utworzone przez Reformowani | lut 5, 2024 | Ekumenizm, Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm
Rzymsko-katolicki kult „matki ziemi”
Mat. 23:9 I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem. Jeden bowiem jest wasz Ojciec, który jest w niebie.
W pierwszej encyklice papieża Franciszka „Laudato Si’, mi’ Signore” („Chwała Tobie, Panie mój„): O wspólnej trosce o nasz dom [1], papież identyfikuje się jako „Ojciec Święty” i jako chrześcijanin. Niemniej jednak Franciszek naucza w tej encyklice, co następuje,
„Święty Franciszek z Asyżu w słowach tej pięknej pieśni przypomina nam, że nasz wspólny dom jest jak siostra, z którą dzielimy życie i jak piękna matka, która otwiera ramiona, by nas objąć. „Chwała Tobie, mój Panie, przez naszą siostrę, Matkę Ziemię, która nas utrzymuje i rządzi, i która wydaje różne owoce z kolorowymi kwiatami i ziołami”.
Czy Franciszek popiera ideę, że Ziemia „rządzi nami”, a nie Pan Bóg? Nigdzie w Biblii Ziemia nie jest nazywana „matką” lub „siostrą”. Jest to demoniczna teologia zakorzeniona w „tajemnej religii” Babilonu. Antropomorfizacja Ziemi, zwłaszcza jako kobiety, zawsze była znakiem pogańskiego i satanistycznego kultu. Jak zauważa Alexander Hislop: „Przez cały czas było wiadomo, że papiestwo zostało ochrzczone pogaństwem; ale Bóg teraz pokazuje, że pogaństwo, które Rzym ochrzcił, jest we wszystkich swoich zasadniczych elementach tym samym pogaństwem, które panowało w starożytnym literalnym Babilonie….”[2].
Papież Franciszek jest przede wszystkim jezuitą. Jako jezuita znany jest z tego, że jest przebiegły jak lis. Ta, jego pierwsza encyklika, jest skierowana do „wszystkich ludzi o naszym wspólnym domu.”[3] Pozostaje zatem zobaczyć, w jakim celu otworzył swoje panowanie jako papież stwierdzeniem rażącego pogaństwa jako części jego rzekomo chrześcijańskiego światopoglądu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 2, 2024 | Teologia biblijna
Sola Scriptura: duchowa bitwa Reformacji
Reformowany Kościół Protestancki
1 Kor. 4:6 To wszystko zaś, bracia, odniosłem do samego siebie i do Apollosa ze względu na was, abyście się nauczyli na naszym przykładzie nie wykraczać ponad to, co jest napisane, żeby jeden nie pysznił się drugim przeciw innemu.
Apostoł Paweł reprezentując tradycję apostolską pod koniec swojego życia napisał znaczące z epistemologicznego punktu widzenia słowa: Nie piszemy wam nic innego, jak tylko to, co czytacie albo rozumiecie. Spodziewam się zaś, że też do końca zrozumiecie. (2 Tym. 2:15). W ten sposób wyraził dwie fundamentalne prawdy: materialną i formalną wystarczalność Pisma Świętego.
Na fundamencie Sola Scriptura spoczywają trzy masywne filary, które kształtują Ewangelię i ją podtrzymują w jej najprostszych i podstawowych twierdzeniach. Sola Gratia, Sola Fide, Solus Christus, zbawienie jest tylko dzięki łasce, tylko przez wiarę w Chrystusa jedynie.
Rzym pragnął dodać dobre uczynki, członkostwo kościelne, obecność, chrzest, małżeństwo, ostatnie namaszczenie, odpusty, Marię, skarbiec kościoła, itd., itd… Byli wsparciem dla swojej wywrotki, do której dodawali i dodawali i dodawali różnego rodzaju śmieci.
Reformatorzy, ponieważ powrócili do Bożego Słowa, tylko Pisma, sprzeciwili się temu. Jedyną prawdziwą Ewangelią jest ta tylko dzięki łasce, tylko przez wiarę jedynie w Chrystusa. I jeśli to znajduje się na swoim miejscu, jeśli fundament jest na swoim miejscu i jeśli te trzy niewzruszone filary są na miejscu, wtedy dach i iglicę stanowią Soli Deo Gloria – chwała tylko Bogu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 1, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Zabił czy zamordował?
