utworzone przez Reformowani | wrz 20, 2024 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Kto napisał Psalm 56?
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Przyjrzyjmy się niektórym informacjom zawartym w nagłówku Psalmu 56, aby odpowiedzieć na dwa ważne pytania. Pierwsze pytanie brzmi: „Kto?” Kim jest ten, który mówi o byciu „w Bogu” w Psalmie jedności? Drugie pytanie brzmi: „Gdzie?” Gdzie był Dawid, kiedy spisał Psalm jedności? Odpowiedzią na pierwsze pytanie jest Dawid, chwalebny typ naszego Pana Jezusa Chrystusa jako króla:
- sprawiedliwy król
,
- cierpiący król
,
- wojowniczy król
,
- wywyższony król.
Chociaż nie był kapłanem, w pewnych momentach Dawid był całkiem kapłański. Na przykład nosił „lniany efod”, gdy arka przymierza została wniesiona do Jerozolimy
2 Sam. 6:14 I Dawid tańczył przed PANEM z całych sił; był przepasany lnianym efodem.
.
1 Kronik 15:27 A Dawid był ubrany w szatę z bisioru, podobnie jak wszyscy Lewici, którzy nieśli arkę, śpiewacy i Kenaniasz, kierujący śpiewem. Dawid miał także na sobie lniany efod.
Jako prorok Dawid był „miłym psalmistą Izraela” pisarzem ponad połowy ze 150 natchnionych Psalmów.
2 Sam. 23:1 Oto ostatnie słowa Dawida. Dawid, syn Jessego, mężczyzna, który został wywyższony, pomazaniec Boga Jakuba i miły psalmista Izraela, powiedział:
Dawid był człowiekiem według serca Bożego i podobnie jak na przykład Noe i Abraham, był jedną z głów przymierza, o których mowa w Starym Testamencie.
1 Sam. 13:14 Lecz teraz twoje królestwo się nie ostoi. PAN wyszukał sobie człowieka według swego serca i PAN ustanowił go wodzem nad swoim ludem, gdyż nie zachowałeś tego, co ci PAN rozkazał.
;
Dzieje 13:22 A kiedy go odrzucił, wzbudził im na króla Dawida, o którym dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który wypełni całą moją wolę.
To właśnie Dawid, niezwykle pobożny człowiek na bardzo wysokim stanowisku w Izraelu, kościele Starego Testamentu, napisał Psalm jedności. Na to wierzący może tylko wykrzyknąć: „Jakże to stosowne! To jest słuszne i właściwe”. Przeglądając historię Starego Testamentu od upadku Adama do proroka Malachiasza, trudno byłoby wybrać lepszego człowieka do zadania napisania o mistycznym zjednoczeniu.
Jeśli ktokolwiek jest przygotowany, nawet w stosunkowo ciemniejszych dniach Starego Testamentu, do mówienia o zjednoczeniu z Bogiem poprzez świadomą aktywność wiary, to musi to być Dawid, ten, który przeszedł tak wiele w swojej pełnej wydarzeń pielgrzymce przez ten świat (1 Kronik 29:15; Psalm 39:12), jak zapisano w jego rozległej zewnętrznej historii (1 Sam. 16–1 Król. 2; 1 Kronik 11-29) i jego szczerych Psalmach, które ujawniają wewnętrzne życie jego duszy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 18, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna
Cios w fundament chrześcijaństwa
2 Tym. 3:15-16
15. I ponieważ od dziecka znasz Pisma święte, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie.
16. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości;
Współczesna, akademicka doktryna natchnienia jest całkowicie bezużyteczna. Kiedy krytycy mówią o natchnionym Słowie Bożym, nie mają na myśli żadnego konkretnego Pisma Świętego, które można wziąć do ręki. A kiedy mówią, że wierzą w natchnienie Biblii, nie potrafią wskazać na fizyczną kopię Pisma Świętego. Czemu jest to tak ważne?
Otóż zatwardziali krytycy tekstu wprawdzie przyznają [1], że autentyczność i autorytet Biblii natchnionej przez Boga to fundament chrześcijaństwa. Bez natchnionej Biblii nie mamy pewnego sposobu poznania prawdy o Chrystusie, o drodze zbawienia, żadnej pewności nieba i wieczności, żadnych słodkich obietnic, żadnego sposobu poznania chrześcijańskiego obowiązku, rozwijania chrześcijańskiego charakteru ani głoszenia chrześcijańskiej Ewangelii.
