utworzone przez Reformowani | lis 28, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wojna światów
2 Tes. 3:1-5
1. Na koniec, bracia, módlcie się za nas, aby słowo Pana szerzyło się i rozsławiało jak i u was;
2. I abyśmy byli wybawieni od przewrotnych i złych ludzi; nie wszyscy bowiem mają wiarę.
3. Lecz wierny jest Pan, który was utwierdzi i będzie strzec od złego.
4. Co do was, mamy ufność w Panu, że to, co nakazujemy, czynicie i będziecie czynić.
5. Pan zaś niech skieruje wasze serca ku miłości Bożej i ku cierpliwemu oczekiwaniu Chrystusa.
Ostatni rozdział Drugiego Listu do Tesaloniczan zawiera uniwersalny nakaz modlitwy do Jezusa Chrystusa. Obowiązuje on cały Kościół, wszystkich wierzących. W otwierających wersetach ukazane zostały błogosławione prawdy:
- przyczyny modlitwy: rozwój misji ewangelizacyjnej i ochrona przed przeciwnikami
.
- obiekt modlitwy, którym jest Chrystus, obrońca i strażnik Kościoła
.
- skutek modlitwy: wytrwanie świętych
W tym wszystkim należy pamiętać, że Chrystus nie może zawieść swojego ludu, ponieważ odkupienie, jakiego dokonał na krzyżu, gwarantuje wytrwanie najgorszych nawet koszmarów życia. Centralnym obiektem przesłania jest zatem Chrystus zabezpieczający Kościół w jego misji głoszenia Ewangelii oraz wierna modlitwa Kościoła jako środek łaski
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 25, 2025 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Słuchacze Chrystusa
Mat. 5:17-20
17. Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
18. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z prawa, aż wszystko się wypełni.
19. Kto by więc złamał jedno z tych najmniejszych przykazań i uczyłby tak ludzi, będzie nazwany najmniejszym w królestwie niebieskim. A kto by je wypełniał i uczył, ten będzie nazwany wielkim w królestwie niebieskim.
20. Mówię wam bowiem: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie obfitsza niż uczonych w Piśmie i faryzeuszy, żadnym sposobem nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Jesteśmy w piątym rozdziale Ewangelii Mateusza w wersetach 17-20. Tematem naszego rozważania będzie Boże Prawo, o którym mówi Jezus Chrystus. Wiemy, że znajdujemy się w momencie, w którym określiliśmy pierwotnego odbiorcę tekstu jako głównie osoby wierzące, o czym nam mówią wersety 3 do 11, kiedy to w serii wielu błogosławieństw zidentyfikowaliśmy, że to są wszyscy ci, którzy należą do Chrystusa, ponieważ posiadają konkretne cechy osób odrodzonych
- są ubodzy w duchu
- są zasmuceni przez Boga
- są miękkiego usposobienia
- łakną zewnętrznej sprawiedliwości
- są miłosierni
- mają czyste serca
- żyją w pokoju z Bogiem
- są z tego powodu prześladowani
Konsekwentnie o tej grupie mówi się, że do niej należy królestwo z wszystkimi jego przyszłymi błogosławieństwami:
Mat. 5:3-11 3. Błogosławieni ubodzy w duchu, ponieważ do nich należy królestwo niebieskie. 4. Błogosławieni, którzy się smucą, ponieważ oni będą pocieszeni. 5. Błogosławieni cisi, ponieważ oni odziedziczą ziemię. 6. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, ponieważ oni będą nasyceni. 7. Błogosławieni miłosierni, ponieważ oni dostąpią miłosierdzia. 8. Błogosławieni czystego serca, ponieważ oni zobaczą Boga. 9. Błogosławieni czyniący pokój, ponieważ oni będą nazwani synami Bożymi. 10. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie z powodu sprawiedliwości, ponieważ do nich należy królestwo niebieskie. 11. Błogosławieni jesteście, gdy z mego powodu będą wam złorzeczyć, prześladować was i mówić kłamliwie wszystko, co złe, przeciwko wam.
I w tym kontekście czytamy również o tym, że powinniśmy się weselić i radować w każdym prześladowaniu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 10, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Skała zgorszenia legalistów
Mat. 7:21 Nie każdy, kto mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto wypełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie.
W Ewangelii Mateusza 7:21 James White twierdzi, że znaczenie fragmentu „kto wypełnia wolę mojego Ojca”, to wiara i uczynki, a nie wiara wyłącznie w Ewangelię. White nie zgadza się z tymi, którzy interpretują te słowa jako oznaczające jedynie to, co zostało powiedziane o zbawieniu przez samą wiarę w Ewangelii Jana i Liście do Efezjan
Jan 6:29 Odpowiedział im Jezus: To jest dzieło Boga, abyście wierzyli w tego, którego on posłał.
