utworzone przez Reformowani | mar 9, 2019 | Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Zgubna droga
„Kto ma być zbawiony będzie. Ale to Bóg wie, kto konkretnie to jest, a kto nie, my nie… nasza pewność nie jest argumentem.” – Janusz Kucharczyk, wykładowca WBST
Ewangelia kontra fałszywa religia
Ewangelia jest jasna, prosta i nie posiada dwuznaczności. Słowo Chrystusa to tak – tak i nie – nie. Niejednoznaczność to cecha fałszywej religii. Fałszywa religia będzie nauczać, że żaden człowiek nie może wiedzieć czy jest zbawiony. Owszem, herezja nie musi koniecznie zaprzeczać możliwości zbawienia, lecz postawi każdego wyznawcę w pozycji całkowitej niepewności. Innymi słowy, ten kto tkwi w fałszywej religii będzie nauczany, że nie może wiedzieć na pewno, czy jest zbawiony.
Oto słowa diabła:
„Chociaż nasze osobiste zbawienie nie jest zapewnione, wciąż musimy w nie mieć nadzieję. W Biblii św. Paweł używa zwrotów: „nadziei zbawienia” lub „nadziei na życie wieczne” . Gdybyśmy mieli pewność o niebie, to nie byłoby potrzeby nadziei. Nadzieja to nie to samo, co pewność.
.
Nadzieja jest ufnym oczekiwaniem błogosławieństwa Bożego i uszczęśliwiającego oglądania Boga; jest także lękiem przed obrażeniem miłości Bożej i spowodowaniem kary. [kkk 2090]”
.
Źródło
Ujmując to inaczej według Rzymu nadzieja jest dwuznaczna: z jednej strony to oczekiwanie na zbawienie, nie w sensie pewności lecz w sensie życzeniowym, z drugiej strony nadzieja to strach przed Bożą karą.
- zbawienie i zatracenie wierzącego są tak samo prawdopodobne
/
- to prowadzi do braku pewności co do stanu, w jakim człowiek się znajduje
.
- nikt nie może być pewnym swojego zbawienia, tak samo jak nikt nie może być pewny swojego potępienia
Nauka reprezentowana przez Rzym oraz przez Janusza Kucharczyka mają to samo źródło i nie jest nim Chrystus.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 4, 2019 | Ekumenizm, Rzymski katolicyzm
Słowo dla ekumenistów
Kanony z Dort 1.7
Wybranie jest niezmiennym zamiarem Boga, poprzez który Bóg przed założeniem świata, według suwerennego upodobania woli swojej, z całego rodzaju ludzkiego, który z własnej winy upadł z pierwotnego stanu czystości w grzech i zgubę, wybrał pewną liczbę osób do zbawienia w Chrystusie, którego od wieczności wyznaczył Pośrednikiem i Głową wybranych, oraz fundamentem zbawienia.
Przysłów 17:15 Kto usprawiedliwia niegodziwego i kto potępia sprawiedliwego, obaj budzą odrazę w PANU.
Swego czasu baptystyczny ksiądz i zarazem głowa tegoż kościoła napisał, że katolicki papież może być osobą zbawioną, narodzoną z góry. Stwierdził o Franciszku, że to może być brat w Chrystusie.
„Uważam jednak, że jako protestanci nie powinniśmy odmawiać Bogu prawa powołania autentycznie gorliwego chrześcijanina na zwierzchnika kościoła rzymskokatolickiego” – Jego Ekscelencja ksiądz Mateusz Wichary, źródło
W tym momencie każdy szanujący się chrześcijanin powinien natychmiast opuścić denominację baptystów prowadzoną najwyraźniej przez duchowych ślepców a każdy nominalny członek tego ugrupowania rozważyć powrót na łono świętej mateczki wszystkich kościołów, bo przecież i tam głoszona jest zdrowa ewangelia. Po co zatem należeć do jakiejś mniejszościowej „sekty” skoro można praktykować swoją religię tam, gdzie bezpieczniej no i rodzina się nie będzie czepiać?