2 Mojż. 2:11-12 11. Kiedy Mojżesz dorósł, wyszedł do swych braci i widział ich ciężary. Zobaczył też Egipcjanina, który bił Hebrajczyka, jednego z jego braci. 12. Rozejrzał się na wszystkie strony, a gdy zobaczył, że nikogo nie ma, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku.
Dzieje 7:24-25 24. A kiedy zobaczył, że jednemu z nich wyrządzano krzywdę, ujął się za nim i pomścił skrzywdzonego, zabijając Egipcjanina. 25. Sądził bowiem, że jego bracia zrozumieją, że Bóg przez jego ręce daje im wybawienie. Lecz oni nie zrozumieli.
Czy Mojżesz słusznie zabił Egipcjanina w świetle Dziejów Apostolskich czy też było to morderstwo? Pytanie jest interesujące i zawiera pewne elementy o szczególnym znaczeniu.
Pierwszą ciekawostką, choć tylko pośrednio związaną z pytaniem, jest fakt, że instrukcje, które Mojżesz otrzymał od rodziców, gdy był jeszcze małym dzieckiem, były wykorzystywane przez Boga do duchowej ochrony Mojżesza przez wszystkie lata jego pobytu w pałacu faraona. Nie mogły minąć więcej niż cztery lata od narodzin Mojżesza, kiedy zamieszkał z córką faraona. I przebywał w pałacu prawie czterdzieści lat.
Mimo to pozostał wierny Jahwe.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 31, 2024 | Egzegezy, Teologia reformowana
Tekst źródłowy
Mat. 13:33-34 33. Opowiedział im jeszcze inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do zakwasu, który kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło. 34. To wszystko mówił Jezus do tłumu w przypowieściach, a bez przypowieści nic do nich nie mówił;
Łuk. 13:20-22 20. I znowu powiedział: Do czego przyrównam królestwo Boże? 21. Podobne jest do zakwasu, który wziąwszy, kobieta włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło. 22. I nauczał, chodząc po miastach i wioskach i podążając w kierunku Jerozolimy.
Skoro w Słowie Bożym zakwas bywa używany w sensie negatywnym, np. jako fałszywa nauka faryzejska (Mat. 16:11), albo też negatywny wpływ polityki na kościół (Marek 8:15) oraz posiada całkowicie destrukcyjny charakter pychy (1 Kor. 5:6), czy Chrystus mówił tutaj ostrzegając kościół czy też może o czymś innym?
Szereg interpretacji tego tekstu ma negatywny wydźwięk.
- Jedni twierdzą, że chodzi tutaj o trzy okresy działania kościoła i jego całkowitego niemalże upadku (kościół Apostolski, okres Reformacji, rzekome tysiącletnie królestwo)
.
- Według Teodora z Mopsuesty (350 – † 428 A.D.) trzy miary odnoszą się metaforycznie do pogan, Żydów i Samarytan będących mieszanką obu poprzednich.
.
- Kolejni nauczają stanowczo o zakwasie jako o fałszywej nauce Wielkiego Babilonu reprezentowanego przez kobietę, szczególnie zaś odnoszą to do działania herezji rzymskiego katolicyzmu przedstawianego jako kobieta dosiadające bestii [1]
Czy mają rację?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 30, 2024 | Egzegezy, Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Związek między usprawiedliwieniem a uświęceniem
Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.
Jakuba 2:24 Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary.
Rozważenie relacji pomiędzy Pawłem i Jakubem w kwestii usprawiedliwienia, w świetle ciągłego odwoływania się do Jakuba 2 przez obrońców sprawiedliwości z uczynków, w celu obalenia prawdy o usprawiedliwieniu jedynie przez wiarę, podnosi ważne pytanie: relacji wiary i dobrych uczynków w życiu odrodzonego dziecka Bożego. W języku teologii jest to kwestia relacji usprawiedliwienia i uświęcenia.
Powiadają, że ci, którzy zaprzeczają prawdzie o usprawiedliwieniu przez wiarę lub w subtelny sposób ją umniejszają, czynią to z obawy, że doktryna o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę nie zmotywuje członków kościoła do gorliwości w życiu pełnym dobrych uczynków. Niezależnie od tego, czy wrogowie usprawiedliwienia przez wiarę wyraźnie stawiają zarzut, jak zawsze robił to Rzym, czy też sprytnie to sugerują, jak jest taktyką ludzi federalnej wizji, ich obawą jest to, że samo usprawiedliwienie przez wiarę przecina nerw świętości.
