Część pierwsza artykułu dostępna tutaj
2 Piotra 2:14-15 Mając oczy pełne cudzołóstwa i nieprzestające grzeszyć; zwabiają dusze niestałe; serce mają wyćwiczone w chciwości, synowie przekleństwa. Opuścili oni prostą drogę i zbłądzili, podążając drogą Balaama, syna Bosora, który umiłował zapłatę za niesprawiedliwość;
Telewizja charyzmatyczna to biznes warty miliardy dolarów. Nikt nie zna pełnych liczb, ponieważ większość organizacji charyzmatycznych uporczywie unika jakiejkolwiek formy rozliczenia. Ale ich zasięg jest daleki, a połączona ilość odbiorców, przytłacza nawet najbardziej wybujałe szacunki reformowanych charyzmatyków. Samo TBN przyciąga jakieś sto milionów widzów na całym świecie.
Mają więcej niż osiemnaście tysięcy oddziałów i działają w więcej niż stu krajach. To ogromna kadź poważnie skażonej wody.
1 Piorta 4:14 Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.
Powoływanie się na Ducha Świętego, jako sprawiciela każdej możliwej durnej doktryny czy cielesnego zachowania, czy też fałszywego proroctwa, to doprawdy grzech i bluźnierstwo. I to jest oczywiste. To jest definicja bluźnierstwa.
Podnosimy ten alarm o charyzmatycznych szykanach, a konkretnie, aby przywołać naszych charyzmatycznych „przyjaciół” do upamiętania z grzechu, który jak myślę, zżera ich ruch, mówiąc otwarcie, z grzechu przypisywania Duchowi Świętemu
To grzech i to jest bluźnierczy grzech.
Notka redakcyjna: najwcześniejsze wzmianki o Enneagramie czyli psychologii spirytystycznej znajdują się w pismach rosyjskiego okultysty P. D. Uspieńskiego, który przypisuje go swojemu nauczycielowi, grecko-amerykańskiemu okultyście Georgesowi I. Gurdżijewowi. Kolejny okultysta Óscar Ichazo w czasie narkotycznej wizji doświadczył kontaktu z „archaniołem Metratone”, który połączył Enneagram z typami osobowiści.
Enneagram znajduje doskonałą glebę między innymi w przesiąkniętym spirytyzmem pentekostalizmie (źródło), ale nie tylko tam…
Właśnie natknąłem się na kolejny „chrześcijański” kościół, który sponsoruje rekolekcje z Enneagramem. W ciągu ostatnich kilku lat Enneagram znalazł entuzjastycznych zwolenników w części kościoła… wciągając wielu ludzi w niepokojąco antychrystusowe praktyki świata mistycznego i świeckiego.
Książki i warsztaty o Enneagramie stają się coraz bardziej popularne wśród katolików i niektórych tak zwanych „kościołów chrześcijańskich”. Wielu „pastorów” megakościołów głosi ten system, a duchowni mniejszych „kościołów” wprowadzają go do swoich niedzielnych kazań. Ale prawie zawsze ani promotorzy, ani uczestnicy nie są świadomi jego okultystycznych korzeni… coś, co powinno być źródłem poważnego zaniepokojenia dla kościoła chrześcijańskiego.
2 Kor. 11:4 Gdyby bowiem przyszedł ktoś i głosił innego Jezusa, którego my nie głosiliśmy, albo gdybyście przyjęli innego ducha, którego nie otrzymaliście, albo inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosilibyście go z łatwością.
2 Kor. 13:5 Badajcie samych siebie, czy jesteście w wierze, samych siebie doświadczajcie. Czy nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba że zostaliście odrzuceni.
Nie jest dobrze podawać tran ukąszonemu przez jadowitego węża, czy też krople do oczu choremu na raka. W świecie medycyny błędna diagnoza owocuje złą metodą leczenia i w konsekwencji zastosowaniem środków nieadekwatnych do źródła problemu.
