Z cnotami miłości, łaski i miłosierdzia blisko spokrewniony jest atrybut cierpliwości. W rzeczywistości można to postrzegać jako aspekt lub działanie tych cnót.
W Nowym Testamencie mamy wyrażenia odnoszące się do idei cierpliwości:
Rzym. 10:20-21 20. A Izajasz śmiało mówi: Zostałem znaleziony przez tych, którzy mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o mnie nie pytali. 21. Lecz do Izraela mówi: Cały dzień wyciągałem moje ręce do ludu opornego i sprzeciwiającego się.
Izaj. 65:1-2 1. Objawiłem się tym, którzy o mnie nie pytali, zostałem znaleziony przez tych, którzy mnie nie szukali. Do narodu, który się nie nazywał moim imieniem, mówiłem: Oto jestem, oto jestem. 2. Cały dzień wyciągałem swoje ręce do ludu buntowniczego, który kroczy drogą niedobrą, za własnymi myślami;
Każdy z nas „rodzi się Arminianinem” czyli człowiekiem martwym duchowo (Psalm 14:2-3; 53:2-3; Rzym. 3:11-12; Tyt. 3:3), pozbawionym Ducha Świętego (1 Kor. 2:14; Judy 1:19; Jakuba 3:15) i zrozumienia tak Bożej istoty jak i Jego planu zbawienia (Psalmy 33:11; Izaj. 14:24; 14:27; 46:9-10). Ale też z drugiej strony wszyscy czcimy swego rodzaju „sacrum”, nienaruszalny aksjomat i podstawę naszej ludzkiej egzystencji, którą jest przekonanie o posiadaniu wolnej woli.
To nienegocjowalne, wewnętrzne przeświadczenie w czasie czytania Pisma Świętego wprowadza w błąd (Izaj. 29:10-12; Mat. 13:11; Dzieje 13:27; 2 Kor. 3:14-16), ponieważ wszystkie fragmenty świadczące o ludzkiej niezdolności „przyjęcia lub odrzucenie zbawienia” prowadzą nieodrodzonych do odwrotnej konkluzji (Psalm 56:5; Jer. 23:36; Filip. 3:19; 2 Piotra 3:16). Człowiek nie jest w stanie zaakceptować Bożej perspektywy zbawienia i niczym Adam i Ewa „zakrywa swą nagość liśćmi wolnej woli.”
Analizując tekst Pawłą i Izajasza Arminianie powiedzą, że Bóg wyciąga ręce do wszystkich ludzi i każdemu daje szanse na zbawienie, zaś od człowieka zależy, czy rzuci się w ramiona Boga i da się zbawić.
Nic bardziej mylnego
1 Sam. 10:1-6
.
1. Potem wziął Samuel dzbanek z olejkiem i wylał na jego głowę, pocałował go i rzekł: Namaścił cię Pan na księcia nad swoim dziedzictwem.2. Gdy dziś odejdziesz ode mnie, spotkasz dwóch mężów u grobu Racheli na granicy Beniamina, w Selsach, którzy ci powiedzą: Znalazły się oślice, których poszedłeś szukać. A oto ojciec twój zaniechał już sprawy z oślicami, a jest zatroskany o was i mówi: Co mam czynić w sprawie mego syna?
3. A gdy ruszysz stamtąd dalej i dojdziesz do dębu Tabor, spotkają się tam z tobą trzej mężowie, podążający do Boga w Betel. Jeden nieść będzie troje koźląt, drugi nieść będzie trzy bochenki chleba, a trzeci nieść będzie łagiew wina.
4.Oni pozdrowią cię życzeniem pokoju i dadzą ci dwa chleby. Przyjmij je z ich ręki.
5. Następnie dojdziesz do Gibei Bożej, gdzie jest załoga filistyńska. A gdy tam wejdziesz do miasta, natkniesz się na gromadę proroków, schodzących ze wzgórza; a przed nimi będą grający na harfie, bębnie, piszczałce i lutni. Oni zaś będą w zachwyceniu.
