utworzone przez Reformowani | wrz 14, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Greka Koine
Presupozycja
Chrzest to pełne zanurzenie – takie jest powszechne zrozumienie tego słowa i zarazem presupozycja w interpretowaniu wszelkich fragmentów odnoszących się do chrztu. Sprawa jest intrygująca, ponieważ otwierając chociażby konkordancję Stronga dostajemy następującą defnicję:
βαπτίζω baptizo – zanurzam, konkretnie w odniesieniu do ceremonialnego zanurzania; chrzczę.
Obszerny, bo zawierający ponad 7 000 stron leksykon Helps Word-Studies podaje nieco szerszą definicję:
βαπτίζω baptizo – właściwie „zanurzyć” (Souter); stąd chrzcić, zanurzyć się (dosłownie „zanurzyć się”). Oznacza zanurzenie, w przeciwieństwie do ἀντέχομαι antéxomai („pokropić”).
Nie dziwi zatem tryb chrztu przyjęty w Londyńskim Wyznaniu Wiary w oparciu o argument językowy poparty „wyjściem Jezusa z wody po chrzcie” co doskonale współgra z koncepcją zanurzenia:
„Zanurzenie, tzn. pogrążenie wierzącego w wodzie, jest istotne dla udzielenia tego obrzędu. Mat 3:16; Jan 3:23” – LWW, 29.4
Aleksander Carson, żyjący w latach 1776 – 1844 pastor i teolog oraz polemista w kwestii chrztu idzie o krok dalej i stwierdza, że zanurzenie to jedyne znaczenie tego słowa:
„βαπτίζω baptizo w całej historii greckiego języka ma tylko jedno znaczenie, nie tylko oznacza zanurzenie, ale także nie posiada żadnego innego znaczenia Słowo to zawsze oznacza zanurzenie nigdy nie wyrażając nic innego jak sposób.„ – Alexander Carson, Baptist Board of Publication, Philadelphia, 1853
Konsekwentnie βαπτίζω baptizo przez wielu znaczących egzegetów tłumaczone jest jako zanurzenie w innych przypadkach:
– Chrzest, czyli zanurzenie Jezusa w cierpieniu, Mat. 20:22
.
– Chrzest, czyli zanurzenie wierzących w Jezusa, umieszczenie w Jezusie, Rzym. 6:3
.
– Chrzest, czyli zanurzenie wierzących w Chrystusa przez Ducha, w celu utworzenia Kościoła, 1 Kor. 12:3
.
– Chrzest, czyli zanurzenie w Duchu Świętym i zanurzenie w ogniu, Mat. 3:11
Czy rzeczywiście βαπτίζω baptizo oznacza zanurzenie? Czy rzeczywiście pełne zanurzenie w wodzie jest jedyną właściwą formą chrztu? Czy ochrzczeni w inny sposób nie są ochrzczeni w ogóle i trzeba takie osoby chrzcić ponownie?
Rozważmy biblijne argumenty, na które wiele uczonych osób zamyka oczy i zatyka uszy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 2, 2021 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Rzymski katolicyzm, Teologia reformowana
Istotna kwestia
Jan 6:63 Duch jest tym, który ożywia, ciało nic nie pomaga. Słowa, które ja wam mówię, są duchem i są życiem.
Jakie są różnice między transsubstancjacją, konsubstancjacją, memorializmem a reformowanym poglądem na Wieczerzę Pańską? Do Wieczerzy Pańskiej odnoszą się liczne wyrażenia: Stół Pański, Komunia, Posiłek, Eucharystia, Msza, Ciało i Krew Chrystusa, Święto Miłości lub Święto Agape, Łamanie Chleba, Boska Liturgia, itd. Jednakże zasadniczo istnieją cztery poglądy na Wieczerzę Pańską:
- Transsubstancjacja,.
- Konsubstancjacja.
- Memorializm.