Za doskonały tego przykład służy niewłaściwe rozpoznanie choroby psychicznej jako psychologicznej reakcji na zaburzenia somatyczne. Czyli człowiek chory umysłowo traktowany jest jak zdrowy zaś leczona jest domniemana dolegliwość fizyczna wywołująca ból i cierpienie. Profesor Janusz Heritzman, autorytet w dziedzinie psychiatrii określa to następująco:
„Wynika to z pewnego diagnostycznego uproszczenia, w którym na pierwszym planie stawia się często bardzo ekspresyjny stan psychiczny towarzyszący chorobie somatycznej. Najczęściej brakuje przeprowadzenia pełnej, całościowej oceny zarówno stanu psychicznego, jak i fizycznego.”
Kiedy lekarz nie dociera do serca problemu choroba nie tylko nie zostaje powstrzymana ale i rozwija się i pogłębia, aczkolwiek pozornie może wydawać się, że czasowo ustąpiła. I choć jesteśmy w stanie zrozumieć wynikające z podobieństwa symptomów pomyłki doktorów, o tyle tragicznym i grotekstowym byłby przypadek próby leczenia paraliżu u osoby martwej, gdzie błędna diagnoza wynikałaby z zaobserwowanego braku zdolności poruszania się „pacjenta”.
Z tym własnie problemem spotykamy się w świecie duchowym: bardzo często „denat” mylony jest z „pacjentem”.
1 Tym. 5:24 Grzechy niektórych ludzi są jawne, jeszcze zanim zostaną osądzone, a za niektórymi idą w ślad.
Stosunkowo łatwo rozpoznać fałszywych nauczycieli będących jednocześnie duchowymi wrakami jawnie bluźniącymi Bogu przez szereg herezji (1 Tym. 1:19-20). Najczęściej towarzyszą im ekscesy oraz niemoralne życie (2 Piotra 2:1-3).
Doskonałym tego przykładem jest Artur Ceroński, samozwańczy apostoł, teologiczny barbarzyńca i profan – tutaj warto tylko wspomnieć kilka wybryków jakie miały miejsce w czasie spędów, którym przewodzi: publiczne kopanie Pisma, udawanie pijanego, jazda „na osiołku” członków sekty (jedni na drugich), seksualizacja treści oraz fałszywe proroctwa, mówienie niezrozumiałym bełkotem i towarzyszące im łże-interpretacje (jedna mowa bełkotem posiada wiele interpretacji i rzekomo wszystkie są prawdziwe, por. Mat. 5:37)
Wśród wyznawców demona zielonoświątkowstwa Ceroński stanowi awangardę o subtelności słonia w składzie porcelany, którego można przyrównać do widocznego gołym okiem, pasożytniczego kleszcza. Jego działania docierają do raczej ograniczonej (liczebnie i umysłowo) gromady ludzi lekko traktujących Słowo Boże. Cerońskiego i jemu podobnych łatwo unikać, fetor herezji jest dla wielu zbyt silny i zarazem nazbyt odpychający skutecznie zapobiegając nadmiernemu rozrostowi duchowego raka, jakim niewątpliwie jest „Kościół Mocy” i pokrewne organizacje.
Istnieje jednakże inny, bardziej stonowany rodzaj fałszywych nauczycieli. Wykształceni, grzeczni, sympatyczni, elokwentni i niemal ortodoksyjni. Trudni do identyfikacji i dlatego właśnie bardziej niebezpieczni. Jak przepowiedziało Pismo, grzechy maskują oni starannie, jednakże, pomimo starań, pozostawiają za sobą ślad.
Pójdźmy zatem śladami Bartłomieja Kuryla$a
Oz. 9:7 Przyjdą dni nawiedzenia, przyjdą dni zapłaty. Izrael pozna, że prorok jest głupcem, a człowiek duchowy – szalony, z powodu twojej wielkiej nieprawości i wielkiej nienawiści.
.
Przysłów 18:2 Głupi nie ma upodobania w rozumie, lecz w tym, co serce mu objawia.
Nie wiedzieć czemu uszy współczesnycna dystah wyznawców teologii Reformowanej stały się wyjątkowo wrażliwe na biblijne inwektywy godzące w heretyków. Kiedy Bóg rozlicza się z fałszywymi prorokami opisuje ich w jednoznaczny, dosadny i niepozostawiający wątpliwości sposób: szaleńcy, głupcy, niegodziwcy.
