Z chwały w chwałę, część 1

Zapowiedziana zmiana

Główną myślą Pawła, przekazywaną w wersecie 18 jest chwała, w szczególności chwała Pana Jezusa widoczna w zbawieniu grzesznika. Chrystus emanuje chwałą, która może być podziwiana jedynie przez Jego wyznawców – wszystkich chrześcijan. Stwierdzenie o „odsłoniętej twarzy„ odnosi nas wprost do dzieła Ducha: nawrócenia i oświecenia, które zapewnił „nam wszystkim„.

Mówiąc o zwierciadle Bóg daje do zrozumienia, że obserwacja nie odbywa się przez fizyczne oczy, ale przyjmowana jest przez wiarę: poprzez zrozumienie prawdy o Chrystusie jako wcielonym Bogu i krzyżu, Jego chwalebnym dziele odkupienia wybranych. Zarówno zdolność do podziwiania dzieła Chrystusa, jak i aplikacja wszystkich wcześniej wymienionych łask jest dziełem Ducha Świętego. To On uzdalnia, wprowadza w prawdę, dając właściwe jej zrozumienie.

Chrześcijanin zatem obdarzony zostaje obrazem Bożym. Jego wewnętrzny, doskonały, stworzony w sprawiedliwości człowiek (Efez. 4:24; Kol. 3:10) poprzez oświecony rozum (1 Jana 5:20) odnawia się w poznaniu Boga (Jan 17:3), a mając prawdziwe poznanie, w rezultacie zmienia swoje postępowanie, coraz bardziej upodabniając się do Chrystusa (1 Jana 4:7). W ten sposób zostaje przemieniony z „chwały w chwałę” – aby coraz bardziej przypominać swojego Pana i Zbawiciela i jednocząc się z Bogiem w świętości umysłu.

Trzy analogiczne fragmenty Pisma Świętego wyjaśniają kwestię chwały jako jedność w świętości, zjednoczenie, upodobnienie do chwalebnego obrazu Syna co jest możliwe przez duchowe poznanie Chrystusa jako Boga i doskonałego człowieka:

Jan 17:22 I dałem im tę chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jesteśmy jedno.
.
Rzym. 8:29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi.
.
2 Kor. 4:6 Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa.

Przemiana z chwały w chwałę odnosi nas zatem do sedna Bożego Przymierza: ostatecznej pełni wiecznej społeczności ze Stwórcą. Bóg zbawił swój lud nie tylko od grzechu, ale ku świętości. Prawda o przymierzu jako doskonałej i niezakłóconej grzechem relacji między Stwórcą a odkupionym stworzeniem w wieczności jest tym samym jasno wyrażona. Jak zauważył Herman Hoeksema:

„Życie wieczne to poznanie Boga i społeczność z Bogiem, zakorzenione we wcieleniu i dane nam przez Ducha Syna Bożego. Jest to prawdziwa i najbardziej intymna wspólnota, o której Pan mówi w swojej modlitwie kapłańskiej” [1]

Tego naucza Paweł, tego naucza prawowierny Kościół. Jednak nie wszyscy podzielają biblijny pogląd.

---

Dekonstrukcja

Znaczenie bardzo często wypaczane, nagminnie nadużywane na poparcie fantastycznych wręcz ideologii. Wśród wielu fałszywych interpretacji znaczenia frazy „przemiany z chwały w chwałę” znajdziemy kilka ciekawych przypadków.
.

Świadkowie Strażnicy

A) Niestrudzeni w niszczeniu prawdy chrystologicznej Świadkowie Strażnicy całkowicie wypaczają znaczenie tekstu, wykluczając z niego osoby Chrystusa oraz Ducha Świętego. Zamiast Pan (odniesienie do Chrystusa) jest Jehowa. Zamiast Duch Pana (odniesienie do Ducha Świętego) mamy kuriozalne (Jehowa, który jest istotą duchową). Efektem tej językowej gimnastyki jest tekst:

„My wszyscy, mając twarze odsłonięte, niczym lustra odbijamy chwałę Jehowy i doznajemy przemiany na Jego obraz. Odwzorowujemy coraz to większą chwałę, stając się dokładnie tacy, jakimi nas czyni Jehowa,Ten, który jest istotą duchową” [2]

B) Chwała Jehowy w rzeczywistości to greckie τὴν δόξαν Κυρίου ten doksan Kyriou – ta chwała Pana. Jest to referencja do wcześniejszego kontekstu, który wskazuje na Jezusa Chrystusa jako Pana: „Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.” (werset 16) – Żydzi nie musieli się nawracać do Jahwe ale do Chrystusa, ponieważ nie widzieli go w Starym Starym Testamencie: „przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie” (werset 15). 