- Pogląd Reformany
Zapoznajmy się z nimi po krótce:
(więcej…)
utworzone przez SebTer | sie 24, 2021 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Chrzest jako znak zbawienia
„I chociaż nasze małe dzieci nie rozumieją tych rzeczy, nie możemy zatem wykluczyć ich z chrztu, ponieważ tak jak bez ich wiedzy są uczestnikami potępienia w Adamie, tak też są ponownie przyjęci do łaski w Chrystusie.„
Ten fragment z Formularza udzielania chrztu używanego w kościołach Reformowanych bardzo dobrze podsumowuje to, co chcemy tutaj pokazać, to znaczy, że chrzest niemowląt jest nieodłączną częścią doktryny suwerennej łaski i że odmowa chrztu niemowląt jest zasadniczo zaprzeczeniem suwerennej, nieodpartej i skutecznej łaski.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 17, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele
Pytanie dwudzieste drugie: pastorskie powołanie
Dzieje 2:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią..
1 Kor. 12:28 A Bóg ustanowił niektórych w kościele …jako nauczycieli, potem dary rządzenia .
Efez. 4:11 I on ustanowił … innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami-nauczycielami;
Czy jest konieczne, aby w kościele istniała publiczna służba i powołanie do niej? Afirmujemy przeciwko fanatykom i entuzjastom
I. Ponieważ Bóg swoim słowem zechciał doprowadzić ludzi do komunii Chrystusowej, a przez nią do udziału w zbawieniu, konieczne było, aby do tego urzędu wybrani zostali ludzie na podstawie uzasadnionego powołania, do których powinno należeć prawo i moc przepowiadania słowa i udzielania sakramentów. Co do konieczności tej posługi, pytanie leży między nami a fanatykami i entuzjastami.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 28, 2021 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Czym jest Kościół?
Efez. 2:19-22
19. A więc nie jesteście już więcej obcymi i przybyszami, ale współobywatelami z świętymi i domownikami Boga;
20. Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus;
21. Na którym cała budowla razem zespolona rośnie w świętą świątynię w Panu;
22. Na którym i wy razem się budujecie, aby być mieszkaniem Boga przez Ducha.
Paweł w swoim liście do Efezjan poświęca wielką uwagę eklezjologii, doktrynie Kościoła. W rzeczywistości moglibyśmy powiedzieć, że List do Efezjan odpowiada na to pytanie: Czym jest Kościół?
Główną metaforą, której używa Paweł, jest budynek – dom Boży. Chrześcijanie są częścią rodziny w tym sensie, że zostali przyjęci do rodziny Bożej, co jest kolejnym obrazem, którego Pismo używa do opisania Kościoła. Ale tutaj akcent kładzie się nie tyle na rodzinę domowników, ile na dom domowników
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lip 11, 2021 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Poradnik berejczyka
Duch czasu
1 Kor. 5:12-13 12. Po co mi bowiem sądzić tych, którzy są na zewnątrz? Czy wy nie sądzicie tych, którzy są wewnątrz? 13. Tych, którzy są na zewnątrz, osądzi Bóg. Usuńcie więc złego spośród was samych.
W Byron Center, MI, w roku szkolnym 1996-1997, głośno było o nauczycielu muzyki w miejscowym liceum publicznym, który „poślubił” swojego homoseksualnego kochanka. To „małżeństwo” nie spodobało się mieszkańcom Byron Center; wielu z nich uważało, że taki człowiek nie powinien uczyć ich dzieci i skutecznie dążyli do zwolnienia nauczyciela.
Postawa tych rodziców, z kolei, sprowadziła na mieszkańców Byron Center gniew wielu osób z szerszej społeczności. Pisząc w sekcji „Public Pulse” w Grand Rapids Press, wielu z nich nazwało ludzi z Byron Center nietolerancyjnymi, osądzającymi, hipokrytami, nadętymi, zadufanymi w sobie, aroganckimi, bigoteryjnymi, złośliwymi i nienawistnymi. Przesłanie szerszej społeczności do mieszkańców miasteczka było jasne: nie wolno nam osądzać działań i przekonań innych.
To myślenie, że nie możemy osądzać działań i przekonań innych, jest duchem epoki. To też jest złe. Próbując przeciwstawić się temu sposobowi myślenia, Towarzystwo Ewangelizacyjne Byron Center Protestant Reformed Church publikuje tę broszurę, z pragnieniem, aby Bóg został uwielbiony, a Jego święci zachęceni do właściwego sądzenia. Naszą modlitwą za czytelnika jest modlitwa Pawła za Filipian:
Filip. 1:9-11 9. I o to się modlę, aby wasza miłość coraz bardziej obfitowała w poznanie i we wszelkie zrozumienie; 10. Abyście mogli rozpoznać to, co lepsze, żebyście byli szczerzy i bez zarzutu na dzień Chrystusa; 11. Napełnieni owocami sprawiedliwości, które przynosicie przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 6, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Historia chrześcijaństwa, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Przedmowa
„Katechizm Keacha (znany również jako Katechizm Baptystyczny 1677 lub Katechizm Baptystyczny 1693 to katechizm Baptystów Reformowanych składający się z zestawu 118 podstawowych pytań i odpowiedzi dla czytelników Pisma Świętego, uczących podstaw wiary Baptystów Reformowanych.
