utworzone przez Reformowani | gru 31, 2021 | Egzegezy, Teologia biblijna
Ukryty politeizm w Biblii?
Psalm 18:30 Droga Boża jest doskonała, słowo PANA w ogniu wypróbowane. Tarczą jest dla wszystkich, którzy mu ufają.
W pierwszej części artykułu poruszona została kwestia nieomylności Pisma Świętego, wściekle zaatakowana przez Thoma Starka. Będąc modernistą zarzucił on Słowu Bożemu iż jedynym argumentem dowodzącym nieomylności jest niepoparte tekstualnie samo twierdzenie Pisma. Pismo Święte zatem nieomylne według Pisma Świętego, podczas gdy lektura Biblii ma rzekomo dowodzić czegoś odwrotnego. Na tej podstawie Stark będący przeklętym heretykiem i wilkiem w owczej skórze doszedł do wniosków iż:
- ludzcy autorzy Słowa jako omylni siłą rzeczy spisująć objawienie zawarli w nim błędy
.
- natchnienie przedstawiane jako ponadnaturalne działanie Boga, jest omylne i nie można w pełni mu ufać
.
- ergo: Bóg jako omylny jest wymysłem omylnych ludzi
.
Dlatego też:
- chrześcijanie fundamentalni trzymający się nieomylności Pisma są niebezpieczni
.
- takie chrześcijaństwo z jego koncepcją nieomylnego Boga należy zwalczać
Inną linią ataku Starka przeciwko nieomylności jest twierdzenie, że Biblia naucza o politeizmie we wczesnej części historii Izraela, gdzie Jahwe był tylko jednym z wielu bogów.
Stark uznaje, że Izajasz i późniejsi prorocy nauczali monoteizmu, i twierdzi, że oznacza to, iż przesłanie Biblii zmieniało się na przestrzeni lat, a to z kolei pokazuje, że Biblia jest w dużej mierze ludzką konstrukcją, a nie nieomylną inspiracją od Boga.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 30, 2021 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Prawo moralne
1 Kor. 9:20-21 20. I stałem się dla Żydów jak Żyd, aby Żydów pozyskać, dla tych, którzy są pod prawem, jakbym był pod prawem, aby pozyskać tych, którzy są pod prawem; 21. Dla tych, którzy są bez prawa, jakbym był bez prawa – nie będąc bez prawa Bogu, lecz będąc pod prawem Chrystusowi – aby pozyskać tych, którzy są bez prawa.
Czym dokładnie jest prawo Chrystusowe i czym, jeśli w ogóle, różni się od Dziesięciu Przykazań Starego Testamentu?
Jest wiele zamieszania w tej kwestii, szczególnie w kontrowersjach dotyczących błędu antynomianizmu. Narasta przekonanie, podsycane przez Federal Vision (Wizja Federalna) oraz Lordship Salvation (zbawienie panującego Pana), że dobre uczynki wynikające z prawa muszą być wykonywane przez wierzącego i dodane do wiary, aby zapewnić zbawienie.
To wszystko jest częścią warunkowego zbawienia, które sprawia, że nasze zbawienie zależy od naszych uczynków. Ci, którzy zaprzeczają warunkowemu zbawieniu, są następnie oczerniani jako hiper-kalwiniści. Prawda dotycząca Bożego prawa moralnego odgrywa ważną rolę w tej kontrowersji, ale niewielu jest takich, którzy rozumieją ją właściwie, tzn. biblijnie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 29, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Jedyna podstawa usprawiedliwienia
2 Kor. 5:21 On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.
Tekst Koryntian naucza o podwójnym posłuszeństwie Chrystusa. Po pierwsze – Chrystus staje się za nas grzechem (pasywne posłuszeństwo), a po drugie – a my stajemy się w Nim sprawiedliwością Bożą (przypisane Jego aktywne posłuszeństwo). Dochodzi do prawnej wymiany, a więc relacja jest dwustronna.
Teologowie Reformowani dokonali rozróżnienia między aktywnym i pasywnym posłuszeństwem Jezusa Chrystusa. Te dwa elementy posłuszeństwa Chrystusa mają fundamentalne znaczenie dla zrozumienia doktryny przypisanej sprawiedliwości Chrystusa. Oba towarzyszą sobie na każdym etapie życia Zbawiciela
Aktywne i pasywne posłuszeństwo Jezusa Chrystusa podsumowują Boże usprawiedliwienie używane w całym Piśmie Świętym. To zdanie odnosi się do odzwierciedlenia Bożego charakteru widzianego w doskonałym posłuszeństwie przykazaniom, czyli lex moralis. Usprawiedliwienie jest podsumowaniem prawnego oświadczenia Boga skierowanego do grzesznika – actus forensis – uznającego wierzącego za sprawiedliwego (poprzez przypisanie), zamiast uczynienia go sprawiedliwym (błędnie rozumiane usprawiedliwienie i uświęcenie przez takie herezje jak Rzymski katolicyzm, Arminianizm i wyznawców zbawienia panującego Pana).