C) Ponownie Jehowa,Ten, który jest istotą duchową w grece to Κυρίου  Πνεύματος  Kyriou Pneumatos – Pan Duch. Rzeczywista referencja tekstu odnosi nas do obecności Chrystusa w wierzących przez Ducha. Stąd, gdy Duch Święty zmienia chrześcijanina „z chwały w chwałę”, czyni to Chrystus:

Jan 14:16 A ja będę prosił Ojca i da wam innego tego samego rodzaju (ἄλλος allos ) Pocieszyciela, aby z wami był na wieki;

D) Greka jest tu bardzo precyzyjna. ἄλλος allos – to inny tego samego rodzaju w odróżnieniu od ἕτερος heteros – inny co do rodzaju. Duch Święty (zwany Parakletem) jest tego samego rodzaju co do istoty co Syn, ale jest inną Osobą (nie jest Synem). Zmiana ta, dokonywana przez Osobę Ducha, jest aktem Boga, stąd Duch Święty reprezentantem Syna „per procura” [3]

E) Fałszywa, heretycka interpretacja Słowa Bożego dowodzi, że zasłona ciągle leży na sercach Świadków Strażnicy i nie zostaje usunięta w Chrystusie, ponieważ nie widzą w Chrystusie Boga. Ich umysły są ciągle zaślepione:

2 Kor. 3:14-16 14. Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie. 15. I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu. 16. Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.

---

Rzymscy katolicy

A) Rzymsko katolicki legalizm widzi tutaj duchową przemianę jako rozpoczynającą się od chrztu, przy czym herezja informuje swoich wyznawców, że chodzi o ludzką ceremonię chrztu wodą, o sakrament. W komentarzu Biblii Tysiąclecia do omawianego wersetu czytamy:

„Każdy chrześcijanin przez łaskę chrztu św. otrzymuje coś z majestatu i blasku samego Boga. Chwałę tę, zdaniem Pawła, można również dostrzec na obliczach chrześcijan.” [4]

B) Tak więc przemiana o duchowym a łaska jest z gruntu sakramentalna, choć oczywiście Bogu nie odmawia się jakiejś roli w całym procesie. Warto zwrócić też uwagę na interpretację rzymską jako ustanowienie podstawy teologicznej, gdzie człowiek upodabnia się do Boskiej natury, w rzeczy samej przez chrzest wodą staje na drodze uzyskania Boskiej natury.

Ta przemiana w substancję boskiej natury jest fundamentalnym nauczaniem Rzymu o zbawieniu. Tylko ci, którzy dokonają starań, aby się zmienić mogą być zbawieni. Zbawienie jest z uczynków w systemie rzymskim, choć katolicy z lubością dodają, że zbawiające uczynki dokonywane są przy udziale i uzdolnieniu do nich przez Ducha…

C) Cóż za odrażająca, niszcząca łaskę Bożą, obalona przez Pismo herezja. Jeśli bowiem duchowa przemiana rozpoczyna się od ludzkiego aktu pokropienia wodą, zbawienie należy uznać za nagrodę i zapłatę za ten akt. Ale Bóg ma zupełnie inne spojrzenie na kwestię soteriologii:

Rzym. 4:4-5 4. A temu, kto pracuje, zapłata nie jest uznana za łaskę, ale za należność. 5. Temu zaś, kto nie pracuje, lecz wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, jego wiara zostaje poczytana za sprawiedliwość.

