Kalwin a unia z Chrystusem, część 8 – podsumowanie

utworzone przez | cze 2, 2025 | Egzegezy, Teologia reformowana

Wyznanie Apostolskie

Wierzę… w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny; umęczon pod Ponckim Piłatem, urzyżowan, umarł i pogrzebion; zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego; stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. 

Wypada teraz przedstawić bogaty teologicznie, bardzo wymowny, często używany, dobrze znany i bardzo lubiany cytat Kalwina na temat błogosławieństw, które otrzymujemy w zjednoczeniu z Chrystusem. W tych pięciu zdaniach jest aż 19 zdań, które zaczynają się od „jeśli szukamy” lub „jeśli”:

Jeśli szukamy zbawienia, to samo imię Jezusa uczy nas, że jest ono „z Niego” [1 Kor. 1:30]. Jeśli szukamy innych darów Ducha, znajdziemy je w Jego namaszczeniu. Jeśli szukamy siły, to leży ona w Jego panowaniu; jeśli czystości, to w Jego poczęciu; jeśli łagodności, to pojawia się ona w Jego narodzeniu. Albowiem przez swoje narodzenie stał się do nas podobny pod każdym względem [Hebr. 2:17], aby mógł nauczyć się odczuwać nasz ból [por. Hebr. 5:2].
.
Jeśli szukamy odkupienia, leży ono w Jego męce; jeśli uniewinnienia, to w Jego potępieniu;  jeśli odpuszczenia przekleństwa, to w Jego krzyżu [Gal. 3:13];  jeśli zadośćuczynieniu, to w Jego ofierze;  jeśli oczyszczenia, to w Jego krwi;
.
jeśli pojednania, to w Jego zstąpieniu do piekła; jeśli umartwienia ciała, to w Jego grobie; jeśli nowości życia, to w Jego zmartwychwstaniu;  jeśli nieśmiertelności, to w tym samym; jeśli odziedziczenia Królestwa Niebieskiego, w Jego wejściu do nieba;
.
jeśli ochrony, jeśli bezpieczeństwa,  jeśli obfitego zaopatrzenia we wszelkie błogosławieństwa, w Jego Królestwie; jeśli niezakłóconego oczekiwania sądu, w mocy danej mu do sądzenia. [169]

Poznajmy Biblijny argument Kalwina

1 Kor. 1:30 Lecz wy z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem;
.
Hebr. 2:17 Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu.
.
Hebr. 5:2 Który może współczuć nieświadomym i błądzącym, gdyż sam podlega słabościom.
.
Gal. 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie);

Jednakże mniej znanym faktem jest to, że Kalwin odnosi tutaj do potrzeb wierzących chrystologiczną część Wyznania Apostolskiego.[170]

Dowód

Po pierwsze, wynika to z kontekstu w Instytutach 2.16, w którym Kalwin omawia centralne lub środkowe artykuły Symbolu Apostolskiego.[171] Po drugie, zwróćmy uwagę na nagłówek ostatniej części: „Tylko Chrystus we wszystkich klauzulach Wyznania” (Instytuty 2.16.19). Po trzecie i ostatecznie, zwróćmy uwagę na jej treść.

Chrystologiczna część Wyznania Apostolskiego zaczyna się od imion naszego Odkupiciela:

„Wierzę w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jednorodzonego, Pana naszego”.

Zwróćmy uwagę na trzy z tych imion, gdy powrócimy do słynnego cytatu Kalwina:

„Jeśli szukamy zbawienia, samo imię Jezusa uczy nas, że jest ono „od Niego” [1 Kor. 1:30] [„Jezus” = zbawienie Jahwe]. Jeśli szukamy innych darów Ducha, znajdziemy je w Jego namaszczeniu [„Chrystus” = Namaszczony]. Jeśli szukamy siły, to leży ona w Jego panowaniu [„Pan” = Ten, który sprawuje panowanie] …[172]

Następna część Symbolum Apostolicum traktuje o stanie upokorzenia naszego Zbawiciela:

„począł się z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł”.