Katechizm jest podobny do wcześniejszego Katechizmu Heidelberskiego i Katechizmu Westminsterskiego, z wyjątkiem części dotyczących chrztu. Powstał po Konfesji Baptystów z 1677 r., która w 1689 r. została ratyfikowana przez ponad 100 kongregacji baptystycznych w Anglii i Walii jako Wyznanie Wiary, podpisana przez Hanserda Knollysa, Williama Kiffina, Benjamina Keacha i innych. Konfesja została napisana w języku angielskim. Partykularni baptyści, którzy trzymali się doktryny kalwińskiej, utworzyli ją aby dać formalne biblijne wyjaśnienie swojej wiary chrześcijańskiej z perspektywy baptystycznej.
Katechizm został oficjalnie opublikowany przez brytyjskich baptystów w 1693 roku. Wyznanie, na którym Katechizm się opierał, zostało później przyjęte przez Philadelphia Baptist Association w 1742 roku w Ameryce.” [1]
(więcej…)
utworzone przez SebTer | cze 30, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Prima Scriptura
Argument prima-Scripturalnych
Argumentum ad verecundiam – błąd ten następuje wtedy, gdy twierdzimy, że coś jest prawdą tylko dlatego, że jakiś autorytet tak twierdzi.
Generalnie pogląd wyznawców uniwersalnego zbawienia wszystkich dzieci pozbawionych zdolności rozumowania (oraz osób upośledzonych) jest następujący:
1. Takie osoby są niezdolne do rozeznawania ani tym bardziej wiary
.
2. Owa niezdolność trwa aż do momentu osiągnięcia wieku odpowiedzialności, do tego czasu nie mogą rozpoznać Boga dzięki objawieniu natury (Rzym. 1:19-20) ani dowiedzieć się o Nim z Pisma (5 Mojż. 29:29; Psalm 19:7; Rzym. 15:4; Efez. 1:17; Tyt.2:11)
.
3. Niezdolność rozumowania nie aktywuje ich sumienia, tym bardziej że nie są odpowiedzialne za popełnienie żadnego grzechu osobiście (Rzym. 2:15)
.
4. Ponieważ sąd nad nimi odbędzie się na podstawie otrzymanego światła ignorancja stanowi swoistą ochronę przed Bożą karą
.
5. Choć posiadają grzech pierworodny, Boży sąd nie weźmie go pod uwagę ze względu na ignorancję i brak osobistej odpowiedzialności
Konkludując: Podstawą elekcji wszystkich dzieci, które nie osiągnęły wieku odpowiedzialnośći oraz osób umysłowo ograniczonych nie jest Boże upodobanie (Izaj. 46:10-11; Efez. 1:5, 11; 2 Tym. 1:9) ale ignorancja oraz brak osobistego grzechu (co jest pośrednim zaprzeczeniem grzechu pierworodnego) zaś zbawienie tej grupy ma charakter uniwersalny.
„Podczas gdy niemowlęta ani nie doświadczyły osobistego grzechu i potrzeby zbawienia ani też nie złożyły swej wiary w Chrystusie, Pismo naucza iż potępienie jest na podstawie jasnego odrzucenia Bożego objawienia – czy to ogólnego [w naturze] czy konkretnego [w Piśmie] – a nie na podstawie ignorancji […]
.
Czy możemy jednoznacznie powiedzieć, że nienarodzone i młode dzieci zrozumiały prawdę wyrażoną w Bożym ogólnym objawieniu [natura] co czyni ich bez wymówki? […]
.