Ale to nie wszystko. Jeśli Franciszek może być nazwany „bratem w Chrystusie” to tym bardziej nasz rodak, największy z papieży czyli pan Karol Wojtyła. Czy drogi czytelniku możesz sobie wyobrazić, że ten człowiek, tak jak każdy rzymsko katolicki papież poszedł na zatracenie? Czy to cię szokuje jako chrześcijanina? Jeśli tak, możemy mieć poważne wątpliwości co do twojego zrozumienia tak Ewangelii, jak i instytucji papieża, ponieważ usprawiedliwiasz niegodziwego. Tym budzisz w Bogu odrazę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 11, 2019 | Rzymski katolicyzm
Credo papistów
„Wierzymy we wspólnotę wszystkich wiernych chrześcijan, a mianowicie tych, którzy pielgrzymują na ziemi, zmarłych, którzy jeszcze oczyszczają się, oraz tych, którzy cieszą się już szczęściem nieba, i że wszyscy łączą się w jeden Kościół; wierzymy również, że w tej wspólnocie mamy zwróconą ku sobie miłość miłosiernego Boga i Jego świętych, którzy zawsze są gotowi na słuchanie naszych próśb” – (Wyznanie wiary Ludu Bożego, 30)
W kulcie Rzymskim tak zwane „świętych obcowanie” odbywa się na trzech płaszczyznach:
- Wyznawcy pielgrzymujący na ziemi
- Wyznawcy przebywający w czyścu
- Wyznawcy będący w niebie
Według doktryny wszystkie trzy grupy mogą się za sobą wstawiać nawzajem. Zatem:
- Ziemscy wyznawcy papieża mogą wstawiać się za jego wyznawców przebywających w czyścu, np. poprzez umartwianie się, ofiary finansowe,.
- Mogą też prosić wyznawców papieża przebywających w watykańskim niebie o wstawiennictwo np. w rycie zwanym Litaniia do wszystkich świętych
- Również wyznawcy, którym papież zezwolił na wejście do nieba poprzez nadanie im statusu świetych, mogą wstawiać się za tych mniej szczęśliwych, którzy ciągle w czyścu przebywają
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 26, 2018 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Błędna koncepcja
Istnieje pogląd, jakoby zaraz po śmierci Apostołów Kościół Chrystusa Pana stoczył się w otchłań herezji aby ostatecznie, w krótkim czasie ukonstytuował się twór zwany Rzymskim katolicyzmem. Okazuje się jednka, że proces upadku nominalnego chrześcijaństwa nie był natychmiastowy i trwał całe wieki a prawdziwi chrześcijanie, choć w mniejszości, zawsze istnieli obok odszczepieńców. Sobór Nicejski, któremu patronował cesarz Konstantyn Wielki nie dał początku rzymskiemu katolicyzmowi.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 13, 2018 | Rzymski katolicyzm
Ojciec dyrektor założyciel
„Jeśli mój ojciec okazałby się heretykiem, sam bym nazbierał drewna, aby go spalić.”
Te słowa wypowiedział kardynał Carafa w 1542 roku. Tenże kardynał 14 lipca 1555 roku został papieżem Pawłem IV i w pierwszej bulli, którą wydał, “Cum nimis absurdum,” nakazał tworzenie gett żydowskich, nakazał także Żydom nosić upokarzające ich znaki rozpoznawcze. Pierwsze getto zostało utworzone w Rzymie i istniało tam przez ponad 300 lat.