Iustitia imputata (przypisana sprawiedliwość) Chrystusa dopełnia się wraz z Bożym sądowym oświadczeniem. W swoim sercu „deklaratywne usprawiedliwienie” obejmuje iustitia alienum et extra nos (obca sprawiedliwość nie grzesznika, ale Chrystusa), przypisywana wierzącemu przez wiarę z łaski.
Jedynym sposobem usprawiedliwienia grzesznika przed Bogiem jest przypisanie grzesznikowi aktywnego i pasywnego posłuszeństwa Jezusa Chrystusa, a następnie sprawiedliwe ogłoszenie przez Boga stanu zbawienia grzesznika w oparciu o dzieło Chrystusa.
„…Chrystus Pan wypełnił za nas całe prawo; nie tylko poniósł karę za nasze grzechy, ale także dał nam doskonałe posłuszeństwo, którego ono wymagało… wypełnienie prawa przez Chrystusa, w posłuszeństwie wobec Jego przykazań nie są w mniejszym stopniu nam przypisywane dla naszego usprawiedliwienia, niż Jego poddanie się karze z tego powodu” – John Owen
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 23, 2021 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Podstawa rozważania
Kol. 1:18
17. On jest przed wszystkim i wszystko istnieje dzięki niemu.
18. On też jest głową ciała – kościoła; on jest początkiem i pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy;
19. Ponieważ upodobał sobie Ojciec, aby w nim zamieszkała cała pełnia;
Atak na wiarę chrześcijańską, na jej fundamenty, nie zawsze przychodzi w sposób frontalny i bezpośredni. Niejednokrotnie proces degeneracji przebiega powoli a trucizna dodawana jest do prawdy w sposób przemyślany, wyrafinowany i systematyczny (Dzieje 20:29; 2 Piotra 2:1-3; 2 Tym. 2:18). Wiemy, że w okolicach 60-62 roku Kolosy oraz okoliczne Laodycea i Hierapolis przeżywały dość trudne chwile ze względu na fałszywych nauczycieli. Epafras wysłany do Apostoła zaniósł wołanie o pomoc od społeczności, na które Paweł, z racji uwięzienia w Rzymie (Kol. 4:3, 10, 18), odpowiedział nie osobiście lecz Listem.
Szokującym jest fakt, że tekst przypomina o trzech podstawowych i fundamentalnych zarazem prawdach wiary chrześcijańskiej zawartej w następujących teologicznych obszarach
1) Chrystologicznej: gdzie Chrystus jest niekwestionowaną i jedyną głową całego Kościoła chrześcijańskiego (κεφαλὴ… τῆς ἐκκλησίας kefale… tes eklesias)
2) Soteriologicznej: Chrsytus jest pierwszą zasadą, tj. jedyną przyczyną stworzenia i zmarwtwychwstania; jest także odrodzonym życiem (ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν arche, prototokos ek ton nekron)
3) Doksologicznej: jako taki we wszystkim posiada najwyższą rangę i zasługuje na na najwyższą cześć przynależną jedynie Bogu (ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων en pasin autos proteuon)
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 21, 2021 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Dobrointencyjna oferta zbawienia
Łuk. 19:41:44 41. A gdy się przybliżył i zobaczył miasto, zapłakał nad nim; 42. Mówiąc: O gdybyś i ty poznało, przynajmniej w tym twoim dniu, co służy twemu pokojowi! Lecz teraz zakryte jest to przed twoimi oczami. 43. Przyjdą bowiem na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. 44. Zrównają z ziemią ciebie i twoje dzieci, które są w tobie, i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu twego nawiedzenia.
Niektórzy próbują wykorzystać ten tekst, aby powiedzieć, że Bóg płacze nad zniszczeniem potępionych. Podobny fragment znajdujemy w Ewangelii Mateusza
Mat. 23:37 Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swe kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście!
Biblijnym kluczem do właściwej interpretacji tego tekstu jest zauważenie – jak to uczynił Augustyn – rozróżnienia pomiędzy „Jerozolimą” (której religijnymi przywódcami byli niewierzący faryzeusze) a „dziećmi Jerozolimy” (prawdziwymi, duchowymi, wybranymi Żydami), których Jezus pragnął zbawić i zbawił.
Oba teksty są błędnie cytowane jako dowód na to, że Ewangelia jest łaskawym wyrazem miłości Boga do wszystkich ludzi i Jego pragnienia zbawienia wszystkich ludzi, włączając w to potępionych. Jest ona tak nieugięcie promowana przez jej zwolenników, że każdy, kto się z nią nie zgadza, jest obiektem nieprzyjemnego wyzywania: „Hiper-kalwiniści! Niezdolni do prowadzenia ewangelizacji!”