---

Neo-ewangelicy

Ostatnią formą ataku na świętą doktrynę, jaką rozważymy, jest całkowita zmiana kontekstu. Wyrywając werset 18 z jego naturalnego otoczenia nadawane jest mu zupełnie nowe znaczenie. To nowe znaczenie wynika z ordynarnej przeszczepienia wprost do z góry ustalonej ideologii. Tekst rzekomo naucza o transformacji jednego przymierza w drugie:

Z „chwały w chwałę” to przejście ze starego przymierza do nowego. Od roku 30 do 70 ad był czas przemiany ciała śmierci do ciała życia. Ciała Mojżesza do ciała Jezusa Chrystusa. Jak ktoś się nawracał był transferowany z ciała starego przymierza do nowego. Ludzie byli zbawieni, ale jednak czekali na zbawienie, byli usprawiedliwieni, ale czekali na usprawiedliwienie, byli odkupieni, ale czekali na dzień odkupienia. Sprzeczności?
.
Na pewno kłopotliwe, ale jak sobie uświadomisz, że okres przejściowy to było nakładanie się nowego na stare bo stare przemijało jak pisał autor listu do Hebrajczyków to będziesz miał zdjętą zasłonę [5]

Konsekwencją porzucenia podstawowego znaczenia fragmentu jest nauczanie o ograniczonej w czasie 40 lat przemianie, przenikaniu się dwóch przymierzy, ale o przemianie umysłu chrześcijanina:

• aby rozumiał Ewangelię (2 Kor. 3:14; 4:4; 1 Piotra 1:13)
  .
• posiadał  Bożą mądrość przez przyswojenie chrześcijańskiej doktryny (1 Kor. 1:10; 2:16)
  .
• oraz w konsekwencji uzdalnia do praktykowania świętości i przez to upodabniania się do Chrystusa (Filip. 2:5-6)

Ponieważ transformacja została zakończona, fragment obecnie nie ma praktycznej wartości dla chrześcijanina. Lud Boży został ograbiony, a złodziej pozostaje bezkarny. Rozważmy zatem fałszywą argumentację, ukazując jej słabości. Badając Pisma, które służą nie tylko do nauczania, strofowania i wychowywania, ale też do poprawiania, damy Biblijną odpowiedź, która będzie pomocna do wychowywania w sprawiedliwości (2 Tym. 3:16) i umocnienia chrześcijańskich serc.
.

---

Identytfikacja herezji neo-ewangelików…

Marek 4:24 I powiedział do nich: Uważajcie na to, czego słuchacie. Jaką miarą mierzycie, taką będzie wam odmierzone, a wam, którzy słuchacie, zostanie jeszcze dodane.

Chrystus ostrzega swój lud przed błędnymi doktrynami, mówiąc, żeby z ostrożnością podchodzić do nauczycieli głoszących sprzecznie z autorską intencją. Uważny czytelnik o sercu Berejczyka natychmiast zauważy ziarna preteryzmu w wypowiedzi cytowanej jako zaprzeczenie prawdy. Wskazuje na to podany przedział czasowy rzekomej transformacji przymierzy, między 30 a 70 rokiem I wieku. Ten okres jest właśnie wyróżniająca koncepcja eschatologicznej herezji preteryzmu. Podsumowanie tego poglądu można wyrazić następująco:

„Preterystyczna interpretacja proroctw biblijnych widzi przepowiednie Chrystusa w Mowie na Górze Oliwnej (Mateusz 24; Marek 13) jako odnoszące się do zniszczenia Jerozolimy i świątyni przez armię rzymską w 70 r. n.e. Preteryści twierdzą również, że apostoł Jan napisał Księgę Objawienia przed 70 r. n.e. i że opisuje ona prześladowanie Kościoła przez Nerona Cezara. Odniesienia do sądu nad Babilonem odnoszą się do Izraela, nie do Rzymu”.  [6]

Słowo preteryzm pochodzi od łacińskiego preteritio, oznaczającego „fakt lub stan istnienia w przeszłości”. Zwolennicy preteryzmu są znani jako preteryści. Preteryzm głosi, że cała (pełny preteryzm) lub większość (częściowy preteryzm) Kazania na Górze Oliwnej spełniła się do roku 70 n.e. i w tych właśnie ramach czasowych dokonywana jest interpretacja tekstu 2 Listu do Koryntian. Warto też dodać, że preteryzm utrzymywany jest przede wszystkim przez liberalnych uczonych i krytyków historycznych.

---

… i jej refutacja

A) Zjednoczenia obrazu Boga i podobieństwa Boga Pismo Święte łączy z koncepcją chwały Boga. Ponieważ Bóg jest chwalebny, ci, którzy są Jego obrazem i podobieństwem, również są chwalebni! Tak więc wierzący ludzie są „obrazem i chwałą Boga”

B) Zależność łatwo może być odnaleziona w pozycji mężczyzny będącego głową domu. Nazwany obrazem i chwałą Boga reprezentuje Boży charakter i swoistą, odwzorowująca Boży porządek suwerenność nad powierzonym jego troskliwej opiece domem.

