utworzone przez Reformowani | sty 4, 2023 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści
Alegacje szabatarian
Gal. 2:18 Jeśli bowiem na nowo buduję to, co zburzyłem, samego siebie czynię przestępcą.
Kamieniem węgielnym Kościoła jest Jezus Chrystus (Efez. 2:20), który przez swoją ofiarę uzyskał zbawienie dla wszystkich wybranych (Mat. 1:21; Jan 10:11, 15; Dzieje 20:28; Rzym. 8:33; Efez. 5:25; 1 Piotra 2:9) czyniąc ich doskonałymi w Bożych oczach poprzez przypisanie im doskonałej sprawiedliwości przy jednoczesnym przypisaniu Chrystusowi wszystkich grzechów wszystkich wybranych do zbawienia (Hebr. 10:14; Rzym. 3:25; Kol. 2:13; 2 Kor. 5:21; 1 Piotra 3:18; Rzym. 4:6-8).
Chrystus, nasz kamień węgielny, przez swoją krwawą ofiarę zniósł:
- prawo ceremonialne, restrykcje żywieniowe itp. (Efez. 2:14-18; Kol. 1:20; 2:16) – żadne ceremonie Starego Przymierza chrześcijan nie obowiązują ani też prawa dotyczące pokarmów, zachowywania świąt żydowskich, w tym dnia sobotniego czyli szabatu (chrześcijanie mają Dzień Pański tj. niedzielę)
.
- przekleństwo prawa (Rzym. 5:16; 8:1; 33-34; Kol. 2:13-15; Obj. 12:10) – całkowitą karę za wszystkie grzechy poniósł Chrystus, stąd żaden wybrany do zbawienia nie będzie karany za grzechy ponownie, ta jedna cudowna ofiara Chrystusa zadośćuczyniła Bogu za wszystkie popełnione nieprawości
Fundamentem Kościoła Nowego Testamentu jest nauka Apostołów i Proroków, (Efez. 2:20), według której Żydzi i poganie stali się jednym w Chrystusie (Efez. 3:4-6). W ciele Chrystusa (Gal. 3:27-28; Kol. 3:10-11) nie ma już:
- Żyda, z jego wyróżniającymi przepisami ceremonialnymi i przekleństwem prawa nad nim ciążącym
.
- poganina, z nałożonym na niego przekleństwem prawa
Zmiana wynika z chrztu, czyli duchowej rzeczywistości dzieła Ducha Świętego. Odrodzeni zostają włączeni do ciała Chrystusa i są chrześcijanami czyli Kościołem Nowego Przymierza (w Starym Przymierzu tylko Żydzi z ich dystynkcjami byli członkami Kościoła). Chrzest (nie wodny lecz odrodzenie) czyni odrodzonych członkami Chrystusa.
1 Kor. 12:13 Bo wszyscy przez jednego Ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni w jednego Ducha.
Mimo to szabatarianie pragną powrotu cieni i typów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 3, 2023 | Egzegezy, Teologia biblijna
„Geniusz” wyższego krytycyzmu
Łuk. 2:1-5
.
1. A w tych dniach wyszedł dekret cesarza Augusta, aby spisano cały świat.
2. A ten pierwszy spis odbył się, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii.
3. Szli więc wszyscy, aby dać się spisać, każdy do swego miasta.
4. Poszedł też Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawida, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i z rodu Dawida;
5. Aby dać się spisać z Marią, poślubioną sobie małżonką, która była brzemienna.
Od kiedy dzięki (spłodzonej przez wyższą krytykę tekstu) teologii liberalnej ludzki rozum wtargnął do kościoła jako ostateczny sędzia spraw duchowych Pismo Święte uznane zostało za zwykły, pozbawiony Bożego natchnienia dokument.
Ponieważ nie Bóg lecz zwykli ludzie są autorami tekstów Biblii, siłą rzeczy musi ona być omylna. Wyznawcy doktryny omylności Pisma na poparcie swojej wiary atakują Słowo Boże w taki oto sposób:
„Jak Biblia może mieć rację, twierdząc, że wielki spis powszechny zarządzony przez cesarza Augusta w czasie narodzin Jezusa około 4-5 p.n.e. miał miejsce „kiedy namiestnikiem był Kwiryniusz”, skoro Kwiryniusz (lub Cyreniusz) nie został namiestnikiem aż do roku 6 n.e.?! Czy to nie jest wyraźny dowód na to, że Biblia myli się w sprawach historycznych?”
Nie. Odpowiedź poniżej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 2, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Milenijne konfabulacje
Ezech. 46:4 A całopalenie, które książę będzie ofiarowywał PANU w dniu szabatu, będzie się składało z sześciu baranków bez skazy i jednego barana bez skazy
Dla współczesnego czytelnika szczegóły, którymi Ezechiel opisuje świątynię z okresu odbudowy, mogą wydawać się niejasne, zwłaszcza że nie wierzymy, iż prorok rzeczywiście zamierzał zbudować świątynię zgodnie z tymi specyfikacjami.
Jednak żadne słowo w Piśmie Świętym nie zostało dobrane niedbale, a szczegóły wizji Ezechiela dotyczącej chwalebnej świątyni po wygnaniu pomagają nam zrozumieć jego przesłanie i to, w jaki sposób antycypuje ono dzieło Chrystusa.