Jan 6:40 I to jest wola tego, który mnie posłał, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.
Efez. 2:8-9 8. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. 9. Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił.
White, proponent herezji zbawienia panującego pana wyjaśnia tekst Mateusza na sposób legalistyczny i zgodny z teologią rzymskiego katolicyzmu.
Posłuchajmy własnych słów pana White, a potem prawidłowej interpretacji.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 16, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Preteryzm zdefiniowany
2 Kor. 3:14-18
14. Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie.
15. I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu.
16. Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.
17. Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność.
18. Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Termin preteryzm pochodzi od łacińskiego słowa (præter) oznaczającego „przeszłość”. Preteryści postulują, że teksty eschatologiczne przepowiadają przede wszystkim wydarzenia związane ze zniszczeniem świątyni i Jerozolimy. Zgodnie z tym poglądem, proroctwa te spełniły się podczas rzymskiego oblężenia i zniszczenia Jerozolimy w 70 r. n.e. . W tym miejscu należy zwrócić uwagę na rozróżnienie między częściowym a pełnym preteryzmem. Kenneth Gentry zauważa:
Pełny preteryzm uważa, że wszystkie proroctwa dotyczące drugiego przyjścia Chrystusa, a przede wszystkim „zmartwychwstania” wierzących, spełniły się w I wieku. Częściowi preteryści utrzymują, że większość tego, co zostało ogłoszone w Księdze Objawienia (i Mowie na Górze Oliwnej), spełniła się w I wieku, jednak nadal istnieje przyszły sąd, zmartwychwstanie umarłych i powrót Chrystusa w ciele. [1]
Problem z konsekwentnie preterystycznym odczytaniem tekstów proroczych polega na tym, że stają się one w dużej mierze nieistotne dla obecnych zmagań kościoła lub jego oczekiwania na przyszłe wypełnienie Bożych obietnic. Natomiast głoszenie o rzekomo mającym już miejsce zmartwychwstaniu, jak zauważa Paweł, jest wywracającą wiarę chrześcijańską herezją:
2 Tym. 2:17-18 17. A ich mowa szerzy się jak gangrena. Do nich należą Hymenajos i Filetos; 18. Którzy pobłądzili w sprawie prawdy, mówiąc, że zmartwychwstanie już nastąpiło, i wywracają wiarę niektórych
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 14, 2025 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Podstawa rozważania
Psalm 130:1-8
1. Pieśń stopni. Z głębokości wołam do ciebie, PANIE.
2. Panie, wysłuchaj mego głosu. Nakłoń swych uszu na głos mojego błagania.
3. PANIE, jeśli będziesz zważał na nieprawości, o Panie, któż się ostoi?
4. Ale u ciebie jest przebaczenie, aby się ciebie bano.
5. Oczekuję PANA, moja dusza oczekuje; i w jego słowie pokładam nadzieję.
6. Moja dusza oczekuje Pana bardziej niż strażnicy świtu, bardziej niż ci, którzy strzegą do poranka.
7. Niech Izrael oczekuje PANA; u PANA bowiem jest miłosierdzie i u niego obfite odkupienie.
8. On sam odkupi Izraela ze wszystkich jego nieprawości.
Psalm 130 opowiada nam dokładnie o ludzkim grzechu, Bożej świętości i sprawiedliwości i nadziei grzesznika. Zanim przejdę do podziału tego Psalmu, chciałbym na wstępie powiedzieć, że niektórzy twierdzą, że został on napisany przez Dawida [1].
- Albo w czasie prześladowań ze strony Saula w wielkim ucisku i obawie przed śmiercią właśnie z jego ręki
.
- Albo w czasie wielkiego udręczenia z powodu grzechu, jaki Dawid poczynił z Batszebą.
Przypominam, spłodził on z nią dziecko, podczas gdy Batszeba była żoną dowódcy jego wojska Uriasza, którego Dawid wydał na śmierć aby zatuszować swój grzech (2 Sam. 11;12). Zatem było to bardzo cudzołożne i bezbożne. I Psalm ten zalicza się do tak zwanych Psalmów pokutnych, choć lepiej zwać je Psalmami upamiętania. Inni natomiast uważają, że napisał go Ezdrasz lub inna pobożna osoba, która też była w niewoli. Niektórzy żydowscy hebrajscy interpretatorzy, tak jak A Ezra i Obadiasz mówią, że odnosi się on do Izraela w niewoli. A syryjski tytuł tego Psalmu brzmi
jeden z Psalmów w niebowstąpienia. Mówi o Nechamiaszu, nawiązuje w nim do modlitwy męczenników.