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 20, 2021 | Egzegezy, Teologia reformowana
Druga obiekcja: predestynacja do teokratycznych przywilejów
Rzym. 9:10-13 10. A nie tylko to, ale i Rebeka, gdy poczęła z jednego mężczyzny, naszego ojca Izaaka; 11. Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje; 12. Powiedziano jej, że starszy będzie służył młodszemu 13. Jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, ale Ezawa znienawidziłem.
W pierwszej części artykułu na podstawie głębokiej egzegezy udowodnione zostało iż tekst Rzymian 9 naucza o osobowej predestynacji. Choć prawdą jest, że Bóg powołuje i odrzuca narody (wybrał Izrael, potępił Edom) to właśnie osobowy charakter predestynacji został użyty jako argument Pawła.
Wcześniej Apostoł wyrził swój ogromny żal, ponieważ pragnąłby on zbawienia całego Izraela (wersy 2-3) jednakże już chwilę później dowodzi, że nie wszyscy są duchowym potomstwem Abrahama, czyli osobami wybranymi do zbawienia (wersy 7-8). I właśnie aby zilustrować tą jednostkową predestynację podaje serię przykładów konkretnych osób:
- Ismaela (przeznaczony na potępienie) i Izaaka (przeznaczony do zbawienia)
.
- Ezawa (przeznaczony na potępienie) i Jakuba (przeznaczony do zbawienia)
.
- Faraona (przeznaczony na potępienie) i Mojżesza (przeznaczony do zbawienia)
Aby następnie konkludować myśl osobowej predestynacji Apostoł podaje przykład konkretnej grupy ludzi: Ale cóż mu odpowiada Bóg? Zostawiłem sobie siedem tysięcy mężów, którzy nie zgięli kolan przed Baalem (Rzym. 11:4) Te siedem tysięcy osób to byli Izraelici, zatem niedorzecznym jest twierdzenie, iż w dyskursie Pawła chodzi o elekcję narodów, ponieważ skoro wybór dotyczył części osób z tego narodu a nie całego narodu Izraelskiego siłą rzeczy pozostała część Izraelitów podlegała reprobacji (zostali przeznaczeni na potępienie).
Drugi atak na predestynację podnosi rękę na cel wybrania i negując jej soteriologiczny charekter przekonuje iż w Rzymian 9 mowa o teokratycznych przywilejach narodu żydowskiego a nie o zbawieniu.
Czy rzeczywiście Apostoł Paweł pisząc o nienawiści do Ezawa i miłości do Jakuba miał na myśli teokratyczne przywileje Izraela? Rozważmy to.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 16, 2021 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Ekumenizm
Zakazane uczucie
Psalm 139:21-22
21. Czy nie nienawidzę tych, PANIE, którzy nienawidzą ciebie? I nie brzydzę się tymi, którzy przeciwko tobie powstają?
22. Nienawidzę ich pełnią nienawiści i mam ich za wrogów.
Stwierdzenie, że postawa wyrażona w tym tekście jest dziś niepopularna wśród chrześcijan, jest niedopowiedzeniem. W dzisiejszym chrześcijaństwie po prostu nie ma miejsca na uczucia, które można tu znaleźć. Musimy kochać wszystkich, nie wolno nam nikogo nienawidzić.
- Co gdy w kościele powstaje jakiś znaczący heretyk, obalający najbardziej podstawowe doktryny wiary chrześcijańskiej i zyskujący zwolenników swojego kłamstwa? Musimy go kochać, a nie nienawidzić.
.
- Co gdy ktoś otwarcie chodzi w rażącym nieposłuszeństwie prawu Bożemu? Musimy go kochać i nie możemy go nienawidzić.
.
- Co gdy istnieje kult, który praktykuje najgorszą niemoralność i bezwstydnie bluźni imieniu Boga? Musimy im okazywać miłość i nie możemy ich nienawidzić.
Tak się mówi i tak wielu mocno w to wierzy.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 15, 2021 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Nieco o autorze
Obj. 8:12 I zatrąbił czwarty anioł, i rażona została trzecia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, tak że zaćmiła się trzecia ich część i dzień przez jedną trzecią swoją część nie jaśniał, podobnie i noc.
Matthew Poole (1624–1679) był angielskim purytańskim, nonkonformistycznym teologiem i komentatorem biblijnym. Jego największe dzieło to komentarz biblijny przygotowanie którego ułatwiła wcześniejsza pięcio tomowa kompilacja dzieł komentatorów biblijnych ze wszystkich wieków i krajów, nad któą pracował przez 10 lat od zmierzchu do świtu. Jako wierny chrześcijanin sprzeciwial się narzuconej odgórnie formie prowadzenia nabożeństwa, niebezpiecznie zbliżającej anglikanizm do herezji katolicyzmu, za co został ukarany przez króla Charlesa II Stuarta.