Niektórzy wierzą, że w okresie tysiąclecia w Jerozolimie zostanie odbudowana świątynia i że ofiary będą składane na pamiątkę dzieła Chrystusa.
Nie możemy się z tym zgodzić.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 30, 2022 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura
Prima Scriptura
Rzym. 11:5-6 5. Tak i w obecnym czasie pozostała resztka według wybrania przez łaskę. 6. A jeśli przez łaskę, to już nie z uczynków, inaczej łaska już nie byłaby łaską. Jeśli zaś z uczynków, to już nie jest łaska, inaczej uczynek już nie byłby uczynkiem.
Dziś bardzo krótko i na temat. W dyskusjach z niedoinformowanymi „kalwinistami”, w swej głupocie stojącymi murem za herezją Arminianizmu często przywoływany jest prima Scripturalny argument, którego głównym bohaterem jest William Ames.
Dlaczego akurat on? Otóż Ames znany jest jako młot na Arminian, tzn. był ich ogromnym oponentem w debatach, ale jednocześnie nie uznawał Arminianizmu za herezję a jedynie za błąd. Tak więc nasi niedoinformowani „przyjaciele” zamiast korzystać z Pisma upewniają idących na zatracenie Arminian, że ich fałszywa ewangelia tak naprawdę jest prawdzia powołując się właśnie na Amesa. Mówią:
„Skoro Ames, wróg Arminianizmu, nie uznał go za herezję, jakim prawem mielibyśmy to czynić?”
Zapominają przy tym, że stanowisko Amesa jest jego osobistą opinią a nie postanowieniem Synodu w Dort, który aż ośmiokrotnie nazywa Arminianizm Pelagianizmem, czyli herezją zatracenia. Kanony Synodu są jedną z Trzech Form Jedności, wiążącym dokumentem dla wielu Reformowanych Kościołów, opinia Amesa nie jest dla nikogo wiążąca. W rzeczywistości William Ames, choć zwany„młotem na Arminian” nie miał nawet prawa głosu na Synodzie w Dort:
„Ze względu na szczególną wiedzę i doświadczenie w kwestii kontrowersji arminiańskiej, Ames, który był członkiem synodu bez prawa głosu, został powołany na stanowisko głównego doradcy teologicznego i sekretarza przewodniczącego” [1]
Fałszywy chrystus arminianizmu zbawił wszystkich ludzi ale nikomu nie zapewnił środków łaski, stąd aby osiągnąć cel, społeczność z Bogiem, wyznawcy tej herezji wolnej woli zmuszeni są do konkretnych uczynków: wzbudzenia w sobie wiary, pobożnego życia i wytrwania – rozumianych jako ludzkie uczynki.
Czy Ames zamiast zadać ostateczny cios Arminianizmowi miał powód uznawać Arminian za braci? Owszem. I powód ten ulokowany jest w jego osobistych, kardynalnych błędach teologicznych będących pomostem między ortodoksją a herezją.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 29, 2022 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Morderstwo w majestacie prawa
Jan 16:2 Będą was wyłączać z synagog; owszem, nadchodzi godzina, że każdy, kto was zabije, będzie sądził, że pełni służbę dla Boga.
George Wishart (również Wisehart; ok. 1513 – 1 marca 1546) był szkockim Reformatorem protestanckim i jednym z wczesnych protestanckich męczenników spalonych na stosie jako heretyk przez agentów Watykanu
1 marca 1546 roku George Wishart, potężny kaznodzieja Ewangelii i mentor Johna Knoxa, został spalony przed zamkiem św. Andrzeja. Jego poruszający koniec jakiego doznał z rąk rzymsko-katolickich oprawców zawarty został w małej książeczce Siedmiu ludzi z Kirk:
„Kiedy podszedł do stosu modlił się: Ojcze niebieski, oddaję mojego ducha w Twoje święte ręce. ”
.
Do ludzi powiedział: Ze względu na Słowo, prawdziwą Ewangelię daną mi z łaski Bożej, cierpię tego dnia przez ludzi; nie w smutku ale z radosnym sercem i umysłem. Dlatego zostałem posłany, żebym cierpiał ten ogień ze względu na miłość boską. Nie boję się tego ponurego ognia.
.
Jeśli prześladowanie przychodzi do ciebie ze względu na Słowo, nie bój się tych, którzy zabijają ciało i nie mają mocy, by zabić duszę. ”
.
Kat uklęknął obok niego i rzekł: Panie, proszę o wybaczenie. „Przyjdź do mnie”, odpowiedział i pocałował go w policzek. Oto dowód, że ci wybaczam. Przyjacielu, wykonuj swoją pracę”
Poznajmy życie tego pobożnego Reformatora
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 28, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Agent uświęcenia
1 Piotra 1:22 Skoro oczyściliście swoje dusze, będąc posłuszni prawdzie przez Ducha ku nieobłudnej braterskiej miłości, czystym sercem jedni drugich gorąco miłujcie;
Ten, który uświęca to Bóg Duch Święty, jako Duch, który stał się Duchem Chrystusowym po wywyższeniu Jezusa i który został wylany na Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2). To Jemu Biblia przypisuje zbawcze dzieło uświęcania członków Kościoła Chrystusowego.
Według 1 Piotra 1:22 oczyszczamy nasze „dusze … przez Ducha”. W Ewangelii Jana 14-17 pouczenie Jezusa dotyczące przyjścia Ducha kończy się obietnicą dzieła Ducha uświęcającego uczniów.
