Kanony Soboru Chalcedońskiego z 451 roku

Spis treści

Tło historyczne

Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa.

W 325 r. pierwszy sobór powszechny (I Sobór Nicejski) na podstaswie Słowa Bożego ustalił, że Jezus Chrystus jest Bogiem, „współistotnym” Ojcu, i odrzucił ariańską tezę, że Jezus był istotą stworzoną. Zostało to potwierdzone na I Soborze Konstantynopolitańskim (381 r.) i I Soborze Efeskim (431 r.) .

Sobór Chalcedoński był czwartym soborem ekumenicznym Kościoła chrześcijańskiego. Został zwołany przez rzymskiego cesarza Marcjana i odbył się w mieście Chalcedon, w Bitynii (dzisiejsze Kadıköy, Stambuł, Turcja).

Trwał od 8 października do 1 listopada 451 r.
.
Wzięło w nim udział ponad 520 biskupów lub ich przedstawicieli,

To czyni go największym i najlepiej udokumentowanym z pierwszych siedmiu soborów ekumenicznych.

Głównym celem soboru było ponowne potwierdzenie nauk soboru ekumenicznego w Efezie w opozycji do nauk Eutychesa i Nestoriusza. Doktryny te postrzegały boską i ludzką naturę Chrystusa jako oddzielne (nestorianizm) lub postrzegały Chrystusa jako wyłącznie boskiego (monofizytyzm).

Kompetencje soboru obejmowały nie tylko rozwiązywanie kontrowersji, ale też zajmowanie się takimi kwestiami, jak dyscyplina kościelna i jurysdykcja oraz zatwierdzanie dokumentów, takich jak

Symbol Nicerjski (325).
.
Symbol NIejsko-Konstantynopolitański (381).
.
Dwa listy Cyryla Aleksandryjskiego przeciwko Nestoriuszowi, który nauczał o dwóch osobach Chrystusa.
.
i Tom Leona, biskupa Rzymu (przez papistów zwanego Leonem I), wyjaśniający zjednoczenie w jednej osobie dwóch natur Chrystusa.

Choć kanony Soboru Chalcedońskiego dowodzą początku eklezjalnego i moralnego upadku Kościoła, świadczą o tym chociażby regulacje dotyczące nieistniejącej w Biblii instytucji klasztorów i służby mnichów, regulacje dotycząe celibatu będącego nauczaniem demonów (por. 1 Tym. 3:2; 4:3; Tyt. 1:5-7), symonia czyli kupczenie urzędami, spiski itd. (Psalm 5:6; Dzieje 8:20; Marek 7:20-22; 1 Piotra 3:10), mimo wszystko jednym z najbardziej wartościowych jego dokumentów było Chrystologiczne orzeczenie soboru o unii hipostatycznej, stwierdzjące:

„My wszyscy zgodnie nauczamy [że jest on] tym samym doskonałym w boskości, tym samym doskonałym w człowieczeństwie, prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, tym samym rozumnej duszy i ciała; homoousios z Ojcem w boskości i tym samym homoousios z nami w człowieczeństwie… uznanym w dwóch naturach bez pomieszania, bez zmiany, bez podziału, bez separacji”

Kontrowersja Eutychiańska

1 Jana 2:23 Każdy, kto wypiera się Syna, nie ma i Ojca. Kto zaś wyznaje Syna, ma i Ojca.

Około dwóch lat po śmierci Cyryla Aleksandryjskiego w 444 r., wiekowy mnich z Konstantynopola o imieniu Eutyches zaczął nauczać subtelnej odmiany tradycyjnej chrystologii, próbując powstrzymać to, co uważał za nowy wybuch nestorianizmu. Twierdził, że jest wiernym wyznawcą nauk Cyryla, które zostały uznane za prawowierne w 433 r. Cyryl nauczał, że

„istnieje tylko jedna physis, ponieważ jest nią Wcielenie Boga Słowa”.

Cyryl najwyraźniej uważał, że greckie słowo physis oznacza mniej więcej to samo, co łacińskie słowo persona (osoba), podczas gdy większość greckich teologów zinterpretowałaby to słowo jako oznaczające naturę. Energia i nieostrożność, z jaką Eutyches głosił swoje poglądy, doprowadziły do tego, że został niezrozumiany.