„Po restauracji Stuartów w 1660 roku Poole opublikował kazanie wygłoszone przed burmistrzem Londynu, w którym argumentował, że nie należy przywracać liturgii Kościoła anglikańskiego. W 1662 roku Poole odrzucił postanowienia Ustawy o ujednoliceniu i w efekcie został usunięty z urzędu pastora. Prawdopodobnie przez następne 20 lat nie założył zboru, lecz pracował głównie w samotności.” – Joel R. Beeke, Purytanie Tolle Lege s. 385
Pomimo iż korzystał z dorobku rabinów a nawet komentatorów rzymskokatolickich, nigdy nie stracił zdrowego dystansu do religii antychrystsa (KRK) często pisząc traktaty skierowane przeciwko katolicyzmowi. Dzięki temu Poole znalazł się na opublikowanej w 1679 roku przez Titutasa Oatesa liście śmierci, jako osoba przeznaczona do zamordowania w czasie „spisku papieskiego”. Poole cudem uniknął śmierci i uciekł do Niderlandów.
Poniżej komentarz Matthew Poola do tekstu Objawienia, jakżeż odbiegający od przyjętego przez obecnie panującą, dyspensacjonalistyczną popularną religię.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 14, 2021 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Teologia reformowana
Mit powszechnej łaski
Mat. 5:44-45
44. Lecz ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tym, którzy was przeklinają, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą i módlcie się za tych, którzy wam wyrządzają zło i prześladują was;
45.Abyście byli synami waszego Ojca, który jest w niebie. On bowiem sprawia, że jego słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi i deszcz zsyła na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Spośród kilku tekstów, które są przytaczane na poparcie powszechnej łaski tekst z Ewangeli Mateusza być może pojawia się najczęściej, choć zazwyczaj bez żadnej wspierającej egzegezy.
Wszyscy zgadzają się, że Bóg daje dobre rzeczy potępionym w tym życiu. Ale czy ten tekst rzeczywiście uczy, że ziemskie dobra dane przez Boga potępionym są dane z miłości do nich?
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 9, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Monergizm czy synergizm?
Filip. 2:12-13 12. Dlatego, moi umiłowani, tak jak zawsze byliście posłuszni, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz, pod moją nieobecność, z bojaźnią i drżeniem wykonujcie swoje zbawienie. 13. Bóg bowiem sprawia w was i chęć, i wykonanie według jego upodobania.
- Czy uświęcenie jest monergistyczne czy synergistyczne?
.
- Czy też możemy uważać, że jest monergistyczne w sensie ostatecznym i synergistyczne w swoim postępującym działaniu?
.
- Czy jestem w błędzie, jeśli wierzę, że uświęcenie jest monergistyczne?
.
- Czy może popadam w Arminianizm, jeśli wierzę, że uświęcenie jest synergistyczne?
Aby zdefiniować pojęcia: jeśli monergizm ma oznaczać, że tylko Bóg jest suwerenną przyczyną naszego zbawienia, a synergizm, że współpracujemy / uczestniczymy w tej przyczynie, to czy te pojęcia są w ogóle do zastosowania w doktrynie uświęcenia?
Odpowiedź na pytanie brzmi: Uświęcenie jest absolutnie monergistyczne w sensie ostatecznym i w sensie progresywnym. Pozwólcie mi wyjaśnić.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | gru 6, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Teza Kuyperystów
1 Tym. 4:10 Dlatego pracujemy i jesteśmy lżeni, że pokładamy nadzieję w Bogu żywym, który jest Zbawicielem wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących.
Wyznawcy uniwersalizmu uważają, że powyższy fragment dowodzi o powszechnym zbawieniu wszystkich ludzi, czyli że w ostateczności wszyscy pójdą do nieba. W tym ujęciu zbawienie ma charakter soteriologiczny i wieczny. Herezja ta refutowana jest przez kilka prostych fragmentów Pisma dowodzących, że populacja jeziora ognistego będzie bardzo duża i wieczna (por. Mat. 7:22-23; 25:41-46; Obj. 19:20; 20:10, 14-15; 21:8).
Wyznawcy uniwersalizmu hipotetycznego odnoszą zbawienie do krzyża Chrystusa, na którym wyjednał on łaskę dla wszystkich ludzi bez wyjątku. Jednakże człowiek swoją wiarą (Arminaianie) musi aktywować dzieło Chrystusa na zasadzie przyjęcia wielkiej nagrody czy też biletu na koncert (alternatywnie według Amyraldian Bóg udziela wiary niektórym). Stąd czyniony jest podział na dwie grupy: zbawionych hipotetycznie (bez wiary) oraz rzeczywiście (posiadających wiarę). Herezja refutowana przez kilka prostych tekstów Pisma (por. Jan 10:11, 15, 26; 17:9; Dzieje 20:28; Obj. 5:9)
Szerokie grono „reformowanych” teologów (a w zasadzie wyznawców kuyperyzmu) powyższy fragment postrzega jako bezpośredni dowód powszechnej łaski Bożej czyli dostępnej tak samo i na takich samych warunkach dla absolutnie wszystkich ludzi na świecie. Oczywiście aby nie wpaść w sidła uniwersalizmu czynią oni rozróżnienie między łaską a) wieczną czyli soteriologiczną oraz b) doczesną, przez co populacja świata zostaje podzielona na dwie grupy:
- Do pierwszej należą wybrani, czyli wszyscy, za których Chrystus oddał swoje życie i przelał krew, oraz zmartwychwstał aby skutecznie przenieść ich do społeczności z Bogiem w nowym świecie. Mowa o zbawieniu wiecznym.