Jan 14:16-17 A ja będę prosił Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby z wami był na wieki; Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, bo go nie widzi ani go nie zna. Wy jednak go znacie, gdyż z wami przebywa i w was będzie.
Tylko On — Duch Święty — może dokonać oczyszczenia i poświęcenia, które są celem Boga w elekcji i celem zadośćuczynienia krzyża, i dlatego Jezus powiedział swoim uczniom, że „pożyteczne” jest odejście od nich we wniebowstąpieniu
Jan 16:7 Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 27, 2022 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Kto jest moim bliźnim?
Gal. 5:14 Całe bowiem prawo wypełnia się w tym jednym słowie, mianowicie: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie.
Czy bliźni to nasz współwyznawca? Bóg nie kocha wszystkich ludzi; tylko Jego wybranych. Czy to właśnie oznacza „kochać bliźniego swego jak siebie samego”? Czy też okazywać miłość wszystkim?
Te pytania są często kłopotliwe dla tych, którzy mocno wierzą, że miłość Boża jest szczególna, to znaczy tylko dla wybranych; albowiem mamy być dziećmi naszego Ojca w niebie i naśladować Go także w kwestii miłości.
Mat. 5:43-48 43. Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a swego nieprzyjaciela będziesz nienawidził. 44. Lecz ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tym, którzy was przeklinają, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą i módlcie się za tych, którzy wam wyrządzają zło i prześladują was; 45. Abyście byli synami waszego Ojca, który jest w niebie. On bowiem sprawia, że jego słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi i deszcz zsyła na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. 46. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, jakąż macie nagrodę? Czyż i celnicy tego nie czynią? 47. A jeśli tylko waszych braci pozdrawiacie, cóż szczególnego czynicie? Czyż i celnicy tak nie czynią? 48. Bądźcie więc doskonali, tak jak doskonały jest wasz Ojciec, który jest w niebie.
Jednak pytanie nie jest tak naprawdę trudne; zostało to utrudnione przez tych, którzy propagują herezję powszechnej miłości Boga.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 23, 2022 | Teologia systematyczna
Pytanie 96: Jakie jest Boże żądanie zawarte w drugim przykazaniu?
Bóg żąda, abyśmy nie tworzyli sobie żadnych Jego wizerunków
5 Moj. 4:15-19 Strzeżcie więc pilnie swoich dusz, gdyż nie widzieliście żadnej postaci w dniu, w którym PAN przemówił do was na Horebie spośród ognia; Abyście się nie zepsuli i nie czynili sobie rzeźbionego posągu, podobizny wszelkiej postaci w kształcie mężczyzny lub kobiety; W kształcie jakiegokolwiek zwierzęcia, które jest na ziemi, w kształcie wszelkiego ptaka skrzydlatego, który lata w powietrzu; W kształcie czegokolwiek, co pełza po ziemi, w kształcie wszelkiej ryby, która jest w wodach pod ziemią. I abyś – gdy podniesiesz swoje oczy ku niebu i ujrzysz słońce, księżyc i gwiazdy, cały zastęp niebios – nie dał się zwieść, by oddać im pokłon i im służyć, ponieważ PAN, twój Bóg, przydzielił je wszystkim ludom pod całym niebem.
.
Izaj. 40:18-25 Do kogo więc przyrównacie Boga? A jaką podobiznę z nim porównacie? Rzemieślnik odlewa posąg, a złotnik powleka go złotem i odlewa do niego srebrne łańcuszki. Kogo z powodu ubóstwa nie stać na ofiarę, wybiera drzewo, które nie próchnieje; wyszukuje zdolnego rzemieślnika, aby przygotował rzeźbiony posąg, który się nie chwieje. Czy nie wiecie? Czy nie słyszeliście? Czy wam nie opowiadano od początku? Czy nie zrozumieliście tego od założenia fundamentów ziemi? To ten, który zasiada nad okręgiem ziemi – jej mieszkańcy są jak szarańcza; ten, który rozpostarł niebiosa jak zasłonę i rozciągnął je jak namiot mieszkalny; Ten, który książąt obraca wniwecz, sędziów ziemi czyni nicością. Nie będą wszczepieni ani posiani ani ich pień nie zakorzeni się w ziemi; powieje na nich, wnet usychają, a wicher unosi ich jak ściernisko. Do kogo więc mnie przyrównacie, abym był do niego podobny? – mówi Święty
.
Dzieje 17:29 Będąc więc z rodu Boga, nie powinniśmy sądzić, że Bóstwo jest podobne do złota, srebra lub kamienia, misternie wyrzeźbionych według wyobrażenia ludzkiego.
.
Rzym 1:23-25 I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i gadów. Dlatego też Bóg wydał ich nieczystości przez pożądliwości ich serc, aby hańbili swoje ciała między sobą. Oni to zamienili prawdę Bożą w kłamstwo i czcili stworzenie, i służyli jemu raczej niż Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen
I nie oddawali Mu czci inaczej, jak tylko zgodnie z tym, co sam w swoim Słowie nakazał.
3 Mojż. 10:1-2 A Nadab i Abihu, synowie Aarona, wzięli każdy swoją kadzielnicę, włożyli do nich ogień, nałożyli na nie kadzidła i ofiarowali przed PANEM obcy ogień, którego im nie nakazał. Wtedy wyszedł ogień sprzed PANA i pochłonął ich, i pomarli przed PANEM.