6. I zstąpi na ciebie Duch Pana, i wespół z nimi ogarnie cię zachwycenie, i przemienisz się w innego człowieka.
Król Saul jest historycznie pierwszym królem Izraela, po tym jak został wybrany przez Boga i namaszczony przez Proroka Samuela. Już sama postać Samuela jest bardzo znacząca i uznawana za Proroka nie tylko w Judaizmie i Chrześcijaństwie, ale również w Islamie. [1]
Samuel był wyjątkowy w pozytywny sposób. Nie był królem, ale jego zakres władzy obejmował poziom króla. Jednak Samuel w przeciwienstwie do wiekszosci królów był wierny Bogu. Ten fakt można w dość prosty sposób wykorzystać do zmanipulowania słuchacza co do Króla Saula;
Skoro dobry Bóg wykorzystał dobrego proroka, aby Saula wybrać na króla, to jest to z pewnością dobry wybór.
W takim ciągu myślenia Saul jest postrzegany jako ktoś dobry na podstawie cech przypisanych samemu Bogu oraz działającemu w Jego imieniu Samuelowi.
1 Kor. 12:3 Dlatego oznajmiam wam, że nikt, kto mówi przez Ducha Bożego, nie powie, że Jezus jest przeklęty. Nikt też nie może powiedzieć, że Jezus jest Panem, jak tylko przez Ducha Świętego.
Naturalny stan każdego człowieka to wynikająca z grzechu duchowa śmierć (1 Mojż. 2:16-17; Hiob 14:4; Efez. 2:1; 5; Kol. 2:13). Z tego powodu człowiek naturalny nie przedstawia dla Boga żadnej wartości (1 Mojż. 6:5; Psalm 39:5; 143:24; Izaj. 64:6; Rzym. 3:10-18; 8:9)
Na przestrzeni wieków ludzkość, poszukując drogi pojednania z bóstwem, stworzyła rozliczne religie – różne drogi zbawienia, uwolnienia śmiertelnika od przesądzonego i złego zarazem losu (Dzieje 17:29-30). Wielu wymyślonych panów i wielu stworzonych przez człowieka bogów (1 Kor. 8:5), choć na różne sposoby, głosiło i wciąż głosi tą samą wiarę: człowiek, aby mógł osiągnąć lepszy byt pośmiertny, musi dokonać jakiegoś wysiłku. Nie taki jest Boży plan zbawienia.
Zanim przejdziemy do egzegezy tekstu Koryntian zapoznamy się z planem zbawienia proponowanym przez fałszywa religię.
Walka o prawdę Ewangelii nie ma końca a trup ściele się gęsto. Historycznie rzecz ujmując Kościół Anglikański początkowo proklamował teologię Reformowaną, aby po czasie ustąpić miejsca zdobywającemu coraz większą popularność nauczaniu opartemu o herezję Jakuba Arminiusza.
Na konferencji króla Jakuba I i kilku prałatów w Hampton Court z przywódcami purytanów (styczeń 1604) dr Reynolds stając w obornie Ewangelii zwrócił się z prośbą, aby
„dziewięć ortodoksyjnych twierdzeń zawartych w Lambeth można było włączyć do Księgi Artykułów”.
Ale Artykuły z Lambeth nigdy nie zostały formalnie dodane do 39 Artykułów Kościoła Anglii (1563). Zostały jednak zaakceptowane przez Konwokację Dublińską w 1615 r. I dodane do Artykułów Irlandzkich (1615), które, jak się uważa, były w dużej mierze dziełem Jamesa Usshera, który miał zostać arcybiskupem Armagh i prymasem całej Irlandii (1625- 1656). W Kościele Irlandii Artykuły z Lambeth uzyskały na jakiś czas pół-symboliczny autorytet. Mówi się, że zostały one wystawione na Synodzie w Dordt (1618-1619) przez posłów angielskich, jako orzeczenie Kościoła Anglii w sprawie kontrowersji Arminiusza.