.
- Do drugiej zaliczają się wszyscy, tak wybrani jak i niewybrani do wiecznego życia; ci na jednakowych zasadach doświadczają „zbawienia” rozumianego w sensie doczesnego błogosławieństwa. Mowa o zbawieniu doczesnym
Pogląd ten w bardzo jasny sposób oddaje powszechnie uznany ponadbiblijny autorytet i „Największy Teolog” naszych czasów:
„Paweł oczywiście nie głosi tutaj uniwersalizmu […] Greckie słowo przetłumaczone jako „zwłaszcza” musi zatem oznaczać, że wszyscy ludzie mogą w jakiś sposób doświadczać radości wynikającej ze zbawienia dokonanego przez Boga, tak jak cieszą się nim ci, którzy wierzą.„ – John MacArthur, Komentarz do Nowego Testamentu
Otóż słowo to nie tylko nie musi ale i nie oznacza tego, co insynuuje doktor teologii
(więcej…)
utworzone przez SebTer | gru 2, 2021 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Tekst źródłowy
Obj. 3:14-22
14. A do anioła kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego:
15. Znam twoje uczynki: nie jesteś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący.
16. A tak, ponieważ jesteś letni i ani zimny, ani gorący, wypluję cię z moich ust.
17. Mówisz bowiem: Jestem bogaty i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, że jesteś nędzny i pożałowania godny, biedny, ślepy i nagi.
18. Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu wypróbowanego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się ubrał i żeby nie ujawniła się hańba twojej nagości, a swoje oczy namaść maścią, abyś widział.
19. Ja wszystkich, których miłuję, strofuję i karcę. Bądź więc gorliwy i upamiętaj się.
20. Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego i spożyję z nim wieczerzę, a on ze mną.
21. Temu, kto zwycięży, dam zasiąść ze mną na moim tronie, jak i ja zwyciężyłem i zasiadłem z moim Ojcem na jego tronie.
22. Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi do kościołów.
Objawienia 3:20 – „Oto stoję u drzwi i pukam…” to tekst często cytowany na poparcie wolnej woli i odpartej łaski. Jest to część słowa Bożego skierowanego do kościoła w Laodycei, które przeanalizujemy dowodząc, że nie odnosi się ani do wolnej woli człowieka ani też nie potwierdza doktryny odpartej łaski.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lis 29, 2021 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Obietnica
Efezj. 3:4-6
4. Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa;
5. Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha;
6. Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię.
Ewangelia Boża nie jest dobrą radą odnośnie tego, co nalęży zrobić aby być zbawionym, lecz informacją o historycznym dziele Jezusa Chrystusa na krzyżu, o tym, że Chrystus odkupił wybrany lud (a nie wszystkich) z jego grzechów. Ewangelia zatem jest pewną i niezawodną obietnicą wiecznego zbawienia uzależnionego od Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jest to wielkie zbawienie, które jest dane darmo dla wszystkich, którzy wierzą w obietnicę Boga, tj. dla wszystkich tych, którzy otrzymają od Boga dar wiary. Wszystko to oparte jest na zasługach posłuszeństwa i śmierci, tylko na sprawiedliwości Chrystusa, wyznaczonego przedstawiciela i zastępcy wybranych Bożych.
Kwestia zbawienia nie jest prosta. W rzeczywistości, potrzeba objawienia od Boga nawet po to, aby zrozumieć potrzebę i naturę zbawienia. Tłumy ludzi myślą, że wiedzą, czym jest zbawienie i myślą, że są zbawieni. Ale tłumy są niestety oszukane. Musimy odwołać się do Słowa Bożego, aby właściwie zrozumieć zbawienie. Większość zgodzi się, że jest to kwestia życia i śmierci.
Co to jest zbawienie i dlaczego potrzebujemy zbawienia?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 24, 2021 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Słodkie jarzmo dobrych uczynków
Mat. 11:29-30 29. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. 30. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie.
Jakżeż wielu współczesnych kaznodziejów ewangelii śmierci (Gal. 1:8-9; 3:10; 5:4) powyższy fragment używa do nakładania na swoich wyznawców jarzma dobrych uczynków. Powiadają oni, że jarzmo Chrystusa odnosi się do zasad życia, jakie należy przestrzegać aby osiągnąć zbawienie, do posłuszeństwa wyrażonego w dobrych uczynkach, których zakres został określony przez prawa i ograniczenia religii ustanowionej przez Chrystusa.