Oczywiście Psalm można zastosować do każdej osoby znajdującej się w trudnej sytuacji zewnętrznej lub wewnętrznej, ponieważ widzimy w nim zwrot do Boga o pomoc, o wybawienie, o łaskę, przebaczenie, miłosierdzie i możemy zachęcać tym Psalmem siebie i innych właśnie do pokładania całej nadziei w Panu Bogu. Taki jest ogólny zarys tego Psalmu.
Chciałby zaproponować następujący jego podział
Część osobista, , która odnosi się do każdego chrześcijanina
1) Totalna deprawacja i nieszczęścia jako konsekwencje grzechu werset 1
2) Rzeczywistość upamiętania, i wynikające z tego duchowe pobudzenie, werset 2
3) Boża święta sprawiedliwość, przyczyna poprzedniego werset 3
4) Boże miłosierdzie jako ukojenie dla upamiętanych grzeszników, werset 4
5) Nadzieja grzesznika, którą jest Bóg wersety 5-6
Część eklezjalna, odnosząca się do Kościoła jako zbiorowości
6) Kościół w utrapieniu werset 7
8) Kościół odkupiony werset 8
Zanim przejdziemy do analizy Psalmu, zobaczymy najpierw jak papiści wypaczali znaczenie tego świętego tekstu, zapoznamy się z ich barbarzyńską profanacją.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 29, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wprowadzenie
Mat. 5:19-20
19. Kto by więc złamał jedno z tych najmniejszych przykazań i uczyłby tak ludzi, będzie nazwany najmniejszym w królestwie niebieskim. A kto by je wypełniał i uczył, ten będzie nazwany wielkim w królestwie niebieskim.
20. Mówię wam bowiem: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie obfitsza niż uczonych w Piśmie i faryzeuszy, żadnym sposobem nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Znajdując się w piątym rozdziale Ewangelii Mateusza w wersetach 19 do 29, chciałbym zaproponować pewne pewien podział analizy tego materiału.
1) Po pierwsze sprawdzimy jaka jest błędna jego interpretacja tekstu
2) Potem zbadamy sedno wersetu 20, którym jest negacja legalizmu, afirmacja sprawiedliwości przypisanej sprawiedliwości Chrystusa oraz afirmacja uświęcenia.
3) Następnie powołamy się na przykłady, jakie podał Chrystus dowodzące jego tezy wersety 21-28
4) W końcu znajdziemy dowód tego wszystkiego w wersecie 29
Rozważmy powyższe punkty.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 23, 2025 | Soteriologia: nauka o zbawieniu
Książka „Sól ziemi, światłość świata: chrześcijańskie zmagania z grzechem i herezją” (do pobrania tutaj) jest dziełem szczególnym. Nie tylko dlatego, że podejmuje jeden z najbardziej znanych fragmentów Pisma Świętego – nauczanie Chrystusa o soli ziemi i światłości świata – ale przede wszystkim dlatego, że czyni to z perspektywy czystej, reformowanej ortodoksji. Autor jasno i bezkompromisowo ukazuje kontrast pomiędzy Ewangelią łaski a jej wypaczeniami, które w historii Kościoła przybierały różne formy: od arminianizmu po współczesne nurty neo-ewangelikalne i pentekostalne.
W czasach, gdy wiele wspólnot dryfuje ku relatywizmowi i rozmyciu doktryny, ta książka jest niczym sól zachowująca przed zepsuciem. Z pasją i odwagą przypomina, że jedyną pewnością zbawienia jest niezmienne dzieło Chrystusa – Jego doskonałe usprawiedliwienie i Jego wieczne wstawiennictwo za wybranymi. Wszelka inna nauka, która sugeruje możliwość utraty zbawienia, zostaje tutaj obnażona jako zamach na samą istotę Ewangelii.
Zaletą tej książki jest jej jasność i pastoralny charakter. Autor nie poprzestaje na polemice, ale prowadzi czytelnika do źródła pewności – do samego Chrystusa. Pokazuje, że prawdziwa sól i prawdziwe światło to Ewangelia, która nie tylko usprawiedliwia, ale i uświęca. W ten sposób książka staje się pomocą dla wszystkich, którzy zmagają się ze zwątpieniem, lękiem czy pokusą legalizmu i antynomianizmu.
Jej użyteczność jest więc dwojaka: z jednej strony broni czystej nauki Kościoła Reformowanego, z drugiej zaś umacnia wierzących, aby mogli z ufnością spocząć w Chrystusie, wiedząc, że „ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy je aż do dnia Jezusa Chrystusa” (Filip. 1:6).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 19, 2025 | Chrześcijańska moralność, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Dylemat chrześcijanina
Gal. 2:5 Nie ustąpiliśmy im ani na chwilę i nie poddaliśmy się, aby pozostała wśród was prawda ewangelii.
