Konfesje Reformowane o usprawiedliwieniu: przegląd

utworzone przez | maj 18, 2023 | Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Odpuszczenie grzechów

Rzym. 3:20-21 20. Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu. 21. Lecz teraz bez prawa została objawiona sprawiedliwość Boga, poświadczona przez prawo i proroków.

Oświadczenie o usprawiedliwieniu Wyznań Reformowanych ustanawia następujące prawdy jako właściwe rozumienie doktryny biblijnej i oczywiście jako ortodoksję Reformowaną. Wyznania stwierdzają, że usprawiedliwienie ma fundamentalne znaczenie dla Ewangelii. Artykuł 23 Belgijskiego Wyznania mówi, że

„nasze zbawienie polega na odpuszczeniu naszych grzechów ze względu na Jezusa Chrystusa” oraz na „naszej sprawiedliwości przed Bogiem”, co „jest w tym… implikowane”.

Odpuszczenie grzechów wraz z domniemanym darem usprawiedliwienia przed Bogiem jest usprawiedliwieniem [1]. Pierwszą i ewidentnie podstawową korzyścią płynącą z wiary w Ewangelię, jak podsumowano w Składzie Apostolskim, zgodnie z Katechizmem Heidelberskim, jest usprawiedliwienie:

„Ale co ci teraz pomoże, że w to wszystko wierzysz? Że jestem sprawiedliwy w Chrystusie przed Bogiem”[2]

Dlatego błądzenie w doktrynie o usprawiedliwieniu jest całkowitym zepsuciem, a tym samym utratą Ewangelii.

Skutki falszywej doktryny o usprawiedliwieniu

Gal. 5:4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski

Kiedy Westminsterskie Wyznanie Wiary stwierdza, że „zarówno dokładna sprawiedliwość, jak i bogata łaska Boża [są] uwielbione w usprawiedliwieniu grzeszników”, implikacja jest taka, że fałszywa doktryna dotycząca usprawiedliwienia niszczy Ewangelię zarówno w odniesieniu do sprawiedliwości, jak i łaski Boga. [3] Najbardziej nagannym aspektem zniszczenia Ewangelii, jak sugeruje Westminster, jest ograbienie Boga z Jego chwały.

Taki jest związek między usprawiedliwieniem a śmiercią Chrystusa, zgodnie z Wyznaniem Belgijskim, że błądzenie co do usprawiedliwienia oznacza uczynienie z Chrystusa „jedynie połowicznego Zbawiciela”. To, dodaje Wyznanie, jest „zbyt obrzydliwym bluźnierstwem”. [4]

Skutkiem głoszenia fałszywej doktryny o usprawiedliwieniu, a konkretnie kłamstwa o usprawiedliwieniu przez uczynki grzesznika, jest to, że ufając w sprawiedliwość we własnych uczynkach, mężczyzna lub kobieta zostanie potępiony. To jest ostrzeżenie Belgijskiego Wyznania:

„Zaiste gdybyśmy mieli stanąć przed Bogiem, choćby nawet w niewielkiej mierze polegając na sobie samych lub jakimś innym stworzeniu, momentalnie byśmy zginęli”. [5]

Na poparcie tego wstrząsającego ostrzeżenia, Wyznanie odwołuje się do Psalmu [6]

Psalm 143:2 Panie, nie stawiaj przed sądem swojego sługi, bo nikt z żyjących nie będzie usprawiedliwiony przed tobą.

Wyznania Reformowane ustalają, czym jest boski akt usprawiedliwienia. Wyznania są krystalicznie jasne co do natury usprawiedliwienia. Przyczynia się do tej klarowności wyznaniowy opis błędów, które sprzeciwiają się ewangelicznej prawdzie o usprawiedliwieniu i które Wznania Reformowane odrzucają.

  • Nie ma usprawiedliwienia dla żadnego Reformowanego nauczyciela za odejście od właściwej doktryny o usprawiedliwieniu
    .
  • Nie ma usprawiedliwienia dla żadnego członka kościoła Reformowanego za bycie wprowadzanym w błąd przez heretyckich nauczycieli
    .
  • Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla żadnego kościoła Reformowanego za aprobatę czy nawet tolerowanie fałszywej doktryny o usprawiedliwieniu
    .

Przypisanie a nie wlanie

Rzym. 3:22-24 22. Jest to sprawiedliwość Boga przez wiarę Jezusa Chrystusa dla wszystkich i na wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy. 23. Wszyscy bowiem zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga; 24. A zostają usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie.

Usprawiedliwienie, zgodnie z wyznaniami Reformowanymi, jest aktem Boga przypisania doskonałej sprawiedliwości Jezusa Chrystusa konto wybranego grzesznika. To przypisanie zawiera przebaczenie grzechów jako pierwszy element.

Usprawiedliwienie jest prawnym aktem Boga. Jest to ściśle prawny akt Boga. Przez akt usprawiedliwienia Bóg zmienia sytuację grzesznika, czyli jego sytuację prawną, przed sobą jako sędzią.