Posłuchajmy kilku przykładów interpretacji tekstu Mateusza:
„Tak jak nauczanie faryzeuszy było jarzmem zbyt ciężkim, aby można je było nosić, tak jarzmo Chrystusa jest Jego nauką, Jego zasadą życia, i tak jest wyjaśnione przez „ucz się ode Mnie” – Elicot, Komentarz do Nowego Testamentu
.
„Wierz mi i bądź mi posłuszny: słuchaj mnie jako nauczyciela, polegaj na mnie jako na Zbawicielu i bądź mi poddany jako zarządcy„ – Benson, Komentarz do Nowego Testamentu
.
„Jest to ilustracja zaczerpnięta z używania wołów, a zatem oznaczająca pracę dla kogoś lub służbę dla kogoś […] Zbawiciel ma tu na myśli stwierdzenie, że ograniczenia i prawa jego religii są łagodne, delikatne i łatwe.„ – Barnes, Notatki do Biblii
Biorąc pod uwagę kontekst wersetu 28 (Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek) – odpoczynek w Chrystusie został zdefiniowany jako
- praca w obszarze określonym przez przepisy prawa religii Chrystusa
.
- które są lżejsze od zasad faryzejskich
.
- są możliwe do udźwignięcia
.
- a przez to dające odpoczynek duszy
Uważny czytelnik szybko dostrzeże, że motywem przewodnim owych wywodów jest element ludzki, a konkretnie zachowanie i wysiłki. Niektórzy rozumieją je jako warunek wstępny zbawienia, inni za nieustanny obowiązek dobrych uczynków, celem zaś jest osiągnięcie uświęcenia i zbawienia.
W obu przypadkach, choć w nieco odmienny sposób, wyrażony zostaje legalizm, czyli herezja zatracenia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 17, 2021 | Egzegezy, Teologia reformowana, Teologia systematyczna
Nie takie Przymierze…
Jer. 31:31-34
31. Oto nadchodzą dni, mówi PAN, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze;
32. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, kiedy ująłem ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi Egiptu. Oni bowiem złamali moje przymierze, chociaż ja byłem ich mężem, mówi PAN.
33. Ale takie będzie przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi PAN: Włożę moje prawo w ich wnętrzu i wypisze je na ich sercach. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
34. I nikt nie będzie już uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj PANA, bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich, mówi PAN. Przebaczę bowiem ich nieprawość, a ich grzechów nigdy więcej nie wspomnę.
Wyznawcy popularnej religii bardzo często używają powyższego fragmentu w celu udowodnienia różnicy jakości między Starym a Nowym Przymierzem. Przede wszystkim większość dyspensacjonalistów interpretując tekst Jeremiasza odnosi go do Kościoła strzela sobie przysłowiowego samobójczego gola, ponieważ wers 31 mówi jednoznacznie o Judzie i Izraelu, stąd oczywistą jest konkluzja, że Kościół to Izrael, a mówiąc bardziej dokładnie – duchowy Izrael – co jedynie potwierdza, iż Izrael duchowy i Kościół to jedno i to samo.
Wyjątkiem jest tutaj John MacArthur, który przecząc zawartej w Nowym Testamencie prawdzie włączenia pogan do Przymierza (por. Jan 10:16; Dzieje 2:39; Efez. 2:12, 19) w ogóle nie odnosi Nowego Przymierza do Kościoła, lecz raczej do fizycznego Izraela w rzekomym Milenijnym Królestwie czyniąc Kościół czymś w rodzaju poronionego płodu, tymczasowego i ułomnego planu Bożego dla pogan, którzy (zgodnie z dosłowną acz błędną interpretacją Pisma) w niedługim czasie staną się liżącymi stopy niewolnikami genetycznych Żydów (Izaj. 2:2-4; 14:2; 49:23; 60:14-16; Zach. 8:23; Psalm 2:8-9). W konsekwencji zbawienie poza Przymierzem czyni z Boga cudzołożnika (Bóg posiada małżonkę, czyli Kościół, z którą nie zawarł Przymierza!)
„Po trzecie, Nowe Przymierze jest zawarte z Izraelem. To jest z Żydami. I to miałem na myśli, kiedy powiedziałem dziś rano, że Bóg nigdy nie zawarł Przymierza z poganami – jak daleko sięgam wzrokiem, nigdy tego nie uczyni. Nowe Przymierze nie zostało zawarte z Kościołem; zostało zawarte z tymi samymi ludźmi, z którymi zostało zawarte Stare Przymierze. Jest zawarte z Izraelem.” – John MacArthur, Nowe Przymierze, cz. 1 źródło
Wracając do głównego wątku rozważania jako dowód różnicy jakości obu Przymierzy podawany jest wers 32 gdzie stwierdzono wprost, iż Nowe Przymierze będzie nie takie jak Stare, oraz wersy 33-34 definiujące „nową jakość” Nowego Przymierza poprzez szereg „nowych” atrybutów:
- niełamliwość
- prawo w sercach
- intymna relacja
- powszechna znajomość Boga (co implikuje wyrzucenie dzieci z Nowego Przymierza)
- przebaczenie grzechów
Rozważmy powyższe twierdzenia, wykazując, iż w każdym przypadku popularna religia popełnia kolosalny błąd.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lis 11, 2021 | Egzegezy, Teologia reformowana
Wiara reformowana – prawda Pisma Świętego
Judy 1:3 Umiłowani, podejmując usilne starania, aby pisać wam o wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i zachęcić do walki o wiarę raz przekazaną świętym.
