utworzone przez Reformowani | lut 27, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Ekumenizm, Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm
Chrześcijańskie współczucie
Dzieje 2:44-45 44. A wszyscy, którzy uwierzyli, byli razem i wszystko mieli wspólne. 45. Sprzedawali posiadłości i dobra i rozdzielali je wszystkim według potrzeb.
3 października 2020 r. papież Franciszek wydał encyklikę zatytułowaną „Frateli Tutti: O braterstwie i przyjaźni społecznej”. Na pierwszy rzut oka przypomnienie abyśmy „kochali się wzajemnie”, wydaje się czymś, z czego wszyscy możemy skorzystać.
Chociaż zdecydowanie odrzucamy wiele fałszywych nauk Rzymu, Biblia naucza, że wspieranie chrześcijańskiej miłości i współczucia jest bardzo potrzebne w naszym świecie i jest podstawowym obowiązkiem wszystkich wierzących. Papież odnosi się obszernie do Miłosiernego Samarytanina w Łukasza10:30-37. Rzeczywiście, Chrystus uczy nas w tym fragmencie, że mamy okazywać prawdziwe współczucie nawet tym, którzy są różnych wierzeń, kultur i tak dalej.
Czasami znajdujemy tylko czas i środki, aby pomóc tym, którzy są w naszych własnych kościołach i najbliższych kręgach, i to powinno być priorytetem. W Liście do Galacjan Paweł mówi nam:
Gal. 6:10 Dlatego więc, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza domownikom wiary.
Powinniśmy jednak wyraźnie zauważyć, że Paweł nie ograniczył tego do tych w kościele. Mówi, „czyńmy dobrze wszystkim„
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 25, 2023 | Teologia systematyczna
Pytanie 113: Jakie żądanie zawarte jest w dziesiątym przykazaniu?
Aby nigdy nie powstało w nas najmniejsze pragnienie czy nawet myśl o sprzeciwie wobec któregokolwiek przykazania Bożego i abyśmy zawsze odczuwali wstręt do grzechu, a radość z tego, co sprawiedliwe.
Psalm 19:7-11 Prawo PANA jest doskonałe, nawracające duszę; świadectwo PANA pewne, dające mądrość prostemu. Nakazy PANA są prawe, radujące serce; przykazanie PANA czyste, oświecające oczy. Bojaźń PANA jest czysta, trwająca na wieki; sądy PANA prawdziwe, wszystkie są słuszne. Bardziej pożądane niż złoto, niż mnóstwo szczerego złota, i słodsze niż miód, nawet niż plaster miodu. Także twój sługa jest przez nie pouczony, a kto ich przestrzega, otrzymuje wielką nagrodę.
.
Psalm 139:23-24 Przeniknij mnie, Boże, i poznaj moje serce; wypróbuj mnie i poznaj moje myśli; I zobacz, czy jest we mnie droga nieprawości, a prowadź mnie drogą wieczną.
.
Rzym. 6:18 A będąc uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości.
/
Rzym. 7:7-8 Cóż więc powiemy? Że prawo jest grzechem? Nie daj Boże! Przeciwnie, nie poznałem grzechu jak tylko przez prawo, bo i o pożądliwości nie wiedziałbym, gdyby prawo nie mówiło:Nie będziesz pożądał.Lecz grzech, gdy zyskał okazję przez przykazanie, wzbudził we mnie wszelką pożądliwość. Bez prawa bowiem grzech jest martwy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 24, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Febe
Rzym. 16:1-2 1.Polecam wam Febę, naszą siostrę, która jest służebnicą kościoła w Kenchrach; 2. Abyście ją przyjęli w Panu, jak przystoi świętym, i pomagali jej w każdej sprawie, w której by was potrzebowała. I ona bowiem wspomagała wielu, także i mnie samego.
Są dwa powody, dla których zdecydowałem się głosić wam o tym fragmencie Słowa Bożego.
Pierwszym powodem jest to, że ten fragment jest cytowany przez tych, którzy popierają ideę kobiet służących w urzędzie diakona. Czynią to, ponieważ słowo „służebnica”, które jest użyte w wersecie 1, może być również przetłumaczone dokładnie i poprawnie przez słowo „diakonisa”, tak aby tekst brzmiał:
Polecam wam Febę, naszą siostrę, która jest diakonisą kościoła w Kenchrach;
Nie ma wątpliwości, że jest to rzeczywiście właściwe tłumaczenie, jeśli chodzi o samo słowo. Pytanie, z którym musimy się zmierzyć, brzmi: czy jest to właściwe tłumaczenie w tym konkretnym fragmencie, czy też tłumacze naszego przekładu mają rację, kiedy tłumaczą to słowo jako „służebnica”?
Drugim powodem, dla którego zwracam waszą uwagę na ten fragment Pisma Świętego, jest to, że daje nam on przykład Febe jako nauki o właściwym miejscu kobiet w kościele. Febe zajmował ważne miejsce w kościele w Kenchrach, co zostało włączone przez Ducha Świętego do Pisma dla naszego nauczania. Musimy przyjąć to Słowo Boże jako takie, ponieważ są tacy, którzy twierdzą, że cały 16 rozdział Listu do Rzymian nie jest tak naprawdę, w najściślejszym znaczeniu tego słowa, Ewangelią dla kościoła. Wskazują na fakt, że cały rozdział 16 składa się z pozdrowień, które Apostoł kieruje do różnych przyjaciół w kościele rzymskim, i dlatego nie ma on żadnej rzeczywistej wartości dla dzisiejszego kościoła.
