utworzone przez Reformowani | kwi 14, 2025 | Egzegezy, Rzymski katolicyzm
Praktyka iście pogańska
Mat. 6:7 A modląc się, bądźcie wielomówni jak poganie; oni bowiem sądzą, że ze względu na swoją wielomówność będą wysłuchani.
Modlitwy oparte o różaniec mają swój początek w III i IV wieku, gdzie sznurki modlitewne były używane przez tzw. Ojców Pustynnych. Rozkwit tej pogańskiej praktyki przypada na okres po roku 431 i czas Pierwszego Synodu Efeskiego (Efez to miejsce zainicjowania kultu Maryjnego) oraz na wieki średnie, gdzie wyraźnie różaniec przyjmuje charakter maryjny. Podobne modlitwy praktykują religie Islamu i Buddyzmu.
Dlatego też dyskusja dotycząca sprzedaży różańców podnosi ważne pytania dotyczące samego różańca.
- Czy Pan Jezus nie nakazał swoim naśladowcom w Kazaniu na Górze: „Nie bądźcie wielomówni, jak poganie” ?
.
- Dlaczego różańce (szeroko stosowane w pogaństwie) są wymagane, skoro nie ma dla nich żadnego biblijnego wsparcia?
.
- Czy praktykujący potrzebują jakiegoś namacalnego zapewnienia, że ich modlitwy zostały wypowiedziane do Boga i przez Niego wysłuchane?
.
- Czy nie wystarczy niebiańskie wstawiennictwo ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Syna Bożego, jedynego arcykapłana?
Rozważmy to.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 10, 2025 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa
Boża, wyjątkowa opatrzność
Izaj. 49:22-23
22. Tak mówi Pan BÓG: Oto wzniosę rękę ku narodom, podniosę swój sztandar ku ludom. I przyniosą twoich synów na rękach, i twoje córki będą nieść na ramionach.
23. I królowie będą twoimi piastunami, a ich księżne – twoimi mamkami. Z twarzą ku ziemi będą się tobie kłaniać i pył twoich nóg będą lizać. Wtedy poznasz, że ja jestem PANEM i że nie bywają zawstydzeni ci, którzy mnie oczekują.
Jedną z ciekawszych zapowiedzi Chrystusa dotyczących Jego Kościoła jest nie tylko rozprzestrzenienie się wiary na wszystkie narody, co rozpoczęło się od dnia pięćdziesiątnicy, ale też objawienie szczególnego znaku, wyjątkowego przejawu Bożej opatrzności w postaci opieki ze strony władców. Konfesja Belgijska w artykule 36 rozpoznając Boży opatrznościowy nakaz, o władzy cywilnej stwierdza:
Wierzymy, że nasz łaskawy Bóg z powodu zepsucia ludzkości wyznaczył królów, książąt i władze, chcąc, aby świat był zarządzany zgodnie z pewnymi prawami i ustawami w celu powstrzymania upadku moralnego człowieka oraz aby wszystko odbywało się w porządku i z przyzwoitością. Dlatego dał władzy miecz, aby karała tych, co czynią źle, i chroniła tych, co czynią dobrze.
.
Urząd tych władców ma za zadanie nie tylko baczyć i czuwać nad dobrem państwa, ale także ochraniać posługę Kościoła, i w ten sposób móc usunąć wszelkie bałwochwalstwo i wszelki kult, aby królestwo antychrysta było niszczone i w ten sposób sprzyjać królestwu Chrystusa. Dlatego muszą oni popierać zwiastowanie Słowa Ewangelii w każdym miejscu, aby Bóg był należycie czczony i wysławiony przez każdego, jak to zaleca w swoim Słowie.
Precedens miał już miejsce w osobie Cyrusa czy Nabuhodonozora, dzięki którym w ostatecznym rozrachunku Izrael, Kościół Starego Przymierza, odzyskał Świątynię, ponieważ sam król Cyrus wydał dekret, aby odbudować ten dom Boży (por. Ezdr. 5:13-16). Sam Nabuhodonozor oddał Bogu chwałę mówiąc: chwalę, wywyższam i wysławiam Króla niebios, którego wszystkie dzieła są prawdą, a jego ścieżki sprawiedliwością, (Dan.4:37). Ten ostatni chronił prawnie religię Chrystusową poprzez dekret zakazujący prześladowania:
Dan. 3:29 Dlatego wydaję taki dekret: Ktokolwiek ze wszelkiego ludu, narodu i języka wypowie bluźnierstwo przeciwko Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nego, zostanie rozsiekany na kawałki, a jego dom zamieniony w gnojowisko, gdyż nie ma innego Boga, który mógłby wyrwać jak ten.
