utworzone przez Reformowani | cze 20, 2025 | Historia chrześcijaństwa
Wakacyjna lektura
Przysłów 16:16 O wiele lepiej jest nabyć mądrość niż złoto; a nabyć rozum lepiej niż srebro.
Zbliżają się wakacje, czas wytchnienia od pracy i odpoczynku od zgiełku i natłoku problemów. Ale to także dobry czas na poszerzenie horyzontów. Z radością proponujemy lekturę nietuzinkową. Jan Łaski, bo o nim mowa, początkowo ksiądz katolicki, proboszcz gnieźnieński i łęczycki, kustosz płocki, archidiakon warszawski, kanonik krakowski, następnie minister (pastor) i teolog Ewangelicko-Reformowany, był najwybitniejszym polskim Reformatorem, a także humanistą, pisarzem, tłumaczem i dyplomatą.
Działał na rzecz Kościoła Reformowanego w Polsce i Anglii. Szczególnie znany ze swojej wpływowej roli w angielskiej Reformacji, gdzie pomógł zorganizować Kościół Anglii dla protestanckich uchodźców zagranicznych, a także ze swoich wysiłków na rzecz ustanowienia kościołów Reformowanych we wschodniej Fryzji (obecnie część Niemiec).
Zygmunt I, król wysłał go w poselstwie do dworu francuzkiego i hiszpańskiego; lecz w jakim interesie, nie wiadomo, gdyż trudno oznaczyć czas dla braku dowodów. W podróżach swych stykał się zwykle z Zwingliuszem i Erazmem, a bliższe z nimi obcowanie głęboko wpłynęło na jego przekonania religijne. Zakradł się niepokój do jego duszy toczący przez lat dziesięć we wnętrzną w nim walkę.
.
Nagle wiel ka zaszła zmiana w Anglii, ze śmiercią Edwarda VI, która nastąpiła d. 5 lipca 1553. Zasiadła na tronie siostra jego [krwawa] Marya wychowana w wierze katolickiej. Wszystko więc co było przeciwne religii katolickićj postanowiła niszczyć i gnębić ogniem, mieczem i więzieniem. Jan Łaski, mając wzbronione sobie publicz ne wyznawanie wiary, a bojąc się uledz jakiemuś zbyt twardemu losowi, wyjednał u królowćj Maryi pozwolenie na wolny wyjazd dla siebie i całćj gminy składającćj się już wówczas z 4 kazno dziejów i 175 spółwyznawców. Postanowił z całą swą gminąprzenieść się do Danii.
Książka Cypriana Walewskiego to obszerna, erudycyjna biografia Jana Łaskiego (1499 – 8 styczeń 1560), znanego na Zachodzie jako Johannes à Lasco – pozycja przedstawia go jako jednego z najwybitniejszych polskich Reformatorów religijnych XVI wieku. Autor ukazuje życie Łaskiego na tle skomplikowanych wydarzeń polityczno-religijnych ówczesnej Europy: jego kontakty z Erazmem z Rotterdamu, Zwinglim, Kalwinem, jego działalność w Niemczech, Fryzji, Anglii i wreszcie w Polsce. Walewski opiera się na licznych źródłach historycznych, zarówno polskich, jak i zagranicznych, starając się stworzyć możliwie pełny obraz życia i poglądów Łaskiego.
Autor wykonał imponującą pracę badawczą, odwołując się do licznych, często mało znanych źródeł, co czyni książkę rzetelnym opracowaniem naukowym. Książka wplata w biografię Łaskiego szerszy kontekst Reformacji europejskiej oraz polityki polsko-węgiersko-niemieckiej, co czyni ją wartościowym materiałem dla historyków.
Walewski nie przyjmuje wszystkich informacji bezkrytycznie, lecz ocenia wiarygodność wcześniejszych biografów Łaskiego.
Książka Walewskiego stanowi jedno z najważniejszych XIX-wiecznych opracowań dotyczących Jana Łaskiego. Pomimo pewnych ograniczeń formalnych i stylistycznych, publikacja ta pozostaje ważnym punktem odniesienia dla badań nad Reformacją w Polsce. Dzięki niej czytelnik może poznać sylwetkę człowieka, który wywarł znaczny wpływ na rozwój protestantyzmu w Europie Środkowej i Zachodniej oraz na ograniczenie władzy rzymsko katolickiego papieża-Antychrysta.
Do pobrania tutaj (więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 19, 2025 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Zapowiedziana zmiana
2 Kor. 3:14-18
14. Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie.
15. I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu.
16. Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.
17. Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność.
18. Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Główną myślą Pawła, przekazywaną w wersecie 18 jest chwała, w szczególności chwała Pana Jezusa widoczna w zbawieniu grzesznika. Chrystus emanuje chwałą, która może być podziwiana jedynie przez Jego wyznawców – wszystkich chrześcijan. Stwierdzenie o „odsłoniętej twarzy„ odnosi nas wprost do dzieła Ducha: nawrócenia i oświecenia, które zapewnił „nam wszystkim„.
