utworzone przez Reformowani | sie 12, 2025 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
O bohaterze
Obj. 2:2 Znam twoje uczynki, twoją pracę i twoją cierpliwość i wiem, że nie możesz znieść złych i że poddałeś próbie tych, którzy nazywają się apostołami, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami.
Historia Isaaka Le Febvre jest straszna. Pokazuje rzymski katolicyzm takim, jakim jest on naprawdę: to potworny kościół, czy też synagoga szatana i wróg wszystkiego co chrześcijańskie. To, w jaki sposób wyznawcy papieża starali się złamać Reformowanego Hugenotę: przez tortury, głód, choroby, izolację, tragiczne warunki sanitarne i stałe podszepty skłaniające do porzucenia Chrystusa, jest doskonałym historycznym argumentem przeciwko jakiejkolwiek ekumenii ze zbrodniczym reżimem rzymskiego katolicyzmu i z jego wyznawcami.
Isaak le Febvre [1], pisane również Isaac Le Febvre lub Isaac Le Fèvre (* ok. 1648 w Château-Chinon, Nivernais, Francja; † 13 czerwca 1702 w Marsylii), był francuskim prawnikiem i Reformowanym chrześcijaninem. Ponieważ z powodu swojej wiary był przez długi czas więziony i zmarł w wyniku złych warunków panujących w więzieniu powinien być uważany za męczennika ewangelickiego.
Isaak le Febvre był pierwszym dzieckiem pochodzącego z Paryża Pierre’a le Febvre’a, również ewangelickiego Reformowanego, i jego pierwszej żony Marie Elinard. Jego matka zmarła wcześnie. Również jego dziadkowie, którzy zmarli w podeszłym wieku, należeli do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego. Miał trzy siostry, a także przyrodniego brata i trzy przyrodnie siostry z drugiego małżeństwa ojca. Isaak został wychowany w duchu wiary reformowanej, a jego rodzice przez całe życie byli dla niego wzorem do naśladowania.
Pierre le Febvre zmarł na kamicę i kolkę, które początkowo spowodowały u niego częściowy paraliż. Nawet w tej sytuacji miał promieniować głęboką wiarą i pocieszać odwiedzających. Jeden z nich tak ocenił:
„Przybyłem, aby podnieść na duchu i pocieszyć chorego, ale to on podniósł mnie na duchu i pocieszył”.
Isaak le Febvre pomagał ojcu, przenosząc go z łóżka na łóżko, ponieważ ten chciał pozostać w zasięgu wzroku syna. Ostatecznie dodatkowy udar spowodował czterodniową agonię. Isaak le Febvre opowiadał później, że w chwili śmierci ojca powiedział:
„Panie Jezu, weź jego duszę w swoje ręce!”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 29, 2025 | Historia chrześcijaństwa
Hugenoci
2 Kor. 6:14 Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo jaka jest wspólnota między światłem a ciemnością?
Większość popularnych źródeł, z Wikipedią na czele, wywodzi nazwę „hugenoci” od nazwiska Besançon Hugues’a (1487-1532), jednego z przywódców powstania genewskiego przeciwko dynastii Savoy, które ostatecznie doprowadziło do wyzwolenia Genewy w 1526 r.
Trudno o większy chichot historii – Hugues pozostał aż do śmierci zdeklarowanym katolikiem, który dopiero w 1527 r. zaczął spoglądać łaskawszym okiem na genewskich Protestantów, pozostając jednak wciąż lojalnym wobec katolickiego biskupa Genewy. Nawet po rezygnacji z członkostwa w Radzie Miejskiej (20 lutego 1532 r.) snuł plany przywrócenia Pierre le Baume’a na stanowisko biskupa Genewy. Oficjalnym powodem rezygnacji ze stanowiska miały być względy rodzinne i zdrowotne, ale niektórzy historycy sugerują, że rzeczywistym powodem była niemożność porozumienia się z Protestantami.[1]
Genezy słowa „Hugenoci” należy szukać raczej w nazwie „Eidguenots” – skonfederowani (od niem. ’Eidgenossen’ – konfederaci) – działającego pomiędzy 1519 a 1535 r. protestanckiego genewskiego stronnictwa dążącego do związku z Konfederacją Helwecką i zrzucenia jarzma katolickiego Księstwa Sabaudii.[2]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 4, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Historia chrześcijaństwa, Teologia historyczna
Podstawa kontrowersji
Mat. 26:26-28
26. A gdy jedli, Jezus wziął chleb, pobłogosławił, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie, jedzcie, to jest moje ciało.
27. Potem wziął kielich, złożył dziękczynienie i dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy;
28. To bowiem jest moja krew nowego testamentu, która wylewa się za wielu na przebaczenie grzechów.
Jednym z najpoważniejszych błędów, jakie rozwinęły się w późnym średniowieczu, było przekonanie, że chleb i wino w Eucharystii były dosłownie ciałem i krwią Chrystusa.
Bardzo wcześnie w rozwoju dogmatu chrześcijańskiego, uczestnictwo w Stole Pańskim stało się szczególnie znaczące. Łatwo zrozumieć dlaczego, ponieważ to właśnie odróżniało chrześcijan od Żydów czczących Boga w synagodze.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 20, 2025 | Historia chrześcijaństwa
Wakacyjna lektura
Przysłów 16:16 O wiele lepiej jest nabyć mądrość niż złoto; a nabyć rozum lepiej niż srebro.