Niestety, dzisiaj większość kościołów anglikańskich na całym świecie popadło w herezję wolnej woli Arminianizmu i jeszcze gorsze nauczania, zaś ortodoksyjne Artykuły z Lambeth są albo nieznane, albo odrzucane.
Rzym. 9:11 Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje;
Jan Kalwin podejmuje tematykę doktryny powołania Ewangelii w księdze 3 Instytutów w związku z doktryną wiecznego wybrania przez Boga. To, jak Kalwin traktuje powołanie, jest znaczące ponieważ Boże powołanie w głoszenie Eweangelii opiera się na wiecznym wybraniu i jest przez nie kontrolowane.
W rozdziale 22, sekcji 10, po tym, jak nauczał, że Bóg wybiera niektórych do zbawienia, a innych skazuje na zatracenie, zauważa:
Niektórzy twierdzą, że Bóg byłby niekonsekwentny wobec siebie, zapraszając wszystkich bez różnicy, podczas gdy wybiera tylko nielicznych. W ten sposób, według nich, powszechność obietnicy niweczy rozróżnienie szczególnej łaski. 1
Kalwin staje przed pytaniem, jak można zharmonizować wybranie z wezwaniem ewangelii skierowanym do osób innych, niż zbawione? To pytanie jest tak naprawdę sprzeciwem wobec doktryny elekcji. Ci, którzy je podnoszą, argumentują, że skoro Bóg wzywa każdego do pokuty i wiary, to nie ma elekcji.
Notka redakcyjna: poniższy artykuł ma dwa lata jednakże doskonale ukazuje zgubny wpływ subtelnej nawet herezji na soteriologię nawet, zdawałoby się, jednego z najbardziej popularnych mówców Reformowanych.
John Piper od dłuższego czasu niepokoi swoich naśladowców jeśli chodzi o rozwinięcie doktryny usprawiedliwienia i tego, co w wyjątkowy sposób nazywa on „Ostatecznym Zbawieniem”.
Od czasu przyjęcia przez Pipera nauki Douglasa Wilsona w szczytowym momencie kontrowersji na temat herezji Federalnej Wizji (ang. Federal Vision – na szczęście Wilson od tego czasu opuścił Federalną Wizję), niektórzy Reformowani Baptyści z niepokojem spoglądali na Pipera i z podejrzliwością na ten temat.
Federalna Wizja, dla tych, którzy nie wiedzą, zawiera około dwudziestu błędów teologicznych (tak mówi Ortodoksyjny Kościół Prezbiteriański), które sprawiają, że jest to odstępstwo. Od czasu oświadczenia OKP przeciwko Federalnej Wizji, większość wyznań prezbiteriańskich formalnie ją potępiła.
Spośród dwudziestu zarzutów OKP przeciwko Federalnej Wizji, kilka z nich odnosi się konkretnie do tego, jak Piper postrzega doktrynę usprawiedliwienia.
12. Definiowanie usprawiedliwienia wyłącznie jako odpuszczenie grzechów.
14. Włączanie do samej doktryny wiary uczynków (przez użycie pojęć „wierności”, „posłuszeństwa” itp.)
Piper oburzył swoich zwolenników, kiedy wygłosił niepokojące stwierdzenia na temat usprawiedliwienia w poście Czy Bóg naprawdę nas zbawia tylko przez wiarę? Moim zdaniem najlepszą i najdokładniejszą analizę tak zwanej teologii „Ostatecznego Zbawienia” Pipera przeprowadzili Tim Shaughnessy i Timothy Kauffman w Bible Thumping Wingnut, którą można znaleźć w ich poście pt. Ewangelia według Pipera. Argumentują oni, że istnienie wystarczająco dużo dowodów w poprzedniej pracy Johna Pipera – na przykład jego debata z N.T. Wrightem w 2009 roku – aby udowodnić, że Piper zrównuje usprawiedliwienie z uświęceniem..