Mimo tego współczesni papiści dowodzą, ze Hitler czerpał z Lutra, choć w rzeczywistości miał do dyspozycji katolickie wzorce.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 11, 2018 | Rzymski katolicyzm, Teologia historyczna
Centrum katolickiego systemu
Doktryna rzeczywistej obecności jest prawdopodobnie najważniejszą doktryną dla dzisiejszych katolików, ponieważ jest jądrem katolickiej mszy. Doktryna podkreśla, że eucharystyczne elementy chleba i wina stają się uwielbionym ciałem i krwią Chrystusa, gdy tylko zostaną pobłogosławione przez kapłana. Doktryna dalej twierdzi, że substancja chleba i wina nie jest już obecna i pozostają tylko rzeczy uboczne (cechy lub wygląd). Tak więc nazwa wywodząca się z wyjaśnienia staje się przeistoczeniem (transsubstancjacja – zmiana substancji). Jest to wiara, która zmusza pobożnych katolików do czczenia chleba eucharystycznego (umieszczonego w monstrancji w celu adoracji), ponieważ wierzą, że chleb jest uwielbionym Chrystusem.
Doktryna twierdzi również, że podczas ostatniej wieczerzy, w której Jezus ustanowił pamiątkę Jego Męki, chleb, po pobłogosławieniu przez Jezusa, stał się dosłownie Jego uwielbionym ciałem. Istnieje bardzo poważny problem z tym twierdzeniem – mianowicie Jezus nie był jeszcze uwielbiony, gdy dzielił się posiłkiem paschalnym ze Swoimi uczniami. Dowód tego znajduje się wyraźnie w dwóch miejscach,
Jan 7:39 A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w niego. Duch Święty bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.
.
Jan 17:5. A teraz ty, Ojcze, uwielbij mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim powstał świat.
Doktryna nie ma sensu dziś i nie miała sensu 2000 lat temu, a idea ta była niespotykana we wczesnym Kościele.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 28, 2018 | Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Serce wiary chrześcijańskiej
Żadna doktryna nie jest ważniejsza dla teologii ewangelicznej niż doktryna usprawiedliwienia tylko przez wiarę — zasada Reformacji sola fide (zbawienie tylko z wiary). Marcin Luter nazwał to artykułem, który określa, czy Kościół stoi, czy też upada. Historia dostarcza wielu obiektywnych dowodów potwierdzających ocenę Lutra. Kościoły i denominacje, które mocno trzymają się sola fide, pozostają ewangeliczne. Ci, którzy chcą się poddać w tym punkcie, nieuchronnie
- kapitulują wobec liberalizmu,
- powracają do pośrednictwa ludzkiego kapłaństwa
- lub przyjmują jeszcze gorsze formy apostazji.
Dlatego historyczny ewangelikalizm zawsze traktował usprawiedliwienie przez wiarę jako centralną, biblijną, wyróżniającą się — jeśli nie najważniejszą doktrynę, aby wstąpić na drogę prawości. Nie byłoby daleko od prawdy zdefiniowanie ewangelicznych chrześcijan jako tych, którzy wierzą w usprawiedliwienie tylko przez wiarę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 30, 2018 | Rzymski katolicyzm
Gal. 1:8-9 8 Lecz choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty. 9 Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty.
Zniekształcenie ewangelii
Ewangelia Jezusa Chrystusa zawsze jest zagrożona zniekształceniem. Została zniekształcona w ciągu stuleci poprzedzających Reformację Protestancką z XVI wieku. Została zniekształcona w niezliczonych innych punktach historii Kościoła i dziś jest często zniekształcony. Oto dlaczego Marcin Luter powiedział, że ewangelię należy bronić w każdym pokoleniu. Jest to centralny punkt ataku sił zła. Oni wiedzą, że jeśli potrafią pozbyć się ewangelii, mogą pozbyć się chrześcijaństwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | wrz 26, 2018 | Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia biblijna
O ewangelikalizmie
Pytanie: Czy mógłbyś zdefiniować czym jest ewangelikalizm?
James White: Aha, zaczynamy trudnym pytaniem. Dawniej łatwo było to zrobić, ponieważ można było zdefiniować Ewangelię, i kilka rzeczy, które definiowały ewangelikalizm takie jak
- poddanie się biblijnemu autorytetowi,
- biblijnej ewangelii,
- powrotowi Jezusa Chrystusa
- konserwatywnemu biblizmowi.