Mówiąc o zwierciadle Bóg daje do zrozumienia, że obserwacja nie odbywa się przez fizyczne oczy, ale przyjmowana jest przez wiarę: poprzez zrozumienie prawdy o Chrystusie jako wcielonym Bogu i krzyżu, Jego chwalebnym dziele odkupienia wybranych. Zarówno zdolność do podziwiania dzieła Chrystusa, jak i aplikacja wszystkich wcześniej wymienionych łask jest dziełem Ducha Świętego. To On uzdalnia, wprowadza w prawdę, dając właściwe jej zrozumienie.
Chrześcijanin zatem obdarzony zostaje obrazem Bożym. Jego wewnętrzny, doskonały, stworzony w sprawiedliwości człowiek (Efez. 4:24; Kol. 3:10) poprzez oświecony rozum (1 Jana 5:20) odnawia się w poznaniu Boga (Jan 17:3), a mając prawdziwe poznanie, w rezultacie zmienia swoje postępowanie, coraz bardziej upodabniając się do Chrystusa (1 Jana 4:7). W ten sposób zostaje przemieniony z „chwały w chwałę” – aby coraz bardziej przypominać swojego Pana i Zbawiciela i jednocząc się z Bogiem w świętości umysłu.
Trzy analogiczne fragmenty Pisma Świętego wyjaśniają kwestię chwały jako jedność w świętości, zjednoczenie, upodobnienie do chwalebnego obrazu Syna co jest możliwe przez duchowe poznanie Chrystusa jako Boga i doskonałego człowieka:
Jan 17:22 I dałem im tę chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jesteśmy jedno.
.
Rzym. 8:29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi.
.
2 Kor. 4:6 Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa.
Przemiana z chwały w chwałę odnosi nas zatem do sedna Bożego Przymierza: ostatecznej pełni wiecznej społeczności ze Stwórcą. Bóg zbawił swój lud nie tylko od grzechu, ale ku świętości. Prawda o przymierzu jako doskonałej i niezakłóconej grzechem relacji między Stwórcą a odkupionym stworzeniem w wieczności jest tym samym jasno wyrażona. Jak zauważył Herman Hoeksema:
„Życie wieczne to poznanie Boga i społeczność z Bogiem, zakorzenione we wcieleniu i dane nam przez Ducha Syna Bożego. Jest to prawdziwa i najbardziej intymna wspólnota, o której Pan mówi w swojej modlitwie kapłańskiej” [1]
Tego naucza Paweł, tego naucza prawowierny Kościół. Jednak nie wszyscy podzielają biblijny pogląd.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 18, 2025 | Ekumenizm, Rzymski katolicyzm
Systematyczna metodologia
Dan. 8:25 A dzięki jego pomyślności poszczęści mu się podstęp w jego ręku, będzie się wynosił w swoim sercu i w czasie pokoju zniszczy wielu. Ponadto powstanie przeciw Księciu książąt, lecz bez udziału ręki ludzkiej zostanie skruszony.
Rozważywszy fałszywy ekumenizm Rzymu z prawosławiem wschodnim, anglikanizmem i protestantyzmem, a także zasady ekumenizmu rzymskiego, pozostaje zbadać metody jego ekumenizmu. W tym celu głównym źródłem jest, raz jeszcze, Dekret o ekumenizmie (1964), wydany przez ostatni „ekumeniczny” sobór Rzymu, Sobór Watykański II (1962-1965). [1]
Podane zostaną również pewne przykłady użycia tych metod (lub broni) w rzezi niefrasobliwych, odstępczych protestantów. Przypomnijmy peany baptystycznego Księdza Mateusza Wicharego wygłaszane wobec Rzymu i jego papieża:
„…dogmatyczno-liturgiczno- strukturalne konstrukty wyznaniowe pozwolę sobie porównać do systemów nawadniających… Możemy żywić nadzieję… że będziemy coraz bardziej do siebie podobni. Nabierzemy do siebie zaufania. Zaczniemy rozmawiać o naszej pracy, o tym, co nam idzie, a co nie. I być może w takiej dobrej atmosferze będziemy w stanie budować owe systemy (czyli dogmaty, liturgie i struktury kościelne) znacznie bardziej do siebie podobne, bardziej skuteczne, nawzajem zachęcając się do pracy. A może nawet kiedyś zupełnie dobrowolnie uznamy, że warto gdzieniegdzie je (czyli dogmaty, liturgie i struktury kościelne) ze sobą połączyć?” [2]
.
„Kościół Baptystów jest w ekumenii. A ja jestem reprezentantem Kościoła Baptystów” [3]
.