  • Podczas gdy grzesznik jest winny, akt usprawiedliwienia czyni go niewinnym.
    .
  • Podczas gdy grzesznik staje przed boskim wymiarem sprawiedliwości jako ten, który przekroczył wszystkie przykazania Boże, usprawiedliwienie czyni go niewinnym.
    .
  • Podczas gdy grzesznik pojawia się na boskiej sali sądowej jako ten, który nie przestrzegał prawa Bożego i dlatego jest godny potępienia, usprawiedliwienie nadaje mu stan lub status, to znaczy pozycję prawną tego, kto doskonale spełnił wszystkie wymagania prawa, łącznie z żądaniem kary wiecznego potępienia, i dlatego zasługuje na życie wieczne.

Wszystkie wyznania Reformowane używają terminów prawnych i tylko terminów prawnych, aby opisać usprawiedliwienie.

Wyznanie Belgijskie stwierdza, że „Bóg przypisuje sprawiedliwość”. [7]

Katechizm Heidelberski mówi to samo: „Bóg… udziela i przypisuje mi doskonałe zadośćuczynienie, sprawiedliwość i świętość Chrystusa”, co oznacza, że Bóg udziela to przez przypisywanie.[8]

39 Artykułów Kościoła Anglikańskiego  używają innego terminu, którego sens jest jednak równie legalny jak „przypisanie”: „Jesteśmy [w usprawiedliwieniu] uznani za sprawiedliwych przed Bogiem”. [9]

Katechizm Heidelberski opisuje skutek usprawiedliwienia jako dramatyczną zmianę pozycji usprawiedliwionego grzesznika przed Bogiem, sędzią sprawiedliwym, wyjaśniając w ten sposób, że usprawiedliwienie, które powoduje tę zmianę, jest ściśle prawnym aktem Boga jako sędziego. W chwili usprawiedliwienia grzesznik staje przed Bogiem jako winny i potępiony:

„sumienie oskarża mnie, bo ciężko zgrzeszyłem przeciwko wszystkim przykazaniom Bożym, żadnego nigdy nie wypełniłem i nadal jestem skłonny do zła.”.

Rezultatem usprawiedliwienia jest to, że usprawiedliwiony grzesznik staje teraz przed Bogiem,

„jak gdybym nigdy nie miał i nie popełnił grzechu, jak gdybym to ja sam, a nie Chrystus za mnie, okazał całkowicie posłuszeństwo”. [10]

„ jak gdybym nigdy nie miał i nie popełnił grzechu” – to wyrok sądowy, dekret z ławy przysięgłych i pozycja człowieka przed sędzią i jego prawem.

Zgodnie z wyznaniami, które twierdzą, że usprawiedliwienie jest ściśle prawnym aktem Boga, usprawiedliwienie nie jest wlaniem sprawiedliwości w grzesznika.

  • Usprawiedliwienie nie jest aktem Boga, który czyni zdeprawowanego grzesznika świętym
    .
  • Usprawiedliwienie nie jest zmianą faktycznego, duchowego stanu grzesznika
    .
  • Usprawiedliwienie nie jest wewnętrznym, odnawiającym dziełem Ducha Świętego, które powoduje, że zły człowiek staje się dobry, a tym samym produkuje dobre uczynki.

Wyznanie Westminsterskie wyraźnie zaprzecza temu, że usprawiedliwienie jest wlewem prawości:

„Ci, których Bóg skutecznie powołuje, usprawiedliwia również dobrowolnie; nie przez wlanie im prawości”.

Wyjaśniając prawdę, że usprawiedliwienie jest ściśle prawne a nie jest zmianą czyjegoś stanu faktycznego, duchowego stanu — Westminster dodaje:

„ale przez przebaczenie grzechów oraz uznanie jako osóby sprawiedliwe”. [11]

Nie można zbyt mocno podkreślić znaczenia odrzucenia przez Reformowaną wiarę nauczania, że usprawiedliwienie jest wlaniem sprawiedliwości. Prawda o usprawiedliwieniu, a zatem i Ewangelii łaski, zależy po prostu od tego odrzucenia. Podstawą herezji usprawiedliwienia z uczynków, głoszonej zarówno przez kościół rzymskokatolicki, jak i federalną wizję, jest nauczanie, że usprawiedliwienie jest, przynajmniej częściowo, wlaniem sprawiedliwości.

Ta doktryna o usprawiedliwieniu pozwala zarówno Rzymowi, jak i federalnej wizji dojść do wniosku, że Bóg usprawiedliwia grzeszników częściowo na podstawie ich własnych dobrych uczynków, które wykonują na mocy wlania, oraz że sprawiedliwość usprawiedliwionych grzeszników, od której zależy życie wieczne, zarówno teraz i na sądzie ostatecznym, jest przynajmniej częściowo własnymi dobrymi uczynkami grzeszników.
.

Wiara a nie uczynki

Rzym. 3:25-26 25. Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów; 26. Aby okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie po to, aby on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, kto wierzy w Jezusa.