.
1 Sam. 15:23 Bunt bowiem jest jak grzech czarów, a upór jest jak nieprawość i bałwochwalstwo. Ponieważ odrzuciłeś słowo PANA, on także odrzucił cię jako króla
.
Jan 4:23-24 Ale nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w duchu i w prawdzie. Bo i Ojciec szuka takich, którzy będą go czcić. Bóg jest duchem, więc ci, którzy go czczą, powinni go czcić w duchu i w prawdzie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 22, 2022 | Historia chrześcijaństwa
Upór antychrysta
2 Tym. 2:8-9 Pamiętaj, że Jezus Chrystus, potomek Dawida, powstał z martwych według mojej ewangelii, dla której znoszę cierpienia jak złoczyńca, aż do więzów, ale słowo Boże nie jest związane.
Lata 1521 – 1522
Chociaż Ewangelia triumfowała w Niemczech, kult papieski nadal trwał ze swoimi zwykłymi przesądami i ekstrawagancjami. Jednak Luter nie rozpoczął Reformacji od ataku na te zewnętrzne zarządzenia. Gdyby to zrobił, spotkałby się z ostrym sprzeciwem, a przebieg Reformacji byłby zupełnie inny, o ile w ogóle byłby skuteczny. To w tym momencie Reformacji Luter zwróci się w stronę nadużyć antychrysta z Watykanu i przeciwstawi prawdziwe uwielbienie Boga zgniłym ideom Rzymu.
Luter był nadal w niewoli jako Rycerz Jerzy w Wartburgu. Niemcy byli zaniepokojeni jego niewolą, wierząc, że nie żyje lub znajduje się w rękach rzymskich porywaczy. Rozpoczęło się zamieszanie w sprawie uwolnienia Lutra. Ulrich Hutten i Herman Busch wypełnili powietrze w kraju groźbami bitwy, jeśli Reformator nie zostanie uwolniony lub nie zostanie podane jego miejsce pobytu, nawet jeśli oznaczałoby to, że nie żyje. W Wittenberdze Melancthon był przygnębiony najgłębszym ciężarem utraty Reformatora.
- Czy Luter był stracony na zawsze?
.
- Czy wróci?
/
- Co się z nim stało?
Chociaż Luter był więziony dla jego własnego dobra i chociaż kraj uważał go za zmarłego lub potajemnie uwięzionego przez Rzym, jego dzieła nadal krążyły po okolicy. Lśniące światło Ewangelii przenikało te dzieła i wywierało wpływ kierując ich oświecone umysły przeciwko Rzymowi.
Rozprowadzano liczne broszury i traktaty dla sprawy Reformacji, które powodowały wielki postęp prawdy przeciwko papiestwu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 21, 2022 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Teologia reformowana
Przypomnienie
Mat. 22:3-10
.
2. Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił wesele swemu synowi.
3. I posłał swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale oni nie chcieli przyjść.
4. Ponownie posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę, zabito moje woły i tuczne zwierzęta i wszystko jest gotowe. Chodźcie na wesele.
5. Lecz oni zlekceważyli to i odeszli, jeden na swoje pole, a inny do swego kupiectwa;
6. A inni schwytali jego sługi, znieważyli ich i zabili.
7. Gdy król to usłyszał, rozgniewał się, a posławszy swoje wojska, wytracił tych morderców i spalił ich miasto.
8. Potem powiedział swoim sługom: Wesele wprawdzie jest gotowe, lecz zaproszeni nie byli godni.
9. Idźcie więc na rozstaje dróg i zaproście na wesele wszystkich, których spotkacie.
10. Wtedy słudzy ci wyszli na drogi i zgromadzili wszystkich, których spotkali, złych i dobrych. I sala weselna napełniła się gośćmi.
W ostatnim artykule zaczęliśmy analizować definicję hiperkalwinizmu Phillipa R. Johnsona [prawa ręka i ghost writer Johna MacArthura] w jego wpływowym artykule on-line „A Primer on Hyper-Calvinism”. Rozróżniliśmy poważne powołanie (łac. słowo serio w kan. III/IV:8) i ewangeliczną „ofertę”. Zauważyliśmy, że to Arminianinie — a nie Kalwiniści— definiują słowo serio jako
„szczery i całkowicie pozbawiony hipokryzji zamiar i wolę zbawienia wszystkich, którzy słyszą ewangelię.” [1]
Następną linią ataku Johnsona jest zasugerowanie, że „wszystkie pięć odmian hiperkalwinizmu podważa ewangelizację lub przekręca przesłanie ewangelii” [2]. Johnson zdaje sobie sprawę, że wielu z tych, których nazywa hiper-kalwinistami, ewangelizuje, więc oskarża ich o głoszenie okrojonej ewangelii:
„Wielu współczesnych hiperkalwinistów ratuje się myśląc, że ich pogląd nie może być tak naprawdę hiperkalwinizmem, ponieważ w końcu wierzą w głoszenie ewangelii wszystkim. Jednakże „ewangelia”, którą głoszą, jest okrojoną soteriologią z nadmiernym naciskiem na Boży dekret dotyczący potępionych. Jeden z hiper-kalwinistów, reagując na moje komentarze na ten temat na liście e-mailowej, oświadczył: „Przesłanie ewangelii jest takie, że Bóg zbawia tych, którzy są Jego, i potępia tych, którzy nie są. ” W ten sposób dobrą nowinę o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa zastępuje przesłanie o wybraniu i odrzuceniu — zwykle z nadmiernym naciskiem na potępienie”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 20, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Zarys doktryny uświęcenia
1 Piotra 1:15-16 Lecz jak ten, który was powołał, jest święty, tak i wy bądźcie świętymi we wszelkim waszym postępowaniu; Gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty.
