziesiątnicy niewykształceni ludzie nagle stali się zdolni do mówienia językami otaczających ich narodów, ku wielkiemu zdumieniu tłumów

Dzieje 4:13 Gdy zobaczyli odwagę Piotra i Jana i zrozumieli, że są ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznali również, że byli z Jezusem.
.
Dzieje 2:9-12  9. Partowie, Medowie, Elamici i ci, którzy mieszkają w Mezopotamii, Judei, Kapadocji, w Poncie i Azji; 10. We Frygii, w Pamfilii, Egipcie i w częściach Libii, które leżą obok Cyreny, a także przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici; 11. Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże. 12. I zdumiewali się wszyscy, i dziwili, mówiąc jeden do drugiego: Co to ma znaczyć?

Natomiast dzisiaj, gdy Kościół wysyła misjonarza (Rzym. 10:15), konieczne jest, aby pilnie studiował, aby mógł nauczyć się języka ludzi, którym będzie głosił.
.

Przeznaczenie biblijnego daru

Duch Święty dał języki w Kościele Nowego Testamentu z kilku powodów:
.

Ku uwiarygodnieniu

1) Aby uwierzytelnić przesłanie. W Dziejach Apostolskich, gdy przedstawiciele różnych narodowości zgromadzeni w Jerozolimie usłyszeli Ewangelię głoszoną im w ich własnym języku, w którym się urodzili, przez co (Dzieje 2:8-11), Bóg nawrócił trzy tysiące dusz.

Dzieje 2:11 …słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże.
.
Dzieje 2:41 Ci więc, którzy chętnie przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się tego dnia około trzech tysięcy dusz.

Co więcej, przesłanie Apostołów zostało uwierzytelnione za pomocą „wielu cudów i znaków”. To właśnie dlatego Bóg sprawił, że Jego prorocy i Apostołowie czynili cuda , a ludzie nie mają dziś mocy czynienia cudów.

Dzieje 2:43 I strach ogarnął każdą duszę, gdyż wiele znaków i cudów działo się przez apostołów.
.
Hebr. 2:4 Którym i Bóg dał świadectwo przez znaki, cuda i różnorakie moce oraz przez udzielanie Ducha Świętego według swojej woli.

Ku pouczeniu

2) Aby pouczać świętych przed ukończeniem Nowego Testamentu. Języki i proroctwa zostały dane dla zbudowania, napomnienia i pocieszenia. Ale języki miały ustać.

1 Kor. 14:3 Ale ten, kto prorokuje, mówi do ludzi dla zbudowania, zachęcenia i pocieszenia.
.
1 Kor. 13:8  Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, stracą na znaczeniu; choć języki, ustaną same z siebie; choć wiedza, straci na znaczeniu.

Nawet w epoce apostolskiej języki, które są ostatnie na liście darów Pawła (1 Kor. 12:4-11, 28-30) i nie były powszechne dla wszystkich wierzących, stąd retoryczne pytanie Pawła, na które z powodu użycia przysłówka μὴ me odpowiedź brzmiała NIE!

1 Kor 12:30 …Czy wszyscy mówią językami? (nie!)

Ku ostrzeżeniu

3) Jako znak sądu nad niewierzącymi Żydami. Pierwszy List do Koryntian wyjaśnia, że ​​języki są znakiem sądu nad Żydami.

1 Kor. 14:21-22 21. W Prawie jest napisane: Przez ludzi zagranicznych języków i przez usta obcych będę mówić do tego ludu, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. 22. Dlatego języki są znakiem nie dla wierzących, lecz dla niewierzących, proroctwo zaś nie dla niewierzących, lecz dla wierzących.

Cytując Izajasza Paweł pokazuje, że Bóg przez swoich proroków wielokrotnie przemawiał do swojego ludu, a oni nie zważali na ostrzeżenia.

Izaj. 28:11 Bo wargami jąkających się i zagranicznym językiem będę mówił do tego ludu.

Kiedy Bóg mówi: „Będę do was mówił zagranicznym językiem”, pokazał, że pośle ich do Babilonu, gdzie cudzoziemcy będą ich panami i gdzie nie będą już słyszeć Boga mówiącego do nich w ich języku. Należy jednak zauważyć, że „języki” w Izajasza 28, Dziejach Apostolskich 2 i 1 Koryntian są prawdziwymi językami narodów.

Nie ma dowodu w Piśmie Świętym, że Duch daje mowę tak, aby Jego lud mówił bełkotem.
.

Korynt jako antywzór Kościoła

Charyzmatycy twierdzą, że podążają za nowotestamentowym wzorcem i szczególnie odwołują się do Pierwszego Listu do Koryntian. Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego charyzmatycy chcieliby kopiować koryncki model. Ze wszystkich kościołów, do których zwracał się Paweł, Koryntianie mieli najwięcej problemów i wymagali najwięcej napomnień. Koryntianie charakteryzowali się

Ślepi na Boże Słowo

Paweł porusza temat darów duchowych (charyzmatów) w rozdziałach 12-14 listu. Należy zwrócić uwagę na pewne kwestie, które pomija większość charyzmatyków.
.

Rola Ducha Świętego
.