Czy możemy oddzielić głoszenie Ewangelii Jezusa Chrystusa od polemicznego obalania błędów i apologetyki jej świętego przekazu? Czy w głoszeniu Ewangelii nie wypada cytować zewnętrznych źródeł? Czy Ewangelia zostaje zanieczyszczona jeśli jej głoszenie czynione jest jako przeciwstawienie złej teologii? Innymi słowy, czy nie powinniśmy odnosić się ani do herezji ani cytatów dobrych teologów?
Są to istotne pytania a naszą tezą jest twierdzenie, że Ewangelia to także jej obrona poprzez piętnowanie herezji rodem z piekła. Gdybyśmy od tego odeszli to zaczniemy kuleć aż do upadku. Ewangelia i jej obrona to jedno. Jest to wyraźnie nauczane w Liście do Galacjan, kościoła zaatakowanego przez judaizancki legalizm. Apostoł napisał, że w obronie Ewangelii był nieustępliwy oraz że walczył o Ewangelię bez możliwości poddania tej walki. On ją głosił, on jej bronił. Kiedy głosił Ewangelię, czynił to w sposób apologetyczno-polemiczny. Obalał fałszywe doktryny w celu zachowania prawdy. Gdyby odpuścił walkę o prawdę, gdyby porzucił niszczenie herezji, prawda Ewangelii z czasem zanikłaby w kościołach, o które duchowo się troszczył.
Ale to nie jedyne świadectwo jakie mamy na poparcie naszego twierdzenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 9, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Analogia Scriptura i historia kościoła
Mat. 5:13-16
13. Wy jesteście solą ziemi; lecz jeśli sól zwietrzeje, czym ją posolą? Na nic się już nie przyda, tylko na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.
14. Wy jesteście światłością świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze.
15. Nie zapala się świecy i nie stawia jej pod naczyniem, ale na świeczniku, i świeci wszystkim, którzy są w domu.
16. Tak niech wasza światłość świeci przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili waszego Ojca, który jest w niebie.
W interpretacji Słowa Bożego zawsze stosujemy zasadę „analogii wiary”, która polega na przechodzeniu od podstawowych i jasnych artykułów wiary do zrozumienia tych mniej jasnych. Badając użycia frazy „sól ziemi” i „światłość świata” udamy się do Pisma Świętego, aby poznać umysł Chrystusa i Jego autorską intencję, tak abyśmy prawidłowo rozumiejąc co Chrystus miał na myśli wypowiadając te słowa, mogli potwierdzić wyrażoną dotychczas doktrynę.
Zwrócimy się także do historii kościoła i Reformacji, w celu potwierdzenia ciągłości nauczania. To zaiste fascynująca podróż
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 29, 2025 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Znak czasów ostatecznych
1 Kor. 1:27-30
27. Ale Bóg wybrał to, co głupie u świata, aby zawstydzić mądrych, wybrał to, co słabe u świata, aby zawstydzić mocnych.
28. I to, co nieszlachetne u świata i wzgardzone, wybrał Bóg, a nawet to, co nie jest, aby to, co jest, obrócić wniwecz;
29. Aby nie chlubiło się przed nim żadne ciało.
30. Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
Zgodnie z nauczaniem zawartym w Pierwszym Liście do Koryntian, Bóg wybrał do zbawienia grzeszników. Grzeszność wybranych przejawia się w głupocie i słabości. Te dwa aspekty opisują zakres upadku: jest on całkowity.
- Brak mądrości świadczy o niezdolności zrozumienia prawdy o Bogu, Jego świętości, dobroci i sprawiedliwości.
.
- Brak siły oznacza niezdolność czynienia dobra i sprawiedliwości.
Grzesznik niczym w bezdennej przepaści znajduje się w objęciach nieprawości. Jest nierozumny. Jest bezsilny. Może tylko grzeszyć. Może tylko coraz bardziej zasługiwać na karę. Grzesznik jest rozpaczliwie zdany na Bożą łaskę. Bożym rozwiązaniem problemu jest krzyż. Chrystus na krzyżu stał się odkupieniem dla wybranego ludu. Katechizm Heidelberski ukazuje nam błogosławioną prawdę konsekwencji odkupienia krwią Chrystusa:
Pytanie 70: Jakie są następstwa obmycia krwią i Duchem Chrystusa?
.
Po pierwsze – uzyskanie z łaski Boga odpuszczenia grzechów ze względu na krew przelaną za nas na krzyżu przez Jezusa Chrystusa; po drugie – odnowienie człowieka przez Ducha Świętego i uświęcenie go jako własności Jezusa Chrystusa, by dzięki temu człowiek taki coraz mniej podlegał władzy grzechu, żył nienagannie, zgodnie z wolą Bożą. (Hebr.9:2; Jan1:33; Obj.1:5; Jan 3:5; 1 Kor. 6:9,11; Rzym. 6:4) [1]
Na krzyżu Mesjasz nie tylko wyjednał doskonałą sprawiedliwość, przypisywaną ku zbawieniu wybranych (odpuszczenie grzechów), ale także dokonał ich całkowitego uświęcenia (odnowienie przez Ducha). Chrystus uświęca doskonale tych, którym zapewnił usprawiedliwienie. Warto o tym pamiętać z kilku powodów:
- jest to pomocne przy odrzucaniu herezji powszechnego odkupienia Arminian, rzymskich katolików i Amyraldian (ponieważ usprawiedliwieni są także uświęceni, zatem nie jest możliwe aby zakres śmierci Chrystusa obejmował każdego człowieka)
.
