Wyjątkowość religii Izraela – odrębność wiary Starego Testamentu, część 3

utworzone przez | paź 12, 2023 | Reformowany światopogląd, Teologia historyczna

 

Izrael po wygnaniu babilońskim

Po podziale królestwa termin „Izrael” zazwyczaj odnosił się do dziesięciu plemion królestwa północnego, podczas gdy królestwo południowe było znane jako Juda. To rozróżnienie trwało 390 lat, aż do zniszczenia Jerozolimy w 587 roku p.n.e.

Jednakże wraz z powrotem ostatka wszystkich 12 plemion z wygnania i prowadzącym do drugiego zniszczenia Jerozolimy w roku 70 n.e. termin „Izrael” ponownie objął wszystkich żyjących wówczas potomków Jakuba. Ludność wszystkich 12 plemion została ponownie nazwana „całym Izraelem”, jak widać w różnych odniesieniach biblijnych, Starego Testamentu

Ezdr. 2:70 A więc kapłani, Lewici i część ludu oraz śpiewacy, odźwierni i Netinici zamieszkali w swoich miastach, a cała reszta Izraela w swoich miastach.
.
Ezdr. 6:17 I złożyli ofiary przy poświęcaniu tego domu Bożego: sto cielców, dwieście baranów, czterysta jagniąt, a jako ofiarę za grzech za całego Izraela – dwanaście kozłów, według liczby pokoleń Izraela.
.
Ezdr. 10:5 Wtedy Ezdrasz wstał i zaprzysiągł przedniejszych kapłanów, Lewitów i całego Izraela, by postąpili według tego słowa. I przysięgli.

A także w Nowym Testamencie

Dzieje 2:22 Mężowie izraelscy, słuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża potwierdzonego przez Boga wśród was mocami, cudami i znakami, których Bóg dokonał przez niego wśród was, o czym sami wiecie;
.
Dzieje 2:36 Niech więc cały dom Izraela wie z pewnością, że tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Chrystusem.

Pomimo zniszczenia świątyni i wygnania wielu Żydów, potomkowie Jakuba nadal istnieli jako naród, ostatecznie przywracając swoją ojczyznę we współczesnym Izraelu w 1948 roku.

Wielki powrót

Po wygnaniu babilońskim w roku 537 p.n.e. prawie 50 000 Izraelitów, w tym niewolnicy i zawodowi śpiewacy, wróciło do Jerozolimy wraz z Zorobabelem i arcykapłanem Jozuem. Rozpoczęli odbudowę świątyni Jahwe, która została zniszczona podczas podboju babilońskiego. Później, w roku 478 p.n.e., wraz z Ezdraszem powróciło więcej Izraelitów, a on przewodził ludowi w odrodzeniu religijnym i duchowym.

Neh. 8:8, 18
.

8. Czytali więc z księgi Prawa Bożego wyraźnie i wyjaśniali znaczenie tak, żeby zrozumiano to, co czytali.

18. I Ezdrasz czytał z księgi Prawa Bożego każdego dnia, od pierwszego dnia aż do ostatniego. Przez siedem dni obchodzili święto, a dnia ósmego odbyło się uroczyste zgromadzenie według zwyczaju.

Jeszcze później, w roku 465 p.n.e., Nehemiasz przybył do Jerozolimy ze szczególnym zadaniem odbudowy murów i bram miasta.

Neh. 3:16 Za nim naprawiał Nehemiasz, syn Azbuka, przełożony połowy okręgu Bet-Sur, aż do miejsca naprzeciw grobów Dawida i aż do stawu sztucznego, i aż do domu mocarzy

Pomimo tych powrotów wielu Izraelitów pozostało rozproszonych po całym imperium, co widać w Księdze Estery. (Est. 1) )Historia Estery rozgrywa się w Persji, gdzie Żydzi nadal żyli pod obcymi rządami i byli zagrożeni prześladowaniami. Ogólnie rzecz biorąc, powrót wygnańców stanowił ważny punkt zwrotny w historii Żydów, ponieważ umożliwił odbudowę świątyni i przywrócenie żydowskiego kultu w Jerozolimie.

Est. 3:6 Uważał to za rzecz zbyt łagodną podnieść rękę na samego Mardocheusza, ponieważ doniesiono mu, z jakiego ludu pochodzi Mardocheusz. Szukał więc Haman sposobności, aby wytracić wszystkich Żydów, którzy byli w całym królestwie Aswerusa, to jest lud Mardocheusza.