Konstantyn Wielki był jednym z takich właśnie władców: obrońcą i promotorem chrześcijaństwa, w ostateczności konwertytą. Jednak w czasie rozpatrywania przypadku Konstantyna pojawia się szereg pytań:
Czy jego konwersja była szczerym wyznaniem, czy też przemyślanym, politycznym planem rekonstrukcji Imperium? Ujmując to nieco prościej, czy Konstantyn był odrodzonym chrześcijaninem, czy jedynie pozostawał pod jego kulturowo-filozoficznym wpływem?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 7, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Interpretacyjna trudność
Mat. 24:32-25
32. A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo: Gdy jego gałąź już staje się miękka i wypuszcza liście, poznajecie, że lato jest blisko.
33. Tak i wy, gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że jest blisko, u drzwi.
34. Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.
35. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.
Pozorna trudność ze słowami Jezusa w Ewangelii Mateusza 24:34 polega na tym, że wydają się one przepowiadać koniec świata za życia Jego uczniów. Pouczał uczniów o zniszczeniu Jerozolimy i końcu świata
Mat. 24:3 A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do niego uczniowie i pytali na osobności: Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?
Właśnie mówił o swoim widzialnym, cielesnym przyjściu na obłokach
Mat. 24:30 Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego. Wtedy będą lamentować wszystkie ludy ziemi i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach niebieskich z mocą i wielką chwałą.
Następnie w wersecie 34 oświadcza:
Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.
W rzeczywistości, oczywiście, Chrystus nie powrócił, ani nie nastąpił koniec świata za życia pokolenia, do którego mówił.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 4, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wolność w Chrystusie
Jan 8:36 Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni.
A) Każdy człowiek rodzi się na tym świecie jako niewolnik grzechu i diabła
Jan 8:34 Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu.
.
2 Tym. 2:25-26 25. Łagodnie nauczający tych, którzy się sprzeciwiają; może kiedyś Bóg da im upamiętanie, aby uznali prawdę; 26. Oprzytomnieli i wyrwali się z sideł diabła, przez którego zostali schwytani do pełnienia jego woli.
B) Pomimo tego istnieje duchowa wolność dla wszystkich, którzy należą do Jezusa Chrystusa. Jezus powiedział: Jeśli więc Syn was wyzwoli, będziecie prawdziwie wolni. W Chrystusie rzeczywiście istnieje wolność od
- duchowej niewoli
.
- grzechu i zapłaty za grzech
.
- diabła i wszystkiego, co należy do jego królestwa ciemności
Tę wolność można znaleźć jedynie w Chrystusie Jezusie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 2, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Od Paschy do Wieczerzy
Łuk. 22:15-20
15. I powiedział do nich: Gorąco pragnąłem zjeść tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał.
16. Mówię wam bowiem, że nie będę jej więcej jadł, aż się spełni w królestwie Bożym.
17. Potem wziął kielich, złożył dziękczynienie i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie.
18. Mówię wam bowiem, że nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie królestwo Boże.
19. Wziął też chleb, złożył dziękczynienie, połamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało, które jest za was dane. To czyńcie na moją pamiątkę.
20. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowy testament w mojej krwi, która jest za was wylana.
Pascha była powtarzającym się przypomnieniem wyzwolenia Izraela z niewoli i poddaństwa Egiptu. Egipt był typem niewoli grzechu i śmierci oraz okrutnego ucisku mocy ciemności. Bóg posłał Mojżesza, starotestamentowego pośrednika i typ Chrystusa, aby przyniósł wyzwolenie Jego ludowi, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.
5 Mojż. 16:1 Przestrzegaj miesiąca Abib i obchodź Paschę dla PANA, swego Boga, ponieważ w miesiącu Abib PAN, twój Bóg, wyprowadził cię w nocy z Egiptu.
.