W związku z tym wielu uważało, że Eutyches propagował doketyzm, swego rodzaju odwrócenie arianizmu – podczas gdy Ariusz zaprzeczał współistotnej boskości Jezusa, Eutyches zdawał się zaprzeczać, że Jezus był prawdziwie człowiekiem [1] Acrybiskup Rzymu Leon napisał, że błąd Eutychesa wynikał raczej z braku umiejętności niż ze złośliwości.

Eutyches oskarżał różne osobistości o ukryty nestorianizm. W listopadzie 448 r. Flawian, biskup Konstantynopola, zwołał lokalny synod w sprawie dyscypliny związanej z prowincją Sardes. Pod koniec sesji tego synodu jeden z oskarżonych, Euzebiusz, biskup Dorylaeum, wniósł kontr-oskarżenie o herezję i zażądał usunięcia Eutychesa ze stanowiska. Oskarżony został wezwany, aby wyjaśnił swoje stanowisko dotyczące natury Chrystusa. Ostatecznie Eutyches niechętnie się pojawił, ale jego stanowisko uznano za teologicznie nierozwinięte, a synod, uznając jego odpowiedzi za nieodpowiadające, potępił go i wygnał.

Flawian wysłał pełne sprawozdanie Leonowi. Chociaż zostało ono przypadkowo opóźnione, Leon napisał zwięzłe wyjaśnienie całej doktryny, o której mowa, i wysłał je Flawiuszowi jako formalną i autorytatywną decyzję w tej sprawie.

Eutyches odwołał się od decyzji, nazywając Flawiana nestorianinem, i otrzymał poparcie Dioskura z Aleksandrii. John Anthony McGuckin dostrzega „wrodzoną rywalizację” [2] między biskupstwami Aleksandrii i Konstantynopola.Dioskur, naśladując swoich poprzedników w objęciu prymatu nad Konstantynopolem, zwołał własny synod, który unieważnił wyrok Flawiana i uniewinnił Eutychesa.
.

Kwestia podziału władzy

Mat. 23:8 Ale wy nie nazywajcie się Rabbi. Jeden bowiem jest wasz Mistrz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.

Metropolita Jerozolimy uzyskał niezależność od metropolity Antiochii i od każdego innego biskupa wyższej rangi, co jest obecnie znane jako autokefalia, na siódmej sesji soboru, którego „Dekret o jurysdykcji Jerozolimy i Antiochii” zawiera:

„biskup Jerozolimy, a raczej najświętszy Kościół, który mu podlega, będzie miał pod swoją władzą trzy Palestyny”.[3]

Doprowadziło to do tego, że Jerozolima stała się patriarchatem, jednym z pięciu patriarchatów znanych jako pentarchia, kiedy tytuł patriarchy został stworzony w 531 roku przez Justyniana.

Również ważnym z punktu widzenia historii kościoła jest kanon 28, ponieważ przyznaje równe przywileje (isa presbeia) Konstantynopolowi i Rzymowi, argumentując, że Konstantynopol jest Nowym Rzymem odnowionym przez kanon 36 Soboru Kwiniseksteńskiego. Po uchwaleniu Kanonu 28 Rzym złożył protest przeciwko zmniejszeniu czci nadanej Antiochii i Aleksandrii. Jednak obawiając się, że wstrzymanie zatwierdzenia przez Rzym zostanie zinterpretowane jako odrzucenie całego soboru, w 453 r. potwierdzono kanony soboru, jednocześnie ogłaszając 28. kanon za nieważny. To stanowisko uległo zmianie i zostało przyjęte w 1215 r. na IV Soborze Laterańskim.

Aczkowliek Leon XI (1535 – 1605) ponownie uznał kanon 28 za nieważny i zatwierdził tylko te kanony soboru, które dotyczyły wiary.
.

Kanony Soboru

Jan 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, on nam o nim opowiedział.

