utworzone przez Reformowani | paź 7, 2021 | Bohaterowie wiary, Teologia historyczna
Papieskie miłosierdzie
Łuk. 11:49 Dlatego też mądrość Boża powiedziała: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich będą zabijać i prześladować;
488 lat temuzostał zdradzony a następnie brutalnie zamordowany mąż Boży o lwim sercu. Jaka była jego zbrodnia? Uważał, że tylko Biblia powinna być jedynym autorytetem nad kościołem i że każdy chrześcijanin powinien mieć kopię Biblii do samodzielnego czytania.
Opierając się na tym naglącym przekonaniu, William Tyndale (1494 – † 6 października 1536) natychmiast zaczął tłumaczyć Pismo Święte z oryginalnego języka greckiego na język zwykłego człowieka, czyli na angielski. Za tę pracę był bardzo prześladowany. Groził mu na co dzień kościół katolicki. I ostatecznie musiał spędzić resztę życia niczym przestępca, tłumacząc w tym czasie Słowo Boże.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 11, 2021 | Bohaterowie wiary, Teologia historyczna
Życiorys
Psalm 69:9 Bo gorliwość o twój dom zżarła mnie i spadły na mnie urągania urągających tobie.
.
Neh. 13:25 Dlatego zgromiłem ich i przekląłem, a niektórych z nich biłem, wyrwałem ich włosy i zaprzysiągłem ich na Boga
W czasach, gdy z jednej strony Kościół zbytnio zbliża się do systemu tego świata, z drugiej zaś upada teologicznie, Bóg w swojej opatrzności posyła swoje sługi (Przysłów 22:17; Mat. 23:34) aby przypomnieć czym jest prawda (Psalm 138:2; Jan 17:17) i lojalność względem jedynej jego Głowy (Efez. 1:22; 5:23; Kol. 1:18). Powaga sytuacji wymaga niejednokrotnie gwałtownych charakterów i zdecydowanych działań (Ezdr. 9:3; Neh. 13:25).
Takim Bożym mężem był Hipolit z Rzymu (ok. 170 – † ok. 235 A.D.) żyjący w czasach, gdy w kościele nasilał się apokaliptyczny fanatyzm połączony z oczekiwaniem na rychły powrót Mesjasza oraz postępowała odgórna, polityczno teologiczna korupcja wśród jego przywódców.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 6, 2021 | Bohaterowie wiary, Teologia historyczna, Teologia reformowana
Przeciw całemu światu
Mat. 10:17 I strzeżcie się ludzi. Będą was bowiem wydawać radom i będą was biczować w swoich synagogach.
.
Marek 13:9 …Staniecie przed namiestnikami i królami z mojego powodu, na świadectwo przeciwko nim.
Wśród burzliwych kontrowersji IX wieku podniósł się mocny głos suwerennej łaski ze strony nieznanego niemieckiego mnicha Gotszalka z Fuldy (ok. 804 – † 30 października 869 A.D.). Podobnie jak Augustyn przed nim, a po nim Luter i Kalwin, Gotszalk posiadał przemożne zrozumienie suwerenności Boga w zbawieniu i wniósł je w swoje niespokojne pokolenie.
To w tej mrocznej godzinie historii ten średniowieczny teolog stanął nad przepaścią, by podtrzymać sztandar doktryn łaski. Za co został surowo ukarany przez zbrodniczy reżim Rzymsko-katolicki.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 3, 2021 | Teologia historyczna
Pochodzenie i krótki opis życia
1 Tym. 6:12 Staczaj dobrą walkę wiary, uchwyć się życia wiecznego, do którego też zostałeś powołany i o którym złożyłeś dobre wyznanie wobec wielu świadków.
Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – 202 A.D.) jest jednym z tych Ojców Kościoła, którzy skupiali się na apologetyce i polemice nie tyle z zewnętrznymi wrogami chrześcijaństwa co raczej z wewnętrznymi herezjami.
Był jednym z uczniów Polikarpa ze Smyrny (69 – 155 A.D.), ten zaś był osobistym uczniem Jana Apostoła. Ireneusz reprezentuje zatem trzecią generację ucznów Chrystusa i pierwsze pokolenie Ojców Kościoła (jego mentor, Polikarp, był jednym z Ojców Apostolskich, grupy posiadającej osobisty kontakt z Apostołami).
