W roku 1525 kończy się ostatnia wojna z Krzyżakami. Wielki mistrz, książę Albrecht Hohenzollern zrzuca płaszcz zakonny i ożeniwszy się przyjmuje luteranizm. Król Polski, Zygmunt Stary, odbiera od niego hołd i potwierdza oficjalnie tym aktem wyznanie swego lennika, co jest pierwszym w dziejach dyplomacji przykładem urzędowego uznania protestantyzmu.
Istnieje pogląd, jakoby zaraz po śmierci Apostołów Kościół Chrystusa Pana stoczył się w otchłań herezji aby ostatecznie, w krótkim czasie ukonstytuował się twór zwany Rzymskim katolicyzmem. Okazuje się jednka, że proces upadku nominalnego chrześcijaństwa nie był natychmiastowy i trwał całe wieki a prawdziwi chrześcijanie, choć w mniejszości, zawsze istnieli obok odszczepieńców. Sobór Nicejski, któremu patronował cesarz Konstantyn Wielki nie dał początku rzymskiemu katolicyzmowi.
„Że Bóg zbawia od zepsucia i potępienia tych, których wybrał od założenia świata, nie ze względu na ich usposobienie, wiarę czy świętość jaką w nich przewidział, ale ze względu na samą łaskę w Chrystusie Jezusie, Jego Synu., przechodząc mimo całej reszty według nieprzezwyciężonego powodu Jego własnej wolnej woli i sprawiedliwości.” – Artykuły wiary Waldensów XII wiek
Waldensi to ugrupowanie chrześcijańskie, zainicjowane przez Piotra Waldo, zawiązane w południowej Francji około 1 170 jako tzw. „ubodzy z Lyonu”, występujące przeciw władzy i bogactwu Kościoła i działające we
Potępieni przez papiestwo, ekskomunikowani i prześladowani przez inkwizycję.
Prosto z Reformacji XVI wieku wybrzmiał odgłos trąby, który zdobył serce Bożych ludzi. Ten odgłos trąby był wezwaniem do działania, znanym nam jako Sola Scriptura, co po łacinie oznacza “jedynie Pismo”. Służyło ono jako fundament dla czterech innych sola: sola gratia, sola fide, solus Christus oraz soli Deo Gloria. Pięć z nich łączą się tak naprawdę w jedno prawdziwe stwierdzenie, w jedną deklarację prawdy na temat zbawiającej ewangelii Jezusa Chrystusa. Pomyślcie o tym w następujący sposób.
Wyobraźcie sobie wspaniałą starożytną świątynię, w której fundamentem, na którym wszystko spoczywa, jest sola scriptura, wszystko to, w co wierzymy, wszystko to, czego przestrzegamy, wszystko, co jest drogie naszym duszom spoczywa na mocnym fundamencie sola scriptura. Rzym powiedział, że przestrzegamy Pisma, ale jest to Pismo i… Pismo i kościelne tradycje, Pismo i kościelna hierarchia, Pismo i rada kościoła, Pismo i autorytet papieża, a Reformatorzy powracając do Biblii powiedzieli:
„Nie, to jest sola scriptura”
Jest to tylko Pismo. A jeśli cokolwiek innego zostanie dodane do fundamentu kościoła, to pojawią się pęknięcia w fundamencie i nie utrzyma on nauczania i głoszenia ewangelii Jezusa Chrystusa. Sprzeciwili się również anabaptystom i libertynom, którzy chcieli dodać swoje sny, wizje, nowe objawienia i swoje prorocze objawienia. Reformatorzy powiedzieli:
„Nie, ma być tylko Pismo”
Historia Rzymsko-katolickiego teologa, Michała Serweta jest tragiczna z dwóch powodów. Po pierwsze człowiek ten wyznając heretyckie doktryny nie tylko sam poszedł na zatracenie ale i pociągnął za sobą wielu wyznawców.
Z drugiej strony będąc prześladowanym przez agentów Watykanu starał się znaleźć u Reformatorów. Niestety jego próby przeniesienia na kanwę Reformacji sprzecznych z Pismem nauk doprowadziły do spalenia na stosie przez władze Genewy, wtedy będące pod wpływem antykalwińskich libertynów, czyli ówczesnych zielonoświątkowców.