Niestety dzisiaj, szczególnie w krajach zachodnich ludzie identyfikowani jako ewangelicy odstają bardzo od tego standardu. Mam nadzieję, że tak nie jest w miejscu skąd pochodzicie, ale tak może się stać, a jeśli tak jeszcze nie jest, prawdopodobnie tak będzie, ponieważ nawet takie doktryny jak Trójca zostają naruszone między ludźmi identyfikującymi się jako ewangelicy.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | wrz 18, 2018 | Rzymski katolicyzm
O herezjach
Słowo herezja wywodzi się z języka greckiego (hairesis – wybór, zdanie, przekonanie) i już św. Paweł używał tego określenia w odniesieniu do fałszu, zgubnych nauk i odszczepieństwa
1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was.
.
Gal. 5:20 Bałwochwalstwo, czary, nienawiść, niezgoda, zawiść, gniew, spory, kłótnie, herezje;
.
Tyt. 3:10 Heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj;
.
2 Piotra 2:1 Byli też fałszywi prorocy wśród ludu, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy potajemnie wprowadzą herezje zatracenia, wypierając się Pana, który ich odkupił, i sprowadzą na siebie rychłą zgubę.
Z czasem, kiedy pojęciem tym zaczął posługiwać się Kościół rzymskokatolicki, herezją zwykło się już nazywać wszelkie poglądy, także te poprawne w świetle Pisma Świętego, o ile odstępowały one od tradycji i dogmatów ogłoszonych przez sobory i papieży.
Nasuwa się zatem pytanie: jakie poglądy – z biblijnego punktu widzenia – można uznać za heretyckie?
(więcej…)
utworzone przez Reformator | wrz 13, 2018 | Ekumenizm, Rzymski katolicyzm
Rzymski sukkub
Sukkub – demon o wyglądzie pięknej kobiety, którego celem jest skuszenie do współżycia seksualnego. Sukkuby zbierały nasienie od uwiedzionych mężczyzn, przekazywały je inkubom, które nim zapładniały kobiety. W mitologii dzieci powstałe w taki sposób miały być szczególnie podatne na wpływ szatana.
Czym jest kościół watykański? To piękna kobieta kusząca do duchowego nierządu wszystkich władców świata. To duchowy sukkub pełen wszelkiej nieczystości, plugastwa i doktrynalnego odstępstwa. To twór powstały na kanwie Imperium Rzymskiego, od którego skopiował świecki sposób zarządzania strukturami i wyboru hierarchów. Tak jak w Rzymie Imperator uznawany był za boga, tak i papież. Kto współżyje z papiestwem płodzi duchowe bękarty.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | sie 30, 2018 | Ekumenizm, Rzymski katolicyzm
Przywłaszczając sobie imiona Boga
Konfesja Westminsterska 25
Nie ma innej Głowy Kościoła, poza Jezusem Chrystusem; ani papież rzymski nie może być w żadnym sensie jego głową; ale jest on Antychrystem, człowiekiem grzechu i synem zatracenia, który wywyższa się w Kościele przeciwko Chrystusowi i wszystkiemu, co nazywa się Bogiem.
Papież nazywany jest „Ojcem Świętym” (patrz encyklika papieża Leona XIII). Jest również nazywany „naszym Najświętszym Panem”, papież Pius X (patrz przysięga kardynałów).
Słowo Boże mówi, że Ojciec Święty to jedno z imion Boga oraz że Pan jest jeden
Jan 17:11 Ojcze święty, zachowaj w twoim imieniu tych, których mi dałeś, aby byli jedno jak i my
.
Efez. 4:5 Jeden jest Pan
Papież nazywa się także głową kościoła. Jeśli rzeczywiście papież jest głową kościoła, to kościół chrześcijański jest ciałem papieża a nie Chrystusa, sam papież zostaje tym samym ustanowiony zbawicielem swojego ciała. Papież zajmuje zatem miejsce Chrystusa i jest Antychrystem, albowiem to Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała. (Efez. 5:23)
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 23, 2018 | Rzymski katolicyzm
Bałwochwalstwo hostii
Hebr. 10:10-14 10 Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. 11 A każdy kapłan staje codziennie do wykonywania służby Bożej, wiele razy składając te same ofiary, które nigdy nie mogą zgładzić grzechów. 12 Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga; 13 Oczekując odtąd, aż jego nieprzyjaciele będą położeni jako podnóżek pod jego stopy. 14 Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.