Twierdzą, że jeśli usprawiedliwienie tylko przez wiarę nie powoduje, że ci, którzy w nie wierzą, celowo zachowują się niegodziwie, doktryna ta zmniejsza gorliwość o pobożność życia. Ponieważ życie w świętości polega na posłuszeństwie prawu Bożemu, ci, którzy sprzeciwiają się doktrynie o usprawiedliwieniu tylko przez wiarę, obawiają się, że ci, którzy nauczą się tej doktryny, w najlepszym przypadku „będą swobodni wobec prawa”, czyli w najgorszym wypadku będą pogardzać prawem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 29, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia reformowana
Odpowiedź ważna praktycznie
Rzym. 7:22-24
22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.
23. Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.
24. Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?
Tajemnicza nauka o duchowym stanie wierzącego, o istnieniu w jednej osobie dwóch natur, cielesnej i grzesznej oraz duchowej i bezgrzesznej, nauka ta jest wybitnie praktyczna. Prawda o pozostawaniu całkowicie zdeprawowanej natury, jak już wykazano, chroni wierzącego przed rozpaczą, jak gdyby taka natura miała dowodzić, że jest się osobą niewierzącą i niezbawioną. Doświadczając, że nadal jest nędznym grzesznikiem, wierzący może dojść do wniosku, że nie narodził się na nowo.
Ale Rzymian 7 zawiera identyfikację i opis odrodzonego wierzącego.
- Wierzący nadal jest cielesny i zaprzedany grzechowi.
.
- Wierzący w dalszym ciągu jest „człowiekiem nędznym”, ponieważ ma w swoich członkach prawo, które trzyma go w niewoli prawa grzechu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 26, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Pomieszanie z poplątaniem
Jan 14:6 Jezus mu odpowiedział: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie.
Chrystus powiedział, że nie można przyjść do Ojca inaczej jak tylko przez Niego. Miał tu oczywiście na myśli doktrynę usprawiedliwienia i przypisania Jego sprawiedliwości wybranym do zbawienia grzesznikom. Jednakże przeciwko tej doktrynie podnoszą się silne głosy i to w środowiskach powszechnie uznawanych za „reformowane”. Niektórzy teolodzy porzucają prostotę jaka jest w Chrystusie i wmawiają, że drogą do Boga może być sam grzesznik…
Zwodziciele w swojej pogoni za uświęceniem, jakie próbują wymusić na swoich wyznawcach poprzez uzależnienie usprawiedliwienia od uświęcenia, wprowadzają charakterystyczne nauczanie o uczynkach jako warunku zbawienia. U podstaw twierdzeń leży oczywista chęć przekonania o konieczności porzucenia grzechu, jednakże jest to czynione bez rozróżnienia między doktryną usprawiedliwienia a uświęcenia.
Pomieszanie obu doktryn odbywa się poprzez ustanawianie nowych zasad jako koniecznego warunku uzyskania zbawienia (co określają jako warunki „dostania się do królestwa”) oraz w konsekwencji utrzymania zbawienia (jeśli bowiem warunkiem uzyskania zbawienia jest życie zgodne z zasadami i prawdami to koniecznością jest uznanie tych samych zasad i prawd jako warunku, którego spełnienie skutkuje przedostaniem się do nieba).
Czasem jako dowód w sprawie przywoływany jest tekst Kazania na Górze. I co gorsza, czynią to teolodzy uznawani za „reformowanych”….
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 25, 2024 | Bohaterowie wiary, Historia chrześcijaństwa
Charakterystyka bohatera
Psalm 2:12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.
John Wycliffe (ok. 1325 – † 1384) a po polsku znany jako Jan Wiklif był angielskim filozofem scholastycznym, teologiem i Reformatorem. Był także profesorem seminarium w Oksfordzie i tłumaczem Biblii. Ten średniowieczny „Protestant”, który poświęcił się studiowaniu teologii, prawa kościelnego i filozofii, był dobrze ugruntowany w prawie rzymskim i angielskim, a także w rodzimej historii.
Wiklif jest najbardziej znany ze swojej roli w tłumaczeniu Biblii na powszechny język. Powiedział, że Mojżesz słyszał prawo Boże w swoim własnym języku, podobnie jak Apostołowie Chrystusa Ewangelię. Dlatego Anglicy powinni najlepiej uczyć się prawa Chrystusowego po angielsku.