Nakreślę teraz jedynie główne aspekty uświęcenia według Biblii, z pełną świadomością, że każdy z tych aspektów sam w sobie zasługuje i praktycznie wymaga pełnego rozdziału. W świetle tego, jak Piotr odniósł naszą świętość do świętości Bożej w 1 Piotra 1:15-16, musimy przede wszystkim postrzegać świętość w nas samych jako świętość Boga, którą dzielimy z nami w stworzeniu.
W Bogu świętość — wybitna doskonałość; niektórzy powiedzieli, że dominująca doskonałość to
- nie tylko Jego oddzielenie i odrzucenie grzechu
.
- ale także Jego poświęcenie się samemu sobie jako Dobremu.
W nas zatem świętość jest naszym duchowym oddzieleniem się od grzechu w nienawiści do niego i poświęceniem się Bogu w miłości do Niego.
Zatem świętość nie jest zwykłą moralnością — powstrzymywaniem się od pewnych niemoralnych czynów i przestrzeganiem kodeksu przyzwoitego zachowania. Świętość nie jest przede wszystkim naszą działalnością: oddzieleniem się od niegodziwości i oddaniem się Dobremu Bogu. Ale nasza świętość polega na tym, że Bóg wyzwala nas ze świata nieprawości — od wszystkiego i wszystkich, którzy Go nienawidzą i gwałcą Jego dobroć — i poświęca nas sobie.
Czyniąc nas świętymi, Bóg daje nam nową naturę — nienawidzącą grzechu, kochającą Boga naturę. Kierowana przez tę nową naturę, nasza osoba zostaje odnowiona jako „ja”, które nienawidzi zła, które czyni i kocha dobro, którego nie czyni
Rzym. 7:15, 19 Tego bowiem, co robię, nie pochwalam, bo nie robię tego, co chcę, ale czego nienawidzę, to robię. …Nie czynię bowiem dobra, które chcę, ale zło, którego nie chcę, to czynię.
O ile świętość Boga jest Jego samopoświęceniem się we wspólnocie Trójcy, o tyle nasza świętość jest zasadniczo społecznością z Bogiem. Świętość dla człowieka to miłość Boga i w tej miłości komunia z Nim.
- Taka jest rzeczywistość przymierza łaski: komunia w miłości świętego Boga z Jego uświęconym ludem.
.
- Urzeczywistnienie przymierza Boga z Jego ludem w Jezusie Chrystusie jest uświęceniem.
To właśnie zauważyli w nim wrogowie Kalwina, kiedy nazwali go, niezbyt dobrze mu życząc, „człowiekiem upojonym Bogiem”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 19, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Nieuniknione historyczne wydarzenie
Jan 16:32-33 32. Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że rozproszycie się każdy w swoją stronę, a mnie zostawicie samego. Ale nie jestem sam, bo Ojciec jest ze mną. 33. To wam powiedziałem, abyście mieli pokój we mnie. Na świecie będziecie mieć ucisk, ale ufajcie, ja zwyciężyłem świat.
Zapewne wielu ortodoksyjnych chrześcijan zdaje sobie sprawę, że nie będzie wielkiego porwania Kościoła przed Wielkim Uciskiem, czego naucza herezja dyspensacjonalizmu. Nie ma dwóch powtórnych przyjść Chrystusa ani też dwóch powtórnych zmartwychwstań i dwóch sądów, jeden tymczasowy drugi ostateczny.
Pan przyjdzie raz na końcu czasów (Mat. 24:30-31; Obj. 1:7) aby wzbudzić z martwych tych, którzy w Nim zasnęli, aby razem z pozostającymi przy życiu porwać swój Kościół do siebie (1 Tes. 4:14-17) nad pozostałymi wykonać Sąd Ostateczny, nad odstępczym światem pozostającym w szponach Antychrysta (2 Tes. 2:8-12).
- do tego czasu wszyscy zbawieni i oddzieleni od tego świata przez uświęcenie Chrystusowe (2 Tes. 2:13-14)
.
- mają nakazane trzymać się wiernie przekazanych nauk (2 Tes. 2:15)
.
- wraz z zapewnieniem wytrwania w najgorszych koszmarach owego strasznego i szybko zbliżającego się czasu (2 Tes. 2:16-17).
Pytanie zatem brzmi: skoro wiemy, że nie nastąpi żadne cudowne pochwycenie Kościoła ratujące go przed zbliżającymi się prześladowaniami, co zrobić aby Kościół mógł funkcjonować w wysoce nieprzychylnych warunkach w najbliższej przyszłości: bez pieniędzy, bez miejsca do spotkań a nawet bez prawa do zgromadzenia i w warunkach permanentnej inwigilacji?
Precyzując pytanie: Czy Pismo Święte pozostawia Kościołowi pole manewru w tak niekorzystnych okolicznościach umożliwiając uniknięcie anihilacji tak członków jak i samej instytucji?