- równie użyteczną jest ta wiedza przy zwalczaniu herezji ingerujących w zbawienie, gdzie usprawiedliwienie i uświęcenie rozpatrywane jest jako jedno dzieło
.
- w ostateczności pomaga obalić fałszywą teologię wymuszającą współpracę Boga i człowieka w dziele uświęcenia
Prawdy odkupienia nie da się przecenić.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 14, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Tekst źródłowy
2 Kor. 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Co oznacza przemiana z chwały w chwałę?
Jeśli rozważymy podmiot przemiany to osoby już odrodzone, to ci którzy JUŻ patrzą na chwałę Pana (patrzymy na chwałę Pana). Z drugiej strony czas przemiany upewnia nas o ciągłym procesie. Greka używa tu czasownika μεταμορφούμεθα metamorfoumetha czasu teraźniejszego strony czynnej. Czas ten wyraża czynność trwającą stale, wyraża działania jako nieustanne.
Przemiana z chwały w chwałę odnosi się do stałego procesu przemiany obecnego w odrodzonych chrześcijanach tak, aby odrodzony, upodobniony do Chrystusa chrześcijanin przez swoje postępowanie wyrażał i ukazywał światu chwałę samego Mesjasza. Również śmierć Chrystusa uzdalnia chrześcijanina do właściwego oddawania chwały Bogu przez uśmiercenie starego ciała, rozumiemy to utratę władzy przez grzech, a nowy, stworzony na obraz Boży człowiek rozumiejąc jaka jest wola Boża, mógł ofiarować uwielbienie i wdzięczność. Jak zauważa słusznie Katechizm Heideblerski:
Pytanie 43: Co jeszcze zawdzięczamy ofierze i śmierci krzyżowej Jezusa Chrystusa?
.
Dzięki Jego mocy „stary człowiek”, jaki żył w nas, zostaje wraz z Jezusem Chrystusem ukrzyżowany, zabity i pogrzebany, aby nasze ciało ze swymi pożądaniami nie miało już więcej nad nami władzy i abyśmy odtąd samych siebie mogli ofiarowywać Chrystusowi w akcie wdzięczności. [1]
Biblijna podstawa nauczania Katechizmu jest taka:Usprawiedliwienie uwalnia od mocy grzechu niszcząc dominującą jego moc
Rzym. 6:6-7 6. Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z nim, aby ciało grzechu zostało zniszczone,żebyśmy już więcej nie służyli grzechowi. 7. Kto bowiem umarł, został usprawiedliwiony(a przez to uwolniony) odgrzechu.
W chrześcijaninie zamieszkuje Chrystus przez wiarę, to, że żyję już nie ja, lecz Chrystus dowodzi konieczności świętego życia
Gal. 2:20 Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany: żyję, ale już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus. A to, że teraz żyję w ciele, żyję w wierze Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał za mnie samego siebie.
Jest to nazwane wskrzeszeniem do życia przez wiarę. Ciało umiera wraz z włączeniem człowieka do ciała Chrystusa. Jest to dramatyczna przemiana, choć jeszcze nie w pełni doskonała ale wyraźnie widoczna i zauważalna.
Kol. 2:12 Pogrzebani z nim w chrzcie, w którym też razem z nim zostaliście wskrzeszeni przez wiarę, która jest działaniem Boga, który go wskrzesił z martwych.
Stąd wezwanie oparte o miłosierdzie Boże: ci którzy są jego podmiotami powinni rozeznawać jak postępować opierając się o spisane Słowo
Rzym. 12:1 Proszę więc was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali wasze ciała jako ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest wasza rozumna służba.
Rozwińmy te argumenty
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 8, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Niezmienny, Boży standard
Mat. 5:19 Kto by więc złamał jedno z tych najmniejszych przykazań i uczyłby tak ludzi, będzie nazwany najmniejszym w królestwie niebieskim. A kto by je wypełniał i uczył, ten będzie nazwany wielkim w królestwie niebieskim.
Czy Jezus w Ewangelii Mateusza naucza, że nawet jeśli prawdziwie wierzący łamie przykazania, nadal będzie zbawiony, ale będzie miał niższą rangę w niebie? Czy to oznacza, że wszyscy będziemy mali w porównaniu z Jezusem?
