utworzone przez Reformowani | mar 2, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Czas wojny
Obj. 13:15-18
.
15. I pozwolono jej tchnąć ducha w wizerunek bestii, tak żeby przemówił wizerunek bestii i sprawił, że ci, którzy nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici.
16. I sprawia, aby wszyscy, mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy, przyjęli znamię na prawą rękę lub na czoło;
17. I aby nikt nie mógł kupić ani sprzedać, tylko ten, kto ma znamię, imię bestii lub liczbę jej imienia.
18. Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, gdyż jest to liczba człowieka. A liczba jej: sześćset sześćdziesiąt sześć.
Artykuł napisany w czasie trwania II Wojny Światowej
Powiedzieć, że żyjemy w poważnych czasach, byłoby zwykłym frazesem. Obecny czas jest oczywiście zawsze poważny, gdyż w nim Bóg sprawuje Swoją radę i realizuje Swój cel w odniesieniu do zbawienia Swojego Kościoła i nadejścia Jego Królestwa. Ale są okresy, w których znaczenie czasów jest bardziej oczywiste niż w innych okresach historii, ponieważ są one tak przepełnione ogromnymi wydarzeniami, że ich znaczenie jest wyryte w umysłach i sercach ludzi, a także dlatego, że bardziej niż w innych okresach przypominają ludowi Bożemu, że jest to ostatnia godzina i że zbliża się ich odkupienie.
To właśnie w takich czasach uważani jesteśmy za godnych, by żyć dzisiaj. Rudy koń (Obj. 6:4) biegnie po ziemi we wszystkich kierunkach, oczywiście poza kontrolą jakiegokolwiek człowieka lub władzy na świecie, a świat jest w ferworze wojny, jakiej nigdy przedtem nie odnotowano.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 25, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Wstęp do rozważania
Izaj. 65:17-20
./
17. Oto bowiem stworzę nowe niebiosa i nową ziemię i nie będą wspominane pierwsze rzeczy ani nie przyjdą na myśl.
18. Lecz weselcie się i radujcie na wieki wieków z tego, co ja stworzę, bo oto stworzę Jerozolimę radością i jej lud weselem.
19. I będę się radować z powodu Jerozolimy i weselić z powodu mojego ludu, a nie będzie już słychać w nim głosu płaczu ani narzekania.
20. Nie będzie tam już ani niemowlęcia żyjącego tylko kilka dni, ani starca, który by nie dożył swoich dni, bo dziecko umrze jako stuletni, ale grzesznik, choćby miał i sto lat, będzie przeklęty.
Tekst Izajasza jest bardzo ważny z punktu widzenia eschatologicznego i zarazem to jeden z najtrudniejszych fragmentów do zinterpretowania. Niezależnie bowiem od przyjętej pozycji, amilenializmu, premilenializmu czy też postmilenializmu, nastręcza on wielu problemów, ponieważ pozornie zdaje się on nie pasować do żadnego z systemów (owa „pozorność” jest oczywiście sztuczna co wykaże dogłębne studium tekstu).
„Zarówno premilenialiści, jak i postmilenialiści często odwołują się do Izajasza 65 w obronie królestwa Chrystusa tu na ziemi, albo po przyjściu Chrystusa (premilenializm), albo przed przyjściem Chrystusa (postmilenializm). Obie interpretacje są błędne.Obie nie biorą pod uwagę typologicznego charakteru Pism Starego Testamentu;tj. w szczególności obie nie uznają, że Izrael w Starym Testamencie był typem całego kościoła Chrystusowego zebranego od początku do końca czasów, a Kanaan był starotestamentowym obrazem nieba.” – Herman Hanko, Is there Death in Heaven? źródło
Rozważmy zatem fragment Izajasza stosując do tego właściwą metodę interpretacji.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 23, 2022 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa, Trynitologia
Bezpodstawne alegacje
Obj. 4:9-11
9. A gdy stworzenia oddawały chwałę i cześć, i dziękczynienie zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków;
10. Upadło dwudziestu czterech starszych przed zasiadającym na tronie i oddało pokłon żyjącemu na wieki wieków, i rzucało swoje korony przed tronem, mówiąc:
11. Godzien jesteś, Panie, wziąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ ty stworzyłeś wszystko i z twojej woli trwa i zostało stworzone.
Religijny fanatyzm, w najgorszym słowa tego znaczeniu, zawsze będzie mówił przeciwko Duchowi Świętemu. Świadectwo Ducha znajdziemy nigdzie indziej jak tylko w spisanym Słowie (2 Tym. 3:8, 16; 2 Piotra 1:21; Dzieje 7:51; 13:8; Mat. 12:31; Tyt. 1:16) i wiemy z całą pewnością iż dalekie jest ono od niejasności czy niejednoznaczności co do Istoty Boga. Bóg został objawiony w Piśmie i może być poznany, choć prawdę przekazywaną przez Słowo nieodrodzony umysł odrzuca (1 Kor. 2:14; Jan 14:17; Judy 1:19).