Wyznanie wiary z Chalcedonu jasno przedstawia dwie natury Chrystusa: ludzką i boską

My tedy, idąc za przykładem świętych Ojców, wszyscy jednomyślnie nauczamy ludzi, aby wyznawali jednego i tego samego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa, tego samego doskonałego w Bóstwie, jak również doskonałego w człowieczeństwie, prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka, o rozumnej duszy i ciele;
.
współistotnego Ojcu co do Bóstwa, a współistotnego nam co do człowieczeństwa; we wszystkim nam podobnego, bez grzechu; zrodzonego przed wszystkimi wiekami z Ojca co do Bóstwa, a w tych ostatnich dniach dla nas i dla naszego zbawienia, zrodzonego z Maryi Dziewicy, Bożej Rodzicielki, co do człowieczeństwa; jednego i tego samego Chrystusa, Syna, Pana, jednorodzonego, którego należy wyznawać w dwóch naturach,bez zmieszania, niezmiennie, niepodzielnie, nierozdzielnie; (ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως – in duabus naturis inconfuse, immutabiliter, indivise, inseparabiliter).
.
Rozróżnienie natur nie jest bynajmniej zabrane przez zjednoczenie, ale raczej własność każdej natury zostaje zachowana i zgodna w jednej Osobie (prosopon) i jednym istnieniu (hipostaza), nie rozdzielonych ani podzielonych na dwie osoby, ale jednego i tego samego Syna, jednorodzonego Boga (μονογενῆ Θεόν), to Słowo, Pan Jezus Chrystus, jak od początku o Nim mówili prorocy, a sam Pan Jezus Chrystus nas nauczał i przekazał nam Wyznanie Wiary świętych Ojców.”

Kanon 1 – o ważności synodów

Uznaliśmy za słuszne, aby kanony Ojców Kościoła, ustanowione na każdym synodzie, aż do tej pory, pozostały w mocy.

Kanon 2 – przeciw symonii

Jeśli jakiś biskup wyświęciłby za pieniądze i sprzedał łaskę, której nie można sprzedać, i za pieniądze wyświęciłby biskupa, chorepiskopa, prezbitera, diakona lub kogokolwiek innego spośród duchowieństwa; albo jeśli z żądzy zysku mianowałby za pieniądze stewarda, adwokata, prosmonariusa lub kogokolwiek, kto jest wpisany na listę Kościoła, ten, kto zostanie za to skazany, utraci swój stopień; a ten, kto został wyświęcony, nie odniesie żadnej korzyści z zakupionego święcenia lub awansu; lecz zostanie pozbawiony godności lub urzędu, które uzyskał za pieniądze. A jeśli ktoś zostanie przyłapany na zawieraniu tak haniebnych i bezprawnych transakcji, niech również, jeśli jest duchownym, zostanie usunięty ze swego stanowiska, a jeśli jest świeckim lub mnichem, niech zostanie wyklęty.

Kanon 3 – przeciw chciwości duchowieństwa

Doszło do [wiedzy] świętego Synodu, że niektórzy z tych, którzy są zapisani wśród duchowieństwa, z żądzy zysku stali się najemcami cudzych dóbr i zawierają umowy dotyczące spraw świeckich, lekceważąc służbę Bogu, i wślizgują się do domów osób świeckich, których majątkiem podejmują się zarządzać z chciwości. Dlatego wielki i święty Synod postanawia, że odtąd żaden biskup, duchowny ani mnich nie będzie najmował dóbr ani angażował się w interesy, ani nie będzie zajmował się świeckimi zobowiązaniami, chyba że zostanie powołany przez prawo do opieki nad nieletnimi, od której nie ma ucieczki; lub chyba że biskup miasta powierzy mu troskę o sprawy kościelne, lub o niezabezpieczone sieroty lub wdowy i osoby, które szczególnie potrzebują pomocy Kościoła, z bojaźni Bożej. A jeśli ktoś w przyszłości przekroczy te dekrety, będzie podlegał karom kościelnym.