2 Mojż. 3:10 Dlatego teraz idź, poślę cię do faraona, abyś wyprowadził mój lud, synów Izraela, z Egiptu.
Kiedy Jezus celebrował swoją ostatnią wieczerzę ze swoimi uczniami, uczta ta [tj. Pascha] przybrała określoną formę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 1, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Podstawa rozważania
Kol. 4:14
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
Kiedy obserwujemy serię pozdrowień ostatniego rozdziału Listu do Kolosan, wyrazy miłości, pamięci i życzliwości stanowiące o jedności kościoła, natrafiamy w nich na postać Demasa. Umieszczony na liście apostolskiej, wydawać by się mogło, niemal „przypadkiem”, pozbawiony jakiegokolwiek przymiotnika, atrybutu czy cechy. Tak, jakby w czasie pisania przesłania Demas nie zajmował zbytnio umysłu Pawła, choć z pewnością był przy nim obecny.
Mimo skromnego przedstawienia przez dwa słowa „i Demas”, po grecku καὶ Δημᾶς kai Demas, jeden spójnik i jeden rzeczownik, końcowa klauzula zdania niesie za sobą monumentalny bagaż teologicznej wiedzy. To nie powinno dziwić, ponieważ każde słowo Boga jest przez Niego natchnione i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości (2 Tym. 3:16). Przykład Demasa umieszczony pod natchnieniem Ducha, stanowi naukę o tragicznym losie apostaty, a zbadanie jego życia będzie dla nas poważnym ostrzeżeniem, słanym wprost z nieba przez samego Boga, napomnieniem, przez które Pan nas wychowa i przygotowuje do właściwej praktyki chrześcijańskiej.
Odpowiemy na istotne pytania
- Kim był Demas i dlaczego Duch Święty umieścił go obok bohaterów wiary, skoro był on w rzeczywistości niewierzącym apostatą?
.
- Przed czym chrześcijan ostrzega jego postać?
.
- Dlaczego Paweł nie został cudownie ostrzeżony przed tym człowiekiem?
.
- Jakie znaczenie mają pozdrowienia odstępczego Demasa?
.
- Jakie są przyczyny i skutki apostazji?
Dowiemy się także o wewnętrznych motywach apostazji, jej skutkach, w jaki sposób kościół jako instytucja i poszczególni wierzący powinni radzić sobie z przypadkami odstępstwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 31, 2025 | Charyzmania, Egzegezy
Mowa zaprawiona wodą
Przysłów 29:18 Gdy nie ma proroctwa, lud ginie, a kto przestrzega prawa, jest błogosławiony.
Dzisiejszy artykuł będzie poświęcony interpretacji pojedynczego wersetu z Przypowieści Salomona. Powodem, dla którego zdecydowałem się na dokładną analizę, jest jego nagminna, błędna interpretacja, zwłaszcza w kultach o charakterze zielonoświątkowym i charyzmatycznym.
Jedni interpretują tekst w ten sposób, że muszą mieć jakaś wizję w tym słowa znaczeniu że trzeba mieć wyobrażenie przyszłości która musi się zrealizować a drudzy interpretują to tak że trzeba otrzymać od Boga jakieś objawienie…
Wielu niekompetentnych i teologicznie niepiśmiennych „pastorów”, przywódców lokalnych wspólnot wykorzystuje ten fragment aby poprzeć pogląd, że każdą wspólnota musi mieć określony cel, wizję, inni znowóż twierdzą, że grupy pozbawione pozabiblijnego objawienia są martwe duchowo i służą martwej literze.
Zanim jednak przejdziemy do właściwej interpretacji, odpowiemy na pytanie o czym Księga Przysłów nie mówi.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 26, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Soteriologia w ogólności
Rzym. 8:10 Ale jeśli Chrystus jest w was, to ciało jest martwe z powodu grzechu, a duch jest żywy z powodu sprawiedliwości.
Na początku rozdziału zatytułowanego „Kalwin o zbawieniu”, traktującego o doktrynie soteriologii naszego Reformatora, W. Gary Crampton stwierdza:
„Zbawienie wybranych od początku do końca jest wynikiem ich relacji z Chrystusem; to znaczy, ich bycia w jedności z Nim”.[73]
David Engelsma ma rację:
„Kalwin chce, abyśmy postrzegali zbawienie jako jedność z Chrystusem i taką jedność, w której sam Chrystus jest w nas”.[74]
Jeśli dobrze rozumiemy, można nawet powiedzieć, że soteriologia dla Kalwina jest jednością. [75]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 21, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i odpowiedzialność człowieka
Psalm 130:3-4 3. PANIE, jeśli będziesz zważał na nieprawości, o Panie, któż się ostoi? 4. Ale u ciebie jest przebaczenie, aby się ciebie bano.