„Wiadomo o nim, że był uczniem kapłana i męczennika Polikarpa, o którym wspominaliśmy wyżej. Napisał pięć ksiąg „Przeciw herezjom”, małe dziełko „Przeciw poganom”, rozprawę „O karności”, następnie „Do brata Marcjana o przepowiadaniu apostolskim”, „Księgę różnych traktatów”, „Do Blasta o schizmie” i „Do Floryna o monarchii, czyli że Bóg nie jest twórcą zła” oraz piękną rozprawę „O ogdoadzie”. Przy końcu tej rozprawy zaznaczył, że żył w okresie bliskim czasom apostolskim” – Euzebiusz z Cezarei, Historia Kościelna, V 20, 2.
Ireneusz sprawował funkcję biskupa w Lyonie, jednym z miast Galii (dzisiejsza Francja). W agresywny i bezwględny sposób atakował gnostycyzm, a konkretnie jego odmianę zwaną walentynianizmem. W Pismach oraz życiu Ireneusza zaobserwować można silną koneksję z naukami Apostoła Jana.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 15, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia historyczna
Podstawa rozważania
Mat. 27:51-54 51. A oto zasłona świątyni rozerwała się na pół, od góry aż do dołu, ziemia się zatrzęsła i skały popękały. 52. Grobowce się otworzyły, a wiele ciał świętych, którzy zasnęli, powstało. 53. I wyszli z grobów po jego zmartwychwstaniu, weszli do miasta świętego i ukazali się wielu. 54. Wtedy setnik i ci, którzy z nim pilnowali Jezusa, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, bardzo się zlękli i powiedzieli: On prawdziwie był Synem Bożym.
Niektórzy czytając tekst Mateusza odnoszą wrażenie, że w czasie gdy Chrystus oddał życie na krzyżu, obok wielu innych ponadnaturalnych okoliczności miały miejsce cztery wydarzenia:
- Trzęsienie ziemi i pęknięcie skał
- Związane z tym otwarcie grobów
- Powstanie z martwych niektórych świętych
- Wejście tych świętych do Jerozolimy
Inną rozpowszechnioną alternatywną i zarazem koncepcją jest założenie o zmartwychwstaniu świętych zaraz po śmierci Chrystusa oraz ich wejściu do Jerozolimy po zmartwychwstaniu Bożego Syna. Obie interpretacje nie są zgodne z pozostałą nauką Słowa, gdzie Chrystus ma cierpieć, jako pierwszy zmartwychwstać (Dzieje 26:23)
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 22, 2021 | Chrześcijańska moralność, Teologia historyczna
Wprowadzenie
Okres patrystyczny czyli Ojców Kościoła rozpoczął się wraz ze śmiercią Apostołów, z których ostatnim był Jan, zmarły ok. roku 100 w Efezie za czasów Trajana (dla odmiany Ojcowie współcześni Apostołom zwani są Ojcami Apostolskimi). Ciężko zdefiniować kiedy okres ten zakończył się lecz najlepiej przyjąć V wiek jako górną granicę ortodoksyjnej patrystyki.
- I wiek to czas Ojców Apolstoskich współczesnych Apostołom
.
- Pierwsze II wieki to czas apologetów i polemistów, chrześcijan mocno stojących na Słowie Bożym torujących Kościołowi drogę do wolności od prześladowań.
.
- Czas od II wieku do roku 325 (I Sobór w Nicei) wiek zwany jest czasem Ojców przednicejskich (do czasu soboru w Nicei w 325 roku).
.
- Okres od soboru w Nicei czyli od III do V wieku dotyczy nicejskich i postnicejskich Ojców Kościoła
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 15, 2021 | Herezja Remonstrancji, Historia chrześcijaństwa, Teologia historyczna
Zalążek herezji
Notka redakcyjna: Poniższy artykuł jest wstrząsającym świadectwem źródeł upadku Reformacji. Prawda teologiczna przegrała z chwilową racją stanu państw protestanckich, ortodoksyjne Kościoły zostały zobowiązane wyrzec się prawdy ze względu na politycznie wymuszoną ekumeniczną jedność Reformacji z „ewangelikami” przeciw rzymskiemu zagrożeniu militarnemu. Gdyby dokument ten był respektowany tak religia rzymska jak i jej córki, Arminianizm i Amyraldianizm, stałyby się nielegalne.
