utworzone przez Reformowani | lut 21, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wstęp
Efez. 6:13 Dlatego weźcie pełną zbroję Bożą, abyście mogli przeciwstawić się w dzień zły, a wykonawszy wszystko, ostać się
Wiele lat temu, kiedy byłem członkiem Towarzystwa Studiów Biblijnych Młodych Mężczyzn w kościele, postanowiliśmy nagrywać kazania i przynosić nagrane kazania do zamkniętych miejsc kongregacji, której było ponad pięćdziesiąt. Były to czasy, kiedy dostępne były tylko rejestratory kablowe, a każdy z nich ważył około 18 kilogramów.
Ci starzy święci, którzy nie mogli już cieszyć się towarzystwem świętych podczas nabożeństw, lubili z nami rozmawiać, kiedy przynosiliśmy rejestratory i cieszyli się naszym towarzystwem, kiedy mogliśmy zostać na chwilę. Rozmowy, które lubili najbardziej, dotyczyły spraw duchowych.
Nieuchronnie odkryliśmy, że ci święci, bez żadnego wyjątku, którego pamiętam, mówili o swoim życiu, które stawało się coraz bardziej grzeszne, gdy dorastali. Wstrząsnęło mną to, gdyż uważałem tych sędziwych ludzi za uosobienie świętości, do której mogłem aspirować tylko na starość. Ponieważ ich świadectwa były jednomyślne, byłem głęboko zaniepokojony do tego stopnia, że w końcu zapytałem ojca, dlaczego tak jest.
Wyjaśnił mi, że złożyło się na to wiele przyczyn:
- świadomość grzechu całego życia,
- rosnąca świadomość tego, jak straszny jest grzech, który popełniamy wbrew świętemu Bogu,
- oraz coraz większa świadomość wielkości własnego grzechu.
Wskazał mi Psalm 25, w którym Psalmista, starszy mężczyzna, wciąż modli się o przebaczenie grzechów młodości
Psalm 25:7 I nie wspominaj grzechów mojej młodości i moich występków; pamiętaj o mnie według twego miłosierdzia, ze względu na twą dobroć, PANIE.
Psalmista wiedział, że zostały one przebaczone, ale zaniósł ich ciężar do grobu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 20, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Reformowany światopogląd
Przedmowa
Władza cywilna posiada odpowiedzialność przed Bogiem zachowania porządku społecznego, co do czego zgadzają się praktycznie wszyscy teolodzy Reformowani. Jednakże kwestią sporną jest relacja władzy i kościoła, a konkretnie chodzi o funkcję chrześcijańskiej władzy takiego wspierania prawdziwego Kościoła, aby ten proklamując prawdę niszczył królestwo antychrysta i wszelki fałszywy kult. W Konfesji Belgijskiej w Artykule 36 o urzędzie władców (a w zasadzie chrześcijańskich władców) czytamy:
„Urząd tych władców ma za zadanie nie tylko baczyć i czuwać nad dobrem państwa, ale także ochraniać posługę Kościoła, i w ten sposób móc usunąć wszelkie bałwochwalstwo i wszelki kult, aby królestwo antychrysta było niszczone i w ten sposó sprzyjać królestwu Chrystusa. Dlatego muszą oni popierać zwiastowanie Słowa Ewangelii w każdym miejscu, aby Bóg był należycie czczony i wysławiony przez każdego, jak to zaleca w swoim Słowie.”
W niniejszej serii artykułów najpierw przedstawione zostaną obiekcje wobec doktryny, na podstawie których wyciągnięte zostaną elementy umożliwiające ograniczenie zastosowania Artykułu 36 w taki sposób, aby nie dochodziło do nadużycia (w szczególności zaś źle rozumianej zasady miecza). Następnie na zasadzie właściwej syntezy zaprezentowany zostanie konsens harmonijnie integrujący obiekcje w aplikacji doktryny bez naruszenia „ducha prawa”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 16, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Post – ustanowiony przez Boga w Prawie Mojżeszowym
Mat. 6:16-18
.
16. A gdy pościcie, nie miejcie twarzy smutnej jak obłudnicy; szpecą bowiem swoje twarze, aby ludzie widzieli, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają swoją nagrodę.
17. Ale ty, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz;
18. Aby nie ludzie widzieli, że pościsz, lecz twój Ojciec, który jest w ukryciu; a twój Ojciec, który widzi w ukryciu, odda ci jawnie.