To jest Słowo Boże – Słowo Boże do Kościoła. W świetle tego Słowa Bożego to, co znaczy być Reformowanym, jest ważnym tematem do dyskusji.
Powszechnie wiadomo, że słowo „reformowany” nabrało w naszych czasach tak różnych znaczeń, że w rzeczywistości przestało już cokolwiek znaczyć. Istnieją kościoły, które nazywają siebie „reformowanymi”, a które nie tylko nie są już reformowane, ale w rzeczywistości stały się wrogami i przeciwnikami wiary Reformowanej.
Są też ludzie, którzy nazywają siebie „reformowanymi”. Być może kościół, którego są częścią, nie używa nazwy „reformowany” w swoim kościelnym tytule, ale nazywają siebie „reformowanymi” Gdybyś zapytał ich: „Czy jesteś osobą reformowaną?”, bez wahania odpowiedzieliby: „Tak, oczywiście” Jeśli jednak poprosilibyście ich o wyjaśnienie, co to znaczy być „reformowanym”, lub jeśli zapytalibyście ich: „Dlaczego nazywacie siebie reformowanymi?”, nie byliby w stanie udzielić odpowiedzi.
- Nie mają pojęcia, co to znaczy być „reformowanym.”
.
- Po prostu trzymają się tytułu, bo ładnie brzmi, albo może ma czcigodną historię, albo dlatego, że jest w nim coś tradycyjnie pociągającego.
Ale jeśli chodzi o to, co to znaczy być „reformowanym”, nie mają oni najmniejszego pojęcia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lis 2, 2021 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Gdy poganin czyta Pismo
Przysłów 14:16 Szyderca szuka mądrości, a nie znajduje, lecz rozumnemu wiedza przychodzi łatwo.
Człowiek upadły i nieodrodzony nienawidzi Boga i jest Jego wrogiem (Filip. 3:18; Kol. 1:21; Psalm 5:5; 11:5; Izaj. 63:3). Człowiek nieodrodzony czytając Słowo Boże nie tylko nie akceptuje zawartej w nim prawdy (Jan 10:26; 14:17; 1 Kor. 2:14) ale też celowo wykrzywia Boże ścieżki (Dzieje 13:10; Efez. 4:14; 2 Piotra 2:15; Kazn. 9:3) aby móc oskarżyć Boga o bycie złym i niesprawiedliwym bóstwem (Łuk. 19:21; Psalm 10:11). Tym samym elewacji ulega moralność człowieka, czyniąc go sprawiedliwszym od Najwyższego (Hiob 4:17; Rzym. 10:3).
Ostatecznym celem działania nieodrodzonego człowieka jest utworzenie demonicznej doktryny (1 Tym. 4:1; Jakuba 3:15; Obj. 2:24) a przez to osobiste zatracenie wynikające z przekręcania Słowa (2 Piotra 2:1; 3:16; Filip. 3:19) oraz zatracenie swoich naśladowców (Mat. 23:15; 2 Piotra 2:1-3).
Posłuchajmy przykładu takiego działania
„Jeśli chodzi o horrory to zastanawiam się co stało się z 32 dziewczynkami z Rozdziału 31 Księgi Liczb które wraz ze zwierzętami oddane zostały kapłanowi jako ofiarę dla Pana i dalej jest napisane „Wreszcie szesnaście tysięcy osób, z czego oddali Panu trzydzieści dwie osoby„. Wychodzi z tego, że te 32 dziewczynki zostały złożone przez kapłanów w ofierze Bogu. Tak w sumie co za różnica, czy było je jedynie zabić, jak postąpiono z ich starszymi koleżankami, czy dodatkowo przemienić je w woń miłą Jahwe (1 Mojż. 8:21; 2 Mojż. 29:18; 3 Mojż. 1:9; itd. itd.) Kto by się zresztą przejmował kobietami wrogów?”
.
Inaczej się sprawa miała z własnymi bliźnimi, jedynie raz w Biblii można znaleźć opis ofiary z człowieka – bliźniego, który jest aprobowany. Chodzi o córkę Jeftego, Sędziów 11:30-40. List do Hebrajczyków uznaje Jeftego za pozytywny przykład człowieka wiary, (Hebr. 11:32), może autor nie chciał pamiętać o jego córce, a może właśnie pamiętał.„
Zarzut postawiony przez nieodrodzony umysł jest jest następujący:
- istnieją fragmenty Pisma Świętego, które wskazują na składanie ofiar z ludzi
.