… jeśli czystość, w Jego poczęciu [„poczęty przez Ducha Świętego”]; jeśli łagodnośćci, objawia się w Jego narodzeniu. Albowiem przez swoje narodzenie stał się do nas podobny pod każdym względem [Hebr. 2:17], aby mógł nauczyć się odczuwać nasz ból [por. Hebr. 5:2] [„narodzony z Maryi Dziewicy”]. Jeśli szukamy odkupienia, leży ono w Jego męce [„cierpiał”]; jeśli uniewinnienia, w Jego potępieniu [„pod Poncjuszem Piłatem”]; jeśli odpuszczenia przekleństwa, w Jego krzyżu [Gal. 3:13]; jeśli zadośćuczynienia, w Jego ofierze; jeśli oczyszczenia, w Jego krwi [„został ukrzyżowany”]; jeśli pojednania, w Jego zstąpieniu do piekła [„zstąpił do piekła”]; jeśli umartwienia ciała, w Jego grobie [„umarł i został pochowany”] …[173]

Następne kilka klauzul Wyznania Apostolskiego przedstawia cztery elementy stanu wywyższenia naszego Pana:

„trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego; stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”.

… jeśli nowości życia, w Jego zmartwychwstaniu; jeśli nieśmiertelności, w tym samym [„trzeciego dnia zmartwychwstał”]; jeśli dziedzictwo Królestwa Niebieskiego, w Jego wejściu do nieba [„wstąpił do nieba”]; jeśli ochrony, jeśli bezpieczeństwa, jeśli obfitego zaopatrzenia we wszelkie błogosławieństwa, w Jego Królestwie [„i siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego” jako król]; jeśli nieskrępowanego oczekiwania sądu, w mocy danej Mu do sądzenia [„stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”].

Argumentacja

Dzieje 4:12 I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.

Teraz zauważmy, jak Kalwin formułuje swój potężny i piękny argument „jeśli szukamy” za pomocą pozytywów i negatywów, przechodząc od oznajmujących do rozkazujących. Oto dwa zdania poprzedzające jego słynny cytat:

  • Pozytywne: „Widzimy, że całe nasze zbawienie i wszystkie jego części są zawarte w Chrystusie [Dzieje 4:12]”.
    .
  • Negatywne: „Dlatego powinniśmy uważać, aby nie czerpać najmniejszej jego części z niczego innego”.

To zdanie następuje po 19 klauzulach „jeśli szukacie” lub „jeśli”:

„Krótko mówiąc, skoro obfituje w niego bogactwo wszelkiego rodzaju dobra, [pozytywnie] pijmy do syta z tego źródła, a [negatywnie] z żadnego innego”. [174]

Innymi słowy, w tej części swojego opus magnum, Jan Kalwin uczy kościół, aby rozumiał Wyznanie Apostolskie w świetle unio cum Christo. Biblijna prawda, że ​​Chrystus stał się naszym, zapewnia nam okulary, aby właściwie odczytać Symbolum Apostolicum.
,

Stałość w Chrystusie.

Efez. 4:14 Abyśmy już nie byli dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu.

Kalwin nie tylko mistrzowsko relacjonuje odkupienie dokonane przez Chrystusa i odkupienie zastosowane w Chrystusie, ale także wszechogarniającą pełnię i całkowitą wystarczalność naszego Zbawiciela. Co więcej, Kalwin rozumie, że zjednoczenie z Chrystusem jest niezbędne do zachowania biblijnej i Reformowanej prawdy o samym Chrystusie. Innymi słowy (po łacinie), solus Christus może być zachowane tylko przez pokrewną prawdę w Christo solo.

To również jest wspaniałą pochwałą Chrystusa, że ​​nie możemy być zjednoczeni z Bogiem inaczej niż przez Niego. Po pierwsze, rozważmy, że nasze szczęście polega na naszym przylgnięciu do Boga, a z drugiej strony, nie ma nic bardziej nieszczęśliwego niż bycie od Niego odłączonym. Oświadcza on zatem, że jesteśmy błogosławieni tylko przez Chrystusa, ponieważ jest on więzią naszego związku z Bogiem, a z drugiej strony, że poza Nim jesteśmy najbardziej nieszczęśliwi, ponieważ jesteśmy odcięci od Boga.
.
Miejmy jednak na uwadze, że to, co przypisuje Chrystusowi, należy szczególnie do Niego, że żadna część tej chwały nie może być przeniesiona na nikogo innego. Dlatego musimy rozważyć kontrasty tych rzeczy, aby je zrozumieć — że jeśli jest to prerogatywa Chrystusa, nie należy do innych. [175]

Radykalna wyłączność zbawienia przez i w samym Chrystusie jest całkowitym obnażeniem i dzwonem pogrzebowym wszelkich form teologii skoncentrowanej na człowieku, rzymskiego katolicyzmu, sprawiedliwości z uczynków, religii samopomocy i moralizmu. Tak więc Kalwin kończy Instytuty 2.16.19 tym wyjaśnieniem i ostrzeżeniem:

Niektórzy ludzie, niezadowoleni z niego [tj. samego Chrystusa], są unoszeni tu i tam z jednej nadziei do drugiej; nawet jeśli zajmują się głównie nim, to jednak zbaczają z właściwej drogi, kierując część swojego myślenia w innym kierunku. Jednak taka nieufność nie może wkraść się tam, gdzie ludzie raz na zawsze prawdziwie poznali obfitość jego błogosławieństw.