Rozpoczynam ten artykuł od zacytowania słów wygłoszonych przez Jezusa Chrystusa w tym najsłynniejszym z kazań: Kazaniu na Górze. Te wersety są najjaśniejszym i najbardziej definitywnym stwierdzeniem dotyczącym chrześcijańskiego postu w całym Piśmie Świętym.
Pierwszym punktem jaki należy zauważyć jest to, że Jezus Chrystus zakłada, że jego zwolennicy i uczniowie będą pościć. Nie mówi „czy będziecie pościć”, ale „ty, gdy pościsz” (werset 16).
Drugim punktem na jaki trzeba zwrócić uwagę jest to, że post może być
- nieszczery
- fałszywy
- obłudny
Można to rozpoznać po postawie serca osoby poszczącej i czy stara się on zwrócić na siebie uwagę, czy też nie. Dla kogo pościmy ma decydujące znaczenie, tzn. do naszego Ojca w niebie, który widzi, co robimy w ukryciu, czy też do ludzi jako pokaz naszego samozaparcia i dyscypliny, aby być widzianym i podziwianym (lub wyśmiewanym).
Po trzecie, jest tu obietnica nagrody:
1) Post hipokryty jest nagradzany wzrostem jego pychy, a nie nagrodą od Boga.
2) Szczery post, właściwie przeprowadzony, z pewnością przyniesie odpowiednią łaskawą nagrodę od Boga. Nie ma żadnych ograniczeń czasowych dla tej nagrody. Może ona
być obecna lub przyszła. Ilościowo, to nie może być ograniczone do jednej nagrody, ale może być nieskończoną i wieczną nagrodą, odzwierciedlającą naturę Nagradzającego.
Kolejną kwestią, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że post nie jest nakazem. Jest jako dobrowolne ćwiczenie, które ma być użyte jako środek łaski przez indywidualne kościoły lub narody, ilekroć może to być właściwe.
Innym wersetem wartym uwagi, zanim zaczniemy badać historię postu, znajduje się w Ewangelii Marka, gdzie dowiadujemy się, że Jan Chrzciciel, wraz z uczniami, często pościł. W tym czasie, uczniowie Jezusa Chrystusa nie pościli. Pytano ich, dlaczego nie poszczą. Jezus Chrystus zapewnił ich, że nadejdą dni, kiedy będą pościć:
Marek 2:18-20 18. A uczniowie Jana i faryzeuszy pościli. Przyszli więc i pytali go: Czemu uczniowie Jana i faryzeuszy poszczą, a twoi uczniowie nie poszczą? 19. I odpowiedział im Jezus: Czy przyjaciele oblubieńca mogą pościć, gdy jest z nimi oblubieniec? Dopóki mają ze sobą oblubieńca, nie mogą pościć. 20. Lecz przyjdą dni, gdy oblubieniec zostanie od nich zabrany, a wtedy, w tych dniach, będą pościć.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 8, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu
Wstęp
Jer. 7:9-10 Czy będziecie kraść, zabijać, cudzołożyć, przysięgać fałszywie, palić kadzidło Baalowi, iść za innymi bogami, których nie znacie; A potem – przychodzić i stawać przede mną w tym domu, który nazwany jest moim imieniem, i mówić: Zostaliśmy wybawieni, aby popełniać te wszystkie obrzydliwości?
Gal. 5:13 Bo wy, bracia, zostaliście powołani do wolności, tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale z miłości służcie jedni drugim.
Odważę się stwierdzić, że temat tego rozdziału — antynomizm lub antynomianizm — równie dobrze mógłby być tematem całej konferencji i książki.
- Tak ważny jest temat prawdy o uświęceniu, a nawet całej Ewangelii zbawienia z łaski w Jezusie Chrystusie!
.
- Tak ważny i obszerny jest ten temat w całym Piśmie Świętym!
.
- Tak częste i niebezpieczne jest zło antynomizmu w historii Kościoła!
.
- Tak groźna jest herezja dla kościoła chrześcijańskiego i dla każdego dziecka Bożego dzisiaj!
Prawie heroicznym wysiłkiem utrzymuję ten artykuł w ryzach. Ale temat wymaga szerszego, dłuższego i głębszego omówienia, niż mówca może go przedstawić w jednym wykładzie lub niż pisarz w jednym rozdziale książki.