„Uważam jednak, że jako protestanci nie powinniśmy odmawiać Bogu prawa powołania autentycznie gorliwego chrześcijanina na zwierzchnika kościoła rzymskokatolickiego” [4]
Pamiętajmy również, że wysiłki Rzymu, aby podporządkować sobie całe chrześcijaństwo — w istocie wszystkie religie — służą również jego geopolitycznemu celowi ustanowienia królestwa niebieskiego na ziemi z siedzibą w Watykanie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 17, 2025 | Eklezjologia: nauka o kościele
Grzech bezprawnego podziału
1 Kor. 1:10 Proszę więc was, bracia, przez imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy to samo mówili i żeby nie było wśród was rozłamów, ale abyście byli zespoleni jednakowym umysłem i jednakowym zdaniem.
Schizma nie jest zwykłą niezgodą ani po prostu odejściem — jest ciężkim grzechem bezprawnego rozdarcia ciała Chrystusa, Jego ukochanej oblubienicy. Pismo Święte potępia to w najmocniejszych słowach.
Rzym. 16:17 A proszę was, bracia, abyście wypatrywali tych, którzy powodują rozłamy i zgorszenia przeciwko tej nauce, którą przyjęliście; unikajcie ich.
Grzech schizmy nie jest zmiękczony z czasem. Często jest osądzany przez Boga poprzez dalszą schizmę. Kiedy ten duch się zakorzeni, mnoży podział za podziałem, ponieważ duma, bunt i podejrzliwość narastają bez kontroli.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 16, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Jerozolima jako typ końca świata
Mat. 24:1-3
1. A Jezus wyszedł ze świątyni i oddalił się. I podeszli do niego jego uczniowie, aby pokazać mu zabudowania świątynne.
2. Lecz Jezus powiedział do nich: Czyż nie widzicie tego wszystkiego? Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie został zwalony.
3. A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do niego uczniowie i pytali na osobności: Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?
Ewangelia Mateusza 24, 25 to odpowiedź Jezusa na pytanie Jego uczniów w wersecie 3. Pytanie brzmiało: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?” Pytanie łączyło
- zniszczenie świątyni w Jerozolimie w 70 r. n.e. Uczniowie pytają: „powiedz nam, kiedy się to stanie?” odnosząc się do wypowiedzi Chrystusa „nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie został zwalony”
.
- pytają także o koniec świata podczas drugiego przyjścia Jezusa: „jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?„
Odpowiedź Jezusa również łączy te dwa wydarzenia. Powodem połączenia tych dwóch wydarzeń w wielkim wykładzie naszego Pana o rzeczach ostatecznych (eschatologii) jest to, że zniszczenie Jerozolimy było historycznym typem końca świata.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 14, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Rozwój kościoła
Kol. 4:15
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
16. A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.
Teraz kiedy zrozumieliśmy, jak ważną rolę odgrywał kościół w Laodycei, jakie przeżywał problemy i z czym się zmagał, zastanówmy się nad samą istotą kościoła. Jest to ważna kwestia, ponieważ na przestrzeni wieków narosło wokół niej wiele kontrowersji.
.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 12, 2025 | Teologia biblijna
Prolegomena
Obj. 22:19 A jeśli ktoś odejmie coś ze słów księgi tego proroctwa, odejmie też Bóg jego dział z księgi życia i ze świętego miasta, i z rzeczy, które są opisane w tej księdze.
James White w swój przebiegły sposób starając się obalić zachowany opatrznościowo przez Boga i przyjęty przez Reformację tekst Pisma Świętego (Textus Receptus), użył w tym celu wielu zmyślnych środków. W trzecim rozdziale swojej książki próbował wmówić czytelnikom, że
- obrona Textus Receptus (TR) rozwija się z powodu powszechnej niewiedzy na temat historii i przekazu Biblii.
.
- języki oryginalne są bardziej natchnione niż tłumaczenia Pisma (choć zauważa też, że greka koine przewyższa pod tym względem hebrajski)
.
- parafraza może przewyższać tłumaczeniedosłowne
.
- zaleca krytykę tekstualną Pisma każdemu czytelnikowi
.
- a to wszystko w sosie twierdzenia o „braku kompletnego kanonu Pisma w I wieku” dostępnego czytelnikom jako podstawy narastania z czasem błędów w kopiowaniu i tłumaczeniach
Po omówieniu pierwszych sześciu alegacji Jamesa White i wstępnym odrzuceniu jego asercji przejdźmy do kolejnej części anal
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 10, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Jaki ojciec taki syn
1 Król. 22:51-53
51. Achazjasz, syn Achaba, zaczął królować nad Izraelem w Samarii w siedemnastym roku Jehoszafata, króla Judy, i królował nad Izraelem dwa lata.
52. Czynił to, co złe w oczach PANA, idąc drogą swego ojca, drogą swej matki i drogą Jeroboama, syna Nebata, który przywiódł Izraela do grzechu.