Reformowane wyznania stwierdzają, że środkiem usprawiedliwienia, przez który grzesznik jest usprawiedliwiony, jest wiara. 39 Artykułów przemawia za wszystkie wyznaniami Reformowane, gdy stwierdzają, że

„jesteśmy uznani za sprawiedliwych przed Bogiem… przez wiarę”. [12]

Wyznania wyraźnie wskazują, że ich nacisk na wiarę jako środek usprawiedliwienia ma na celu wykluczenie uczynków grzesznika jako środka. 39 Artykułów natychmiast dodaje do swojej afirmacji wiary jako środka usprawiedliwienia to zaprzeczenie:

„a nie przez nasze własne uczynki lub zasługi. ” [13]

Wyznania definitywnie wykluczają uczynki grzesznika z boskiego aktu usprawiedliwienia, oświadczając, że usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę.

W Pytaniu i Odpowiedzi 60 Katechizmu Heidelberskiego czytamy:

„W jaki sposób możesz być usprawiedliwiony przed Bogiem? Tylko dzięki prawdziwej wierze w Jezusa Chrystusa.”. [14]

Westminsterskie Wyznanie Wiary mówi:

„Wiara jest jedynym narzędziem usprawiedliwienia”.  [15]

Protestancka jedność doktrynalna

Gdyby to nie było niemądrze kwestionowane przez dzisiejszych ludzi federalnej wizji, człowiekowi Reformowanemu nawet nie przyszłoby do głowy zauważyć, że słow tylko w wyznaniach Reformowane wyrażają pełną zgodę z Marcinem Lutrem w sprawie usprawiedliwienia. W szczególności wyznania wyrażają swoją zgodę na rozumienie i tłumaczenie przez Lutra Listu do Rzymian

Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony tylko przez wiarę, bez uczynków prawa.

Poprzez to wyrażenie zgody na rozumienie usprawiedliwienia przez Lutra wyznania sprawiają, że rozumienie, a konkretnie List do Rzymian 3:28, jest wiążące dla wszystkich kościołów Reformowanych, teologów i chrześcijan. We wszystkich kościołach Reformowanych obowiązuje doktryna, że w Liście do Rzymian 3:28, jak również w wielu innych miejscach, Apostoł Paweł naucza, że usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę, niezależnie od wszelkich uczynków grzesznika.

Reformowane wyznania zabraniają i potępiają wysiłki ludzi federalnej wizji zmierzające do wbicia klina między Lutra i Kalwina, a w efekcie między Lutra a wiarę Reformowaną, w kwestii usprawiedliwienia.

Wyznanie Belgijskie stwierdza:

„Dlatego wyznajemy słusznie wraz z apostołem Pawłem, że jesteśmy usprawiedliwieni jedynie z wiary lub przez wiarę niezależnie od uczynków”,

Wyznanie wyraża zrozumienie Pawła w Liście do Rzymian 3:28 przez wiarę Reformowaną — zrozumienie, które jest to samo co u Lutra[16]. Jest to wiążące dla wszystkich teologów reformowanych.
.

Heretycki atak

1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was.

Norman Shepherd

Dlatego krytykowanie przez Normana Shepherda zrozumienia i tłumaczenia Listu do Rzymian 3:28 jest pogwałceniem jego przysięgi subskrypcji.

Luter dodał słowo „tylko” do swojego tłumaczenia Listu do Rzymian 3:28, aby brzmiało: „Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony tylko przez wiarę, bez uczynków prawa.”. Stąd bierze się dogmatyczna formuła usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę. Jednak jego wstawienie faktycznie wypacza znaczenie Pawła. [17]

Krytyka Lutra jest również krytyką artykułu 22 Belgijskiego Wyznania Wiary (którego Shepherd przysięgał bronić), jak również wszystkich wyznań Reformowanych, które obejmują usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę na podstawie, w dużej mierze, rozumienie Listu do Rzymian 3:28 przez Lutra.
.

Peter A. Lillback

Potwierdzając usprawiedliwienie wyłącznie przez wiarę, wyznania Reformowane i Prezbiteriańskie demaskują Prezbiteriańskiego teologa Petera A. Lillbacka jako całkowicie błędnego w odróżnianiu Kalwina od Lutra w jego doktrynie o usprawiedliwieniu.

„Jeśli chodzi o związek usprawiedliwienia i dobrych uczynków, Kalwin zajmuje stanowisko pośrednie między Lutrem a uczonymi… Naprawdę istnieje sprawiedliwość „z uczynków”, która stanie przed Bogiem”.