To było monumentalne wydarzenie, ponieważ dzięki temu prawidłowemu rozumowaniu Pismo Święte zostało przetłumaczone na język angielski.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 24, 2024 | Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia historyczna
Nieporozumienie
2 Tym. 2:15 Staraj się, abyś stanął przed Bogiem jako wypróbowany pracownik, który nie ma się czego wstydzić i który dobrze rozkłada słowo prawdy.
Generalnie powszechny argument przeciwników chrztu dzieci i niemowląt odnosi się do założenia, że Pismo Święte nigdzie wprost nie nakazuje ani też nie ukazuje takiej praktyki. Również generalnie rzecz ujmując chrzest uwarunkowany jest wiarą osoby chrzczonej. Wyznawcy tradycji chrztu osób dorosłych upierają się, że chrzest przeznaczony jest tylko dla tych, którzy osiągnęli wiek rozumu i uwierzyli. Wskazują, że nigdzie w Nowym Testamencie nie czytamy o chrzcie niemowląt.
Jednak z drugiej strony nigdzie w Nowym Testamencie nie czytamy o wychowanych w wierzących gospodarstwach domowych dzieciach, które osiągnęły wiek rozumu, a następnie zostały ochrzczone. Jedyne wyraźne opisy chrztów w Biblii dotyczą osób nawróconych z judaizmu lub pogaństwa. W przypadku dzieci wierzących nie ma bezpośredniej wzmianki o chrzcie – ani w niemowlęctwie, ani później. Nigdzie Pismo nie stwierdza
„i ochrzczone zostało niemowlę wodą”
Nowy Testament, choć nie mówi wprost, kiedy (i czy) wierzący powinni chrzcić swoje dzieci, nie milczy na ten temat. Dobrze rozłożone Słowo Boże, Słowo Prawdy w pełni utwierdza nas w przekonaniu o konieczności chrztu dzieci i niemowląt zrodzonych z osób wierzących. Natomiast zakaz chrztu dzieci jest oczywiście sprzeczny z Pismem i historyczną praktyką chrześcijańską.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 23, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Reformowana harmonizacja Pawła i Jakuba
Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.
Jakuba 2:24 Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary.
Jak należy rozumieć List Jakuba 2? I w jaki sposób Paweł i Jakub mają zostać zharmonizowani?
Wszystko, czego Jakub naucza w rozdziale 2 na temat usprawiedliwienia, jest i musi być w harmonii z nauczaniem Pawła zawartym w Liście do Rzymian i Galacjan. Duch natchnienia Pisma Świętego nie może sobie zaprzeczyć, a już na pewno nie w objawieniu się Boga jako usprawiedliwiciela i zbawiciela oraz w objawieniu drogi zbawienia grzeszników.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 22, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia reformowana
Ortodoksja a całkowita deprawacja
Rzym. 7:22-24
22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.
23. Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.
24. Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?
Odpowiedź na pytanie: „Nadal całkowicie zdeprawowany”? jest zarówno „tak”, jak i „nie”, w zależności od ważnego zastrzeżenia dodanego do „tak” i „nie”. Chociaż wybrany wierzący narodził się na nowo i został uświęcony, pozostaje z natury całkowicie zdeprawowany. Jednocześnie nie jest już całkowicie zdeprawowany, absolutnie i bez zastrzeżeń, jak gdyby to była pełna, kompletna i wyłączna rzeczywistość dotycząca jego stanu duchowego.
- Pozostaje całkowicie zdeprawowany zgodnie ze starą ludzką naturą, którą odziedziczył od Adama poprzez swoich rodziców w drodze naturalnego poczęcia.
.
- Nie jest on całkowicie zdeprawowany w stosunku do nowej natury, którą Duch Boży dał mu podczas jego odrodzenia jako „nowego stworzenia” w Jezusie Chrystusie.
To nowe stworzenie nie tylko nie jest całkowicie zdeprawowane, ale w ogóle nie jest zdeprawowane.
2 Kor. 5:17 Jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem
.
1 Jana 3:9 Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i niemożegrzeszyć, gdyż narodził się z Boga.
.
1 Piotra 1 23 Będąc odrodzeni nie z nasienia zniszczalnego, ale zniezniszczalnego, przez słowo Boże, które jest żywe i trwa na wieki.
.
2 Kor. 4:16 Dlatego nie zniechęcamy się, bo chociaż nasz zewnętrzny człowiek niszczeje, to jednak ten wewnętrzny odnawia się z dnia na dzień.