Kanon 4 – o stanie mnisim

Niech ci, którzy prawdziwie i szczerze prowadzą życie monastyczne, będą uważani za godnych zaszczytu; ale ponieważ pewne osoby, używając pretekstu monastycyzmu, wprowadzają zamieszanie zarówno w kościołach, jak i w sprawach politycznych, chodząc bez ładu i składu po miastach, a jednocześnie starając się zakładać klasztory dla siebie; postanawia się, że nikt nigdzie nie buduje ani nie zakłada klasztoru lub kaplicy wbrew woli biskupa miasta; i że mnisi w każdym mieście i okręgu mają być poddani biskupowi i przyjąć spokojny tryb życia, i oddawać się tylko postowi i modlitwie, pozostając na stałe w miejscach, w których zostali oddzieleni; i nie będą wtrącać się ani w sprawy kościelne, ani w sprawy świeckie, ani opuszczać własnych klasztorów, aby brać w nich udział; chyba że rzeczywiście w dowolnym momencie z pilnej potrzeby zostaną do tego wyznaczeni przez biskupa miasta. I żaden niewolnik nie zostanie przyjęty do żadnego klasztoru, aby zostać mnichem wbrew woli jego pana. A jeśli ktoś przekroczy ten nasz wyrok, postanowiliśmy, że zostanie ekskomunikowany, aby imię Boga nie było bluźnione. Ale biskup miasta musi zapewnić klasztorom niezbędne środki.

Kanon 5 – o podróżnych biskupach

Jeśli chodzi o biskupów lub duchownych, którzy podróżują od miasta do miasta, postanowiono, że kanony ustanowione przez Świętych Ojców zachowają swoją moc.

Kanon 6 – o wyświęcaniu

Ani prezbiter, ani diakon, ani żaden ze stanu duchownego nie będzie wyświęcany w ogóle, ani chyba że osoba wyświęcana zostanie specjalnie wyznaczona do kościoła w mieście lub wiosce, albo do męczeństwa, albo do klasztoru. A jeśli ktoś został wyświęcony bez szarży, święty Synod postanawia, na zniewagę ordynującego, że takie wyświęcenie będzie nieważne i że takiemu nigdzie nie wolno będzie sprawować urzędu.

Kanon 7 – o separacji duchowieństwa

Postanowiliśmy, że ci, którzy raz zostali włączeni do duchowieństwa lub zostali mnichami, nie będą przyjmować ani służby wojskowej, ani żadnej godności świeckiej; a jeśli ośmielą się to uczynić i nie okażą skruchy na tyle, by powrócić do tego, co pierwotnie wybrali z miłości do Boga, zostaną wyklęci.

Kanon 8 – władza biskupia

Duchowieństwo przytułków dla ubogich, klasztorów i męczennic niech pozostaje pod władzą biskupów w każdym mieście, zgodnie z tradycją świętych Ojców; niech nikt zuchwale nie odrzuca władzy swego biskupa; a jeśli ktoś w jakikolwiek sposób naruszy ten kanon i nie będzie podporządkowany swemu biskupowi, to jeśli jest duchownym, niech będzie poddany karze kanonicznej, a jeśli jest mnichem lub osobą świecką, niech będzie ekskomunikowany.

Kanon 9 – sądy biskupie

Jeśli jakiś duchowny ma sprawę przeciwko innemu duchownemu, nie powinien opuszczać swego biskupa i szukać pomocy w sądach świeckich; lecz niech najpierw przedstawi sprawę swemu biskupowi albo niech sprawa zostanie przedłożona jakiejkolwiek osobie, którą każda ze stron za zgodą biskupa wybierze. A jeśli ktoś naruszy te dekrety, niech będzie poddany karom kanonicznym. A jeśli duchowny ma skargę przeciwko swojemu lub innemu biskupowi, niech ją rozstrzygnie synod prowincji. A jeśli biskup lub duchowny miałby różnicę zdań z metropolitą prowincji, niech zwróci się do egzarchy diecezji lub do tronu Cesarskiego Miasta Konstantynopola i tam niech zostanie rozpatrzona.