Martwy duchowo ludzie starając się zrozumieć istotę Boga będzie raczej poszukiwać analogii w świecie stworzonym a prawdę objawioną dopasować do obserwowanej zmysłami analogii (stąd oczywistym jest iż w takim ujęciu mamy do czynienia z dwoma źródłami prawdy którymi są objawienie i zmysły, prekursorem czego był nie kto inny jak Tomasz z Akwinu).
Często spotykanym zarzutem religijnych fanatyków jest twierdzenie, że koncepcja trójjedynego Boga ma swoje źródła w pogaństwie i została ustanowiona przez Konstantyna na Soborze w Nicei w 325 roku, co, jak zostanie wykazane w ostatniej części artykułu, jest absurdem.
I tak w miejsce prawdy zwodziciele głoszą co do Syna Bożego, albo że jest tylko człowiekiem, który swoim postępowaniem zasłużył na boskość albo też wcielonym Ojcem. Nie mogąc zaś podać wiarygodnego dowodu rzekomego pogańskiego źródła doktryny trójjedyności odstępcy przeoczają fakt, iż żadna religia na świecie nie naucza o współistotności trzech hipostaz, o tym że jedna nieskończona Boska istota współdzielona jest przez trzy różne od siebie Osoby.
Owszem, natkniemy się na koncepcje oparte o zrównanie definicji istoty i osoby, zawierające się pomiędzy skrajnościami:
- trzech odrębnych istot i trzech odrębnych osób (tryteizm)
.
- jednej istoty objawiającej się naprzemiennie (lecz nigdy naraz) poprzez trzy różne osoby (modalizm)
Ale żadną miarą ani tryteizm ani modalizm ani też zadna pośrednia herezja nie są tożsame z chrześcijańską wiarą w Boga trójjedynego, którą dowodzimy na podstawie atrybutów opisujących jedną i tą samą istotę trzech Osób: Ojca, Syna oraz Ducha Świętego
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 21, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Istota suwerenności
2 Sam. 9:1-3
.
1. Wtedy Dawid zapytał: Czy pozostał jeszcze ktoś z domu Saula, abym mógł okazać mu miłosierdzie ze względu na Jonatana?
2. A z domu Saula był sługa imieniem Siba. Został on wezwany do Dawida i król zapytał go: Czy ty jesteś Siba? Odpowiedział: To ja, twój sługa.
3. Król pytał dalej: Czy nie ma jeszcze kogoś z domu Saula, abym mógł okazać mu miłosierdzie Boże? Siba odpowiedział królowi: Jest jeszcze syn Jonatana, chromy na nogi.
Saul, król ludu, został odrzucony przez Boga za nieposłuszeństwo i bunt;
1 Sam. 15:26 Lecz Samuel odpowiedział Saulowi: Nie zawrócę z tobą, ponieważ odrzuciłeś słowo PANA, a PAN odrzucił ciebie, abyś nie był już królem nad Izraelem.
Dawid, człowiek według Bożego serca, panował teraz nad całym Izraelem.
1 Sam. 13:14 Lecz teraz twoje królestwo się nie ostoi. PAN wyszukał sobie człowieka według swego serca i PAN ustanowił go wodzem nad swoim ludem, gdyż nie zachowałeś tego, co ci PAN rozkazał.
Jednym z pierwszych czynów Dawida jako króla było pytanie: „Czy pozostał jeszcze ktoś z domu Saula, abym mógł okazać mu miłosierdzie ze względu na Jonatana?” Tam, gdzie jest słowo króla, jest władza, autorytet i całkowita suwerenność. Nie ma tu rady, konferencji ani negocjacji. Król przemawia ze swojego suwerennego tronu, a to, co zarządzi, zostanie wykonane.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 18, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Oskarżyciel w niebie
Hiob 1:6 Zdarzyło się pewnego dnia, gdy synowie Boży przybyli, aby stanąć przed PANEM, że też szatan pojawił się wśród nich.
Bóg wezwał „synów Bożych”, w tym przypadku odnosi się to do aniołów, z nimi przyszedł również i szatan. Jak grzeszny szatan może wejść do nieba, kiedy „grzesznik” nie może tego zrobić? Wiemy, że Bóg jest suwerenny i może robić, co chce, ale czy to nie splugawiłoby nieba?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 16, 2022 | Chrystologia: nauka o Chrystusie, Egzegezy, Świadkowie Jehowy
Solus Christus
Hebr. 1:8-10 8. Lecz do Syna mówi: Twój tron, o Boże (ὁ Θεὸς ho Theos), na wieki wieków, berłem sprawiedliwości jest berło twego królestwa. 9. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił cię, o Boże (ὁ Θεὸς ho Theos), twój Bóg olejkiem radości bardziej niż twoich towarzyszy. 10. Oraz: Ty, Panie, na początku założyłeś fundamenty ziemi, a niebiosa są dziełem twoich rąk.
Chwała jaką Ojciec oddaje Synowi jest wyraźna. Ojciec nazywa Syna Bogiem obdarowanym szczególnym uczuciem nieskończonej miłości wyrażonej przez radość, jaką Ojciec rezerwuje wyłącznie dla Syna. Ponadto Syn zasiada na tronie, miejscu wyniosłości, splendoru i chwały gdzie gloryfikowana jest Jego wieczność oraz sprawiedliwość. Tekst Hebrajczyków cytuje Psalm 45, w którym zauważamy rozwinięcie doksologii, gdzie autor wypowiada się w odniesieniu do Króla (tj Mesjasza), że:
- jest najpiękniejszym z synów ludzkich, wers 1
.