1 Kor. 11:7 Mężczyzna zaś nie powinien nakrywać głowy, gdyż jest obrazem i chwałą Boga. Kobieta zaś jest chwałą mężczyzny.

C) Bardzo bliskie sąsiedztwo koncepcji chwalebnej Ewangelii i obrazu Bożego odnosi nas do głoszenia doktryny: prawdy soteriologicznej i chrystologicznej. Aby być zbawionym należy rozumieć czym jest zbawienie oraz kto je zapewnia. Chrystus i Ewangelia są nierozłączni w umyśle chrześcijańskim.

Co do zasady pierwsze zrozumienie chwalebnej prawdy o Chrystusie – Zbawcy jest rozbłyskiem światła w umyśle. Wcielenie Boga (Chrystus jako prawdziwie Bóg i prawdziwie człowiek, jedna Osoba o dwóch istotach) zbawiający swój wybrany lud jest esencją tego przesłania.

2 Kor. 4:4-6 4. W których bóg tego świata zaślepił umysły, w niewierzących, aby nie świeciła im światłość chwalebnej ewangelii Chrystusa, który jest obrazem Boga. 5. Nie głosimy bowiem samych siebie, lecz Chrystusa Jezusa, że jest Panem, a samych siebie, że jesteśmy waszymi sługami dla Jezusa. 6. Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa.

D) Wszechmoc Chrystusa jako dowód na Jego Boskość (mówimy o istocie) jest podstawą do rozwinięcia doktryny soteriologicznej. Tylko ten, który był wszechmocny mógł dokonać oczyszczenia. Syn Boży będący blaskiem Bożej chwały i wyrazem Bożej istoty jest tym właśnie Mesjaszem.

Koncepcja chwały, wyraźnie związana z Boską naturą Zbawiciela jest coraz lepiej rozumiana przez tych wszystkich, którzy upodobniając się do Chrystusa przemieniają się z chwały w chwałę ku coraz lepszemu zgłębieniu Bożych tajemnic.

Hebr. 1:3 Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach;

E) Reformowany Baptysta John Gill odrzuca preterystyczną koncepcję zmiany przymierza, definiując obszar przemiany raczej jako wewnętrzny, nadając jej cechy uświęcenia umysłu, co jest doskonałym wyjaśnieniem tekstu.

„nie od chwały prawa do chwały Ewangelii; ani od chwały Mojżesza do chwały Chrystusa; raczej od chwały, która jest w Chrystusie, do chwały pochodzącej od niego w wierzących; lub która wydaje się najbardziej przyjemna, od jednego stopnia łaski do drugiego, łaska tutaj oznaczana jest chwałą; lub od chwały rozpoczętej tutaj do chwały doskonałej w życiu przyszłym kiedy ten obraz zostanie ukończony, zarówno w duszy, jak i ciele; a święci będą tak doskonale podobni do Chrystusa, jak są do tego zdolni, i zobaczą Go takim, jakim jest:” [7] 

F) Wprawdzie doskonalenie świętości dotyczy wg Gila duszy, ale ma on tutaj na myśli umysł, co łatwo wywieść z Pisma. Pojęcie duszy odnosi się do woli, uczuć i myśli, w szczególności procesów przyswajania doktryny

5 Mojż. 4:9 Tylko miej się na baczności i strzeż swej duszy pilnie, abyś nie zapomniał o tych rzeczach, które twoje oczy widziały, i aby nie odstępowały one od twego serca po wszystkie dni twego życia. Ale ucz ich swoich synów i synów swoich synów.

G) Odniesienie do pracy Ducha Świętego nie dotyczy powolnego, 40 – letniego procesu zamiany jednego przymierza na drugie. Chodzi o wewnętrzną przemianą w samym człowieku: uzdolnienie do rozumnej transformacji umysłu poprzez poznanie doktryny ku podobieństwu Chrystusa.

