Usprawiedliwienie na Sądzie Ostatecznym, część 1 – rzeczywistość doktryny

utworzone przez | mar 19, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana

Dzień Sądu Ostatecznego

Mat. 25:33-34 33. I postawi owce po swojej prawej, a kozły po lewej stronie. 34. Wtedy król powie do tych, którzy będą po jego prawej stronie: Przyjdźcie, błogosławieni mego Ojca, odziedziczcie królestwo przygotowane dla was od założenia świata.

Na wybrańców Bożych w Chrystusie czeka jeszcze jeden dramatyczny wyraz i manifestacja ich usprawiedliwienia. Podobnie potępieni bezbożni stoją przed przerażającą perspektywą jeszcze jednego dramatycznego wyrazu swego potępienia. Jest to usprawiedliwienie i potępienie Sądu Ostatecznego w ostatnim dniu świata, podczas cielesnego przyjścia Jezusa Chrystusa.

Biblia uczy, a wyznania Reformacji wyznają o przyszłym Sądzie Ostatecznym nad wszystkimi ludźmi i wszystkimi aniołami. Fragment Ewangelii Mateusza rozpoczyna pouczenie Jezusa o „końcu świata” (Mat. 24:3). Wynikiem Sądu Ostatecznego będzie to, że ci ludzie, których Jezus sędzia nazwie owcami i którzy na sądzie okażą się sprawiedliwi, wejdą do „życia wiecznego” a ci, których nazywa się kozłami i którym okazuje się, że są nieprawi, „odchodzą na karę wieczną”.

Mat. 25:46 I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.

Biblijna relacja

Oprócz tekstu Mat. 25:31-46 również Objawienie prorokuje o tym wydarzeniu opisując je tak:

Obj. 20:11–15
.
11. I zobaczyłem wielki biały tron i zasiadającego na nim, sprzed którego oblicza uciekła ziemia i niebo, i nie znaleziono dla nich miejsca.

12. I zobaczyłem umarłych, wielkich i małych, stojących przed Bogiem, i otwarto księgi. Otwarto też inną księgę, księgę życia. I osądzeni zostali umarli według tego, co było napisane w księgach, to znaczy według ich uczynków.

13. I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni każdy według swoich uczynków.

14. A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć.

15. I jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia.

Objawienie przepowiada sąd przed „wielkim białym tronem” (werset 11). Wszyscy ludzie zostaną osądzeni. Skutkiem sądu dla niektórych będzie wrzucenie „do jeziora ognistego” (werset 15). Objawienie 21:1-8 uczy, że wszyscy inni odziedziczą nowe niebo i nową ziemię, w których będą mieszkać z Bogiem.

Drugi List do Koryntian uczy realności i natury tego wydarzenia:

2 Kor. 5:10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło.

Potwierdzenie w Konfesjach

Konfesje Reformowane wyznają sąd ostateczny. Według Belgijskiego Wyznania Wiary

„…nasz Pan Jezus Chrystus przyjdzie z nieba, fizycznie i widzialnie, tak samo jak wstąpił do nieba2, w pełni chwały i majestatu, aby ogłosić się Sędzią żywych i umarłych... Wówczas wszyscy ludzie staną osobiście przed tym wielkim Sędzią, mężczyźni, kobiety i dzieci, którzy żyli na świecie odkąd zaczął istnieć aż po jego koniec…  Wówczas księgi … zostaną otwarte i umarli będą osądzeni zgodnie z tym, co uczynili na tym świecie – czy to dobro czy zło” [1]

Westminsterskie Wyznanie Wiary autorytatywnie przedstawia prezbiteriańską wiarę dotyczącą sądu ostatecznego.

„Bóg naznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez Jezusa Chrystusa... W tym dniu będą sądzeni upadli aniołowie. Tak samo będą sądzeni wszyscy ludzie, którzy żyli na ziemi; pojawią się przed tronem Chrystusa, aby zdać rachunek ze swoich myśli, słów i uczynków i otrzymać wyrok zgodnie z tym co, uczynili w tym ziemskim życiu, czy to dobro, czy zło”.[2]

Ostateczne usprawiedliwienie

To budzące grozę wydarzenie będzie publicznym wyrazem i manifestacją przez Boga w Jezusie Chrystusie wyroku usprawiedliwienia, który wybrani słyszą teraz w Ewangelii sprawiedliwości przez samą wiarę w Jezusa. Oznacza to, że ostateczny sąd będzie usprawiedliwieniem wybranego wierzącego. Pełna prawda usprawiedliwienia obejmuje zatem Sąd Ostateczny. To, że prawda Ostatecznego Sądu nad wybranym wierzącym jest aspektem doktryny o usprawiedliwieniu, wynika po prostu z natury Sądu Ostatecznego.

To będzie sąd Boży. Będzie to dokładne badanie tych, którzy są sądzeni, w celu stwierdzenia ich prawości; wyrok sędziego ich sprawiedliwości; i wykonanie wyroku na sprawiedliwych poprzez przyjęcie ich do wiecznego życia w chwale.