Niezgłębione głębie

Rzym. 11:33 O głębokości bogactwa zarówno mądrości, jak i poznania Boga! Jak niezbadane są jego wyroki i niedocieczone jego drogi!

Czy istnieje jakiś ważny temat doktrynalny, którego nie dotyka jedność z Chrystusem lub który można właściwie zrozumieć poza unio cum Christo? Rzeczywiście, ten rozdział sam w sobie jest swego rodzaju mini-teologią Jana Kalwina, ułożoną pod tematem zjednoczenia z Chrystusem, zaczerpniętą z jego pism egzegetycznych, doktrynalnych, konfesyjnych, polemicznych i pasterskich.[176]

W naszym studium wybitnego Reformatora omówiliśmy wiele kwestii zjednoczenia z Chrystusem,

  • czym jest i czym nie jest zjednoczenie,
  • jego agent (Duch)
  • i jego środek (wiara).

Widzieliśmy, kogo zjednoczenie łączy, ponieważ my (antropologia) jesteśmy związani z Panem Jezusem (chrystologia), a zatem z Trójcą (teologia).

Rozważaliśmy korzyści i błogosławieństwa mistycznego zjednoczenia w sferze zbawienia (soteriologia), kościoła (eklezjologia) i rzeczy ostatecznych (eschatologia).

Oprócz tych sześciu miejsc teologii, rozważaliśmy nawet zjednoczenie i Wyznanie Apostolskie.

Zgodnie z Pismem Świętym Kalwin używa doktryny zjednoczenia z Chrystusem, aby zjednoczyć Trójjedynego Boga i dychotomicznego człowieka, Kościół i sakramenty, wielorakie elementy zbawienia w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, zarówno w czasie, jak i wieczności. Otrzymujemy wszystkie duchowe błogosławieństwa i korzyści, w tym usprawiedliwienie i uświęcenie, tylko w Jezusie.

Być w Chrystusie to

  • być w Bogu, w Duchu, w stanie zbawienia,
  • w kościele,
  • w niebie po śmierci
  • i w nowym stworzeniu po powrocie Pana
  • w rodzinie Bożej
  • w przymierzu łask
  • i w królestwie niebieskim
  • być w stanie łaski
  • i zmierzać do stanu chwały.

Można dokonać rozróżnienia, że ​​nasze odkupienie zostało dokonane przez skończone dzieło Chrystusa na ziemi dla nas, podczas gdy nasze odkupienie jest stosowane poprzez Jego trwające dzieło w nas. Nawet wtedy byliśmy „w Chrystusie”, kiedy nabył nasze odkupienie. Oczywiste jest, że zarówno osiągnięcie, jak i zastosowanie odkupienia są niemożliwe bez unio cum Christo. M

ożna nawet zidentyfikować specjalne „etapy” w naszym zjednoczeniu z Chrystusem:

  • przed założeniem świata (wybranie),
  • na krzyżu (zadośćuczynienie),
  • od naszego odrodzenia (soteriologia),
  • po naszą śmierć fizyczną (stan pośredni)
  • oraz w nowych niebiosach i nowej ziemi (stan wieczny).
    .

Wnioski końcowe

Efez. 5:32 Tajemnica to wielka, lecz ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i kościoła.

Niestety, zaledwie dotknęliśmy czubka góry lodowej, ponieważ można by powiedzieć znacznie więcej na temat nauki Kalwina, że ​​„Chrystus stał się naszym”, a sama błogosławiona rzeczywistość jest o wiele większa, niż Kalwin lub my moglibyśmy kiedykolwiek powiedzieć. To sprowadza nas z powrotem do punktów poruszonych na pierwszych stronach tego rozdziału.