Okrojona autonomia

Po wygnaniu babilońskim Izrael nie odzyskał niepodległości jako naród, lecz stał się wspólnotą hebrajską cieszącą się pewnym stopniem wolności pod panowaniem perskim. Zastępcy władców i namiestników, na przykład Zorobabel i Nehemiasz, byli mianowani spośród samych Izraelitów.

Neh. 2:16-18 16. Ale przełożeni nie wiedzieli, dokąd się udałem ani co uczyniłem. Dotychczas bowiem nie oznajmiłem tego ani Żydom, ani kapłanom, ani dostojnikom, ani przełożonym, ani żadnemu z budowniczych. 17. Wtedy powiedziałem do nich: Widzicie, w jakiej niedoli się znajdujemy, Jerozolima jest spustoszona i jej bramy spalone są ogniem. Chodźcie i odbudujmy mur Jerozolimy, abyśmy już nie byli zhańbieni. 18. A gdy opowiedziałem im o tym, jak łaskawa ręka mego Boga była nade mną, także o słowach, które wypowiedział do mnie król, powiedzieli: Wstańmy i budujmy. I zachęcali się do tego dobrego dzieła.
.
Neh. 5:14-15 14. Również od dnia, w którym ustanowiono mnie ich namiestnikiem w ziemi Judy, od dwudziestego aż do trzydziestego drugiego roku króla Artakserksesa, przez dwanaście lat, ja i moi bracia nie jedliśmy chleba przysługującego namiestnikowi. 15. Dawni namiestnicy, którzy byli przede mną, obciążali lud, pobierając od niego chleb i wino, a ponadto czterdzieści syklów srebra. Ich słudzy również wykorzystywali lud. Lecz ja tak nie postępowałem z bojaźni Bożej.
.
Agg. 1:1 W drugim roku króla Dariusza, w szóstym miesiącu, pierwszego dnia tego miesiąca, słowo PANA doszło przez proroka Aggeusza do Zorobabela, syna Szealtiela, namiestnika Judy, i do Jozuego, syna Josadaka, najwyższego kapłana, mówiące:

Starsi mężczyźni i książęta plemienni występowali w roli doradców i przedstawicieli ludu, zachowując swoją tożsamość i dziedzictwo.

Ezdr. 10:8, 14
,.

8. A ktokolwiek nie przyjdzie w ciągu trzech dni, według postanowienia naczelników i starszych, ten zostanie pozbawiony całego mienia, a sam będzie wykluczony ze zgromadzenia tych, którzy powrócili z niewoli. 

14. Prosimy więc, niech nasi przywódcy będą postawieni przed całym zgromadzeniem i wszyscy, którzy w naszych miastach pojęli obce żony, niech przyjdą o wyznaczonej porze – z nimi starsi z każdego miasta oraz ich sędziowie, abyśmy w ten sposób odwrócili od nas zapalczywość gniewu naszego Boga z powodu tej sprawy.

Organizacja kapłańska została ponownie założona i działała zgodnie ze starożytnymi zapisami genealogicznym. W ten sposób ponownie spełniono ofiary i wymagania przymierza Prawa.

Ezdr. 2:59-63 59. A oto ci, którzy wyruszyli z Tel-Melach, Telcharsa, Keruba, Addan i Immer, ale nie mogli wykazać pochodzenia domu swoich ojców ani swego potomstwa – czy są z Izraela. 60. Synów Delajasza, synów Tobiasza, synów Nekody – sześciuset pięćdziesięciu dwóch. 61. A synowie kapłanów: synowie Chobajasza, synowie Kosa, synowie Barzillaja, który pojął za żonę jedną z córek Barzillaja Gileadczyka i przybrał jego imię; 62. Ci szukali swego opisu w rodowodach, ale go nie znaleźli. Zostali więc jako nieczyści wykluczeni z kapłaństwa. 63. I Tirszata zakazał im spożywać z rzeczy najświętszych, dopóki nie powstanie kapłan z Urim i z Tummim.

Por. Ezdr. 8:1-14; Neh. 8:1-18

Destabilizacja

Za panowania Antiocha IV, króla Syrii Seleucydów, Izrael był uwikłany w walkę między egipską dynastią Ptolemeuszy a Seleucydami, co doprowadziło do konfliktów i niestabilności w regionie. Próbując wyeliminować żydowskie zwyczaje i kult, Antioch IV dopuścił się świętokradztwa, wznosząc pogański ołtarz nad ołtarzem świątyni w Jerozolimie i poświęcając go greckiemu bogu Zeusowi. Akt ten spotkał się z oporem Żydów, co ostatecznie doprowadziło do powstania Machabeuszy w roku 168 p.n.e. Żydom pod wodzą Judasza Machabeusza udało się odzyskać świątynię i ponownie poświęcić ją Jahwe.