Gdy kłaniasz się i klękasz przed tą monstrancją, przed ołtarzem, przed poświęconą hostią, gdy to robisz, to uwiarygadniasz wierzenie, po pierwsze które nie jest biblijne w żadnej mierze ani formie. To stoi w całkowitej sprzeczności z tym czego list do Hebrajczyków naucza o ofierze Chrystusa. Ale wiesz, że ta ofiara nie uczyni cię doskonałym.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 15, 2018 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Czas retrospekcji
εἰδωλολατρεία eidoloatria – oddawanie czci obrazowi, od słów:
εἴδωλον eidolon – w greckich pismach od Homera: obraz, podobieństwo, cokolwiek reprezentujące formę obiektu, rzeczywistego lub urojonego;
λατρεία latreia – służba należna Bogu
Szanowny czytelniku, czy pamiętasz jeszcze czasy odseparowania ewangelików od katolików? Jakieś 25 lat temu było nie do pomyślenia aby jedni i drudzy odprawiali wspólne msze i nabożeństwa, nikomu nawet nie śniło się o spożywaniu eucharystii a wzajemne uznawanie chrztów wodnych trąciło o absurd. Przyczyną tego była głoszona przez katolików inna ewangelia, oparta o łaskę oraz uczynki jako źródło zbawienia.
Dzisiaj, niestety, możemy obserwować analogię do czasów pierwszego chrześcijaństwa. Pierwsze 400 lat istnienia kościoła to okres rozkwitu prawdy, zwalczania herezji, życia w wierze, męczeńskiej śmierci. W marcu 313 r. Cesarz Konstantyn wydał słynny edykt mediolański, który dał każdej osobie prawo do praktykowania dowolnej religii według własnego wyboru. Wraz z edyktem Konstantyn formalnie uznał chrześcijaństwo i położył kres prześladowaniom. I od tej pory rozpoczął się dramatyczny upadek teologiczny chrześcijaństwa. Już pod koniec V wieku w Kościele widzimy współistnienie ortodoksji i herezji. To był ciągle jeden Kościół, jedna instytucja, jednak obok prawowiernych biskupów byli i heretycy, którzy ostatecznie wspierani politycznie przez Cesarzy wygrali wojnę o prawdę. To oni popierali cielesnych i grzesznych władców, przez co mogli liczyć na przywilieje. Z drugiej strony nauczyciele poddający biblijnej krytyce władzę byli konsekwentnie spychani na margines.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | sie 14, 2018 | Rzymski katolicyzm
Spowiedź jak rosyjska ruletka
Definicja spowiedzi dokonana przez papistów zrównuje wyznanie grzechów ludzkiemu agentowi z pokutą; agent Watykanu ma moc odpuszczania grzechów a przez to udzielenia spowiadającemu się czasowej łaski zbawienia. Czasowej, ponieważ popełnienie śmiertelnego grzechu ponownie odcina delikwenta od zbawienia, co wymaga ponownej spowiedzi. Tak więc zbawienie „po katolicku” jest jak gra w rosyjską ruletkę – nigdy nie wiadomo na co się trafi gdy śmierć nadejdzie, łaska z uczynków (oksymoron, sprzeczność okoliczności, por. Rzym. 11:6) czy zatracenie wieczne… Watykańska ruletka będzie nazwą właściwie oddającą ryzyko praktykowania wiary papistów. W ich grze nie ma zwycięzców.