Choć mało się o tym mówi, także Ostateczny Sąd potępionych bezbożnych będzie wyrazem i manifestacją wyroku potępienia, który słyszą i znają już w tym życiu. Ci, którzy zostali poddani głoszeniu Ewangelii, usłyszeli swoje potępienie w donośnym werdykcie Ewangelii nałożonym na nich z powodu ich niewiary:

Jan 3:18 Kto nie wierzy, już został potępiony

Ale także ci, którzy nigdy nie słyszeli Ewangelii, pokazali „działanie prawa wpisanego w ich serca, za poświadczeniem ich sumienia”, tak że ich myśli oskarżały ich i innych

Rzym. 2:15 Oni to ukazują działanie prawa wpisanego w ich serca, za poświadczeniem ich sumienia i myśli wzajemnie się oskarżających lub też usprawiedliwiających);

Nawet poganin jest potępiony we własnym sumieniu. Sąd Ostateczny jedynie upubliczni i ostatecznie ogłosi już wydane na niego potępienie, którego także był świadomy przez całe swoje ziemskie życie.
.

Związek Sądu Ostatecznego z usprawiedliwieniem

Judy 1:21 Zachowajcie samych siebie w miłości Boga, oczekując miłosierdzia naszego Pana Jezusa Chrystusa ku życiu wiecznemu.

Taki jest związek Sądu Ostatecznego z obecnym usprawiedliwieniem przez wiarę, że jeśli Ostateczny Sąd nad ludźmi weźmie pod uwagę uczynki wierzących jako podstawę sądu Bożego nad wierzącymi i jako treść ich choćby częściowej sprawiedliwości, Sąd Ostateczny unieważniłby ewangeliczną prawdę o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. W tym wypadku ostatecznie usprawiedliwienie następowałoby z uczynków, a nie samej wiary.

To jest powód, dla którego wszyscy wrogowie usprawiedliwienia przez samą wiarę, od kościoła rzymskokatolickiego po federalną wizję, tak nalegają, aby Ostateczny Sąd odbył się na podstawie uczynków, jeśli nie całkowicie, to zdecydowanie. Wielka bitwa o usprawiedliwienie, czy to przez wiarę, czy przez uczynki, ostatecznie sprowadza się do ortodoksyjnego rozumienia sądu ostatecznego.

Przedmiotem zainteresowania w tym badaniu ostatecznego wyroku jest nauka o usprawiedliwieniu. Inne aspekty tego wielkiego, przyszłego wydarzenia, choć ważne i interesujące, leżą poza zakresem naszego rozważania.
.

Rzeczywiste wydarzenie

Dzieje 17:31 Gdyż [Bóg] wyznaczył dzień, w którym będzie sprawiedliwie sądził cały świat przez człowieka, którego do tego przeznaczył, zapewniając o tym wszystkich przez wskrzeszenie go z martwych.

Według Pisma Świętego i wyznań Reformowanych Sąd Ostateczny będzie rzeczywistym wydarzeniem. To będzie cud. Nastąpi to natychmiast po cielesnym przyjściu Chrystusa na obłokach. Sąd ostateczny ma takie znaczenie, że będzie to główny cel Chrystusa wraz z jego przyjściem, ponieważ będzie to realizacja celu, czyli ostatecznego celu Boga w całej historii. Nawet zmartwychwstanie ciał wszystkich ludzi będzie podporządkowane zamierzeniu Boga, aby sądził świat sprawiedliwie.

W Apostolskim Wyznaniu Wiary Kościół wyznaje, że Sąd Ostateczny jest głównym celem Chrystusa wraz z jego ponownym przyjściem:

„Przyjdzie ponownie, aby sądzić żywych i umarłych”.

Artykuł 37 Konfesji Belgijskiej czyni zmartwychwstanie umarłych boskim wezwaniem do stawienia się na niebiańskiej sali sądowej. Myśl Konfesji Belgijskiej jest taka, że

„wszyscy umarli powstaną z ziemi”, i  „staną osobiście przed tym wielkim Sędzią,”[3]

Sędzią będzie wcielony Syn Boży, człowiek Jezus Chrystus. To, że sędzią będzie Jezus, ma fundamentalne znaczenie nie tylko dla chwały Jezusa, ale także dla właściwego zrozumienia samego Sądu w odniesieniu do wybranego wierzącego. Jezus osądza go, Jezus, który był posłuszny za wybranego grzesznika, zarówno w swoim życiu, jak i śmierci. Podczas sądu ujawnione zostaną czyny wszystkich ludzi, łącznie z

  • poczynaniami potajemnymi,
  • próżnymi słowami,
  • myślami umysłu,
  • i ukrytymi pobudkami serca.