Kanon 10 – o przynależności eklezjalnej

Duchownemu nie wolno być jednocześnie zapisanym do kościołów dwóch miast, to jest do kościoła, w którym został pierwotnie wyświęcony, i do innego, do którego, ponieważ jest większy, odszedł z żądzy próżnej czci. A ci, którzy tak uczynią, zostaną powróceni do własnego kościoła, w którym zostali pierwotnie wyświęceni, i tylko tam będą mogli posługiwać. Ale jeśli ktoś został dotychczas przeniesiony z jednego kościoła do drugiego, nie będzie mieszał się do spraw swojego poprzedniego kościoła, ani do męczarni, przytułków i schronisk należących do niego. A jeśli po dekrecie tego wielkiego i ekumenicznego synodu ktoś ośmieli się zrobić którąś z tych rzeczy obecnie zakazanych, synod orzeka, że zostanie zdegradowany ze swojej rangi.

Kanon 11 – o listach uwierzytelniających

Postanowiliśmy, że ubodzy i potrzebujący pomocy będą podróżować, po przesłuchaniu, z listami jedynie pokojowymi z kościoła, a nie z listami polecającymi, ponieważ listy polecające powinny być wręczane tylko osobom podejrzanym.

Kanon 12 – władza metropolitan

Doszło do naszej wiadomości, że pewne osoby, wbrew prawom Kościoła, zwróciwszy się do władzy świeckiej, podzieliły jedną prowincję na dwie za pomocą reskryptów cesarskich, tak że w konsekwencji w jednej prowincji jest dwóch metropolitów; dlatego święty Synod postanowił, że w przyszłości biskup nie będzie próbował niczego takiego, ponieważ ten, kto się tego podejmie, zostanie zdegradowany ze swojej rangi. Ale miasta, które zostały już uhonorowane za pomocą listów cesarskich nazwą metropolii, i biskupi nimi zarządzający, przyjmą goły tytuł, przy zachowaniu wszystkich praw metropolitalnych prawdziwej metropolii.

Kanon 13 – o eklezjalnej separacji

Obcym i nieznanym duchownym bez listów polecających od ich własnego biskupa, absolutnie zabrania się urzędowania w innym mieście.

Kanon 14 – duchowa separacja

Ponieważ w niektórych prowincjach lektorom i śpiewakom wolno się żenić, święty Sobór postanowił, że żadnemu z nich nie wolno brać żony, która jest heterodoksyjna. Ale ci, którzy już spłodzili dzieci z takiego małżeństwa, jeśli już ochrzcili swoje dzieci wśród heretyków, muszą je przyjąć do wspólnoty Kościoła katolickiego; jeśli zaś nie ochrzcili ich, nie mogą ich później chrzcić wśród heretyków ani wydawać za mąż za heretyka, Żyda lub poganina, chyba że osoba poślubiająca prawowierne dziecko obieca przejść na prawowierną wiarę. A jeśli ktoś przekroczy ten dekret świętego Soboru, niech będzie poddany kanonicznej karze.

Kanon 15 – sprawa diakonis

Kobieta nie może otrzymać włożenia rąk jako diakonisa przed ukończeniem czterdziestego roku życia, a i to tylko po wnikliwym zbadaniu. A jeśli po włożeniu rąk i kontynuowaniu przez jakiś czas posługi, zlekceważy łaskę Bożą i odda się za mąż, zostanie wyklęta, a mężczyzna z nią zjednoczony.

Kanon 16 – celibat

Dziewicy, która poświęciła się Panu Bogu, ani mnichom nie wolno się żenić; a jeśli okaże się, że to uczynili, niech zostaną ekskomunikowani. Ale postanawiamy, że w każdym miejscu biskup będzie miał władzę odpustową względem nich.

Kanon 17 – porządek parafialny

Parafie peryferyjne lub wiejskie w każdej prowincji pozostaną podległe biskupom, którzy obecnie mają nad nimi jurysdykcję, szczególnie jeśli biskupi pokojowo i nieprzerwanie nimi rządzili przez okres trzydziestu lat. Ale jeśli w ciągu trzydziestu lat powstał lub istnieje jakikolwiek spór dotyczący ich, tym, którzy czują się pokrzywdzeni, wolno przedstawić swoją sprawę przed synodem prowincji. A jeśli ktoś zostanie skrzywdzony przez swojego metropolitę, sprawa niech zostanie rozstrzygnięta przez egzarchę diecezji lub tron Konstantynopola, jak wspomniano powyżej. A jeśli jakieś miasto zostało lub zostanie w przyszłości nowo wzniesione przez władzę cesarską, niech porządek parafii kościelnych pójdzie za przykładem politycznym i municypalnym.