Sam fakt fałszywego prorokowania jest oczywistym złamaniem trzeciego przykazania (2 Mojż. 20:7; 5 Mojż. 5:11) a przez to pogwałceniem Bożego Prawa, to nieprawość, trwanie w której jest karane wiecznym zatraceniem. Bóg nie zmienił się od tametej pory:
Bóg niezmiennie fałszywych proroków udających Kościół Chrystusa karze wiecznym zatraceniem.
Rzym. 10:16 Ale nie wszyscy byli posłuszni ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył naszemu głoszeniu?
Zadziwia organiczna awersja Arminian i wyznawców ducha zielonoświątkowsta do prawdy, zatrważa ciemność serca ludzi, którzy doktryny łaski nazywają doktrynami demonów. Ewangelia bowiem dotyczy skończonego dzieła Bożego (Izaj. 53:10-12; Jan 4:34; 6:39; 17:4; 19:30; Przysłów 16:4) w którego centrum jest Bóg, nie człowiek. Wszyscy, za grzechy których Chrystus zmarł na krzyżu i których zachowa aż do ostatecznego objawienia się Bożej chwały w niebie (Jan 17:6-12; 18:9; Rzym. 8:29-39; 2 Tym. 1:12;1 Piotra 1:5) to oblubienica, dar Ojca dla Syna, mająca podziwiać przez wieczność Jego wspaniałość i chwałę (Jan 17:24; Rzym 9:22-24; Efez. 1:12-14; 2:7; Psalm 2:12).
W całym planie zbawienia nie ma miejsca na jakikolwiek współudział człowieka. Od początku do końca zbawienie jest monergistycznym dziełem Bożym:
Jan 10:34-35 34. Jezus im odpowiedział: Czy nie jest napisane w waszym prawie: Ja powiedziałem: Jesteście bogami? 35. Jeśli nazwał bogami tych, do których doszło słowo Boże, a Pismo nie może być naruszone;
Ten fragment jest częścią dłuższej części, która dotyczy dyskusji Jezusa z Żydami na temat tego, kim On jest i jaka jest Jego relacja względem Ojca. Niestety, ten fragment był używany przez wiele różnych sekt, aby nauczać, że ludzie albo mogą zostać bogami (na przykład kościół mormonów), albo że ludzie są teraz bogami w jakimś sensie (tego nauczają zielonoświątkowcy)
Dlaczego Jezus powiedział te słowa? Co miał na myśli?
1 Kor. 13:8-10 8. Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, stracą na znaczeniu; choć języki, ustaną; choć wiedza, straci na znaczeniu. 9. Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy. 10. Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, wtedy straci na znaczeniu to, co jest cząstkowe.
W swoim zapale do przebudzenia Martin Lloyd-Jones nie zdołał podać właściwej kontekstualnej egzegezy w swoim wyjaśnieniu apostolskich „darów-znaków” – i w ten sposób nadał wiarygodności ruchowi charyzmatycznemu.
Uważam, że dobrze jest prowokować się nawzajem do dobrych uczynków. Dr Martin Lloyd-Jones skłonił mnie do wielu przemyśleń dotyczących stanowiska, jakie zajął w stosunku do apostolskich darów-znaków i wniosku, że ci, którzy mówili, że one ustały na podstawie 1 Kor. 13: 8-10 naprawdę nauczali nonsensów.
5 Mojż. 13:1-3 1. Jeśli powstanie pośród was prorok albo ktoś, kto ma sny, i ukaże ci znak lub cud; 2. I stanie się ten znak albo cud, o którym ci oznajmił, i powie: Pójdźmy za innymi bogami, których ty nie znasz, i służmy im; 3. Nie usłuchasz słów tego proroka ani tego, który ma sny, gdyż PAN, wasz Bóg, doświadcza was, aby poznać, czy miłujecie PANA, swego Boga, z całego swego serca i całą swoją duszą.