Ta rzekoma różnica między Kalwinem a Lutrem i rzekoma zgodność Kalwina ze średniowiecznymi (rzymsko-katolickimi) teologami prowadzi Lillbacka prosto do wniosku, że „dojrzała Reformowana teologia przymierza”, bez wątpienia w umyśle Lillbacka teologia przymierza wizji federalnej, jest pozytywnie związana ze „średniowieczną teologią przymierza”[18]

Nie ma środka między usprawiedliwieniem przez wiarę i uczynki, jak nauczała „średniowieczna teologia przymierza”, a usprawiedliwieniem wyłącznie przez wiarę, z wyłączeniem wszelkich dzieł ludzkich wszelkiego rodzaju i w jakikolwiek sposób, jak nauczali Luter, Kalwin i wyznania Reformowane. Związany Westminsterskim Wyznaniem Wiary, Lillback nie może sugerować pośredniej drogi dotyczącej usprawiedliwienia, jako opcji prezbiteriańskiej.

„Wiara… jest jedynym narzędziem usprawiedliwienia”[19]

Steve Schlissel

Oprócz rzucania oszczerstw na dzieło Ducha Świętego w każdym dziecku Bożym, które polega na przekazywaniu mu wiedzy o jego nędzy tak długo, jak żyje, federalny wizjoner  Steve Schlissel atakuje Reformowane wyznania, kiedy przypisuje wiarę Lutra w usprawiedliwienie samą wiarą „chorobie Lutra”. [20] Przez „chorobę Lutra” Schlissel rozumie dogłębną wiedzę Lutra o sobie jako winnym grzeszniku przed Bogiem w świetle świadectwa Galacjan i Rzymian. Dla Schlissela ta wiedza o własnej nędzy, która uważa usprawiedliwienie tylko przez wiarę za jedyne zbawienie, jest „chorobą”, godną ubolewania chorobą. Ta choroba tłumaczy doktrynę Lutra o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę.

Bez względu na to, czy Luter miał rację w swoim rozumieniu usprawiedliwienia i prawa w Liście do Galacjan i w Liście do Rzymian, przypisywanie doktryny o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę chorobie jest równoznaczne z obciążaniem wyznań Reformowanych tą samą chorobą. Wszystkie wyznania nauczają o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Wszystkie wyznania uznają tę doktrynę za korzystną dla tych, którzy słusznie i dogłębnie znają swoją nędzę grzechu, a zwłaszcza winę i hańbę grzechu.

W rozrachunku Schlissela i federalnej wizji, pytanie i odpowiedź 126 Katechizmu Heidelberskiego, które wyjaśnia prośbę nakazaną przez Jezusa Chrystusa, jest niczym innym jak przykrym symptomem „choroby” wyznania Reformowanego:

„Zechciej nam, biednym grzesznikom, nie pamiętać ze względu na krew Jezusa Chrystusa naszych win i zła, do którego bezustannie lgniemy.”. [21]

Uczynki usprawiedliwionego grzesznika, które są wykluczone w usprawiedliwieniu, wyznania Reformowane identyfikują jako wszystkie uczynki grzesznika, zwłaszcza dobre uczynki, które pochodzą z prawdziwej wiary dzięki działaniu zamieszkującego w nich Ducha Chrystusa.
.

N.T. Wright

Tak jak wyznania zabraniają wyznawcom federalnej wizji nauczania o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki, tak anglikańskiemu biskupowi N. T. Wrightowi zabrania się na mocy jego wyznania, tj. 39 Artykułów, nauczania, że usprawiedliwienie jest czymś innym niż przebaczeniem grzechów i przypisaniem sprawiedliwości. W szczególności nie wolno mu nauczać, że u Pawła usprawiedliwienie jest raczej deklaracją przynależności do kościoła i przyjęcia przy stole Pańskim. 39 Artykułów autorytatywnie definiuje usprawiedliwienie jako uznanie grzesznika przed przez Boga za sprawiedliwym przed Nim [22].
.

J.I. Packer

Podobnie anglikański J. I. Packer nie może wyznawać i opisywać usprawiedliwienia za pomocą formuły, która jedynie pomija słowo tylko. A już najmniej ze wszystkiego wolno mu pomijać tego słowa w dyskusjach ekumenicznych z katolikami. Jego wyznanie zobowiązuje go do twierdzenia i obrony, że

„jesteśmy usprawiedliwieni tylko przez wiarę”[23].

Całowite wykluczenie uczynków

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;

Reformowane wyznania stwierdzają, że uczynki grzesznika, które są wykluczone w usprawiedliwieniu, są wszystkimi jego uczynkami, zwłaszcza dobrymi uczynkami, które wywodzą się z jego prawdziwej wiary dzięki działaniu zamieszkującego w nim Ducha. W odniesieniu do uczynków, które są „dobre i przyjemne w oczach Boga”, o ile „pochodzą one z dobrego korzenia wiary”, Wyznanie Belgijskie stwierdza, że te uczynki – te uczynki – „nie mają żadnego znaczenia dla naszego usprawiedliwienia.” O tym, że ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu przez wiarę ma na celu przede wszystkim wyłączenie z usprawiedliwienia dobrych uczynków dziecka Bożego, Wyznanie wyjaśnia, gdy zaraz dodaje:

„gdyż to przez wiarę w Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, jeszcze zanim zaczniemy czynić dobre uczynki” [24]

Kiedy Katechizm Heidelberski broni wykluczenia uczynków z usprawiedliwienia, doktryną o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, pyta:

„Dlaczego jednak nasze dobre uczynki nie mogą choćby w części usprawiedliwić nas przed Bogiem?”[25].