Wielu atakuje doktrynę niewoli woli, twierdząc, że jest ona sprzeczna z doktryną odpowiedzialności człowieka. Większość uważa, że odpowiedzialność człowieka opiera się na jego zdolności do czynienia tego, co mówi Bóg. Jak Bóg może nawoływać wszystkich do upamiętania i wiary, skoro człowiek nie jest w stanie tego uczynić? Twierdzi się, że byłoby to niesprawiedliwe ze strony Boga.
Mówią nam zatem, że wszystkie napomnienia Biblii są dowodem na to, że wola człowieka nie jest w żaden sposób zniewolona, ale jest wolna, by czynić to, czego Bóg wymaga. Bóg nie mógłby obarczać człowieka odpowiedzialnością, gdyby człowiek nie miał tej zdolności. W istocie sporo osób wierzy, że odpowiedzialność człowieka właśnie na tym polega – na jego zdolności do swobodnego wyboru dobra.
Rzym. 3:12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Słowo Boże obala tą koncepcję tak, jak obala pelagianizm
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 19, 2025 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Teologia reformowana
Agent zjednoczenia
1 Kor. 12:13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.
Biblijne rozumienie zjednoczenia z Chrystusem przez Kalwina staje się jeszcze wyraźniejsze, jeśli weźmiemy pod uwagę jego zrozumienie roli Ducha Świętego i wiary. Błogosławiony Duch jest osobistą więzią łączącą nas z Jezusem oraz jest boskim agentem, przez którego On błogosławi i rządzi nami:
…Duch Święty jest więzią, przez którą Chrystus skutecznie jednoczy nas ze sobą [45]
.
…tajemnicza moc Ducha jest więzią naszej jedności z Chrystusem [46]
.
[Chrystus] jednoczy się z nami wyłącznie przez Ducha. Przez łaskę i moc tego samego Ducha stajemy się jego członkami, aby trzymać nas pod sobą i z kolei posiadać Go [47]
.
[To przez] tajemną energię Ducha, dzięki której możemy cieszyć się Chrystusem i wszystkimi jego dobrodziejstwami [48]
Jaki przymiotnik opisujący zjednoczenie z Chrystusem wywodzimy z tego? Zjednoczenie z Chrystusem jest duchowe, przy czym duchowe w Biblii oznacza „odnoszące się do Ducha Świętego”. Chrystus jest nasz duchowo!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 17, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Boże nawiedzenie
Izaj. 26:15-17
15. Rozmnożyłeś naród, PANIE, rozmnożyłeś naród. Jesteś uwielbiony, choć go wypędziłeś na wszystkie krańce ziemi.
16. PANIE, w ucisku ciebie szukali; gdy ich karałeś, wylewali swoje modlitwy.
17. Jak brzemienna, gdy zbliża się poród, odczuwa ból i woła w boleściach, takimi byliśmy przed tobą, PANIE.
Posłuchajmy teraz, co prorok ma do powiedzenia. Prorok ma na myśli, że ci, którzy w czasie ciszy nie uważali Boga ani jego osądów za słuszne, byli zmuszeni, przez ostre kary, szukać Boga; tak, dotrzeć do Niego przez krzyki i bolesne skargi. Prawdą jest, że takie posłuszeństwo zasługuje na małą pochwałę przed ludźmi; bo któż może chwalić lub przyjmować w dobrej części to, co przychodzi jakby z czystego przymusu? A jednak rzadko zdarza się, aby którekolwiek z dzieci Bożych okazywało nieudawane posłuszeństwo, dopóki ręka Boga ich nie odwróci.
Bo jeśli cisza i pomyślność nie sprawiają, że całkowicie zapominają o swoim obowiązku, zarówno wobec Boga, jak i człowieka, jak Dawid przez jakiś czas, to jednak sprawiają, że są niedbali, zuchwali i w wielu rzeczach nieświadomi tych rzeczy, których Bóg od nich głównie pragnie.
Gdy niedoskonałość ta jest dostrzegana i niebezpieczeństwo, jakie może z tego wyniknąć, nasz Ojciec niebieski nawiedza grzechy swoich dzieci, ale rózgą swego miłosierdzia, przez którą są one pobudzane
- do powrotu do swego Boga,
.
- do oskarżania swojego poprzedniego zaniedbanie
.