Powyższy tekst to wysoce skuteczne narzędzie umożliwiające odróżnienie Bożego dzieła od tego, co fałszywe.
Bóg celowo dopuszcza działanie fałszywych proroków z jednoczesnym częściowym wypełnieniem się fałszywych przepowiedni po to, aby dokonać testu na tych, którzy twierdzą, że należą do ludu Bożego i odseparować plewy od ziarna (Mat. 3:12; 13:25-29).
Poddajmy Bożemu testowi „proroctwo” staruszki z norweskiej miejscowości Valdres
Efez. 2:20 Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus
Od czasów Soboru w Konstantynopolu (381 r n.e), kościół chrześcijański wyznaje w swoim credo, że posiada cztery atrybuty prawdziwości (autentyczności). Jest
Słyszenie głosu z Nieba. Słyszenie przesłania z Nieba. Jak Bóg przemawia do nas dzisiaj? Niewątpliwie słyszeliście, jak ludzie to mówią:
„No cóż, Bóg przemówił do mnie i powiedział mi, że masz zrobić to i tamto. Pastorze, Bóg przemówił do mnie i powiedział mi, żebym ci przekazał, że nasz kościół musi iść w tym kierunku”.
I to jest właśnie powszechne w świecie ewangelicznym – niezależnie od tego, co dziś oznacza słowo „ewangeliczny” – że Bóg przemawia do ludzi spokojnym, cichym głosem, może słyszalnym głosem, snami, wizjami, przeczuciami, tym wszystkim; a słyszy się o tym tak często. Czy to kiedykolwiek sprawiło, że zatrzymałeś się, aby się zastanowić:
„Co jest ze mną nie tak? Dlaczego nie słyszę, by Bóg mówił do mnie w ten sposób? Czy coś jest ze mną nie tak? Czy jest coś złego w mojej relacji z Panem? Czy ci ludzie chodzą w bliższym kontakcie z Bogiem niż ja? Co ze mną jest nie tak?”
Jeśli kiedykolwiek mieliście te myśli, to mam nadzieję, że ta sesja będzie dla was zachętą, gdy spojrzymy na to, jak Bóg dzisiaj do nas przemawia, a jak nie.
Jer. 33:3 Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie i ukryte, których nie znasz.
Skoncentrowane na osobistych doświadczeniach i przeżyciach grupy o charakterze „przebudzeniowym” z całą stanowczością traktują powyższy fragment Pisma jako zachętę skierowaną do wszystkich członków Kościoła Chrystusa. Powiadają oni, że w zasadzie każdy zbawiony powinien wołać do Boga z prośbą o proroctwo, a Bóg chętnie wyjawi rzeczy ukryte, które wcześniej nie były znane delikwentowi.
W wyniku tego interpretacja zielonoświątkowców jest następująca:
Stanowisko to jest nie tylko błędne ale, jak zostanie wykazane, śmiertelne w skutkach dla ofiar fałszywej zielonoświątkowej teologii. Bóg bowiem proroków obarczył szczególną odpowiedzialnością tak za źródło jak i czystość przekazu. Innymi słowy, jeśli prorok twierdząc, że wypowiada Słowa Pana nie mówi tego, co przekazał Bóg, zostanie przez Boga wysłany na zatracenie.
Poniższy tekst jest przedrukiem artykułu ze strony SolaScriptura.pl
Przysłów 11:22 Czym złoty kolczyk w ryju świni, tym piękna kobieta pozbawiona roztropności.
Pismo Święte nie kłamie i jest doskonałe, na stałe osadzone w niebie a to znaczy, że moralne zasady jakie ukazuje dotyczą wszystkich wierzących. (5 Mojż. 4:8; Psalm 19:7; 119:89, 119:152; 119160; 139:17). Kiedy Pismo używa ilustracji, jest ona dobra i doskonała, tak też jest w przypadku porównania ludzkiej głupoty do świńskiego ryja. Złoty kolczyk w kulturze żydowskiej reprezentował element ozdabiający i czyniący kobietę atrakcyjną, zaś kobiece piękno odnosi się do tego, co wzbudza podziw. Widoczny tutaj kontrast jest dosadny, ponieważ świnia dla Hebrajczyków to zwierzę nieczyste, którego nie wolno było nawet dotykać pod groźbą złamania Zakonu (3 Mojż. 11:7-8; Izaj. 65:4; 66:17).