W tym temacie dochodzimy do fałszywej doktryny i kontrowersji, które są szczególnie interesujące i dotyczą mnie osobiście, i które były takie od samego początku mojej posługi, teraz jakieś pięćdziesiąt kilka lat temu. Ukończyłem Protestanckie Seminarium Reformowane według wskazówek teologa Reformowanego Hermana Hoeksemy przygotowanego do walki z herezją Arminianizmu we wszystkich lub prawie wszystkich jego formach i z jego nauczaniem, że zbawienie jest warunkowe, zależne od woli i posłuszeństwa grzesznika. Wiedziałem trochę o antynomianizmie, ale niewiele więcej niż tylko nazwę i najsłabszy zarys jego doktryny.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 7, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Coup de grâce w serce supralapsarianizmu?
Ezech. 28:14-15 14. Ty jesteś namaszczonym cherubinem nakrywającym; ja cię ustanowiłem. Byłeś na świętej górze Boga, przechadzałeś się wśród kamieni ognistych. 15. Byłeś doskonały w swoich drogach od dnia, kiedy zostałeś stworzony, aż znalazła się w tobie nieprawość
Czym jest supralapsarianizm? Choć pojęcie to może czytelnikowi wydawać się tajemnicze i niezrozumiałe, ma ono bardzo istotne znaczenie dla chrześcijańskiej doktryny predestynacji. W odróżnieniu od tzw. inflarapsarianizmu, gdzie Bóg aktywnie wybrał niektórych ludzi do zbawienia, podczas gdy nad pozostałymi postanowił przejść pomimo, pozostawiając ich własnemu losowi supralapsarianizm wskazuje na aktywną wolę Boga w obu przypadkach.
Bóg nie tylko bezwarunkowo wybrał niektórych do zbawienia od ich grzechu (elekcja) ale i bezwarunkowo przeznaczył niektórych na potępienie i zatracenie z powodu ich grzechu (reprobacja). Jest to zatem pogląd symetryczny – Bóg jest aktywny w elekcji i reprobacji.
Upadły człowiek nienawidząc prawdy szuka powodu aby ją porzucić. Jeden z argumentów wysuwanych przez zwolenników powszechnej łaski lub powszechnej miłości Boga zasługuje na uwagę. Jest on nadzwyczaj przemyślany i jawi się niczym przysłowiowy śmiertelny cios zadany świętej doktrynie. Jest on taki:
„Bóg musiał kochać i zachwycać się szatanem i upadłymi potępionymi aniołami przed ich upadkiem — ponieważ przed tym upadkiem byli moralnie i etycznie prawi i doskonali prawda?
.
Jak Bóg mógłby nienawidzić czy też pogardzać stworzeniem, które w danym momencie jest moralnie-etycznie doskonałe i święte i które nie popełniło żadnego grzechu?
.
Czy Bóg nie kocha i nie zachwyca się takimi istotami? To prawda, że w momencie, w którym zgrzeszyli, Bóg musiał ich znienawidzić – ponieważ On nienawidzi i brzydzi się „grzesznikami” – ale przed tą nienawiścią i pogardą Bóg musiał ich kochać.„
Nic bardziej mylnego. Poniżej refutacja herezji
(więcej…)
utworzone przez SebTer | lut 6, 2023 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Zaślepiony legalizm
Gal. 3:25-28 25. Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem. 26. Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa. 27. Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. 28. Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie.
List do Galacjan 3:26 stwierdza się, że wierzący Nowego Testamentu „są synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa ”. Zgodnie z kontekstem, Boży (ludzcy) „synowie” są przeciwstawieni niewierzącym (np. Hebr. 12:5-8) lub kontrast dotyczy nowotestamentowego kościoła jako dojrzałego syna – w którym wierzący są „synami” (Gal. 4:5-6) – przeciwko kościołowi Starego Testamentu jako niedojrzałemu dziecku.
Ta ostatnia koncepcja jest tutaj (Gal. 4:1-7). Kościół Nowego Testamentu to dojrzały, dorosły syn, podczas gdy kościół Starego Testamentu był niedojrzałym dzieckiem, które zostało umieszczone pod prawem Mojżeszowym jako „pedagogiem”, aby go strzec, dyscyplinować i nadzorować
Gal. 3:24-25 24.Tak więc prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni. 25. Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem.
.
Gal. 4:2 Lecz jest poddany opiekunom i zarządcom aż do czasu wyznaczonego przez ojca.
Tak więc List do Galacjan 3:26 zaczyna się od słowa „bowiem”, co wskazuje, że zawiera uzasadnienie dla wersetu 25: „Lecz gdy przyszła wiara, już nie jesteśmy pod pedagogiem. Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa.” (wersety 25-26).