Warto dodać, że Gil słusznie zauważa, że ostateczne podobieństwo nastąpi po cielesnym zmartwychwstaniu, przy otrzymaniu doskonałych, bezgrzesznych ciał:

„teraz sprawczą przyczyną tego wszystkiego, „jest Duch Pański”. To On zdejmuje zasłonę z serca, abyśmy mogli, z odsłoniętą twarzą, oglądać całą tę chwałę; to On odradza, wyciska obraz Chrystusa i dostosowuje duszę do Jego podobieństwa; On to stopniowo wykonuje dzieło łaski w duszy, zwiększa wiarę, poszerza horyzonty chwały Chrystusa oraz duchowego światła, wiedzy i doświadczenia świętych, i udoskonali wszystko, co ich dotyczy; ożywi ich śmiertelne ciała i uczyni ich podobnymi do Chrystusa;i na zawsze spocznie na nich jako duch chwały, zarówno w duszy, jak i w ciele.” [8] 

---

Analogia Scriptura

To, że poznanie Pana Chrystusa, zrozumienie i upodobnienie do Jego chwalebnej natury następuje przez poznanie doktryny, wyrażone jest w wielu fragmentach Pisma, z których warto wspomnieć dwa.

W Liście do Kolosan czytamy o napełnieniu poznaniem woli Bożej. Nie jest to zwykłe zrozumienie czytanego przesłania, ale duchowe: akceptacja prawdy wraz z jej aplikacją. W tym przejawia się mądrość od Boga, że nie tylko przyswaja, ale i stosuje doktrynę w życiu. Chrześcijanin w ten sposób, przez wydawanie dobrych owoców, coraz bardziej wrasta wzrasta w poznaniu Boga. Stając się wykonawcą Słowa upodabnia się do Mistrza

Kol. 1:9-10 9. Dlatego i my od tego dnia, w którym to usłyszeliśmy, nie przestajemy za was się modlić i prosić, abyście byli napełnieni poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i duchowym zrozumieniu; 10. Abyście postępowali w sposób godny Pana, by podobać mu się we wszystkim, w każdym dobrym uczynku wydając owoc i wzrastając w poznawaniu Boga;

Podobnie czytamy w Drugim Liście Piotra, który łączy poznanie Chrystusa z uczestnictwem w świętości Boga.

2 Piotra 1:3-4 3. Jako że jego Boska moc obdarzyła nas wszystkim, co potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał do chwały i cnoty. 4. Przez to zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury, uniknąwszy zepsucia, które wskutek pożądliwości jest na świecie.

To wszystko prowadzi nas do zrozumienia chwalebnej świętości Syna Bożego i pobudza do walki z grzechem, uczynkami ciała tak, aby duchowy człowiek królował nad umysłem. Upodobnienie do Chrystusa realizuje się w praktyce przez wiarę, myśli i czyny godne Chrystusa.

Poznanie Chrystusa czasem odbywa się z zastosowaniem przez Boga ojcowskiej dyscypliny. Kiedy odmawiamy i buntujemy się w ciele pomimo znajomości woli Bożej wzflędem świętości naszego życia, upodobnienie do Chrystusa bywa bolesne.

Hebr. 12:10 Tamci bowiem karali nas przez krótki czas według swego uznania. Ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy byli uczestnikami jego świętości.

Wiara zatem nie jest bezowocna, lecz używając języka Listu do Koryntian, wzrasta z chwały w chwałę.

.

---

Głos z przeszłości

Historyczna ciągłość doktryny stoi po stronie Reformowanej interpretacji. Metody z Olimpu (gr. Μεθόδιος) (zm. ok. 311) wczesnochrześcijański biskupe Patary w Licji, kościelny autor i męczennik, zadeklarowany przeciwnikiem Orygenesa komentując tekst 2 Kor. 3:18 odnosi chwałę do Ewangelii a przemianę z chwały w chwałę interpretuje jako coraz lepsze zrozumieniem doktryny.

Dodajmy, że Metody nie był preterystą i nie postrzegał zburzenia Jerozolimy jako wypełnienie znaczenia tekstu! Wielokrotnie używa sformułowania „dzisiaj” aplikując nauczanie do swoich czasów: Przekleństwo Prawa pokonane zostało przez Ewangelię. I to jest chwalebna zasługa Chrystusa.