Rozważmy to zagadnienie
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 16, 2022 | Teologia systematyczna
Pytanie 94: Jakie jest Boże żądanie zawarte w pierwszym przykazaniu?
Tak szczerze, jak pragnę zbawienia mojej duszy, mam stronić od wszelkiego
a) bałwochwalstwa,
1 Kor. 6:9-10 Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie odziedziczą królestwa Bożego? Nie łudźcie się: ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani mężczyźni współżyjący ze sobą; Ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani złorzeczący, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego
.
1 Kor. 10:5-7, 14 Lecz większości z nich nie upodobał sobie Bóg. Polegli bowiem na pustyni. A to stało się dla nas przykładem, żebyśmy nie pożądali złych rzeczy, jak oni pożądali. Nie bądźcie więc bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, jak jest napisane: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić. … Dlatego, moi najmilsi, uciekajcie od bałwochwalstwa.
.
1 Jana 5:21 Dzieci, wystrzegajcie się bożków. Amen
b) czarów, zabobonów, zaklęć,
3 Mojż. 19:31 Nie będziecie się zwracać do czarowników ani szukać rady u wróżbitów, abyście się przez nich nie skalali. Ja jestem PAN, wasz Bóg.
.
5 Mojż. 18:9-12 Gdy wejdziesz do ziemi, którą PAN, twój Bóg, ci daje, nie ucz się postępować według obrzydliwości tych narodów. Niech nie znajdzie się pośród was nikt, kto by przeprowadzał swego syna lub córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wróżbiarz, ani jasnowidz, ani czarownik; Ani zaklinacz, ani nikt, kto by wywoływał duchy, ani czarnoksiężnik, ani nekromanta. Każdy bowiem, kto czyni takie rzeczy, budzi odrazę w PANU. Z powodu tych obrzydliwości PAN, twój Bóg, wypędza przed tobą te narody.
c) wzywania świętych i innych stworzeń
Mat. 4:10 Wtedy Jezus powiedział mu: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, swemu Bogu, będziesz oddawał pokłon i tylko jemu będziesz służył
.
Obj. 19:10 I upadłem mu do nóg, aby oddać mu pokłon, lecz powiedział mi: Nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy mają świadectwo Jezusa. Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.
.
Obj. 22:8-9 A ja, Jan, widziałem to wszystko i słyszałem. A gdy usłyszałem i zobaczyłem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby oddać mu pokłon. Lecz powiedział do mnie: Nie rób tego, bo jestem sługą z tobą i twoimi braćmi prorokami, i z tymi, którzy zachowują słowa tej księgi. Bogu oddaj pokłon.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 15, 2022 | Teologia biblijna, Teologia historyczna
Przedmowa
Przysłów 30:5 Każde słowo Boga jest czyste; on jest tarczą dla tych, którzy mu ufają..
Wbrew alegacjom „teologów” liberalnych Jezus Chrystus, wcielony Bóg, to postać historyczna. Również wbrew założeniom zwodzicieli wyznających neoortodoksję historia Jezusa Chrystusa nie wydarzyła się wyłącznie w „świecie Ducha Świętego” acz w oderwaniu od rzeczywistośći. Chrystus na stworzonym przez siebie świecie przebywał około 33 lat a Jego życie było tak prawdziwe, jak każdego czytelnika nieniejszego tekstu.
Praktycznie wszyscy badacze starożytności przyjmują, że Jezus był postacią historyczną. Również wśród starożytnych historyków znajdziemy głosy potwierdzające historyczność Jezusa Chrystusa. Wśród nich najbardziej znani są Żyd Józef Flawiusz (37 – † 100 A.D.) Rzymianin Publiusz Korneliusz Tacyt (55- † 120 A.D.).
- Zachowane rękopisy księgi Starożytności Żydów, napisanej przez żydowskiego historyka Józefa Flawiusza z I wieku (około 93-94 A.D.) zawierają dwie wzmianki o Jezusie z Nazaretu i jedno o Janie Chrzcicielu.
.
- Tacyt odniósł się do Jezusa, jego egzekucji przez Poncjusza Piłata i istnienia pierwszych chrześcijan w Rzymie w jego ostatnim dziele, Annals (spisanym ok. 116 A.D.), księga 15, rozdział 44.
Jednak najlepszym i jedynym obiektywnym dowodem na historyczność Jezusa Chrystusa jest Jego własne, spisane Słowo. Bowiem Chrystus w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania (Kol. 2:3) ma absolutny epistemologiczny monopol na prawdę. Tak więc o ile Flawiusz i Tacyt mogli kłamać, wiemy z pewnością, że świadectwo czterech Ewangelii, spisanych przez czterech różnych świadków jest całkowicie wiarygodne.
Pierwszą osobą która dokonała próby harmonizacji czterech Ewangelii był Tacjan z Adiabeny (110 – † 172 A.D.), uczeń Justyna Męczennika. Dzieło to nazywa się Diatessaron a jego popularność była tak wielka, że tekst stał się standardowym tekstem w miejsce czterech Ewangelii w kościołach mówiących po syryjsku aż do V wieku, gdy został wyparty przez stanradowy tekst Peszitty.
