utworzone przez SebTer | kwi 11, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Natura jedności Kościoła
Efez. 4:3-6
.
3. Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.
4. Jedno jest ciało i jeden Duch, jak też zostaliście powołani w jednej nadziei waszego powołania.
5. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
6. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i w was wszystkich.
Jezus Chrystus jest jedyną Głową Swojego Kościoła. Ponieważ Kościół jest Jego ciałem, jest przez Niego rządzony i ożywiany Jego Duchem. Chrystus jest jednym, a nie dwoma lub więcej; dlatego kościół jest jeden. Chrystus jest całkowicie poświęcony Bogu; dlatego kościół jest święty. Chrystus jest Chrystusem powszechnym; dlatego kościół nie jest zawężony i regionalny, ale uniwersalny.
Jan 19:19-20 19. Sporządził też Piłat napis i umieścił na krzyżu. A było napisane: Jezus z Nazaretu, król Żydów. 20. Napis ten czytało wielu Żydów, bo miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było to napisane po hebrajsku, po grecku i po łacinie.
Chrystus jest nikim innym, jak Tym, który objawił się w natchnionych pismach Apostołów (których użyto do skompletowania jednego Słowa Bożego danego po raz pierwszy w Starym Testamencie); dlatego Kościół jest apostolski.
Kościół organiczny posiada wszystkie te atrybuty doskonale w Chrystusie, zgodnie z odwiecznym Bożym postanowieniem i ostatecznym celem. Kościół instytucjonalny, na który składają się wszystkie prawdziwe zgromadzenia chrześcijańskie, musi zatem dążyć do utrzymywania i zachowania jedności, jaką ma w Chrystusie.
Efez 4:3 Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.
Innymi słowy, jedność Kościoła organicznego wymaga jedności Kościołów instytucjonalnych.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 7, 2022 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Sabatarianie i legaliści
Podstawa rozważania
Gal. 2:17 A jeśli my, szukając usprawiedliwienia w Chrystusie, sami okazaliśmy się grzesznikami, to czy Chrystus jest sługą grzechu? Nie daj tego Boże!
Apostoł Paweł w powyższym fragmencie wyraził ogromny, intelektualny i emocjonalny sprzeciw (gr. μὴ γένοιτο me genoito – przenigdy tak się nie stanie) wobec domniemanego zarzutu względem Chrystusa. Jednak co to znaczy i do czego się odnosi stwierdzenie „być sługą grzechu”?
- Czy Chrystus zbawiając grzeszników stał się w pewnym sensie ich sługą i przez to grzeszny?
.
- A może też Chrystus znosząc prawo ceremonialne oraz sądownicze tym samym zaakceptował antynomianizm, czyli bezprawie?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 5, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Zakręty dosłowności
Izaj. 65:17-20
.
17. Oto bowiem stworzę nowe niebiosa i nową ziemię i nie będą wspominane pierwsze rzeczy ani nie przyjdą na myśl.
18. Lecz weselcie się i radujcie na wieki wieków z tego, co ja stworzę, bo oto stworzę Jerozolimę radością i jej lud weselem.
19. I będę się radować z powodu Jerozolimy i weselić z powodu mojego ludu, a nie będzie już słychać w nim głosu płaczu ani narzekania.
20. Nie będzie tam już ani niemowlęcia żyjącego tylko kilka dni, ani starca, który by nie dożył swoich dni, bo dziecko umrze jako stuletni, ale grzesznik, choćby miał i sto lat, będzie przeklęty.
Dosłowna interpretacja proroctw Starego Testamentu kończy się na cielesnym królestwie mesjańskim. Dosłowna interpretacja proroctwa Izajasza 65, popierana przez postmillenialistyczny, chrześcijański rekonstrukcjonizm, kończy się ziemskim królestwem Chrystusa.
Poza tym konsekwentnie dosłowna interpretacja prowadzi do absurdu. Nawet najbardziej zagorzały zwolennik i praktykujący dosłowną interpretację może to zrozumieć, jak wykazano w poprzednim artykule.
Ale starotestamentowe proroctwo o nadchodzącym mesjańskim królestwie nie może być interpretowane dosłownie. Zrobienie tego oznacza w najlepszym razie stanie się premilenialistą w systemie dyspensacyjnym, zamieniając eschatologię w odbudowę starotestamentowego Izraela i jego ziemskiej chwały, a w najgorszym, jak ostrzegał nas Herman Bavinck, popadnięcie w judaizm.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | kwi 4, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych, Teologia reformowana
Herezja dyspensacjonalizmu
Hebr. 8:7-13
.
7. Gdyby bowiem to pierwsze było nienaganne, to nie szukano by miejsca na drugie.
8. Tymczasem, ganiąc ich, mówi: Oto nadchodzą dni, mówi Pan, gdy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze.
9. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, ja też przestałem o nich dbać, mówi Pan.
10. Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Dam moje prawa w ich umysły i wypiszę je na ich sercach. I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem.
11. I nikt nie będzie uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj Pana, bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich.
12. Będę bowiem łaskawy dla ich występków, a ich grzechów i nieprawości więcej nie wspomnę.
13. A gdy mówi „nowe”, uznaje pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku.
Jak odpowiedzieć dyspensacjonalistom, którzy wskazują na fakt, że Boże przymierze jest nazywane „nowym przymierzem” w odróżnieniu od przymierza starej dyspensacji, które nazywa się „starym”?
Należy rozumieć, że dyspensacjonaliści muszą dokonać rozdziału między przymierzem Boga z Izraelem w starej dyspensacji a Jego przymierzem z Jego ludem w nowej dyspensacji, kościołem zgromadzonym nie tylko z Żydów, ale także ze wszystkich narodów pogan. Szukają wsparcia w odmowie chrztu niemowląt.
Dyspensacjonaliści przyznają, że chrzest jest znakiem przymierza, ale zaprzeczają, że przymierze Boga z Abrahamem jest zasadniczo tym samym, co przymierze Boga ustanowione w nowej dyspensacji.
Oba przymierza mają różne znaki:
- w starej dyspensacji przymierze miało za swój znak obrzezanie,
.
- a nowe przymierze ma za znak chrzest.
To pierwsze to „stare” przymierze; to drugie to „nowe” przymierze. Stąd według dyspensacjonalistów, chociaż nasieniem Abrahama, z którym zostało ustanowione stare przymierze, był naród izraelski, to nowe przymierze zawiera się tylko z wierzącymi. A niemowlęta nie mogą być wierzącymi. Nawet starotestamentowe obietnice przymierza dotyczyły tylko narodu izraelskiego; nowe przymierze ma różne obietnice — tak samo dzieje się z argumentem dyspensacjonalizmu.
Pytanie to, jest kluczowe w odniesieniu do całej herezji dyspensacjonalizmu. Czy słowa „stare” i „nowe” odnoszą się do zupełnie różnych przymierzy, niezwiązanych ze sobą i całkowicie różniących się od siebie? A może odnoszą się do tego samego przymierza?
Dyspensacjonaliści zawieszają swoje stanowisko na złamanym haku. Cały system dyspensacjonalizmu zależy od tego, czy Biblia mówi o dwóch fundamentalnie różniących się od siebie przymierzach.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | kwi 1, 2022 | Charyzmania, Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Podstawa rozważania
Dzieje 2:16-21
.
16. Ale to jest to, co zostało przepowiedziane przez proroka Joela:
17. I stanie się w ostatecznych dniach – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i będą prorokować wasi synowie i córki, wasi młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy będą śnić sny.
18. Nawet na moje sługi i służebnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.
19. I ukażę cuda na niebie w górze i znaki na ziemi na dole, krew, ogień i kłęby dymu.
20. Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie ten dzień Pański, wielki i okazały.
21. I stanie się, że każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony.
Pogaństwo, mające swoje źródło w doktrynach ojca kłamsta (Jan 8:44; 1 Jana 2:22), to wróg chrześcijaństwa, które jako jedyne jest prawdziwą religią Boga tak prostą, że, jak mówi Izajasz, nawet głupcy na niej nie pobłądzą (Izaj. 35:8-9; Mat. 11:27; Jan 10:1; 14:6; 2 Jana 1:10).
Na tej prostej drodze dziełem Ducha Świętego jest udzielić nam dostępu do Ojca (Efez. 2:18) stąd oczywistym jest, że fałszywy, zwodniczy duch nie tylko tego przystępu nie udziela ale też, poprzez szereg kłamliwych doktryn, prowadzi na zatracenie (Mat. 7:13; 1 Jana 4:1; 1 Tym. 4:1-2; 2 Piotra 2:3; 3:16; Obj. 16:13).
Zapamiętajmy: do fałszywego chrystusa prowadzi fałszywy duch, zaś fałszywy duch rozpoznawany jest po fałszywej doktrynie i fałszywych darach rzekomo uwiarygadniających fałszywą doktrynę.
Każdy spłodzony przez diabła ruch będzie odrzucał prawdę Ewangelii na rzecz obłędu, który określony został jako moce, znaki i cuda szatana (2 Tes. 2:9-12, 5 Mojż. 13:1-5). Tak więc temat jaki zostanie poruszony w niniejszym rozważaniu jest najwyższej wagi i nie można przejść nad nim po prostu obojętnie, lekceważąc wieczne konsekwencje trwania w zwiedzeniu. Aby właściwie rozłożyć zagadnienie koniecznym jest odpowiedź na dwa zasadnicze pytania:
- Pierwszym, barzdziej ogólnym pytaniem jakie należy zadać jest: czy szeroko rozumiany ruch zielonoświątkowy rzeczywiście jest w posiadaniu cudownych darów-znaków apostolskich, jak twierdzą o tym ich rozmaite „wyznania wiary” opierając się przy tym, między innymi, na tekście Dziejów 2?