Jeśli chodzi o to, kim jest wierzący potomek Adama rozumiemy, że jest i pozostaje całkowicie zdeprawowany ze względu na starą naturę. Jendak ze względu na to, kim jest jako nowe stworzenie w Chrystusie, rozumiemy, że jest doskonale święty.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 19, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Teologia reformowana
Eisegetyczna alegacja Johnsona
Mat. 5:44-45
44. Lecz ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tym, którzy was przeklinają, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą i módlcie się za tych, którzy wam wyrządzają zło i prześladują was;
45. Abyście byli synami waszego Ojca, który jest w niebie. On bowiem sprawia, że jego słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi i deszcz zsyła na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Phil Johnson, jeden z baronów Grace Community Church oraz prawa ręka Johna MacArthura a także jego osobisty ghost-writter cytuje ulubiony tekst wszystkich zwolenników powszechnej łaski, Mateusza 5:44-45.
Zacytujmy równoległy fragment z Ewangelii Łukasza
Łuk. 6:35 Ale miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie im dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając, a wielka będzie wasza nagroda i będziecie synami Najwyższego. On bowiem jest dobry dla niewdzięcznych i złych.
Cytowanie tych tekstów bez egzegezy niczego nie dowodzi. Johnson nie może po prostu je zacytować, a następnie napisać: „To jest powszechna łaska”. Musi to wykazać egzegetycznie!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 18, 2024 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy
Bezmyślna konfabulacja
Jan 10:17-18
.
17. Dlatego Ojciec mnie miłuje, bo ja oddaję swoje życie, aby je znowu wziąć.
18. Nikt mi go nie odbiera, ale ja oddaję je sam z siebie. Mam moc je oddać i mam moc znowu je wziąć. Ten nakaz otrzymałem od mego Ojca.
W świecie zdominowanym przez zło i fałszywą doktrynę (1 Jana 5:19; 2 Kor. 4:4; 2 Tes. 2:11; Rzym. 3:11) w zasadzie żadne kłamstwo o Chrystusie, żadne bluźnierstwo przeciw Chrystusowi ani też żadna, najbardziej nawet fantastyczna teoria dotycząca Chrystusa nie powinna zdziwić. Z Chrystusa uczyniono
- anioła [1]
.
- niezwykłego człowieka [2]
.
- a nawet po części istotę, która boskość otrzymała jako zasługę [3]
.
- albo też Boga, który Bogiem został uczyniony [4].
Znamy też fantastyczną historię o młodym Jezusie udającym się z rodzinnej Galilei do Indii, aby tam pobierać nauki u lokalnego guru uzdalniające go do poznania prawdziwej ścieżki samozbawienia i w ostateczności uzyskania statusu boga. A jednak te wszystkie historie bledną przy koncepcji nieświadomego celu Jezusa, który stał się mesjaszem niejako niezależnie od swojej woli:
„Kiedy Jezus się urodził, odłożył swoją wiedzę i moce, aby stać się człowiekiem. Nie posiadał wszechwiedzy. Dopiero później dowiedział się, że jest Mesjaszem.” [5]
Idąc tropem niniejszej teorii Jezus będący jedną osobą o dwóch naturach, prawdziwie Boskiej i prawdziwie ludzkiej (Kol. 2:9; Hebr. 2:16; Filip. 2:6-8), dowiedział się, że jest Chrystusem z czasem, zatem pierwotnie nie posiadał woli złożenia swojego życia na okup za swój lud. Ale kiedyś, w pewnym momencie swojego życia rozpoznał w sobie Mesjasza oraz dowiedział się o koniecznym sposobie odkupienia danych mu od Ojca owiec (Jan 10:11; Izaj. 8:18; Hebr. 2:13) z jego grzechów. W ten sposób w pewnym momencie dorosłego życia Chrystus uświadomił sobie, że jest Chrystusem oraz że musi zgodnie z Pismem zostać ukrzyżowanym.
To bardzo poważny błąd doktrynalny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 17, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
W czasie zamieszania i niepokojów
Jan 14:27 Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; daję wam nie tak, jak daje świat. Niech się nie trwoży wasze serce ani się nie lęka.