53. Służył bowiem Baalowi, oddawał mu pokłon i pobudzał do gniewu PANA, Boga Izraela, według wszystkiego, co czynił jego ojciec.
Pierwsza Księga Królewska kończy się się od panowania syna Achaba, Achazjasza, którego imię אֲחַזְיָה oznacza „Jahwe podtrzymuje”. To niezwykłe imię dla syna Achaba i Jezebel. Z pewnością nie była to ich modlitwa za syna, ponieważ nigdy nie szukali Boga. Być może imię było jedynie ukłonem w stronę religijnego dziedzictwa Izraela.
Pierwsza wiadomość, jaką Pismo Święte przekazuje nam na temat panowania Achazjasza w Drugiej Księdze Królewskiej, to fakt, że Moab zbuntował się przeciwko Izraelowi.
2 Król. 1:1 Po śmierci Achaba Moab zbuntował się przeciw Izraelowi.
Moab był świadkiem tego, jak ostatnia bitwa Izraela z Syrią nie zakończyła się dobrze dla Izraela. Moab wie również, że nowy król Izraela jest niedoświadczony. Teraz nadszedł czas, aby Moab wystawił Izrael na próbę. Moab miał płacić Izraelowi daninę każdego roku. Jeśli nie uiścił daniny, Izrael mógł zaatakować Moab i zabrać to, co było pożądane jako łupy wojenne, pozostawiając Moab w jeszcze większym ubóstwie niż gdyby uiścił swoją daninę. Odpowiedź Izraela na to wyzwanie musi jednak poczekać.
Achazjasz ma inne, pilniejsze sprawy, które wymagają jego uwagi.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 9, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Reformowany światopogląd
Świadectwo Pisma Świętego
1 Tym. 6:1 Wszyscy słudzy, którzy są pod jarzmem, niech uważają swych panów za godnych wszelkiej czci, aby nie bluźniono imieniu Boga i nauce.
Świadectwo Pisma Świętego jest takie, że Bóg uporządkował, czy też ustrukturyzował tę podstawową sferę ludzkiego życia znaną jako praca w taki sposób, że właściciel gospodarstwa lub firmy ma autorytet od Boga do rządzenia. Z pewnością ma powołanie od Boga wobec pracowników, powołanie, aby dać pracownikom „to, co sprawiedliwe i równe” lub „uczciwe”
Kol. 4:1 Panowie, obchodźcie się ze sługami sprawiedliwie i słusznie, wiedząc, że i wy macie Pana w niebie.
Ale ma autorytet, autorytet samego Boga, a obowiązkiem pracownika jest poddanie się i posłuszeństwo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 7, 2025 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Wprowadzenie
Kol. 4:15
14. Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz, i Demas.
15. Pozdrówcie braci w Laodycei i Nimfasa oraz kościół, który jest w jego domu.
16. A gdy ten list zostanie u was przeczytany, dopilnujcie, aby przeczytano go także w kościele w Laodycei, a wy abyście przeczytali ten z Laodycei.
Pamiętając o najbliższym kontekście, czyli Łukaszu, umiłowanym lekarzu i wypróbowanym współpracowniku Pawła oraz o ukrytym odstępcy Demasie, rozważymy ostatnie z serii pozdrowień słanych wprost z serca misji apostolskiej do kościołów we Frygii, rzymskiej prowincji w Azji Mniejszej. Tym razem to Laodycea znajdzie się w centrum naszego zainteresowania. Werset 15 przemawia do nas w kilku istotnych obszarach.
Po pierwsze porusza zagadnienie chrześcijańskich pozdrowień, które wykraczają poza lokalne zgromadzenie, kierując nasze myśli względem duchowego aspektu Kościoła.
Po drugie ukazuje nam doktrynę kościoła nowej dyspensacji, w czasach jego rozwoju jako instytucji, który należy rozważyć w negatywnym kontekście odejścia od pierwotnej formy zarządzania oraz próby nadużycia tekstu przez współczesnych, liberalnych i sfeminizowanych teologów.
Po trzecie wskazuje na siostrzany względem Kolosów kościół w Laodycei, miejsca odstępstwa pod koniec I wieku, określonego przez tekst Objawienia, ale i próby restytucji wiary, na co wskazuje historia, w szczególności Synod, jaki miał miejsce w Laodycei w IV wieku.
To wszystko omówimy zbliżając się wielkimi krokami do koncepcji kanononizacji Nowego Testamentu, procesu pierwotnej cyrkulacji, a następnie rozpoznania natchnionych Pism.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 5, 2025 | Ekumenizm, Rzymski katolicyzm
Dekret Soboru Watykańskiego II o ekumenizmie (1964)
2 Tym. 3:13 Lecz ludzie źli i zwodziciele coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc i innych wprowadzając w błąd.