Oczywiście nie wolno nam zajmować takiego stanowiska. Pytanie brzmi, skoro to stanowisko jest poprawne, dlaczego Duch Święty umieścił je w Biblii? Duch Święty wie, czego potrzebuje dzisiejszy Kościół. Tak więc w całym tym rozdziale mamy również część Słowa Chrystusa do kościoła; i mamy to również w przykładzie Febe.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 23, 2023 | Greka Koine
Definicja
Język grecki, podobnie jak polski, jest językiem fleksyjnym, co oznacza, że wyrazy podlegają odmianie. W obrębie fleksji wyróżnia się deklinację (odmianę przez przypadki, której podlegają m.in. rzeczowniki i przymiotniki) oraz koniugację (odmianę przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, której podlegają czasowniki).
Przypadek to odmiana fleksyjna rzeczownika, przymiotnika etc. która obejmuje różne funkcje składniowe lub relacje z innymi słowami. Lub, mówiąc prościej, przypadek jest kwestią formy, a nie funkcji. Każdy przypadek ma jedną formę, ale wiele funkcji.
| System pięcioprzypadkowy
Podział ze względu na formę |
System ośmioprzypadkowy
Podział ze względu na funkcję |
| Mianownik |
Mianownik |
| Dopełniacz |
Dopełniacz |
| Ablatyw |
| Celownik |
Celownik |
| Narzędnik |
| Miejscownik |
| Biernik |
Biernik |
| Wołacz |
Wołacz |
I tak w grece koine jedna i ta sama forma wyrazu w celowniku (np. rzeczownika) może spełniać trzy funckje: celownika (komu? czemu?), narzednika (z kim? z czym?) i miejscownika (o kim? o czym?). Dla odmiany w języku polskim trzy funkcje posiadają trzy różne formy.
Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – Zgodnie z podziałem ablatyw posiada identyczną formę co dopełniacz ale spełnia odmienną funckję.
| Nazwa formy |
Nazwa funkcji |
Opis użycia |
| Dopełniacz |
Ablatyw (skąd?, dokąd?) |
źródło, pochodzenie, cel (od psa, od domu) |
| Dopełniacz (kogo?, czego?) |
obiekt, rodzaj, posiadanie (np. psa, domu) |
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 22, 2023 | Charyzmania, Egzegezy
Chleb życia
Jan 6:27 Zabiegajcie nie o pokarm, który ginie, ale o pokarm, który trwa ku życiu wiecznemu, który wam da Syn Człowieczy. Jego bowiem zapieczętował Bóg Ojciec.
Wielkie tłumy, religijnie rozentuzjazmowane rzesze wykrzykujące „Jezus”, gorące emocje, płacz, radość, uniesienia, gorliwość czytania Pisma, śpiewy. Jednym słowem przebudzenie. Czyż nie jest to marzenie każdego neo-ewangeilka? Cóż bowiem może być lepszym świadectwem wiary od pełnego zaangażowania, wyczerpującego, wielodniowego zapału, niestygnącej werwy i żaru wewnętrznego ognia, pchającego wyznawcę w objęcia bóstwa…
Otóż tak rozumiane przebudzenie, czy też odnowienie, nie jest ani biblijną formą propagowania chrześcijaństwa ani formą uwielbienia Boga. Nie jest też przejawem budowania Bożego królestwa, które osadzone jest na mocy Słowa Bożego, czyli na prawdzie (Mat. 13:19; 1 Kor. 4:19-20).
- Kościół budowany jest nie na emocjach ale na prawdzie Ewangelii (Marek 1:15),
.
- Królestwo Boże poszerza się wtedy, gdy włączani są do niego nowi obywatele, pielgrzymi przed którymi został wymalowany Jezus Chrystus i to ukrzyżowany (Gal. 3:1).
Obywatelami królestwa są zatem ci odrodzeni i odnowieni przez Ducha Świętego ludzie (Jan 1:13; 3:1-8; Tyt. 3:5), którzy dzięki Słowu Bożemu (Jan 16:8; 1 Piotra 1:23) rozumiejąc swoją bezsilność i niezdolność w grzesznym ciele (Jan 6:44; 14:17; 1 Kor. 2:14) oraz drżąc przed zbliżającą się słuszną karą (Jan 3:36; Kol. 3:6) dzięki pracy Ducha Świętego (2 Kor. 3:5; Jan 15:5; Efez. 1:18) upamiętują się i wierzą biblijnej Ewangelii (Marek 1:15; 1 Kor. 15:1-5) i w biblijnego Chrystusa, wcielonego Boga (Kol. 2:9; 1 Jana 5:20) odkupiciela wszystkich wybranych do zbawienia (Jan 10:11; 15:13; Mat. 1:21; Efez. 1:4-7; Obj. 5:9), z których po drodze do wiecznej chwały (Rzym. 8:29-30) nie utraci ani jednego (Jan 10:28-29; 1 Tes. 5:23-24; 1 Kor. 1:8-9; 2 Tym. 4:18).
Biblijna Ewangelia naucza, że zakres śmierci Chrystusa jest ograniczony (Chrystus umarł za wybrany lud) ale z druiej strony skuteczność odkupieńczej śmierci Chrystusa jest nieograniczona (wszyscy zbawieni są rzeczywiście zbawieni). Oto chleb życia, którego spożywanie daje życie wieczne.