Określenie przez Synod w Dort (1618–1619) doktryn wyboru i potępienia wywołało reakcję we Francji, gdzie protestanci żyli w otoczeniu rzymskich katolików.
- Mojżesz Amyraut, profesor w Saumur, nauczał, że zadośćuczynienie Jezusa było hipotetycznie raczej powszechne niż partykularne i określone.
.
- Jego kolega, Louis Cappel, zaprzeczył słownej inspiracji hebrajskiego tekstu Starego Testamentu.
.
- Josué de la Place odrzucił doktrynę natychmiastowego przypisania grzechu Adama wszystkim ludziom jako arbitralną i niesprawiedliwą
Słynna i kwitnąca szkoła Saumur zaczęła być postrzegana z rosnącą nieufnością jako siedlisko heterodoksji, zwłaszcza przez Szwajcarów, którzy mieli zwyczaj posyłać tam uczniów. Pierwszy impuls do ataku na nową doktrynę przyszedł z Genewy, siedziby historycznego kalwinizmu. W 1635 roku Friedrich Spanheim pisał przeciwko Amyrautowi, którego starało się bronić duchowieństwo paryskie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 27, 2021 | Teologia historyczna
Życiorys
1 Kor. 6:20 Gdzie jest mądry? Gdzie uczony w Piśmie? Gdzie badacz tego świata? Czyż Bóg nie obrócił w głupstwo mądrości tego świata?
Klemens Aleksandryjski, gr. Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς (Klemes ho Alexandreus), łac. Titus Flavius Clemens (urodzony ok. 150 A.D. w Aleksandrii, zmarł ok. 215 A.D. w Azji Mniejszej) – był wczesnochrześcijańskim teologiem i przednicejskim ojcem kościoła. Przewodził szkole chrześcijańskiej w Aleksandrii, był też nauczycielem Orygenesa.
Jako postać kontrowersyjną wyróżniały go dwie koncepcje:
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 23, 2020 | Rzymski katolicyzm, Teologia historyczna
Serce herezji
Mat. 15:17 Jeszcze nie rozumiecie, że wszystko, co wchodzi do ust, idzie do żołądka i zostaje wydalone do ustępu?
W katolicyzmie naucza się, że chleb i wino komunii są dosłownie przemieniane w fizyczne ciało i krew ludzkiego ciała Jezusa, gdy są konsekrowane przez kapłana. Chociaż wydają się naszym zmysłom nadal chlebem i winem, to w rzeczywistości ulegają przemianie. Zgodnie z oficjalnym dogmatem rzymskokatolickim od tej pory już chlebem ani winem, ale zamiast tego zamieniły się w rzeczywiste ciało i krew Jezusa.
Katolicy próbują argumentować to stanowisko na podstawie Pisma, ale starają się również wzmocnić swoją interpretację, cytując pierwszych pisarzy chrześcijańskich, którzy ich zdaniem zgadzają się z ich własnym stanowiskiem. Jednym z najwcześniejszych i najbardziej przekonujących cytatów, na które wskażą, wyszedł spod pióra chrześcijańskiego filozofa z II wieku, Justyna Męczennika.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 27, 2020 | Teologia historyczna
Życiorys
Niewiele wiadomo o Atenagorasie z Aten, który żył w latach ok. 133 – 190 A.D. Był on ateńczykiem (choć prawdopodobnie nie pochodził z Aten), filozofem nawróconym na chrześcijaństwo. W swoich pismach określa się jako „Atenagoras, Ateńczyk, filozof i chrześcijanin„.
Wiele jednak wskazuje na to, że w II wieku uznawano go za osobę dobrze znaną i wpływową postać w kręgach chrześcijańskich, co przypisywać należy jego pracy apologetycznej.