- i do obietnicy lepszego posłuszeństwa we wszystkich przyszłych czasach
Tak to wyznał Dawid, mówiąc:
Ps. 119:67-68 67. Zanim doznałem utrapienia, błądziłem; lecz teraz przestrzegam twego słowa. 68. Jesteś dobry i czynisz dobro; naucz mnie twoich praw.
Ale jednak dla lepszego zrozumienia umysłu proroka możemy rozważyć, jak Bóg nawiedza człowieka, a jak człowiek nawiedza Boga. I jaka jest różnica między nawiedzaniem przez Boga potępionych, a nawiedzaniem przez Niego wybranych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 14, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Rozpaczliwy apel
Mat. 6:13 I nie wystawiaj nas na pokusę, ale wybaw nas od złego; twoje bowiem jest królestwo, moc i chwała na wieki. Amen.
Zawarte w modlitwie wzorcowej słowa Pańskie mogą wzbudzać kontrowersje wśród niedouczonych, ponieważ powierzchowne ich czytanie, w szczególności zaś w powszechnie znanym tłumaczeniu rzymskim („nie wódź nas na pokuszenie”) brzmią one niemal jako oskarżenie Boga o grzech. Tu pojawia się szereg pytań:
- Jakże święty Bóg miałby wodzić ludzkość na pokuszenie?
.
- Czy nie jest to raczej dzieło diabła, aby zwodzić?
.
- Czy to oznacza, że skoro Bóg wodzi na pokuszenie, oraz skoro wiemy, że kusi diabeł, to czy Bóg jest zły tak samo jak diabeł?
Te wynikające z niezrozumienia samego tekstu jak i istoty Boga zarzuty, stały się podstawą do dość poważnego naruszenia biblijnego przekładu. Watykański Antychryst [1], papież Franciszek naraził się na gniew tradycjonalistów skupionych w kościele rzymskim, zatwierdzając w maju 2019 roku zmianę brzmienia Modlitwy Pańskiej. Zamiast „nie wódź nas na pokuszenie” miało być
„nie dopuść, abyśmy popadli w pokuszenie”.
Nowe brzmienie zostało zatwierdzone przez Zgromadzenie Ogólne Konferencji Episkopatu Włoch [2] a sama zmiana z aktywnej roli na bierną miała na celu zrzucenie odpowiedzialności z Boga za sam fakt występowania pokuszeń. W tym ujęciu aktem sprawczym pokuszenia z pewnością nie może być Najwyższy, Święty Bóg, ale nie jest On także aktywnie zaangażowany w fakt zaistnienia pokuszeń. Bóg jedynie do nich dopuszcza, będąc biernym obserwatorem czy to poczynań diabła, czy samych ludzi.
Nie zgadzamy się z tym stanowiskiem z wielu powodów, z których najważniejszym jest Boża chwała.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 13, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Mordeczy podstęp
2 Sam. 11:14-17
14. Następnego ranka Dawid napisał więc list do Joaba i wysłał go przez rękę Uriasza.
15. A w liście napisał tak: Postawcie Uriasza na czele najbardziej zaciętej bitwy, a potem odstąpcie od niego, aby został trafiony i zginął.
16. I kiedy Joab obejrzał miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że byli tam dzielni ludzie.
17. A gdy ludzie z miasta wypadli, stoczyli bitwę z Joabem i padło z ludu kilka sług Dawida, poległ także Uriasz Chetyta.
Dlaczego Dawid nie został stracony za cudzołóstwo i morderstwo? Skoro prawo Starego Testamentu wymagało, aby wszyscy mordercy i cudzołożnicy zostali ukamienowani na śmierć, dlaczego Dawid nie został stracony za swoje grzechy cudzołóstwa i morderstwa?
- Czy był ponad prawem?
.
- Czy prawo go nie dotyczyło?
.
- Czy samo to, że żałował swoich czynów, zwalniało go z wszelkiej odpowiedzialności i z kary śmierci?
Są to trudne pytania. Czasem tego typu pytania mogą być przygnębiające ze względu na swoją trudność. Czasami trzeba nad nimi popracować i pomyśleć o nich przez dłuższy czas.
Niemniej jednak należy je doceniać, ponieważ zmuszają do przyjrzenia się sprawom dogłębnie
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 11, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Wielka apostazja
2 Tes. 2:1-3
1. Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim;
2. Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa.
3. Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo (gr. ἀποστασία apostasia) i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia;
ἀποστασία apostasia – bunt, odstępstwo, odpadnięcie, termin odnosi się do odejścia lub odstępstwa od poprzednio zajmowanego stanowiska religijnego.
Według doktryny Reformowanej rzeczy ostatecznych dni ostatnie będą czasem
- odejścia wielu od wiary i
.
- prześladowania prawdziwego kościoła przez niegodziwy świat.
Odstępstwo i prześladowania charakteryzowały cały okres od wniebowstąpienia Chrystusa do Jego drugiego przyjścia. Nasilą się one i nasilą pod sam koniec w związku z przyjściem Antychrysta i ustanowieniem uniwersalnego królestwa bestii.
Wiara Reformowana odrzuca pogląd, że dni ostatnie niosą ze sobą perspektywę nawrócenia większości rodzaju ludzkiego, aby prawdziwy Kościół Chrystusa był w stanie prześladować bezbożnych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 6, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wola i dobre uczynki
Kazn. 9:3 Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych.
Choć Biblia naucza, że natura człowieka jest tak do głębi zdeprawowana, że ten nie może chcieć i czynić niczego dobrego, wielu upiera się, że nieodrodzony człowiek jest w stanie czynić coś dobrego. Człowiek jest w stanie wykonywać dzieła, które są etycznie i moralnie dobre. Mówią nam, abyśmy
- rozejrzeli się wokół i zobaczyli wszystkie dobre rzeczy, które czynią niewierzący
.
- popatrzyli na bogatego niewierzącego, który daje duże sumy na cele charytatywne
.
- zwrócili uwagę na bezbożnego lekarza, który poświęca swój czas, aby pomagać ubogim z problemami medycznymi
Wtedy zobaczymy wielu ludzi, którzy nie są chrześcijanami, lecz robią dość dużo, aby przynieść ulgę ofiarom głodu, ubóstwa i wojny. Czyż nie wykonują dobrych uczynków? Czyż nie widzimy wielu niewierzących czyniących współcześnie sporo dobrego na świecie?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 25, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Rys historyczny
Kol. 4:14
13. Wydaję mu bowiem świadectwo, że gorliwie troszczy się o was i o tych, którzy są w Laodycei i Hierapolis.
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
Około roku 60 I wieku Paweł przebywał w Rzymie uwięziony ze względu na podstępne, żydowskie machinacje. Do miasta tego dotarł próbując uniknąć śmierci z rąk sług arcykapłana. Spisek był prosty: w czasie transportu Apostoła do Jerozolimy miał on być zamordowany przez grupę fanatyków oddanych arcykapłanom, którzy wspólnie przygotowali zasadzkę, aby go zabić w drodze. Nie widząc innego wyjścia Apostoł skorzystał ze swojego prawa. Jako obywatel rzymski odwołał się do sądu cesarskiego (Dzieje 25:1-3, 11) co zapewniło mu eskortę i straż.
W tym czasie bardzo mocno przeżywał szereg tragedii, jakie dotknęły umiłowany przez niego Kościół oraz jego samego. Od pięciu lat zmagał się z prześladowcą, najwyraźniej przywódcą sekty judaizatorów, mającym jeden cel: zniszczenie Apostoła co czynił przez doktrynalne skorumpowanie dzieła jego życia, niszcząc założone przez niego kościołów w Azji Mniejszej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 24, 2025 | Charyzmania, Egzegezy
Niepowodzenie pentekostalizmu
2 Tym. 3:13 Lecz ludzie źli i zwodziciele coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc i innych wprowadzając w błąd.
To oczywiste, że ruch zielonoświąkowy nie spełnił swojej obietnicy szybkiej duchowej dojrzałości poprzez praktykowanie pewnych darów, które protestantyzm (chodzi o ten biblijny, wyznaniowy, XVI i XVII-wieczny, a nie współczesny religijny trend) postrzegał jako tymczasowe cechy epoki apostolskiej. I jest mało prawdopodobne, że kiedykolwiek to zrobi.
- Głosząc zwycięskie, kontrolowane przez Ducha życie chrześcijańskie, Jimmy Swaggart i Jim Bakker okazali się winni cudzołóstwa.
.
- Gdy przez fale radiowe promowali zdrowy styl życia, Tammy Bakker była w okowach uzależnienia od narkotyków i wielu innych niezdrowych nałogów.
.
- Kampania prezydencka Pata Robertsona poddała jego przeszłość publicznej kontroli, ujawniając „podrasowany” życiorys i chybione proroctwa.