Ilekroć pojawia się zamieszanie lub kłopoty, przemoc lub wojna, nasz świat dużo mówi o pokoju, o jakimś trwałym pokoju, który trwa. W kłopotach życia mówimy o pokoju osobistym, wewnętrznej harmonii i tym, jak go osiągnąć. Podobnie, gdy stajemy w obliczu przemocy w rodzinie i konfliktów małżeńskich, a nasz świat szuka rozwiązań problemów pokoju w domu, aby panowała jedność, pokój i harmonia między mężem i żoną, między rodzicami i dziećmi. Poszukiwanie pokoju wkracza w każdą dziedzinę życia i ludzkiej egzystencji.
Dlatego też harmonia z naszym środowiskiem i spokój ekologiczny stały się w naszych czasach przedmiotem troski. Nasze społeczeństwa tworzą różnorodne organizacje, wysiłki, grupy i komitety działania, z których każda ma własną wizję pokoju i harmonii oraz rozwiązań problemów na świecie.
Ale wyniki zawsze są niezadowalające.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 16, 2024 | Egzegezy, Rzymski katolicyzm, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Pozorna sprzeczność
Rzym. 3:28 Tak więc twierdzimy, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez wiarę, bez uczynków prawa.
Jakuba 2:24 Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary.
Poruszając ten temat w naszym badaniu usprawiedliwienia, dochodzimy do najpopularniejszego i pozornie najważniejszego zarzutu wobec Reformacji, wiary i biblijnej doktryny o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę. Wszyscy wrogowie ewangelicznej prawdy o usprawiedliwieniu, Rzym, Arminianizm, federalna wizja i inni, odwołują się do Pisma Świętego przeciwko prawdzie o usprawiedliwieniu. Fragment Pisma Świętego, do którego się odwołują, to Jakuba 2, szczególnie wersety 14–26:
Czy Abraham, nasz ojciec, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował Izaaka, swego syna, na ołtarzu?… Widzicie więc, że człowiek zostaje usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary. Podobnie i nierządnica Rachab, czy nie z uczynków została usprawiedliwiona, gdy przyjęła wysłanników i wypuściła ich inną drogą? Jak bowiem ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa.
Pozornie Biblia wyraźnie zaprzecza podstawowej doktrynie Reformacji, jakoby winny, haniebny grzesznik był usprawiedliwiony wyłącznie na podstawie wiary, to znaczy całkowicie niezależnie od dobrych uczynków, które sam spełnia i bez nich.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 15, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Teologia reformowana
Wprowadzenie
Rzym. 7:22-24
22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.
23. Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.
24. Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?
Pytanie w tytule jest zamierzone i na czasie ze względu na zamieszanie w szerszej wspólnocie kościołów Reformowanych. Błąd jest oczywisty w tym, że niektórzy odpowiedzą na pytanie bez zastrzeżeń „tak”, a inni odpowiedzą na pytanie bez zastrzeżeń „nie”.
- „Tak, jesteśmy całkowicie zdeprawowani” – odpowiadają niektórzy; „tak” i kropka!
.
- „Nie, nie jesteśmy całkowicie zdeprawowani” – odpowiadają inni; „nie”, i basta!.
A potem oba obozy wdają się w gorącą debatę, która wkrótce przeradza się w wojnę, jak gdyby przeciwny pogląd zaprzeczał jakiejś fundamentalnej prawdzie Ewangelii. Ci, którzy odpowiadają na nasze pytanie: „Tak, jesteśmy całkowicie zdeprawowani”, są w ten sposób oskarżani o zaprzeczanie uświęceniu i dobrym uczynkom – czyli o antynomizm. Ci, którzy odpowiadają: „Nie, nie jesteśmy całkowicie zdeprawowani”, oskarżani są o Pelagianizm i Arminianizm.
Ta kontrowersja wokół całkowitej deprawacji nie jest wyimaginowana.
Celem tego rozważania jest wykazanie na podstawie Pisma Świętego, szczególnie 6 i 7 Listu do Rzymian oraz wyznań wiary, że obie odpowiedzi na pytanie o całkowitą deprawacje są dobre i obie są błędne. Obie po części mają rację, Jednak obie mylą się, ponieważ nie idą wystarczająco daleko – nie kwalifikują swojego „tak” lub „nie”. Głównym celem artykułu nie jest więc walka, ale pojednanie. Celem jest pokój w Kościele poprzez pokazanie, że obie odpowiedzi, ze swoimi obawami doktrynalnymi, są błędne, ponieważ nie odpowiadają pełnej prawdzie. Jeśli wszyscy to zobaczą, wojna w tej sprawie zakończy się.