Albo jest Biblia i jest Chrystus albo
- nie ma Biblii
,
- nie ma Chrystusa
,
- nie ma zbawienia
,
- nie ma chrześcijaństwa
Jednak ci sami ludzie zaprzeczają natchnieniu Pisma:
„Kiedy mówimy, że Biblia jest natchniona, nie mamy na myśli tłumaczeń ani kopii, lecz oryginalne autografy, spisane pod kierownictwem Boga […] natchnienie odnosi się do oryginalnych manuskryptów” [2]
Zatem zgodnie z twardym nauczaniem krytyki tekstu, ponieważ obecnie nie posiadamy natchnionych, oryginalnych autografów, nie posiadamy natchnionej Biblii. Natchniona Biblia nie istnieje, to co pozostało to jedynie kopie i tłumaczenia. I konsekwentnie bez natchnionej Biblii nie posiadamy ani Chrystusa, ani zbawienia ani chrześcijaństwa. Rozumowanie krytyków, choć elokwentne i oparte o fantastyczny wręcz aparat naukowo-językowy, jest w rzeczywistości śmiertelnym ciosem zadanym wierze chrześcijańskiej.
Natchnione przez Dicha Świętego Słowo przeczy herezji wyższej krytyki tekstu
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 17, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Dzieło Ducha i nasze
Tyt. 3:14 A niech i nasi uczą się przodować w dobrych uczynkach, gdzie tego potrzeba, żeby nie byli bezowocni.
Być może bardzo niepokojąca jest kwestia relacji dzieła Ducha do tego, czego się od nas wymaga. Istnieją zło, które pojawiło się zarówno po prawej, jak i lewej stronie w związku z dziełem Ducha. Z jednej strony są błędy antynomianizmu z drugiej strony błędy arminianizmu, synergizmu i pentekostalizmu sugerują współpracę Boga i człowieka w dokonywaniu dzieła zbawienia.
Jak mamy właściwie głosić Słowo Boże, aby dzieci Boże mogły być kierowane we właściwym „chodzeniu w Duchu”?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 16, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Herezja z piekła rodem
Jan 17:9 Ja proszę za nimi. Nie proszę za światem, ale za tymi, których mi dałeś, bo są twoi.
Wielu dzisiaj wierzy i naucza arminiańskiej herezji powszechnego odkupienia.
Synod w Dort (1618-19), najbardziej międzynarodowe zgromadzenie protestantów Reformowanych, oświadcza, że Chrystus odkupił wybranych „i tylko tych”
„Taki był bowiem suwerenny zamysł i najłaskawsza wola i cel Boga Ojca, aby ożywiająca i zbawiająca skuteczność najcenniejszej śmierci swego Syna objęła wszystkich wybranych, aby dając wyłącznie im dar wiary usprawiedliwiającej, przyprowadzić ich pewnie do zbawienia; to znaczy, że wolą Bożą było, aby Chrystus przez krew krzyża, przez którą utwierdził nowe przymierze, skutecznie wykupił z każdego ludu, plemienia, narodu, oraz języka wszystkich tych, i tylko tych, którzy od wieczności zostali wybrani do zbawienia i dani mu przez Boga Ojca;” [1]
Synod jasno odniósł się do tekstu Objawienia, gdzie nie czytamy o Chrystusie odkupujący wszystkie ludy, plemiona, narody i języki, tak jakby Jego śmierć zadośćczyniła za wszystkich ale czytamy o odkupieniu partykularnym: niektórych z (ἐκ ek – spośród) każdego ludu, plemienia, narodu itd.
Obj. 5:9 I śpiewali nową pieśń: Godzien jesteś wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś nas dla Boga przez swoją krew z (ἐκ ek – spośród) każdego plemienia, języka, ludu i narodu.
Dalej Kanony dowodzą, że ci, którzy nauczają, że Chrystus umarł za wszystkich, mówią „z pogardą o śmierci Chrystusa” i „wyprowadzają z piekła herezję pelagianizmu”
„Którzy nauczają: Że Chrystus przez swe zadośćuczynienie nie wyjednał dla nikogo zbawienia,ani wiary, przez którą to zadośćuczynienie Chrystusa ku zbawieniu jest skutecznie nabywane … Tacy bowiem z pogardą oceniają śmierć Chrystusa, w żaden sposób nie uznając najważniejszego owocu czy korzyści zyskiwanej dzięki niej, i ponownie wnoszą z piekła błąd pelagianizmu.” [2]
Westminsterskie Wyznanie Wiary (1647) stwierdza:
„Jego wybrani, uczestnicząc w upadku Adama, zostaną w odpowiednim czasie odkupieni przez Chrystusa i rzeczywiście powołani do wiary w Chrystusie dzięki pracy Ducha Świętego. Zostaną usprawiedliwieni, usynowieni, uświęceni i poprowadzeni ?mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu”. Nikt oprócz wybranych nie zostanie odkupiony, powołany, usprawiedliwiony, usynowiony, uświęcony ani zbawiony.” [3]
Artykuł ten został włączony do Deklaracji Kongregacjonalno-Sabaudzkiej (1658) i do Wyznania Baptystów (1689).
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 12, 2024 | Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Doktrynalna infekcja
Łuk. 17:20-21 20. Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie. 21. I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże bowiem jest wewnątrz was.