- dzieje się to na zasadzie ofiary całopalnej
.
- ukrytą implikacją zarzutu jest wniosek iż tak jak Bogu miłe były ofiary całopalne ze zwierząt, tak też i z istot rozumnych
.
- dodatkowo domniemany koncept ofiar z ludzi uznany zostaje za przykład wiary, skąd już tylko krok do rytualnych „chrześcijańskich” całopaleń, czyli stosów.
Stosując do tego co duchowe duchową miarę Pisma Świętego dajmy odpór diabłu
(więcej…)
utworzone przez SebTer | paź 26, 2021 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Wstęp
Łuk. 14:26 Jeśli ktoś przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, a nawet swego życia, nie może być moim uczniem.
Pozwólcie, że podam wam trzy biblijne przykłady mężczyzn, którzy nienawidzili własnego życia.
- Pierwszym jest Zacheusz
- Drugi to niewidomy od urodzenia
- Trzecim przykładem jest Jazon z Tesaloniki
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | paź 25, 2021 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Źródło rozważania
1 Tes. 4:13-18
.
13. A nie chcę, bracia, abyście byli w niewiedzy co do tych, którzy zasnęli, abyście się nie smucili jak inni, którzy nie mają nadziei.
14. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, to też tych, którzy zasnęli w Jezusie, Bóg przyprowadzi wraz z nim.
15. Bo to wam mówimy przez słowo Pana, że my, którzy pozostaniemy żywi do przyjścia Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy zasnęli.
16. Gdyż sam Pan z okrzykiem, z głosem archanioła i dźwiękiem trąby Bożej zstąpi z nieba, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi.
17. Potem my, którzy pozostaniemy żywi, razem z nimi będziemy porwani w obłoki, w powietrze, na spotkanie Pana, i tak zawsze będziemy z Panem.
18. Dlatego pocieszajcie się wzajemnie tymi słowami.
W powszechnie panującej popularnej religii przyjęto interpretować powyższy fragment jako dowód pochwycenia Kościoła przed Wielkim Uciskiem (lub w jego trakcie) a na pewno już przed domniemanym fizycznym milenijnym królestwem. Tym samym Chrystus wskrzesza część Kościoła (najwyraźniej pogańską) i przenosi na siedem lat w powietrze, aby po tym czasie wrócić ze wszystkimi na ziemię i panować nad Żydami i ocalałymi poganami, do czasu ostatecznego buntu, po tysiącu lat.
Wtedy to rzekomo nastąpi drugie powtórne przyjście Chrystusa i drugie powszechne wskrzeszenie (tym razem już nie Kościoła, lecz wierzących z milenijnego królestwa, czyli głównie Żydów oraz po części pogan, a także starotestamentowych świętych). Mamy zatem do czynienia z jednym sądem, dwoma powtórnymi powrotami Chrystusa i dwoma masowymi wskrzeszeniami. To bardzo poważny błąd doktrynalny.
Jako Reformowani wierzymy gorąco w pochwycenie Kościoła. Jednakże ważnym jest odpowiedzieć na pytanie: kiedy ono będzie miało miejsce?
(więcej…)
utworzone przez SebTer | paź 19, 2021 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Teologia reformowana
Wprowadzenie
Nasz główny werset z Pisma Świętego:
Gal. 3:12 Prawo zaś nie jest z wiary, lecz: Człowiek, który je wypełnia, przez nie będzie żył.
W ostatnim kazaniu mieliśmy wprowadzenie do rozróżnienia między Prawem a Ewangelią. Ściśle mówiąc Prawo jest terminem używanym w odniesieniu do Bożych nakazów i zakazów wyrażonych chociażby w 10 przykazaniach, jest to zatem element odnoszący się do uczynków, jakie wymagane są od człowieka.
Natomiast Ewangelia jest terminem używanym w odniesieniu do obiektwynych faktów o Jezusie Chrystusie i Jego dziele zbawienia wybranych grzeszników, jest to zatem termin odnoszący się do skończonego i kompletnego dzieła Mesjasza (a nie człowieka)
1 Kor. 15:1-4 1. A oznajmiam wam, bracia, ewangelię, którą wam głosiłem, a którą przyjęliście i w której trwacie; 2. Przez którą też dostępujecie zbawienia, jeśli pamiętacie to, co wam głosiłem, chyba że uwierzyliście na próżno. 3. Najpierw bowiem przekazałem wam to, co i ja otrzymałem, że Chrystus umarł za nasze grzechy, zgodnie z Pismem; 4. Że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem
Zarówno Prawo, jak i Ewangelię można znaleźć w całej Biblii. Dlatego ważne jest, aby umieć właściwie odróżnić i oddzielić Prawo od Ewangelii i jej obietnic.
(więcej…)