Dwa z przymiotników użytych przez Kalwina do opisania naszego zjednoczenia z Chrystusem to „tajemnicze” i „niezrozumiałe”. Jednym ze słynnych zwrotów używanych w tradycji chrześcijańskiej i przez Reformatora genewskiego jest „mistyczny związek”. Kończymy zatem, cytując fragmenty komentarza Kalwina na temat „wielkiej tajemnicy” zjednoczenia „Chrystusa z Kościołem” w Liście do Efezjan 5:32.

Po pierwsze nasz teolog mówi o różnych postawach wobec niej czterech różnych stron. Zaczyna od Apostoła do pogan, bo nawet Paweł wyraża

„swoje zdumienie duchową jednością między Chrystusem a kościołem… [ponieważ] żaden język nie może w pełni wyjaśnić, co ona oznacza”. [177]

Po drugie, Kalwin odnosi się do cielesnego nastawienia niewierzących:

Nie ma sensu, aby ludzie martwili się, aby zrozumieć, poprzez osąd ciała, sposób i charakter tej jedności; ponieważ tutaj działa nieskończona moc Ducha Bożego. Ci, którzy odmawiają przyznania się do czegokolwiek w tym temacie poza tym, co mogą osiągnąć ich własne możliwości, postępują niezwykle głupio.

Po trzecie, czytamy o szacunku i bojaźni Kalwina wobec unio cum Christo:

Jeśli chodzi o mnie, jestem przytłoczony głębią tej tajemnicy i nie wstydzę się dołączyć do Pawła w przyznaniu się jednocześnie do mojej ignorancji i podziwu. O ileż bardziej satysfakcjonujące byłoby to niż podążanie za moim cielesnym osądem, niedoceniając tego, co Paweł określa jako głęboką tajemnicę!

Po czwarte, Kalwin zwraca się ku temu, co powinno być orientacją i podejściem wszystkich wierzących do tych niezgłębionych głębin:

Sam rozum uczy, jak powinniśmy postępować w takich sprawach; ponieważ wszystko, co nadprzyrodzone, wyraźnie wykracza poza nasze własne pojmowanie. Starajmy się zatem bardziej poczuć Chrystusa żyjącego w nas, niż odkrywać naturę tego obcowania. [178]

To również jest kluczowe w cieszeniu się wielkim cudem, że Chrystus stał się naszym!

Na podstawie, źródło

Przypisy

[169] Jan Kalwin, Instytuty 2.16.19
[170] Por. Fred Sanders, „Nasze całe zbawienie i wszystkie jego części: Kalwin o zjednoczeniu z Chrystusem”, źródło
[171] Por. Kalwin: „Postępowałem zgodnie z porządkiem Apostolskiego Wyznania Wiary, ponieważ podsumowuje ono w kilku słowach główne punkty naszego odkupienia, a zatem może służyć nam jako tablica, na której wyraźnie i punkt po punkcie widzimy rzeczy w Chrystusie, na które powinniśmy zwrócić uwagę” (Instytuty 2.16.18).
[172] Kalwin nie wprowadza tutaj zwrotu „jego jednorodzony Syn”. W innym miejscu Kalwin naucza, że ​​zostaliśmy uczynieni odrodzonymi i przybranymi synami Boga, poprzez i w naturalnym i wiecznym, jednorodzonym Synu Bożym, przez Jego wcielenie i łaskę (np. Instytuty 2.14.5-7; por. Katechizm Heidelberski, pytanie i odpowiedź 33).
[173] Warto zauważyć, że Kalwin odwrócił kolejność w Wyznaniu Apostolskim, w którym słowa „umarł i został pochowany” poprzedzają słowa „zstąpił do piekieł”.
[174] Jan Kalwin, Instytuty 2.16.19
[175] Jan Kalwin, Komentarz do Kol. 1:20
[176] Niniejszy artykuł nie rości sobie prawa do kompletności i nie podejmuje próby omówienia bardziej praktycznych tematów, takich jak mistyczne zjednoczenie i cierpienia wierzącego (np. Instytuty 3.8.1) oraz modlitwy (np. Instytuty 3.20.19-21).
[177] W innym miejscu, odnosząc się do nauki z Listu do Efezjan 5:32 na temat „wspólnoty wierzących z ciałem i krwią Pana”, Kalwin stwierdza, że ​​„Apostoł stwierdza, że ​​jest ona tak wielka, że ​​woli się nad nią dziwić, niż ją wyjaśniać” (Instytuty 4.17.9).
[178] Jan Kalwin, Komentarz do Efez. 5:32

Zobacz w temacie

Print Friendly, PDF & Email