.
- Drugim, bardziej szczegółowym pytaniem jest: czy tekst Dziejów 2 naucza iż cudowne apostolskie dary-znaki będą towarzyszyć przez cały okres istnienia Kościoła?
.
- Trzecim, pobocznym pytaniem jest: czy dyspensacjonalizm ma prawo twierdzić iż tekst Dziejów 2 jest proroctwem podwójnej referencji i częściowo wypełnić się w dniu pięćdziesiątnicy, następnie znaki i cuda miałyby ulec czasowej cesacji do momentu powstania rzekomego milenijnego królestwa?
Negujemy powyższe alegacje fanatyków i entuzjastów we wwszystkich przypadkach.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 29, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Prima Scriptura
Przedmowa
Mat. 23:8-9 8. Ale wy nie nazywajcie się Rabbi. Jeden bowiem jest wasz Mistrz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. 9. I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem. Jeden bowiem jest wasz Ojciec, który jest w niebie.
Zła eklezjologia prowadzi do wypaczeń i grzechów idących w ślad za złymi liderami, które zgodnie z zapowiedzią Słowa Bożego, prędzej czy później wychodzą na jaw i zostaną osądzone. (Mat. 10:26; 1 Tym. 5:24).
Niestety, ponieważ w naturze ludzkiej leży bardzo silna potrzeba posiadania „nieomylnego” przywódcy, grzechy te często są skrzętnie tuszowane i ukrywane przez wyznawców owych liderów, tak przez najbliższe otoczenie, które w bezpośredni sposób czerpie korzyści (też finansowe) z wysokiej pozycji złego przywódcy, jak i przez dalszych akolitów, ślepo oddanych „mądrości” autarchy.
Owoce złego przywódctwa i złej organizacji zboru to symonia (kupczenie stanowiskami), nepotyzm (faworyzowanie rodziny np. poprzez intratne kontrakty), tyrania zamordyzmu, jednakże najgorszym ze wszystkich jest zniszczenie krytycznego sądu, co prowadzi znowóż do pogłębienia intelektualnego uzależnienia od opinii duchowego autokraty.
Przywilej swobodnego myślenia staje się dobrem ekskluzywnym i dostępnym jedynie „elicie” najwierniejszych popleczników herszta, który osobiście decyduje co jest prawdą a co nią nie jest.
Tak właśnie wygląda definicja prima Scripturalizmu, postawy akceptującej wykładnię Pisma Świętego jedynie wtedy, gdy czyniona jest przez (względnie) nieomylnych interpretatorów, „ojców wiary” Polskim odpowiednikiem tego pojęcia będzie
„Parafianin to osoba bezwzględnie i na ślepo słuchająca swojego duchowego przełożonego wbrew temu co mówi Pismo Święte, wykonuje polecenia nawet wbrew Bogu” – źródło
Problem tyranii szczególnie widoczny jest wśród nauczycieli kładących nacisk na teologię „panującego Pana”, idei nader często zamienianej na „panowanie Pastora”. Stąd, szanowni prima Scripturalni neo-ewangeliccy i pseudokalwińscy parafianie, ponieważ lektura Pisma Świętego, aby była skuteczna w waszym przypadku, musi być czyniona przez wielkie biblijne autorytety, oddajemy wam do rąk kazanie Artura Pinka odnoszące się właśnie do tego zagadnienia z nadzieją, że wysoce ceniony ludzki autorytet przemówi wam do rozsądku.
Pozostawiamy was zatem z dylematem: kto ma rację – Pink, czy mój ulubiony samowywyższony mały papież?
(więcej…)
utworzone przez SebTer | mar 28, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wina
Psalm 51:5 Oto zostałem zrodzony w nieprawości i w grzechu poczęła mnie moja matka.
Pewien czytelnik pisze:
„Kaznodzieje Ewangelii podkreślają, że wszyscy jesteśmy niegodnymi grzesznikami, którzy zasługują na spędzenie wieczności w piekle. Jednak można argumentować, że nie jesteśmy niegodni (Psalm 51:5).
.
Nigdy nie zdecydowałem się ukształtować w nieprawości ani aby moja matka poczęła mnie w grzechu. Po pierwsze nigdy nawet nie zdecydowałem się urodzić. Lepiej w ogóle się nie urodzić, niż spędzić wieczność w piekle”.
Argument czytelnika jest następujący: tak naprawdę nie jesteśmy winni naszych grzechów, ponieważ urodziliśmy się grzesznikami i nie mieliśmy w tej sprawie wyboru. Dlatego nie jesteśmy „niegodnymi grzesznikami”.