Każdy inny chrystus i każda inna ewangelia nie tylko nie zbawiają, ale są Bożym sądem nad odstępczym kościołem (2 Tes. 2:11; Rzym. 1:23). Inny chrystus i inna ewangelia to także inny duch (2 Kor. 11:4), duch przekleństwa (Gal. 1:8-9) wiodący swoich wyznawców na bezdroża cielesności, gdzie człowiek przychodząc do jakkolwiek rozumianego boga nie pragnie ponad wszystko Bożej chwały (Psalm 16:5; 73:26; 119:57) ale raczej zaspokojenia własnych, doczesnych potrzeb, zupełnie jak tłum cielesnych Żydów poszukiwał zaspokojenia głodu w pierwszej kolejności a następnie potrzeby zdrowia: szukacie mnie nie dlatego, że widzieliście cuda, ale dlatego, że jedliście chleb i nasyciliście się. (Jan 6:26)
Motyw współczesnych przebudzeń pozostaje niezmienny. Choć przybiera różne formy nigdy nie chodzi o biblijnego Chrystusa i biblijną Ewangelię.
Zawsze chodzi o nasycenie ciała.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 21, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wstęp
Efez. 6:13 Dlatego weźcie pełną zbroję Bożą, abyście mogli przeciwstawić się w dzień zły, a wykonawszy wszystko, ostać się
Wiele lat temu, kiedy byłem członkiem Towarzystwa Studiów Biblijnych Młodych Mężczyzn w kościele, postanowiliśmy nagrywać kazania i przynosić nagrane kazania do zamkniętych miejsc kongregacji, której było ponad pięćdziesiąt. Były to czasy, kiedy dostępne były tylko rejestratory kablowe, a każdy z nich ważył około 18 kilogramów.
Ci starzy święci, którzy nie mogli już cieszyć się towarzystwem świętych podczas nabożeństw, lubili z nami rozmawiać, kiedy przynosiliśmy rejestratory i cieszyli się naszym towarzystwem, kiedy mogliśmy zostać na chwilę. Rozmowy, które lubili najbardziej, dotyczyły spraw duchowych.
Nieuchronnie odkryliśmy, że ci święci, bez żadnego wyjątku, którego pamiętam, mówili o swoim życiu, które stawało się coraz bardziej grzeszne, gdy dorastali. Wstrząsnęło mną to, gdyż uważałem tych sędziwych ludzi za uosobienie świętości, do której mogłem aspirować tylko na starość. Ponieważ ich świadectwa były jednomyślne, byłem głęboko zaniepokojony do tego stopnia, że w końcu zapytałem ojca, dlaczego tak jest.
Wyjaśnił mi, że złożyło się na to wiele przyczyn:
- świadomość grzechu całego życia,
- rosnąca świadomość tego, jak straszny jest grzech, który popełniamy wbrew świętemu Bogu,
- oraz coraz większa świadomość wielkości własnego grzechu.
Wskazał mi Psalm 25, w którym Psalmista, starszy mężczyzna, wciąż modli się o przebaczenie grzechów młodości
Psalm 25:7 I nie wspominaj grzechów mojej młodości i moich występków; pamiętaj o mnie według twego miłosierdzia, ze względu na twą dobroć, PANIE.
Psalmista wiedział, że zostały one przebaczone, ale zaniósł ich ciężar do grobu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 20, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Reformowany światopogląd
Przedmowa
Władza cywilna posiada odpowiedzialność przed Bogiem zachowania porządku społecznego, co do czego zgadzają się praktycznie wszyscy teolodzy Reformowani. Jednakże kwestią sporną jest relacja władzy i kościoła, a konkretnie chodzi o funkcję chrześcijańskiej władzy takiego wspierania prawdziwego Kościoła, aby ten proklamując prawdę niszczył królestwo antychrysta i wszelki fałszywy kult. W Konfesji Belgijskiej w Artykule 36 o urzędzie władców (a w zasadzie chrześcijańskich władców) czytamy:
„Urząd tych władców ma za zadanie nie tylko baczyć i czuwać nad dobrem państwa, ale także ochraniać posługę Kościoła, i w ten sposób móc usunąć wszelkie bałwochwalstwo i wszelki kult, aby królestwo antychrysta było niszczone i w ten sposó sprzyjać królestwu Chrystusa. Dlatego muszą oni popierać zwiastowanie Słowa Ewangelii w każdym miejscu, aby Bóg był należycie czczony i wysławiony przez każdego, jak to zaleca w swoim Słowie.”
W niniejszej serii artykułów najpierw przedstawione zostaną obiekcje wobec doktryny, na podstawie których wyciągnięte zostaną elementy umożliwiające ograniczenie zastosowania Artykułu 36 w taki sposób, aby nie dochodziło do nadużycia (w szczególności zaś źle rozumianej zasady miecza). Następnie na zasadzie właściwej syntezy zaprezentowany zostanie konsens harmonijnie integrujący obiekcje w aplikacji doktryny bez naruszenia „ducha prawa”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 17, 2023 | Teologia systematyczna
Pytanie 112: Jakie żądania zawarte są w dziewiątym przykazaniu?
A) Abym przeciwko nikomu nie świadczył fałszywie, cudzych słów nie przekręcał, nikogo nie obmawiał, nie oczerniał, nie przyczyniał się lekkomyślnie do potępienia kogokolwiek bez uprzedniego wysłuchania go,
Psalm 15:1-2 PANIE, kto będzie przebywał w twoim przybytku? Kto zamieszka na twojej świętej górze? Ten, kto postępuje nienagannie i czyni sprawiedliwość, a w swoim sercu mówi prawdę; Kto nie obmawia swym językiem, nie wyrządza bliźniemu nic złego, nie znieważa bliźniego;
.
Przysłów.4:24 Odsuń od siebie przewrotność ust, oddal od siebie złośliwe wargi.
.