Dzieci zostaną osądzone według światła, jakie otrzymały. Pismo jasno stwierdza, ze dzieci i nienarodzeni posiadają grzech pierworodny – włączając w to skłonność do grzechu oraz dziedziczną winę pierwotnego grzechu. Ale czy nie może być tak, że w jakiś sposób odkupienie jakiego dokonał Chrystus zapłaciło za winę wszystkich tych bezradnych maluszków we wszyskich czasach? ” – John MacArthur
Czy Biblia naucza, że wszystkie dzieci idą do nieba? A jeśli nie, to dlaczego mielibyśmy wierzyć, że nasze dzieci, które umierają w niemowlęctwie, są zbawione?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 26, 2021 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Współczesny konsensus
Obj 2:1-7
.
1. Do anioła kościoła w Efezie napisz: To mówi ten, który trzyma siedem gwiazd w swojej prawej ręce, który się przechadza wśród siedmiu złotych świeczników:
2. Znam twoje uczynki, twoją pracę i twoją cierpliwość i wiem, że nie możesz znieść złych i że poddałeś próbie tych, którzy nazywają się apostołami, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami.
3. Wytrwałeś też i masz cierpliwość, i pracowałeś dla mego imienia, a nie ustałeś.
4. Ale mam nieco przeciw tobie – że porzuciłeś twoją pierwszą miłość.
5. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i upamiętaj się, i spełniaj pierwsze uczynki. A jeśli nie, przyjdę do ciebie szybko i ruszę twój świecznik z jego miejsca, jeśli się nie upamiętasz.
6. Ale masz tę zaletę, że nienawidzisz uczynków nikolaitów, których i ja nienawidzę.
7. Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi do kościołów: Temu, kto zwycięży, dam jeść z drzewa życia, które jest pośrodku raju Boga.
Powszechnie panująca i przyjęta w kręgach neo-ewangelickich interpretacja powyższego tekstu jest taka, że zbór w Efezie porzucił afekt serca w żmudnej pracy obrony świętej doktryny. Ta pierwsza miłość zniknęła i zastąpiona została swego rodzaju rutyną, czy to pozbawioną miłosierdzia czy też żaru działania dla Chrystusa, w każdym bądź razie efezjanie zamienili się w scholastyków działających w sposób wyuczony i mechaniczny – bez entuzjazmu.
Interpretację doskonale podsumowuje to ten oto pogląd:
„Kiedy miłość umiera, ortodoksyjna doktryna staje się trupem, bezsilnym formalizmem. Przywiązanie do prawdy zamienia się w bigoterię, gdy odchodzi słodycz i światło miłości do Jezusa”. – Ch. H. Spurgeon
I choć jest wiele ogólnej prawdy w słowach Spurgeona (formalizm to ogromne zagrożenie dla chrześcijaństwa) nie oddają one trafnie przekazu rozważanego tekstu. Zgodnie Reformowaną zasadą Sola Scriptura opieramy się raczej na świadectwie Pisma, niż ludzkiej opinii nauczyciela nawet o najwyższym autorytecie jeśli jest sprzeczne z Pismem (odrzucamy Prima Scripturalizm).
Pozwólmy przemówić samemu Pismu. (więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 5, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele
O autorze
Jon. 2:8 Ci, którzy trzymają się próżnych marności, pozbawiają się miłosierdzia
„A gdybyśmy mieli duchowe oczy, aby rozeznać stan większości mężczyzn i kobiet, którzy najwyraźniej wciąż są nieodrodzeni w czarnej naturze, którzy lekceważą oferty łaski i którzy nie przyjmą Jezusa Chrystusa; największy idiota na świecie nie byłby dla nas smutniejszym widowiskiem, ani nie wpływałby na nasze serca z większą litością i współczuciem, niż żałosny przypadek dusz takich osób, ponieważ porzucili własne miłosierdzieniezachwiane miłosierdzie Dawida, idą za kłamliwymi marnościami i męczą się próżnym dążeniem, które nie może za nimi pójść. ”
James Durham (1622–1658) był kapitanem oddziału w czasie wojny domowej. Podczas wizyty u swojej żony usłyszał jak wybitny prezbiteriański kaznodzieja modli się o swoich żołnierzy. To popchnęło go do poświęcenia się służbie Bogu – stał się potężnym i wiernym kaznodzieją a w 1650 roku uzyskał tytuł profesora teologii.