εἰδωλολατρεία eidoloatria – oddawanie czci obrazowi, od słów:
εἴδωλον eidolon – w greckich pismach od Homera: obraz, podobieństwo, cokolwiek reprezentujące formę obiektu, rzeczywistego lub urojonego;
λατρεία latreia – służba należna Bogu
Szanowny czytelniku, czy pamiętasz jeszcze czasy odseparowania ewangelików od katolików? Jakieś 25 lat temu było nie do pomyślenia aby jedni i drudzy odprawiali wspólne msze i nabożeństwa, nikomu nawet nie śniło się o spożywaniu eucharystii a wzajemne uznawanie chrztów wodnych trąciło o absurd. Przyczyną tego była głoszona przez katolików inna ewangelia, oparta o łaskę oraz uczynki jako źródło zbawienia.
Dzisiaj, niestety, możemy obserwować analogię do czasów pierwszego chrześcijaństwa. Pierwsze 400 lat istnienia kościoła to okres rozkwitu prawdy, zwalczania herezji, życia w wierze, męczeńskiej śmierci. W marcu 313 r. Cesarz Konstantyn wydał słynny edykt mediolański, który dał każdej osobie prawo do praktykowania dowolnej religii według własnego wyboru. Wraz z edyktem Konstantyn formalnie uznał chrześcijaństwo i położył kres prześladowaniom. I od tej pory rozpoczął się dramatyczny upadek teologiczny chrześcijaństwa. Już pod koniec V wieku w Kościele widzimy współistnienie ortodoksji i herezji. To był ciągle jeden Kościół, jedna instytucja, jednak obok prawowiernych biskupów byli i heretycy, którzy ostatecznie wspierani politycznie przez Cesarzy wygrali wojnę o prawdę. To oni popierali cielesnych i grzesznych władców, przez co mogli liczyć na przywilieje. Z drugiej strony nauczyciele poddający biblijnej krytyce władzę byli konsekwentnie spychani na margines.
Ekstazy garbatych nosówMontanizm uznawany jest przez samych zielonoświątkowców jako prekursor ich ruchu. Nikogo nie skrzywdzimy nazywając ruch zielonoświątkowy neomontanizmem. Jeden z wybitnych pisarzy charyzmatycznych, Larry Christenson, uważa, że ruch montanistyczny jest częścią tradycji zielonoświątkowej.
Doskonałym świadectwem egzaltacji wyznawców wiary montanistycznej, w Lyonie czy w Kartaginie, są acta martyrum.
W roku 172 we Frygii – ziemi w najwyższym stopniu mistycznej – Montanus wpada w ekstazę. Cały kraj był tym poruszony, a biskupi nie wiedzieli, co robić. „Święci frygijscy” modlili się z afektacją, trzymając palec wskazujący na nosie, przez co zasłużyli sobie na przydomek „garbatych nosów„. Miejscowości Pepuza i Tymion, będące kolebkami sekty, uważano za święte miasta; ludność udawała się tam w pielgrzymkach bacznie śledząc lazurowe niebo, by zobaczyć, czy Nowa Jerozolima nie zstępuje z obłoków. W oczekiwaniu na to wydarzenie ci sami prozelici obsypywali proroków i prorokinie złotem, srebrem i obdarowywali kosztownymi szatami.
Gdy patrzymy na historię Stanów Zjednoczonych, widzimy że największe przebudzenia, te najbardziej imponujące w historii tego kraju zostały wywołane przez suwerenność Boga, z udziałem ludzi którzy byli oddani doktrynom łaski. Pierwsze wielkie przebudzenie w 1730-1740 z udziałem Jonathana Edwards’a i George Whitefield’a. Były one niezwykłym wylaniem łaski Bożej, jak również wylaniem Bożego przebudzenia przez ludzi którzy głosili doktryny łaski.
Standardową krytyką kalwinizmu jest to, że podważa on słuszność ewangelizacji, że jeśli Bóg już dokonał wyboru, to nie ma żadnego powodu żeby ewangelizować. Ale faktem jest, że największymi ewangelistami w historii Kościoła, przez większą jego część, byli kalwiniści.
