Dar pewności zbawienia

Świadectwo Ducha

Duch zapewnia o zbawieniu w ten sam sposób, w jaki zbawia: za pomocą wiary, która słyszy i wierzy słowu Bożemu. Dla zapewnienia wierzącego o zbawieniu, to słowo jest i musi być prawdą, to znaczy Ewangelią suwerennej łaski, w sercu której znajduje się łaskawa, bezwarunkowa obietnica. Zgodnie z Efezjan 1:13, pieczętowanie towarzyszy usłyszeniu „słowa prawdy, Ewangelii waszego zbawienia”. 2 List do Koryntian potwierdza, że ​​Bóg nas zapieczętował, w kontekście oświadczenia, że ​​obietnice Boże w Chrystusie są „tak, i w nim [Jezusie Chrystusie] Amen” (werset. 20).

2 Kor. 1:22 Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.

Rozważmy teraz kontrakt pomiędzy fałszywą ewangelią, która nigdy nie może dać pewności zbawienia  a Ewangelią prawdziwą.

---

Błogosławieństwo prawdziwej Ewangelii

Powyższy fragment Listu do Rzymian ma na celu nauczanie, że Duch daje świadectwo duchowi wierzącego, nie za pomocą jakiejkolwiek nauki religijnej, nie za pomocą fałszywej ewangelii powszechnej miłości Boga zależnej dla jej zbawczej skuteczności od woli lub dobrych uczynków grzeszników, ale za pomocą Ewangelii nauczanej w Księdze Rzymian. Jest to Ewangelia suwerennej łaski:

• łaska zakorzeniona w wiecznym wybraniu (Rzym. 9:11-13)
  .
• łaska zasłużona dla wybranych grzeszników przez ograniczony, skuteczny krzyż (Rzym. 5:10-11)
  .
• łaska skierowana do wybranego grzesznika przez bezwarunkową obietnicę (Rzym. 4:21)
  .
• łaska nieodparcie działająca w wybranym grzeszniku przez Ducha Świętego (Rzym. 9:28)
  .
• i łaska, która nieomylnie doprowadza każdego wybranego świętego do chwały (Rzym. 8:30)

Jest to jedyna prawdziwa Ewangelia zbawienia przez „Boga, który okazuje miłosierdzie”

Rzym. 9:16 A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie

Ta wielka prawda o zapewnieniu o zbawieniu określona została w Kanonach z Dort:

„We właściwym czasie wybrani znajdują zapewnienie swego wiecznego i niezmiennego wybrania — chociaż w różnym stopniu i w różnej mierze — nie poprzez badawcze zgłębianie tajemnic i głębokości Bożych, lecz poprzez zauważenie w sobie z duchową radością i świętym upodobaniem nieomylnych owoców wybrania wskazanych w Słowie Bożym, takich jak: prawdziwa wiara w Chrystusa, synowska bojaźń Boża, pobożny żal za grzechy, pragnienie i łaknienie sprawiedliwości, itp.” [1]

---

Przekleństwo fałszywej ewangelii

W fałszywej ewangelii zbawienia przez chęć lub bieg grzeszników (Rzym 9:16) nie ma i nie może być pewności. Każda forma fałszywej ewangelii warunkowego zbawienia, czyli zbawienia zależnego od samego grzesznika, pozostawia ludzi w strachu, wątpliwościach, przerażeniu. W Konfesji Belgijskiej czytamy o tych, którzy nie opierają się wyłącznie o zasługi Chrystusa, ale, choćby nawet częściowo, opierają swoją pewność o własne zasługi czy akty woli:

„Wówczas bylibyśmy zawsze przepełnieni wątpliwościami, beznadziejnie miotani niepewnością, a nasze wątłe sumienia byłyby nieustannie dręczone, gdyby nie polegały na zasługach, które nasz Zbawiciel wypracował przez swoje cierpienie i śmierć” [2]

Ten brak pewności zbawienia wynika z braku rzeczywistości Bożej miłości odczuwanej przez grzesznika:

Jan 4:18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości.

---

Dzieło Ducha

Duch nie pieczętuje ani nie świadczy przesłaniem pozbawionym pewności zbawienia. Duch zapewnia słowem Bożym, ponieważ jest Duchem pochodzącym wiecznie od drugiej osoby Trójcy, osobistego Słowa Bożego. Duch zapewnia Ewangelią Jezusa Chrystusa. Duch zapewnia prawdą, ponieważ jako Duch Chrystusa jest Duchem prawdy, czyli Duchem Pisma Świętego, wyznań wiary i katechizmów, zdrowej doktryny, głoszenia, wiary, która słyszy i ufa słowu Bożemu.