Zbliżają się wakacje, czas wytchnienia od pracy i odpoczynku od zgiełku i natłoku problemów. Ale to także dobry czas na poszerzenie horyzontów. Z radością proponujemy lekturę nietuzinkową. Jan Łaski, bo o nim mowa, początkowo ksiądz katolicki, proboszcz gnieźnieński i łęczycki, kustosz płocki, archidiakon warszawski, kanonik krakowski, następnie minister (pastor) i teolog Ewangelicko-Reformowany, był najwybitniejszym polskim Reformatorem, a także humanistą, pisarzem, tłumaczem i dyplomatą.
Działał na rzecz Kościoła Reformowanego w Polsce i Anglii. Szczególnie znany ze swojej wpływowej roli w angielskiej Reformacji, gdzie pomógł zorganizować Kościół Anglii dla protestanckich uchodźców zagranicznych, a także ze swoich wysiłków na rzecz ustanowienia kościołów Reformowanych we wschodniej Fryzji (obecnie część Niemiec).
Zygmunt I, król wysłał go w poselstwie do dworu francuzkiego i hiszpańskiego; lecz w jakim interesie, nie wiadomo, gdyż trudno oznaczyć czas dla braku dowodów. W podróżach swych stykał się zwykle z Zwingliuszem i Erazmem, a bliższe z nimi obcowanie głęboko wpłynęło na jego przekonania religijne. Zakradł się niepokój do jego duszy toczący przez lat dziesięć we wnętrzną w nim walkę.
.
Nagle wiel ka zaszła zmiana w Anglii, ze śmiercią Edwarda VI, która nastąpiła d. 5 lipca 1553. Zasiadła na tronie siostra jego [krwawa] Marya wychowana w wierze katolickiej. Wszystko więc co było przeciwne religii katolickićj postanowiła niszczyć i gnębić ogniem, mieczem i więzieniem. Jan Łaski, mając wzbronione sobie publicz ne wyznawanie wiary, a bojąc się uledz jakiemuś zbyt twardemu losowi, wyjednał u królowćj Maryi pozwolenie na wolny wyjazd dla siebie i całćj gminy składającćj się już wówczas z 4 kazno dziejów i 175 spółwyznawców. Postanowił z całą swą gminąprzenieść się do Danii.
Książka Cypriana Walewskiego to obszerna, erudycyjna biografia Jana Łaskiego (1499 – 8 styczeń 1560), znanego na Zachodzie jako Johannes à Lasco – pozycja przedstawia go jako jednego z najwybitniejszych polskich Reformatorów religijnych XVI wieku. Autor ukazuje życie Łaskiego na tle skomplikowanych wydarzeń polityczno-religijnych ówczesnej Europy: jego kontakty z Erazmem z Rotterdamu, Zwinglim, Kalwinem, jego działalność w Niemczech, Fryzji, Anglii i wreszcie w Polsce. Walewski opiera się na licznych źródłach historycznych, zarówno polskich, jak i zagranicznych, starając się stworzyć możliwie pełny obraz życia i poglądów Łaskiego.
Autor wykonał imponującą pracę badawczą, odwołując się do licznych, często mało znanych źródeł, co czyni książkę rzetelnym opracowaniem naukowym. Książka wplata w biografię Łaskiego szerszy kontekst Reformacji europejskiej oraz polityki polsko-węgiersko-niemieckiej, co czyni ją wartościowym materiałem dla historyków.
Walewski nie przyjmuje wszystkich informacji bezkrytycznie, lecz ocenia wiarygodność wcześniejszych biografów Łaskiego.
Książka Walewskiego stanowi jedno z najważniejszych XIX-wiecznych opracowań dotyczących Jana Łaskiego. Pomimo pewnych ograniczeń formalnych i stylistycznych, publikacja ta pozostaje ważnym punktem odniesienia dla badań nad Reformacją w Polsce. Dzięki niej czytelnik może poznać sylwetkę człowieka, który wywarł znaczny wpływ na rozwój protestantyzmu w Europie Środkowej i Zachodniej oraz na ograniczenie władzy rzymsko katolickiego papieża-Antychrysta.
Do pobrania tutaj (więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 1, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd
Wstęp
Izaj. 49:22 Tak mówi Pan BÓG: Oto wzniosę rękę ku narodom, podniosę swój sztandar ku ludom. I przyniosą twoich synów na rękach, i twoje córki będą nieść na ramionach.
Szkocka Reformacja, która wydarzyła się w kraju całkowicie katolickim, może służyć Polakom jako przykład do naśladowania. Przemiana Szkocji z kraju katolickiego w protestancki była niezwykła ze względu na fakt, że pomimo pewnego podziemnego zaangażowania w protestantyzm przez małe grupy radykałów i indywidualnych otwartych kaznodziejów krótko po okresie, w którym Luter zaczął pisać (około 1520 r.), nie ma żadnych poszlak, że Szkocja była na drodze do stania się tak kompletnym protestanckim narodem.
Jednak niemal z dnia na dzień w 1560 r. Szkocja, kraj mocno katolicki, stała się bastionem Protestanckiej Reformacji.
- Jak doszło do szkockiej Reformacji w latach 1559-60?
.
- Jakie było podłoże tego procesu?