Durham był człowiekiem o ogromnej sile przekonania i wielkiej powadze charakteru. Mówi się o nim, podobnie jak o Robercie Leightonie, do którego pod pewnymi względami był podobny, że rzadko się uśmiechał. Jego studia, zarówno w zakresie Pisma Świętego, jak i ówczesnych zagadnień teologicznych i kościelnych, były prowadzone z niezwykłą pilnością. O swoim oddaniu chrześcijańskiej posłudze dał zdecydowany dowód, zarówno przez swoją sumienność w pracy, jak i wycofanie się ze stanowiska i radości życia wiejskiego dżentelmena.
Z tego też powodu postarzał się przedwcześnie i zmarł 25 czerwca 1658 roku w trzydziestym szóstym roku życia. Był traktowany przez swoich współczesnych w najwyższym szacunkiem jako jeden z najbardziej zdolnych i pobożnych ludzi tamtych czasów.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | maj 4, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wstęp i modlitwa
Ojcze Mój, Boże mój, proszę Ciebie przez Chrystusa i w Chrystusie abyś kierował myślami mymi, abyś przewodził językowi memu i moim ustom, abym mówił Słowo prawdy dane przez Ducha Twego. Pełny ufności i wiary. Alleluja.
Ale nie zawsze w życiu Chrześcijanina tak jest. Niestety zdarza się, że nie idziemy do Niego, ani pełni ufności ani pełni wiary i dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o tym jak bardzo kocha Nas Ojciec i w jaki sposób Nas prostuje kierując na właściwe ścieżki.
1 Piotra 1:5 Którzy jesteście strzeżeni mocą Boga przez wiarę ku zbawieniu, przygotowanemu do objawienia się w czasie ostatecznym.
…którzy Bożą mocą strzeżeni jesteście, mocą Bożą strzeżeni jesteśmy moi drodzy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 12, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele
Wprowadzenie
Pierwszym oficjalnym aktem publicznej służby Jezusa było oczyszczenie świątyni. Jezus i Jego uczniowie udali się do Jerozolimy, aby obchodzić Paschę. Będąc w Jerozolimie, znaleźli w świątyni kupców i sprzedawców zwierząt oraz tych, którzy wymieniali pieniądze. Jezus sporządził bicz czy pejcz.
Tym biczem wypędzał tych, którzy kupowali i sprzedawali woły, owce i gołębie, i przewracał stoły wekslarzy. Pan Jezus Chrystus wypędził tych, którzy kalali dom Jego Ojca. Uczniowie przypomnieli sobie Słowo Boże, które było napisane:
Jan 2:17 Gorliwość o dom twój pożera mnie
Jeszcze dzisiaj Pan Jezus Chrystus wypędza z domu Swojego Ojca tych,
- którzy nie mają żadnego interesu być w tym domu
.
- i którzy kalają ten dom Jego Ojca.
Pan Jezus czyni to dzisiaj przez wierny Kościół, stosując chrześcijańską dyscyplinę. Kiedy dyscyplina jest sprawowana, wypędzani są ci, którzy bezczeszczą dom Boży. A kiedy ta dyscyplina jest wiernie praktykowana, Tym, który ostatecznie ich wypędza, jest sam Pan Jezus Chrystus.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 26, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele
Priorytety pastorów wobec współpracowników
Efez. 4:16 Z niego całe ciało harmonijnie złożone i zespolone we wszystkich stawach, dzięki działaniu każdego członka, stosownie do jego miary, przyczynia sobie wzrostu dla budowania samego siebie w miłości.
W tym miejscu wracamy do zagadnienia zarządzania społecznością. Wszyscy chrześcijanie są grzesznikami (Rzym. 3:9) zatem i starsi, diakoni oraz współpracownicy (personel) będący częścią lokalnej społeczności. Boży nakaz to uświęcenie, czyli porzucenie i umartwianie grzechu (Rzym. 8:3; Kol. 3:5; 1 Tes. 4:3-9), tak więc odpowiedni dobór współpracowników zawsze powinien być oparty o biblijne kryteria, których spełnienie przez kandydata jest kluczowe dla jego potencjalnej służby.
Zły dobór współpracowników (personelu), a nawet starszyzny może prowadzić do braku jedności i ogromnie zaszkodzić społeczności na różne sposoby
- antagonizm między współpracownikami utrudnia, a nawet uniemożliwia wykonywanie zadań
.