- jest mocarzem pełnym chwały, wersy 2-3
.
- panuje nad narodami jednym błogosławiąc innym wymierząjąc sprawiedliwość, wers 4
.
- środkiem panowania jest Jego słowo, Ewangelia, wers 5
.
- jest także Bogiem zasiadającym na tronie, wers 6
.
- szczególnie namaszczonym przez Boga, wers 7
Te błogosławione prawdy o Synu, wcielonym Bogu, negowane są przez upadłe umysły w oparciu o kruchy argument gramatyczny. Otóż fraza ὁ Θεὸς ho Theos w j. greckim zapisana jest w mianowniku, co niestrudzonym w niszczeniu prawdy Chrystologicznej zwodzicielom z Brooklynu dało podstawy do tłumaczenia: „Bóg jest twoim tronem na wieki” (wers 8) oraz „Dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił cię olejkiem” (wers 9)
Tym samym Ciało Kierownicze wykluczyło Boskość Syna zwodząc na zatracenie blisko 9 milionów cżłonków organizacji oraz dając pożywkę wszelkim antrytrynitarnym odszczepieńcom. Okazuje się jednak, że interpretacja chołubiona przez antytrynitarnych kacerzy obok negacji najbliższego kontekstu, pozbawiona jest znajomości języka greckiego co łatwo udowodnić:
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 15, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Czterej jeźdźcy
Obj. 6:1-4
.
1. I zobaczyłem, gdy Baranek otworzył pierwszą z pieczęci, i usłyszałem pierwsze z czterech stworzeń mówiące jakby głosem gromu: Chodź i zobacz.
2. I zobaczyłem, a oto biały koń, ten zaś, który na nim siedział, miał łuk. I dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, żeby zwyciężać.
3. A gdy otworzył drugą pieczęć, usłyszałem drugie stworzenie mówiące: Chodź i zobacz.
4. I wyszedł inny koń, rudy, a temu, który na nim siedział, pozwolono odebrać ziemi pokój, aby ludzie zabijali się nawzajem. I dano mu wielki miecz.
Czterej jeźdźcy w Objawieniu 6:1-8 stanowią jedność w obrębie siedmiu pieczęci. W przeciwieństwie do pozostałych trzech, pierwsze cztery pieczęcie dotyczą koni. Każdy koń jest określonego koloru: biały, rudy, czarny i płowy. Każdy koń ma jeźdźca, a każdy jeździec ma broń lub narzędzie. Pierwszy z nich nosi łuk, drugi miecz, a trzeci trzyma zestaw odważników lub wagę. Nieco inaczej jest w przypadku czwartego konia: „a temu, który na nim siedział, było na imię Śmierć, a Piekło szło za nim” (w.8).
W odróżnieniu od pozostałych trzech, w pierwszych czterech pieczęciach każdy z czterech koni wraz ze swymi jeźdźcami jest przedstawiony przez „stworzenie” słowami: „Chodź i zobacz” (w.1, w.3, w.5, w.7). Kiedy słuchamy uderzeń kopyt białego,rudego, czarnego i płowego konia wysłanych przez Baranka, słuchamy czterech różnych zestawów kopyt.
Dlaczego konie i ich jeźdźcy? Są używani w Piśmie Świętym, aby mówić o potężnych i tajemniczych Bożych opatrznościach, jak w Księdze Zachariasza 1 i 6. Konie to stworzenia o imponującej sile i odwadze. Tak więc Pan zapytał Hioba:
Hiob 39:19-20 19. Czy możesz dać koniowi moc? Czy rżeniem ozdobiłeś jego szyję? 20. Czy przestraszysz go jak szarańczę? Parskanie jego nozdrzy jest straszne.
Dlaczego na rumakach z Objawienia 6:1-8 jeżdżą jeźdźcy? Konie bez jeźdźców idą tam, gdzie chcą, ponieważ ich moc nie jest wykorzystywana. Ale koń z jeźdźcem jest zarządzany i kierowany — odpowiedni obraz potężnej i głębokiej opatrzności Jahwe.
Rozważmy teraz kolejno każdego z czterech koni, zaczynając od białego konia.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 14, 2022 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Neo-ewangelikalny mit
Psalm 26:5 Nienawidzę zgromadzenia złoczyńców i z niegodziwymi nie usiądę
Odrzucamy powszechną łaskę na podstawie Słowa Bożego. Powszechna łaska uczy, że Bóg miłuje potępionych, ale Pismo Święte głosi, że Bóg brzydzi się chciwymi: Bo bezbożny chlubi się pragnieniem swego serca, i błogosławi chciwców, którymi brzydzi się Pan (Psalm 10:3)
Psalmista mówi o Bogu: Głupcy nie ostoją się przed twymi oczyma nienawidzisz wszystkich czyniących nieprawość (Psalm 5:5). Nie jest prawdą, że Bóg „nienawidzi grzech, ale miłuje grzesznika”! Co więcej, PAN doświadcza sprawiedliwego, ale jego dusza nienawidzi niegodziwego i tego, kto kocha bezprawie (Psalm 11:5)
Oto intensywność Bożej niechęci do potępionego: Jego dusza — wszystko, czym Bóg jest — nienawidzi grzeszników. To dlatego Jahwe „spuści na niegodziwych deszcz sideł, ognia i siarki” (Psalm 11:6)
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 9, 2022 | Egzegezy, Prima Scriptura, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Śladami złotoustego zwodziciela
Jan 3:36 Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne, ale kto nie wierzy Synowi (ὁ … ἀπειθῶν ho apeithon – nie jest posłuszny), nie ujrzy życia, lecz gniew Boży zostaje na nim.