Filip z Side, żyjący na przełomie IV i V wieku chrześcijański historyk Kościoła starożytnego, (którego największym dziełem było Christianice historia – Historia chrześćijańska), twierdził, że Atenagoras nawrócił się na chrześcijaństwo po przeczytaniu Pisma, co uczynił z zamiarem obalenia wiary chrześcijańskiej. Następnie zarządzał aleksandryjską szkołą katechetyczną zaś a jego uczniem był Klemens Aleksandryjski (150 – † 212 A.D.).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 24, 2020 | Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd, Teologia historyczna, Zgubna droga
Ostry obłęd postmodernizmu
2 Tes. 2:11-12 11. Dlatego Bóg zsyła im ostry obłęd, tak że uwierzą kłamstwu; 12. Aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie niesprawiedliwość.
Współczesne „chrześcijaństwo” przypomina majaczenia chorego umysłu pozbawionego najprostszej nawet zdolności rozeznawania prawdy, gdzie ekstremalny i doprowadzony do granicy absurdu emocjonalizm zastąpił rozumowe pojęcie religii. Brak jakichkolwiek standardów wiary ma swoje źródło w niszczycielskim dziele dwóch głównych prądów myślowych:
- Teologii liberalnej – będącej pokłosiem działania Jakuba Arminiusza i Remonstracji oraz wynikającego stąd oraz zbudowanego na tradycji filozofii i oświecenia Wyższego Krytycyzmu, Teologia liberalna odrzuciła natchnienie Słowa oraz obiektywną prawdę jakie przekazywało i skupiła się na odczuciach i emocjach (protoplastą nurtu był żyjący w latach 1768 – 1834 Fredrich Schleiermacher)
.
- Neoortodoksji – według której Słowo Boże jest omylne, staje się nim dopiero w momencie, gdy przemawia do czytelnika oraz ma takie znaczenie, jakie nada mu sam czytelnik (twórcą tego ruchu był żyjący w latach 1886-1968 Karl Barth)
System wierzeń, gdzie nie ma absolutnego autorytetu i wynikającej z niego prawdy lecz istnieją różne racje reprezentowane przez rozmaite i często sprzeczne ze sobą narracje, które na dodatek są płynne, nazywamy postmodernizmem. Tu, subiektywnie rzecz ujmąjąc, każdy ma rację oprócz tych osób, które twierdzą iż głoszą obiektywne prawdy absolutne.
Chociaż dzisiejsza retoryka jest taka, że problemem kościoła nie są ci, którzy głoszą fałszywe nauki, którzy manipulują zborami aby mieć nad nimi władzę i pozyskiwać kasę na rzekomą służbę, ale ci, którzy te nadużycia ujawniają (wiele zborów jest w rękach Diotrefesów) z całą stanowczością twierdzimy, że teologiczna degeneracja wyznawców współczesnego kościelnictwa, – pseudochrześcijańskiego religijnego systemu jest nieunikniona, czego dowodzą nawet najlepiej wyedukowani jego przedstawiciele.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 11, 2020 | Teologia historyczna
Boże wezwanie do apologetyki
Judy 1:3 Umiłowani, podejmując usilne starania, aby pisać wam o wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i zachęcić do walki o wiarę raz przekazaną świętym.
.
Gal. 2:5 Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę i nie poddaliśmy się, aby pozostała wśród was prawda ewangelii
Pismo wzywa biskupów do doktrynalnej czujności (1 Tym. 3:2; Obj. 3:2) nie bez powodu. Zdrowa doktryna została zaatakowana na wielu frontach, gdzie dwa z nich wyraźnie się odznaczają na tle pozostałych. Mowa tutaj o legalizmie judaizatorów i mającym swe korzenie w mistycyzmie wschodnich religii gnostycyzmie. Nieraz współdziałały one ramię ramię w celu zniszczenia prawdy, czego świadectwem jest List do Kolosan (por. Kol. 1:15-19; 2:2-3; 2:8-11; 2:15-23).