Jan 14:16-17 16. A ja będę prosił Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby z wami był na wieki; 17. Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, bo go nie widzi ani go nie zna. Wy jednak go znacie, gdyż z wami przebywa i w was będzie.

Duch Święty nie jest Duchem bezpośredniego kontaktu z Bogiem, niezwykłych doświadczeń, zbawczych czynów wykraczających poza „zwykłą wiarę”. Ponieważ jest Duchem Świętym, Jego zapewnienie wierzącego za pomocą wiary jest zawsze dziełem, któremu towarzyszy i które potwierdza Jego uświęcenie wierzącego.

Rzym. 8:14 Wszyscy bowiem ci, którzy są prowadzeni przez Ducha Bożego, są synami Bożymi.

Tylko w drodze świętego życia wierzący mogą cieszyć się i cieszą się pewnością, że są dziećmi Bożymi. Duch świadczy z duchem wierzącego, gdy wierzący przestrzega przykazań Bożych i tylko wtedy, gdy przestrzega przykazań Bożych. Wierzący ma pewność, gdy kroczy w świętości życia. Świętość jest potwierdzającym dowodem zbawienia dla wierzącego, tak jak dobre uczynki są dowodem usprawiedliwienia. W Kanonach z Dort czytamy:

„Zapewnienie to nie pochodzi jednak od żadnego szczególnego objawienia, sprzecznego bądź niezależnego od Słowa Bożego, lecz
.
1) wypływa z wiary w Boże obietnice, które najobficiej objawił w swym Słowie dla naszego pocieszenia;
.
2) ze świadectwa Ducha Świętego, poświadczającego w duchu naszym że jesteśmy dziećmi i dziedzicami Bożymi (
.
3) i wreszcie z poważnego i świętego pragnienia zachowania dobrego sumienia i pełnienia dobrych uczynków.
.
Gdyby wybrani Boży byli pozbawieni tej wiarygodnej pociechy, że ostatecznie zwyciężą, oraz niezawodnej gwarancji wiecznej chwały, ze wszystkich ludzi byliby najbardziej pożałowania godni.” [3]

Ustaliliśmy wyznanie wiary i biblijną prawdę, że pewność nie opiera się w żaden sposób na naszych własnych dobrych uczynkach, a w rzeczywistości pewność zabawienia jest warunkiem wstępnym dobrych uczynków. Dopiero gdy to ustalimy, będziemy w stanie powiedzieć, że istnieje rzeczywiście wtórny związek między pewnością a dobrymi uczynkami. Innymi słowy, dobre uczynki nie są w żaden sposób częścią fundamentu naszego zapewnienia; fundamentem są wyłącznie „zasługi cierpienia i śmierci naszego Zbawiciela”, które przyswajamy sobie samą wiarą. Ale gdy ten fundament został ustanowiony, nasze zapewnienie jest dodatkowo wzmacniane przez obserwowanie w sobie dobrych uczynków, które są częścią nieomylnych owoców wybrania do zbawienia [4]

Z poglądem Reformowanym i biblijnym nie zgadzają się legaliści. W książce pt. Ewangelia według Jezusa Chrystusa John MacArthur stwierdza, że jedynym dowodem zbawienia dla grzesznika są jego dobre uczynki:

„…Potwierdzeniem zbawienia jest życie w posłuszeństwie. Jest to jedyny możliwy dowód na to, że człowiek naprawdę zna Jezusa Chrystusa” [5]

MacArthur głosi zatem fałszywą ewangelię, która nikomu nie może dać pewności zbawienia, a jedynie sprowadza udrękę i niepewność.
.

---

Kogo Duch zapewnia?

Zapewnienie jest tak bardzo aspektem samego zbawienia, że ​​pytanie naprawdę brzmi: „Kogo zbawia Duch?” Duch zapewnia wszystkich wybranych przez Boga, wierzących, uświęconych ludzi. Jest pieczęcią i zadatkiem dla wszystkich. Daje świadectwo z ich duchem wszystkim świętym.

A) Wszyscy w Efezie, którzy usłyszeli i uwierzyli, zostali zapieczętowani

Efez. 1:13 W nim i wy położyliście nadzieję, kiedy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię waszego zbawienia, w nim też, gdy uwierzyliście, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym;

B) Wszyscy w zgromadzeniu w Rzymie, którzy otrzymali Ducha adopcji przez wiarę w ewangelię łaski, byli prowadzeni przez Ducha i mieli świadectwo Ducha ze swoim duchem, że byli dziećmi Bożymi

Rzym. 8:14-16 14. Wszyscy bowiem ci, którzy są prowadzeni przez Ducha Bożego, są synami Bożymi. 15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze! 16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.