Uczynki grzesznika przede wszystkim te wykluczone z usprawiedliwienia są naprawdę dobrymi uczynkami wierzącego.

Podobnie, 39 Artykułów kościoła anglikańskiego określa uczynki, które doktryna o usprawiedliwieniu przez samą wiarę wyklucza z usprawiedliwienia, jako

„dobre uczynki, które są owocami wiary… miłe i przyjemne Bogu w Chrystusie i [uczynki które] koniecznie wyrastają z prawdziwej i żywej wiary”[26]

Kiedy więc ludzie federalnej wizji i nowej perspektywy wyjaśniają uczynki wyłączone z usprawiedliwienia, na przykład w Liście do Rzymian 3:28 i w Galacjan 3, jako czysto żydowskie uczynki, dokonane w celu zasłużenia Bogu, nie tylko rażąco, w rzeczy samej śmiesznie fałszują Pismo Święte, ale są również sprzeczni z wyznaniami Reformowanymi. Wyznania Reformowane rozumieją uczynki wykluczone przez Pawła z usprawiedliwienia jako wszystkie uczynki grzesznika, a zwłaszcza dobre uczynki, które odrodzony grzesznik spełnia przez Ducha Chrystusa w nim.

Wyznania Reformowane podkreślają, że uczynki wyłączone z usprawiedliwienia są prawdziwie dobrymi uczynkami usprawiedliwionego grzesznika, ponieważ herezja rzymskokatolicka uczy usprawiedliwienia przez dobre uczynki grzesznika – uczynki dokonane dzięki łasce Bożej w nim. Takie rozumienie doktryny Pawłowej wykluczającej uczynki z usprawiedliwienia jest wiążące dla wszystkich tych, dla których wyznania Reformowane są wyznaniami wiary ich kościołów.
.

Środki a nie warunek

Rzym. 3:27-28 27. Gdzież więc jest powód do chluby? Został wykluczony. Przez jakie prawo? Uczynków? Nie, przez prawo wiary. 28. Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.

Wyznania Reformowane ustalają, że rola wiary w usprawiedliwieniu jest środkiem lub narzędziem, za pomocą którego usprawiedliwiony grzesznik otrzymuje sprawiedliwość należące do kogoś innego.

Westminsterskie Wyznanie Wiary naucza, że

„wiara, przyjmując w ten sposób Chrystusa i Jego sprawiedliwość i polegając na nim, jest jedynym narzędziem usprawiedliwienia”. [27]

Kanony z Dort oświadczają, że

„poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni”[28].

Wyznania zaprzeczają temu, że czynność wiary grzesznika sama w sobie jest jego sprawiedliwością wobec Bog, jest uważana przez Boga za sprawiedliwość grzesznika lub funkcjonuje jako warunek, który grzesznik spełnia, aby stać się godnym usprawiedliwienia. Wyznania zaprzeczają, że usprawiedliwienie przez wiarę oznacza usprawiedliwienie przez warunek wiary, ponieważ ta ostatnia była (i nadal jest) herezją Arminianizmu.

Dlaczego twierdzisz, że jesteś usprawiedliwiony jedynie dzięki wierze?
.
Nie twierdzę, że mógłbym się podobać Bogu ze względu na godność mej wiary. Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia. A ja nie mogę ich przyjąć ani przyswoić sobie inaczej, jak tylko wiarą [29]
.
Jednakże, by wyrazić to jaśniej, nie twierdzimy, że wiara sama z siebie nas usprawiedliwia, gdyż to tylko narzędzie, z pomocą którego możemy uchwycić się Chrystusa – naszego usprawiedliwienia. [30]
.
Wyjaśniwszy prawdziwą naukę, Synod odrzuca błędy tych:… Którzy nauczają: Że nowe przymierze łaski, jakie zawarł Bóg Ojciec z człowiekiem za pośrednictwem śmierci Chrystusa, nie polega na tym, że poprzez wiarę, która przyjmuje zasługi Chrystusa, jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem i zbawieni, lecz na fakcie, iż Bóg, odwoławszy żądania doskonałego posłuszeństwa wiary, uważa samą wiarę i posłuszeństwo wierze, mimo iż niedoskonałe, za doskonałe posłuszeństwo prawu, i ocenia to jako godne nagrody życia wiecznego poprzez łaskę. [31]

Ślepy pasterz ślepych

Mat. 15:14 Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych, a jeśli ślepy prowadzi ślepego, obaj w dół wpadną.Mat. 15:14 Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych, a jeśli ślepy prowadzi ślepego, obaj w dół wpadną.