Dwa poważne zagrożenia dotykają fundamentu Kościoła, którym jest nauka wynikająca ze spisanego Słowa Bożego. Pozornie odmienne, jednak w rzeczywistości po bliższym zbadaniu, opierające się na podobnym założeniu. Pierwszym jest niewystarczalność Pisma, drugim niewiarygodność Pisma. I choć grupy trzymające się tych dwóch teorii atakują Słowo Boże z nieco innej perspektywy, to jednak końcowym celem w obu przypadkach jest odseparowanie człowieka od jedynego obiektywnego źródła prawdy teologicznej.
Prosto z Reformacji XVI wieku wybrzmiał odgłos trąby, który zdobył serca Bożych ludzi. Ten odgłos trąby był wezwaniem do działania, znanym nam jako
Pięć z nich łączą się tak naprawdę w jedno prawdziwe stwierdzenie, w jedną deklarację prawdy na temat zbawiającej ewangelii Jezusa Chrystusa.
Istnieje przekonanie, że świadectwo Euzebiusza i Milicjadesa potwierdzają istnienie w kościele cudów i znaków jeszcze w IV wieku. Euzebiusz w swojej Historii Kościelnej cytuje Ireneusza, Tertuliana i Milicjadesa jako dowód kontynuacji takich darów Ducha Świętego jak mówienie wieloma zagranicznymi językami bez ich uczenia się i nieomylne przepowiadanie przyszłości czyli prorokowanie.
W niniejszej pracy dokonana zostanie analiza wypowiedzi Milicjadesa w kontekście historycznym oraz w kontekście nauki Pisma Świętego ze szczególnym uwzględnieniem chronologii wydarzeń Dziejów Apostolskich, na których opiera swoją apologetykę przeciw Montanizmowi. Zostanie również wskazany błąd eisegezy Euzebiusza, sktutkujący nieprawidłowymi założeniami doktrynalnymi a w konsekwencji błędnymi wnioskami.
Zwołanie i obrady Synodu w Dordrechcie (1618-1619) można uważać za „jedno z najbardziej interesujących wydarzeń siedemnastego stulecia”. Zgromadzenie Teologów w Westminster było oczywiście bardziej interesujące dla prezbiterian angielskich i amerykańskich, jednak Synod w Dordrechcie miał szczególną wagę sam w sobie z uwagi na doniosłość tematu. Nie było to tylko spotkanie wybranych teologów z jednego narodu, lecz zgromadzenie świata kalwinistycznego dla wydania świadectwa przeciwko podnoszącym się i uciążliwym błędom — dla rozwiązania kwestii, którą bezpośrednio i głęboko zainteresowane były wszystkie reformowane Kościoły Europy. Kwestią było to, czy poglądy Arminiusa, które zajmowały tak wiele umysłów, można było pogodzić z wyznaniem wiary Kościołów belgijskich.1 Aby czytelnik mógł lepiej zrozumieć kanony synodu w Dordrechcie, poniżej podano krótkie naświetlenie sporu teologicznego jaki miał miejsce w Holandii na początku XVII w., oraz wyjaśnienie okoliczności historycznych związanych z tym synodem.
W 1610 r., w rok po śmierci profesora Uniwersytetu w Lejdzie Jakuba Arminiusa, jego zwolennicy opracowali pięć artykułów wiary. Arminianie, jak ich później nazwano, przedstawili owe pięć artykułów Stanom Holandii w formie „remonstrancji”, tzn. protestu. Stronnictwo arminian uważało swe nauki za postęp w stosunku do odczuwanej surowości niektórych doktryn kalwinistycznych Kościołów Holandii. Usilnie domagali się, by uwzględniono stanowisko doktrynalne remonstrancji i poprawiono Belgijskie Wyznanie Wiary oraz Katechizm Heidelberski (oficjalne dokumenty doktrynalne Kościołów Holandii).
J. I. Packer podsumowuje naukę arminian w następujący sposób:
Teologia zawarta w remonstrancji opiera się na dwóch założeniach filozoficznych:
.
– po pierwsze — ponieważ Biblia uważa wiarę za wolny i odpowiedzialny akt człowieka, nie może więc być ona powodowana przez Boga, lecz jest sprawowana niezależnie od niego;
.