Najbardziej oficjalnym, systematycznym i szeroko dostępnym oświadczeniem fałszywego ekumenizmu kościoła rzymskokatolickiego jest Dekret o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II (1964). Łacińska nazwa tego dekretu, Unitatis Redintegratio, jest wymowna, ponieważ oznacza Przywrócenie Jedności. Jedność, którą Kościół rzymski pragnie zobaczyć przywróconą, to pierwotna jedność, którą, jak twierdzi, wszyscy wyznający chrześcijanie i kościoły mieli z „Kościołem Matką” (Rzymem) i „Ojcem Świętym” (papieżem).[1]
Będzie to również służyć geopolitycznemu celowi Rzymu, polegającemu na zjednoczeniu całego świata w jednej, świętej, katolickiej i rzymskiej religii. Jak głosi Unitatis redintegratio, ekumenizm rzymskokatolicki może mieć tylko jeden skutek:
Rezultatem będzie to, że stopniowo, w miarę jak przeszkody na drodze do doskonałej komunii kościelnej zostaną pokonane, wszyscy chrześcijanie zostaną zgromadzeni we wspólnej celebracji Eucharystii, w jedności jednego i jedynego Kościoła, którą Chrystus obdarzył Swój Kościół od początku. Wierzymy, że ta jedność mieszka w Kościele katolickim jako coś, czego nigdy nie może utracić, i mamy nadzieję, że będzie się ona nadal powiększać aż do końca czasów (s. 348). [2]
Aby nikt wewnątrz lub na zewnątrz Kościoła Rzymskiego nie pomyślał, że ekumenizm Rzymu oznacza jakąkolwiek otwartość na prawdę Słowa Bożego lub porzucenie jego fałszywych doktryn, Dekret o ekumenizmie stwierdza:
„Nic nie jest tak obce duchowi ekumenizmu, jak fałszywe podejście pojednawcze, które szkodzi czystości doktryny katolickiej i zaciemnia jej pewne prawdziwe znaczenie” (s. 354).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 3, 2025 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Cudaczna teologia
Mat. 24:34 Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.
Szereg fałszywych doktryn uderza w Reformowaną eschatologię, próbując obalić biblijną prawdę o Kościele, o wybranych Chrystusa, który musi przejść przez prześladowania Wielki Ucisku pod panowaniem Antychrystsa.
Z jednej strony milenializm błądzi mówiąc o porwaniu Kościoła, zanim to wszystko się stanie i sprowadzając z powrotem na ziemię go do fikcyjnego, fizycznego, tysiącletniego królestwa Chrystusa, na końcu którego nastąpi powszechny bunt i drugie powtórne przyjście Chrystusa, tym razem na Sąd Ostateczny.
Z drugiej strony postmilenialne zapowiedzi szczęścia i rozkwitu kościoła na świecie zostały obalone przez 2000 lat historii. Zaprzeczanie apostazji, Antychrysta i prześladowań przez postmilenializm zostało obalone przez wydarzenia historyczne.
Ortodoksyjny amilenializm brzmi prawdziwie w historii, przeszłości i teraźniejszości. Aby odnieść się tylko do tego jednego istotnego elementu w kontrowersji, prawdziwy kościół zawsze był i jest dzisiaj resztką zgodnie z wyborem łaski.
Łuk. 12:32 Nie bój się, mała trzódko, gdyż upodobało się waszemu Ojcu dać wam królestwo.
Kiedy i gdzie prawdziwy kościół kiedykolwiek stanowił większość?
- był resztką w czasach apostolskich
- był resztką w czasach Reformacji
- jest resztką dzisiaj.
- nawet w Izraelu i Judzie, był resztką.
Rozważmy to.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 2, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana
Wyznanie Apostolskie
Wierzę… w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny; umęczon pod Ponckim Piłatem, urzyżowan, umarł i pogrzebion; zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego; stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Wypada teraz przedstawić bogaty teologicznie, bardzo wymowny, często używany, dobrze znany i bardzo lubiany cytat Kalwina na temat błogosławieństw, które otrzymujemy w zjednoczeniu z Chrystusem. W tych pięciu zdaniach jest aż 19 zdań, które zaczynają się od „jeśli szukamy” lub „jeśli”:
Jeśli szukamy zbawienia, to samo imię Jezusa uczy nas, że jest ono „z Niego” [1 Kor. 1:30]. Jeśli szukamy innych darów Ducha, znajdziemy je w Jego namaszczeniu. Jeśli szukamy siły, to leży ona w Jego panowaniu; jeśli czystości, to w Jego poczęciu; jeśli łagodności, to pojawia się ona w Jego narodzeniu. Albowiem przez swoje narodzenie stał się do nas podobny pod każdym względem [Hebr. 2:17], aby mógł nauczyć się odczuwać nasz ból [por. Hebr. 5:2].
.