Pomyślcie teraz o mężczyźnie, który chce, aby opiekunka do dzieci zaopiekowała się nim! O mężczyźnie, który chce znów wrócić do łóżeczka i zacząć bawić się grzechotką. Tęskni za kimś, kto poprowadzi go za rękę do przedszkola lub szkoły podstawowej. Każdy słusznie pomyślałby: „Ten facet ma ogromny problem psychologiczny!”
Podobnie, co mamy sądzić o grupach w epoce Nowego Testamentu, które chcą powrócić do przestrzegania prawa Mojżeszowego, w tym praw ceremonialnych i/lub cywilnych?
- Ruch „Hebrajskie korzenie” dąży do przywrócenia systemu praw z Księgi Wyjścia, Kapłańskiej, Liczb i Powtórzonego Prawa!
.
- Chrześcijańscy rekonstrukcjoniści pragną przywrócić prawa cywilne z Pięcioksięgu!
.
- Dyspensacjonaliści oczekują powrotu ceremonialnych i cywilnych praw Mojżesza w ich przyszłym, ziemskim, dosłownym tysiącleciu!
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lut 2, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Powód, przyczyna, środek i cel zbawienia
Kol. 1:23
21. I was, którzy kiedyś byliście obcymi i wrogami umysłem w niegodziwych uczynkach, teraz pojednał;
22. W jego doczesnym ciele przez śmierć, aby was przedstawić jako świętych, nieskalanych i nienagannych przed swoim obliczem;
23. Jeśli tylko trwacie w wierze, ugruntowani i utwierdzeni, niedający się odwieść od nadziei ewangelii, którą usłyszeliście, a która jest głoszona wszelkiemu stworzeniu pod niebem, której ja, Paweł, stałem się sługą;
24. Teraz raduję się w swoich cierpieniach dla was i tego, czego z udręk Chrystusa brakuje w moim ciele, dopełniam dla jego ciała, którym jest kościół.
W Powyższym fragmencie w prosty sposób wyrażone zostały przyczyna (pojednanie dokonane przez Chrystusa) środek (wiara udzielona świętym) i cel zbawienia (ostateczna społeczność z Bogiem), gdzie nośnikiem prawdy jest Ewangelia, przekazywana najpierw ustnie przez Apostołów i ich uczniów a nastepnie spisana dla kolejnych pokoleń. Powodem dzieła Chrystusa jest ludzki grzech zaś święty tekst naucza, że ci, którzy są pojednani, gdy usłyszą prawdę Ewangelii, uwierzą i wytrwają w wierze. Stąd zbawienie jest bezwarunkowe i oparte o dzieło Chrystusa, całkowicie niezależne od człowieka.
Jednakże wbrew temu co uczy Pismo, potoczne, i błędne zarazem rozumienie powyższego tekstu Listu do Kolosan 1 jest takie, ze człowiek został przez Boga zobowiązany do wytrwania w wierze co jest uznawane za warunek zbawienia. Rozumowanie to przedstawić można następująco:
→ kto wytrwa w wierze
→ ten zostanie przedstawiony przed Bogiem jako święty, czysty i nienaganny
→ i tym samym zostanie ostatecznie zbawiony.
I tak zamiast obietnicy w tekście odnajdywany jest nakaz. Konsekwencją nakazu jest obarczenie człowieka częścią pracy w zbawieniu. Bóg wykonał swoją część poprzez Syna, którego posłał na krzyż jako ofiarę pojednania za wszystkich ludzi, jednak skuteczność tej ofiary jest aktywowana przez ludzki akt woli, bez którego pozostaje ona jedynie ofiarą potencjalną, hipotetyczną, niewykorzystaną. Często tłumaczy się to ilustracją gdzie Bóg ofiarowuje człowiekowi zwycięski bilet na loterii, przy czym jego realizacja jest w mocy obdarowanego. Niewykorzystany bilet to brak wygranej. Podobnie wyrzucenie biletu w jakimś okresie życia, to utrata wygranej.
Otóż wszystko w tekście, jego najbliższym otoczeniu oraz w całym Piśmie świętym przeczy powyższym alegacjom. Rozważmy to zagadnienie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 31, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wstęp
Rzym. 7:24 Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?
Wybrane dziecko Boże od chwili swego odrodzenia jest uświęconym chrześcijańskim świętym. Jednak jeśli ktoś obserwuje go w świecie i rzeczywiście, tak jak on obserwuje siebie, jest on, choć uświęcony, w wielkim stopniu grzesznikiem. Jest grzesznym świętym lub, mówiąc inaczej, jest świętym grzesznikiem. Jest jednocześnie grzesznikiem i świętym.
Wybrane i uświęcone dziecko Boże na tym świecie jest dziwnym stworzeniem. To, jak żyje, jest niewytłumaczalne.
