Skupimy się na grupie wierzących znanych jako Ojcowie Kościoła. Jest to wstęp do tak zwanego okresu patrystycznego. Patrystyczny znaczy ojcowski. Mowa o wczesnych przywódcach kościoła. Okres ten trwał około 500 lat. Kiedy Apostołowie, unikalny dar Boga dla kościoła, odeszli – Ojcowie Kościoła stali się przywódcami.
.
Kościół od samego początku był atakowany przez szatana. Odbywało się to w sposób fizyczny poprzez choroby, prześladowania, więzienie i śmierć (jak choćby ukamienowanie Szczepana, ścięcie Apostoła Pawła, ukrzyżowanie Apostoła Piotra). Nie przynosiło to jednak zamierzanego efektu i wiara rozprzestrzeniała się.
O wiele większym zagrożeniem, odcinającym ludzi od zbawienia było zagrożenie inną ewangelią i innym Chrystusem, czyli herezjami. Dziś przyjrzymy się dwóm pierwszym atakom na ewangelię, opisanym w Słowie Bożym, dwóm głównym herezjom, które zbierają swoje żniwo po dziś dzień.
Jak potoczyły się losy Apostołów Baranka, ewangelistów i ich najbliższych pomocników? Dzieje Apostolskie opisują tylko część wydarzeń pełnych cierpienia, prześladowań i walki o prawdę Słowa Bożego. Resztę znajdziemy w pismach ojców kościoła i tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. I choć nie są to informacje będące podstawą wiary, jednak warto zapoznać się z nimi w celu zbudowania pełnego obrazu wydarzeń.
2 Piotra 2:1 Byli też fałszywi prorocy wśród ludu, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy potajemnie wprowadzą herezje zatracenia, wypierając się Pana, który ich odkupił, i sprowadzą na siebie rychłą zgubę.
.
(więcej…)
Czwartą i ostatnią podróż misyjną Pawła możemy odtworzyć na podstawie wzmianek w pastoralnych listach Pawła, które nie pasują do wydarzeń opisanych w Dziejach Apostolskich. Potwierdzają to również Referencje Klemensa z Rzymu (a.d. 95) i Kanon Muratoriego, prywatny spis ksiąg Nowego Testamentu, napisany po łacinie, a powstały w Rzymie (a.d. 180-200)
Dzieje Apostolskie są kontynuacją Ewangelią Łukasza. Obejmują okres około 30 lat od dnia pięćdziesiątnicy do momentu pierwszego uwięzienia Apostoła Pawła, co miało miejsce w Rzymie, czyli okres od roku 30 do ok. 60 a.d. Pierwsze osiem rozdziałów Księgi Dziejów Apostolskich skupia się na pierwszych dwóch latach historii kościoła (30-32 a.d.). Rozdział 9 rozpoczyna się nawróceniem Saula, zmienia się centurm zainteresowania autora z Piotra i rozwoju ewangelii w Jeruzalem i Samarii na Pawła i rozwój ewangelii w Imperium Rzymskim podczas 3 podróży misyjnych Pawła, których zapis znajdujemy w Dziejach. Istnieją podstawy do założenia, że Paweł odbył również czwartą podróż misyjną, która nie jest zapisana w Księdze Dziejów Apostolskich, a która odbyła się po jego pierwszym uwięzieniu w Rzymie.
2 Tes. 2:1-2 1. Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim; 2. Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa.
Pełnia Bożego objawienia, dotycząca wszystkiego, co jest istotne dla Jego własnej chwały, zbawienia człowieka, wiary i życia jest albo bezpośrednio przedstawiona, albo też może zostać w sposób naturalny wywiedziona z Pisma. Niczego do Pisma Świętego dodać nie można, czy miałoby się to opierać na ponownym objawieniu Ducha, czy też na ludzkiej tradycji. Jednakże z drugiej strony uznajemy, że wewnętrzne oświecenie przez Ducha Bożego jest konieczne do właściwego zrozumienia tego, co Pismo Święte objawia. Uznajemy jednocześnie fakt, że pewne powszechnie stosowane elementy nabożeństwa i sposoby zarządzania Kościołem, powinny być określone wedle zdrowego rozsądku chrześcijan, w zgodzie z ogólnymi zasadami Słowa Bożego, których zawsze należy przestrzegać. [Konfesja Westminsterska 1.6]
Zapoczątkowana 17 października 1517 roku przez Marcina Lutra reformacja sprzeciwiła się naukom Rzymu tym samym przywracając do kościoła fundament, którym jest Pismo Święte i nauka oparta wyłącznie o Pismo.
Rzym powiedział, że przestrzegamy Pisma, ale jest to Pismo i… Pismo i kościelne tradycje, Pismo i kościelna hierarchia, Pismo i rada kościoła, Pismo i autorytet papieża.