Jeśli szukamy odkupienia, leży ono w Jego męce; jeśli uniewinnienia, to w Jego potępieniu; jeśli odpuszczenia przekleństwa, to w Jego krzyżu [Gal. 3:13]; jeśli zadośćuczynieniu, to w Jego ofierze; jeśli oczyszczenia, to w Jego krwi;
.
jeśli pojednania, to w Jego zstąpieniu do piekła; jeśli umartwienia ciała, to w Jego grobie; jeśli nowości życia, to w Jego zmartwychwstaniu; jeśli nieśmiertelności, to w tym samym; jeśli odziedziczenia Królestwa Niebieskiego, w Jego wejściu do nieba;
.
jeśli ochrony, jeśli bezpieczeństwa, jeśli obfitego zaopatrzenia we wszelkie błogosławieństwa, w Jego Królestwie; jeśli niezakłóconego oczekiwania sądu, w mocy danej mu do sądzenia. [169]
Poznajmy Biblijny argument Kalwina
1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
.
Hebr. 2:17 Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu.
.
Hebr. 5:2 Który może współczuć nieświadomym i błądzącym, gdyż sam podlega słabościom.
.
Gal. 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie);
Jednakże mniej znanym faktem jest to, że Kalwin odnosi tutaj do potrzeb wierzących chrystologiczną część Wyznania Apostolskiego.[170]
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 30, 2025 | Teologia biblijna
Prolegomena
Obj. 22:19 A jeśli ktoś odejmie coś ze słów księgi tego proroctwa, odejmie też Bóg jego dział z księgi życia i ze świętego miasta, i z rzeczy, które są opisane w tej księdze.
Chrześcijańska reguła wiary zawarta jest w spisanym i kompletnym kanonie Słowa Bożego. Określony w nim został nie tylko obiekt wiary (teologia), zbiór moralnych zasad postępowania (Prawo) ale i niezmienność przekazu (kanon). Jak stwierdził Apostoł: Bracia, mówię po ludzku: Przecież nawet zatwierdzonego testamentu człowieka nikt nie obala ani do niego nic nie dodaje (Gal. 3:15). Zasada od mniejszego do większego jest tu widoczna.
- jeśli do testamentu człowieka nie można nic dodać, to tym bardziej do Słowa Bożego
.
- jeśli nie można obalić testamentu ludzkiego, tym bardziej Testamentu Najwyższego Boga, który jest niezmienny i wieczny
O tym, że Pismo Święte jest nienaruszalne, świadczy sam Bóg w swoim Słowie, które nazwane jest wiecznym, niezmiennym, zachowanym przez wszystkie pokolenia, jest Słowem, z którego nie zginie nawet najmniejsza litera. Takim właśnie jest natchnione Słowo – doskonałym i wiernym świadkiem Boga żywego
Mat. 24:35 Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.
.
Mat. 5:18 Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z prawa, aż wszystko się wypełni.
.
Jan 10:35 Jeśli nazwał bogami tych, do których doszło słowo Boże, a Pismo nie może być naruszone;
.
Psalm 119:89 Na wieki, o PANIE, twoje słowo trwa w niebie.
.
1 Piotra 1:23 Będąc odrodzeni nie z nasienia zniszczalnego, ale z niezniszczalnego, przez słowo Boże, które jest żywe i trwa na wieki.
.
Izaj. 40:8 Trawa usycha, kwiat więdnie, ale słowo naszego Boga trwa na wieki.
Niestety, pomimo jasnej zapowiedzi Najwyższego o opatrznościowym zachowaniu kanonu Pisma, ziemscy głupcy, pseudo-kalwińscy „uczeni” zaślepieni przez ducha racjonalizmu nie przyjmują tej objawionej prawdy i twierdzą raczej, że kościół do XVIII wieku nie posiadał w swoich zasobach „oczyszczonego Słowa Bożego”. Ktoś mógłby spytać, skąd takie przekonanie? Otóż racjonaliści swoje wywody uzasadniają wynikającą z pracy Westcotta i Horta tezą:
„Starsze jest lepsze, dlatego też, aby dojść do pierwotnego brzmienia Biblii, do tego co w rzeczywistości napisali Apostołowie, musimy zbadać najstarsze zachowane manuskrypty i na ich podstawie odrzucić brud, jaki przedostał się do Biblii na przestrzeni wieków, od czasów apostolskich aż do teraz.” [1]
Wśród pseudo-kalwińskich racjonalistów wyróżnia się jedna postać: James White. W tej części artykułu zbadamy trzeci rozdział jego książki pt. „The King James Only Controversy”, która na Sądzie Ostatecznym będzie świadczyć przeciwko jej autorowi, stawiając go w sytuacji zagrożenia określonego przez tekst Objawienia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 27, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Czy jesteś osobą uczciwą?
Psalm 25:21 Niech mnie strzegą uczciwość i prawość, bo ciebie oczekuję.