Kanon 18 – przeciw spiskom

Zbrodnia spisku lub zrzeszania się jest całkowicie zakazana nawet przez prawo świeckie, a tym bardziej powinna być zakazana w Kościele Bożym. Dlatego też, jeśli ktokolwiek, czy to duchowny czy mnich, zostanie przyłapany na spiskowaniu lub zrzeszaniu się, lub knuciu spisków przeciwko swoim biskupom lub współduchownym, powinien zostać usunięty ze swojego stanowiska.

Kanon 19 – o reformach

Ponieważ doszły nas słuchy, że w prowincjach nie odbywają się kanoniczne synody biskupów i że z tego powodu zaniedbuje się wiele spraw kościelnych, które wymagają reformy, dlatego zgodnie z kanonami świętych Ojców, święty synod postanawia, że biskupi każdej prowincji mają się dwa razy w roku zebrać tam, gdzie biskup metropolii zatwierdzi, i wówczas rozstrzygną wszelkie kwestie, które mogą powstać. A biskupi, którzy nie uczestniczą, ale pozostają w swoich miastach, chociaż są w dobrym zdrowiu i wolni od wszelkich nieuniknionych i koniecznych spraw, otrzymają braterskie napomnienie.

Kanon 20 – eklezjalna przynależność

Nie będzie wolno, jak już zadekretowaliśmy, duchownym pełniącym posługę w jednym kościele zostać mianowanym do kościoła innego miasta, ale powinni trzymać się tego, w którym zostali uznani za godnych posługiwania; z wyjątkiem tych, którzy zostali wypędzeni z własnego kraju przez konieczność i dlatego przenieśli się do innego kościoła. A jeśli po tym dekrecie jakiś biskup przyjmie duchownego należącego do innego biskupa, postanawia się, że zarówno przyjęty, jak i przyjmujący zostaną ekskomunikowani do czasu, aż duchowny, który został usunięty, powróci do swojego własnego kościoła.

Kanon 21 – o badaniu oskarżeń

Duchowni i świeccy, którzy oskarżają biskupów lub duchownych, nie powinni być przyjmowani bezkrytycznie i bez dochodzenia jako oskarżyciele, lecz ich własny charakter powinien być najpierw zbadany.

Kanon 22 – o własności prywatnej

Duchownym nie wolno po śmierci biskupa przejmować tego, co do niego należy, jak zabraniają tego również starożytne kanony; ci, którzy to uczynią, narażą się na degradację ze swojej rangi.

Kanon 23 – o samowoli schizmatyków

Doszła do wiadomości świętego Soboru wiadomość, że niektórzy duchowni i mnisi, nie mając żadnego upoważnienia od własnego biskupa, a czasami nawet będąc pod wyrokiem ekskomuniki przez niego nałożonym, udali się do cesarskiego Konstantynopola i pozostali tam przez długi czas, wywołując zamieszki i niepokojąc państwo kościelne oraz wywracając domy ludzi do góry nogami. Dlatego święty Synod postanowił, że takie osoby zostaną najpierw powiadomione przez Orędownika najświętszego Kościoła Konstantynopola, aby opuściły miasto cesarskie; a jeśli będą bezwstydnie kontynuować te same praktyki, zostaną wypędzone przez tego samego Orędownika nawet wbrew swojej woli i powrócą do swoich miejsc.

Kanon 24 – stan prawny klasztorów

Klasztory, które raz zostały konsekrowane za zgodą biskupa, pozostaną klasztorami na zawsze, a własność należąca do nich zostanie zachowana i nigdy więcej nie staną się świeckimi mieszkaniami. A ci, którzy pozwolą na to, będą podlegać karom kościelnym.

Kanon 25 – przeciw zaniedbaniom

Ponieważ niektórzy metropolici, jak słyszeliśmy, zaniedbują powierzone sobie trzody i opóźniają święcenia biskupie, święty Sobór postanowił, że święcenia biskupie powinny się odbyć w ciągu trzech miesięcy, chyba że nieunikniona konieczność kiedyś będzie wymagała przedłużenia terminu opóźnienia. A jeśli tego nie uczyni, będzie podlegał karom kościelnym, a dochód owdowiałego kościoła będzie chroniony przez zarządcę tegoż kościoła.