C) Każdy celnik, który zawołał w skrusze i wierze: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”, poszedł do domu usprawiedliwiony w swojej (pewnej) świadomości

Łuk. 18:14  Mówię wam, że raczej ten odszedł do swego domu usprawiedliwiony, a nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

D) Chrystus nauczał, a nawet nakazał wszystkim, którzy modlą się w wierze, aby zwracali się do Boga „Ojcze nasz” (a nie „być może nasz Ojcze”)

Mat. 6:9 Wy więc tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech będzie uświęcone twoje imię.

---

Chwile zwątpienia

W życiu chrześcijanina mogą być chwile zwątpienia. Niektórzy wierzący zmagają się z wątpliwościami bardziej niż inni wierzący. Niektórzy mogą wątpić przez jakiś czas. Ten, kto wątpi, nie może dojść do wniosku, że jest niewierzący, nieprzebaczony, niezbawiony, a nawet potępiony, dopóki dręczą go wątpliwości, zmaga się z nimi i szuka wyzwolenia od nich w ewangelii.

Istnieją duchowe przyczyny wątpliwości u wierzącego.

• Przez jakiś czas może nie słyszeć Słowa i nie wierzyć z powodu obojętności, lub myślenia o ziemskich rzeczach, lub goryczy wobec Boga.
  .
• Przez jakiś czas może nie żyć świętym życiem z powodu światowości, lub ulegania pokusie grzechu, lub pułapki diabła.
  .
• Może zasmucać Ducha Świętego, nienawidząc brata lub siostry, lub być niezadowolony z dróg Boga wobec niego,
  .
• Może walczyć z zapewniającym dziełem Ducha, poprzez zdecydowane wątpienie w swoje zbawienie.
  .
• Przez jakiś czas może być szczególnym celem najgorętszej strzały, jaką szatan rzuca w duszę tego, kto wierzy i wyznaje prawdę.

Ale ten duchowy stan wierzącego jest niezwykły, nienormalny, jest słabością, chorobą i poważną pokusą. Z choroby musi szukać uzdrowienia; przeciwko pokusie musi walczyć. Tam, gdzie Ewangelia łaski jest głoszona w sposób czysty, zdrowy i właściwy, a pastorzy Reformowani wykonują swoją pracę duszpasterską pilnie i mądrze, używając Ewangelii łaski jako balsamu nie będzie wielu, którzy wątpią w swoje zbawienie, ani wątpliwości nielicznych nie będą trwały wiele lat.

„Ci, w których żywa wiara w Chrystusa oraz zapewniona ufność duszy, pokój sumienia, szczery wysiłek ku synowskiemu posłuszeństwu, chlubienie się Bogiem przez Chrystusa, nie są jeszcze mocno odczuwane, a którzy mimo to wykorzystują środki, które Bóg wyznaczył dla sprawowania tych łask w nas, nie powinni się trwożyć, gdy mówi się o potępieniu, ani też zaliczać siebie do potępionych, lecz pilnie trwać w wykorzystywaniu tych środków, oraz z gorliwym pragnieniem pobożnie i pokornie oczekiwać na okres obfitszej łaski.
.
Tym bardziej nie powinni trwożyć się nauką o potępieniu ci, którzy mimo iż poważnie pragną nawrócić się do Boga aby podobać się tylko jemu, oraz by uwolnić się z tego ciała śmierci, nie mogą jednak jeszcze osiągnąć tej miary świętości i wiary której pragną, ponieważ miłosierny Bóg obiecał, że nie dogasi tlejącego się knotu ani nie dołamie trzciny nadłamanej.” [6]

Choć ojcowska kara może przez jakiś czas ciążyć chrześcijaninowi, w ostateczności prowadzi ona do upamiętania i tym gorliwszego, świętego życia. Boże karcenie zatem wydaje błogi owoc, pomimo okresów osłabienia wiary z powodu grzechu:

Hebr. 12:7 Jeśli znosicie karanie, Bóg obchodzi się z wami jak z synami. Jaki to bowiem syn, którego ojciec nie karze?
.
Psalm 118:18 PAN ukarał mnie surowo, ale nie wydał mnie na śmierć.
.
Hebr. 12:11 A żadne karanie w danej chwili nie wydaje się radosne, ale smutne. Potem jednak przynosi błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie byli ćwiczeni.
.
Izaj. 40:11 Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, swoim ramieniem zgromadzi baranki, na swoim łonie będzie je nosił, a ciężarne poprowadzi ostrożnie

---

Pewność dla duchowych prominentów?