Być może myślimy o uczciwości tylko w pewnych ograniczonych sferach:
- biznesmen musi stać za swoim produktem
,
- badacz musi być uczciwy intelektualnie
,
- reporter musi przedstawiać fakty dotyczące przypadku lub wydarzenia.
Ale Biblia jasno mówi, że każde dziecko Boże ma wykazywać się uczciwością w każdej sferze życia. Słowo to pojawia się wielokrotnie razy w Starym Testamencie. Chociaż Nowy Testament go nie zawiera, rozwija tę ideę w kilku miejscach.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 26, 2025 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Reformowany światopogląd
Przedmowa
1 Piotra 2:18 Słudzy, z całą bojaźnią bądźcie poddani panom, nie tylko dobrym i łagodnym, ale też przykrym.
Niniejsze rozważanie jest poprawionym tekstem przemówienia na temat członkostwa w związkach zawodowych wygłoszonego na przedmieściach wielkiego centrum związków zawodowych. Podczas czternastoletniej posługi duszpasterskiej w kościele w rejonie Chicago poznałem z pierwszej ręki
- przemoc,
- groźby,
- zastraszanie,
- bicie,
- okaleczanie,
- morderstwa,
- chaos,
- bezwzględność,
- pogardę dla prawa
- i korupcję związków zawodowych.
Pamiętam wyraźnie morderstwo kierowcy ciężarówki podczas strajku związku zawodowego kierowców ciężarówek. Funkcjonariusze związku zrzucali duże kawałki betonu z wiaduktu na nic niepodejrzewającego kierowcę.
Stanowisko przeciwko przynależności do związków zawodowych jest zasadne. Jest to stanowisko oparte na potępieniu konstytucyjnej natury związków zawodowych w Piśmie Świętym. Jest to również stanowisko, które jest w pełni świadome rzeczywistego stanu duchowego i postępowania — bezbożności — związków, do których każdy członek chętnie dołącza i za których konstytucję, stan i postępowanie każdy członek bierze odpowiedzialność przed Bogiem Sędzią.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 22, 2025 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Wiara od łona matki
Psalm 22:9 Ale to ty mnie wydobyłeś z łona, napełniłeś mnie ufnością jeszcze u piersi mojej matki.
Zanim przejdziemy do argumentów Francisa Turretina, wczesnego Reformatora, które gorąco ślemy naszym Braciom, Reformowanym Baptystom, zdefiniujmy zależność między wiarą a ufnością. Otóż
a) ufność jest immanentnym elementem wiary w taki sposób, że oba pojęcia przedstawiane są w Piśmie Świętym jako synonimy; tak więc kroczyć w ufności względem Pana, którego nie widzimy, jest tożsame z kroczeniem w wierze, bez widzenia Boga oczami fizycznymi, ale za to widząc Go oczami duchowymi
2 Kor. 5:6-7 6. Tak więc mamy zawsze ufność, wiedząc, że dopóki mieszkamy w tym ciele, tułamy się z dala od Pana. 7. (Przez wiarę bowiem kroczymy, a nie przez widzenie.)
b) ufność jest zwieńczeniem wiary – kto ma wiarę w Boga musi ufać Bogu, stąd, jeśli mamy wiarę, przystępujemy do Boga z ufnością, czyli z wiarą, że nas nie odrzuci, ale wysłucha
Efez. 3:12 W nim mamy śmiałość i przystęp z ufnością przez wiarę jego.
c) ufność, będącą darem Ducha Świętego, posiadają jedynie dzieci obietnicy
Dzieje 2:39 Obietnica ta bowiem dotyczy was, waszych dzieci i wszystkich, którzy są daleko, każdego, kogo powoła Pan, nasz Bóg.
Teraz w kontekście definicji możemy zadać pytanie: Czy niemowlęta mają wiarę? Psalm 22:9 twierdzi, że jest to całkiem zasadne założenie, ponieważ dziecko ssące pierś, może być przez Boga napełnione ufnością, czyli wiarą w Niego, jeszcze w łonie matki.
O jaką jednak wiarę chodzi? Aktywną czy raczej o zasadę?
Posłuchajmy argumentacji Francisa Turretina, który jeszcze lepiej pomoże zrozumieć ortodoksyjne, Reformowane i Kalwińskie stanowisko, kontrastując je z poglądami baptystów i luteran.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 20, 2025 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Teologia reformowana
Orientacja eschatologiczna
Hebr. 9:28 Tak też Chrystus raz ofiarowany na zgładzenie grzechów wielu, drugi raz ukaże się bez grzechu tym, którzy go oczekują dla zbawienia.
Po rozważeniu soteriologii i eklezjologii dochodzimy do eschatologii. Tutaj wspominamy o dwóch wstępnych kwestiach: relacji między
- zjednoczeniem z Chrystusem w myśli Kalwina
.