W ten sposób jego własne wyznania zabraniają Normanowi Shepherdowi, wiodącemu teologowi federalnej wizji, nauczać, że

„w obietnice dane Abrahamowi musiał Abraham uwierzyć, jeśli miały się spełnić. Nie wolno nam lekceważyć wiary jako warunku, który należy spełnić, aby obietnica się spełniła. W rzeczywistości Księga Rodzaju 15:6 mówi, że wiara Abrahama była tak znacząca, że została mu poczytana jako sprawiedliwość! Jeśli tak, to sprawiedliwość była warunkiem do spełnienia, a wiara spełniała ten warunek.” [32]

Kanony z Dort 2 par. 4 demaskują i potępiają doktrynę Shepherda jako arminiańską herezję warunkowego usprawiedliwienia i zbawienia. Reformowane wyznania stwierdzają, że jedyną podstawą usprawiedliwienia jest posłuszeństwo Jezusa Chrystusa w imieniu i zamiast usprawiedliwionego grzesznika podczas ziemskiej służby Chrystusa. Jedyną podstawą usprawiedliwienia jest posłuszeństwo Chrystusa poza grzesznikiem, a zwłaszcza posłuszeństwo hańby i męki krzyża jaką Chrystus zniósł.

Wyjaśniając piątą prośbę modlitwy wzorcowej: „I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”, Katechizm Heidelberski wkłada w usta wierzącego błagającego Boga o łaskę usprawiedliwienia następujące słowa:

„zechciej nam, biednym grzesznikom, nie pamiętać ze względu na krew Jezusa Chrystusa naszych win i zła, do którego bezustannie lgniemy.” [33].

Westminsterskie Wyznanie Wiary naucza:

„Bóg… dobrowolnie usprawiedliwia… nie za to, co w nich dokonane lub przez nich zrobione, ale ze względu na samego Chrystusa”[34]

Według wyznań usprawiedliwienie zawsze opiera się wyłącznie na dziele Chrystusa na rzecz wybranego grzesznika. Nigdy nie opiera się na uczynkach grzesznika.
.

Gangrena postępuje

2 Tym. 2:17 A ich mowa szerzy się jak gangrena.

Dlatego też, kiedy ortodoksyjny prezbiteriański starszy rządzący, John O. Kinnaird, nauczał, że „sądowe usprawiedliwienie” na sądzie ostatecznym będzie wymagać dobrych uczynków grzesznika jako „warunku”, zaprzeczył i został potępiony przez Reformowane wyznania:

„Te dobre uczynki to warunek konieczny, gdybyśmy mieli stanąć w Dniu Sądu… Kim są ci ludzie… którzy ostoją się w Dniu Sądu? To ci, którzy przestrzegają prawa, zostaną uznani za sprawiedliwych”[35]

Kiedy Zgromadzenie Ogólne Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego w 2003 roku oczyściło Kinnairda z zarzutów i zatwierdziło jego nauczanie o usprawiedliwieniu, oparte częściowo – w decydującej części – na dobrych uczynkach grzesznika, wbrew własnej wierze, Ortodoksyjny Kościół Prezbiteriański przestał być kościółoem prezbiteriańskim. Prawdziwie Prezbiteriański kościół jest kościołem wyznaniowym. Rzeczywiście, aprobując herezję usprawiedliwienia opartą na dobrych uczynkach grzesznika, Ortodoskyjny Kościół Prezbiteriański odrzucił fundamentalną prawdę Ewangelii o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę i w ten sposób ukazał straszliwe znamię fałszywego kościoła.[36]
.

Posłuszeństwo jednego

Rzym. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo jednego wielu stało się sprawiedliwymi.

Reformowane wyznania również wyraźnie stwierdzają implikacje prawd, że usprawiedliwienie jest wyłącznie przez wiarę i że posłuszeństwo Chrystusa jest jedyną podstawą usprawiedliwienia grzesznika. Implikacją tych dwóch prawd jest to, że sprawiedliwość usprawiedliwionego grzesznika przed Bogiem sędzią, która czyni go godnym życia wiecznego, jest wyłącznie posłuszeństwem Jezusa Chrystusa w miejsce grzesznika.

Sprawiedliwość grzesznika w boskim akcie usprawiedliwienia nie obejmuje żadnego posłuszeństwa wobec prawa Bożego ze strony grzesznika

  • ani jego wiary
  • ani jego miłość do Boga i bliźniego
  • ani jego karmienia głodnych
  • ani odwiedzania więźniów i chorych
  • ani jednego małego westchnienia skruchy.