Zobaczmy jakich narzędzi użył suwerenny Bóg, aby zapewnić wybranemu Kościołowi Chrystusa pokój i wolność wyznawanej religii, a także reformę całego kraju.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 10, 2025 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa
Boża, wyjątkowa opatrzność
Izaj. 49:22-23
22. Tak mówi Pan BÓG: Oto wzniosę rękę ku narodom, podniosę swój sztandar ku ludom. I przyniosą twoich synów na rękach, i twoje córki będą nieść na ramionach.
23. I królowie będą twoimi piastunami, a ich księżne – twoimi mamkami. Z twarzą ku ziemi będą się tobie kłaniać i pył twoich nóg będą lizać. Wtedy poznasz, że ja jestem PANEM i że nie bywają zawstydzeni ci, którzy mnie oczekują.
Jedną z ciekawszych zapowiedzi Chrystusa dotyczących Jego Kościoła jest nie tylko rozprzestrzenienie się wiary na wszystkie narody, co rozpoczęło się od dnia pięćdziesiątnicy, ale też objawienie szczególnego znaku, wyjątkowego przejawu Bożej opatrzności w postaci opieki ze strony władców. Konfesja Belgijska w artykule 36 rozpoznając Boży opatrznościowy nakaz, o władzy cywilnej stwierdza:
Wierzymy, że nasz łaskawy Bóg z powodu zepsucia ludzkości wyznaczył królów, książąt i władze, chcąc, aby świat był zarządzany zgodnie z pewnymi prawami i ustawami w celu powstrzymania upadku moralnego człowieka oraz aby wszystko odbywało się w porządku i z przyzwoitością. Dlatego dał władzy miecz, aby karała tych, co czynią źle, i chroniła tych, co czynią dobrze.
.
Urząd tych władców ma za zadanie nie tylko baczyć i czuwać nad dobrem państwa, ale także ochraniać posługę Kościoła, i w ten sposób móc usunąć wszelkie bałwochwalstwo i wszelki kult, aby królestwo antychrysta było niszczone i w ten sposób sprzyjać królestwu Chrystusa. Dlatego muszą oni popierać zwiastowanie Słowa Ewangelii w każdym miejscu, aby Bóg był należycie czczony i wysławiony przez każdego, jak to zaleca w swoim Słowie.
Precedens miał już miejsce w osobie Cyrusa czy Nabuhodonozora, dzięki którym w ostatecznym rozrachunku Izrael, Kościół Starego Przymierza, odzyskał Świątynię, ponieważ sam król Cyrus wydał dekret, aby odbudować ten dom Boży (por. Ezdr. 5:13-16). Sam Nabuhodonozor oddał Bogu chwałę mówiąc: chwalę, wywyższam i wysławiam Króla niebios, którego wszystkie dzieła są prawdą, a jego ścieżki sprawiedliwością, (Dan.4:37). Ten ostatni chronił prawnie religię Chrystusową poprzez dekret zakazujący prześladowania:
Dan. 3:29 Dlatego wydaję taki dekret: Ktokolwiek ze wszelkiego ludu, narodu i języka wypowie bluźnierstwo przeciwko Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nego, zostanie rozsiekany na kawałki, a jego dom zamieniony w gnojowisko, gdyż nie ma innego Boga, który mógłby wyrwać jak ten.
Konstantyn Wielki był jednym z takich właśnie władców: obrońcą i promotorem chrześcijaństwa, w ostateczności konwertytą. Jednak w czasie rozpatrywania przypadku Konstantyna pojawia się szereg pytań:
Czy jego konwersja była szczerym wyznaniem, czy też przemyślanym, politycznym planem rekonstrukcji Imperium? Ujmując to nieco prościej, czy Konstantyn był odrodzonym chrześcijaninem, czy jedynie pozostawał pod jego kulturowo-filozoficznym wpływem?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 24, 2025 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Historia chrześcijaństwa
Tło historyczne
Kol. 2:9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa.
W 325 r. pierwszy sobór powszechny (I Sobór Nicejski) na podstaswie Słowa Bożego ustalił, że Jezus Chrystus jest Bogiem, „współistotnym” Ojcu, i odrzucił ariańską tezę, że Jezus był istotą stworzoną. Zostało to potwierdzone na I Soborze Konstantynopolitańskim (381 r.) i I Soborze Efeskim (431 r.) .
Sobór Chalcedoński był czwartym soborem ekumenicznym Kościoła chrześcijańskiego. Został zwołany przez rzymskiego cesarza Marcjana i odbył się w mieście Chalcedon, w Bitynii (dzisiejsze Kadıköy, Stambuł, Turcja).
- Trwał od 8 października do 1 listopada 451 r.
.
- Wzięło w nim udział ponad 520 biskupów lub ich przedstawicieli,
To czyni go największym i najlepiej udokumentowanym z pierwszych siedmiu soborów ekumenicznych.
Głównym celem soboru było ponowne potwierdzenie nauk soboru ekumenicznego w Efezie w opozycji do nauk Eutychesa i Nestoriusza. Doktryny te postrzegały boską i ludzką naturę Chrystusa jako oddzielne (nestorianizm) lub postrzegały Chrystusa jako wyłącznie boskiego (monofizytyzm).
Kompetencje soboru obejmowały nie tylko rozwiązywanie kontrowersji, ale też zajmowanie się takimi kwestiami, jak dyscyplina kościelna i jurysdykcja oraz zatwierdzanie dokumentów, takich jak
- Symbol Nicerjski (325).
.
- Symbol NIejsko-Konstantynopolitański (381).
.
- Dwa listy Cyryla Aleksandryjskiego przeciwko Nestoriuszowi, który nauczał o dwóch osobach Chrystusa.