Artykuł XX Bóg zamanifestował sprawiedliwość i miłosierdzie w Chrystusie
.
Wierzymy, że Bóg, który jest doskonale miłosierny i sprawiedliwy, zesłał swego Syna, aby przyjął tę naturę, która dopuściła się nieposłuszeństwa, aby też przez nią zadośćuczynić i ponieść karę za grzech przez niewypowiedziane męki i śmierć [Hebr. 2:14; Rzym. 8:3; 8:32-33]. Bóg zatem zamanifestował Swoją sprawiedliwość przeciwko swojemu Synowi, kiedy złożył na Niego nasze grzechy [Izaj. 53:6; Jan. 1:29; 1 Jana 4:9], których byliśmy winni i z powodu których zasługiwaliśmy na potępienie, i wylał na nas swoje miłosierdzie i dobroć przez swą prostą i doskonałą miłość, wydając swojego Syna na śmierć za nas i wzbudzając go z martwych dla naszego usprawiedliwienia [Rzym. 4:25], abyśmy przez Niego mogli posiąść nieśmiertelność i życie wieczne.
Nasz tekst informuje nas o zbawczej wierze w Chrystusa oraz o wierze Chrystusowi. Zrozumienie, czym jest wierzenie Chrystusowi nie powinno dla nikogo stanowić trudności. Chrystus wielokrotnie wzywał swoich słuchaczy do wiary w Niego samego, do wiary w Ewangelię.
Jan 8:24 Dlatego wam powiedziałem, że umrzecie w swoich grzechach. Bo jeśli nie uwierzycie, że ja jestem, umrzecie w swoich grzechach.
Jan 14:1 Niech się nie trwoży wasze serce. Wierzycie w Boga, wierzcie i we mnie.
Jan 14:11 Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Przynajmniej z powodu samych dzieł wierzcie mi.
Wiara Chrystusowi jest wypełnieniem przez chrześcijanina nakazu wiary w Chrystusa, jedynego zbawiciela, jedyną nadzieję grzesznika na zbawienie. To wiara w Chrystusa jako Mesjasza – wcielonego Boga ratującego swój wybrany lud od potępienia.
Ale pomimo biblijnego nauczania, jasnym jest, że dla legalisty istotą wiary będą dobre uczynki człowieka, stąd słowa Jana w fałszywym systemie teologicznym nie odnoszą się do posłuszeństwa ewangelicznemu wezwaniu czy też do upamiętania (gr. μετάνοια metanoia – zmiana myślenia) i tym samym przyjęcia historycznej prawdy o skończonym dziele Chrystusa.
Dla legalisty słowa Chrystusa w Jana 3:36 wezwaniem do wypełniania woli Bożej rozumianej jako uczynki zakonu odniesione do usprawiedliwienia. Dokładnie w ten sposób tekst Jana interpretuje John MacAarthur, największy teolog naszych czasów i zarazem, jak się okazuje, złotousty zwodziciel:
„…osoba, która uwierzyła, będzie tęsknić za posłuszeństwem. Ponieważ zachowujemy ślady grzesznego ciała, nikt nie będzie doskonale posłuszny, ale pragnienie czynienia woli Bożej będzie zawsze obecne w prawdziwych wierzących. To dlatego wiara i posłuszeństwo są tak ściśle powiązane w całym Piśmie. Koncepcja wiary, która nie prowadzi do poddania się woli, psuje przesłanie zbawienia. Paweł mówił o ewangelii jako o czymś, czego należy przestrzegać. […] Rezultatem, którego [Paweł] szukał w swojej posłudze ewangelizacyjnej, było „posłuszeństwo przez słowo i uczynek” […] Jasne jest, że biblijna koncepcja wiary jest nierozerwalnie związana z posłuszeństwem. „Wierzyć” jest traktowane tak, jakby było równoznaczne z „posłuszeństwem” Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne;ale kto nie jest posłuszny Synowi, nie ujrzy życia – John MacArthur, Ewangelia według Jezusa, s. 190
Zgodnie z tą interpretacją wiara i posłuszeństwo stanowią zakresowo jedną kategorię semantyczną dlatego też zbawienie osiągane jest przez wiarę oraz przestrzeganie ewangelii. Niestety MacArthur ewangelię definiuje jako przestrzeganie przykazań Prawa ponieważ rozumie wiarę jako uczynki. Łatwo udowodnić to prostym wnioskowaniem:
→ wiara jest związana z posłuszeństwem
→ posłuszeństwo to poddanie się woli Bożej
→ posłuszeństwo woli Bożej to przestrzeganie ewangelii
→ przestrzeganie ewangelii to posłuszeństwo w słowie i uczynkach
→ uczynki definiowane są przez Prawo
→ istotą wiary jest przestrzeganie przykazań Prawa
→ zbawienie wynika z wiary, która jest posłuszeństwem Prawu
→ zbawienie wynika z posłuszeństwa Prawu
Według legalistów wiara została zdefiniowana na nowo i nie jest całkowitym przeświadczeniem co do prawdziwości oraz pełną akceptacją historycznego, skończonego dzieła Chrystusa, który:
Nowa definicja wiary to przestrzeganie przykazań Prawa. Stąd ten, kto nie przestrzega przykazań Prawa nie ujrzy życia, lecz gniew Boży pozostaje na nim. Czy tego właśnie naucza tekst Jana?