Po pierwsze, Duch Święty, a nie człowiek, rozdziela dary jak chce i to każdemu z osobna, bez wyjątków

1 Kor. 12:11 A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce.

Duch Święty, nawet za czasów Pawła, nie chciał dać wszystkim w kościele tych samych darów. Z powodu tej różnicy, bardziej „obdarzeni” członkowie byli kuszeni, by nadymać się i gardzić tymi, którzy otrzymali „mniejszy dar”. Pośrodku rozważań o darach duchowych znajduje się rozdział 13, w którym Paweł naucza, że ​​miłość chrześcijańska jest bardziej pożądana niż wszystkie dary języków i wiedzy

1 Kor. 13:1-3 1. Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 2. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3. I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.

W wykonywaniu miłości chrześcijańskiej Koryntianom brakowało, ale mogli się pochwalić wieloma darami mówienia językami i proroctw. Dlatego Paweł wzywa ich, aby poszukiwali miłości

1 Kor. 14:1 Dążcie do miłości, troszczcie się usilnie o duchowe dary, a najbardziej o to, aby prorokować.

Priorytety

Po drugie, jeśli chodzi o języki i proroctwa, Paweł namawiał Koryntian, aby priorytetowo traktowali zbudowanie. Niezrozumiałe dźwięki, czy to w prawdziwym, ale nieznanym języku, czy we współczesnym zielonoświątkowym niemożliwym do zrozumienia czy przetłumaczenia bełkocie, nikogo nie zbudują. Musi być tłumacz. Paweł pisze

1 Kor. 14:19 Lecz w kościele wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych nauczyć, niż dziesięć tysięcy słów zagranicznym językiem.

Nieracjonalny emocjonalizm nie jest chrześcijaństwem, ponieważ Paweł nakazuje:

1 Kor. 14:20 Bracia, nie bądźcie dziećmi w rozumieniu, ale bądźcie dziećmi w złośliwości, a w rozumieniu bądźcie dojrzali.

Paweł pisze, że najwyżej trzy osoby powinny mówić zagranicznymi językami, a jeśli nie ma tłumacza, mówiący językami obcych narodów powinni milczeć. Brak tu miejsca na przysłowiową „wolną amerykankę”.

1 Kor. 14:27-28 27. Jeśli ktoś mówi zagranicznym językiem, niech to czyni dwóch albo najwięcej trzech, i to po kolei, a ktoś inny niech tłumaczy. 28. A jeśli nie ma tłumacza, niech milczy w kościele ten, kto mówi zagranicznym językiem, a niech mówi samemu sobie i Bogu.

Podobnie, tylko dwóch lub trzech proroków powinno być wysłuchanych, a przesłanie musi być „osądzone” a nie po prostu przyjęte bezkrytycznie.

1 Kor. 14:29 Prorocy zaś niech mówią po dwóch albo trzech, a inni niech rozsądzają.

Co więcej, kobietom nie wolno mówić, ani zagranicznymi językami, ani proroctwami

1 Kor. 14:34 Niech wasze kobiety milczą w kościołach. Bo nie pozwala się im mówić, ale mają być poddane, jak też prawo mówi.

Przyjęcie tego pouczenia – nie jako ludzkiej tradycji ani opinii Pawła (w przeciwieństwie do większości feministek) – jako „przykazań Pańskich” jest oznaką duchowego człowieka

1 Kor. 14:37 Jeśli ktoś uważa się za proroka albo człowieka duchowego, niech uzna, że to, co wam piszę, jest nakazem Pana.

Bluźniąc Duchowi Świętemu

Paweł kończy rozdział, podkreślając zasadę, że oddawanie czci Bogu ma być sprawowane „w sposób przyzwoity i uporządkowany”, a nie w zamieszaniu, „gdyż Bóg nie jest Bogiem zamieszania”

1 Kor. 14:33 Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju, jak we wszystkich kościołach świętych.
.
1 Kor. 14:40 Wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku.

Dzikie, niekontrolowane porywy emocji nie pochodzą od Boga, wbrew temu, co twierdzą różni charyzmatycy. Ponieważ duchy proroków są poddane prorokom Duch nie sprawia, że ​​ludzie

  • szaleją na spotkaniach,
  • padają,
  • tarzają się po podłodze,
  • szczekają jak psy
  • lub śmieją się niekontrolowanie,

1 Kor. 14:32 A duchy proroków są poddane prorokom.

Jednym z aspektów owocu Ducha jest „wstrzemięźliwość” lub samokontrola

Gal. 5:23 [owocem Ducha jest]  Łagodność, powściągliwość. Przeciwko takim nie ma prawa.
.
2 Tym. 1:7 Nie dał nam bowiem Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i samokontroli

Dlatego słudzy Chrystusa mają głosić, że starzy mężczyźni, starsze kobiety, młode kobiety i młodzi mężczyźni, a w istocie wszelkiego rodzaju ludzie, mają być „trzeźwi”

Tyt. 2:2 Starsi mężczyźni niech będą trzeźwi, poważni, roztropni, zdrowi w wierze, w miłości, w cierpliwości.
.
Tyt. 2:4 Niech prowadzą młodsze kobiety do rozsądku, jak mają kochać swoich mężów i dzieci;
.
Tyt. 2:6 Młodzieńców także napominaj, aby byli trzeźwi.
.
Tyt. 2:12 Pouczająca nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i światowych pożądliwości, trzeźwo, sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie;

Duch Święty, którego Chrystus daje Swoim dzieciom, jest duchem zdrowego umysłu i samokontroli. Tak więc,  powinno być oczywiste, że zielonoświątkowcy nie słuchają natchnionych instrukcji Apostoła dotyczących właściwego używania darów.

Oni fałszywe dary praktykują w zły sposób.

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email