Ciągle całkowicie zdeprawowany? – pozytywna definicja doktryny

utworzone przez | sty 22, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia reformowana

Ortodoksja a całkowita deprawacja

Rzym. 7:22-24

22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.

23. Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.

24. Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?

Odpowiedź na pytanie: „Nadal całkowicie zdeprawowany”? jest zarówno „tak”, jak i „nie”, w zależności od ważnego zastrzeżenia dodanego do „tak” i „nie”. Chociaż wybrany wierzący narodził się na nowo i został uświęcony, pozostaje z natury całkowicie zdeprawowany. Jednocześnie nie jest już całkowicie zdeprawowany, absolutnie i bez zastrzeżeń, jak gdyby to była pełna, kompletna i wyłączna rzeczywistość dotycząca jego stanu duchowego.

  • Pozostaje całkowicie zdeprawowany zgodnie ze starą ludzką naturą, którą odziedziczył od Adama poprzez swoich rodziców w drodze naturalnego poczęcia.
    .
  • Nie jest on całkowicie zdeprawowany w stosunku do nowej natury, którą Duch Boży dał mu podczas jego odrodzenia jako „nowego stworzenia” w Jezusie Chrystusie.

To nowe stworzenie nie tylko nie jest całkowicie zdeprawowane, ale w ogóle nie jest zdeprawowane.

2 Kor. 5:17 Jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem
.
1 Jana 3:9 Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i niemożegrzeszyć, gdyż narodził się z Boga.
.
1 Piotra 1 23 Będąc odrodzeni nie z nasienia zniszczalnego, ale zniezniszczalnego, przez słowo Boże, które jest żywe i trwa na wieki. 
.
2 Kor. 4:16 Dlatego nie zniechęcamy się, bo chociaż nasz zewnętrzny człowiek niszczeje, to jednak ten wewnętrzny odnawia się z dnia na dzień.

Jeśli chodzi o to, kim jest wierzący potomek Adama rozumiemy, że jest i pozostaje całkowicie zdeprawowany ze względu na starą naturę. Jendak ze względu na to, kim jest jako nowe stworzenie w Chrystusie, rozumiemy, że jest doskonale święty.

Stara i nowa natura

W języku Rzymian 7, zgodnie ze swoim wewnętrznym człowiekiem, wierzący ma upodobanie w prawie Bożym. To jest wierzący jako nowe stworzenie w Chrystusie. Jednocześnie ma w swoich członkach inne prawo, które walczy z prawem jego umysłu. To jest wierzący jako całkowicie zdeprawowane dziecko Adama.

Rzym. 7:22-23 22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka. 23. Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.

Wyjaśnieniem tej pozornie sprzecznej dualności jest sposób, w jaki Bóg zbawił swój lud poprzez odrodzenie i uświęcenie. Bóg nie pracuje nad całkowicie zdeprawowaną, grzeszną naturą, w której Jego wybrane dziecko zostało poczęte i narodzone, ani po to, aby ją usunąć, ani ją ulepszyć. Grzeszna natura pozostaje. I pozostaje całkowicie zdeprawowana, całkowicie grzeszna, niezdolna do żadnego dobra.

Ale Bóg stwarza w swoim dziecku nową, świętą naturę, tak że teraz wierzący ma dwie przeciwne, wrogie natury. To jest jego duchowy „makijaż”. Ma, lub dokładniej, jest „starym człowiekiem” i „nowym człowiekiem”

Rzym. 6:4-6 4. Zostaliśmy więc pogrzebani z nim przez chrzest w śmierci, aby jak Chrystus został wskrzeszony z martwych przez chwałę Ojca, tak żebyśmy i my postępowali w nowości życia. 5. Jeśli bowiem zostaliśmy z nim wszczepieni w podobieństwo jego śmierci, to będziemy też z nim wszczepieni w podobieństwo zmartwychwstania; 6. Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z nim, aby ciało grzechu zostało zniszczone, żebyśmy już więcej nie służyli grzechowi.
.
Efez. 4:22-24 22. Że – co się tyczy poprzedniego postępowania – powinniście zrzucić z siebie starego człowieka, który ulega zepsuciu przez zwodnicze żądze; 23. I odnowić się w duchu waszego umysłu; 24. I przyoblec się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i w prawdziwej świętości.