Doktryna milenijna i jej różne formy zainfekowały niemal każdą formę religii pseudochrześcijańskiej, a także świat polityki, w szczególności w USA, dzięki czemu kwitnie syjonizm oddający chwałę i cześć genetycznym Żydom – wrogom Chrystusa poprzez uznanie za naród wybrany tych, którzy w Chrystusa nie wierzą. Premillenaryzm – to wiara, że królestwo Boże obejmuje dosłowne tysiącletnie panowanie Chrystusa na ziemi. Po pierwszym powrocie Chrystusa nastąpi bunt i drugi, czy też może lepiej nazwać to powtórny powrót Chrystusa, tym razem na Sąd Ostateczny. Doktryna ta obejmuje dwie znaczące grupy:
1) Klasyczny lub historyczny premilenializm – naucza, że istnieje obecna i przyszła tysiącletnia manifestacja królestwa Bożego. Zatem zgodnie z klasycznym premilenializmem Jezus jest królem teraz i będzie królem w tysiącleciu. Milenijne poglądy klasycznego lub historycznego premilenializmu nie są zazwyczaj tak radykalne lub niepokojące jak poglądy dyspensacjonalizmu.
2) Premilenializm dyspensacjonalistyczny – najbardziej bojowa, wściekła i dziwaczna forma herezji. W tym ujęciu królestwo nie istnieje teraz, kościół nie jest w przymierzu, a cała historia i religia są związane z narodem żydowskim i królestwem Dawida Starego Przymierza. Ta forma premillenaryzmu dzieli historię na siedem „dyspensacji” – każda trwająca tysiąc lat – przy czym ostatnią jest tysiącletnie panowanie Chrystusa na ziemi.
Otóż jest tylko jeden powrót Chrystusa, nie po to aby ustanowić czasowe, płynące dla Żydów mlekiem i miodem państwo z odbudowaną świątynią, gdzie sam Mesjasz jako Arcykapłan miałby podrzynać gardła zwierzętom znosząc przy tym pamiątkę Wieczerzy.
Oto dwa kolejne powody, dla których Chrystus nie będzie osobiście panował na Ziemi przez 1000 dosłownych lat i dla których premilenializm jest czystą herezją.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 11, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
Psalm 56
Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat.
1. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.
2. Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.
3. Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
5. Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.
6. Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.
7. Czy unikną zemsty za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.
8. Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz też moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są spisane w twojej księdze?
9. Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
11. Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
12. Tobie, Boże, śluby złożyłem, dlatego też tobie oddam chwałę.
13. Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.
Ze wszystkich 150 kanonicznych Psalmów, Psalm 56 jest „Psalmem jedności”, Psalmem, który mówi najwięcej o naszym byciu „w Bogu”. Ta znacząca fraza „w Bogu” lub „w Panu” pojawia się w tym stosunkowo krótkim Psalmie nie tylko raz, dwa, trzy lub cztery razy, ale aż pięć razy. W jednym miejscu czytamy „w Panu”, a w pozostałych czterech „w Bogu”. Zarówno w oryginale hebrajskim, jak i w naszym tłumaczeniu, nasza kluczowa fraza znajduje się na samym początku pięciu dźwięcznych osobistych afirmacji:
4. W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność) i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.
.
10. W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.
.
11. Bogu ufam (w Bogu pokładam ufność), nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.
Te pięć odniesień do bycia „w Bogu” lub „w Panu” jest pogrupowanych w dwa skupiska. Jest para w wersecie 4, a trzy odniesienia w wersetach 10 i 11. Te pięć stwierdzeń to w zasadzie tylko dwa, ponieważ dwa stwierdzenia są powtarzane dla podkreślenia z niewielką różnicą: „w Bogu/Panu będę wysławiać Jego słowo” — trzy razy; „w Bogu pokładam ufność” — dwa razy.
Nazywając Psalm 56 „Psalmem zjednoczenia”, jednak
- nie twierdzę na przykład, że Psalm 56 zawiera rozwinięte obrazy o mistycznym zjednoczeniu – nie zawiera.
.
- nie twierdzę, że Psalm 56 daje szczegółowy wykład przyjemności zjednoczenia z Bogiem – nie zawiera.
Etykietuję Psalm 56 jako „Psalm zjednoczenia” ze względu na częstotliwość i nacisk tego kluczowego zwrotu z istotnym przyimkiem „w:” „w Bogu” lub „w Panu”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 10, 2024 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Podstawa rozważania
2 Kor. 1:21-24
21. Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg;
22. Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.
23. A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, że aby was oszczędzić, nie przybyłem dotąd do Koryntu.
24. Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie.