Również świnia jako zwierzę ma tą cechę, że jest w stanie zjeść i przetrawić niemal każdą nieczystość, ilustracja zatem odnosi ludzką głupotę do braku rozeznawania Bożej woli (por. Marek 4:24; Mat. 16:11-12; Psalm 51:6; 119:100; Przysłów 3:20-21). Podsumowując mowa o braku Bożej mądrości w człowieku, który choć może jawić się jako „piękny” czyli mądry, w rzeczywistości jest „szpetny” czyli jest czyniącym nieprawość głupcem, którego końcem jest zatracenie (Psalm 5:5). A ponieważ świniom powszechnie wkładano w nozdrza kolczyki właśnie po to, aby powstrzymywać je przed niepożądanym zachowaniem (por. komentarz dr Barnes’a), rozumiemy, że głupi człowiek według Pisma jest w o wiele gorszej pozycji niż nieczysta świnia.
Salomon, czyli autor powyższej wypowiedzi, pisał z natchnienia Ducha Świętego. Tak więc ani najmądrzejszy człowiek wszechczasów (1 Król. 3:11-12), ani najmądrzejsza Istota we wszechświecie, sam Pan Bóg (2 Piotra 1:21) nie mieli skrupułów, aby nazywać rzeczy dosadnie i po imieniu. Cecha, choć popierana przez np. Johna MacArthura (źródło), jest dziś zapomniana a wręcz pogardzana przez produkujący społecznych tchórzy chrześcijański pół-światek.
Przejdźmy teraz do krótkiej analizy głupoty i bulwersującej moralności krotoszyńskich zielonoświątkowych zwodzicieli….
Izaj. 5:25 Zapłonął więc gniew PANA na jego lud, wyciągnął na niego swą rękę i uderzył go, aż góry zadrżały i trupy leżały jak gnój rozrzucony po ulicach. Mimo tego wszystkiego jego gniew nie ustał, ale jego ręka jest jeszcze wyciągnięta.
Ci, którzy nazywali się Bożym ludem odstąpili od prawdy i popadli w herezje oraz ciężki grzech. Winnica miała wydać dobry owoc lecz urodziła dzikie winogrona, cierpkie w smaku, niezjadliwe. Zamiast sprawiedliwości kult przestępstwa, zamiast roztropności pijaństwo, zamiast moralności rozwiązłość, zamiast mądrości głupota. Karą była drastyczna śmierć, zaś winowajcy zamienili się w gnój rozrzucony po ulicach, o który nikt nie zadbał aby nawet go uprzątnąć.
Zbyt wrażliwi na prawdę chrześcijanie, szczególnie identyfikujący się z teologią Reformowaną, dla których Słowo Boże już nie stanowi ostatecznego autorytetu w kwestii rozstrzygania sporów, powinni wziąć sobie do serca ostrzeżenie płynące z ust popularnych i szanowanych przez nich teologów, których opinie (często zgodne z prawdą) ten autorytet zastąpiły:
„Charyzmatyczna teologia przekształciła kościół ewangeliczny w ściek błędów i wylęgarnię fałszywych nauczycieli. Wypaczyła prawdziwe uwielbienie przez nieokiełznaną emocjonalność, skalała modlitwę bezsensownym, nic nie znaczącym wymyślonym bełkotem (rzekomy dar języków), zanieczyściła prawdziwą duchowość niebiblijnym mistycyzmem i zniszczyła wiarę biblijną, obracając ją w siłę sprawczą kreowania rzeczywistości przez wypowiadanie światowych pożądliwości. Ruch charyzmatyczny zniszczył system odpornościowy Kościoła poprzez podniesienie autorytetu doświadczenia ponad autorytet Pisma. Bezkrytycznie dał wstęp każdej możliwej formie heretyckiej nauki i praktyki.„ – John MacArthur, Inny ogień
I jeszcze jeden, tym razem z konferencji Inny Ogień, gdzie Phil Johnson wskazując na doktrynalną degenereację ruchów sekciarskich, jakie namnożyły się w granicach działania Kościoła pierwszych wieków niemalże dusząc go i doprowadzając do ruiny napisał:
„To mógłby być opis współczesnego ruchu charyzmatycznego. Ludzie śniący doktryny wprost ze swoich serc i swych fantazji, twierdząc przy tym, że to Bóg im tak powiedział. Dokładnie tak się dzieje we współczesnym ruchu charyzmatycznym, i przenika to dalej do kręgów teologicznych, w których przebywamy, musimy odważnie przeciwstawić się temu, zatrzymać to. Proszę bardzo, wylejcie tę kąpiel ze stuletnim osadem na dnie, nie ma w niej dziecka, czas oczyścić kloakę.” – Phil Johnson, Czy jest dziecko w charyzmatycznej kąpieli?