Krótka historia Psalmu 51 pomoże nam w zrozumieniu tekstu. Nagłówek psalmu brzmi: „Przewodnikowi chóru. Psalm Dawida, gdy do niego przyszedł prorok Natan po tym, jak on wszedł do Batszeby.”. Historia ta jest zapisana w 2 Sam. 11-12. Ten Psalm został napisany po upamiętaniu się Dawida z grzechu cudzołóstwa i morderstwa.
Oczywiście jest częścią Pisma Świętego i dlatego jest nieomylnie natchniony. W rzeczywistości adresowany jest do „przewodnika chóru”, gdyż miał być śpiewany przez chóry świątynne w ramach kultu Boga w Jego sanktuarium. Odkąd Dawid napisał te słowa, znalazł swoje miejsce w liturgii Kościoła, ponieważ jest to wyznanie, które wypływa z serca każdego dziecka Bożego.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 22, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Ekumenizm, Historia chrześcijaństwa, Zgubna droga
Wieczna wojna
1 Mojż. 3:15 I wprowadzę nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem. Ono zrani ci głowę, a ty zranisz mu piętę.
Upadek pierwszego człowieka uczynił go wrogiem Boga, zaś Bóg, którego oczy są zbyt czyste, aby patrzeć na zło (Hab. 1:13) zwrócił swoje oblicze przeciwko ludzkości (Psalm 34:16; Ezech. 15:7) skazując rzesze na doczesne i wieczne zatracenie (Psalm 51:9; Jer. 44:11; 2 Piotra 2:8; Judy 1:4). Świętość Boga jest doskonała i dla grzeszników niepojęta (1 Sam. 2:2), Bóg nie jest tylko miłością, ale też, a nawet przede wszystkim, jest sprawiedliwy w swojej świętości. Nigdzie Pismo nie nazywa Boga potrójnie miłosiernym, podczas gdy z pewnością jest On potrójnie święty, (Izaj. 6:3; Obj. 4:8) i w tym właśnie kontekście należy rozpatrywać wrogość Boga do szatana.
Jest oczywiste, że potomstwo, czyli nasienie diabła to kąkol, potomstwo Boga to synowie królestwa, to pszenica. (Mat. 13:36-38). I to Pan aktywnie ustanowił przepaść wrogości między Jego ludem, Jego dziećmi a dziećmi diabła, czyli
„wszystkimi cielesnymi i niegodziwymi ludźmi, którzy w nawiązaniu do tego tekstu nazywani są dziećmi i nasieniem szatana; [a] wszystkimi członkami Chrystusa, czyli wszystkimi wierzącymi i świętymi ludźmi, […] którzy są nasieniem Chrystusa i nieubłaganymi wrogami diabła i jego dzieł, i którzy zwyciężają go przez zasługę i moc Chrystusa„ – Benson Commentary, źródło
A gdzie wrogość, tam nie ma miejsca dla tolerancji.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | mar 21, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Temat tabu
1 Jana 5:13 To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i abyście wierzyli w imię Syna Bożego.
Kwestia pewności zbawienia wydaje się być bardzo drażliwa wśród tych, którzy twierdzą, że wierzą Ewangelii. Wynika to z niezrozumienia, czym jest prawdziwa pewność. Ci, którzy twierdzą, że wierzą Ewangelii, z łatwością przyznają,
- że Bóg ma wybrany lud, że posłał Chrystusa, aby umarł za nich i zapewnił im zbawienie i ostateczną chwałę oraz
.
- że wszyscy wybrani będą zbawieni.
Ale wtedy pojawiają się pytania:
„Skąd mogę wiedzieć, czy jestem jednym z wybranych? Czy mogę wiedzieć na pewno? I czy mogę wiedzieć na pewno o wybraniu innej osoby przez Boga?”
Zanim rozważymy te kwestie, musimy najpierw mieć w głowie jasne definicje.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 17, 2022 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Jedyna forma cierpienia?
2 Kor. 11:27 W trudzie i znoju, często w czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, często w postach, w zimnie i nagości;
Cierpienie finansowe jest rzeczywistością w życiu wielu współczesnych chrześcijan. Wielu z nas przechodziło trudne chwile kryzysu finansowego.
- Czy w tym miesiącu będę mógł znaleźć pracę?
.
- Czy będę miał dość pieniędzy na opłacenie czynszu?
.
- Czy będę mógł dokonać płatności za samochód?
.
- Czy będę mógł postawić na stole jedzenie dla mojej żony i dzieci?
Niestety ta forma cierpienia jest często opisywana jako problem tzw. Pierwszego Świata [tzn. wyimaginowany problem]. W końcu fizyczne prześladowania to jedyny sposób, w jaki chrześcijanin może cierpieć w imię Ewangelii, prawda?