Drugi List do Koryntian niesie ze sobą ważne dla chrześcijan przesłanie o wierze i jej istotnej roli w Kościele. Kościół, osadzony na Chrystusie – fundamencie, jest Bożą budowlą (Hebr. 3:6; 1 Kor. 3:9; Efez. 2:20-21). Ponieważ Chrystus, nasz kamień węgielny jest zbawicielem wybranego Kościoła (i nikogo więcej) jest także jego Głową. Zrozumienie zatem czym jest wiara na której stoi Kościół, a która pochodzi od Chrystusa, należy odnieść do trzech jej aspektów:
1) Wiary rozumianej jako reguła zarządzania
2) Wiary rozumianej jako instrument
3) Wiary rozumianej jako doktryna
Trudność interpretacyjna z jaką będziemy musieli się zmierzyć jest niebezpośredniość twierdzeń apostolskich oraz (pozornym) rozproszeniem tematu. Rozważanie znaczenia frazy „wiarą bowiem stoicie” będzie oparte o implikacje tekstu niż o jego bezpośrednie twierdzenia i usystematyzowane w taki sposób, aby rozpoznając regula fidei zastosować ją w odniesieniu do wszystkich punktów naszego zainteresowania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 6, 2024 | Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Chrystus ustami Apostoła przestrzega swój kościół przez wszystkie wieki: Ewangelia jest prosta zaś zwodziciele pobudzani przez swoje upadłe umysły i błądzące serca będą ją wypaczać. Pokuszenie popadnięcia w fałszywe nauki przyrównane zostało do kuszenia węża, dzięki któremu Ewa zjadła zakazany owoc a przez to zgrzeszyła ponosząc wszelkie tego konsekwencje:
2 Kor. 11:3 Lecz boję się, by czasem, tak jak wąż swoją przebiegłością oszukał Ewę, tak też wasze umysły nie zostały skażone i nie odstąpiły od prostoty, która jest w Chrystusie.
Kult Johna MacArthura jest obecnie największym zagrożeniem dla teologii Reformowanej, ponieważ używa tej samej nomenklatury i nominalnie odnosi się do podstawowych doktryn Reformacji: pięciu doktryn łaski. Jednak kult ten wypacza każdą z powyższych stając się niemal doskonałą imitacją prawdy, co można porównać do relacji złota i tombaku.
Złoto to metal szlachetny o wielkiej wartości. Tombak natomiast jest stopem miedzi z cynkiem, a ponieważ jest ciężki i cechuje się żółtą barwą przypominającą złoto, znalazł szereg interesujących zastosowań. Ponieważ jego wartość jest mała i pozornie przypomina złoto w rękach oszustów tombak stał się narzędziem nieuczciwego zysku.
Złodzieje sprzedają tombak jako złoto, kupują tanio sprzedają drogo, wszystko dzięki powierzchownemu podobieństwu tombaku do złota. Jednakże substancja tombaku nie jest taka jak substancja złota. Odkrycie tego wymaga wszakże głębszej analizy, nie powierzchownej.
Nie inaczej jest z fałszywą teologią. Handlarze słowem (2 Piotra 2:3) zbliżając jej wagę blisko do wagi prawdy nadają kłamstwu połysk i glanc przepiękną retoryką, w rzeczywistości sprzedają kłamstwo jako prawdę naiwniakom, którzy nie umieją rozróżnić swej prawej ręki od lewej (Jon. 4:11). Łechcąc uszy (2 Tym. 4:3) trafiają do szerokiej publiczności i kolokwialnie łupią portfele duchowych frajerów dzięki sprzedaży książek, komentarzy, nagrań, publikacji i innych form (jak choćby czesne w seminariach, tantiemy etc.). Odkrycie kłamstwa wymaga głębokiego sądu, nie pozornego.
Teologia Johna MacArthura przypomina ortodoksję lecz w rzeczywistości jest eklektyczna. To znaczy, że obecne w niej są różne, często przeciwstawne prądy myślowe. Choć, zdawałoby się, pan John MacArthur staje w konfesjonale z etykietą “reformowany”, tak sam o sobie zwykł zresztą mawiać, jest to jednakże metka przymocowana klejem dość wątpliwej jakości.
Głębsza analiza niedenominacyjnego wyznania MacArthura pozwala uważnemu czytelnikowi nie tylko odrzucić tego nauczyciela jako reformowanego ale także poddać zasadnej wątpliwości kwestię głoszonej przez niego ewangelii a co za tym idzie, siłą rzeczy, in ex necessitate, poddać w wątpliwość kwestię osobistego odrodzenia jej wyznawców.
Odwołując się do pierwotnej ilustracji teologia MacArthura to “szczerozłoty” tombak…
Książka obnaża i obala wyznawane i promowane przez MacArthura herezje:
Oraz w szczególności zbudowane na ich kanwie herezje prowadzące na zatracenie:
Do pobrania tutaj.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 4, 2024 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Zgubna droga
Nowina, ale czy dobra?
Gal. 1:6-7 6. Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść od tego, który was powołał ku łasce Chrystusa, do innej ewangelii; 7. Która nie jest inną; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą wypaczyć ewangelię Chrystusa.
Szatan także ma „ewangelię” i jest największym fałszerzem. Jak wiemy, diabeł jest teraz zajęty pracą na tym samym polu, na którym Pan zasiał dobre nasienie. Stara się zapobiec wzrostowi pszenicy przez inną roślinę, kąkol, która z wyglądu bardzo przypomina pszenicę. (Mat. 13:25-40). Jednym słowem, poprzez naśladownictwo zmierza do zneutralizowania słowa Chrystusa.