Jeśli nie wierzycie Słowu, uwierzcie waszym duchowym guru: MacArthurowi i Philowi Johnsonowi oraz Ojcom Kościoła.
Efez. 3:3-6 3. Że przez objawienie została mi oznajmiona tajemnica, jak to wam przedtem krótko napisałem. 4. Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa; 5. Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha; 6. Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię
Apostoł w powyższych słowach daje wyraźnie do zrozumienia czytelnikowi, że Pismo Święte jest z teologicznego punktu widzenia całkowicie wystarczającym źródłem tak wiary jak i praktyki oraz że jest całkowicie wystarczające do zrozumienia tego, co przekazuje. Stwierdza on, że
Formalna wystarczalność Pisma wynika z głównego założenia komunikacji. Nadawca, tworząc komunikat w danym języku, spodziewa się, że odbiorca ten komunikat będzie w stanie zrozumieć w sposób zgodny z intencją nadawcy. Pismo zostało spisane aby było zrozumiałe i aby zrozumiałe w pełni. Formalna wystarczalność oznacza, że Pismo Święte jest formalnie wystarczające dla chrześcijan.
Efez. 3:4Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa
.
2 Kor. 1:13 Nie piszemy wam nic innego, jak tylko to, co czytacie albo rozumiecie. Spodziewam się zaś, że też do końca zrozumiecie;
.
Rozmyślanie o Słowie Bożym czyni coraz bardziej rozumnym i prowadzi pilnego studenta do mądrości większej, niż posiadają zewnętrzni nauczyciele. Jest to całkowicie sprzeczne z poglądem o niemożliwości zrozumienia Pisma Świętego bez zewnętrznej pomocy oraz potwierdza formalną wystarczalność, ponieważ nie da się rozmyślać o czymś, czego się nie rozumie.
Psalm 119:99 Stałem się rozumniejszy od wszystkich moich nauczycieli, bo rozmyślam o twoich świadectwach
Materialna wystarczalność Pisma wynika z kompletności kanonu, do którego nie można nic więcej dodać. Bóg przemówił, ogłosił całą teologię niezbędną do życia i praktyki tak aby w pełni przygotować chrześcijanina do wszelkiej posługi jak udzielić zrozumienia i konieczności zasad wiary. Materialna wystarczalność Pisma oznacza, że wszystko co niezbędne do wiary i praktyki jest zawarte w Piśmie.
2 Tym. 3:16-17 16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.
Istnieją zasadniczo dwie grupy uzurpujące sobie prawo do używania przymiotnika „chrześcijańskie”, a zarazem odrzucające apostolskie zalecenia kurczowego trzymania się Pisma (1 Kor. 4:1-6; 2 Piotra 1:15-19), dla których spisane Słowo Boże jest pod pewnymi względami niewystarczające. Mowa o Rzymskich katolikach i ich duchowych braciach, zielonoświątkowcach.