Ale nie według Pawła
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 16, 2022 | Egzegezy, Teologia biblijna
Zarys problemu
1 Jana 5:6-8 6. To jest ten, który przyszedł przez wodę i krew, Jezus Chrystus, nie tylko w wodzie, ale w wodzie i we krwi; a Duch jest tym, który świadczy, bo Duch jest prawdą. 7. Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są. 8. A trzej świadczą na ziemi: Duch, woda i krew, a ci trzej są zgodni.
W ostatnich miesiącach kilku sympatyków Trynitarnego Towarzystwa Biblijnego [Trinitarian Bible Society] napisało wniosek o włączenie do Biblii w 1 Liście Jana 5:7-8, tzw. Comma Johanneum (fragment podkreślony w powyższym cytacie). Zwolennicy ci
- znaleźli wersje Biblii, które pomijają ten fragment bez wzmianki; o tym fakcie [1]
.
- znaleźli autorów, którzy argumentują przeciwko włączeniu tego fragmentu [2]
.
- znaleźli kaznodziejów, którzy unikają tego fragmentu, aby uniknąć kontrowersji
Ci zwolennicy wierzą, że fragment ten słusznie należy do Pisma Świętego, podobnie jak Towarzystwo, podobnie jak autorzy Westminsterskiego Wyznania Wiary [3] i podobnie jak bogobojni ludzie na przestrzeni wieków.
Trzej z tych mężów, których wpływowe dzieła obejmują trzy stulecia – Matthew Henry, R. L. Dabney i Edward Hills – podtrzymali ten fragment w swoich pismach. Celem tego artykułu jest umożliwienie tym ludziom odniesienia się do tej kwestii i podanie powodów, dla których Comma Johanneum zostało włączone do tekstu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 15, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Systemowa prowokacja
Łuk. 13:1-5
.
1. W tym samym czasie niektórzy z tam obecnych oznajmili mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z ich ofiarami.
2. A Jezus im odpowiedział: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że to ucierpieli?
3. Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli się nie upamiętacie wszyscy tak samo zginiecie.
4. Albo czy myślicie, że tych osiemnastu, na których runęła wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie mieszkający w Jerozolimie?
5. Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli się nie upamiętacie wszyscy tak samo zginiecie.
Faryzeusze chwalili sobie radykalizm teologiczny, na tym przecież wyrósł ich ruch. Stąd początkowo postrzegali Jezusa z Nazaretu jako potencjalnego sojusznika ich agendy. Pan zachęcał do życia w uświęceniu (Łuk. 11:35-36) co z pewnością w ich umysłach korespondowało z faryzejskim legalizmem. Obserwacje doprowadziły ich do punktu, w którym zdecydowali się na negocjacje, co czynili zwyczajowo przy posiłku (Łuk. 11:37). Nadzieje były wielkie ponieważ Jezus porywał tłumy a jednocześnie twierdził o monopolu na prawdę: Kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie, a kto nie zbiera ze mną, rozprasza (Łuk. 11:23).
Spotkanie ekumeniczne trwało bardzo krótko. Chrystus wytknął cielesność i obłudę swoim rozmwócom, ogłosił wielokrotne biada bez ogródek przy tym nazywając ich głupcami (Łuk. 11:40-50). Chrystus celowo znieważył przedstawicieli fałszywej religii nie pozostawiając żadnego pola manewru do dalszych pertraktacji, tym samym sam jeden jawnie wypowiedział wojnę całemu systemowi.
W odpowiedzi doszło do prowokacji o dwóch wymiarach: politycznym – mającej na celu skłócenie Jezusa z jedną z frakci politycznych (wybór miał paść między Piłatem zrządzającym Judeą a Herodem odpowiedzialnym za Galileę) a także religijnym – co było kuriozalną próbą dyskredytacji teologicznej, ponieważ w rozumieniu sług systemu brak zajęcia pozycji przez Jezusa dowodziłoby jego indolencji (złamano przecież nie tylko święty zwyczaj ale i Boże przykazanie i to w samym Domu Bożym, Jer. 32:35; 2 Mojż. 21:14; 1 Król. 1:50).
Ten dwojaki, polityczno-religijny mechanizm (przed którym przestrzegał Chrystus, por. Marek 8:15) będzie stanowić podstawę do prześladowania chrześcijan w przyszłości. Chrześcijanie opowiedzieli się po stronie Imperium Rzymskiego, co wielce negatywnie wpłynęło na życie chrześcijan w innych państwach:
„[chrześcijanie byli] źle widziani przez irańskiego władcę, jako wprawdzający rozłam w religijną jedność poddanych przez przyjmowanie religii obcego pochodzenia, stają się jeszcze bardziej poderzjani z chwilą, gdy […] jawi się jako w pewnym sensie urzędowa religia Cesarstwa Rzymskiego” [1]
Jednakże odpowiedź Chrystusa zaskoczyła absolutnie wszystkich, ponieważ trafiała w najbardziej duchowy problem, czyli kwestię życia wiecznego.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | mar 14, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wszechobecność Boga
Izaj. 30:33 Od dawna bowiem przygotowane jest piekło, także dla samego króla jest przygotowane; uczynił je głębokim i szerokim, jego stos to ogień i wiele drew. Tchnienie Jahwe, jak strumień siarki, rozpala je
Jeden z naszych czytelników zadał pytanie: „Jak Bóg, będąc immanentny, może nadal znajdować się w piekle, które jest miejscem całkowitego oddzielenia od Niego?”