.
- Oral Roberts uciekł się do najbardziej ordynarnych manipulacji psychologicznych, aby zmaksymalizować zbiórkę funduszy. Mimo że amerykański protestantyzm od dawna potępia hazard jako grzech, Roberts przyjął ponad milion dolarów od magnata wyścigów psów z Florydy.
Na najwyższym szczeblu pentekostalizm ujawnił świat hipokryzji, tuszowania prawdy i chciwości. Powinniśmy zapytać, dlaczego?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 21, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia systematyczna
Ogólne zmartwychwstanie i zmartwychwstanie wierzących
Jan 5:28–29
28. Nie dziwcie się temu, bo nadchodzi godzina, w której wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą jego głos;
29. I ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie do życia, ale ci, którzy źle czynili, na zmartwychwstanie na potępienie.
Mówiąc o zmartwychwstaniu umarłych, musimy pamiętać, że należy dokonać rozróżnienia między ogólnym zmartwychwstaniem a zmartwychwstaniem wierzących. Istnieje rzeczywiście zmartwychwstanie umarłych do śmierci, jak wynika z tekstu Jana.
O tym ogólnym zmartwychwstaniu mówi Wyznanie Belgijskie:
„Wówczas wszyscy ludzie staną osobiście przed tym wielkim Sędzią, mężczyźni, kobiety i dzieci, którzy żyli na świecie odkąd zaczął istnieć aż po jego koniec (Obj. 20:12-13; Dzieje. 17:31; Hbr. 6:2; 9:27; 2 Kor. 5:10; Rzym. 14:10), wezwani głosem archanioła i dźwiękiem trąby Bożej (1 Kor. 15:42; Obj. 20:12-13; 1 Tes. 4:16). Gdyż wszyscy umarli powstaną z ziemi, a ich dusze zjednoczą się z ich właściwymi ciałami, w których wcześniej żyli (Jan. 5:28-29; 6:54; Dan. 12:2, Hiob 19:26-27)” [1]
Tak niegodziwi, jak i sprawiedliwi, zostaną podniesieni z prochu ziemi, ale tylko po to, aby otrzymać ciało skażenia, które jest przystosowane do wrzucenia do jeziora ognia
Obj. 20:13–15 13. I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni każdy według swoich uczynków. 14. A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć. 15. I jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia.
Ciała niegodziwych zostaną rzeczywiście zmienione. Tak jak ciała wierzących zostaną przystosowane do niebiańskiej chwały, tak ciała niegodziwych zostaną przystosowane do wiecznego spustoszenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 18, 2025 | Egzegezy, Rzymski katolicyzm
Przedmowa
Jan 19:40 Wzięli więc ciało Jezusa i owinęli je w płótna z tymi wonnościami, zgodnie z żydowskim zwyczajem grzebania zmarłych
Jan 20:6-7 6. Przyszedł też Szymon Piotr, idąc za nim. Wszedł do grobowca i zobaczył leżące płótna; 7. I chustę, która była na jego głowie, położoną nie z płótnami, ale zwiniętą osobno na jednym miejscu.
Nigdy Bożym celem nie było zachowanie jakiejkolwiek relikwii z wizerunkiem twarzy, czy choćby jakiejkolwiek innej części ciała Mesjasza – wcielonego Boga (Mich. 5:2; Kol. 2:9; Filip. 2:6-7; Hebr. 2:16), ponieważ byłoby to sprzeczne z Bożym zakazem tworzenia wizerunków Boga oraz z zakazem oddawania czci stworzeniu (tutaj całunowi) a nie Stwórcy.
Bóg zakazuje czynienia jakichkolwiek Jego wizerunków oraz oddawania im czci. Całun Turyński przedstawia rzekomo Chrystusa, który był na ziemii ale jest w niebie, zatem idealnie pasuje do definizji zakazu, którego złamanie jest bałwochwalstwem
2 Mojż. 20:4-5 4. Nie będziesz czynił sobie żadnego rzeźbionego posągu ani żadnej podobizny czegokolwiek, co jest w górze na niebie, co jest nisko na ziemi ani co jest w wodach pod ziemią.5. Nie będziesz oddawał im pokłonu ani nie będziesz im służył, bo ja jestem PAN, twój Bóg, Bóg zazdrosny, nawiedzający nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą
.