Przysłów 19:5 Fałszywy świadek nie uniknie kary, a kto mówi kłamstwa, nie ujdzie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 17, 2023 | Teologia biblijna
Wprowadzenie
1 Piotra 2:2 Jak nowo narodzone niemowlęta pragnijcie logicznego (λογικὸν logikon), czystego mleka (słowa Bożego), abyście dzięki niemu rośli;
W pierwszej części studium rozważymy konieczność logiki oraz konieczność studiowania logiki. Logika to nie psychologia, matematyka czy historia. Gdy mówimy o logice mówimy o zasadach prawidłowego myślenia. Najlepiej zacząć od definicji, ponieważ bez zdefiniowanych nie wiemy o czym będziemy mówić.
Logika – jest nauką o prawidłowym rozumowaniu. Czym zatem jest rozumowanie? Według Arystotelesa rozumowanie to każdy argument, w którym określone są pewne założenia lub przesłanki, a następnie na ich podstawie wyciągane są wnioski. Według Gordona H. Clarka logika jest zatem nauką o koniecznym wnioskowaniu (implikacji)
Konieczne wnioskowanie (implikacja) – może zostać zobrazowana przez dwa przykłady. Pierwszy z nich jest standardowym przykładem z podręczników do logiki, drugi pochodzi z Biblii.
1) Jeśli wszyscy ludzie są śmiertelni (pierwsza przesłanka), jesli Sokrates to człowiek (druga przesłanka) zatem Sokrates jest śmiertelny (konieczny wniosek) – nie można uniknąć tej konkluzji
2) Jesli Dawid to Król Izraela (pierwsza przesłanka 2 Sam. 5:3), jeśli Absalom był synem Dawida (druga przesłanka 2 Sam. 13:1) zatem Absalom był synem Króla Izraela (konieczny wniosek) – ponownie nie można uniknąć tej konkluzji, choć nigdzie w Biblii nie znajdziemy bezpośredniego stwierdzenia „Absalom był synem króla Izraela”. Wniosek ten jest konieczny i prawdziwy ponieważ wynika z dwóch prawdziwych przesłanek.
Pierwsza przesłanka: Później stało się tak: Absalom, syn Dawida, (2 Sam. 13:1)
.
Druga przesłanka: Wszyscy starsi Izraela przyszli więc do króla do Hebronu i król Dawid zawarł z nimi przymierze w Hebronie przed PANEM, a oni namaścili Dawida na króla nad Izraelem (2 Sam. 5:3)
.
Wniosek: Absalom był synem króla Izraela.
Oto prosta definicja logiki. Teraz skupmy się na zasadach dzięki którym zdecydujemy, które wnioski czy też implikacje są konieczne, co to znaczy „konieczne”, oraz jak odróżnić konieczną implikację od niekoniecznej.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 16, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Post – ustanowiony przez Boga w Prawie Mojżeszowym
Mat. 6:16-18
.
16. A gdy pościcie, nie miejcie twarzy smutnej jak obłudnicy; szpecą bowiem swoje twarze, aby ludzie widzieli, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają swoją nagrodę.
17. Ale ty, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz;
18. Aby nie ludzie widzieli, że pościsz, lecz twój Ojciec, który jest w ukryciu; a twój Ojciec, który widzi w ukryciu, odda ci jawnie.
Rozpoczynam ten artykuł od zacytowania słów wygłoszonych przez Jezusa Chrystusa w tym najsłynniejszym z kazań: Kazaniu na Górze. Te wersety są najjaśniejszym i najbardziej definitywnym stwierdzeniem dotyczącym chrześcijańskiego postu w całym Piśmie Świętym.
Pierwszym punktem jaki należy zauważyć jest to, że Jezus Chrystus zakłada, że jego zwolennicy i uczniowie będą pościć. Nie mówi „czy będziecie pościć”, ale „ty, gdy pościsz” (werset 16).
Drugim punktem na jaki trzeba zwrócić uwagę jest to, że post może być
- nieszczery
- fałszywy
- obłudny
Można to rozpoznać po postawie serca osoby poszczącej i czy stara się on zwrócić na siebie uwagę, czy też nie. Dla kogo pościmy ma decydujące znaczenie, tzn. do naszego Ojca w niebie, który widzi, co robimy w ukryciu, czy też do ludzi jako pokaz naszego samozaparcia i dyscypliny, aby być widzianym i podziwianym (lub wyśmiewanym).
Po trzecie, jest tu obietnica nagrody:
1) Post hipokryty jest nagradzany wzrostem jego pychy, a nie nagrodą od Boga.
2) Szczery post, właściwie przeprowadzony, z pewnością przyniesie odpowiednią łaskawą nagrodę od Boga. Nie ma żadnych ograniczeń czasowych dla tej nagrody. Może ona
być obecna lub przyszła. Ilościowo, to nie może być ograniczone do jednej nagrody, ale może być nieskończoną i wieczną nagrodą, odzwierciedlającą naturę Nagradzającego.
Kolejną kwestią, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że post nie jest nakazem. Jest jako dobrowolne ćwiczenie, które ma być użyte jako środek łaski przez indywidualne kościoły lub narody, ilekroć może to być właściwe.