Z drugiej strony możliwe jest, że niektórzy celowo trzymają się błędnego poglądu na temat całkowitej deprawacji. W tym przypadku mamy do czynienia z poważnym błędem doktrynalnym wśród Reformowanych, błędem, który negatywnie wpływa na Ewangelię, a także na życie i doświadczenie chrześcijanina.
Zmierzmy się z pytaniem: „Nadal całkowicie zdeprawowany?”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 12, 2024 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Milenijna, nowa baśń
2 Tym. 4:4 I odwrócą uszy od prawdy, a zwrócą się ku baśniom.
O tym, że teologia milenijna jest baśnią, absurdem i komedią dowodzi doskonały tekst obalający tę herezję autorstwa purytanina, Christophera Love. Autor, niczym sprzedawca cudownych eliksirów, „zachwala” walory tysiącletniego królestwa rubasznymi słowy:
„Zwróćcie uwagę na śmiałe i pełne przygód domysły na temat sposobu przyjścia Chrystusa, aby sądzić świat przez próżne i cielesne zepsucie doczesnego Królestwa Chrystusa.”
I rzeczywiście, biorąc pod uwagę ułomność rzekomego tysiącletniego królestwa nie sposób powstrzymać się od śmiechu.
- grzech nie zostaje w nim pokonany
.
- nie wszyscy zostają wskrzeszeni
.
- wrogowie wciąż spiskują przeciw Chrystusowi
.
- wszyscy prorocy milczą o tym dziwacznym królestwie
.
- Chrystus powraca powtórnie dwa razy
.
- a samo królestwo nie zostaje przekazane Ojcu.
Aczkolwiek, pomimo swego teologicznego komizmu, sprawa jest poważna. Herezja jest w rzeczywistości wyrafinowanym narzędziem zawładnięcia umysłami „chrześcijan” przez syjonistów. Poniżej cztery fragmenty Pisma obalające powszechną obecnie, pełną absurdów wiarę neo-ewangelików i pseudo-kalwinistów, którzy odwrócili uszy od prawdy i zwrócili się ku baśniom.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 11, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna
Rozbieżność w latach?
Dzieje 13:17-21
17. Bóg tego ludu izraelskiego wybrał naszych ojców i wywyższył lud, gdy był na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej wyciągniętym ramieniem.
18. Przez około czterdzieści lat znosił ich obyczaje na pustyni.
19. A gdy wytępił siedem narodów w ziemi Kanaan, rozdzielił przez losowanie między nich ich ziemię.
20. A potem przez około czterysta pięćdziesiąt lat dawał im sędziów, aż do proroka Samuela.
21. Później prosili o króla. I na czterdzieści lat dał im Bóg Saula, syna Kisza, męża z pokolenia Beniamina.
Na pierwszy rzut oka 450 lat rządów Sędziów nie wydaje się pasować do chronologii historii po wyjściu z Egiptu podanej w Pierwszej Księdze Królewskiej
1 Król. 6:1 W roku czterysta osiemdziesiątym po wyjściu synów Izraela z ziemi Egiptu, w czwartym roku panowania Salomona nad Izraelem, w miesiącu Ziw, to jest drugim miesiącu, Salomon rozpoczął budować dom PANA.
Uczeni próbowali rozwiązać tę pozorną trudność różnymi sposobami. Najbardziej popularnym sposobem było podążanie za odczytem aleksandryjskim i przeniesienie wyrażenia „około czterystu pięćdziesięciu lat” ze zdania odnoszącego się do czasów Sędziów do poprzedniego zdania dotyczącego czasu exodusu i podboju. Uczeni ci przypisują 450 lat połączonym latom niewoli (400 lat), wędrówki (40 lat) i podboju (10 lat).
Istnieje jednak inny sposób zrozumienia tych 450 lat. I nie ma w tym celu potrzeby poprawiania Textus Receptus ani UBG.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 10, 2024 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści
Żydowskie zdziczenie teologii…
Tyt. 3:9 Unikaj zaś głupich dociekań, rodowodów, sporów i kłótni o prawo; są bowiem nieużyteczne i próżne.