Kanon 26 – o szafarzach dóbr kościelnych

Ponieważ słyszeliśmy, że w niektórych kościołach biskupi zarządzali sprawami kościelnymi bez szafarzy, wydawało się słuszne, aby każdy kościół mający biskupa miał także szafarza spośród własnego duchowieństwa, który zarządzałby sprawami kościelnymi za zgodą własnego biskupa; aby w ten sposób zarządzanie kościołem nie odbywało się bez świadka; i aby w ten sposób dobra kościelne nie były trwonione, ani nie sprowadzano hańby na kapłaństwo; a jeśli on [tj. biskup] tego nie uczyni, będzie poddany boskim kanonom.

Kanon 27 – przeciw gwałtom

Święty Sobór postanowił, że ci, którzy siłą porywają kobiety pod pozorem małżeństwa, a także pomocnicy lub podżegacze takich gwałcicieli, będą zdegradowani, jeśli są duchownymi, a jeśli świeccy zostaną wyklęci.

Kanon 28 – o równości biskupów Rzymu i Konstantynopola

Podążając we wszystkim za decyzjami świętych Ojców i uznając kanon, który właśnie został odczytany, Stu Pięćdziesięciu Biskupów umiłowanych przez Boga (którzy zebrali się w cesarskim mieście Konstantynopolu, którym jest Nowy Rzym, w czasach cesarza Teodozjusza szczęśliwej pamięci), również stanowimy i dekretujemy te same rzeczy dotyczące przywilejów najświętszego Kościoła Konstantynopola, który jest Nowym Rzymem.
,
Ojcowie bowiem słusznie nadali przywileje tronowi starego Rzymu, ponieważ był to królewskie miasto. A Stu Pięćdziesięciu najpobożniejszych Biskupów, powodowanych tą samą troską, przyznało równe przywileje najświętszemu tronowi Nowego Rzymu, słusznie osądzając, że miasto, które jest zaszczycone Suwerennością i Senatem i cieszy się równymi przywilejami ze starym cesarskim Rzymem, powinno w sprawach kościelnych być również wywyższone, jak jest, i plasować się tuż po nim;
,
Tak, że w diecezjach pontyjskiej, azjatyckiej i trackiej tylko metropolici i tacy biskupi wyżej wymienionych diecezji, którzy znajdują się wśród barbarzyńców, powinni być wyświęcani przez wyżej wspomniany najświętszy tron najświętszego Kościoła Konstantynopola;
.
Każdy metropolita wyżej wymienionych diecezji, wraz z biskupami swojej prowincji, wyświęca swoich własnych biskupów prowincjonalnych, jak zostało to ogłoszone w kanonach boskich; ale że, jak powiedziano powyżej, metropolici wyżej wymienionych diecezji powinni być wyświęcani przez arcybiskupa Konstantynopola, po przeprowadzeniu właściwych wyborów zgodnie ze zwyczajem i powiadomieniu go o nich.

Ergo: Biskup Nowego Rzymu (Konstantynopola) będzie korzystał z tych samych przywilejów co biskup Starego Rzymu. A to obala mit o papiestwie.

Kanon 29 – o degradacji biskupiej

Świętokradztwem jest zdegradowanie biskupa do rangi prezbitera; jeśli jednak zostali oni z uzasadnionej przyczyny odsunięci od funkcji biskupich, nie powinni również piastować stanowiska prezbitera; a jeśli zostali usunięci bez żadnej przyczyny, należy im przywrócić godność biskupią.

Kanon 30 – odroczenie głosu Egiptu

Ponieważ najbardziej religijni biskupi Egiptu odłożyli na razie podpisanie listu najświętszego arcybiskupa Leona, nie dlatego, że sprzeciwiają się wierze katolickiej, ale dlatego, że oświadczają, iż w egipskiej diecezji panuje zwyczaj, aby nie czynić niczego takiego bez zgody i rozkazu ich arcybiskupa, i proszą o zwolnienie do czasu wyświęcenia nowego biskupa metropolii aleksandryjskiej, wydawało nam się rozsądne i życzliwe, aby uczynić im tę koncesję, pozostawiając ich w swoim oficjalnym stroju w mieście cesarskim do czasu wyświęcenia arcybiskupa metropolii aleksandryjskiej.