Niniejsze zestawienie w postaci tabeli ukazuje doskonałą harmonię Ewangelii, zarówno do co czasoprzestrzennej ciągłości wydarzeń z życia Mesjasza oraz co do spójności świadectw, które przedstawiają cały czas tą samą historię życia kładąc nacisk na różne aspekty posługi Chrystusa.
Prezentowany materiał w dużej części jest zgodny z chronologią The Narrated Bible autorstwa F. LaGarda Smith, niektóre szczegóły opierają się na monumentalnym dziele Baker’s New Testament Commentary autorstwa Williama Hendriksena i Simona Kistemakera oraz Four Gospels Hendriksena.
Spisane przez różnych autorów Ewangelie scharmonizowane i rozpatrywane chronologicznie przekazują czytelnikowi całowicie spójną historię życia, śmierci, zmartwychwstania i wniebowzięcia Jezusa Chrystusa stanowiąc tym samym niezaprzeczalny dowód Jego historyczności.
Wartość zestawienia jest nieoceniona w egzegezie oraz przy pisaniu kazań opartych o cztery Ewangelie lub odnoszące się do nich. Dobrze jest bowiem wiedzieć gdzie i kiedy dane historyczne wydarzenie z życia Chrsytusa miało miejsce w danym momencie Jego posługi.
Jak dowodzi Księga Przysłów: każde słowo Boga okazuje się historyczną prawdą.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 14, 2022 | Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
O zwodzicielu
Izaj. 5:20 Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem; którzy ciemność uważają za światłość, a światłość za ciemność; którzy gorycz uważają za słodycz, a słodycz za gorycz!”
Dave Hunt urodził się w 1926 roku i jest autorem i komentatorem Biblii, który napisał około 30 książek. Wyznaje Darbyzm „Braci Plymouckich”. Hunt był wyraźnie przesiąknięty w młodym wieku dyspensacjonalistycznymi poglądami Darby’ego i stał się zagorzałym orędownikiem nauk jezuity Francisco Ribery dotyczących Księgi Daniela 9:27.
„What Love is This” [Cóż to za miłość] to książka autorstwa Davida Hunta będąca „obroną” Arminianizmu. Jej podtytuł brzmi: „Fałszywe przedstawienie Boga przez kalwinizm”. W tej ksążce pan Hunt wpycha w protestantyzm ostrze jezuitów aż po rękojeść.
W rzeczywistości, aby oszukać tak wielu protestantów, jak to tylko możliwe, Hunt używa swojej natchnionej przez jezuitów książki, aby twierdzić, że Reformowane doktryny o predestynacji i wybraniu są oparte na doktrynie katolickiej!
Zdumiewające! Ale oszustwo nie byłoby oszustwem, gdyby nie działało.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 13, 2022 | Teologia reformowana
Wstęp
Dziwne, że niektórzy uważają, że związek między wiarą Reformowaną a ewangelizacją jest niełatwy i niewygodny. Co jeszcze dziwniejsze, niektórzy zarzucają, że wiara Reformowana i ewangelizacja są nie do pogodzenia.
Wielu spoza kościołów Reformowanych twierdzi, że wiara Reformowana uniemożliwia ewangelizację (lub „zdobywanie dusz”, jak lubią to nazywać). Wielu, którzy twierdzą, że są Reformowani, powtarza to oskarżenie. Co gorsza, radykalnie rewidują wiarę Reformowaną w interesie (jak mówią) ewangelizacji. Przeczytajcie co określa podstawy przesłania i metody misji:
- powszechna miłość
.
- powszechne zadośćuczynienie
.
- zbawienie zależne od wolnego suwerennego wyboru grzesznika
Posłuchajmy tych ewangelistów:
„Bóg cię kocha i ma wspaniały plan dla twojego życia”; Chrystus umarł za ciebie”; „Możesz mieć to cudowne zbawienie i narodzić się na nowo, jeśli tylko przyjmiesz Jezusa”.
Następnie istnieje niebezpieczeństwo, że ci, którzy miłują wiarę Reformowaną jako prawdę Bożą, nabiorą podejrzeń wobec ewangelizacji; jawnie lub potajemnie potwierdzą ważność zarzutu, że wiara Reformowana i ewangelizacja są nie do pogodzenia; i odmówią zaangażowania się w dzieło ewangelizacji.
Obowiązkiem tych, którym Bóg dał dziedzictwo i odpowiedzialność wiary Reformowanej, jest pokazanie doskonałej harmonii tej wiary i ewangelizacji. Aby to zrobić, sami musimy wyraźnie zobaczyć, że są one kompatybilne.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 12, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
1 Piotra 1:15-16 Lecz jak ten, który was powołał, jest święty, tak i wy bądźcie świętymi we wszelkim waszym postępowaniu; Gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty.
Prawda biblijna, która jest tematem tego artykułu to „Reformowana doktryna uświęcenia”— aspekt zbawczego dzieła Boga w Jezusie Chrystusie przez Ducha Świętego — jest równie ważnym, fascynującym i pożytecznym elementem Ewangelii, jak każdy, który omawialiśmy wcześniej.
Biblia podkreśla znaczenie uświęcenia. Nasze uświęcenie było celem Boga wybierającego nas w wieczności przed założeniem świata. Dlatego w Liście do Efezjan czytamy:
Efez. 1:4 Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 9, 2022 | Teologia systematyczna
Pytanie 92: Jak brzmi Prawo Boże?
I. Jam jest Pan Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi Egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał bogów innych przede mną.