.
- i Tom Leona, biskupa Rzymu (przez papistów zwanego Leonem I), wyjaśniający zjednoczenie w jednej osobie dwóch natur Chrystusa.
Choć kanony Soboru Chalcedońskiego dowodzą początku eklezjalnego i moralnego upadku Kościoła, świadczą o tym chociażby regulacje dotyczące nieistniejącej w Biblii instytucji klasztorów i służby mnichów, regulacje dotycząe celibatu będącego nauczaniem demonów (por. 1 Tym. 3:2; 4:3; Tyt. 1:5-7), symonia czyli kupczenie urzędami, spiski itd. (Psalm 5:6; Dzieje 8:20; Marek 7:20-22; 1 Piotra 3:10), mimo wszystko jednym z najbardziej wartościowych jego dokumentów było Chrystologiczne orzeczenie soboru o unii hipostatycznej, stwierdzjące:
„My wszyscy zgodnie nauczamy [że jest on] tym samym doskonałym w boskości, tym samym doskonałym w człowieczeństwie, prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, tym samym rozumnej duszy i ciała; homoousios z Ojcem w boskości i tym samym homoousios z nami w człowieczeństwie… uznanym w dwóch naturach bez pomieszania, bez zmiany, bez podziału, bez separacji”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 20, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Sam wobec wszystkich
Tyt. 1:13-14 13. Świadectwo to jest prawdziwe. Dlatego karć ich surowo, aby byli zdrowi w wierze; 14. I nie zajmowali się żydowskimi baśniami i przykazaniami ludzi odwracających się od prawdy.
Rzymsko-katolicki biskup Josef Strossmayer czytając Słowo Boże doszedł do wniosku, że papież nie może zostać uznany za nieomylnego. Ba! Stosując zasadę tylko Pismo (sola Scriptura), zrozumiał, że urząd papieski sam w sobie jest bluźnierstwem i zaprzeczeniem jedynego i niepodzielnego zwierzchnictwa Chrystusa nad Kościołem (Efez. 1:22; 5:23; Kol. 1:18). Ponadto zrozumiał, że ani Piotr ani żaden jego sukcesor są skałą, na której Chrystus buduje swój Kościół.
Strossmayer wyznał, że jedyną skałą Kościoła jest Chrystus, wcielony Syn Boży, i dlatego, że Kościół jest zbudowany na Chrystusie a nie na człowieku, bramy piekieł go nie przemogą.
Izaj. 44:8 Nie bójcie się i nie lękajcie. Czy od dawna nie oznajmiałem wam wszystkiego i nie opowiadałem? Wy sami jesteście moimi świadkami. Czy jest Bóg oprócz mnie? Nie ma innej Skały; nie znam żadnej.
.
Psalm 62:2 Tylko on jest moją skałą i zbawieniem, moją twierdzą; nie zachwieję się za bardzo.
.
1 Kor. 10:4 I wszyscy pili ten sam duchowy napój. Pili bowiem ze skały duchowej, która szła za nimi. A tą skałą był Chrystus.
.
1 Piotr 2:6Dlatego mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony.
Potwierdzenie biblijnej prawdy odnalazł w historii wczesnego kościoła. W związku z tym postanowił przeciwstawić się propozycji Synodu Watykańskiego, zwołanego w 1870 roku, 300 lat po Soborze Trydenckim, obalając wszystkie heretyckie argumenty przemawiające za doktryną papieskiej nieomylności .
Posłuchajmy ostatniej części jego przemówienia, które wzbudziło ogromne emocje wśród proponentów antychrześcijańskich nauk demonów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 5, 2025 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Historia chrześcijaństwa
Bitwa o Chrystologię
Filip. 2:6-8
6. Który, będąc w postaci Boga, nie uważał bycia równym Bogu za grabież;
7. Lecz ogołocił samego siebie, przyjmując postać sługi i stając się podobny do ludzi;
8. A z postawy uznany za człowieka, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Ugruntowanie się doktryny trynitarnej pod koniec IV wieku nieuchronnie wywołało kontrowersje, gdyż chrześcijanie starali się zrozumieć konsekwencje wcielenia „w postaci człowieka” (Filip 2:8) wiecznego Syna Bożego. Chociaż Jezus Chrystus został wyznany jako „Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego” [1], wrażenie, jakie dzięki temu odnieśli jego naśladowcy, wrażenie o nim samym, o jego Ojcu, było wrażeniem „człowieka Chrystusa Jezusa”.
Zmagania z doketyzmem [2] i gnostycyzmem [3] potwierdziły i wzmocniły przekonanie, że Jezus był człowiekiem prawdziwie, a nie tylko pozornie. W jaki zatem sposób Bóstwo może być powiązane z ludzkością w jednej Osobie, „jednym Panu Jezusie” z Nicejskiego Wyznania Wiary? Już w czasach wczesnego Kościoła w orędziu o Jezusie Chrystusie przewijają się równolegle dwa wątki:
- wieczny, przedwieczny Syn oraz
- historyczny, indywidualny człowiek.
Te dwa tematy nie są ze sobą sprzeczne. Gdy jedno lub drugie, Bóstwo lub człowieczeństwo, jest rozpatrywane w izolacji, a ich implikacje systematycznie rozwijane, prowadzi to do jednostronnego przedstawienia, prowadzącego ostatecznie do stanowiska, które ortodoksi odrzucają jako herezję.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 3, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Przypomnienie
Obj. 3:17 Mówisz bowiem: Jestem bogaty i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, że jesteś nędzny i pożałowania godny, biedny, ślepy i nagi.