Odrzucamy stanowczo tę herezję.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 8, 2022 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Teologia reformowana
Błogosławieństwa
Efez. 1:3-4 3. Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie. 4. Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
Reformatorzy wybranie nazywali cor ecclesiae, sercem lub źródłem kościoła, a Wycliffe i Hus mówili o kościele Chrystusa jako o „towarzystwie predestynowanych”
Wybranie jest nie tylko źródłem kościoła, ale jest także źródłem wszystkich jego błogosławieństw. Nasz Katechizm Heidelberski oświadcza, że
„Kościół [jest] wybrany do życia wiecznego”.
Kanony z Dort stwierdzają, że
„wybranie jest źródłem każdego zbawiającego dobra, z którego wypływają jako owoce i skutki: wiara, świątobliwość oraz inne dary zbawienia, a także ostatecznie życie wieczne, zgodnie ze świadectwem apostoła: „Gdyż wybrał nas [nie dlatego, że byliśmy święci, lecz], abyśmy byli święci i nieskalani przed nim„.
Słowo „źródło” użyte tutaj w Kanonach i ogólnie w tradycji Reformowanej, przedstawia nam bardzo atrakcyjny obraz. Mamy wyobrażać sobie wszystkie liczne i bogate błogosławieństwa Kościoła, które tryskają i przelewają się z łaskawego i wiecznego źródła wybrania przez Boga.
To cudowne źródło przynosi wszelkie błogosławieństwa tobie, wierzącemu, i każdemu członkowi kościoła Chrystusowego!
Taka jest nauka Efezjan 1:3-4, która mówi, że wszystkie błogosławieństwa kościoła (wers 3) spływają na nas według tego, jak nas wybrał w nim [tj. w Chrystusie] przed założeniem świata (wers 4)
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 4, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Herezja dobrointencyjnej oferty
Mat. 11:28 Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek.
Czy Jezus zaprasza nas, czy nakazuje nam przyjść do Siebie?
Tekst, o którym mowa, jest często (choć niesłusznie) cytowany przez obrońców łaskawej i dobrointencyjnej oferty ewangelii dla wszystkich. Słowa Jezusa są interpretowane jako oznaczające, że Chrystus zaprasza wszystkich ludzi, aby przyszli do Niego. Tekst nie jest więc nakazem, ale zaproszeniem. Jest to zaproszenie, w którym Chrystus łaskawie wyraża swoje pragnienie, aby wszyscy ludzie, głowa w głowę, przyszli do Niego, aby otrzymać zbawienie.
Ta interpretacja uczy, że ponieważ tekst jest zaproszeniem, przyjście do Chrystusa jest dziełem człowieka, który decyduje się na przyjście. W końcu zaproszenie można przyjąć lub odrzucić. Jednakże łaskawa i dobrointencyjna oferta ewangelii jest sprzeczna z Pismem Świętym.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 3, 2022 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Rozkosz Prawa
Psalm 119:97 O, jakże miłuję twoje prawo! Przez cały dzień o nim rozmyślam.
Dlaczego ktoś miałby kochać Prawo Boże? Dlaczego mielibyśmy kochać to, co
- nieustannie nam mówi, jakimi jesteśmy nędznikami,
.
- codziennie wytyka wszystkie nasze niedociągnięcia,
.
- nieustannie przypomina nam o wszystkich naszych grzechach zasługujących na śmierć
.
- i rzuca nas na kolana, pozostawiając nas wołających o pomoc?
Prawda jest taka, że nie każdy kocha Prawo Boże, lecz tylko ci, którzy zostali wyzwoleni przez naszego nadającego, przestrzegającego Prawo i wyzwalającego od Prawa Zbawiciela.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 1, 2022 | Egzegezy, Teologia reformowana
Wstęp
Jan 17:11b-12 Ojcze święty, zachowaj w twoim imieniu tych, których mi dałeś, aby byli jedno jak i my. Gdy byłem z nimi na świecie, ja zachowywałem ich w twoim imieniu. Strzegłem tych, których mi dałeś, i żaden z nich nie zginął prócz syna zatracenia, żeby się wypełniło Pismo.
Istnieje straszny sąd Boży nad fałszywą ewangelią zbawienia z woli i uczynków grzesznika. Ten sąd Boży nad tą fałszywą ewangelią to strach zarówno nauczycieli tej fałszywej ewangelii, jak i ich uczniów, że mogą odpaść od Chrystusa i zginąć na wieki. To jest strach wszystkich katolików. Jest to dogmat rzymskokatolicki, że nikt nie może wiedzieć z całą pewnością, że będzie trwał w zbawieniu i będzie zbawiony na wieki.