– po drugie — ponieważ Biblia uważa wiarę za element obligatoryjny ze strony tych wszystkich, którzy słuchają ewangelii, wobec tego zdolność do uwierzenia musi być uniwersalna.
.
Stąd też utrzymywali oni, że Pismo Święte należy tak interpretować, by wykazać, że naucza ono następujących pięciu punktów:
.
- Człowiek nigdy nie jest tak dogłębnie skażony przez grzech, aby nie mógł uwierzyć ewangelii, kiedy jest mu ona zwiastowana.
- Człowiek nie jest też tak dogłębnie kontrolowany przez Boga, aby nie mógł jej odrzucić.
- Bóg uprzednio wiedział, którzy sami z siebie uwierzą i to właśnie ich wybiera do zbawienia.
- Śmierć Chrystusa nie zapewniła zbawienia nikomu, gdyż nie zabezpieczyła nikomu daru wiary (nie ma takiego daru). Śmierć ta raczej otworzyła możliwość zbawienia każdemu, kto uwierzy.
- Wierzący odpowiedzialni są za zachowanie siebie w stanie łaski poprzez zachowanie wiary — ci którzy tego nie dopełnią odpadają i są zgubieni.
.
W ten sposób arminianizm uzależnił zbawienie człowieka w ostatecznym rozrachunku od człowieka, zaś zbawienną wiarę uważano w całości jako dzieło człowieka, nie zaś Boga w nim.
J.I. Packer Introductory Essay to John Owen’s Death of Death in the Death of Christ, s. 4.
Po usłyszeniu tego nazwiska, co jest pierwszą rzeczą, która przychodzi ci na myśl? Jeśli jesteś jak większość chrześcijan, myślisz o dwóch rzeczach: solidna jak skała wiara w przeznaczenie, no i osoba, która zabijała ludzi na stosie.
Pierwsza myśl jest prawdziwa; druga nie.
Jestem zobowiązany do dzielenia się słowami Kalwina ze światem codziennie. W rezultacie, musiałem pilnie studiować jego prace i nauczyłem się mnóstwo o jego życiu, czego nie wiedziałem wcześniej. Domyślam się, że możesz też nie wiedzieć wielu z tych rzeczy.
Kościół zawsze był najsilniejszy, kiedy zajmował stanowisko w sprawie Bożego Słowa. Zawsze uprzywilejowana pozycja kościoła na każdym etapie historii kościoła wynikała z twardego stanowiska Sola Scriptura. A jeśli kościół chociaż minimalnie schodzi ze stanowiska Sola Scriptura, to stawia swoją stopę na śliskim zboczu, a kwestią czasu jest kiedy stoczy się w kierunku liberalizmu, ekumenii, aż dojdzie do agnostycyzmu, a ostatecznie do ateizmu.
Uprzywilejowaną pozycją jest Sola Scriptura.. Nie ma nowego objawienia, które by otrzymał człowiek po tym jak został zamknięty kanon Pisma.
Niejednokrotnie w historii kościoła Boży mężowie atakowani byli przez przeciwników. W zasadzie każdy, kto pragnie żyć pobożnie, będzie znosił prześladowania. Tak jak Apostoł Paweł był oskarżany przez żydowskich legalistów o herezje, chciwość, prostactwo, antynomianizm i odszczepieństwo (1 Kor. 11), tak też każdy głoszący prawdziwą ewangelię i tym samym sprzeciwiający się systemowi tego świata będzie przez ten świat podobnie znieważany.
Nie inaczej stało się w przypadku Marcina Lutra. On odważył się podważyć legalistyczny system Rzymskiego katolicyzmu. On powiedział, że zbawienie jest z łaski, nie z uczynków. On powiedział, że za grzechy nie można zapłacić pieniędzmi. On stanął kością w gardle papieży. Jego czysta wiara oświecana przez Ducha Świętego opierała się wyłącznie na Biblii.
Pierwszy atak dotknął jego teologii. I został odparty. Echa tej walki brzmią do dziś, o czym można przeczytać w artykule Czy Luter napisał, że „Bóg nie może być Bogiem, on musi stać się najpierw diabłem”?
Drugi atak dotyczył jego historycznej wiarygodności. Ten też został odparty, o czym czytamy w artykule Czy Luter przybił tezy do drzwi kościołów w Wittenberdze?