“Wiele herezji pierwszego i drugiego wieku było jak majaczenia szaleńców idących bez określonego standardu czy to naturalnego czy ponadnaturalnego, czy to rozsądku czy Pisma, szaleńców, którzy całkowiecie skupili się na ich fantazjach tworzących ich systemy wierzeń”. – William Cunningham, Historyczna Teologia
Według Teodoreta z Cyru przysłowiowa „puszka pandory” doktrynalnego szaleństwa została otworzona przez opisanego w Słowie Szymona Maga (Dzieje 8:9-23) to od niego czerpali garściami Meander, Satornil, Bazylides, Izydor, Karpokratejczycy, Epifanejczycy, Prodikos, Walentyn, Sekundus, Askodruci, Archontyci, Kolobrasjowie, Barbelioci, Setianie, Kainici, Antytakci, Peratowie, Monoimos, Hermogenes, Wodofiarnicy, Sewer, Bardesanos, Harmoniusz, Florian, Blastos, Cerdon, Marcjon, Apelles, Manes, Ebion, Ceryn, Atnymon i wielu, wielu innych odszczepieńców. Wiele współczesnych herezji (arminianizm, zielonoświątkowstwo, katolicyzm, adwentyzm, szabatarianizm, itd.) ma swoje korzenie właśnie w legalizmie i mistycyzmie.
Jak zawsze do walki o prawdę raz przekazaną świętym Pan Bóg wysłał i usposobił zacnych apologetów, dziś poznamy dwóch kolejnych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 7, 2020 | Teologia historyczna
Potrzeba studiowania
Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.
Gdy staramy się zrozumieć, czego Biblia uczy o piekle , pomocne może być zrozumienie tego, w co wierzyli i nauczali pierwsi wierzący. Nauki niektórych z tych wierzących zostały dla nas zachowane w pismach starożytnych przywódców kościelnych (znanych jako Ojcowie Wczesnego Kościoła). Chociaż ich pisma nie są ani kanoniczne, ani autorytatywne, pomagają nam zrozumieć, co pierwsi chrześcijanie wierzyli o piekle.
Kiedy gromadzimy nauki pierwszych przywódców kościoła, pojawia się kilka wzorów nauki związanych z naturą piekła.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 4, 2020 | Teologia historyczna
Tło historyczne
1 Kor. 2:6-7 6. Głosimy jednak mądrość wśród doskonałych, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, którzy przemijają; 7. Lecz głosimy mądrość Boga w tajemnicy, zakrytą mądrość, którą przed wiekami Bóg przeznaczył ku naszej chwale;
W II wieku chrześcijaństwo wywądzące się z Galileli, regionu postrzeganego za zacofany i zamieszkany przez niewykształconych wieśniaków było traktowane przez cywilizowany świat pogardliwie. Jeszcze w 362 roku Imperator Julian Apostata dał temu wyraz podpisując 17 czerwca ustawę zabraniającą chrześcijanom nauczania literatury, odsyłając jednocześnie
„Galilejczyków do ich kościołów, aby tam komentowali Mateusza i Łukasza” – Julian Apostata, List 61(c)
Wyznawcom Chrystusa odmawiano rozumu, uznawano za intelektualnych karłów, zaś sama koncepcja Boga wcielonego i ukrzyżowanego, a co gorsza cieleśnie zmawrtwychwstałego wzbudzała śmiech (świat rzymski wierzył iż najwyższą formą bytu jest ten duchowy, nie cielesny zaś bogowie postrzegani byli jako mężni i zwycięscy zdobywcy – bohaterowie).
Wobec chrześcijan padały poważne zarzuty kanibalizmu (błędnie czyli cieleśnie rozumiana formuła Eucharystii), niemoralności (dzięki gnostyckim sektom uzurupującym sobie miano chrześcijańskich) i ateizmu (odrzucenie politeizmu).
Przeciwko tym zarzutom mężnie stanął jeden człowiek (więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 13, 2020 | Teologia historyczna
Pierwsi apologeci
1 Piotra 3:15 Lecz Pana Boga uświęcajcie w waszych sercach i bądźcie zawsze gotowi udzielić odpowiedzi każdemu, kto domaga się od was uzasadnienia waszej nadziei, z łagodnością i bojaźnią.
.