Chrystus przeprowadzi sąd, ogłosi werdykt i wykona wyrok zgodnie z uczynkami ludzi. Zwłaszcza, że Sąd będzie oparty na uczynkach, które mają kluczowe znaczenie w sporze wokół Sądu Ostatecznego dotyczącego ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu.

Pismo Święte wyraźnie uczy, że sąd będzie oparty na uczynkach. Jezus sprawuje sąd, którym jest on sam, mówiąc do owiec po swojej prawicy:

„Odziedziczcie królestwo… bo byłem głodny, a daliście mi jeść” i tak dalej (Mat. 25:34–40).

Do kozłów po lewej stronie sędzia powie:

„Idźcie ode mnie precz… w ogień wieczny… bo byłem głodny, a nie daliście mi jeść” i tak dalej (wersety 41–45).

W 2 Koryntian 5:10 wszyscy stanęli przed tronem sędziowskim Chrystusa,

„aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło”.

Rzymska herezja

Rzym.1:21-22 21. Dlatego że poznawszy Boga, nie chwalili go jako Boga ani mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmiło się ich bezrozumne serce. 22. Podając się za mądrych, zgłupieli;

Kościół rzymskokatolicki zawsze odwoływał się do tego aspektu Sądu Ostatecznego na poparcie swojego nauczania, że usprawiedliwienie, teraz i zawsze, następuje przez wiarę i dobre uczynki samego grzesznika. Rzymskie wyjaśnienie biblijnego nauczania, że Ostateczny Sąd tych, którzy zostaną zbawieni, nastąpi na podstawie uczynków, jest takie, że Boży werdykt na nich brzmi: „Przebaczony i sprawiedliwy!”

  • opiera się częściowo na dobrych uczynkach, które spełnili (oczywiście z pomocą łaski)
    ,
  • a sprawiedliwość, która zapewnia im życie wieczne i chwałę, jest częściowo ich własnym posłuszeństwem prawu Bożemu.

Ponieważ takie jest dokładnie wyjaśnienie Rzymu na temat usprawiedliwienia świętych w tym życiu, istnieje harmonia pomiędzy obecnym usprawiedliwieniem a Usprawiedliwieniem Sądu ostatecznego. Zawsze i pod każdym względem, gdyż Rzym usprawiedliwia się przez wiarę i uczynki. Jeden z kanonów, które Sobór Trydencki dodał do swojego wyjaśnienia wiary na temat doktryny o usprawiedliwieniu, jest następujący:

Jeśli ktoś twierdzi, że dobre uczynki usprawiedliwionego są w ten sposób darami Bożymi, że nie są także dobrymi zasługami usprawiedliwionego; lub, że wspomniany usprawiedliwiony przez dobre uczynki, które spełnia… tak naprawdę nie zasługuje… na życie wieczne i osiągnięcie tego życia wiecznego… a także na wzrost chwały: niech będzie wyklęty [4]

Konsekwencją rzymskiej doktryny o Ostatecznym Sądzie zależnym od uczynków grzesznika jest to, że wszyscy rzymscy katolicy żyją w strachu przed wynikiem tego wyroku. Wiecznie niepewni swojej prawości i zbawienia w tym życiu, nie są także pewni wyroku, który na nich spadnie w chwili śmierci i na sądzie ostatecznym. Rzymscy katolicy stoją w obliczu nadchodzącego Sądu Ostatecznego z niepewnością.

  • Jaki wyrok sędzia na nich wyda?
  • Jaki będzie wyrok?
  • Jakie będzie ich wieczne przeznaczenie?

W najlepszym przypadku rzymski katolik może spodziewać się czyśćca – tymczasowego piekła, w którym prawie wszyscy rzymscy katolicy w jakiejś mierze zadośćuczynią sprawiedliwości Bożej – co samo w sobie jest odmową usprawiedliwienia przez samą wiarę.

Jeśli ktoś twierdzi, że po otrzymaniu łaski usprawiedliwienia każdemu skruszonemu grzesznikowi odpuszczona zostaje wina i dług kary wiecznej zostaje zgładzony w taki sposób, że nie pozostaje już żaden dług kary doczesnej do zapłacenia albo na tym świecie, albo w następnym, w czyśćcu… niech będzie wyklęty. [5]

Na podstawie, David Engelsma, Ewangeliczna prawda o usprawiedliwieniu

Przypisy

[1] Konfesja Belgijska 37
[2] Konfesja Westminsterska 33.1
[3] Konfesja Belgijska 37
[4] Kanony i dekrety Soboru Trydenckiego, sesja szósta, [Kanony] dotyczące usprawiedliwienia 32, w tamże, 2, 117–18. Choć kanon ten nie wspomina wprost o sądzie ostatecznym, wyraża rzymską naukę, że korzystny werdykt sędziego na sądzie ostatecznym, od którego zależy życie wieczne, opiera się na chwalebnych uczynkach grzesznika, przez które zostanie usprawiedliwiony na sądzie ostatecznym
[5] Tamże, 2:117

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email