Dziś bowiem sala obrad boskich wyroczni jest szeroko otwarta, a święci kaznodzieje odczytują zgromadzonemu Kościołowi znaki zapowiadające ten chwalebny dzień, jego skutki i skutki. Dzisiaj dostosowanie się do tej starożytnej i prawdziwej rady zostało rzeczywiście i w sposób chwalebny objawione światu.
.
Dzisiaj, bez żadnego przykrycia [2 Kor. 3:18], a odsłoniętą twarzą oglądamy, jak w zwierciadle, chwałę Pana i majestat samej boskiej arki.
.
Dziś najświętsze zgromadzenie, niosąc na swych barkach niebiańską radość, na którą czekały pokolenia, przekazuje ją rodzajowi ludzkiemu. „Stare rzeczy przeminęły” [2 Kor. 5:17] —nowe rzeczy wybujały w kwiaty i nie więdły.
.
Surowe prawo już nie ma mocy, ale łaska Pana króluje, przyciągając wszystkich do siebie przez zbawienną cierpliwość. [9]

Najstarsza interpretacja tekstu naucza tego samego co historyczny Kalwinizm i Reformacja. Chodzi o uświęcenie, a nie zmianę przymierza.
.

---

Konfesyjne potwierdzenie

Mówiąc o dziele zbawienia Kanony z Dort, kamień milowy Reformacji, ukazuje Chrystusa jako Mesjasza utwierdzającego Nowe Przymierze przez swoją krew. W rezultacie zbawieni otrzymują wszystkie niezbędne dary łaski: skuteczne powołanie, wiarę, usprawiedliwienie, odkupienie, oczyszczenie, wszystko w celu doprowadzenia do ostatecznej chwały: wspólnoty przymierza zrealizowanej w pełni w Bożej Obecności!

Taki był bowiem suwerenny zamysł i najłaskawsza wola i cel Boga Ojca, aby ożywiająca i zbawiająca skuteczność najcenniejszej śmierci swego Syna objęła wszystkich wybranych, aby dając wyłącznie im dar wiary usprawiedliwiającej, przyprowadzić ich pewnie do zbawienia; to znaczy, że wolą Bożą było, aby Chrystus przez krew krzyża, przez którą utwierdził nowe przymierze, skutecznie wykupił z każdego ludu, plemienia, narodu, oraz języka wszystkich tych, i tylko tych, którzy od wieczności zostali wybrani do zbawienia i dani mu przez Boga Ojca;
.
aby podarował im wiarę, która, wraz ze wszystkimi innymi zbawiającymi darami Ducha Świętego jakie nabył dla nich przez swą śmierć, oczyściła ich ze wszystkich grzechów, zarówno pierworodnego jak i popełnionych rzeczywiście, bez względu na to, czy popełnione przed czy po uwierzeniu; i wiernie zachowawszy ich aż do końca, przyprowadzić ich nieskalanych i czystych do radości chwały w jego Obecności na zawsze. [10]

O tym, że wiara nie jest bezowocna informuje nas Konfesja Belgijska. Wiara przyswajająca sobie prawdy obiektywnego Słowa Bożego wydaje owoc, którym są dobre uczynki. Choć Konfesja używa nieco innego języka i mówi o wierze, która „odradza …i czyni nowym człowiekiem,” analogia do przemiany z chwały w chwałę jest ewidentna. Wiara prowadzi do stałej, powtarzalnej przemiany umysłu. Mowa zatem o doktrynie uświęcenia.

Wierzymy, że prawdziwa wiara wzbudzona w człowieku przez słuchanie Słowa Bożego i działanie Ducha Świętego, odradza go i czyni nowym człowiekiem, sprawiając w nim nowe życie, i uwalnia go z niewoli grzechu. Dlatego dalekim od prawdy jest twierdzenie, że ta usprawiedliwiająca wiara czyni ludzi niedbałymi w ich pobożnym i świętym życiu, lecz wprost przeciwnie – bez niej nie byliby w stanie uczynić niczego z miłości do Boga, lecz jedynie z miłości do siebie samych lub strachu przed potępieniem.
.
Dlatego niemożliwą rzeczą jest, aby ta święta wiara pozostała w kimś bezowocna, gdyż nie mówimy o bezcelowej wierze, lecz o wierze nazwanej w Biblii wiarą czynną w miłości, która pobudza do uczynków przykazanych przez Boga w Jego Słowie. [11]

Oto ostateczna przemiana z chwały w chwałę. Przez poznanie prawdy Chrystologicznej, woli Bożej, ku pożytkowi uświęcenia umysłu.
.