Bóg, mimo to, bez żadnej z mojej strony zasługi, a wyłącznie z łaski swojej, uznaje mnie za usprawiedliwionego dzięki doskonałemu zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa [37]
.
Dlaczego twierdzisz, że jesteś usprawiedliwiony jedynie dzięki wierze? …Jedynie zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, Jego sprawiedliwość i świętość są dla Boga podstawą mojego usprawiedliwienia.[38]
.
Dlaczego jednak nasze dobre uczynki nie mogą choćby w części usprawiedliwić nas przed Bogiem? Sprawiedliwość, która mogłaby się ostać przed sądem, musiałaby być w pełni doskonała, całkowicie zgodna z Prawem Bożym. Tymczasem nawet najlepsze uczynki w tym życiu są zawsze niedoskonałe i skażone grzechem. [39]
.
Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością [40]

Gafa Gaffina

Dlatego Richard Gaffin junior kategorycznie zaprzecza wyznaniom, gdy twierdzi, że List do Rzymian 2:13

„najlepiej opisuje to, co stanie się z chrześcijanami na sądzie ostatecznym”.[41]

W Liście do Rzymian 2:13 czytamy: „Gdyż nie słuchacze prawa są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają prawo, będą usprawiedliwieni”. Interpretacja tekstu dokonana przez Gaffina uczy, że Boże usprawiedliwienie grzesznika na Sądzie Ostatecznym weźmie pod uwagę jego dobre uczynki, tak że sprawiedliwość, która ostatecznie czyni człowieka godnym życia wiecznego, jest po części jego własnymi dobrymi uczynkami.

To, że Gaffin od razu gwałtownie twierdzi, że grzesznik wykonał te dobre uczynki dzięki łasce Bożej w nim, nie ma absolutnie żadnego znaczenia. Doktryna Gaffina głosi, że sprawiedliwość usprawiedliwionego grzesznika, w ostatecznym, decydującym usprawiedliwieniu, składa się częściowo z jego własnego posłuszeństwa, a nie całkowicie i wyłącznie z posłuszeństwa Chrystusa.

Jest to charakterystyczna doktryna federalnej wizji, podobnie jak interpretacja Gaffina Listu do Rzymian 2:13 jest charakterystyczną egzegezą fragmentu federalnej wizji. Można dodać, że jest to charakterystyczna egzegeza Rzymian 2:13 jaką czyni kościół rzymskokatolicki na rzecz tej samej nauki o usprawiedliwieniu przez wiarę i uczynki.

Jedno i tylko jedno należy powiedzieć o interpretacji Gaffina Listu do Rzymian 2:13: jest ona potępiona przez wyznania Reformowane i Prezbiteriańskie.

Co to jest usprawiedliwienie?
,
Usprawiedliwienie jest aktem wolnej łaski Bożej, w której Bóg przebacza wszystkie nasze grzechy i uznaje nas za sprawiedliwych w swoich oczach, tylko ze względu na sprawiedliwość Chrystusaprzypisaną nam i otrzymaną wyłącznie przez wiarę[42]

Na tym polega obecnie sprawiedliwość usprawiedliwionego grzesznika. Na tym będzie polegać sprawiedliwość usprawiedliwionego grzesznika na Sądzie Ostatecznym.

Dzieje 20:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.
,
Hebr. 7:27 Który nie musi codziennie, jak tamci najwyżsi kapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu. Uczynił to bowiem raz, ofiarując samego siebie.
.
Hebr. 9:17 To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści wasze sumienie z martwych uczynków, by służyć Bogu żywemu?
.
Hebr. 9:25-26 25.  I nie po to, żeby często ofiarować samego siebie jak najwyższy kapłan, który wchodzi co roku do Miejsca Najświętszego z cudzą krwią; 26. Bo inaczej musiałby cierpieć wiele razy od początku świata. Lecz teraz na końcu wieków pojawił się raz dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie..

Podsumowanie

Rzym. 5:9 Tym bardziej więc teraz, będąc usprawiedliwieni jego krwią, będziemy przez niego ocaleni od gniewu.

Wyznania są jasne co do usprawiedliwienia. Odnoszą się do fałszywych doktryn dotyczących usprawiedliwienia, które trapią dzisiejsze kościoły. Są one wiążące dla wszystkich Reformowanych i Prezbiteriańskich kaznodziejów i starszych, zarówno w odniesieniu do ich nauczania, jak i nadzoru nad zdrową doktryną na kazalnicach i zgromadzeniach.

Gdyby ludzie federalnej wizji dotrzymali ślubów supskrypcji wyznań Reformowanych, ich doktryna usprawiedliwienia nigdy by im nie przyszła do głowy. Gdyby to przyszło im do głowy, nigdy nie mogło umknąć ich ustom i edytorom tekstu. Gdyby zgromadzenia kościelne honorowały swoje śluby subskrypcji Reformowanych wyznań, zdyscyplinowałyby

  • Normana Shepherda,
  • Richarda Gaffina Jr.,
  • Johna O. Kinnairda,
  • Johna Baracha,
  • Theo Hoekstrę,
  • Steve’a Wilkinsa,
  • Richa Luska

i wszystkich innych adwokatów i obrońcółw federalnej wizji, gdy tylko przemówili lub napisali pierwsze słowo przeciwko usprawiedliwieniu przez samą wiarę i na rzecz usprawiedliwienia z uczynków.