Poniżej definicja sakramentu pokuty w rozumieniu Rzymskich katolików gdzie pośrednikiem do Boga nie jest bilibjny jedyny pośrednik, Pan Jezus (1 Tym. 2:5), lecz rzymski kapłan:
„Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu… Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju”.” – KKK art. 4, 1424 Sakrament pokuty i pojednania
(więcej…)
utworzone przez Reformator | sie 2, 2018 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Rzymski katolicyzm
Czym jest modlitwa?
Ludzie wierzący, chrześcijanie, mogą modlić się tylko do Boga. Każdy z nas natychmiast zareaguje widząc rzymskiego-katolika modlącego się do Maryi czyli zmarłej kobiety, nawet jeśli to modlitwa wstawiennicza. Ale ktoś może powiedzieć, że katolicy nie modlą się do Marii lecz tylko proszą ją o wstawiennictwo. Przyjrzyjmy się nieco bliżej biblijnej strukturze modlitwy.
Każda modlitwa powinna zawierać następujące elementy
- Inwokację, czyli wezwanie istoty, do której jest kierowana
- Doksologię, oddanie chwały
- Suplikację, czyli prośbę
Wszystkie trzy występują w modlitwach do Maryi. A to już poważny problem.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | sie 1, 2018 | Rzymski katolicyzm
Problem Watykanu
Problem jest taki, że Rzym mówi że ma autorytet definiowania co jest Pismem, ustanawiać kanon Pisma oraz interpretować Pismo bezbłędnie. A zatem gdy interpretuje Pismo nie można tego poprawić. Rzym także definiuje co jest tradycją, jaki jest zasięg tradycji, jakie pisma Ojców Kościoła należy uznawać za tradycję a jakie odrzucać. Oraz również rości sobie prawo bezbłędnej interpretacji tej tradycji. Jak możesz być pod autorytetem dwóch rzeczy które zależą od ciebie, definicja i interpretacja? Twierdzę, że to niemożliwe. Ostatecznym autorytetem Kościoła Rzymskokatolickiego jest sam Kościół Rzymskokatolicki. Tak więc w gruncie rzeczy Rzym prowadzi monolog z samym sobą. Nie ma tam dialogu z Pismem czy tradycją, tego tam nie ma. Przez ostatni czas, od czasów Reformacji, jeśli przyjrzysz się co Rzym zdefiniował jako dogmaty, nie było to nic co wyjaśniło doktryny zbawienia czy czegokolwiek takiego.”
Jakie są trzy wielkie dogmaty zdefiniowane przez Rzymski Katolicyzm od czasu Reformacji?
1. 1854 – Niepokalane Poczęcie Maryi
2. 1870 – Nieomylność papieża
3. 1950 – Wniebowzięcie Maryi
Są to doktryny całkowicie spoza biblijnego objawienia, a szczególnie dwie ostatnie również spoza tradycji wczesnego kościoła.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | lip 24, 2018 | Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Katolickie dodatki do ewangelii
Gal. 5:4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski.
Są na świecie rzeczy, które się nawet największym Apostołom nie śniły. Gdyby przykładowo Apostoł Paweł, który tak srogo zganił Galatów za dodanie jednego wymogu do Ewangelii, zobaczył wyznanie wiary rzymskiego katolicyzmu – osiwiałby. Jak dalece organizacja watykańska odeszła od prostoty nauki Jezusa głoszącej zbawienie z łaski bez jakichkolwiek uczynków?
Moje życie było by o wiele lżejsze gdybym nie musiał zajmować się problemem Rzymskiego Katolicyzmu. Spójrzmy prawdzie w oczy, w moim kraju miałbym o wiele więcej otwartych drzwi, gdybym nie mówił co mówię i nie robił co robię w związku z Rzymskim Katolicyzmem. Tu się pojawia problem. List do Galacjan ciągle jest w Nowym Testamencie. Jeśli nie byłoby w Nowym Testamencie listu do Galacjan, być może mógłbym jakoś uciec od tego problemu..Galacjanie dodali jedną rzecz do Ewangelii na co Paweł im powiedział: jesteście anathema czyli przeklęci.