Innym wersetem wartym uwagi, zanim zaczniemy badać historię postu, znajduje się w Ewangelii Marka, gdzie dowiadujemy się, że Jan Chrzciciel, wraz z uczniami, często pościł. W tym czasie, uczniowie Jezusa Chrystusa nie pościli. Pytano ich, dlaczego nie poszczą. Jezus Chrystus zapewnił ich, że nadejdą dni, kiedy będą pościć:
Marek 2:18-20 18. A uczniowie Jana i faryzeuszy pościli. Przyszli więc i pytali go: Czemu uczniowie Jana i faryzeuszy poszczą, a twoi uczniowie nie poszczą? 19. I odpowiedział im Jezus: Czy przyjaciele oblubieńca mogą pościć, gdy jest z nimi oblubieniec? Dopóki mają ze sobą oblubieńca, nie mogą pościć. 20. Lecz przyjdą dni, gdy oblubieniec zostanie od nich zabrany, a wtedy, w tych dniach, będą pościć.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 15, 2023 | Hamartiologia: nauka o grzechu
Anne Hutchinson
2 Tym. 2:12 Nie pozwalam zaś kobiecie nauczać ani mieć władzy nad mężczyzną, lecz aby trwała w cichości.
Szczególnie godnym uwagi i dobrze znanym przykładem antynomizmu w dziejach Kościoła był spór w Nowej Anglii w latach 1636-1638. Kontrowersje szalały w społeczności purytańskiej wkrótce po tym, jak purytanie uciekli z Anglii do Nowego Świata, aby założyć na tym wzgórzu swoje miasto Boga. Czołowy orędownik herezji antynomicznej był najgorszym koszmarem każdego kaznodziei:
- oczytaną,
- znającą się na rzeczy,
- najwyraźniej bogobojną
- i elokwentną,
- szczerą
- ale heretycką, członkinią kongregacji.
W tym przypadku była to pani Anne Hutchinson. Pani Hutchinson udało się zdobyć poparcie czołowego duchownego w kolonii, wielebnego Johna Cottona.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 14, 2023 | Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura
Przypomnienie
Efez. 4:5 Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
Stanowiskiem i celem Reformacji było przywrócenie pierwotnej wiary apostolskiej w kościele trawionym legalizmem zbawienia z uczynków, ceremonializmem, odpustami i centralizacją władzy uosobionej przez antychrysta-papieża z jednej strony oraz walka z antynomizmem, cielesnymi ekscesami, snami, wizjami, pozabiblijnymi proroctwami i anarchią heretyckiego anabaptyzmu z drugiej.
Reformacja odrzuciłaa błędy rzymskiego katolicyzmu i anabaptyzmu zwracając się do Pisma Świętego jako jedynego źródła doktryny (sola Scriptura). Ponieważ wiara jest jedna, aby uniknąć poważnych zarzutów o nowinkarstwo, czyli tworzenie nowych konceptów i nowej wiary, na poparcie swoich twierdzeń Reformatorzy jak Luter czy Kalwin odwoływali się do patrystyki. W szczególności do dzieł Augustyna z Hippony (354 – † 430 A.D.), będących podsumowaniem i zwieńczeniem teologii kościoła z przełomu IV i V wieku.
„Wszyscy ci heretycy są daleko późniejsi od biskupów, którym Apostołowie zlecili Kościoły. (…) Z konieczności więc (…) są ślepi wobec prawdy i klucząc z drogi na drogę zbaczają z właściwego kierunku. Skutkiem tego strzępy ich doktryny nie trzymają się siebie i brak im logiki. Natomiast ścieżka ludzi należących do kościoła przebiega przez świat cały, bo ma mocną tradycję od Apostołów i pozwala nam przekonać się, że wiara wszystkich jest jedna i ta sama.” [1]
W powyższym cytacie pierwszy kościół ustami Ireneusza z Lyonu daje świadectwo, że wiara prawdziwa to wiara obecna w kościele od początku oraz wiara spójna, logiczna i jednolita dla wszystkich. Teraz warto o tym pamiętać czytając teksty doktrynalne, szczególnie zaś te, które uzurpują sobie miano teologii Reformowanej.
John MacArthur twierdząc, że człowiek nie może zrozumieć Bożej logiki [2] zostaje osądzony przez Ireneusza jako ślepy wobec prawdy zwodziciel kluczący po bezdrożach wiary. Twierdzenie to podtrzymywane jest przez Reformację czemu wyraz dał np. Gordon H. Clark definiując odrzucenie zdolności logicznego zrozumienia Bożej prawdy jako brak poznania jakiejkolwiekk prawdy i w konsekwencji jest sofistycznym atakiem na chrześcijaństwo
„Jeżeli Bóg zna całą prawdę i zna właściwe znaczenie każdego twierdzenia, i jeżeli żadne twierdzenie nie znaczy dla człowieka tego, co znaczy dla Boga, tak że wiedza Boga i wiedza człowieka nie pokrywają się w żadnym pojedynczym punkcie, wynika z tego surowa konieczność, że człowiek nie może znać żadnej prawdy. Ten wniosek jest zupełnie przeciwny do poglądów Kalwina […] i podważa całe chrześcijaństwo” [3]
Wykarmiony Wesleyańskim Armininianizmem [4] nielogiczny MacArthur przyjął nominalny kalwinizm, dodatkowo zmodyfikowany strzępami logicznie niespójnych doktryn, z których jak dotąd omówione zostały
Tym razem rozważymy Marrowizm, kolejne narzędzie oddzielenia od prawdy Ewangelii, używane przez MacArthura do pozyskiwania nowych wyznawców.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 13, 2023 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Chwalebne przyjście Chrystusa
Pismo Święte przepowiada przyszłe chwalebne cielesne przyjście naszego Pana Jezusa na obłokach niebieskich wraz z Jego świętymi aniołami.
Mat. 24:30-31 30. Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego. Wtedy będą lamentować wszystkie ludy ziemi i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach niebieskich z mocą i wielką chwałą. 31. Pośle on swoich aniołów z potężnym głosem trąby i zgromadzą jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego.
Obj. 1:7 Oto przychodzi z obłokami i ujrzy go wszelkie oko, także ci, którzy go przebili. I będą lamentować przed nim wszystkie plemiona ziemi. Tak, amen.