Te dwie natury to „ciało” i „duch”. Są to pierwotna, całkowicie zdeprawowana natura, czyli to, czym wierzący jest duchowo, oraz nowa, święta natura, to znaczy, czym wierzący jest duchowo.

Gal. 5:16-17 16. Mówię więc: Postępujcie w Duchu, a nie spełnicie pożądania ciała. 17. Ciało bowiem pożąda na przekór Duchowi, a Duch na przekór ciału; są one sobie przeciwne, tak że nie możecie czynić tego, co chcecie.

Bóg urzeczywistnia te dwie natury, regenerując serce – duchowe centrum – swojego wybranego dziecka, tak że wraz z całkowicie zdeprawowaną naturą istnieje teraz także święta natura.

Ezech. 11:19 I dam im jedno serce, i włożę nowego ducha w wasze wnętrze; usunę z ich ciała serce kamienne, a dam im serce mięsiste;
.
Ezech 36: 26 I dam wam nowe serce, i włożę nowego ducha do waszego wnętrza. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce mięsiste.

Jedna osoba, dwie natury

Jest teraz prawie tak, jakby wybrane dziecko Boże to dwie radykalnie różne osoby, osoba całkowicie zdeprawowana i osoba święta. W języku Rzymian 7 jest to osoba, która chce czynić dobro i osoba, która nigdy nie czyni dobra. W literaturze świeckiej jest to fascynujący wątek opowiadania Roberta L. Stevensona „Dr. Jekyl i pan Hyde.”

Rzym. 7:21 Odkrywam więc w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, trzyma się mnie zło.

„Prawie” tak, jakby wierzący był dwiema osobami! Ale wierzący jest zawsze jedną i tą samą osobą. Według Rzymian 7, ta sama osoba jest cielesna, zaprzedana grzechowi, wołająca w smutku z powodu swojej cielesności: „Nędzny ja człowiek” i zgadzająca się z prawem, że jest dobre.

Jedna i ta sama osoba czyni zło, którego nie chce. Wyjaśnieniem tej radykalnej różnicy duchowej nie jest to, że wierzący to dwie osoby, ale to, czy chce i działa ze swojej całkowicie zdeprawowanej natury, czy też pod wpływem swojej nowej natury w Jezusie Chrystusie.

Odpowiedź na nasze pytanie: „Nadal całkowicie zdeprawowany?” nie jest prostym, bezwarunkowym „tak” lub „nie”. Raczej wierzący jest nadal całkowicie zdeprawowany przez naturę, to znaczy zgodnie ze zepsutą naturą, która pozostaje z nim aż do śmierci.

Zatem ma lub jest „starym człowiekiem”. Ale nie jest on całkowicie zdeprawowany w odniesieniu do nowej natury, którą ma lub jest w Chrystusie przez odrodzenie. Zatem ma lub jest „nowym człowiekiem”.
.

Potwierdzenie doktryny

Ta odpowiedź na to pytanie jest odpowiedzią Kalwina, wyznań Reformowanych i 7 rozdziału Listu do Rzymian. Odnosząc się do tematu pytania, w swoim komentarzu do 7 rozdziału Listu do Rzymian Kalwin napisał, że wierzący jest „istotą podwójną”.

„I tutaj ponownie potwierdza fakt, że nie mówił o ludziach w ogóle, ale o wiernych, którzy są podzieleni na dwie części – relikwie ciała i łaskę.” [1]

W swoim komentarzu do Efezjan 4:22-24, w którym jest mowa o „starym człowieku” i „nowym człowieku”, Kalwin napisał, że odrodzony wierzący ma „to, co można nazwać dwiema naturami”.

„Ponieważ jesteśmy pierworodnymi z Adama, zepsucie natury, które od niego czerpiemy, nazywa się Starym Człowiekiem; a kiedy narodziliśmy się na nowo w Chrystusie, dodatek do tej grzesznej natury nazywana jest Nowym Człowiekiem.” [2]

Rzeczywistość dwóch natur wierzącego (i należy pamiętać, że „natura” jest tym, czym się jest) jest nauką Reformowanych wyznań wiary. Odwołuję się jedynie do Katechizmu Heidelberskiego, 33. Dzień Pański, [3] o nawróceniu człowieka. Katechizm naucza o „umartwieniu starego człowieka” i „ożywieniu nowego człowieka”. Wierzący ma starego człowieka i nowego człowieka. Zbawienie nie pozbywa się starego człowieka w tym życiu. Ale czyni z wybranego wierzącego także „nowego człowieka”.