Zatem tak jak Chrystus ma Ewangelię, tak i szatan ma ewangelię; ta druga jest sprytną podróbką pierwszej. Ewangelia szatana tak bardzo przypomina tę, którą przedstawia, że rzesze niezbawionych dają się przez nią zwieść.
To właśnie do tej ewangelii szatana nawiązuje Apostoł, gdy mówi do Galatów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 3, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Dzieło Ducha Świętego
Izaj. 11:2 I spocznie na nim Duch PANA, Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni PANA.
Omawiając dzieło Ducha, mamy do czynienia ze znacznie większą ilością materiału, niż można odpowiednio przedstawić w tym artykule. Mogę tylko dotknąć niektórych z tych kwestii. Sugerowałbym, że możemy wyróżnić różne obszary, w których widoczne jest działanie Ducha Chrystusowego.
Rozważmy niektóre aspekty działania Ducha
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | wrz 2, 2024 | Teologia biblijna
Problem z teologią
1 Tym. 1:1-2 1. Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa według nakazu Boga, naszego Zbawiciela, i Pana Jezusa Chrystusa, który jest naszą nadzieją; 2. Do Tymoteusza, mego własnego syna w wierze. Łaska, miłosierdzie i pokój od Boga, naszego Ojca, i Chrystusa Jezusa, naszego Pana.
Oto trzecia i zarazem ostatnia odsłona tekstu broniącego prawdy o apostolskim autorstwie obu Listów pastoralnych do Tymoteusza i Tytusa. Nieodrodzeni „uczeni filozofowie” mając za cel ustanowienie autorytetu kobiet jako pastorów w kościele zmuszeni zostali do zakwestionowania Apostoła Pawła jako autora Listów Pasterskich, w których znajdziemy całkowity zakaz sprawowania funkcji starszego brata przez kobiety (por. 1 Tym. 2:11-14; 3:2; 5:17-18; Tyt. 1:5-7) podając przy tym szereg argumentów. Jak do tej pory obalone zostały rzekome dowody strony przeciwnej oparte o problemy, czy też kwestie
- chronologiczne: Listy napisane zostały w czasie czwartej podróży misyjnej mającej miejsce po okresie jaki obejmują Dzieje Apostolskie, stąd brak w nich wzmianki o dziejach uwięzienia Pawła
.
- eklezjologiczne: struktura kościoła instytucjonalnego nie odróżnia się od tej jaka istniała w kościele w I wieku i nie jest bardziej zaawansowana – biskup, startszy i pastor-nauczyciel to jeden i ten sam urząd istniejący wcześniej w Jerozolimie
.
- literackie: jak zostało dowiedzione różnice stylu wynikają z prostego faktu, że każdy List Apostoła pisany był w różnych okresach i sytuacjach życiowych oraz dotyczyły różnych problemów teologiczno-praktycznych kościołów, do któych się zwracał,
Jako chrześcijanie Reformowani wierzymy w natchnienie całego Pisma Świętego (2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:21), stąd uznajemy za prawdę stwierdzenie Pisma o Pawle jako autorze Listów Pastoralnych (1 Tym. 1:2; 2 Tym. 1:1; Tyt. 1:1) wbrew alegacjom krytyków tekstu. W ostatniej części odpowiemy na zarzuty o charakterze teologicznym oraz odniesiemy się do zarzutu o fałszerstwo Listów.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 29, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Zaprzepaszczone zwycięstwo
1 Król. 22:34-38
34. A pewien mężczyzna na ślepo naciągnął łuk i ugodził króla Izraela między spojenia pancerza. A ten powiedział swojemu woźnicy: Zawróć i wywieź mnie z pola bitwy, bo jestem ranny.
35. I bitwa wzmogła się tego dnia. Król stał w rydwanie naprzeciw Syryjczyków i wieczorem umarł, a krew spływała z jego rany na dno rydwanu.
36. O zachodzie słońca w obozie wydano rozkaz: Każdy do swego miasta i każdy do swojej ziemi.
37. Tak więc król umarł i przywieziono go do Samarii, i pogrzebano go w Samarii.
38. A gdy myto rydwan w sadzawce Samarii, psy lizały jego krew, myto także jego zbroję, według słowa PANA, które zapowiedział.
Po opowiedzeniu historii Nabota Pismo Święte powraca do wydarzeń międzynarodowych. Izrael i Syria nie walczyły ze sobą przez trzy lata (1 Król. 22:1). Ben-Hadad wyczerpał zasoby swojego narodu w poprzednich porażkach w bitwie z Izraelem i nie mógł wrócić na pole bitwy. Achab nie wykorzystał swojej przewagi w walce z wrogiem Izraela. Zamiast tego dał Syrii szansę na odzyskanie sił.
1 Król. 20:34 … I odpowiedział: Puszczę cię wolno na podstawie tego przymierza. Tak więc zawarł z nim przymierze i puścił go wolno.
Achab postanawia teraz odzyskać jedno z miast Izraela, Ramot-Gilead.