Na podstawie Nowego Testamentu możemy mówić o sześciu innych przyjściach Chrystusa, z których wszystkie poprzedzają Jego powrót na koniec tej ery.
- w pierwszych trzech przypadkach nasz Zbawiciel przepowiada określone wydarzenia w pierwszym wieku naszej ery,
.
- podczas gdy następne trzy mówią o Jego ciągłych przyjściach w dniach ostatecznych, w okresie od Jego pierwszego przyjścia do drugiego.
Rozważmy to
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 10, 2023 | Teologia systematyczna
Pytanie 110: Jaki zakaz zawarty jest w ósmym przykazaniu?
Bóg zakazuje nie tylko kradzieży i rabunku, które karane są przez władzę;
2 Mojż. 22:1 Jeśli ktoś ukradnie wołu lub owcę i zabije je albo sprzeda, odda pięć wołów za jednego wołu i cztery owce za jedną owcę
.
1 Kor. 5:9-10 Napisałem wam w liście, żebyście nie przestawali z rozpustnikami; Ale nie z rozpustnikami tego świata w ogóle lub chciwymi, zdziercami czy bałwochwalcami, bo inaczej musielibyście opuścić ten świat.
.
1 Kor. 6:9-10 Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie odziedziczą królestwa Bożego? Nie łudźcie się: ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani mężczyźni współżyjący ze sobą; Ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani złorzeczący, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego.
Kradzieżą nazywa również wszystkie nieuczciwe sposoby, za pomocą których mamy zamiar – bądź to siłą, bądź pod pozorem prawa – zagarnąć własność drugiego człowieka.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 9, 2023 | Teologia biblijna
Krytyczne zastrzeżenia co do autentyczności biblijnej Księgi Ezechiela
2 Sam. 7:28 A teraz, Panie BOŻE, ty jesteś tym Bogiem, a twoje słowa są prawdą, obiecałeś swemu słudze tę dobroć.
Jeszcze nie tak dawno, Księga Ezechiela była akceptowana jako całkowicie autentyczna przez większość racjonalistycznych krytyków. Jednak w 1924 roku Gustav Hoelscher wysunął tezę, że tylko niewielka część księgi jest autorstwa historycznego Ezechiela z VI wieku p.n.e. (tj. tylko 143 wersety z 1273), a reszta pochodzi od jakiegoś późniejszego autora żyjącego w Jerozolimie i współczesnego Nehemiaszowi (440-430 p.n.e.).
W 1930 roku profesor C. C. Torrey opublikował omówienie swego poglądu, że żadna część Księgi Ezechiela nie pochodzi z VI wieku, ani nawet z dwóch kolejnych stuleci. Datował on najwcześniejszą warstwę Księgi Ezechiela na 230 rok p.n.e. i wywnioskował, że została ona napisana w Jerozolimie, a nie w Babilonii. Jednak niedługo potem Księga została zredagowana przez redaktora, który nadał jej wygląd, jakby została napisana w Babilonii przez jednego z uczestników niewoli. Należy wspomnieć, że Torrey nie wierzył w historyczność zniszczenia Judy przez Chaldejczyków ani w usunięcie ludności żydowskiej do Babilonii w ramach jakiejkolwiek niewoli narodowej.
Jednak niewielu uczonych podążyło za nim w tym sceptycyzmie, a w ostatnich latach skumulowane dane archeologii palestyńskiej (zinterpretowane np. przez W. R. Albrighta) wskazują na całkowite ustanie izraelskiej okupacji Palestyny podczas VI wieku. G. A. Cooke, który w 1937 roku wydał tom ICC o Ezechielu, nadal trzymał się poglądu, że historyczny Ezechiel był podstawowym autorem tej księgi, ponieważ uważał, że równie trudno byłoby uwierzyć w domniemanego późnego redaktora, jak i przyjąć za wartość nominalną stwierdzenia samego tekstu.
Niemniej jednak, najnowszą tendencją w kręgach liberalnych jest zaprzeczanie autentyczności Księgi Ezechiela i upieranie się, że została ona rzeczywiście skomponowana w Palestynie jakiś czas po przywróceniu z wygnania. Tak więc N. Messel w 1945 roku odważył się datować dzieło na około 400 rok przed Chrystusem. Bentzen oświadczył:
„Księga w obecnym kształcie nie jest autentycznym dziełem proroka Ezechiela.”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 8, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wstęp
Jer. 7:9-10 Czy będziecie kraść, zabijać, cudzołożyć, przysięgać fałszywie, palić kadzidło Baalowi, iść za innymi bogami, których nie znacie; A potem – przychodzić i stawać przede mną w tym domu, który nazwany jest moim imieniem, i mówić: Zostaliśmy wybawieni, aby popełniać te wszystkie obrzydliwości?
Gal. 5:13 Bo wy, bracia, zostaliście powołani do wolności, tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale z miłości służcie jedni drugim.
Odważę się stwierdzić, że temat tego rozdziału — antynomizm lub antynomianizm — równie dobrze mógłby być tematem całej konferencji i książki.
- Tak ważny jest temat prawdy o uświęceniu, a nawet całej Ewangelii zbawienia z łaski w Jezusie Chrystusie!
.
- Tak ważny i obszerny jest ten temat w całym Piśmie Świętym!
.
- Tak częste i niebezpieczne jest zło antynomizmu w historii Kościoła!
.
- Tak groźna jest herezja dla kościoła chrześcijańskiego i dla każdego dziecka Bożego dzisiaj!
Prawie heroicznym wysiłkiem utrzymuję ten artykuł w ryzach. Ale temat wymaga szerszego, dłuższego i głębszego omówienia, niż mówca może go przedstawić w jednym wykładzie lub niż pisarz w jednym rozdziale książki.