Reformatorzy powracając do Biblii powiedzieli: „Nie, jest tylko Sola Scriptura”. Jest tylko Pismo. A jeśli cokolwiek innego zostanie dodane do fundamentu kościoła, to pojawią się pęknięcia w fundamencie i nie utrzyma on nauczania i głoszenia ewangelii Jezusa Chrystusa.
Anabaptyści i libertyni chcieli do Pisma dodać swoje sny, wizje, nowe objawienia i swoje prorocze objawienia.
Reformatorzy powiedzieli: „Nie, ma być tylko Pismo”.
Aby zrozumieć jak mocno reformatorzy stali przy stanowisku Sola Scriptura, odrzucają wszelkie ludzkie nauki wynikające z tradycji, a także pozabiblijne objawienia, sięgniemy do zbudowanego na fundamencie Sola Scriptura gmachu wiary chrześcijańskiej, monumentalnego dzieła teologicznego jednego z pierwszych reformatorów.
Istnieje wiele stron internetowych (niektóre dość straszne, inne nieco naukowe, ale równie straszne), które próbują odwieść czytelników, by uwierzyli w to, że z wyjątkiem Augustyna, lub przynajmniej do czasów Augustyna, wczesny kościół nie wierzył w
To jest tragedia. Dlaczego? Po obfitej konsultacją z pierwotnymi źródłami doktryn reformacji, czytelnik z pewnością może znaleźć „etapy niemowlęce” wszystkich tych ewangelicznych doktryn w pismach wczesnego kościoła. I nie tylko można je znaleźć w „etapach niemowlęcych”, ale także pojawiają się dość szczegółowo u wielu wczesnych pisarzy.
Atanazy Aleksandryjski(gr. Αθανάσιος Αλεξανδρείας, łac. Athanásios Alexandrías) żył w latach od ok. 296– 298 do 2 Maja 373. biskup Aleksandrii, pisarz wczesnochrześcijański, teolog-apologeta, kaznodzieja, ojciec i doktor Kościoła. Każdego roku Atanazy pisał listy paschalne, które odczytywano w kościołach w Egipcie.
.
Drogi czytelniku, chciałbym zabrać Cię w niesamowitą podróż, być może podróż Twojego życia. Jej celem będzie kościół wczesnochrześcijański. Spotkamy się z uczniami Apostołów, którzy siedząc u podnóżka ich stóp z zapartym tchem przysłuchiwali się głoszonej z mocą nauce, odkrywając nieskończoną łaskę, dobroć, miłosierdzie i sprawiedliwość Pana panów i Króla królów. Spotkamy się również z następcami uczniów Apostołów i zobaczymy, że przekazywana z pokolenia na pokolenie nauka apostolska nie zmieniła się, a prawdy Pisma Świętego zostały zachowane.
Poznajmy wiarę pierwszego kościoła i przekonajmy się, czy Twoja wiara jest wiarą Apostołów. Zapnijmy pasy. Czas w drogę!
Teologia pelagian została potępiona na soborze w Kartaginie w roku 418, a potępienia te zostały ratyfikowane na soborze ekumenicznym w Efezie w roku 431. Po tym czasie przetrwała bardziej podstępna forma pelagianizmu, która twierdziła, że wiara człowieka jest aktem wolnej woli.
II Synod w Orange (Synod Orański) odbył się 3 lipca 529 roku w Oranii, będącej wówczas częścią Królestwa Ostrogotów. Potwierdził znaczną część teologii Augustyna z Hippony i wydał liczne proklamacje przeciwko temu, co później stało się znane jako doktryna semipelagijska. Uczestniczyło w nim czternastu biskupów pod przewodnictwem Cezariusza z Arles.
Na synodzie w Orange zajęto się doktryną semipelagianizmu mówiącą, że rodzaj ludzki, mimo iż upadły i posiadający grzeszną naturę, jest mimo tego wciąż na tyle dobry, że może uzyskać łaskę Bożą poprzez akt nie odrodzonej woli ludzkiej. Pelagianizm i semipelagianizm jest co do istoty teologii tym samym co współczesny Arminianizm. Wszystkie herezje wyznają kult wolnej woli człowieka.
Poniżej kanony II Synodu w Orange
Nauka o zbawieniu jest kluczową w rozeznaniu, czy dany kościół należy do Jezusa Chrystusa. Wiemy, że zbawienie jest z łaski przez wiarę niezależnie od uczynków. (więcej…)
Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą. Mat. 16:18
Tertulian (A.D. 155/160—240/250) urodził się w Kartaginie w Północnej Afryce, zajmował się prawem przed nawróceniem na Chrześcijaństwo w 193 r. n.e. Jako chrześcijanin był płodnym pisarzem, został nazwany „Ojcem łacińskiego chrześcijaństwa”. Był laikiem i jego pisma były powszechnie czytane. Miał wielki wpływ na Ojców Kościoła w kolejnych pokoleniach, szczególnie na Cypriana. Był pierwszym z zachodnich Ojców który napisał komentarz do Mateusza 16 rozdziału. (więcej…)
Trzecie przykazanie dekalogu
2 Mojż. 20:4-5
4. Nie będziesz czynił sobie żadnego rzeźbionego posągu ani żadnej podobizny czegokolwiek, co jest w górze na niebie, co jest nisko na ziemi ani co jest w wodach pod ziemią.