- antagonizm między starszymi może prowadzić do rozłamu, a nawet upadku społeczności
.
- złe morale obniża skuteczność działania grupy jako całości
Jakie zatem są priorytety prezbiterów względem społeczności, a w szczególności współpracowników?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 19, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia biblijna
Adversus solo Scriptura
„Ten, kto konsekwentnie odrzuca wyznania wiary, musi uciszyć wszelkie głoszenie i zredukować nauczanie kościoła do recytowania dokładnych słów Pisma Świętego bez notatek i komentarzy”.– R. L. Dabney
Celem tego bardzo tekstu jest zwięzłe i proste przedstawienie doktryny Sola Scriptura na temat fałszywej, współczesnej doktryny ewangelicznej solo Scriptura, która wydaje się zawsze pojawiać wśród sekt religijnych w historii Kościoła. Wydaje się, że dzisiejsi ewangelicy, z jakiegokolwiek powodu, mylą pojęcie Sola Scriptura z Solo Scriptura, nie rozumiejąc żadnego z obu powyższych terminów.
Ci ewangelicy, którzy twierdzą, że trzymają się hermeneutyki Sola Scriptura Reformacji w rzeczywistości, używając tych samych terminów co Reformacja, zaprzeczają autentycznej doktrynie. To nie jest tylko gra słów czy jakaś gra semantyczna. Jest to raczej pożoga prawdziwej doktryny i propagowanie czegoś, co Kościół uznał za błędne przez wadliwą hermeneutykę.
Miejmy nadzieję, że poniższe punkty wyjaśnią to i zmienią ten teologiczny chaos.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 11, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele
Koncentracja służby
2 Mojż. 18:18 Zamęczycie się i ty, i ten lud, który jest z tobą, bo ta sprawa jest zbyt ciężka dla ciebie. Sam jej nie podołasz.
Jest oczywistym, iż żaden chrześcijanin nie może zajmować się wszystkim. Powinniśmy właściwie dysponować czasem i decydować, jakie są nasze priorytety. Jeśli o ten obszar chodzi, każdy pastor musi zdecydować, na czym będzie koncentrować się jego praca.
Zgodnie ze Słowem Bożym koncentracja pracy każdego prezbitera powinna skupiać się na następujących obszarach:
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 6, 2021 | Eklezjologia: nauka o kościele, Historia chrześcijaństwa
Sąd Boży
1 Piotra 4:17 Nadszedł bowiem czas, aby sąd rozpoczął się od domu Bożego, a jeśli rozpoczyna się od nas, to jaki będzie koniec tych, którzy są nieposłuszni ewangelii Bożej?
Być może jesteśmy, ostatnim pokoleniem ludzi urodzonych w czasach względej wolności. Ostatnią generacją, która doświadczyła swobody poruszania, wolności słowa, wolności gospodarczej oraz, co najważniejsze, wolności religijnej. W ciągu kilku miesięcy nastąpiło gwałtowne załamanie i odejście od wartości, jakie Refomracja przyniosła światu zachodniemu. Boży sąd nad odstępczym kościołem „wisi w powietrzu”.
Wielka Watykańska Nierządnica jest bezpieczna i w dobrych układach politycznych z panującym establiszmentem, zaś przywódcy systemowych „kościołów protestanckich” dają wyraz swojej chęci współpracy z reżimem przez szereg zabiegów ekumenicznych. W ten sposób mają oni nadzieję na przetrwanie zbliżającego się prześladowania, najlepszym zaś tego przykładem jest polityka J. E. Księdza Mateusza Wicharego, która wyszła na jaw przez usta pana Janusza Kucharczyka:
– Ekumenizm to rozmowa i tyle, niektóre jego formy idą za daleko, jeśli zamazują różnice. No Mateusz [Wichary] może idzie za daleko, to prawda
.
– Mu się to bierze z jego polityki. On chce konserwować świat politycznie i KRK spostrzega jako sojusznika. To błąd, tu zgoda. Idzie za daleko. Zdecydowanie.
Próby polityczno-ekumenicznej konserwacji Kościoła to zdrada Chrystusa i rzeczywisty koniec systemowego kościelnictwa – teologicznego i eklezjalnego bankruta. Wierzymy jednak, że wśród ludzi mających nieszczęście oficjalnie przynależeć do struktur rozmaitych denominacji, znajdują się Boży wybrańcy, w których działa Duch Święty, tak że nawet w obliczu największego zagrożenia poniosą oni trudy i konsekwencje jakie wynikną ze stania na fundamencie biblijnej prawdy.