W stuleciu, które nastąpiło po rewolcie Machabeuszy, Izrael był nękany wewnętrznymi niepokojami, a plemienne przepisy administracyjne przymierza Prawa zostały odsunięte na bok. W tym okresie powstały dwie główne żydowskie frakcje:

  • pro-hasmonaeńscy saduceusze i
  • anty-hasmonaeńscy faryzeusze.

Ostatecznie Rzym został wezwany do interwencji w konflikcie, a generał Gnejusz Pompejusz zajął Jerozolimę w 63 r. p.n.e., przyłączając Judeę do Imperium Rzymskiego. Herod Wielki został mianowany królem Żydów przez Rzym w 39 r. p.n.e. i zmiażdżył rządy Hasmoneuszy. W 2/1 r. p.n.e. Jezus urodził się w Betlejem i został uznany przez Symeona za „światło objawienia poganom i chwałę ludu twego, Izraela”.

Łuk. 2:32 Światłość na oświecenie pogan i chwałę twego ludu, Izraela. 

Pod panowaniem Rzymu

W I wieku n.e. Cesarstwo Rzymskie sprawowało władzę nad Izraelem za pośrednictwem władców okręgów i namiestników, zwanych prokuratorami. Biblia wspomina o kilku takich postaciach, takich jak Filip, Lizaniasz i Herod Antypas, a także Poncjusz Piłat, Feliks i Festus, którzy sprawowali funkcję namiestników. Królowie Agryppa I i II również odegrali rolę w zarządzaniu regionem.

Łuk. 3:1 A w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, jego brat Filip tetrarchą Iturei i ziemi Trachonu, a Lizaniasz tetrarchą Abileny;

Mimo utraty niepodległości Izraelici zachowali pewne elementy swojego plemiennego układu genealogicznego, o czym świadczy rozkaz Cezara Augusta, aby ludzie rejestrowali się w swoich miastach ojcowskich.

Łuk. 2:1-4 1. A w tych dniach wyszedł dekret cesarza Augusta, aby spisano cały świat. 2. A ten pierwszy spis odbył się, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii. 3. Szli więc wszyscy, aby dać się spisać, każdy do swego miasta. 4. Poszedł też Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawida, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i z rodu Dawida;

Wpływ „starszych” i urzędników lewickich pozostał silny, chociaż w dużej mierze zastąpili oni spisane wymagania przymierza Prawa tradycjami ludzkimi.

Marek 7:9 Mówił im też: Całkowicie znosicie przykazanie Boże, aby zachować swoją tradycję.

Powstanie chrześcijaństwa

W I wieku n.e. pod panowaniem rzymskim w Izraelu narodziło się chrześcijaństwo. Jan Chrzciciel był poprzednikiem Jezusa, który nawoływał wielu Izraelitów do powrotu do Jahwe.

Łuk. 1:16 I wielu z synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga. 
.
Jan 1:31 Ja go nie znałem, ale przyszedłem, chrzcząc wodą, po to, aby został objawiony Izraelowi

Jezus i jego Apostołowie kontynuowali to dzieło, objawiając prawdziwe wielbienie Boga i demaskując fałszywe tradycje ludzkie. (Mat. 15:24; 10:6). Jednak tylko ostatek uznał Jezusa za Mesjasza i to oni wychwalali go jako „króla Izraela”. (Jan 1:49; 12:12-13). Większość odrzuciła Jezusa i poparła swoich przywódców religijnych, którzy nawoływali do jego ukrzyżowania. (Mat. 8:10; Jan 19:15; Marek 15:11-15). Mimo to chrześcijaństwo w dalszym ciągu rozprzestrzeniało się w całym Izraelu i poza nim.
.

Po wniebowstąpieniu Chrystusa

W 66 roku n.e. namiestnik Syrii Cestiusz Gallus poprowadził siły rzymskie przeciwko Jerozolimie, aby utrzymać rzymską kontrolę. Po podpaleniu Bezety, która znajdowała się na północ od świątyni, Gallus rozbił obóz przed pałacem królewskim, na południowy zachód od świątyni.