W tym temacie dochodzimy do fałszywej doktryny i kontrowersji, które są szczególnie interesujące i dotyczą mnie osobiście, i które były takie od samego początku mojej posługi, teraz jakieś pięćdziesiąt kilka lat temu. Ukończyłem Protestanckie Seminarium Reformowane według wskazówek teologa Reformowanego Hermana Hoeksemy przygotowanego do walki z herezją Arminianizmu we wszystkich lub prawie wszystkich jego formach i z jego nauczaniem, że zbawienie jest warunkowe, zależne od woli i posłuszeństwa grzesznika. Wiedziałem trochę o antynomianizmie, ale niewiele więcej niż tylko nazwę i najsłabszy zarys jego doktryny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 7, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Coup de grâce w serce supralapsarianizmu?
Ezech. 28:14-15 14. Ty jesteś namaszczonym cherubinem nakrywającym; ja cię ustanowiłem. Byłeś na świętej górze Boga, przechadzałeś się wśród kamieni ognistych. 15. Byłeś doskonały w swoich drogach od dnia, kiedy zostałeś stworzony, aż znalazła się w tobie nieprawość
Czym jest supralapsarianizm? Choć pojęcie to może czytelnikowi wydawać się tajemnicze i niezrozumiałe, ma ono bardzo istotne znaczenie dla chrześcijańskiej doktryny predestynacji. W odróżnieniu od tzw. inflarapsarianizmu, gdzie Bóg aktywnie wybrał niektórych ludzi do zbawienia, podczas gdy nad pozostałymi postanowił przejść pomimo, pozostawiając ich własnemu losowi supralapsarianizm wskazuje na aktywną wolę Boga w obu przypadkach.
Bóg nie tylko bezwarunkowo wybrał niektórych do zbawienia od ich grzechu (elekcja) ale i bezwarunkowo przeznaczył niektórych na potępienie i zatracenie z powodu ich grzechu (reprobacja). Jest to zatem pogląd symetryczny – Bóg jest aktywny w elekcji i reprobacji.
Upadły człowiek nienawidząc prawdy szuka powodu aby ją porzucić. Jeden z argumentów wysuwanych przez zwolenników powszechnej łaski lub powszechnej miłości Boga zasługuje na uwagę. Jest on nadzwyczaj przemyślany i jawi się niczym przysłowiowy śmiertelny cios zadany świętej doktrynie. Jest on taki:
„Bóg musiał kochać i zachwycać się szatanem i upadłymi potępionymi aniołami przed ich upadkiem — ponieważ przed tym upadkiem byli moralnie i etycznie prawi i doskonali prawda?
.
Jak Bóg mógłby nienawidzić czy też pogardzać stworzeniem, które w danym momencie jest moralnie-etycznie doskonałe i święte i które nie popełniło żadnego grzechu?
.
Czy Bóg nie kocha i nie zachwyca się takimi istotami? To prawda, że w momencie, w którym zgrzeszyli, Bóg musiał ich znienawidzić – ponieważ On nienawidzi i brzydzi się „grzesznikami” – ale przed tą nienawiścią i pogardą Bóg musiał ich kochać.„
Nic bardziej mylnego. Poniżej refutacja herezji
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 6, 2023 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Zaślepiony legalizm
Gal. 3:25-28 25. Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem. 26. Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa. 27. Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. 28. Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie.
List do Galacjan 3:26 stwierdza się, że wierzący Nowego Testamentu „są synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa ”. Zgodnie z kontekstem, Boży (ludzcy) „synowie” są przeciwstawieni niewierzącym (np. Hebr. 12:5-8) lub kontrast dotyczy nowotestamentowego kościoła jako dojrzałego syna – w którym wierzący są „synami” (Gal. 4:5-6) – przeciwko kościołowi Starego Testamentu jako niedojrzałemu dziecku.
Ta ostatnia koncepcja jest tutaj (Gal. 4:1-7). Kościół Nowego Testamentu to dojrzały, dorosły syn, podczas gdy kościół Starego Testamentu był niedojrzałym dzieckiem, które zostało umieszczone pod prawem Mojżeszowym jako „pedagogiem”, aby go strzec, dyscyplinować i nadzorować
Gal. 3:24-25 24.Tak więc prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni. 25. Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem.
.
Gal. 4:2 Lecz jest poddany opiekunom i zarządcom aż do czasu wyznaczonego przez ojca.
Tak więc List do Galacjan 3:26 zaczyna się od słowa „bowiem”, co wskazuje, że zawiera uzasadnienie dla wersetu 25: „Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem. Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa.” (wersety 25-26).
Pomyślcie teraz o mężczyźnie, który chce, aby opiekunka do dzieci zaopiekowała się nim! O mężczyźnie, który chce znów wrócić do łóżeczka i zacząć bawić się grzechotką. Tęskni za kimś, kto poprowadzi go za rękę do przedszkola lub szkoły podstawowej. Każdy słusznie pomyślałby: „Ten facet ma ogromny problem psychologiczny!”
Podobnie, co mamy sądzić o grupach w epoce Nowego Testamentu, które chcą powrócić do przestrzegania prawa Mojżeszowego, w tym praw ceremonialnych i/lub cywilnych?
- Ruch „Hebrajskie korzenie” dąży do przywrócenia systemu praw z Księgi Wyjścia, Kapłańskiej, Liczb i Powtórzonego Prawa!
.
- Chrześcijańscy rekonstrukcjoniści pragną przywrócić prawa cywilne z Pięcioksięgu!
.