Podobne ryzyko zostało już wcześniej podjęte, polała się krew, padły trupy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 3, 2020 | Eklezjologia: nauka o kościele, Poradnik berejczyka
Definicja pojęcia
1 Piotra 3:14-16 14. Ale jeśli nawet cierpicie dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście. Nie bójcie się ich gróźb ani się nie lękajcie. 15. Lecz Pana Boga uświęcajcie w waszych sercach i bądźcie zawsze gotowi udzielić odpowiedzi (ἀπολογίαν apologian) każdemu, kto domaga się od was uzasadnienia waszej nadziei, z łagodnością i bojaźnią.16. Miejcie czyste sumienie, aby za to, że mówią o was źle, jak o złoczyńcach, zostali zawstydzeni ci, którzy zniesławiają wasze dobre postępowanie w Chrystusie.
Apologetyka jest uzasadnioną obroną religii chrześcijańskiej. Chrześcijaństwo jest wiarą, która opiera się na powodach tej wiary.
- Wiara nie jest rozumem.
- Rozum nie jest wiarą.
Ale wiary nie da się oddzielić od rozumu, inaczej wiara przestaje istnieć. (Rzym. 10:2; 10:17; 12:1-2; Efez. 1:18; 3:18; 4:23; Filip. 4:8; Kol. 3:10; Hebr. 11:1; 1 Jana 5:20) Zrozumienie umysłu i akceptacja tego zrozumienia stanowi rezultat odrodzenia duszy przez Ducha Bożego i wszczepienia wiary. Tak jak Bóg postępuje racjonalnie z ludźmi, tak uczynił ludzi racjonalnie myślącymi ludźmi. Nie oznacza to, że chrześcijanie mają być racjonalistami, ale raczej chodzi o to żeby byli racjonalni.
Apologetyka to racjonalna biblijna obrona Jezusa Chrystusa i Jego Słowa przed satanistycznymi filozofiami (kultami takimi jak mormonizm i Świadkowie Jehowy), ateizmem, agnostycyzmem, stoicyzmem, socynianizmem, katolicyzmem, fałszywymi światowymi religiami, takimi jak islam i hinduizm,etc…), które kwestionują Jego prawdziwość i objawioną wolę zawartą w Biblii.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 14, 2020 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Przypomnienie definicji
Biblia precyzyjnie definiuje strukturę zarządzania lokalnym kościołem, co przy jednoczesnym braku nauki o ponad kościelnych, denominacyjnych strukturach i urzędach, stanowi wyznacznik pełnej autonomii zarządzania poszczególnych zgromadzeń przez kolegium liderów. Wszystkie poniższe terminy odnoszą się do różnych funkcji jednego i tego samego urzędu.
1) πρεσβύτερος presbuteros – starszy, termin odnosi się do urzędu przywódcy społeczności wskazując na doświadczenie w wierze chrześcijańskiej, (por. Tyt. 1:5, Jakub 5:14, 1 Tym. 5:17-19, 1 Piotra 5:1-5)
.
2) ποιμήν poimen – pasterz, pastor, to ktoś, kogo Bóg wzbudza, aby dbać o całkowite dobro Jego owczarni, termin wskazuje na zadanie, którym jest nauczanie Słowa Bożego w kongregacji, (por. Efez. 4:11, 1 Piotra 5:2)
.
3) ἐπίσκοπος episkopos – biskup, nadzorca, dosł. patrzący na, czyli człowiek powołany przez Boga, aby dosłownie „pilnować” Jego trzody, (por. Dzieje 20:28; 1 Tym. 3:2; Filip. 1:1; Tyt. 1:7)
Teraz zajmiemy się biblijną filozofią nadzorowania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 19, 2020 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Przyczyna rozważania
W pierwszej części artykułu ustanowiona została przyczyna niniejszego rozważania. W zborze znalazła się niewiasta, która według oceny starszych społeczności, była osobą nienawróconą, przez co nie dostąpiła ona chrztu wodnego. Kobieta jednak wyrażała chęć spożywania sakramentu Wieczerzy Pańskiej, który jednak nie został jej udzielony z wyżej wymienionych powodów. Następnie niewiasta udała się do drugiego zboru należącego do tej samej denominacji, gdzie (pomimo sprzeciwów starszych pierwotnej społeczności) udzielono jej chrztu wodnego i zezwolono na uczestnictwo w Wieczerzy (tym samym łamiąc pierwotną decyzję starszyzny).