Gal. 2:4 A to z powodu wprowadzonych fałszywych braci, którzy się wkradli, aby wyszpiegować naszą wolność, jaką mamy w Chrystusie Jezusie, aby nas zniewolić.
Wzrost znaczenia herezji i heterodoksji w pierwszym Kościele wymusił na ortodoksyjnie wierzących nauczycielach podjęcia wyzwania i obrony wiary raz przekazanej świętym (Judy 1:3-4). Kościół pozbawiony apologetów i polemistów staje się łatwym łupem fałszywych nauczycieli, którzy jako synowie ciemności są sprytniejsi od swoich przeciwników czyli nauczycieli zdrowej nauki i gdy już zajmą odpowiednią pozycję za puplitem, poprzez zręczne machinacje eliminują głosicieli prawdy i rozpoczynają rzeź owiec. (Łuk. 16:8; Dzieje 20:29).
II wiek naszej ery to okres wybitnych postaci chrześcijańśkiej apologetyki
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 10, 2020 | Teologia historyczna
Skuteczne narzędzie rozeznania
1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was
W poprzednich wykladach przedstawione zostały herezje, jakie miały miejsce w I i II wieku istnienia Kościoła, które jednocześnie posiadają swoje odpowiedniki w czasach współczesnych:
1. Judaizatorzy – sekty szabatariańskie, Adwentyści Dnia Siódmego, żydujące odłamy mesjanizujących zielonoświątkowców, Rzymscy katolicy
2. Ebionici – antypawłowcy, Świadkowie Jehowy, Badacze Pisma,
3. Doketyzm i gnostycyzm – satanizm, feminizm, Mormonizm, Islam, odszczepienia ruchu zielonoświątkowego, New Age
4. Marcjonizm – sekty odróżniające złego boga Starego Testamentu od miłosiernego Boga Nowego Testamentu
5. Manicheizm – New Age, odszczepienia zielonoświątkowe
6. Monarchianizm – Unitarianie, antytrynitarze
7. Montanizm – ruch zielonoświątkowy
Historia Kościoła jest wielce adekwatna i pomocna dla Kościoła, ponieważ studiowanie tych starożytnych herezji pomaga w rozpoznaniu współczesnego kacerstwa, które w zasadzie nie tyle odzwierciedla co kopiuje wcześniejsze błędy nadając im nową powierzchowność. Studiowanie tych starożytnych błędów nie tylko można zauważyć jak one się rozwijały w historii Kościoła, ale jednocześnie udzielają odpowiedzi skierowanych przeciwko twierdzeniom dzisiejszych grup kultycznych.
Historia Kościoła pomaga również zobaczyć, jak wczesny Kościół odpowiadał na zagrożenia doktrynalne pomagając tym samym sformułować współczesną polemikę i apologetykę skierowaną przeciwko odstępczym naukom.Tak więc gdy następnym razem do drzwi zapukają uśmiechnięci panowie starając się przekonać, że ortodoksyjny trynitaryzm jest błędem, historia Kościoła dostarcza wielu odpowiedzi.
Historia Kościoła pomaga również wyposażyć zgromadzenie w interakcji skierowanej przeciw zielonoświątkowcom, Świadkom Jehowy, Mormonom, Muzułmanom, Rzymskim Katolikom, Adwentystom i każdej innej heretyckiej grupie jaką tylko możemy sobie wyobrazić.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 16, 2019 | Charyzmania, Teologia historyczna
Definicja herezji
Powstały w II wieku Montanizm (słowo to pochodzi od twórcy sekty, Montaniusza) w czasach swojego istnienia znany był pod nazwą „Nowe Proroctwo”, a z racji iż pochodził z prowincji Frygia zwany też był Frygianizmem a jego członkowie czasem garbatymi nosami.
Najsławniejszym propagatorem tego ruchu był Tertulian (160 – † 240 a.d.), upadły Ojciec Kościoła, który zniesmaczony problemami moralnymi, z jakimi nie radziło sobie wczesne chrześcijaństwo, pod koniec swojego życia stał się Montanistą.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 16, 2019 | Teologia historyczna
Definicja herezji
Monarchianizm jest herezją powstałą w II wieku, która przetrwała do III wieku a jej nazwa pochodzi od greckiego słowa μονάρχης monarchers oznaczającego zasadę pojedynczego autorytetu (od słów μόνος monos – jedyny, wyłączny i ἀρχή arche – władza).