(więcej…)
Idea, że Bóg robi to, co chce, i że to, co robi, jest prawdziwe i słuszne ponieważ On to robi, jest podstawą naszego zrozumienia wszystkiego, co jest w Piśmie Świętym, łącznie z doktryną wybrania.
W szerokim sensie wybranie odnosi się do faktu, że Bóg wybiera (czy też dokonuje elekcji), aby zrobić wszystko, co robi, w sposób, jaki uzna za stosowny. Kiedy działa, robi to tylko dlatego, że dobrowolnie i niezależnie decyduje się działać tak a nie inaczej. Zgodnie ze swoją własną naturą, z góry ustalonym planem i przyjemnością, decyduje się robić wszystko, co zechce, bez nacisków i ograniczeń ze strony jakichkolwiek zewnętrznych wpływów.
Biblia wielokrotnie o tym wspomina.
Mat. 10:22 I będziecie znienawidzeni przez wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, będzie zbawiony.
Nagminnie spotykana interpretacja powyższego tekstu sugeruje konieczność wytrwania jako warunku zbawienia. Słowa Mateusza do łatwych nie należą i zdają się nieodrodzonemu z Ducha czytelnikowi aplikować następującą pozytywną zasadę przyczynowo-skutkową, którą można także przedstawić w formie negatywnej:
Pozytywnie: jeśli wytrwasz do końca (przyczyna) → to będziesz zbawiony (skutek)
Negatywnie: jeśli nie wytrwasz do końca (przyczyna) → to nie będziesz zbawiony (skutek)
Dyletanci często pytają: dlaczego Pismo tak często mówi o konieczności wytrwania aż do końca, jeżeli odstąpienie od Boga nie pociągałoby za sobą konsekwencji lub w ogóle nie byłoby możliwe? (źródło). Inną, bardziej przebiegłą formę poddania w wątpliwość pewności zbawienia chrześcijanina prezentują tzw. „zasady wiary” ugrupowań odtrącających teologię Reformowaną na rzecz ludzkiego, łechcącego ucho (2 Tym. 4:3) nauczania osadzonego głęboko w pelagiańskich czy też semi-pelagiańskich tradycjach opartych o regułę „wolnej woli człowieka”. Za przykład niech posłuży wyznanie wiary reprezentowane przez tzw. „Kościół Ewangelicznych Chrześcijan”, którego członkowie są głównymi mówcami na rozmaitych ekumenicznych konferencjach (np. Razem dla Ewangelii):
„Dziedzic życia wiecznego: Człowiek wierzący jest zbawiony i bezpieczny na całą wieczność w Chrystusie, jeśli tylko aż do końca zachowa niewzruszenie ufność jaką miał na początku” – KECh zasady wiary V. D
Owa nauka tworzy w słuchaczu dysonans poznawczy:
Pewność staje się niepewna a Chrystus przekazał nam bardzo istotne ostrzeżenie przed pochodzącym od złego, nierozumnym bełkotem (Mat. 5:37; 13:19; Efez. 6:18); napomniał także aby nie dawać wiary błędnej interpretacji trudnych miejsc Słowa Bożego dokonywanej przez osoby pozbawione Ducha Świętego (2 Piotra 3:16). Rezultaty takiego procederu mają bowiem tragiczne dla wieczności konsekwencje: mowa o zatraceniu i potępieniu tych osób, które nie są przez Ducha prowadzone i przez to nie umieją rozeznawać prawdy (Jan 7:16-17; 14:16-17; 14:26; 16:13; 1 Jana 2:20; 4:6 ).
Dokonajmy teraz prawidłowej analizy fragmentu Mateusza, aby oddać właściwą chwałę Chrystusowi za monergistyczne dzieło zbawienia.