Być może bierze pod uwagę Hioba 26:6: „Piekło jest odkryte przed nim i zatracenie nie ma przykrycia.”. Może szczególnie wspomina Psalm 139:8: „Jeśli wstąpię do nieba, jesteś tam; jeśli przygotuję sobie posłanie w piekle, tam też jesteś.”.
Ostatni werset zasługuje na przytoczenie w jego kontekście:
Psalm 139:7-10 7. Dokąd ujdę przed twoim Duchem? Dokąd ucieknę przed twoim obliczem? 8. Jeśli wstąpię do nieba, jesteś tam; jeśli przygotuję sobie posłanie w piekle, tam też jesteś. 9. Gdybym wziął skrzydła zorzy porannej, aby zamieszkać na krańcu morza; 10. I tam twoja ręka prowadziłaby mnie i twoja prawica by mnie podtrzymała.
- Po pierwsze, zauważmy, gdzie jest obecny Jahwe: ląd i morze (nawet najbardziej odległe regiony) oraz niebo i piekło.
.
- Po drugie, zauważmy, że Bóg jest obecny wszędzie we wszystkich Swoich Osobach, łącznie z Duchem Świętym (wers 7), a zatem jest obecny duchowo i niewidzialnie.
.
- Po trzecie, korzystajmy z pocieszenia, jakie przynosi to ludowi Jahwe, ponieważ nasz Bóg jest z nami wszędzie w swej dobroci przymierza. Wywołało to podziw i zdumienie psalmisty Dawida wyrażone w formie retorycznego pytania: „Dokąd ujdę przed twoim Duchem? Dokąd ucieknę przed twoim obliczem?” (wers 7).
Wróćmy jednak do pytania, tym razem postępując bardziej teologicznie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 10, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Prześladowania
Obj. 13:15-18
.
15. I pozwolono jej tchnąć ducha w wizerunek bestii, tak żeby przemówił wizerunek bestii i sprawił, że ci, którzy nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici.
16. I sprawia, aby wszyscy, mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy, przyjęli znamię na prawą rękę lub na czoło;
17. I aby nikt nie mógł kupić ani sprzedać, tylko ten, kto ma znamię, imię bestii lub liczbę jej imienia.
18. Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, gdyż jest to liczba człowieka. A liczba jej: sześćset sześćdziesiąt sześć.
Prześladowanie ze względu na Chrystusa zawsze wiąże się z wyborem
- między tym, co widzialne, a tym, czego nie widać
.
- między obecnym światem a światem przyszłym
.
- między zachowaniem a utratą życia.
I zawsze tylko dzięki łasce jest możliwe dokonanie wyboru między Chrystusem i cierpieniem, Antychrystem i światem wraz z jego przyjemnościami. W czasach wczesnego Kościoła było prawem cesarstwa, że cześć miała być oddawana Cezarowi. Chrześcijanie byli czasami stawiani przed wyborem oddania hołdu wizerunkowi Cezara lub bycia wrzuconymi do kotła z wrzącym olejem; to dzięki łasce niezmiennie wybierali to drugie. W czasach Reformacji i Hiszpańskiej Inkwizycji ludzie byli
- rozciągani na kole,
- powoli rozrywani na strzępy
- zadawano im najbardziej nieznośny ból i straszliwą mękę.
I na tym kole tortur byli stawiani przed wyborem: Chrystusa i ciągłej agonii do końca albo zaparcia się Chrystusa i natychmiastowego wyzwolenia. Tylko łaska uzdolniła wiernych do wytrwania aż do końca.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 9, 2022 | Egzegezy, Prima Scriptura, Teologia biblijna
Jak traktować patrystykę?
1 Tes. 5:21-22 21. Wszystko badajcie, a trzymajcie się tego, co dobre. 22. Od wszelkiego pozoru zła powstrzymujcie się.
Po wspaniałym i złotym okresie patrystyki przednicejskiej (czyli do 325 roku), gdzie prawdy dochodzono jedynie w oparciu o Słowo Boże, na poparcie tej czy innej doktryny, w sporach teologicznych zaczęto używać cyatów patrystycznych. Chodzi o wypowiedzi słynnych Ojców Apostolskich (czyli bezpośrednich uczniów Apostołów jak Polikarp ze Smyrny, Klemens Aleksandryjski czy Papiasz) oraz ich uczniów, zwanych Ojcami Kościoła.