Strach przed odejściem od Chrystusa i wieczną śmiercią jest także strachem Arminian. Przypominam nam w tym miejscu, że chociaż bardzo niewielu dzisiaj nazywa siebie Arminianami, to jednak większość tak zwanych ewangelików, a także fundamentalistów i charyzmatyków jest całkowicie Arminianami w swoim głoszeniu i nauczaniu. Wszyscy boją się, że chociaż dziś uważają się za zbawionych, mogą w końcu odpaść i zginąć na zawsze.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 27, 2022 | Egzegezy, Trynitologia
Ślepa uliczka upadłego umysłu
Obj. 4:9-11
9. A gdy stworzenia oddawały chwałę i cześć, i dziękczynienie zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków;
10. Upadło dwudziestu czterech starszych przed zasiadającym na tronie i oddało pokłon żyjącemu na wieki wieków, i rzucało swoje korony przed tronem, mówiąc:
11. Godzien jesteś, Panie, wziąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ ty stworzyłeś wszystko i z twojej woli trwa i zostało stworzone.
Na świecie jest wiele rzeczy, których istotę poznajemy przez rozmaite ich cechy. Światło jest jasne, woda jest mokra a kamień twardy. Poznanie istoty rzeczy nie musi być zależne od zmysłów, wiemy przecież, że istnieją swoiste prawa w świecie zwierzęcym, czy też zasady funkcjonowania wszechświata, jak choćby termodynamika, chemia, fizyka, matematyka, te poznajemy za pomocą logiki, często opartej o doświadczenia co czyni je możliwymi do poznania empirycznie.
Świat duchowy nie jest dostępny ani zmysłom, nie można prowadzić na nim doświadczeń, również ludzka logika nie jest zdolna do poznania świata duchowego o własnych siłach. Aby go poznać koniecznym jest objawienie, zewnętrzne i niezależne od człowieka źródło obiektywnych informacji. Jak mówi Pismo, rzeczy duchowe należy rozsądzać duchowo co oznacza iż cała dostępna wiedza o Bogu zawarta jest w skończonym objawieniu, jedynym epistemologicznie wiarygodnym źródle prawdy.
Wiedza ta jest zrozumiała, jednakże rezultaty poszukiwania oparte o całość przesłania Pisma z całą pewnością będą odrzucane przez osoby nieodrodzone, co czyni niezbędnym kolejny ponadnaturalny element tj. sktukujące pełnym przekonaniem (1 Tes. 1:5) oświecenie (2 Kor. 4:6; Efez. 1:18) przez Ducha Świętego, co ma miejsce po regeneracji (2 Kor. 3:15-16).
1 Kor. 2:14 Lecz cielesny człowiek nie pojmuje (δέχεται dchetai tj. nie akceptuje) tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | sty 17, 2022 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wstęp
1 Kor. 1:31 Aby, jak to jest napisane: Ten, kto się chlubi, niech się chlubi w Panu.
Apostoł Paweł napomina nas: „Kto się chlubi, niech się chlubi w Panu”. To jest podstawowy obowiązek każdego człowieka. Mamy chlubić się w Bogu, a nie w sobie. Człowiek z natury skłonny jest do chlubienia się ze swej mocy i zdolności, ze swych dzieł i woli; lecz nie wolno mu tego czynić. Nie mamy bowiem nic, z czego moglibyśmy się chlubić. Sami z siebie jesteśmy niczym, a nawet mniej niż niczym.
Izaj. 40:17 Wszystkie narody przed nim są niczym; uważa je za nicość i marność.
.
1 Kor. 4:7 Kto bowiem czyni cię różnym? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśli otrzymałeś, to dlaczego się chlubisz, jakbyś nie otrzymał?
(więcej…)
utworzone przez SebTer | sty 11, 2022 | Egzegezy, Teologia biblijna
Dlaczego Bóg stworzył wszechświat?
Kol. 1:20
19. Ponieważ upodobał sobie Ojciec, aby w nim zamieszkała cała pełnia;
20. I żeby przez niego pojednał wszystko ze sobą, czyniąc pokój przez krew jego krzyża; przez niego, mówię, to, co jest na ziemi, jak i to, co jest w niebie.
21. I was, którzy kiedyś byliście obcymi i wrogami umysłem w niegodziwych uczynkach, teraz pojednał;
Jest to nie tylko interesujące i ważne pytanie, ale także odpowiedź na nie jest jednym z moich ulubionych tematów do głoszenia kazań i wykładów. W rzeczywistości niedawno wygłosiłem kazanie na temat Kolosan 1:20, gdzie Paweł mówi o pojednaniu całego niebiańskiego i ziemskiego stworzenia z Bogiem przez krzyż Chrystusa. Również ten fragment dotyczy powodu, dla którego Bóg stworzył wszystkie rzeczy.