Zadziwiającym jest, że wewnątrz tak potężnej herezji, w samym sercu duchowego Babilonu, tuż przed ustaleniem szeregu dogmatów dotyczących niebiblijnego urzędu papieża, głos zabrał jeden z biskupów owej zdegenerowanej instytucji. Biskup Josef Strossmayer, bo o nim mowa, po wielomiesięcznej, dogłębnej analizie Słowa Bożego, czynionej w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtującego go dylematy doktrynalne, doszedł do wielce zaskakująych wniosków.
Lektura Pisma skłoniła Strossmayera do przyjęcia i obrony biblijnej pozycji, zgodnie z którą:
- tylko Chrystus jest jedyną głową Kościoła
.
- tylko Pismo Święte stanowi źródło doktryny
.
- urząd papieski nie jest biblijny
.
- Apostołowie byli sobie równie
.
- Chrystus jest jedyną skałą zbawienia
.
- Prymat papieski został zakwestionowany,
.
- A historia wczesnochrześcijańska potwierdza wszystko powyższe
Tam, gdzie Słowo Boże stanowi jedyny autorytet w sprawach wiary i praktyki, tam rodzi się Protestantyzm, jest to nad wyraz wyraźne. Posłuchajmy zatem drugiej części jego wymownej apologetyki:
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 20, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Trynitologia
Złego naprawdę złe początki
Dzieje 28:28-29
28. Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.
29. Gdyż wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, które nie będą oszczędzać stada.
Historia Ariusza, jednego z najwybitniejszych heretyków w historii chrześcijaństwa, od samego początku napiętnowana jest grzechem.
Data urodzenia Ariusza, północnoafrykańskiego kapłana, który dał swoje imię jednej z najbardziej kłopotliwych schizm chrześcijaństwa, jest niepewna. Wydaje się, że urodził się w Libii. Był najprawdopodobniej uczniem Lucjana z Antiochii.
Ariusz był dogłębnym greckim racjonalistą. Odziedziczył niemal powszechnie uznawaną chrystologię Wschodu. Pracował w Aleksandrii, centrum orygenistycznych nauk o podporządkowaniu Syna Ojcu [1]. Połączył to dziedzictwo z racjonalistyczną chrystologią, która utraciła równowagę, jaką Orygenes utrzymywał w swojej teologii podporządkowania, kładąc nacisk na wieczne zrodzenie Syna.
Podczas biskupstwa Piotra z Aleksandrii (300-311) Ariusz został mianowany diakonem w tym mieście i rozpoczął burzliwą karierę pasterską, która przeszła do historii. Został szybko ekskomunikowany za związek z Melecjanami [2], przywrócony przez Achillasa, biskupa Aleksandrii (311-12), i otrzymał święcenia kapłańskie oraz kościół Baukalis.
Gdzieś między 318 a 323 Ariusz wszedł w konflikt z biskupem Aleksandrem w sprawie natury Chrystusa. W serii mylących synodów próbowano zawrzeć rozejm między zwolennikami Aleksandra a zwolennikami Ariusza.
W marcu 324 Aleksander zwołał synod prowincjonalny, który uznał rozejm, ale wyklął Ariusza.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 13, 2025 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd
Pytania na miarę czasów
Dzieje 4:18-19 18. A przywoławszy ich, [przełożeni] nakazali, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imię Jezusa. 19. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Rozsądźcie, czy to sprawiedliwe w oczach Boga bardziej was słuchać niż Boga.
Wielu zmagało się z ideą oporu wobec tyranii, temacie szczególnie ważnym dla Kościoła z powodu nadchodzącego Wielkiego Ucisku, czasu, w którym chrześcijanie będą bezwzględnie mordowani za wyznanie. Wśród rozważających zagadnienie tyranii i chrześcijańskiej na nią reakcji był John Knox, autor słynnego zdania:
„Bunt wobec tyranów, to posłuszeństwo wobec Boga” [1]
Opór wobec tyranii to koncepcja omawiana w takich dziedzinach nauki jak filozofia polityczna i historia Kościoła. Ma ona związek z różnymi pytaniami, w tym:
- czy w ogóle należy stawiać opór władzy rządzącej?
.
- czy opór wobec tyranii jest kiedykolwiek uzasadniony?
.
- czy jednostka lub grupa może przeciwstawić się rządom lub głowom państw?
.
- kiedy jest to dozwolone i z jakich powodów?
.
- kto może brać udział w takim oporze?
Tego rodzaju pytania są szczególnie ważne już teraz, w czasie, gdy wiele rządów ucieka się do bardzo drakońskich i często nieproporcjonalnych działań w radzeniu sobie z problemami społecznymi. Stosowane są blokady, zamknięcia i naruszenia wolności i swobód jednostki – a nawet podstawowych praw człowieka. To rozpala dyskusje na temat tego, jak daleko rządy mogą się posunąć i w jakim stopniu obywatele muszą podporządkować się państwowym nakazom, prawom i zasadom.
Ale takie pytania nie są nowe – istnieje również historyczna podstawa dla tego wszystkiego. Wielu głęboko zastanawiało się nad takimi sprawami w okresie rozwoju nowoczesnego państwa narodowego w Europie i podczas różnych reform protestanckich. Reformatorzy tacy jak Luter, Kalwin i inni patrzyli na te tematy w świetle Pisma Świętego i w kontekście ówczesnych sytuacji politycznych i kościelnych. Wszystko to nie było tylko teoretyczne, ale dotyczyło bardzo praktycznych realiów tamtych czasów.