Ponieważ Reformacja w Polsce została w miarę szybko zdławiona przez Rzymski katolicycm, nasz język teologiczny bywa czasem bardzo ubogi. Dziś zdefiniowane zostaną dwa, być może nieznane wcześniej, pojęcia odnoszące się do Bożej woli:
Przedstawione zostaną też synonimy tych nazw.
Psalm 50:21 …sądziłeś, że jestem do ciebie podobny, ale będę cię napominał i postawię ci to przed oczy
Chciałbym spojrzeć na Księgę Izajasza rozdział 41. W księdze Izajasza rozdziałach 40 – 48 mamy sąd nad fałszywymi bogami. Jest wiele fragmentów w tych rozdziałach, które bezpośrednio odnoszą się do tego o czym mówimy i do fundamentów teologii Reformowanej. Ponieważ fundament teologii Reformowanej rozpoczyna się od Boga i od Bożej natury. I zaczyna się od przyjęcia konsekwentnej interpretacji całego Pisma – Tota Scriptura.
Sola Scriptura i tota Scriptura. Prowadzi nas to do konkretnych wniosków odnośnie tego kim jest Bóg i to staje się filtrem przez który spoglądamy na człowieka. A nie że człowiek jest filtrem, przez który spoglądamy na Boga. I to jest perspektywa, która nie jest naturalna dla człowieka.
Naturalnym sposobem dla człowieka jest rozpoczęcie od niego samego i wyciąganie wniosków o Bogu, tak jakby Bóg był przedmiotem wiedzy, jak na przykład góra, czy określony przedmiot, jak matematyka, czy cokolwiek innego. Problem jest w tym, że biblijny pogląd na temat wiedzy rozpoczyna od Boga w centrum, a my jesteśmy poza nim, i musimy mieć odniesienie do wszystkiego innego poprzez Boga, jeśli mamy posiąść prawdziwą wiedzę.
A to zwyczajnie nie jest naturalnym dla nas abyśmy tak myśleli, chyba że zostaniemy poinstruowani przez Słowo Boże abyśmy tak uczynili.
„Boża wszechwiedza polega na tym, że Bóg potrafi przewidzieć każdy nasz ruch, dlatego nie jesteśmy Go w stanie niczym zaskoczyć. […] Bóg okazuje swoją wielkość przez to, że w imię miłości do swojego stworzenia postanowił, aby Jego umiłowany syn poniósł karę za grzechy wszystkich ludzi – chociaż wiedział, że wielu ludzi odrzuci Jego miłość.” – źródło
Powyższy fragment pochodzi z nauczania pana Emanuela Mentsza, a konkretnie ze zbiorów strony firmowanej nazwiskiem uwielbianego przez niektórych „kalwinistów” pana Szymona Matusiaka. Dwa zdania, dwa fałszywe twierdzenia i dwie jakżeż cenne informacje pozwalające na precyzyjną identyfikację nauki głoszonej przez Arminian:
Ponieważ Pismo zaleca, aby badać wyznawane przez siebie doktryny (2 Kor. 13:5) oraz konfrontować je z dobrze rozłożonym Słowem (2 Tym. 3:16-17), postarajmy się być bardziej szlachetni od autorów fałszywych nauk (oraz osób uznających ich za braci w wierze) i w duchu berejczyków sprawdzić, czy sprawy rzeczywiście tak się mają (Dzieje 17:11)
.
Teodycea – gałąź teologii zajmująca się problemem, jak pogodzić istnienie dobrego, miłosiernego Boga z istnieniem zła.
Jak pogodzimy koncepcję kochającego Boga z upadłym światem pełnym zła, cierpienia i katastrof? W terminologii naukowej ta kłopotliwa kwestia jest znana jako problem teodycei.