Trzeci atak przyszedł z innej strony. Skoro nie można było podważyć jego nauki, zastosowano stary jak świat manewr. Atak ad personam.
I tak budowany jest obraz Marcina Lutra jako historycznie wątpliwego czciciela diabła, a za moment okaże się że i nierządnika.
Pragmatyzm – system filozoficzny, którego podstawowym elementem jest pragmatyczna teoria prawdy, uzależniająca prawdziwość tez od praktycznych skutków, przyjmująca praktyczność za kryterium prawdy. Pragmatyzm przyjmuje wynikające z przyjmowania tez skutki i ich użyteczność za kryterium prawdy.
Jestem przekonany, iż pragmatyzm stwarza dokładnie to samo subtelne zagrożenie dla kościoła w naszym wieku, które reprezentował modernizm prawie wiek temu. Modernizm był ruchem który obejmował większy krytycyzm i liberalną teologię jednocześnie zaprzeczając prawie wszystkim nadprzyrodzonym aspektom Chrześcijaństwa. Lecz modernizm nie wypłynął najpierw jako jawny atak na doktrynę ortodoksyjną.
.
Hus żył w czasach Wielkiej Schizmy w kościele zachodnim, (1378-1417), kiedy to najpierw było dwóch, a potem jednocześnie trzech papieży.
Sobór w Pizie w roku 1409 usunął z urzędu papieży Grzegorza XII i Benedykta XIII, a na ich miejsce wybrał Aleksandra V. Problem w tym, że dwaj pierwsi nie zamierzali ustąpić, tak więc na scenie pojawiło się trzech papieży. Aleksander V zmarł w 1410, a na jego miejsce wybrano Jana XXIII (pierwszego), który później został uznany za antypapieża. [Jan XXIII (drugi) panował w Watykanie po Piusie XII, a przed Pawłem VI w latach 1958-1963].
Czym jest Wieczerza Pańska? Kto może ją spożywać? Pod jaką formą ją spożywać? Jak często i kiedy? Czy można uczestniczyć w obrzędach popularnych religii takich jak katolicka Eucharystia? Czy można zabronić spożywania Wieczerzy Pańskiej? Co grozi za niegodne spożywanie Wieczerzy?
Zanim odpowiemy na te pytania, postaramy się wyjaśnić czym Wieczerza Pańska nie jest.
Pædobaptyści (chrzcący dzieci) powiedzą Ci, że Baptyści są Anabatystami i sprawę utrudni to, że niektórzy arminianistyczni Baptyści wyznający despensacjonalizm mają swoje korzenie u Anabaptystów. Patrząc na to powierzchownie łatwo można pomyśleć, że oba kościoły są jednym i tym samym – ale proste spojrzenie na historię i doktrynę ujawni, że jest inaczej.
W październiku 2016 roku rozpoczęły się obchody związane z 500 leciem Reformacji. W zrozumieniu protestanckim spowodowała ona oczyszczenie Kościoła z wielu błędnych nauk i powrót do Biblii, natomiast w zrozumieniu katolickim, spowodowała rozłam.
W zrozumieniu protestanckim główna postać Reformacji, Marcin Luter, był osobą przez którą Bóg skierował Kościół na nowo do źródła poznania Boga czyli do Pisma Świętego, natomiast w zrozumieniu katolickim, był on heretykiem inspirowanym przez diabła, przez którego została rozbita jedność Kościoła.
Taki właśnie wizerunek Lutra w umysłach katolików starają się ukształtować współcześni apologeci katolicyzmu, wśród których prym wiedzie profesor KUL, ks. dr Taduesz Guz. Jego wykłady na temat Lutra i protestantyzmu (dostępne w internecie) dążą do tego, aby coraz większa liczba katolików traktowała protestantyzm jako część kościoła, która odeszła od prawdziwej wiary i z tego powodu nie powinna być uważana za kościół, gdyż nie jest w jedności z biskupem Rzymu, czyli papieżem.
Czym była więc Reformacja i co ją spowodowało? Zanim przyjrzymy się czynnikom, które doprowadziły do Reformacji, powinniśmy przyjrzeć się sytuacji w jakiej znajdował się Kościół średniowieczny, czego nauczał i co praktykował.