W dzisiejszych czasach nowoczesnego scjentyzmu, kiedy świat i duża część kościoła naucza złej doktryny ewolucji, jesteśmy zmuszeni rozpocząć naszą dyskusję od stwierdzenia, że Bóg powołał wszechświat do istnienia przez Słowo Swojej mocy w ciągu sześciu zwykłych dni, to jest w ciągu sześciu dni po dwadzieścia cztery godziny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 10, 2022 | Egzegezy, Teologia reformowana
Teologiczne trzęsienie ziemi
Jan 15:5 Ja jestem winoroślą, a wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a ja w nim, ten wydaje obfity owoc, bo beze mnie nic nie możecie zrobić.
Cała kontrowersja, która wstrząsnęła nie tylko Holandią, ale także większą częścią Europy, zaczęła się w rzeczywistości, gdy czołowy heretyk, Jakub Arminiusz, w kazaniu na temat siódmego rozdziału listu Pawła do Rzymian, wyjaśnił, że List do Rzymian 7
- nie opisuje człowieka nawróconego, ale człowieka nienawróconego,
.
- nie człowieka odrodzonego, ale człowieka nieodrodzonego.
Ale w Liście do Rzymian 7 człowiek ten mówi: „Chcę czynić dobro”, a nawet: „Rozkoszuję się prawem Bożym”. Jeśli ten, kto przemawia w Liście do Rzymian 7, jest nienawróconym, niezbawionym, zgubionym człowiekiem, to ten nienawrócony, zgubiony osobnik ma wolną wolę, wolę, która może i wybiera Boga, Chrystusa i dobro.
Rzym. 7:19-22 19. Nie czynię bowiem dobra, które chcę, ale zło, którego nie chcę, to czynię. 20. A jeśli robię to, czego nie chcę, już nie ja to robię, ale grzech, który we mnie mieszka. 21. Odkrywam więc w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, trzyma się mnie zło. 22. Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | sty 7, 2022 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Zarys Księgi Daniela 7
Nocna wizja z siódmego rozdziału Księgi Daniela ukazuje wielki zarys historii świata od królestwa Babilonu do sądu ostatecznego, okres 2500 lat i więcej. Ta niezwykła wizja obejmuje
- cztery straszne bestie (lub królestwa świata),
- dziesięć rogów, które wyłaniają się z czwartej bestii,
- mały róg (lub Antychryst), który wyłania się spośród dziesięciu rogów,
- sąd ostateczny,
- wieczne panowanie Syna Człowieczego
- wieczne królestwo świętych.
Rozdział 7 Księgi Daniela jest używany w Nowym Testamencie w szczególności na trzy sposoby.
Po pierwsze, w Ewangeliach tytuł „Syn Człowieczy” jest charakterystycznym określeniem naszego Pana.
Dan. 7:13 Widziałem też w nocnym widzeniu: Oto w obłokach nieba przybył ktoś podobny do Syna Człowieka, przyszedł aż do Odwiecznego i przyprowadzono go przed niego.
Po drugie, w 2 Liście do Tesaloniczan 2 i w innych miejscach, opis małego rogu z Daniela 7 (o którym mowa także w późniejszych rozdziałach Daniela) jest użyty w nowotestamentowym przedstawieniu Antychrysta.
Po trzecie, księga Objawienia, być może, nawiązuje bardziej do nocnej wizji Daniela niż do jakiegokolwiek innego rozdziału jego proroctwa.
Podsumujmy treść siódmego rozdziału Księgi Daniela. Rozdział dzieli się zgrabnie na dwie równe części: wersety 1-14 zawierają wizję, a wersety 15-28 dostarczają interpretacji wizji. Pierwsza połowa rozdziału również składa się z dwóch części. W wersetach 1-8 widzimy cztery bestie, cztery rogi i mały róg. Wersety 9-14 mówią o Odwiecznym, Synu Człowieczym i sądzie ostatecznym. Interpretacja w wersetach 15-28 traktuje o czterech bestiach, a następnie bardziej szczegółowo o czwartej bestii, i o małym rogu. Druga połowa Księgi Daniela wielokrotnie stwierdza, że święci Najwyższego otrzymają królestwo na wieki wieków.
Dan. 7:18 Ale święci Najwyższego wezmą królestwo i posiądą je na wieki, aż na wieki wieków.
.
Dan. 7:22 Aż przyszedł Odwieczny i oddano sąd świętym Najwyższego; i nadszedł czas, aby święci otrzymali królestwo.
.
Dan. 7:27 A królestwo, władza i wielkość królestwa pod całym niebem zostaną oddane ludowi świętych Najwyższego, którego królestwo będzie królestwem wiecznym, a wszystkie zwierzchności będą mu służyć i jego słuchać.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 6, 2022 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Przedmowa
1 Piotra 4:14 Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.
Arminianizm to wykuta w jezuickich kuźniach, przeklęta herezja z piekła rodem wiodąca swoich wyznawców na zatracenie. Poniżej otrzeźwiające przypomnienie z ust XVIII wiecznego teologa, dowodząca, że oryginalna arminiańska kontrowersja (1610-1619) dotyczyła nie tylko Doktryn Łaski, ale także Konieczności Doktryny Trójcy.