1 Król. 22:3 Wtedy król Izraela powiedział do swoich sług: Czy wiecie, że Ramot-Gilead należy do nas? A my zwlekamy z odebraniem go z ręki króla Syrii.
Chociaż lokalizacja Ramot-Gilead nie jest pewna, wiele o nim wiadomo. Było to miasto graniczne w ziemi Gada. Znajdowało się na wschód od rzeki Jordan, być może nad rzeką Jabbok (na wschód, południowy wschód od Jeziora Galilejskiego?). Miasto było jednym z sześciu miast schronienia w Izraelu, miejscem, do którego mógł uciec ten, kto przypadkowo zabił sąsiada, przedstawić swoją sprawę i uzyskać ochronę przed członkami rodziny, którzy chcieli pomścić przelaną krew swojego krewnego. Było to kluczowe miejsce, gdy toczyły się bitwy między Izraelem a Syrią.
Achab twierdzi, że miasto „należy do nas”, ale Izrael od jakiegoś czasu nic nie zrobił, aby je odzyskać. Czy Achab miał na myśli, że Syria miała zwrócić Ramot zgodnie z wcześniejszym porozumieniem, czy też miał na myśli, że Ramot należało do Izraela po podboju Kanaanu i teraz musi zostać odzyskane? Cokolwiek myśli Achab, w końcu podejmuje działanie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 28, 2024 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Podstępny duch religijnej niewoli
Rzym. 8:15-16
15. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze!
16. Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Fałszywa doktryna zawsze ustanawia jakieś warunki zbawienia, których spełnienie położone zostało na ramionach grzesznika stąd płynie zasada przeklętej przez Boga łże-ewangelii (Gal. 1:8-9; 3:10) – „dobra nowina” o samozbawieniu w oparciu o dobre uczynki, wymogi kościelne, sakramenty itp. Za dobry przykład fałszywego zrozumienia zbawienia posłużyć może nam heretycka grupa „Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich”, potocznie znani jako Mormoni. Teolodzy tej sekty zbawienie osadzają na fundamencie szeregu warunków rozumianych jako podstawa usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem.
Co ciekawe, i tu warto mocno skupić naszą uwagę, ewangelia definiowana jest u Mormonów jako uniewinnienie na Sądzie Ostatecznym w oparciu o życie zgodne z Bożym prawem, obrzędami i doktrynami. Stąd mormońska ewangelia nie odnosi się do Bożej łaski ale do własnych uczynków grzesznika, które stają się podstawą a zatem i dowodem wybrania do zbawienia:
„Ewangelia w swej pełni obejmuje wszystkie doktryny, zasady, prawa, obrzędy i przymierza niezbędne, abyśmy mogli zostać wywyższeni w królestwie celestialnym. Zbawiciel obiecał, że jeśli wytrwamy do końca, wiernie żyjąc zgodnie z ewangelią, On uniewinnij nas przed Ojcem na Sądzie Ostatecznym” [1]
Mormoni dziś nikogo nie szokują, ponieważ ich wyznanie jest co do istoty tożsame z powszechnymi poglądami rzymskich katolików i niekatolików – ci ostatni udają protestantów a nawet podszywają się pod Reformację.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 26, 2024 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Serce Ewangelii
Jan 1:29 A nazajutrz Jan zobaczył Jezusa przychodzącego do niego i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Dzięki temu tekstowi, Jana 1:29, stajemy przed Ewangelią w jej najprostszym, najczystszym i najpiękniejszym wyrazie. Kiedy tak wiele rzeczy zabiega o naszą uwagę na świecie, w kościele i w naszym życiu osobistym, jak dobrze jest zajrzeć w samo serce Ewangelii i zobaczyć błogosławionego Zbawiciela, z którym Bóg zjednoczył nas wieczną więzią.
Zapoznajmy się na chwilę z kontekstem.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 22, 2024 | Chrześcijańska moralność
Pełzająca agenda
1 Mojż. 1:27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boga go stworzył; stworzył ich mężczyzną i kobietą
1 Kor. 6:9 Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie odziedziczą królestwa Bożego? Nie łudźcie się: ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani mężczyźni współżyjący ze sobą;
Agenda sodomitów, lesbijek oraz innych zboczeńców wyraźnie dominuje w kulturze zachodniej oraz zaczyna swoje dzieło korupcji kultury krajów dotychczas uznawanych za fundamentalistycznie chrześcijańskie. Związki partnerskie między osobami tej samej płci, następnie małżeństwa a w końcu małżeństwa międzygatunkowe, pedofilia, nekrofilia i każde możliwe zwyrodnienie zdaje się niebawem stać się obowiązującym standardem „życia rodzinnego” zdeprawowanego świata. Ponieważ według Pisma Świętego należy dać odpór wszelkiemu złu (Filip. 1:27; 2 Kor. 10:5; Efez. 6:10-12) chcemy przedstawić cztery powody, dla których powinniśmy podtrzymywać tradycyjne rozumienie małżeństwa.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 21, 2024 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Zarys problemu
Jan 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który wychodzi od Ojca, on będzie świadczył o mnie
Celem tego artykułu jest pozytywne przedstawienie pewnych myśli dotyczących dzieła Ducha Świętego w kościele Chrystusa. Jesteśmy świadomi niebezpiecznych inwazji, które zostały dokonane w „głównym nurcie” wyznań przez neopentekostalizm i wzrostu znaczenia grup zielonoświątkowych. Musimy być świadomi tych wydarzeń, ale musimy też musimy z pewnością potępić takie ruchy, gdy wyraźnie postępują one wbrew nauczaniu Pisma Świętego i wprowadzają wielu w błąd.