Ten fragment jest mocnym przypomnieniem o znaczeniu i trwałości prawa Bożego. Ci, którzy sugerują, że prawo Boże nie ma miejsca w życiu chrześcijan Nowego Testamentu, mylą się, patrząc na ten jeden werset, choć niektórzy z nich twierdzą również, że królestwo, o którym mówi tu Jezus, jest tylko dla Żydów, a nie dla nas wszystkich.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 6, 2025 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wprowadzenie
Hebr. 7:21-26
21. Tamci bowiem zostali kapłanami bez przysięgi, ten zaś na podstawie przysięgi tego, który powiedział do niego: Przysiągł Pan i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka;
22. O tyle też Jezus stał się poręczycielem lepszego przymierza.
23. A wprawdzie tamtych kapłanów było wielu, gdyż śmierć nie pozwoliła im trwać na zawsze.
24. Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające.
25. Dlatego też całkowicie ma moc zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.
26. Takiego to przystało nam mieć najwyższego kapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników i wywyższonego ponad niebiosa;
Jezus Chrystus ukazany jest w Liście do Hebrajczyków jako Arcykapłan ustanowiony przez Boga na podstawie złożonej przysięgi. Kapłaństwo Chrystusa określone zostało jako nieprzemijające i to będzie przedmiotem naszego rozważania. Co oznacza nieprzemijalność kapłaństwa Chrystusowego? oraz od kiedy Chrystus jest Arcykapłanem? -będą to główne pytania, na które damy Biblijną, a zatem autorytatywną odpowiedź.
Kapłaństwo Chrystusa według porządku Melchizedeka rozważyć musimy w kontekście nałożonych na ten urząd obowiązków: wstawiennictwa, zadośćuczynienia i autorytetu. Kiedy Chrystus stał się Arcykapłanem? Czy Jego urząd zaczął się
- po wniebowstąpieniu, w czasie uwielbienia?
.
- w czasie ziemskiego wcielenia i uniżenia?
.
- po chrzcie wodnym?
.
- w czasie całego okresu wcielenia?
.
- a może od wieczności?
Rozważmy błogosławioną prawdę o nieprzemijającym Arcykapłaństwie Chrystusa patrząc na teologiczne konsekwencje właściwie pojmowanej Chrystologii tak dla doktryny kościoła i zbawienia .
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 4, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Fałszywe eschatologie
Rzym. 5:15 Lecz z przestępstwem nie jest tak, jak z darem łaski. Jeśli bowiem przez przestępstwo jednego wielu umarło, tym obficiej spłynęła na wielu łaska Boga i dar przez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa.
Oprócz postmilenializmu, niektórzy premilenialiści posługują się fragmentem z Rzymian 5:15, argumentując, że liczba zbawionych będzie większa niż liczba potępionych. Premilleniaryzm utrzymuje, że w przyszłości nastąpi złoty wiek trwający 1000 lat (choć niektórzy premilenialiści są otwarci na nieliteralną interpretację 1000 lat), w którym większość ludzi na planecie będzie prawdziwymi chrześcijanami. W przeciwieństwie do postmilenialistów, premilenializm przewiduje, że przyszły złoty wiek nastąpi po drugim przyjściu Pana.
Istnieją zasadniczo dwa rodzaje premilenializmu.
- Zgodnie z historycznym premilenializmem nastąpi 1000-letni złoty wiek.
.
- Ponadto, dyspensacjonalistyczny premilenializm zakłada, że 1000-letni złoty wiek poprzedzi dosłowny 7-letni ucisk.
Niektórzy premilenialiści, podobnie jak postmilenialiści, twierdzą, że w przyszłym złotym wieku tak wielu zostanie zbawionych, że doliczając do nawróconych przed tym okresem, przewyższą oni wszystkich zmartwychwstałych ze wszystkich epok. Jednak nawet jeśli potraktujemy 1000 lat z Apokalipsy 20 dosłownie i przeniesiemy je na przyszłość, należy zauważyć, że fragment ten stwierdza, iż pod koniec tego okresu liczba niegodziwych znacznie przewyższy liczbę sprawiedliwych:
Obj. 20:8-9 8. I wyjdzie, aby zwieść narody z czterech krańców ziemi, Goga i Magoga, by zgromadzić je do bitwy. A ich liczba jest jak piasek morski. 9. I wyszli na szerokość ziemi, otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. Zstąpił jednak ogień od Boga z nieba i pochłonął ich.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 19, 2025 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Zapowiedziana zmiana
2 Kor. 3:14-18
14. Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie.
15. I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu.
16. Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.
17. Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność.
18. Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Główną myślą Pawła, przekazywaną w wersecie 18 jest chwała, w szczególności chwała Pana Jezusa widoczna w zbawieniu grzesznika. Chrystus emanuje chwałą, która może być podziwiana jedynie przez Jego wyznawców – wszystkich chrześcijan. Stwierdzenie o „odsłoniętej twarzy„ odnosi nas wprost do dzieła Ducha: nawrócenia i oświecenia, które zapewnił „nam wszystkim„.
Mówiąc o zwierciadle Bóg daje do zrozumienia, że obserwacja nie odbywa się przez fizyczne oczy, ale przyjmowana jest przez wiarę: poprzez zrozumienie prawdy o Chrystusie jako wcielonym Bogu i krzyżu, Jego chwalebnym dziele odkupienia wybranych. Zarówno zdolność do podziwiania dzieła Chrystusa, jak i aplikacja wszystkich wcześniej wymienionych łask jest dziełem Ducha Świętego. To On uzdalnia, wprowadza w prawdę, dając właściwe jej zrozumienie.
Chrześcijanin zatem obdarzony zostaje obrazem Bożym. Jego wewnętrzny, doskonały, stworzony w sprawiedliwości człowiek (Efez. 4:24; Kol. 3:10) poprzez oświecony rozum (1 Jana 5:20) odnawia się w poznaniu Boga (Jan 17:3), a mając prawdziwe poznanie, w rezultacie zmienia swoje postępowanie, coraz bardziej upodabniając się do Chrystusa (1 Jana 4:7). W ten sposób zostaje przemieniony z „chwały w chwałę” – aby coraz bardziej przypominać swojego Pana i Zbawiciela jednocząc się z Bogiem w świętości umysłu.
Trzy analogiczne fragmenty Pisma Świętego wyjaśniają kwestię chwały jako jedność w świętości, zjednoczenie, upodobnienie do chwalebnego obrazu Syna umożliwione przez duchowe poznanie Chrystusa jako Boga i doskonałego człowieka:
Jan 17:22 I dałem im tę chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jesteśmy jedno.
.
Rzym. 8:29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi.
.
2 Kor. 4:6 Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa.
Przemiana z chwały w chwałę odnosi nas zatem do sedna i celu Bożego Przymierza: ostatecznej pełni wiecznej społeczności ze Stwórcą. Bóg zbawił swój lud nie tylko od grzechu, ale ku świętości. Prawda o przymierzu jako doskonałej i niezakłóconej grzechem relacji między Stwórcą a odkupionym stworzeniem w wieczności jest tym samym jasno wyrażona. Jak zauważył Herman Hoeksema:
„Życie wieczne to poznanie Boga i społeczność z Bogiem, zakorzenione we wcieleniu i dane nam przez Ducha Syna Bożego. Jest to prawdziwa i najbardziej intymna wspólnota, o której Pan mówi w swojej modlitwie kapłańskiej” [1]
Tego naucza Paweł, tego naucza prawowierny Kościół. Jednak nie wszyscy podzielają biblijny pogląd.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 22, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wiara od łona matki
Psalm 22:9 Ale to ty mnie wydobyłeś z łona, napełniłeś mnie ufnością jeszcze u piersi mojej matki.
Zanim przejdziemy do argumentów Francisa Turretina, wczesnego Reformatora, które gorąco ślemy naszym Braciom, Reformowanym Baptystom, zdefiniujmy zależność między wiarą a ufnością. Otóż
a) ufność jest immanentnym elementem wiary w taki sposób, że oba pojęcia przedstawiane są w Piśmie Świętym jako synonimy; tak więc kroczyć w ufności względem Pana, którego nie widzimy, jest tożsame z kroczeniem w wierze, bez widzenia Boga oczami fizycznymi, ale za to widząc Go oczami duchowymi
2 Kor. 5:6-7 6. Tak więc mamy zawsze ufność, wiedząc, że dopóki mieszkamy w tym ciele, tułamy się z dala od Pana. 7. (Przez wiarę bowiem kroczymy, a nie przez widzenie.)
b) ufność jest zwieńczeniem wiary – kto ma wiarę w Boga musi ufać Bogu, stąd, jeśli mamy wiarę, przystępujemy do Boga z ufnością, czyli z wiarą, że nas nie odrzuci, ale wysłucha
Efez. 3:12 W nim mamy śmiałość i przystęp z ufnością przez wiarę jego.
c) ufność, będącą darem Ducha Świętego, posiadają jedynie dzieci obietnicy
Dzieje 2:39 Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.
Teraz w kontekście definicji możemy zadać pytanie: Czy niemowlęta mają wiarę? Psalm 22:9 twierdzi, że jest to całkiem zasadne założenie, ponieważ dziecko ssące pierś, może być przez Boga napełnione ufnością, czyli wiarą w Niego, jeszcze w łonie matki.
O jaką jednak wiarę chodzi? Aktywną czy raczej o zasadę?