Werset 9 trzeciego rozdziału Listu do Tytusa stwierdza aby stronić od głupich dociekań w kontekście rodowodów i kłótni o Prawo. Rodowody wspomniane w tekście wskazują nam, że czynili to judaizanci. Judaizanci na podstawie Prawa Mojżeszowego tworzyli doktrynę, że tylko Żydzi mogą być zbawieni (Ezdr. 10:1-19; Neh. 13:23-31). Zauważmy, że ci ze zgromadzenia Izraela, którzy nie mogli udowodnić swojego pochodzenia byli z niego wykluczani, a co za tym idzie odcinani od zbawienia. Stąd spory o rodowody dotyczyły nie tyle koligacji rodzinnych sensu stricto ale raczej przynależności do tzw. ludu Bożego
Dalej czytamy o sporach o Prawo. Ci, którzy genetycznie (lub przez naturalizację) należeli do starotestamentowego Izraela byli zobowiązani do przestrzegania całego Prawa (moralne, ceremonialne i państwowe). Prawda ta została powtórzona w obu Testamentach:
Gal. 3:10 Na wszystkich bowiem, którzy są z uczynków prawa, ciąży przekleństwo, bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w wypełnianiu wszystkiego, co jest napisane w Księdze Prawa.
.
5 Mojż. 27:26 Przeklęty, kto nie trwa w wypełnianiu słów tego prawa. A cały lud powie: Amen.
Stąd Judaizanci podnieśli tę kwestie jako sporną. Echo tego sporu doszło do naszych uszu dzięki świadectwu Dziejów Apostolskich, gdy ok. 44 roku I wieku reprezentanci sekty judaizantów zapragnęli nałożyć na chrześcijan pochodzenia pogańskiego ciężar, którego nikt nie mógł udźwignąć:
Dzieje 15:1 A niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: Jeśli nie zostaniecie obrzezani według zwyczaju Mojżesza, nie możecie być zbawieni.
Judaizanci dążyli do naturalizacji pogan tak aby stali się Żydami (włączenie do ksiąg rodowodowych) oraz aby przestrzegali Prawa Mojżeszowego (ceremonie, przepisy prawne i moralność) Spór rozwiązany przez Synod w Jerozolimie poprzez oddalenie niebiblijnego nakazu zachowywania Prawa jako podstawy usprawiedliwienia:
Dzieje 15: 10 Dlaczego więc teraz wystawiacie Boga na próbę, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani nasi ojcowie, ani my nie mogliśmy udźwignąć?
i oficjalne pismo apostolskie potępiające propozycję legalistów poprzez wyrażenie woli Boga najwyższego: Uznał bowiem Duch Święty za słuszne, i my też, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. (Dzieje 15:28). Zagrożenie, przynajmniej czasowo, zostało oddalone a chrześcijanie z pogan na wieść o prostocie Ewangelii uradowali się (Dzieje 15:31).
Wróg prawdy, szatan, nie dał za wygraną. Już w czasie Reformacji koncepcja zbawienia z uczynków prawa powróciła, tyle że w nowej formie, zwanej neonomizmem – żydowskim zdziczeniem teologii.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 9, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Zasługa obnażona przez Rzymian 7
Rzym. 7:18-19
18. Gdyż wiem, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro, bo chęć jest we mnie, ale wykonać tego, co jest dobre, nie potrafię.
19. Nie czynię bowiem dobra, które chcę, ale zło, którego nie chcę, to czynię.
Nauczanie Katechizmu o tym, że nagroda chrześcijanina nie jest zasługą opiera się solidnie na 7 rozdziale Listu do Rzymian. W tym miejscu Apostoł, mówiąc o sobie nie tylko jako o uświęconym dziecku Bożym, ale także niewątpliwie o jednym z najświętszych ludzi, jaki kiedykolwiek żył, woła:
ja jestem cielesny, zaprzedany grzechowi… we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro, bo chęć jest we mnie, ale wykonać tego, co jest dobre, nie potrafię… Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” (Rzym. 7:7-25).
Nie ma tu mowy o chełpliwym powoływaniu się na zasłużone dobre uczynki. Oto lament, że każde dzieło, którego dokonał uświęcony Apostoł Jezusa Chrystusa, było skalane grzechem, niedoskonałe, a zatem w odniesieniu do niedoskonałości nie było „rzeczą dobrą”. Oto śmiertelny cios dla każdej doktryny, która uczy usprawiedliwienia przez wiarę i dobre uczynki samego grzesznego świętego. Uczynki skażone grzechem nie mogą usprawiedliwiać grzeszników.
„Nieszczęsny człowiek” nie jest w stanie stworzyć ani jednego dzieła spełniającego standardy sprawiedliwego Boga.
(więcej…)