Niektóre z przemyśleń i wypowiedzi Ojców zostały spisane, następnie zebrane i posegregowane, najciekawszym (zdaniem autorów tychże zbiorów) nadano nawet naukowe określenie florilegia dogmatyczne. Do dziś tzw. „kościół” Prawosławny utrzymuje, że niektóre dzieła Ojców Kościoła były natchnione, a już na pewno natchnione były Synody Powszechne, gdzie, według doktryny, przeżywano ponownie wylanie Ducha Świętego podobne do tego w dniu pięćdziesiątnicy.
„Kościół, ze swej natury i obowiązku, od czasu do czasu – w celu rozstrzygania sporów – formułuje, definiuje i ogłasza niektóre z Objawionych prawd. W takich przypadkach Ojcowie Kościoła zbierali się na synodach, aby omawiać sporne punkty oraz orzekać i interpretować właściwe znaczenie tych prawd. Czyniąc tak, synody Ojców, jako całość i jako jednostki, wierzyły, że ich decyzje są nieomylne.”– Fundamentalne nauczania kościoła Prawosławnego, źródło
Jest to wysoce szkodliwe podejście do patrystyki ponieważ żadne dzieło Ojców Kościoła nie jest natchnione, wszystkie zaś zawierają pewną dozę błędu, co przy założeniu praktycznej „nieomylności” wynikającej ze zrównania ich autorytetu z tym jakie posiada Pismo, wprowadzało do doktryny coraz większe herezje na zasadzie dodawania kolejnych wywodów logicznych opartych o fałszywe, tj. patrystyczne przesłanki. Podobnie sprawa ma się z Synodami, szczególnie tymi późniejszymi.
Współczesnym odpowiednikiem owego zjawiska jest prima Scripturalizm gdzie słowo osoby powszechnie uznanej za „wielkiego teologa”, jak np. MacArthur czy Washer, stoi ponad autorytetem Pisma i jest niemal bezkrytycznie przyjmowane przez tak zwiedzionych odbiorców. Zjawisko to doskonale oddaje wypowiedź pewnego młodego człowieka, który uznając się za wyznawcę teologii Reformowanej stwierdził:
„Artykuły krytykujące Washera czy McArthura to jest już gruba przesada. Można się z nimi w niektórych kwestiach nie zgadzać ale bez przesady….”
Warto więc zbadać problem celem uniknięcia pułapki, jaką niesie za sobą florilegizm, czy też współczesny tego odpowiednik – prima Scripturalizm.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | mar 8, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Czarny koń
Obj. 6:5-8
.
5. A gdy otworzył trzecią pieczęć, usłyszałem trzecie stworzenie mówiące: Chodź i zobacz. I zobaczyłem, a oto koń czarny, ten zaś, który na nim siedział, miał w swojej ręce wagę.
6. I usłyszałem głos pośród czterech stworzeń mówiący: Miara pszenicy za grosz i trzy miary jęczmienia za grosz. A nie krzywdź oliwy i wina.
7. A gdy otworzył czwartą pieczęć, usłyszałem głos czwartego stworzenia mówiący: Chodź i zobacz.
8. I zobaczyłem, oto koń płowy, a temu, który na nim siedział, było na imię Śmierć, a Piekło szło za nim. I dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, aby zabijali mieczem i głodem, i zarazą, i przez zwierzęta ziemi.
Po omówieniu konia białego i rudego w ostatnim artykule (więcej tutaj), teraz zwracamy się do konia czarnego i płowego. Czarny koń mówi o jedzeniu i piciu w kategoriach utrzymania, głodu i luksusu. „Para wag” lub waga służy do dokładnego ważenia żywności (wers 5). „Miara” (po grecku: Χοῖνιξ choinix) była suchą miarą wynoszącą około 2 litrów, co odpowiada dziennemu zapotrzebowaniu dorosłego mężczyzny na jedzenie (wers 6). „Grosz” (gr. δηνάριον denarion) był dziennym wynagrodzeniem robotnika (wers 6).
(więcej…)
utworzone przez SebTer | mar 7, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wiara w obietnice
Hebr. 11:13 Wszyscy oni umarli w wierze, nie otrzymawszy spełnienia obietnic, ale z daleka je ujrzeli, cieszyli się nimi i witali je, i wyznawali, że są obcymi i pielgrzymami na ziemi.
Jan. 8:56 Abraham, wasz ojciec, z radością pragnął ujrzeć mój dzień. I ujrzał, i radował się.
Jak i gdzie wiara świętych Starego Testamentu różni się od wiary wierzących Nowego Testamentu.? Nie ma zasadniczej różnicy między wiarą ludu Bożego w Starym Testamencie jak i w Nowym Testamencie!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 4, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Taniec na cienkim lodzie
Łuk. 13:1-5
.