II. Nie czyń sobie obrazu rytego, ani żadnego podobieństwa rzeczy tych, które są na niebie wzgórę, i które na ziemi nisko, i które są w wodach pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał, ani im będziesz służył; bom Ja Pan Bóg twój, Bóg zawistny w miłości, nawiedzający nieprawości ojców nad syny w trzeciem i w czwartem pokoleniu tych, którzy mię nienawidzą, A czyniący miłosierdzie nad tysiącami tych, którzy mię miłują, i strzegą przykazania mego.
III. Nie bierz imienia Pana Boga twego nadaremno; bo się Pan mścić będzie nad tym, który imię jego nadaremno bierze.
IV. Pamiętaj na dzień odpocznienia, abyś go święcił. Sześć dni robić będziesz, i wykonasz wszystkę robotę twoję. Ale dnia siódmego odpocznienie jest Pana Boga twego; nie będziesz czynił żadnej roboty weń, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój, i służebnica twoja, bydlę twoje, i gość twój, który jest w bramach twoich; Bo przez sześć dni stworzył Pan niebo i ziemię, morze, i cokolwiek w nich jest, i odpoczął dnia siódmego; przetoż błogosławił Pan dzień odpocznienia, i poświęcił go.
V. Czcij ojca twego i matkę twoję, aby przedłużone były dni twoje na ziemi, którą Pan Bóg twój da tobie.
Vi. Nie będziesz mordował.
VII. Nie będziesz cudzołożył.
VIII. Nie będziesz kradł.
IX. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu świadectwa fałszywego.
X. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego, ani będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani sługi jego, ani dziewki jego, ani wołu jego, ani osła jego, ani żadnej rzeczy bliźniego twego.
(2 Mojż. 20:1-17; 5 Mojż. 5:6-21)
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 8, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Nie nadzieja świętych
2 Kor. 5:1-4
.
1. Wiemy bowiem, że jeśli zostanie zniszczony ten namiot naszego ziemskiego mieszkania, to mamy budowlę od Boga, dom nie ręką uczyniony, wieczny w niebiosach.
2. Dlatego w tym wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz dom z nieba;
3. Skoro tylko zostaniemy znalezieni odziani, a nie nadzy.
4. Bo my, którzy jesteśmy w tym namiocie, wzdychamy, obciążeni, ponieważ nie pragniemy być rozebrani, ale przyodziani, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie.
Nadzieją świętych jest zmartwychwstanie ich ciała w dniu Chrystusa. Do tego przyszłego dobra Pismo Święte uparcie kieruje oczekiwanie wierzących: „Zabrzmi bowiem trąba, a umarli zostaną wskrzeszeni niezniszczalni” (1 Kor. 15,52).
Pośmiertne przebywanie z Chrystusem w duszy jest to, z pewnością, dobro mniejsze niż zmartwychwstanie ciała, ale za to jest to dobro realne. Wprawdzie nie jest to ostateczna tęsknota dziecka Bożego, ale mimo to jest to tęsknota pewna. Jest to nadzieja świadomego życia i chwały z Chrystusem w niebie w chwili śmierci. Mówiąc słowami Reformowanego wyznania,
„dusza moja wzięta będzie natychmiast do Jezusa Chrystusa, jako do swej Głowy” (Katechizm Heidelberski Pytanie 57).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 7, 2022 | Egzegezy, Ekumenizm, Historia chrześcijaństwa, Teologia historyczna
Przedmowa
2 Tym. 2:19 Mimo to fundament Boży stoi niewzruszony, mając taką pieczęć: Zna Pan tych, którzy należą do niego, oraz: Niech odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Chrystusa.
Miasto Berno leży w Szwajcarii i jest to obecnie czwarte co do wielkości miasto tego kraju. W 1520 r. do kościoła św. Wincentego w mieście przybył Berchtold Haller. Haller był pod wpływem Philipa Melanchthona i Huldrycha Zwingliego. Później, zwłaszcza po 1521 r., Haller i Zwingli często korespondowali i uważali się za sojuszników.
Haller interesował się ideami reformacji i skłaniał się ku Reformacji, ale miasto nie. W 1523 r. miasto potwierdziło doktryny rzymskokatolickie. W rzeczywistości wyraźnie zakazał głoszenia protestantyzmu i idei Lutra. Ale jedną rzeczą, na którą miasto pozwalało – i to jest fascynujące – było głoszenie o tematyce biblijnej i właśnie to Haller postanowił przemawiać z ambony kościoła świętego Wincentego. W wyniku teog w 1525 r. kazania zaczęły zastępować mszę świętą. Haller położył kres rytuałowi mszy, a do 1527 r. Idee Reformowane zasadniczo opanowały miasto.
6 stycznia 1528 r. rada miejska wezwała do dysputy i przedstawiono Dziesięć Tez Berneńskich. Zostały one jednoznacznie zatwierdzone. W tym czasie w mieście było tylko kilku ministrów sprzeciwjających się tezom, ale szybko się poddali zaś miasto Berno stało się niezłomnie i stanowczo miastem Reformacji.
Dziesięć Tez z Berna miało duży wpływ na chrześcijaństwo. Ich efekt był odczuwalny w Bazylei, w Saalhausen, w Lozannie, w Genewie, a nawet w Holandii a nawet w odległej Anglii.
(więcej…)