Pokłosie

1 Kor. 3:3 Gdyż jeszcze jesteście cieleśni. Skoro bowiem jest między wami zazdrość, kłótnie i podziały, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie na sposób ludzki?

Niemal natychmiastowym rezultatem soboru była poważna schizma. Biskupi, którym nie odpowiadał język tomu Leona, odrzucili sobór, twierdząc, że akceptacja dwóch physes jest równoznaczna z nestorianizmem.

Dioskor z Aleksandrii opowiadał się za miafizytyzmem i zdominował Sobór w Efezie. [4]

Kościoły, które odrzuciły Chalcedon na rzecz Efezu, oderwały się od reszty Kościoła Wschodniego w schizmie, a najbardziej znaczącym z nich był Kościół Aleksandryjski, znany dziś jako Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. [5]

Koptyjski Kościół Ortodoksyjny wyznaje miafizytyzm, co oznacza, że zarówno boskość, jak i człowieczeństwo Chrystusa są w równym stopniu obecne w ramach jednej (stąd grecki przedrostek mia-) natury w osobie Chrystusa.

W Egipcie przeciwnicy Chalcedonu znacznie przewyższali liczebnie zwolenników, ponieważ 30 000 Greków wyznania chalcedońskiego stanęło naprzeciwko około pięciu milionów Koptów nie-chalcedońskich.

Istotnym skutkiem dla chrześcijan w Egipcie była seria prześladowań ze strony rzymskiego (później bizantyjskiego) imperium, zmuszająca wyznawców tamtejszego kościoła do deklarowania wierności Tomie Leona, czyli Chalcedonowi.

W rezultacie Sobór Chalcedoński jest określany jako „Chalcedon, Złowrogi” wśród koptyjskich Egipcjan, biorąc pod uwagę, że doprowadził do prześladowania chrześcijan przez chrześcijan po raz pierwszy w historii Koptyjscy chrześcijanie ortodoksyjni do dziś odróżniają się od wyznawców Chalcedonu. Chociaż różnice teologiczne są postrzegane jako ograniczone (jeśli nieistniejące), to polityka, późniejsze prześladowania i walki o władzę w Cesarstwie Rzymskim mogły doprowadzić do Wielkiej Schizmy lub przynajmniej znacząco przyczynić się do jej wzmocnienia na przestrzeni wieków.

Podziały w Kościele osłabiły wschodnie prowincje Cesarstwa Bizantyjskiego i ułatwiły późniejsze inwazje Sasanidów i Arabów.

Justynian I próbował nakłonić mnichów, którzy nadal odrzucali decyzję Soboru Chalcedońskiego, do przyłączenia się do większego Kościoła. Dokładny czas tego wydarzenia nie jest znany, ale uważa się, że miało to miejsce między 535 a 548 rokiem. Abraham z Farshut został wezwany do Konstantynopola i postanowił zabrać ze sobą czterech mnichów. Po przybyciu Justynian wezwał ich i poinformował, że mogą albo zaakceptować decyzję soboru, albo stracić swoje stanowiska.

Marek 3:25 I jeśli dom jest podzielony wewnętrznie, to taki dom nie będzie mógł przetrwać.

Na podsatwie, źródło

Przypisy

[1] Encyclopedia Britannica: Eutyches, Biografia, eutychianizm, wierzenia i fakty.
[2] John Anthony McGuckin, St. Cyril of Alexandria: The Christological Controversy. Leiden: E.J. Brill, 1994. s. 12
[3] Siedem soborów ekumenicznych, Christian Classics Ethereal Library”. Ccel.org. 1 czerwca 2005.
[4] F. L. Cross, Latrocinium., ed. The Oxford Dictionary of the Christian Church. New York: Oxford University Press. 2005
[5] „Egypt”. Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Zarchiwizowano z oryginału 20 grudnia 2011.

Zobacz w temacie