---

Prostota

Jak widzimy prostota tekstu i jego interpretacji jest potwierdzona przez kontekst. Wiara w Chrystusa jest wiarą w Boga: A taką ufność mamy przez Chrystusa ku Bogu. (2 Kor. 3:4). Konieczność przemiany umysłu wynika z niezdolności naturalnego człowieka do przyjęcia Bożej prawdy o Chrystusie jako wcielonym Bogu Nie żebyśmy sami z siebie byli w stanie pomyśleć coś jakby z samych siebie, lecz nasza możność jest z Boga. (2 Kor. 3:5).

Ponownie to Bóg uzdalnia do wiary w Ewangelię Chrystusa, który w miejsce grzesznika wypełnił całe prawo, co jest Jego chwalebną, zewnętrzną i obcą sprawiedliwością przypisywaną grzesznikowi przez wiarę: On też uczynił nas zdolnymi sługami nowego testamentu, nie litery, ale Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia. (2 Kor. 3:6). To, czego nie mogło uczynić Prawo, zwane posługiwaniem śmierci, uzyskiwane jest w posługiwaniu życia, gdzie Duch Święty odradza grzesznika i uświęca Jego umysł, aby przyjmował wiarą te chwalebne prawdy.

• sercem przesłania jest Chrystus
  .
• środkiem poznania Chrystusa jest doktryna Ewangelii
  .
• agentem uzdalniającym jest Duch Święty

Oto proste przesłanie: przemiana z chwały w chwałę odnosi się do upamiętania, wiary, i konsekwentnie idącej za zmianą myślenia praktyki chrześcijańskiej

Marek 1:15 I mówiąc: Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże. Pokutujcie i wierzcie ewangelii.
.
Łuk. 3:8-11 8. Wydajcie więc owoce godne pokuty i nie zaczynajcie sobie wmawiać: Naszym ojcem jest Abraham. Mówię wam bowiem, że Bóg i z tych kamieni może wzbudzić dzieci Abrahamowi. 9. A już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. 10. I pytali go ludzie: Cóż więc mamy czynić? 11. A on im odpowiedział: Kto ma dwie szaty, niech da temu, który nie ma, a kto ma pożywienie, niech uczyni tak samo.

W części drugiej zbadamy sam preteryzm obnażając jego błędne zrozumienie doktryny przymierza.

Solus Christus umiłowani

Przypisy

[1] Herman Hoeksema, Reformed Dogmatics, tom 2, s. 631
[2] Heretycki tekst, który nie jest tłumaczeniem ale ideologiczną parafrazą dostępny tutaj
[3] Ten łaciński termin oznacza „w zastępstwie, lub z upoważnienia. Ponieważ Duch Święty działa w zastępstwie Syna, użycie terminu jest jak najbardziej zasadne.
[4] Biblia Tysiąclecia wraz z komentarzami, s. 4744
[5] Ta reprezentatywna dla preterystów wypowiedź zaczerpnięta została odmętów internetu
[6] Kim Riddlebarger, Argument na rzecz amilenializmu (Grand Rapids: Baker, 2003), s. 21.
[7] John Gill, Komentarz do 2 Kor. 3:18
[8] Tamże
[9] Metody z Olimpu, Mowa o Symeonie i Annie w dniu, w którym spotkali się w świątyni
[10] Kanony z Dort 2.8
[11] Konfesja Belgijska 24

---

Zobacz w temacie

• Wiara a uświęcenie
• Boża suwerenność w uświęceniu
• Łaska uświęcenia
• Niedoskonałość uświęcenia w tym życiu
  .
• Preteryzm chrześcijańskiej rekonstrukcji
• Pokolenie, które nie przeminie
• Wielki Ucisk: czas apostazji i prześladowań Kościoła
• To będzie dla was znakiem
• Wszyscy wrogowie Chrystusa a fałszywa eschatologia
  .
• Paweł i Jakub, część 6 – rozróżnienie dwóch dzieł Chrystusa
• Obraz Boga w bezbożnikach?
• Odwrócenie Przekleństwa
• Ordo Salutis – porządek zbawienia
• Czyściec jako symbol porażki Chrystusa