Jan 2:22 Gdy więc zmartwychwstał, jego uczniowie przypomnieli sobie, że im to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wypowiedział Jezus
Z pewnością wielu apologetów religii odrzucających zasadę Sola Scriptura z radością zacytuje powyższy fragment dowodząc, iż depozyt wiary zawarty jest tak w spisanym Słowie jak i ustnie przekazanej tradycji (rzymscy katolicy) czy też pozabiblijnym objawieniu (zielonoświątkowcy).
Reprezentanci pierwszej grupy będą argumentować, iż właściwa interpretacja Pisma dostarczona została świętej Matce Kościołowi przez samego Ducha Świętego, dzięki czemu Watykan uzyskał wyjątkowy status jedynej instytucji uprawnionej do ogłaszania dogmatów wiary, jednolitych dla ponad miliarda wyznawców skupionych w scentralizowanej i rzekomo nieomylnej formie kultu.
W tym samym czasie przedstawiciele drugiego stronnictwa stanowczo przekonują, iż Bóg przemawia osobiście do każdego wyznawcy udzielając mu właściwego wykładu czytanych ustępów Słowa, objawiając przyszłe wydarzenia a nawet dodając nową teologię do tej, która wcześniej została spisana. W ekstremalnych i coraz częściej występujących przypadkach ta nowa teologia całkowicie zastępuje „martwą literę Pisma”. Tym sumptem ponad pół miliarda osób przynależąych do ponad 50 tysięcy odszczepień, nie wspominając o niemożliwej do zidentyfikowania liczbie społeczności domowych wyznaje tysiące sprzecznych ze sobą doktryn „objawionych” przez tego samego ducha.
Choć obie grupy znajdują się na skrajnych biegunach postrzegania autorytetu łączy je teologiczna i praktyczna nienawiść do zasady Sola Scriptura. Polem ataku stało się ortodoksyjne chrześcijaństwo oskarżane przez każdą z wrogich stron o grzechy tej drugiej. Jest to zatem nienawiść oparta o brak zrozumienia czym w rzeczywistości jest zasada Sola Scrptura.
Jan 14:16-17 16. A ja będę prosił Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby z wami był na wieki; 17. Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, bo go nie widzi ani go nie zna. Wy jednak go znacie, gdyż z wami przebywa i w was będzie.
Prawda będzie negowana przez zielonoświątkowców ponieważ duch, jakim się kierują nie jest Duchem Prawdy, którego świat przyjąć nie może. Jest to duch zwiedzenia, kłamstwa i nieposłuszeństwa przez którego zostali oszukani (Mat. 24:24; Jan 8:44; Efez. 2:2; 2 Tes. 2:7-12)
Hołubiony przez wyznawców ducha zielonoświątkowstwa Reinhard Bonnke był łże-prorokiem, fałszywym cudotwórcą i żerującym na teologicznej niewiedzy poszkodowanych głosicielem innej ewangelii. Poniżej dowody:
Jan 11:41-42
41. Wtedy usunęli kamień z miejsca, gdzie był położony zmarły. Jezus zaś podniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję ci, że mnie wysłuchałeś.
42. A ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na stojących wokoło ludzi, aby uwierzyli, że ty mnie posłałeś.
Jak to jest, że modlitwy Chrystusa były zawsze wysłuchiwane, jednak nie wszystkie modlitwy chrześcijan znajdują odpowiedź u Boga? Czy wierzący może prosić absolutnie o wszystko? I czy Bóg jest zobligowany do spełnienia petycji osoby, ponieważ ta wzbudziła w sobie odpowiednią wiarę?
Odpowiedź na powyższe pytania jest bardzo prosta dla chrześcijan, dla pogan wręcz nierzeczywista.
Powstały w II wieku Montanizm (słowo to pochodzi od twórcy sekty, Montaniusza) w czasach swojego istnienia znany był pod nazwą „Nowe Proroctwo”, a z racji iż pochodził z prowincji Frygia zwany też był Frygianizmem a jego członkowie czasem garbatymi nosami.
Najsławniejszym propagatorem tego ruchu był Tertulian (160 – † 240 a.d.), upadły Ojciec Kościoła, który zniesmaczony problemami moralnymi, z jakimi nie radziło sobie wczesne chrześcijaństwo, pod koniec swojego życia stał się Montanistą.