Posłuchajmy argumentacji Francisa Turretina, który jeszcze lepiej pomoże zrozumieć ortodoksyjne, Reformowane i Kalwińskie stanowisko, kontrastując je z poglądami baptystów i luteran.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 14, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Głos z przeszłości
2 Piotra 3:9 Nie zwleka Pan ze spełnieniem obietnicy, jak niektórzy uważają, że zwleka, ale okazuje względem nas cierpliwość, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy doszli do upamiętania.
Święci z czasów Piotra mieli problem, bardzo poważny problem duchowy, który powstał w wyniku działalności licznych fałszywych nauczycieli tamtych czasów. Jak wiemy, Drugi List Powszechny Piotra jest ostrzeżeniem przed fałszywymi nauczycielami i szydercami, którzy miłują nagrodę Balaama i chcą handlować kościołem.
2 Piotra 2:15 Opuścili oni prostą drogę i zbłądzili, podążając drogą Balaama, syna Bosora, który umiłował zapłatę za niesprawiedliwość;
Ci fałszywi nauczyciele zaatakowali ludzi Boga w najważniejszym punkcie: nadziei!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 8, 2025 | Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Błogosławieństwa soteriologiczne
1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
Dla Kalwina nie tylko usprawiedliwienie i uświęcenie, ale wszystkie inne elementy ordo salutis, czyli porządku zbawienia, również istnieją tylko „w Chrystusie”. To służy chwale naszego Zbawiciela:
…wszystkie części naszego zbawienia zawarte są w Chrystusie …[tak], że On sam powinien jaśnieć i być widocznym ponad wszystkimi stworzeniami, jako że jest początkiem i końcem wszystkich rzeczy! [99]
Reformator z Genewy serdecznie aprobowałby Duży Katechizm Westminsterski, Pytania i Odpowiedzi 69:
Pytanie 69. Na czym polega społeczność w łasce, którą członkowie Kościoła niewidzialnego mają z Chrystusem?
.
Społeczność w łasce, którą członkowie Kościoła niewidzialnego mają z Chrystusem, polega na ich uczestnictwie w mocy jego pośrednictwa w ich usprawiedliwieniu, usynowieniu, uświęceniu i wszystkim innym, co w życiu doczesnym objawia ich unię z nim.
Nie dziwi nas wcale, że Kalwin jako teolog suwerenności Boga słusznie stwierdza, że to Wszechmogący jednoczy nas z Jezusem na początku naszego życia chrześcijańskiego.
2 Tes. 1:1 Paweł, Sylwan i Tymoteusz do kościoła Tesaloniczan, który jest w Bogu, naszym Ojcu, i Panu Jezusie Chrystusie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 28, 2025 | Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Zgubna droga
Wiara demonów
Jakuba 2:19 Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, i dobrze czynisz. Demony także wierzą i drżą.
Lewis, podobnie jak demony, o których wspomina Jakub, wierzył w jednego Boga. Człowiek ten opowiada o swoim nawróceniu na monoteizm w swojej autobiografii Surprised by Joy. W ostatnim rozdziale tej książki krótko omawia swoje „nawrócenie na chrześcijaństwo”.
Jednak, ściśle rzecz biorąc, nawet to jego nawrócenie, nie mówiąc już o tym na monoteizm, nie jest nawróceniem na chrześcijaństwo, lecz na przekonanie, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. To również wydaje się być wiarą co najmniej jednego demona, który w Ewangelii Marka zwraca się do Jezusa jako do „Świętego Bożego”, który przyszedł, aby go zniszczyć.
Marek 1:24 Ach, cóż my z tobą mamy, Jezusie z Nazaretu? Przyszedłeś nas zniszczyć? Wiem, kim jesteś: Świętym Boga.
Uznanie Jezusa za Mesjasza lub nawet za istotę boską nie jest wystarczające do zbawienia, ponieważ judaizujący w Galacji, na których Apostoł Paweł rzuca potępiające klątwy, wierzyli zarówno w Jezusa jako Mesjasza, jak i w boskość Chrystusa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 26, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Soteriologia w ogólności
Rzym. 8:10 Ale jeśli Chrystus jest w was, to ciało jest martwe z powodu grzechu, a duch jest żywy z powodu sprawiedliwości.
Na początku rozdziału zatytułowanego „Kalwin o zbawieniu”, traktującego o doktrynie soteriologii naszego Reformatora, W. Gary Crampton stwierdza:
„Zbawienie wybranych od początku do końca jest wynikiem ich relacji z Chrystusem; to znaczy, ich bycia w jedności z Nim”.[73]
David Engelsma ma rację:
„Kalwin chce, abyśmy postrzegali zbawienie jako jedność z Chrystusem i taką jedność, w której sam Chrystus jest w nas”.[74]
Jeśli dobrze rozumiemy, można nawet powiedzieć, że soteriologia dla Kalwina jest jednością. [75]
(więcej…)