Otóż heretycy zwani Remonstrantami odrzucali Boski kult należny Duchowi Świętemu oraz modlitwy do Ducha Świętego twierdząc, że nie ma w Piśmie ani jednego oczywistego przykazania, przykładu lub dowodu Adoracji Ducha.
Bernardius De Moor (1709 – † 1780) aboslwent Reformowanego Uniwersytetu w Leiden oraz autor siedmiotomowego kompedium Chrześcijańskiej Teologii w swojej pracy omawia to w sposób następujący:
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 5, 2022 | Egzegezy, Trynitologia
Kwestia doksologii
Obj. 4:9-11
9. A gdy stworzenia oddawały chwałę i cześć, i dziękczynienie zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków;
10. Upadło dwudziestu czterech starszych przed zasiadającym na tronie i oddało pokłon żyjącemu na wieki wieków, i rzucało swoje korony przed tronem, mówiąc:
11. Godzien jesteś, Panie, wziąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ ty stworzyłeś wszystko i z twojej woli trwa i zostało stworzone.
Ogromną tragedią współczesnego systemowego kościelnictwa a także skrzywdzonych przez nie ludzi, czy to skupionych w rozmaitych grupkach domowych czy też będących „wolnymi elektronami” jest brak znajomości podstaw wiary chrześcijańskiej. Warto pamiętać, że Żydzi, którzy nie znali doktryn, choć nazwani byli ludem Bożym zostali odrzuceni przez Boga i wygnani w niewolę, a co gorsza, wieczne zatracenie stawało się ostateczną duchową konsekwencją (Oz. 4:6; Przysłów 10:21; Izaj. 5:13)
Również i dziś, w czasie nowej dyspensacji gdy Kościół stał się katolicki (tj. wielonarodowy i powszechny) zagrożenie jest realne. Każdy bowiem kto wypiera się Syna nie ma i Ojca (1 Jana 2:23) przez co rozumieć należy wyparcie się zdrowej nauki (2 Jana 1:9). Podstawową zaś doktryną o Synu jest Jego współistotność z Ojcem i Duchem (trynitaryzm). I nie wystarczy tutaj nominalne przyznanie się do tej nauki. Bez dobrego jej zrozumienia wiara taka nie zbawia.
Jan Kalwin zauważył i ostrzegał przed ślepą i nierozumną wiarą wpajaną rzymskokatolickim wyznawcom przez fałszywy system bluźnierczo zwany przez nich „kościołem”. Spostrzegł, że tendencją w jego czasach był nacisk kładziony nie tyle na wiarę w Słowo Boże ale raczej w pogląd zwany „ukrytą wiarą” pod którym kryło się ślepe i bezkrytyczne posłuszeńśtwo mądrościom Watykanu powiązane z ignorancją Pisma:
„[Katolicy] Nie tylko, przez swoją obskurną definicję, umniejszają i prawie unicestwiają całe znaczenie wiary, ale także sfabrykowali pojęcie wiary ukrytej, termin, którym uhonorowali najgrubszą ignorancję i w najbardziej zgubny sposób oszukali nieszczęsny tłum. Rzeczywiście, aby wyrazić ten fakt bardziej prawdziwie i wyraźnie, pojęcie to nie tylko pogrzebało prawdziwą wiarę w zapomnieniu, ale całkowicie ją zniszczyło. Czy to jest wiara — nic nie rozumieć, ale posłusznie podporządkować nasze zrozumienie kościołowi? Wiara nie polega na ignorancji, ale na wiedzy; i to nie tylko co do Boga, ale także co do woli Bożej.” – Jan Kalwin, Instytuty 3.2.2
Cóż za ważne słowa: wiara to wiedza a nie ignorancja! Wiara to zrozumienie! Wiara nie może być podporządkowana zrozumieniu kościoła! Problem ten nie utracił swojej wagi na przestrzeni lat a słowa Kalwina są aktualne i dziś. Iluż bowiem z szanownych czytelników należących do systemowych kościółków, grup domowych albo też swobodnie wyznających, zna i rozumie doktrynę trynitarną? A ilu w odniesieniu do tej świętej i fundamentalnej dla zbawienia doktryny posiada wiarę ukrytą jaką można swobodnie wyrazić stwierdzeniem: „wierzę w trójcę bo mi pastor powiedział, że trzeba tak wierzyć” w ogóle nie rozumiejąc czym trójca jest?
- jedni powiedzą, że trójca jest jak woda, może być w stanie ciekłym, stałym i gazowym (a to przecież heretycki modalizm)
.
- inni stwierdzą, że cały Bóg składa się z trzech osób każda stanowiąca 1/3 Boga (to odrzucenie samoistności
.
- kolejni będą dowodzić, że Syn jest od wieczności podporządkowany Ojcu i nie jest samoistny (czysta herezja subordynacjonizmu ocierająca się o henoteizm)
/
- jeszcze inni określą istnienie trzech osób i zarazem trzech w pełni Boskich natur (a to heretycki tryteizm, zwany inaczej politeizmem)
Rozważmy teraz tekst Objawienia ukazując jedność ontologiczną Ojca, Syna i Ducha Świętego i wynikającą z tego, przynależną każdej z trzech Osób identyczną chwałę, cześć, moc i dziękczynienie (czyli religijne uwielbienie)
(więcej…)