Tyt. 2:11 Objawiła się bowiem łaska Boga, niosąca zbawienie wszystkim ludziom
Jakżeż prostym narzędziem zdaje się być powyższy fragment w rękach pozbawionych Ducha Świętego spadkobierców nauk Jakuba Arminiusza, którzy z radością cytują go w oderwaniu od kontekstu, twierdząc przy tym stanowczo, że Chrystus zbawił na krzyżu wszystkich ludzi bez wyjątku (w tym oczywiście Judasza, Antychrysta i miliardy idące na wieczne zatracenie do piekła).
Czy rzeczywiście czytamy tutaj o zbawieniu, które objęło swoim zakresem wszystkich ludzi na całym świecie przez wszystkie czasy? Nawet prosta egzegeza oparta o zasady hermeneutyki przeczy tej karkołomnej herezji. Zagłębijmy się zatem w Słowo Boże.
Rzym. 9:21-22 21. Czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły zrobić jedno naczynie do użytku zaszczytnego, a drugie do niezaszczytnego? 22. A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i dać poznać swoją moc, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przygotowane na zniszczenie;
Bóg przed stworzeniem świata dokonał całkowitej i absolutnej jego determinacji w taki sposób, że żaden atom nie poruszy się bez Jego woli (Kazn. 11:5; Hebr. 1:3; 10-12; 1 Kor. 10:26; Psalm 96:10; 99:1; 135:6; 2 Kronik 20:6), stworzenie wykona całkowicie i w pełni to, co zostało przez Boga zaplanowane aby się wydarzyło (Hiob 14:5; Jer. 1:12; 27:5; Dzieje 4:28), gdzie żaden człowiek nie kieruje swoimi krokami (Przysłów 16:9; 20:24; Jer. 10:23).
Bóg jest suwerenny do tego stopnia, że ani ludzie ani aniołowie ani demony ze swoim królem szatanem na czele nie mogą uczynić absolutnie nic, czego nie życzyłby sobie Bóg (Izaj. 45:7; 1 Sam. 2:6-8; 2 Sam 24:1 (słowa szatan nie ma w oryginale); 1 Kronik 21:1; 1 Król. 22:20-23; 1 Sam. 16:14-16). Nic nie dzieje się przypadkowo, nie ma na świecie wydarzeń losowych (Przysłów 16:33; Psalm 139:16) nie ma też mowy o szczęściu czy nieszczęściu rozumianym jako przypadku (Izaj. 14:24; 45:7; Amos 3:6).
Cała rzeczywistość została przez Boga zdeterminowana i spełnia Jego wolę. Bóg również, sam nie będąc autorem grzechu, przeznaczył konkretnych ludzi na zatracenie.
Przyp. 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.
Bóg nie tylko jest miłością, co za wszelką cenę starają się uwypuklić grzeszni ludzie tworząc tym samym wizerunek Stwórcy jako wyłącznie miłującego. Pan jest także srogim i bezwzględnym sędzią tych, których suwerennie przeznaczył i przygotował na zniszczenie (Łuk. 4:34; 1 Jana 3:8; Mat. 10:28). Nie uczynił tak dla swojej przyjemności, przyjemność Bogu sprawia upamiętanie z grzechu (Ezech. 18:23). Bóg uczynił to dla okazania swej świętej i bezwględnej sprawiedliwości. Spójrz więc na dobroć i srogość Boga (Rzym. 11:22).
Jer. 33:3 Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie i ukryte, których nie znasz.
Skoncentrowane na osobistych doświadczeniach i przeżyciach grupy o charakterze „przebudzeniowym” z całą stanowczością traktują powyższy fragment Pisma jako zachętę skierowaną do wszystkich członków Kościoła Chrystusa. Powiadają oni, że w zasadzie każdy zbawiony powinien wołać do Boga z prośbą o proroctwo, a Bóg chętnie wyjawi rzeczy ukryte, które wcześniej nie były znane delikwentowi.