Józef Flawiusz napisał, że w tej chwili Gallus mógł bez problemu wkroczyć do miasta, lecz jego zwłoka tylko wzmocniła powstańców. Rzymianie zaczęli podważać mury, a gdy już mieli odnieść sukces, wycofali się z miasta. Józef Flawiusz zanotował:

„Cestiusz. . . nagle odwołał swoje wojska, wyrzekł się nadziei, nie ponosząc przy tym żadnego odwrotu i wbrew wszelkim kalkulacjom wycofał się z miasta. (Wojna żydowska, II, 540 [xix, 7]).

Ten atak i nagłe wycofanie się dały chrześcijanom w mieście sygnał i okazję, aby usłuchali polecenia Jezusa, by „uciekać w góry”.

Łuk. 21:20-22 20. A gdy zobaczycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie. 21. Wówczas ci, którzy są w Judei, niech uciekają w góry, a ci, którzy są wewnątrz miasta, niech wyjdą, a ci, którzy są na wsi, niech do niego nie wchodzą. 22. Będą to bowiem dni pomsty, aby się wypełniło wszystko, co jest napisane.

W roku 67 n.e. Wespazjan podjął się stłumienia buntu Żydów. Jednak śmierć Nerona w 68 roku n.e. umożliwiła Wespazjanowi objęcie władzy cesarza, przez co opuścił syna Tytusa, aby mógł kontynuować wojnę.

W roku 70 n.e. Jerozolima została zdobyta i zniszczona przez Rzymian. Następnie w roku 73 n.e. ostatnia żydowska twierdza w Masadzie wpadła w ręce Rzymian. Józef Flawiusz donosi, że podczas całej kampanii przeciwko Jerozolimie zginęło 1,1 miliona Żydów, wielu z nich zmarło z powodu głodu i chorób, a 97 000 wzięto do niewoli, a wielu sprzedano jako niewolników w całym Cesarstwie Rzymskim. (Wojna żydowska, VI, 420 [ix, 3])
.

Podsumowanie

Podsumowując zatem współczesną narrację wszelakich uczonych, począwszy od krytyków tekstu po nowinkarzy, których to upadłe żyjące w buncie do Boga umysły, produkują kolejne tezy na których to poparcie stosuje się „dowody” typu „moim zdaniem” lub „wydaje mi się” śmiało możemy zauważyć, że Bóg Jahwe w pismach Starego Przymierza NIE ma nic wspólnego z kultami pogańskich bóstw, jak wielu bluźnierczych modernistów próbuje to uskutecznić!

Historia na kartach Biblii jest spójna i logiczna a Jahwe nie był tam sobie jakimś lokalnym bóstwem którego wymyśliły ludy wczesno-semnickie. Za to niezmiennie i zawsze przypominał o Sobie i swych zasadach swojemu ludowi którego sobie wybrał! Niestety lud ten niejednokrotnie odstępował od Niego czcząc obcych pogańskich bogów których kulty uprawiały ówczesne lokalne ludy.

5 Mojż. 11:16 Strzeżcie się, aby wasze serce nie dało się zwieść, abyście nie odstąpili i nie służyli innym bogom, i nie oddawali im pokłonu;

Dlaczego zatem mając dowody z Pisma współcześni naukowcy adresują pewne wykopaliska archeologiczne bóstw na historycznych ziemiach Izreala próbując łączyć je z kultem Jahwe? Dlaczego tworzą fałszywą narrację i obraz fałszywego Boga?

Odpowiedź wydaje się raczej bagatelna. Gdyż taki obraz sprawy chętnie kupi współcześnie „oświecony” odbiorca który od dekad jest karmiony kłamstwami w tym tymi dotyczącymi tzw. ewolucji (powstania człowieka)a ostatecznym tego osiągnieciem ma być pełna sekularyzacja społeczeństwa!

A przecież na wyniki wszelkich badań i wyciągane z nich nioski, co nie jest tajemnicą, wpływa osobisty światopogląd ateistycznych badaczy! Wiemy, że prawdziwa wiara jest darem Bożym. Jeśli zatem naukę tworzą ludzie jej pozbawieni jej owoce będą zgniłe.

1 Kory. 2:12-14
.

12. My zaś nie przyjęliśmy ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, żebyśmy wiedzieli, które rzeczy są nam od Boga darowane.

13. A o tym też mówimy nie słowami, których naucza ludzka mądrość, lecz których naucza Duch Święty, stosując do duchowych spraw to, co duchowe.

14. Lecz cielesny człowiek nie akceptuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo.

Na podstawie, źródło

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email