1. W tym samym czasie niektórzy z tam obecnych oznajmili mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z ich ofiarami.
2. A Jezus im odpowiedział: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że to ucierpieli?
3. Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli się nie upamiętacie wszyscy tak samo zginiecie.
4. Albo czy myślicie, że tych osiemnastu, na których runęła wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie mieszkający w Jerozolimie?
5. Bynajmniej, mówię wam, lecz jeśli się nie upamiętacie wszyscy tak samo zginiecie.
Od czasu Upadku (1 Mojż. 2:17; 3:17) śmierć króluje na świecie (Rzym. 5:12-17; Jakuba 1:15) a życie ludzkie okazuje się być kruche i ulotne (Psalm 103:14; Jakuba 4:14). Jednakże śmierć fizyczna, na wojnie, w trakcie zamieszek, z rąk skrytobójcy czy też przypadkowa nie jest najgorszą rzeczą, jaka może się przytrafić człowiekowi. Stanąć przed żywym Bogiem z niezakrytymi grzechami to najstraszliwsza rzecz ponieważ rezultatem tego jest wieczne zatracenie i niekończące się męki (Hebr. 10:31; 2 Piotra 3:11; Mat. 10:28; 22:11-14).
Współczesny świat nie jest lepszy od starożytnego, pomimo całej jego nowoczesnej technologii to ciągle nieprzewidywalne i niebezipeczne miejsce. Spośród niemal 8 miliardów mieszkańców [1] co roku umiera blisko 60 milionów ludzi. Obok śmierci naturalnej głównymi przyczynami są choroby, głód, brak wody oraz najmniej spodziewane ze wszystkich: kataklizmy, wojny i nieszszczęśliwe wypadki.
Dodać do tego należy 73 miliony morderstw niewinnych dzieci (aborcja) i liczba zgonów staje się zawrotna. Ponad 130 milionów rocznie – to tak, jakby całkowicie wyludnić Polskę, tyle że niemal czterokrotnie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 3, 2022 | Egzegezy, Teologia reformowana
Zagrożenia
Jan 17:11b-12 Ojcze święty, zachowaj w twoim imieniu tych, których mi dałeś, aby byli jedno jak i my. Gdy byłem z nimi na świecie, ja zachowywałem ich w twoim imieniu. Strzegłem tych, których mi dałeś, i żaden z nich nie zginął prócz syna zatracenia, żeby się wypełniło Pismo.
Nie jest tak, że nie ma zagrożenia dla ciągłej świętości i ostatecznego zbawienia wierzących i ich wybranych dzieci. Wręcz przeciwnie, wytrwanie oznacza groźby. Zachowanie nas przez Boga oznacza, że są wrogowie, którzy chcą zniszczyć każdego, kto identyfikuje się jako członek kościoła, wyznając Jezusa Chrystusa i prowadząc święte życie. W wersetach 11 i 12 Jana 17 występują dwa słowa, które są przetłumaczone jako „zachować” i „strzec”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | mar 2, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Czas wojny
Obj. 13:15-18
.
15. I pozwolono jej tchnąć ducha w wizerunek bestii, tak żeby przemówił wizerunek bestii i sprawił, że ci, którzy nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici.
16. I sprawia, aby wszyscy, mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy, przyjęli znamię na prawą rękę lub na czoło;
17. I aby nikt nie mógł kupić ani sprzedać, tylko ten, kto ma znamię, imię bestii lub liczbę jej imienia.
18. Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, gdyż jest to liczba człowieka. A liczba jej: sześćset sześćdziesiąt sześć.
Artykuł napisany w czasie trwania II Wojny Światowej
Powiedzieć, że żyjemy w poważnych czasach, byłoby zwykłym frazesem. Obecny czas jest oczywiście zawsze poważny, gdyż w nim Bóg sprawuje Swoją radę i realizuje Swój cel w odniesieniu do zbawienia Swojego Kościoła i nadejścia Jego Królestwa. Ale są okresy, w których znaczenie czasów jest bardziej oczywiste niż w innych okresach historii, ponieważ są one tak przepełnione ogromnymi wydarzeniami, że ich znaczenie jest wyryte w umysłach i sercach ludzi, a także dlatego, że bardziej niż w innych okresach przypominają ludowi Bożemu, że jest to ostatnia godzina i że zbliża się ich odkupienie.
To właśnie w takich czasach uważani jesteśmy za godnych, by żyć dzisiaj. Rudy koń (Obj. 6:4) biegnie po ziemi we wszystkich kierunkach, oczywiście poza kontrolą jakiegokolwiek człowieka lub władzy na świecie, a świat jest w ferworze wojny, jakiej nigdy przedtem nie odnotowano.
(więcej…)