Tak było z pewnością w przypadku Johna Knoxa i szkockiej Reformacji. Był bardzo zaangażowany w myślenie i pisanie o takich sprawach. I podobnie jak wielu innych, cierpiał dość mocno, gdy w praktyce opracowywał swoje przemyślenia na te tematy.
W związku z tym warto przyjrzeć się niektórym pismom i działaniom Knoxa, Kalwina i Augustyna.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 28, 2025 | Herezja Remonstrancji, Historia chrześcijaństwa
Początki herezji
1 Mojż. 3:1-5
1. A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta polne, które PAN Bóg uczynił. Powiedział on do kobiety: Czy Bóg rzeczywiście powiedział: Nie wolno wam jeść ze wszystkich drzew tego ogrodu?
2. I kobieta odpowiedziała wężowi: Możemy jeść owoce z drzew tego ogrodu;
3. Ale o owocu drzewa, które jest pośrodku ogrodu, Bóg powiedział: Nie będziecie z niego jeść ani go dotykać, abyście nie umarli.
4. I wąż powiedział do kobiety: Na pewno nie umrzecie;
5. Ale Bóg wie, że tego dnia, gdy z niego zjecie, otworzą się wasze oczy i będziecie jak bogowie znający dobro i zło.
Najbardziej rozpowszechnioną i destrukcyjną herezją kościoła jest dziś Arminianizm. Herezja ta rozpoczęła się w ogrodzie Eden pod subtelnym pozorem szatańskiego podstępu, mającego na celu zniszczenie właściwej relacji między Bogiem a człowiekiem. Szatan kusił Ewę słowami: „Będziesz jak Bóg…” Arminianizm to po prostu stare kłamstwo węża, przebrane w nowe szaty.
Piąta kolumna, tak zwani pseuko-kalwiniści, z lubością bratają się z Arminianami wyznając przy tym, że fałszywa ewangelia wolnej woli zbawia. Omamieni koncepcją paradoksu dowodzą, że do Boga prowadzą dwie drogi, które w ich rozumieniu są jedną i tą samą drogą:
Pierwsza droga to wiara w Chrystusa, który skutecznie zbawił swój lud, skutecznie przyciągając wszystke, bezsilne owce do siebie, nie tracąc po drodze ani jednej owcy, za którą oddał życie. Zbawienie od początku do końca zależne jest od suwerennego Boga a Chrystus wypełnia wolę Bożą niezawodnie. To nauczanie oparte jest o Pismo:
Jan 10:11 Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz oddaje swoje życie za owce.
.
Jan 6:44 Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie mój Ojciec, który mnie posłał. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.
.
Jan 6:37 Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który przyjdzie do mnie, nie wyrzucę precz.
.
Jan 6:39 A to jest wola Ojca, który mnie posłał, abym nie stracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale abym to wskrzesił w dniu ostatecznym.
.
Jan 10:28 A ja daję im życie wieczne i nigdy nie zginą ani nikt nie wydrze ich z mojej ręki.
Druga droga naucza czegoś przeciwnego, że Chrystus umarł za wszystkich, nikomu zbawienia nie zapewniając a jedynie umożliwiając zbawienie, uzależniając wszystko od rzekomej wolnej woli i wyboru człowieka, który obarczony został obowiązkami zabiegania o zbawienie i wzbudzenia w sobie wiary. Nie ma ani jednego tekstu Pisma potwierdzającego herezję Arminian. Przeciwnie, znajdziemy w nim jedynie jej obalenie.
Rzym. 9:16 A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
Jak doszło do tego, że Arminianizm zdominował dzisiejszą przestrzeń religijną i króluje wśród współczesnych nie-katolików? I jakie są tego konsekwencje?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 22, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd
Święty Aksjomat
Marek 7:8 Wy bowiem, opuściwszy przykazania Boże, trzymacie się tradycji ludzkiej…
Obok trzech Sola Reformacji: Sola Fide (tylko wiara), Sola Gratia (tylko łaska), Soli Deo gloria (chwała tylko Bogu) istnieją jeszcze inne zasady Reformacji, nawet bardziej fundamentalne niż te, i można je dostrzec w perorze Lutra, jaki wygłosił na Sejmie w Wormacji
„Jeśli nie zostanę przekonany przez Pismo Święte i przez prosty rozum (nie wierzę w autorytet ani papieży, ani soborów samych w sobie, gdyż jest oczywiste, że często się mylili i zaprzeczali sobie nawzajem) w tych Pismach, które przedstawiłem, gdyż moje sumienie jest więźniem Słowa Bożego, nie mogę i nie odwołam niczego, gdyż sprzeciwianie się sumieniu nie jest ani słuszne, ani bezpieczne. Oto stoję; nie mogę zrobić nic innego. Boże, pomóż mi, Amen.” [1]
Po pierwsze Luter stwierdza swoją aksjomatyczną akceptację Pisma Świętego: „Jeśli nie przekona mnie Pismo Święte i prosty rozum…” Pismo Święte było aksjomatycznym punktem wyjścia Lutra, jego jedynym autorytetem. Mówił o tej zasadzie tak wiele, że stała się znana jako Schriftprinzip, a bardziej powszechnie jako Sola Scriptura.