Jednak prawdą jest również, że musimy być pozytywni. Nie wystarczy po prostu powiedzieć, czego Duch nie robi, ale powinniśmy również jasno przedstawić, czym jest dzieło Ducha.
To jest ta idea, którą teraz rozważamy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 20, 2024 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy
Wstęp
Hebr. 13:8 Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki
Jako wstęp do serii rozważań o unii z Chrystusem zwróćmy uwagę na wybitny i znany fragment Nowego Testamentu, który bardzo prosto, ale pięknie objawia nam naszego Zbawiciela. Fragment, który mamy teraz przed sobą, to Hebrajczyków 13:8. Tekst ten, (podobnie jak fragment Jana 1:29) skupia się na Chrystusie jako niezmiennym bawicielu.
Jezus Chrystus „ten sam!” Jaki uderzający kontrast z nami i wszystkim wokół nas, co nie jest takie samo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 18, 2024 | Egzegezy, Teologia biblijna
Przypomnienie
Mat. 10:20 Bo nie wy mówicie, ale Duch waszego Ojca mówi w was.
W pierwszej części rozważania dokonane zostały niezbędne metafizyczne rozróżnienia niezbędne do omówienia roli ludzkich autorów w procesie przekazywania Pisma Świętego przez Ducha Świętego. Zgodnie z biblijnym nauczaniem, według którego każde Słowo Pisma pochodzi z Bożego tchnienia (θεόπνευστος theopneustos, por. 2 Tym. 3:16). Boży mężowie przemawiali będąc prowadzeni przez Ducha (2 Piotra 1:21) i to cudowne prowadzenie należy rozumieć jako bezpośrednie dyktando Ducha Świętego.
W ten sposób obalony został organiczny pogląd na natchnienie, składający się z trzech komponentów: Boga, ludzkiej osobowości i rozwoju historycznego a obroniona koncepcja bezpośredniego przekazu Ducha (causa efficiens) gdzie ludzcy autorzy uznani są za sekretarzy Ducha Świętego (causa instrumentalis). Na potwierdzenie tezy przytoczone zostały rozmaite teksty Pisma, z których warto przypomnieć kilka najbardziej znamiennych, zawierających informacje o bezpośrednim dyktandzie:
Przysłów 30:6 Nie dodawaj nic do jego słów, aby cię nie strofował i abyś nie okazał się kłamcą|
.
2 Mojż. 4:12 Teraz więc idź, a ja będę przy twoich ustach i pouczę cię, co masz mówić.
.
2 Mojż. 34:27 Potem PAN powiedział do Mojżesza: Zapisz sobie te słowa, bo według tych słów ustanowiłem przymierze z tobą i Izraelem.
.
Jer. 1:9 Wtedy PAN wyciągnął swoją rękę i dotknął moich ust. I powiedział do mnie PAN: Oto wkładam moje słowa do twoich ust.
Inspiracja Ducha Świętego okazuje się być dosłowna. Żaden z sekretarzy Ducha nie dodał nic od siebie, nie zmanipulował przekazu czy to przy pomocy swojej osobowości czy też historycznych okoliczności, w jakich się znajdował. Duch Święty będący siłą sprawczą po prostu przemawiał przez osoby natchnione używając ich jako narzędzi:
Mat. 10:20 Bo nie wy mówicie, ale Duch waszego Ojca mówi w was.
Z tym poglądem na natchnienie zgadzali się Reformatorzy: Jan Kalwin (1509 – 1564), Petrus van Mastricht (1630 – 1706), Leonard van Rijssen (1636 – 1700), Matthew Henry (1662 – 1714) i inni. Pogląd ten reprezentuje tradycję Reformowaną na przestrzeni wieków, tradycję opartą o doskonałe świadectwo Pisma Świętego, w którym fraza „tak mówi Pan” (a nie człowiek, czy historia) została użyta aż 815 razy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sie 15, 2024 | Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm
Papież, przeklęty uzurpator
Efez. 1:21-23
21. [Chrystus jest] Wysoko ponad wszelką zwierzchnością i władzą, mocą, panowaniem i ponad wszelkim imieniem wypowiadanym nie tylko w tym świecie, ale i w przyszłym.