- z eschatologiczną cnotą nadziei oraz
.
- z umiejscowieniem głównego traktowania rzeczy ostatecznych w jego Instytutach.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 19, 2025 | Rzymski katolicyzm
Watykan
Obj. 18:7 Ile sama się rozsławiła i pławiła się w przepychu, tyle zadajcie jej udręki i smutku, bo mówi w swoim sercu: Zasiadam jak królowa, nie jestem wdową i nie zaznam smutku.
Rozpocznijmy naszą analizę problemu, jaki stwarza państwo Watykan od przedstawienia wymownych fragmentów Dictatus Papae autorstwa Grzegorza VII wydanego w 1075 roku, stanowiącego fundament myśli politycznej rzymsko katolickich agentów:
2. Tylko sam biskup rzymski może być prawnie nazwany biskupem powszechnym.
8. On sam tylko może używać insygniów cesarskich.
9. Tylko papieża stopy całować mają wszyscy książęta.
11. Ten jeden jedyny jest tytuł (papież) na świecie.
12. Jemu wolno władcami rozporządzać (a więc i cesarzy z tronu składać).
27. On może poddanych zwalniać od wierności bezecnym.
Istotnym miejscem dla dyskusji na temat władzy politycznej Kościoła rzymskokatolickiego jest oczywiście Watykan, suwerenne państwo-miasto w obrębie miasta Rzym. Założone w 1929 r. Watykan jest najmniejszym państwem na świecie, zarówno pod względem powierzchni (108,7 akrów), jak i liczby ludności (ok. 800).
- jego obywatele są w 100% rzymskokatoliccy
.
- jego najwyższymi urzędnikami są duchowni rzymscy,
.
- a jego niedziedzicznym, wybranym monarchą jest papież.
Jezuita Thomas J. Reese wspomina o kilku innych niezwykłych cechach tego wyjątkowego państwa.
… Państwo Watykańskie jest suwerennym państwem uznanym na mocy prawa międzynarodowego … Jako władca Państwa Watykańskiego papież jest ostatnim absolutnym monarchą w Europie, z najwyższą władzą ustawodawczą, sądowniczą i wykonawczą. Kontroluje również wszystkie aktywa Watykanu, ponieważ jest to gospodarka państwowa bez własności prywatnej, z wyjątkiem dóbr osobistych pracowników i mieszkańców … jej celem jest zapewnienie międzynarodowo uznanego terytorium, na którym Stolica Apostolska może działać w całkowitej swobodzie, bez ingerencji politycznej. [1]
Stolica Apostolska twierdzi, że jest najstarszą nieprzerwaną służbą dyplomatyczną na świecie, sięgającą co najmniej czasów Soboru Nicejskiego (325). Posiada również jeden z najzdolniejszych korpusów dyplomatycznych na świecie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 16, 2025 | Egzegezy, Teologia biblijna
Historyczny spór
Psalm 12:5-7
5. Ze względu na ucisk ubogich i jęk nędzarzy teraz powstanę – mówi PAN – zapewnię bezpieczeństwo temu, na kogo zastawiają sidła.
6. Słowa PANA to słowa czyste jak srebro wypróbowane w ziemnym tyglu, siedmiokrotnie oczyszczone.
7. Ty, PANIE, zachowasz ich, będziesz ich strzegł od tego pokolenia aż na wieki.
Osią sporu między tłumaczami, komentatorami i wykładowcami Słowa Bożego jest werset 7. Czytamy w nim o zachowaniu przez Boga „ich”. Pytanie jednak pozostaje otwarte, kogo konkretnie Bóg zachowa od złego pokolenia? Czy chodzi o
- słowa?
- ubogich nędzarzy?
- a może o słowa i ubogich nędzarzy?
Kwestia sporna ma bardzo duży wpływ na współczesne debaty teologiczne. Pomijając niekwestionowaną w środowiskach ortodoksji kalwińskiej doktrynę wytrwania świętych (wszyscy zbawieni i powołani dotrą do nieba), walka rozgrywa się o czystość tekstu Biblijnego. Spór toczy się pomiędzy pobożnymi wyznawcami opatrznościowego zachowania Słowa Bożego (po której to stronie się opowiadamy), a racjonalistami, którzy swoje przekonania opierają o XVIII wieczny sceptycyzm (pozycję potępiamy).
Precyzując zagadnienie: jeśli Bóg obiecał zachować jedynie ubogich jedynie, Psalm 12 nie może i nie powinien być używany na poparcie opatrznościowego zachowania czystości Słowa Bożego a racjonaliści muszą mieć rację – kościół nigdy nie miał i mieć nie będzie dostępnego do użycia, czystego Słowa Bożego a jedynie zanieczyszczony wyrób „Bibliopodobny”.
Rozważmy argumenty racjonalistów.
(więcej…)