Zasada obecnie wyraźnie zagubiona w szaleństwie pozabiblijnego objawienia (zielonoświątkowcy), tradycji (pseudo-kalwinizm) i chaosu interpretacyjnego (neo-ewangelikalizm). Podobnie jak logika, prawo do oceny i wolność religii.
Ale do rzeczy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 13, 2025 | Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd
Powiew Ewangelii
2 Tym. 2:8-9 8. Pamiętaj, że Jezus Chrystus, potomek Dawida, powstał z martwych według mojej ewangelii; 9. Dla której znoszę cierpienia jak złoczyńca, aż do więzów, ale słowo Boże nie jest związane.
Każdego października, podczas gdy świat naśladuje i świętuje czarownice, upiory, duchy i magię w dobrym pogańskim i średniowiecznym stylu, chrześcijanie wspominają chrześcijańską Reformację XVI wieku, kiedy to Ewangelia Jezusa Chrystusa przetoczyła się przez Europę, rozbijając całkowicie zepsute chrześcijaństwo i udzielając wiecznego życia milionom zagubionych dusz.
Ostatniego dnia października 1517 roku Marcin Luter, profesor uniwersytecki w Niemczech, opublikował 95 propozycji do debaty na drzwiach kościoła zamkowego w Wittenberdze. Ktoś wziął łacińskie propozycje Lutra, przetłumaczył je na niemiecki, wydrukował i rozprowadził wśród ludzi. Luter zamierzał przeprowadzić kościelną i akademicką debatę; Bóg zamierzał zbawić dusze, rozwijać swoje królestwo i radykalnie zmienić bieg historii świata.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 9, 2025 | Historia chrześcijaństwa
Polacy nie gęsi…
Filip. 1:12 A chcę, bracia, abyście wiedzieli, że to, co mnie spotkało, spowodowało jeszcze większe rozkrzewienie ewangelii;
W dobie szalejącego odstępstwa i zwiedzenia oraz w czasach, gdy w wielu kongregacjach panuje fałszywy, uniwersalny chrystus arminianizmu (Łuk. 21:8; 17:23; 2 Kor. 11:13-15) warto skierować nasze oczy na okres wczesnej jeszcze Reformacji. Wśród wielu powołanych przez Boga do obrony Ewangelii mężów Bożych XVI i XVII wieku (Filip. 1:7, 17) znajdzie się i polski akcent. Prawdą okazuje się powiedzenie, że „Polacy nie gęsi” i tu dodać można, że swoich kalwinistów mają.
Jan Łaski (1499-1560) posiadał godnego następcę. Był nim Jan Makowski (1588 – 24 czerwca 1644), znany również jako Johannes Maccovius, polski teolog Reformowany. Urodzony w Łobżenicy w Polsce i znany jako nauczyciel młodych polskich szlachciców, oraz jako prowadzący gorące dysputy z jezuitami i socynianami. [1]
Za nietuzinkowy należy uznać wkład Makowskiego w rozwój chrześcijaństwa. Jego przypadek wpłynął nawet na brzmienie ostatecznego napomnienia Synodu w Dort, najważniejszego zebrania chrześcijan Reformowanych.
Postać Makowskiego jest także ważna, ponieważ stanowi jasny przykład walki o doktrynę dla nas, żyjących w czasach gdy dzięki działaniom jezuitów herezja wolnej dominuje wśród „ewangelików” i w konsekwencji nikt w kościołach nie przejmuje się teologią, tym bardziej dbaniem o jej czystość.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 20, 2024 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa, Trynitologia
Nieco historii
Jan 14:11 Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Przynajmniej z powodu samych dzieł wierzcie mi.
Jan z Damaszku (ok. 675-ok. 750), choć mało znany dziś na Zachodzie, jest prawdopodobnie najsłynniejszym teologiem w ostatnich 1500 latach kościoła wschodniego. Urodził się w prominentnej rodzinie i kształcił się pod okiem Kosmy, uczonego mnicha sycylijskiego. Podobnie jak jego dziadek i ojciec przed nim, Jan pełnił funkcję wysokiego urzędnika na dworze muzułmańskiego kalifa Umajjadów w Damaszku. Później Jan przeszedł na emeryturę do klasztoru Świętego Sabasa, niedaleko brzegu Morza Martwego, około 16 kilometrów na południowy wschód od Jerozolimy.
Hughes Oliphant Old próbuje uchwycić znaczenie przeprowadzki Jana:
„Przejście ministra finansów kalifa na emeryturę do Śweiętego Sabasa można porównać do opuszczenia Waszyngtonu przez amerykańskiego sekretarza skarbu, aby zostać studentem teologii w Princeton” [1]
Jan z Damaszku jest interesującą i ważną postacią z kilku powodów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 28, 2024 | Historia chrześcijaństwa
Ulubiony tłuczek innowierców
Jan 7:24 Nie sądźcie po pozorach, ale sądźcie sprawiedliwym sądem.
Wśród wrogów i oszczerców Kalwina, w ich próbie zniszczenia jego osoby i reputacji istnieje ulubione tego narzędzie: wykopywanie kwestii otaczających skazanie Serweta poprzez spalenie. Ciężar tego został głównie zrzucony na Kalwina.
Ale jakie są fakty? Zdecydowanie, jeśli ktoś ma polegać na zeznaniach wrogów i krytyków Kalwina, nie można oczekiwać uczciwych faktów historycznych. Prawdę można ustalić tylko obiektywnie i bezstronnie, czego podejmuje się autor artykułu – historyk, William Wileman, odpowiadając na pytania:
- Dlaczego spalono Serweta?