To, że ludzie federalnej wizji faktycznie promowali swoją doktrynę i że zgromadzenia zawiodły (i nadal nie udaje im się) zdyscyplinować tych ludzi, niezależnie od ich ślubów przestrzegania wyznań, wskazują, że tolerancja, obrona, a nawet aprobata teologii federalnej wizji w kościołach Reformowanych są kwestią moralną, jak również teologiczną. Urzędnicy w tych kościołach nie dotrzymują ślubów. To niehonorowi ludzie.

Koh. 5:4-5 4. Gdy złożysz Bogu jakiś ślub, nie zwlekaj z jego wypełnieniem, gdyż w głupcach nie ma on upodobania. Cokolwiek ślubujesz, wypełnij. 5. Lepiej jest nie ślubować, niż ślubować i tego nie wypełnić.
.
Psalm 15:1, 4 1. PANIE, kto będzie przebywał w twoim przybytku? Kto zamieszka na twojej świętej górze? 4. …kto, choć przysięga na własną niekorzyść, nie wycofuje się;

Gdyby członkowie kościołów, w których federalna wizja jest tolerowana, a nawet aprobowana, honorowali swoje własne uroczyste zobowiązania wobec autorytatywnych wyznań, do czego wszyscy członkowie są zobowiązani z czystym sumieniem, protestowaliby przeciwko doktrynie federalnej wizji oraz decyzjom zgromadzeń chroniącym i broniącym federalnej wizji.

  • Protestowaliby na podstawie jasnego, rozstrzygającego świadectwa Konfesji o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę
    .
  • Protestowaliby, dopóki zgromadzenia nie potępiłyb teologii federalnej wizji i nie napomniałyby dyscypliną nauczycieli tej heretyckiej teologii
    .
  • Taki byłby ich protest, że gdyby zgromadzenia broniły federalnej wizji i jej nauczycieli, członkowie opuściliby denominację jako kościoły, które oficjalnie przyjęły fałszywą ewangelię zbawienia przez uczynki i wolę człowieka, a tym samym przyjęły znamię fałszywego kościoła
    .
  • Następnie przyłączyliby się do kościołów, które demonstrują główną cechę prawdziwego kościoła, a mianowicie, że „głoszona jest w nich czysta doktryna Ewangelii”[43].

Ponieważ zdecydowana większość członków tych kościołów najwyraźniej nie protestuje ani nie odchodzi, stają się oni odpowiedzialni za nieposłuszeństwo i zaniedbanie swoich urzędników oraz za teologię federalnej wizji. Bóg ich osądzi, szczególnie w ich pokoleniach.

Reformowane wyznania i ślub ich przestrzegania są ważne dla Boga.

Na podstawie David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

[1] Belgisjkie Wyznanie Wiary 23
[2] Katechizm Heidelberski, Pyt. i Odp. 59
[3] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.3
[4] Belgijskie Wyznanie Wiary 22
[5] Belgijskie Wyznanie Wiary 23
[6] Tamże
[7] Belgijskie Wyznianie Wiary 23
[8] Katechizm Heidelberski Odp. 60
[9] 39 Artykułów Kościoła Anglii
[10] Katechizm Heidelberski Odp. 60
[11] Westminsterskie Wyznanie Wiary 11.1
[12] 39 Artykułów Kościoła Anglii 11
[13] Tamże
[14] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 60
[15] Konfesje Wsetminsterska 11.2
[16] Konfesja Belgijska 22
[17] Shepherd, “Justification by Faith Alone,” 87.
[18] Peter A. Lillback, The Binding of God: Calvin’s Role in the Development of Covenant Theology (Grand Rapids, MI: Baker, 2001), 200.
[19] Konfesja Westminsterska 11
[20] Schlissel, “Justification and the Gentiles,” w Wilkins and Garner, The Federal Vision, 255.
[21] Katechizm Heidelberski Pyt. I Odp. 126
[22] 39 Artykułów Kościoła Anglii 11
[23] Tamże
[24] Konfesja Belgisjka 24
[25] Katechizm Heidelberski Pyt. 62
[26] 39 Artykułów Kościoła Anglii 12
[27] Konfesja Westminsterska 11.2
[28] Kanony z Dort 2, par. 4
[29] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 61
[30] Konfesja Belkiska 22
[31] Kanony z Dort 2 par. 4
[32] Shepherd, Call of Grace, 15.
[33] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 126
[34] Konfesja Westminsterska 11.1
[35] Cytowane w Elliott, „The Kinnaird Case and Its Aftermath”, w: Christians and Neo-Liberalism, 189-90.
[36] Odnośnie postępowania i decyzji Zgromadzenia Ogólnego Ortodoksyjnego Kościoła Prezbiteriańskiego w 2003 r. w sprawie odrzucenia przez Kinnairda usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, zob. ibid., 221-230.
[37] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 60
[38] Tamże 61
[39] Tamże 62
[40] Konfesja Belgijska 22
[41] Gaffin, By Faith, not by Sight, 97
[42] Westminsterski Krótszy Katechizm Pyt. i Odp. 33
[43] Konfesja Belgijska 29

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email