Swoim zakresem dotyka ona relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym, monarchianiści głosili absolutną jedność Boga przeciwstawioną doktrynie Trynitarnej, błędnie interpretując ją jako tryteizm (współistnienie trzech Bogów).
Współczesnymi nosicielami tej toksycznej nauki są
- odszczepienia herezji zielonoświątkowstwa
- szczególnie Petnekostalizm Jedności Bóstwa (Oneness Pentecostalism, T. D. Jakes)
- Badacze Pisma Świętego
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 6, 2019 | Teologia historyczna
Osoba heretyka
Twórcą Manicheizmu był Mani (Manes / Manicheusz), który urodził się 14 kwiednia 216 roku w Selucji, mieście położonym w zachodniej Persji nad rzeką Tygrys niedaleko Babilonii. Heretyk zmarł ok. 276 roku w Gundiszapurze. Człowiek ten wychowywał się w środowisku elkazaitów, czyli w starożytnej synkretycznej pseudochrześcijańskiej sekcie mającej swoje korzenie u ebionitów i czerpał swoje idee z gnostycyzmu.
Tradycyjnie u źródeł herezji stało pozabiblijne objawienie, które Mani po raz pierwszy przeżył w wieku 12 lat a następnie po 12 latach kolejne. To ostatnie dało początek manicheizmowi, bredniom łączącym ze sobą koncepcje chrześcijańskie z irańskim zoroastrianizmem praktykującym kult ognia.
W XX wieku na pustyni Gobi został odnaleziony List-Fundament (dosł. List o fundamencie, łac. Epistola fundamenti) autorstwa Maniego, który był jednym ze świętych pism wyznawców manicheizmu. Mani przedstawia się w nim jako Manicheusz – apostoł Jezusa Chrystusa.
Manicheizm objął swoim zasięgiem znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy. Polemikę z heretykiem prowadził Augustyn z Hippony w 397 r. w dziele Przeciw listowi Maniego. Sam Augustym był adeptem manicheizmu w latach 373 – 382 a.d. aż do czasu przejścia na chrześcijaństwo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 19, 2019 | Eklezjologia: nauka o kościele, Sabatarianie i legaliści, Teologia historyczna
Czym jest Wielkanoc?
Rzym. 8:11 A jeśli Duch tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, mieszka w was, ten, który wskrzesił Chrystusa z martwych, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez swego Ducha, który w was mieszka.
Wielkanoc to czas, gdy wspominamy śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Wskrzeszenie leży w samym sercu wiary i nadziei chrześcijanina. Jeśli bowiem nie ma zmartwychwstania daremna jest wasza wiara i nadal jesteście w swoich grzechach (1 Kor. 15:17) a my sami jesteśmy fałszywymi świadkami Boga, bo świadczyliśmy o Bogu, że wskrzesił Chrystusa, którego nie wskrzesił (1 Kor. 15:15). Jeśli jednak Chrystus został wskrzeszony do życia, my będziemy wskrzeszeni razem z Nim A Bóg i Pana wskrzesił, i nas wskrzesi swoją mocą (1 Kor. 6:14).
Doktrynalnie rzecz ujmując nikt wyznający prawowierne chrześcijaństwo nie miał nigdy wątpliwości co do tego, że Chrystus został wskrzeszony w niedzielę czyli po szabacie.
Historycznie rzecz ujmując osią niezgody była kwestia: który dzień ważniejszy – piątek i śmierć Chrystusa, czy też niedziela i Jego zmartwychwstanie?
W artykule wskazane zostaną biblijne dowody na piątek jako dzień śmierci Pańskiej i niedzielę jako dzień zmartwychwstania oraz argumenty środowiska związanego z Apostołem Janem przemawiającymi na korzyść istotności piątku. Przeciwstawione im zostały kontrargumenty całego pozostałego Kościoła Chrześcijańskiego, który nacisk kładł na niedzielę.
(więcej…)