W wyniku tego interpretacja zielonoświątkowców jest następująca:
Stanowisko to jest nie tylko błędne ale, jak zostanie wykazane, śmiertelne w skutkach dla ofiar fałszywej zielonoświątkowej teologii. Bóg bowiem proroków obarczył szczególną odpowiedzialnością tak za źródło jak i czystość przekazu. Innymi słowy, jeśli prorok twierdząc, że wypowiada Słowa Pana nie mówi tego, co przekazał Bóg, zostanie przez Boga wysłany na zatracenie.
Rzym. 9:15-16 15. Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. 16. A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
Dzieci zawsze zadają tego rodzaju pytania. Dorośli ich nie zadają, ponieważ nauczyli się, że nie ma na nie odpowiedzi.
Dlaczego Bóg nie wybrał wszystkich do zbawienia? Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale dam prostą odpowiedź: ponieważ Bóg otrzyma więcej chwały dla swego imienia robiąc to w taki sposób w jaki to zrobił. Bóg wszystko czyni dla swojej chwały.
2 Kor. 5:3 Jeśli tylko zostaniemy znalezieni odziani, a nie nadzy.
Soteriologia Arminianizmu zakłada między innymi, że człowiek może zostać znaleziony przez Chrystusa nagim i tym samym utracić zbawienie, które wcześniej posiadał. Oczywiście według odstępczej religii nagość wynika ze zbyt dużej ilości grzechów, z których chrześcijanin nie pokutował. I tak zakrywające wszelkie wykroczenia białe szaty Chrystusa, czyli przypisana grzesznikowi Jego doskonała sprawiedliwość, szaty które zakrywają wszystkie grzechy i dzięki którym Bóg postrzega grzesznika jako niewinnego niezależnie od popełnionych czynów (Izaj. 1:18; 43:25; 44:22; Koh. 9:8; Dan. 7:9; Psalm 51:7; Obj. 3:4; 7:9; 14), gdy one zostają „zrzucone” poprzez zbyt dużą ilość grzechów to delikwent traci łaskę.
Chrystus zauważy, że taki człowiek nie jest zakryty szatą weselną (Mat. 22:11-13) przez co na sądzie ostatecznym znajdzie się wśród kozłów, nie owiec i usłyszy słowa: Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość (Mat. 7:23) po czym nastąpi wyrzucenie zbawionego człowieka, który nie wytrwał w Chrystusie, do jeziora ognistego na wieczną kaźń (por. Jan 15:6).
Rozważmy propozycję Arminian
Czy rzeczywiście tekst Koryntian naucza tutaj o utracie zbawienia? Podstawowe zasady hermeneutyki wręcz krzyczą przeciwko temu nowatorskiemu podejściu.
Następne pytanie, które należy rozważyć, brzmi: po co głosić ewangelię każdemu stworzeniu?
Jaka korzyść z głoszenia Ewangelii całemu światu i gdzie jest słuszność mówienie grzesznikomże, że „kto wierzy w Chrystusa, nie zginie, ale będzie miał życie wieczne” (zob. Jan 3:16)?
Wyjaśniając suwerenność Boga Ducha w zbawieniu, pokazaliśmy, że Jego mocy nie można się oprzeć, że poprzez swoje łaskawe działania na ludzi i wewnątrz ludzi „zmusza” Bożych wybrańców do przyjścia do Chrystusa. Suwerenność Ducha Świętego została przedstawiona nie tylko w Ewangelii Jana gdzie powiedziano nam:
Jan 3:8 Wiatr wieje tam, gdzie chce [gdzie mu się podoba się] […], podobnie jak z każdym narodzonym z Ducha
ale jest również potwierdzona przez inne fragmenty. W 1 Liście do Koryntian czytamy:
1 Kor. 12:11 A to wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce.
I znowu w Dziejach czytamy:
Dzieje 16:6-7 6. Gdy przeszli Frygię i krainę galacką, Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. 7. Gdy przybyli do Myzji, próbowali pójść do Bitynii, ale im Duch nie pozwolił.
W ten sposób widzimy, jak Duch Święty ingeruje swoją imperialną wolą przeciwną do decyzji apostołów.