5. Nie będziesz oddawał im pokłonu ani nie będziesz im służył, bo ja jestem PAN, twój Bóg, Bóg zazdrosny, nawiedzający nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą;
Co do kultu obrazów to starożytny Kościół zgodnie z nauką Biblii Starego i Nowego Testamentu sprzeciwiał się jakimkolwiek obrazom, jak np. synod w Elwira (tereny dzisiejszej Hiszpanii) z 306 roku w kanonie 36 stwierdza wyraźnie:
„Uznano, że w kościołach nie powinno być obrazów, ażeby na ścianach nie malowano tego, co się czci oraz adoruje.”
Kościół apostolski I wieku i Ojców Apostolskich II wieku i ich następców z III wieku nie znał i nie promował kultu Maryi i kultu obrazów. Cierpienia i prześladowania chroniły skutecznie Kościół przed wpływami pogańskimi, które zaczęły go powoli zalewać w IV wieku, kiedy chrześcijanie przestali być prześladowani i zaczęli przesadnie filozofować zamiast naśladować Jezusa.
Ireneusz z Lyonu – Ojciec Kościoła, apologeta i biskup z II wieku pisze:
„Tytułują siebie jako gnostyków. Posiadają również obrazy, niektóre z nich malowane, inne utworzone z różnego rodzaju materiałów. Jednocześnie utrzymują, że podobizna Chrystusa została wykonana przez Piłata w czasie, gdy Jezus żył pośród nich. Koronują te obrazy i ustawiają je obok obrazów filozofów świata, to znaczy Pitagorasa, Platona, Arystotelesa i innych. Mają też różne sposoby oddawania czci tym obrazom i robią to w ten sam sposób, co poganie” – „Adversus haereses” 1.25.6
Kalwinizmu nie wymyślił Jan Kalwin. Nie wymyślił go także Augustyn. Nie wymyślili go Ojcowie Kościoła, ani Ojcowie Apostolscy. Nie wymyślili go nawet Apostołowie.
Pod pojęciem kalwinizm kryje się pięć doktryn, jakie znajdziemy w Piśmie Świętym:
Dziś skupimy się na Ojcach Kościoła czyli uczniach Apostołów Baranka. Rozważając ich pisma zobaczymy, że byli oni kawlinistami. Aby uprościć rozważania, w celu zaznaczenia do której doktryny łaski odnosi się dany cytat Ojca Apostolskiego przyjmiemy następujące oznaczenia:
(T) – Totalna deprawacja
(U) – Usilna i bezwarunkowa elekcja
(L) – Limitowane odkupienie
(I) – I nieodparta łaska
(P) – Przetrwanie świętych
(Ł) – Zbawienie z łaski przez wiarę, uczynki owocem
Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą. Mat. 16:18
Euzebiusz urodzł się w Cezarei Palestyńskiej około roku 263. Przyjął imię Euzebiusz Pamfiliusz po swoim mentorze i nauczycielu Panfiliuszu. Został ustanowiony biskupem Cezarei w 313 AD i był uczestnikiem Soboru Niceańskiego. Znany jest jako ojciec historii eklezjalnej ze względu na swoją pracę dotyczącą historii Kościoła.
.
Bardzo jasno wyraził swoje poglądy o znaczeniu skały z Mateusza 16. (więcej…)
Mat. 16:18 Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą.
CYPRIAN (a.d. 200–210—ca. 258) był biskupem w Kartaginie, w Północnej Afryce w połowie III wieku. Był jednym z najbardziej wpływowych teologów i biskupów Kościoła swego czasu i oddał swe życie jako męczennik za wiarę. Był pod wielkim wpływem pism Tertuliana, Północno-Afrykańśkiego ojca kościoła, który był jego poprzednikiem.
.
Cyprian jest często cytowany przez Rzymsko Katolickich apologetów jako świadek papieskiego prymatu. W swojej rozprawie „O Jedności Kościoła” Cyprian daje następującą interpretację skały z Mateusza 16: (więcej…)
Mat. 16:18 Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą.
Augustyn przez wielu jest uważany za najważniejszego teologa w pierwszych 1 200 latach historii Kościoła. Żaden inny ojciec nie miał tak daleko idącego wpływu na teologię Kościoła jak Augustyn, którego autorytet w epoce patrystycznej i średniowieczu jest niezrównany. Od końca czwartego wieku aż do swojej śmierci w roku 430 był biskupem Hipponny w Północnej Afryce. William Jurgens tak komentuje jego doniosłość: (więcej…)