- Dyspensacjonaliści oczekują powrotu ceremonialnych i cywilnych praw Mojżesza w ich przyszłym, ziemskim, dosłownym tysiącleciu!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 3, 2023 | Teologia systematyczna
Pytanie 108: Czego uczy nas siódme przykazanie?
Bóg potępia każdą nieczystość
3 Mojż. 18:30 Przestrzegajcie więc moich ustaw, aby nie czynić żadnego z obrzydliwych zwyczajów, które były czynione przed wami, abyście nie skalali się nimi. Ja jestem PAN, wasz Bóg
Pprzeto i my powinniśmy odczuwać wobec niej wstręt
Judy 1:22-23 I rozróżniając, nad jednymi zmiłujcie się; Innych zaś ratujcie przez strach, wyrywając ich z ognia, mając w nienawiści nawet szatę, która została skalana przez ciało
I pozostając bądź to w świętym stanie małżeńskim, bądź też w stanie wolnym – żyć w czystości i powściągliwości.
1 Kor. 7:1-9 Co do spraw, o których mi pisaliście: Dobrze jest mężczyźnie nie dotykać kobiety. Jednak aby uniknąć nierządu, niech każdy ma swoją żonę i każda niech ma swojego męża. Niech mąż oddaje powinność żonie, podobnie i żona mężowi. Żona nie ma władzy nad własnym ciałem, lecz mąż. Podobnie i mąż nie ma władzy nad własnym ciałem, lecz żona. Nie okradajcie się z tego, chyba że za obopólną zgodą, na pewien czas, aby oddać się postowi i modlitwie. Potem znów się zejdźcie, żeby was szatan nie kusił z powodu waszej niepowściągliwości. Lecz to, co mówię, jest z pozwolenia, a nie z rozkazu. Chciałbym bowiem, aby wszyscy ludzie byli tacy jak ja, ale każdy ma swój własny dar od Boga, jeden taki, a drugi inny. A do nieżonatych i wdów mówię: Dobrze będzie dla nich, jeśli pozostaną jak ja. Lecz jeśli nie mogą się wstrzymać, niech wstąpią w stan małżeński. Lepiej jest bowiem wstąpić w stan małżeński, niż płonąć.
.
1 Tes.4:3-5 Taka jest bowiem wola Boga, wasze uświęcenie, żebyście powstrzymywali się od nierządu; Aby każdy z was umiał utrzymać swoje naczynie w świętości i poszanowaniu; Nie w namiętności żądzy jak poganie, którzy nie znają Boga
.
Hebr.13:4 Małżeństwo jest godne czci u wszystkich i łoże nieskalane. Rozpustników zaś i cudzołożników osądzi Bóg
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 2, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Powód, przyczyna, środek i cel zbawienia
Kol. 1:23
21. I was, którzy kiedyś byliście obcymi i wrogami umysłem w niegodziwych uczynkach, teraz pojednał;
22. W jego doczesnym ciele przez śmierć, aby was przedstawić jako świętych, nieskalanych i nienagannych przed swoim obliczem;
23. Jeśli tylko trwacie w wierze, ugruntowani i utwierdzeni, niedający się odwieść od nadziei ewangelii, którą usłyszeliście, a która jest głoszona wszelkiemu stworzeniu pod niebem, której ja, Paweł, stałem się sługą;
24. Teraz raduję się w swoich cierpieniach dla was i tego, czego z udręk Chrystusa brakuje w moim ciele, dopełniam dla jego ciała, którym jest kościół.
W Powyższym fragmencie w prosty sposób wyrażone zostały przyczyna (pojednanie dokonane przez Chrystusa) środek (wiara udzielona świętym) i cel zbawienia (ostateczna społeczność z Bogiem), gdzie nośnikiem prawdy jest Ewangelia, przekazywana najpierw ustnie przez Apostołów i ich uczniów a nastepnie spisana dla kolejnych pokoleń. Powodem dzieła Chrystusa jest ludzki grzech zaś święty tekst naucza, że ci, którzy są pojednani, gdy usłyszą prawdę Ewangelii, uwierzą i wytrwają w wierze. Stąd zbawienie jest bezwarunkowe i oparte o dzieło Chrystusa, całkowicie niezależne od człowieka.
Jednakże wbrew temu co uczy Pismo, potoczne, i błędne zarazem rozumienie powyższego tekstu Listu do Kolosan 1 jest takie, ze człowiek został przez Boga zobowiązany do wytrwania w wierze co jest uznawane za warunek zbawienia. Rozumowanie to przedstawić można następująco:
→ kto wytrwa w wierze
→ ten zostanie przedstawiony przed Bogiem jako święty, czysty i nienaganny
→ i tym samym zostanie ostatecznie zbawiony.
I tak zamiast obietnicy w tekście odnajdywany jest nakaz. Konsekwencją nakazu jest obarczenie człowieka częścią pracy w zbawieniu. Bóg wykonał swoją część poprzez Syna, którego posłał na krzyż jako ofiarę pojednania za wszystkich ludzi, jednak skuteczność tej ofiary jest aktywowana przez ludzki akt woli, bez którego pozostaje ona jedynie ofiarą potencjalną, hipotetyczną, niewykorzystaną. Często tłumaczy się to ilustracją gdzie Bóg ofiarowuje człowiekowi zwycięski bilet na loterii, przy czym jego realizacja jest w mocy obdarowanego. Niewykorzystany bilet to brak wygranej. Podobnie wyrzucenie biletu w jakimś okresie życia, to utrata wygranej.
Otóż wszystko w tekście, jego najbliższym otoczeniu oraz w całym Piśmie świętym przeczy powyższym alegacjom. Rozważmy to zagadnienie.
(więcej…)