1 Sam. 15:23 Bunt bowiem jest jak grzech czarów, a upór jest jak nieprawość i bałwochwalstwo (hebr. וּתְרָפִ֖ים uterapim – idolatria, oddawanie czci obrazom)
Prawowierny Kościół rozpoznał to przykazanie i odrzucił wszelkie próby przedstawiania Chrystusa w postaci portretów, w tym cudownych:
2 Kor. 5:16 Dlatego my odtąd nikogo nie znamy według ciała, a chociaż znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już więcej go takim nie znamy.
Synagoga szatana gwałci ten zakaz sprowadzając na siebie Boży sąd
Rzym. 1:23 I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka
O tym, że bałwochwalstwo jest straszliwym grzechem nauczamy z całą stanowczością. Grzech ten wyklucza z życia wiecznego, a zatem uniemożliwia dopuszczenie do Wieczerzy Pańskiej!
„Dlatego i my, według nakazu Chrystusa i Apostoła Pawła, napominamy wszystkich, którzy są skażeni następującymi grzechami, aby trzymali się z dala od stołu Pańskiego i oświadczamy im, że nie mają udziału w królestwie Chrystusowym: jak wszyscy bałwochwalcy, wszyscy ci, którzy powołują się na zmarłych świętych, aniołów i inne stworzenia; wszyscy, którzy czczą wizerunki; wszyscy czarodzieje, wróżbiarze, zaklinacze i ci, którzy powierzają się takim czarom [1]
A jednak uparci w swoim fanatyzmie religijni bałwochwalcy twierdzą stanowczo coś przeciwnego,
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 13, 2025 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa, Reformowany światopogląd
Pytania na miarę czasów
Dzieje 4:18-19 18. A przywoławszy ich, [przełożeni] nakazali, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imię Jezusa. 19. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Rozsądźcie, czy to sprawiedliwe w oczach Boga bardziej was słuchać niż Boga.
Wielu zmagało się z ideą oporu wobec tyranii, temacie szczególnie ważnym dla Kościoła z powodu nadchodzącego Wielkiego Ucisku, czasu, w którym chrześcijanie będą bezwzględnie mordowani za wyznanie. Wśród rozważających zagadnienie tyranii i chrześcijańskiej na nią reakcji był John Knox, autor słynnego zdania:
„Bunt wobec tyranów, to posłuszeństwo wobec Boga” [1]
Opór wobec tyranii to koncepcja omawiana w takich dziedzinach nauki jak filozofia polityczna i historia Kościoła. Ma ona związek z różnymi pytaniami, w tym:
- czy w ogóle należy stawiać opór władzy rządzącej?
.
- czy opór wobec tyranii jest kiedykolwiek uzasadniony?
.
- czy jednostka lub grupa może przeciwstawić się rządom lub głowom państw?
.
- kiedy jest to dozwolone i z jakich powodów?
.
- kto może brać udział w takim oporze?
Tego rodzaju pytania są szczególnie ważne już teraz, w czasie, gdy wiele rządów ucieka się do bardzo drakońskich i często nieproporcjonalnych działań w radzeniu sobie z problemami społecznymi. Stosowane są blokady, zamknięcia i naruszenia wolności i swobód jednostki – a nawet podstawowych praw człowieka. To rozpala dyskusje na temat tego, jak daleko rządy mogą się posunąć i w jakim stopniu obywatele muszą podporządkować się państwowym nakazom, prawom i zasadom.
Ale takie pytania nie są nowe – istnieje również historyczna podstawa dla tego wszystkiego. Wielu głęboko zastanawiało się nad takimi sprawami w okresie rozwoju nowoczesnego państwa narodowego w Europie i podczas różnych reform protestanckich. Reformatorzy tacy jak Luter, Kalwin i inni patrzyli na te tematy w świetle Pisma Świętego i w kontekście ówczesnych sytuacji politycznych i kościelnych. Wszystko to nie było tylko teoretyczne, ale dotyczyło bardzo praktycznych realiów tamtych czasów.
Tak było z pewnością w przypadku Johna Knoxa i szkockiej Reformacji. Był bardzo zaangażowany w myślenie i pisanie o takich sprawach. I podobnie jak wielu innych, cierpiał dość mocno, gdy w praktyce opracowywał swoje przemyślenia na te tematy.
W związku z tym warto przyjrzeć się niektórym pismom i działaniom Knoxa, Kalwina i Augustyna.
(więcej…)