To, że pewność jest przeznaczona przez Boga tylko dla uprzywilejowanych nielicznych jest fałszywym nauczaniem. Nauczanie, że wielu powinno zaakceptować wątpliwości jako swój udział przez wiele lat, być może przez całe życie, zgodnie z wolą Boga jest destruktywne i zgubne. Jednym z najbardziej dramatycznych przykładów zgubnej niepewnej pewności jesty wyznanie Paula Washera:

„Mam wielką pewność. Kiedy studiuję swoje nawrócenie i dyskutuję o nim z innymi ludźmi, kiedy patrzę na dwadzieścia pięć lat mojej pielgrzymki z Chrystusem, mam wielką pewność, że Go poznałem. Ale nawet teraz, gdybym miał odejść od wiary, odejść i iść dalej w tym kierunku do herezji i światowości, byłby to największy dowód na to, że nigdy go nie znałem, że to wszystko było dziełem ciała.„ [7]

Takie wyznanie powinno sprawić, że włosy stają na głowie. Washer nie ma pewności co do ostatecznego wytrwania i szuka swojej pewności w tym samym miejscu, w którym uczy innych patrzeć: na swoje życie, na swoje doświadczenia, na swoje dzieła. Jakżeż sprzeczne jest to z nauczaniem Kanonów z Dort! To wiara a nie uczynki daje pewnośc zbawienia, ponadto wiara ta, niezależnie od jej miary, daje pewność wytrwania!

„O tym wytrwaniu wybranych do zbawienia i o ich wytrwaniu w wierze prawdziwie wierzący mogą i uzyskują zapewnienie według miary swej wiary, przez którą pewnie wierzą iż są, i zawsze będą prawdziwymi i żywymi członkami Kościoła, i że mają przebaczenie grzechów i życie wieczne.” [8]

---

Praktyczne wnioski

O wierzący, z wdzięcznością przyjmij i ciesz się pewnością jako darmowym darem Ducha Świętego dla ciebie z i przez Jego dar wiary w Jezusa Chrystusa, jak głosi Ewangelia. Nie wątp, że masz prawo do pewności. Bóg tego chce. Chrystus na to zasłużył.

Nie gaś Ducha pewności w sobie, oddając się wątpliwościom, jakby wątpliwości były oczekiwanym, a nawet wymaganym, a zatem normalnym stanem wierzących. Nie gaś Ducha pewności również przez słuchanie purytańskich kazań, które

• nieustannie kwestionują twoje zapewnienie,
  .
• nieustannie podważają twoje prawo do pewności,
  .
• nieustannie wysyłają cię na poszukiwanie pewności
  .
• i nieustannie wpajają wątpliwości.

Duch nie działa zapewniając za pomocą ewangelii wątpliwości.

1 Piotra 1:21 Wy przez niego uwierzyliście w Boga, który go wskrzesił z martwych i dał mu chwałę, aby wasza wiara i nadzieja były w Bogu.

Słuchaj świadectwa Ducha w tobie przez Ewangelię łaski i świadectwa twojego własnego ducha, tak jak Duch świadczy o twoim duchu, i bądź pewien — absolutnie pewien (co jest jedyną pewnością, jaka istnieje). I wołaj ze wszystkimi wierzącymi, młodymi i starymi, wiekowymi świętymi, którzy byli członkami kościoła przez całe swoje życie i niedawnymi nawróconymi, pobożnymi rodzicami i dziećmi przymierza:

„Abba, Ojcze”.

Przypisy

[1] Kanony z Dort 1.12
[2] Konfesja Belgijska 24, Uświęcenie człowieka i dobre uczynki
[3] Kanony z Dort 5.10
[4] Manuel Kuhs, Assurance and Good Works in the Three Forms of Unity, źródło
[5] John MacArthur, Ewangelia według Jezusa, s. 217
[6] Kanony z Dort 1.16
[7] Paul Washer, „Kościół jest jeden. Fałszywi prorocy zapłacą” , źródło
[8] Kanony z Dort 5.9

Na podstawie, źródło

---

Zobacz w temacie

• Dowód przedwiecznej Elekcji
• Dar wytrwania: kto wytrwa do końca będzie zbawiony
• Dar Ojca dla Syna
• Dar wiary
  .
• Pewność usprawiedliwienia
• Marcin Luter o pewności zbawienia
• Chrzest a pewność zbawienia
• Czy możemy wiedzieć na pewno?
• Pewność usprawiedliwienia
• Pewność życia chrześcijanina
• Zbawienie: zabezpieczenie i pewność zbawionych
  .
• Reformowany inaczej: obnażenie herezji kultu MacArthuryzmu
• Reformowany pelagianizm
• Żałosna doktryna pewności zbawienia Paula Washera, część 1
• Żałosna doktryna pewności zbawienia Paula Washera, część 2
  .
• Soteriologiczny Kot Schrödingera
• Boży wyrok: idź precz w ciemności zewnętrzne
• Otumanieni duchem
  .
• Depresja… i co dalej?
• Izajasz – prorok skazany na porażkę
• Jak zabić wiarę?
• Wiara oparta o cuda i znaki