22. I [Bóg] wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;
23. Który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.
Kluczem do zrozumienia politycznych pretensji kościoła rzymskiego jest jego rozumienie siebie jako jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła, na którego czele stoi papież, który jest nie tylko „następcą Piotra, księcia Apostołów” i „Najwyższym Papieżem Kościoła Powszechnego”, ale także „Namiestnikiem Chrystusa” i „Ojcem Świętym”.
Czy Trójjedyny Bóg nie jest absolutnym władcą wszechświata?
Dan. 4:35 Wszyscy mieszkańcy ziemi są uważani za nic. Według swojej woli postępuje z wojskiem niebieskim i z mieszkańcami ziemi, a nie ma nikogo, kto by wstrzymał jego rękę lub powiedział mu: Co czynisz?
.
Psalm 59:13 Wytrać ich w gniewie, wytrać, by już ich nie było. Niech poznają, że Bóg panuje w Jakubie i po krańce ziemi. Sela.
.
Psalm 115:3 A nasz Bóg jest w niebie, czyni wszystko, co zechce.
.
Psalm 135:6 Wszystko, co PAN chce, to czyni na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich głębinach.
Czyż Chrystus nie został obdarzony wszelką władzą w niebie i na ziemi jako Król królów i Pan panów?
Izaj. 52:13 Oto się szczęśliwie powiedzie memu słudze. Będzie on wywyższony, wyniesiony i wielce uwielbiony.
.
Mat. 28:18 Wtedy Jezus podszedł i powiedział do nich: Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.
.
Filip. 2:9 Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię;
.
Obj. 19:16 A na szacie i na biodrze ma wypisane imię: Król królów i Pan panów.
Dlatego papież uzurpując sobie tron zastępcy Chrystusa na ziemi, jako rzekomy najwyższy przedstawiciel Boga Wszechmogącego i Jezusa Chrystusa sprawuje tę boską władzę – „pełnię władzy papieskiej”. Stąd Leon XIII w swojej encyklice z 1894 r. pt. Zjednoczenie chrześcijaństwa (i odnosząc się do siebie, używając pontyfikalnego słowa „My” pisanego wielką literą) stwierdził:
„My […] zajmujemy na tej ziemi miejsce Boga Wszechmogącego”.
Cóż za potworne bluźnierstwo.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 19, 2024 | Eklezjologia: nauka o kościele
Pedokomunia: obalenie herezji jest książką, w której obalony zostaje argument za dopuszczaniem do Wieczerzy Pańskiej osób w wieku wykluczającym zdolność rozeznawania.
Pedokomunia, praktykowana przez odstępczy kościół wschodni oraz przez niektórych biskupów łacińskich, nigdy nie znalazła uznania czy akceptacji w Kościołach Reformowanych, w czasie gdy Duch Święty dokonywał odnowy na wielką skalę. Pedokomunia bowiem zaprzecza zbawieniu tylko z łaski i tylko przez wiarę.
Reformatorzy nie uznawali obowiązku uczestnictwa w Wieczerzy Pańskiej nakładanego na osoby pozbawione zdolności rozeznawania, niemalże od wieku niemowlęcego, ponieważ był to skryty atak na doktrynę Sola Fide. Nie można pogodzić sprzecznych koncepcji: warunkowego zbawienia gdzie, jak nauczają pedokomuniści, jednym z warunków jest właśnie konieczność przystąpienia do obu sakramentów – chrztu i Wieczerzy z wyznaniem o niezasłużonym i bezwarunkowym zbawieniem grzesznika poprzez przypisanie mu sprawiedliwości Chrystusa, podczas gdy Chrystus cierpiał w miejsce tegoż grzesznika, ponosząc karę na krzyżu nie za swoje, lecz za przypisane grzechy tejże osoby, oba dzieła przywłaszczane przez świadomość grzesznika przez wiarę.
Jest albo pedokomunia z jej warunkami, albo doktryna Sola Fide. Zbawienie jest albo z łaski przez wiarę albo z wypełnienia koniecznych warunków, tutaj uczynku przystąpienia do Wieczerzy. Dychotomia ta została określona przez Ducha w słowach przestrogi:
Rzym. 11:6 A jeśli przez łaskę, to już nie z uczynków, inaczej łaska już nie byłaby łaską. Jeśli zaś z uczynków, to już nie jest łaska, inaczej uczynek już nie byłby uczynkiem.
Parafrazując werset 7 dochodzimy do wniosku, że czego pedokomuniści szukają, tego nie osiągają, ale zostali pogrążeni w zatwardziałości herezji nieakceptowanej nawet przez rzymski katolicyzm – wielki Babilon, matkę duchowych nierządnic i wszelkich obrzydliwości ziemi (Obj. 17:5)
Mamy jednak nadzieję, że po przeczytaniu niniejszej książki, wybrani upamiętają się i porzucą herezję warunkowego zbawienia oraz kościoły głoszące ową gangrenę. Wierzymy w to, ponieważ dla Boga nie ma rzeczy niemożliych.
Kto bowiem je i pije niegodnie, sąd własny je i pije, nie rozróżniając ciała Pańskiego.
Do pobrania tutaj
(więcej…)