Kiedy patrzę na to, co Rzym dodał do Ewangelii. Nie tylko jeżeli chodzi o mszę, ale także czyściec, odpusty. A rzymsko katoliccy księża, kiedy są wyświęcani, są nazywani alter Christus (drugi Chrystus). A ich sakramentale prawo do przebaczania grzechów i udzielania sakramentu pokuty, i ich kontrola nad kanałami łaski przez sakramenty i cała reszta tych rzeczy..Kiedy patrzę na to, to myślę, że ludzie w Galacji nigdy nawet nie śnili dodawać do Ewangelii tyle, co Rzym dodał do Ewangelii. Więc jeżeli dodanie jednej rzeczy do Ewangelii spowodowało Bożą anatemę, to co dopiero dwóch tuzinów rzeczy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 20, 2018 | Rzymski katolicyzm
Imiona ludzkiego idola
„Tam, gdzie panuje kłamstwo i oszustwo, nie ma Kościoła.”– Jan Kalwin, Instytuty IV, 2:1
Rzymski katolicyzm twierdzi, że jest prawdziwym kościołem Boga. Jego członkowie mają być posłuszni biskupowi Rzymu, który nazywany jest
- Ojcem Świętym
.
to przywłaszczenie imienia Boga
Jan 17:11 A nie jestem już na świecie, ale oni są na świecie, a ja idę do ciebie. Ojcze święty, zachowaj w twoim imieniu tych, których mi dałeś, aby byli jedno jak i my.
.
to złamanie nakazu Pańskiego
Mat. 23:9 I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem. Jeden bowiem jest wasz Ojciec, który jest w niebie.
.
- Następcą Świętego Piotra
.
według Pisma Apostołowie (a konkretnie przekazana przez nich nauka), byli fundamentem, na którym Kościół został założony; fundament kładzie się raz i nie ma mowy o kładzeniu fundamentu na kolejnych piętrach budowli – zatem urząd Apostoła był wyjątkowy i należał wyłącznie do okresu wczesnochrześcijańskiego; nie ma mowy o sukcesji apostolskiej
Efez. 2:20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus
.
Efez. 3:4-5 4 Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa; 5 Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha;
.
- Księciem Apostołów
.
to złamanie zasady równości braterskiej
Mat. 23:8 Ale wy nie nazywajcie się Rabbi. Jeden bowiem jest wasz Mistrz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.
.
to złamanie struktury Biblijnego zarządzania Kościołem
Łuk. 22:25-26 25 Lecz on powiedział do nich: Królowie narodów panują nad nimi, a ci, którzy sprawują nad nimi władzę, nazywani są dobroczyńcami.26 Wy zaś tak nie postępujcie. Lecz kto jest największy wśród was, niech będzie jak najmniejszy, a kto jest przełożonym, niech będzie jak ten, kto służy.
.
Mat. 25:26 Lecz nie tak ma być wśród was, ale kto między wami chce być wielki, niech będzie waszym sługą
.
- Zastępcą Chrystusa
.
To przywłaszczenie sobie roli Ducha Świętego
Jan 16:17 Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 4, 2018 | Charyzmania, Rzymski katolicyzm, Świadkowie Jehowy
Definicja
Henoteizm (z gr. ἑνός henos – „jeden”, θεός theos – „bóg”) – forma przejściowa religii pomiędzy politeizmem a monoteizmem. W henoteizmie uznaje się wielkość wielu bogów przy jednoczesnym wywyższeniu jednego bóstwa (najczęściej jest to stojący na czele panteonu bóg). W odróżnieniu od monoteizmu pomniejsze bóstwa mogą być uznawane za hipostazy najwyższego, ale nie stanowią z nim jedności. Uczeni preferują termin monolatryzm od henoteizmu, aby dyskutować o religiach, w których jeden bóg jest centralny, ale nie odmawia się istnienia ani pozycji innych bogów.
Monolatryzm (gr. μόνος monos – jednolity i λατρεία latreia – kult), jest wiarą w istnienie wielu bogów, ale z konsekwentnym kultem tylko jednego bóstwa
(więcej…)