Jak zostało dowiedzione, dopuszczenie do Wieczerzy zależne jest od trzech czynników: teologicznej ortodoksji (tu nacisk na Chrystologię i soteriologię), upamiętania z grzechów oraz chrztu wodnego. Jeśli pierwsze dwa nie mają miejsca, trzeci jest niezasadny i tym samym nieważny (co dyskwalifikuje daną osobę z możliwości uczestnictwa w drugim sakramencie). W takim przypadku starszyzna zboru powinna podjąć się edukacji doktrynalnej oraz obserwować rezultaty życia takiej osoby aby zidentyfikować autentyczność jej upamiętania: umartwienie grzechu w ciele oraz widoczne owoce Ducha (por. Gal. 5:16-26).
Wstępna odmowa udzielania Wieczerzy, do czasu zbadania wiary, dotyczy zatem:
– antytrynitarzy i ochrzczonych inaczej niż trynitarnie (fałszywa Chrystologia)
– Arminian (niebiblijna legalistyczna soteriologia)
– czcicieli ducha zielonoświątkowstwa (ten zawsze prowadzi do innego Chrystusa)
Teraz czas na omówienie osobistego doświadczania życia przez każdego członka lokalnego kościoła, umożliwiającego mu godne spożywanie Wieczerzy. Przedatwione zostaną wyraźne ostrzeżenia uczestnikom Wieczerzy:
a. sądu ku wiecznemu potępieniu dla niezbawionych
b. sądu doczesnego karcącego dla zbawionych
Wskazane zostaną także różne praktyki dopuszczania do Wieczerzy wśród Purytan a także napięcia, jakie wywoływane były na różnicę między oceną jakiej dokonywali przywódcy zboru a osobistym przekonaniem poszczególnych członków społeczności.
Na koniec zaprezentowany zostanie sposób rozwiązania niebezpiecznego precedensu, o jakim była mowa na samym początku.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 16, 2020 | Eklezjologia: nauka o kościele
Niezdrowy precedens
2 Tym. 3:16-17 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.
W pewnym systemowym zborze zrzeszonym w denominacji kładącej duży nacisk na wolność doszło do kuriozalnej sytuacji, w której kobieta, choć zidentyfikowana przez liderów jako osoba niewierząca, a przez to odmówiono jej prawa do spożywania Wieczerzy Pańskiej, zgodę tą uzyskała w drugiej społeczności lokalnej również należącej do tej samej denominacji.
Choć reprezentanci drugiego zboru zostali poinformowani o decyzji starszych pierwszego zboru, zdecydowali o dopuszczeniu tej niewiasty pomimo braku chrztu wodnego oraz braku upamiętania.
Tym sumptem z racji przynależności do tych samych, odgórnych i zarazem niebiblijnych struktur pierwotna społeczność została postawiona przed sytuacją de facto, tj decyzja drugiego zboru stała się prawnie wiążącą. Dodatkowo ów precedens złamał zasadę poszanowania lokalnego ius interpretandi czyli zespołu reguł interpretacji przepisów Nowego Testamentu, jaki obowiązywał w pierwszym zborze. Przynależność denominacyjna jedynie utrudnia rozwiązanie problemu ponieważ:
a) według denomiacji zarówno pierwszy jak i drugi zbór zadziałały zgodnie ze swoim prawem (secundum legem)
.
b) jednakże odmowa udzielenia wieczerzy przez pierwszy zbór będzie niezgodna z denominacyjnym prawem (contra legem) ze względu na zaistniały precedens
Pomijając rozważania o niezasadności istnienia ponadzborowego, denominacyjnego prawa, zwróćmy naszą uwagę do serca wiary chrześcijańskiej, czyli Pisma Świętego, aby tam odnaleźć Bożą naukę, mądrość przygotowującą pastorów do dobrego dzieła strofowania i poprawy tej stworzonej przez człowieka kabały.
(więcej…)