- Kto go spalił?
- I jaką rolę w tej sprawie odegrał Jan Kalwin?
Inne świadectwa, na których można polegać, pochodzą od tych, z którymi Kalwin miał bliskie spotkania, przyjaźnie i stowarzyszenia, wśród nich Beza (który napisał wyczerpującą biografię Kalwina), Farel i Gomarus, żeby wymienić tylko niektórych.
Poniżej rozdział 15 biografii Kalwina autorstwa Williama Wilemana.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 19, 2024 | Ekumenizm, Historia chrześcijaństwa
Bucer ku zjednoczeniu protestantów i katolików
Hebr. 13:9 Nie dajcie się zwieść rozmaitym i obcym naukom. Dobrze jest bowiem umacniać serce łaską, a nie pokarmami, co nie przyniosły pożytku tym, którzy się nimi zajmowali.
Jakby chcąc udowodnić, że zapał Marcina Bucera do jedności kościoła nie był przypadkową cechą, a gotowość do kompromisu dla dobra jedności nie była chwilowym zboczeniem, nasz „bohater” rzucił się w zdradliwe wody zjednoczenia protestantów i katolików. Chociaż jego główna praca na rzecz zjednoczenia protestantyzmu i katolicyzmu rzymskiego nastąpiła po niepowodzeniu jego wysiłków na rzecz wewnętrznej jedności protestanckiej w latach 1539-1541, Bucer pracował na rzecz zjednoczenia protestantyzmu i katolicyzmu rzymskiego od 1530 roku.
W 1530 roku był obecny na sejmie w Augsburgu, gdzie w interesie swojego imperium cesarz Karol V próbował pojednać luteranów i katolików rzymskich. Bucerowi i innym przedstawicielom tego, co można by nazwać kościołami Reformowanymi, nie pozwolono podpisać luterańskiego Wyznania Augsburskiego, sporządzonego przez Filipa Melanchtona, chyba że podpisaliby je w całości. A ponieważ nie mogli się zgodzić z kluczowym artykułem o Wieczerzy Pańskiej, nie mogli umieścić swoich nazwisk w tym wyznaniu wiary.
Dlatego też, z pomocą Capita i Hedio, Bucer opracował własne wyznanie wiary, aby przedstawić je Cesarzowi — Wyznanie Czteropolityczne, czyli Wyznanie Czterech Miast. Było to pierwsze wyznanie kościołów Reformowanych w Niemczech. Jak sam Bucer później przyznał, wyznanie to było celowo niejasne w kwestii doktryny Wieczerzy, wszystko w interesie pokoju. Stwierdzało ono jedynie, że w Sakramencie prawdziwe ciało i krew Chrystusa są prawdziwie podawane do spożycia i picia:
…z wyjątkową gorliwością oni [ludzie Czterech Miast] zawsze ogłaszają tę dobroć Chrystusa jego ludowi, przez co nie mniej dzisiaj niż podczas tej ostatniej Wieczerzy, wszystkim tym, którzy szczerze podali swoje imiona wśród jego uczniów i przyjmują tę Wieczerzę zgodnie z jego ustanowieniem, raczy dać swoje prawdziwe ciało i prawdziwą krew, aby były prawdziwie spożywane i wypijane dla nakarmienia i napojenia dusz…”. [11]
Podobnie jak w przypadku Wyznania Augsburskiego, wyznanie wiary nie krytykowało rzymskiej doktryny transsubstancjacji, chociaż rozdział XIX, „Msza”, ostro potępił rzymską doktrynę powtórzenia ofiary Chrystusa za grzechy, a także naukę Rzymu, że celebracja Wieczerzy jest dziełem zasługującym.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 11, 2024 | Historia chrześcijaństwa
Upolitycznienie i jego skutki
Marek 8:15 Wtedy przykazał im: Uważajcie i strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i zakwasu Heroda.
Rok 1530
Istotą chrześcijaństwa była duchowość. Jednak w tym momencie Reformacji polityka przejmowała kontrolę nad Reformacją i ta zaczynała traktować świat w sposób mniej niż duchowy. Gdy to się zaczęło, rozpoczął się jej upadek.
Karol V nie usłyszał jeszcze edyktu, który nadszedł ze Spires, ani wyniku tamtejszych działań. Obywatele niemieccy, którzy byli za protestem, przynieśli mu wieści, a Słowo Boże zostało uwielbione jako jedyny fundament, na którym powinien budować się kościół. Karol milczał.
Luter pragnął, aby religia i polityka się połączyły, ale w tym momencie Kościół protestancki nie był państwem religijnym poślubionym cesarzowi – jak było to w przypadku Rzymu.
Karol zwołał państwa cesarstwa do Augsburga, aby spotkać się i omówić problemy po obu stronach kościoła, zarówno Protestantyzmu, jak i romanizmu, w celu osiągnięcia jednego zjednoczonego ciała chrześcijańskiego. Było to conajmniej podejrzane, ponieważ na początku cesarz mówił o pozbyciu się „herezji Protestantyzmu” mieczem, a teraz mówił o pokoju. Jednak za każdym razem, gdy Karol skłaniał się ku uprzejmości wobec obu stron, Ferdynand zmieniał jego zdanie tak, aby wspierał katolicyzm.
(więcej…)