Pytanie 89: Co to znaczy „śmierć starego człowieka”?
.
Jest to stan głębokiego smutku wywołany świadomością własnych grzechów, oraz większe uczucie wstrętu do nich i dążenie do unikania ich. (por. 1 Jana 2:13; 2 Kor. 7:10; Psalm 97:10; Rzym. 12:9; 2 Tym. 2:19}
.
Pytanie 90: Co to znaczy: „zmartwychwstanie nowego człowieka”?
.
Jest to stan najgłębszej radości w Bogu uzyskany dzięki Jezusowi Chrystusowi, oraz upodobanie we wszystkich dobrych czynach wypływających z miłości i zgodnych z wolą Boga. (por. 1 Piotra 4:1-2; Rzym. 5:1; 14:17; 6:10-11; Gal.2:20)

Prawda fundamentalna dla interpretacji

Tylko ta prawda o dwóch naturach – całkowicie zdeprawowanej starej naturze i świętej nowej naturze – oddaje sprawiedliwość siódmemu rozdziałowi Rzymian, najjaśniejszemu i najpełniejszemu fragmentowi w całym Piśmie Świętym na temat pytania: „Nadal całkowicie zdeprawowany?” Ten, który prawdopodobnie był najświętszy ze wszystkich ludzi, przemawiając pod koniec swojego życia — życia pełnego chwalebnych dobrych uczynków — wyznaje, że jest całkowicie zdeprawowany.

„Jestem cielesny, zaprzedany grzechowi”, to znaczy jest niewolnikiem grzechu.
.
„Nie mieszka we mnie nic dobrego”. „Nędzny ja człowiek”, to znaczy pod pewnym ważnym względem całkowicie nędznym w swej grzeszności.

Jednak całkowite zdeprawowanie nie było w żadnym wypadku całą ani wyłączną prawdą o duchowym stanie Apostoła, ponieważ nie jest to bezwarunkowa rzeczywistość duchowego stanu każdego odrodzonego wierzącego. Zwróćcie uwagę, co jeszcze Apostoł mówi o sobie w Liście do Rzymian 7.

„Chcę dobra”;
.
„Mam upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka” [co wyraźnie sugeruje, że jest on kimś więcej niż tylko „zewnętrznym człowiekiem” całkowitego zepsucia];
.
„Pragnę uwolnić się od niedoli pozostałej mi całkowitej deprawacji”.

Doświadczenie wierzących

Rzymian 7 uczy, że jedna osoba ma dwie natury, dwie natury będące w śmiertelnym konflikcie. Ta prawda Ewangelii, choć tajemnicza i trudna do zrozumienia, znajduje jednak potwierdzenie w doświadczeniu każdego wierzącego. Czasami, według własnego doświadczenia, jest tak zdeprawowany, że zastanawia się, czy w ogóle może być zbawionym dzieckiem Bożym: „O nędzny ja człowiek…”

Wtedy Rzymian 7 przychodzi mu na ratunek poprzez doświadczenie: wierzący zachowuje zdeprawowaną naturę, a zepsucie jest okropne, okrutnie skorumpowany. Innym razem, szczególnie w kościele, a zwłaszcza podczas Wieczerzy Pańskiej, jego przeżycia są tak niebiańskie i duchowe, że zastanawia się, dlaczego wciąż jest na ziemi: „Któż mnie wybawi z ciała tej śmierci?”

Z jego doświadczenia wynika, że jest to jedna i ta sama osoba. Dwie przeciwstawne, sprzeczne natury są tym, czym on jest.

Uczeni teolodzy mogą spierać się z doktryną z 7 rozdziału Rzymian, zwłaszcza z prawdą, że wierzący pozostaje całkowicie zdeprawowany, ale z przekonaniem potwierdzonym przez rozstrzygające doświadczenie duchowe, wierzący swobodnie wyznaje:

„Jestem całkowicie zdeprawowany i jestem święty”.

Na podstawie, źródło

Przypisy

[1] Jak Kalwin, Komentarz do Rzymian 7:18
[2] Jan Kalwin, Komentarz do Efezjan 4:22
[3] Katechizm Heidelberski Pyt. i Odp. 89, 90

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email