- Z jednej strony jest w istocie nowym stworzeniem, które odważnie modli się: „Osądź mnie, PANIE, bo postępuję uczciwie” (Psalm 26:1).
.
- A z drugiej strony woła: „Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci? (Rzym. 7:24).
Twierdzi, że jest doskonały i nie boi się, że Bóg, przed którym żadne zło nie może się ukryć, bada jego wnętrze (Psalm 139:23-24). Ale można o nim powiedzieć, że ma tylko mały początek nowego posłuszeństwa i że jego najlepsze uczynki są skażone i skorumpowane grzechem. Może z ufnością powiedzieć za Pawłem: „Ale w tym wszystkim całkowicie zwyciężamy przez tego, który nas umiłował.” (Rzym. 8:37), ale codziennie woła: „Boże bądź miłosierny mnie grzesznemu” (Łuk. 18:13).
Jakimż człowiekiem może on być?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 30, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Przypomnienie
Gal. 5:4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski.
Upamiętanie czyli greckie μετάνοια metanoia oznacza zmianę myślenia. Zwrot odbywa się w dwóch obszarach: 1) porzucenia własnej sprawiedliwości i uznanie ogromu osobistej grzeszności w oczach Bożych oraz 2) uznanie w pełni zadośćczyniącej ofiary Chrystusa jako jedynego sposobu odkupienia osobistej winy. Rezultatem (ale nie częścią składową) upamiętania są odpowiednio
a) skrucha (μεταμέλομαι metamelomai, por. Mat. 21:29) czyli odczuwany w sercu żal i wyrzuty sumienia za grzechy, szczera pokora, złamanie i zdrowa bojaźń przed Bogiem i Jego Słowem. Być skruszonym to doświadczyć niepokoju i wyrzutów sumienia oraz żałować za grzechy.
b) nawrócenie (ἐπιστρέφω epostrefo, por. Mat. 13:15) polega na zmianie woli czego konsekwencją jest odwrócenie się od dawnego postępowania. Być nawróconym to podążać za Bożą moralnością wynikającą z Prawa.
Niestety postnicejski kościół odrzucił biblijną propozycję i oparł się na rzekomych wypowiedziach ojców kościoła czyli stosując tzw. florilegia dogmatyczne [1]. Według nowej epistemologii [2] do Bożej mądrości dodano mądrość ludzką.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 26, 2023 | Egzegezy, Eschatologia: nauka o rzeczach ostatecznych
Wprowadzenie
Obj. 20:4 Zobaczyłem też trony i zasiedli na nich, i dano im władzę sądzenia. I zobaczyłem dusze ściętych z powodu świadectwa Jezusa i z powodu słowa Bożego oraz tych, którzy nie oddali pokłonu bestii ani jej wizerunkowi i nie przyjęli jej znamienia na czoło ani na rękę. I ożyli, i królowali z Chrystusem tysiąc lat.
Tematem dzisiejszego rozważania będzie milenium, czy też, tzw. tysiącletnie literalne, fizyczne królestwa Chrystusa na ziemi. Dobra wiadomość jest taka, że rozważanie zagadnienia nie zajmie tysiąc lat…
Do tej pory rozważyliśmy kwestię interpretacji Księgi Objawienia przeciwstawiając dosłownej interpretacji cykliczną. Każdy z sześciu cykli postrzegany jest jako odnoszący się do całego Kościoła w historii jego istnienia. Cykle nie są jedynie kolistymi powtórzeniami ale także idą naprzód, ponieważ argument zmierza ku pewnemu określonemu celowi.
Spojrzeliśmy także na dyspensacjonalizm jako prąd myślowy, który nie istniał przed XIX wiekiem. Wykazaliśmy, że jest to spreparowana przez syjonistyczne środowiska wielce arogancka politycznie utylitarna i antychrześcijańska teologia. To także zwycięzca w konkursie na “najbardziej utrzymywaną w tajemnicy doktrynę w całej historii w Kościoła”.
Teraz skupimy się na kwestii milenium.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 25, 2023 | Egzegezy, Sabatarianie i legaliści
Biblijne nauczanie
Gal. 2:18 Jeśli bowiem na nowo buduję to, co zburzyłem, samego siebie czynię przestępcą.
W I wieku w kościele w Antiochii miał miejsce predecens, którego skutki odczuwamy do dziś. Nie kto inny jak Apostoł Piotr, uznawany obok Jakuba i Jana za jeden z filarów chrześcijaństwa (Gal. 2:9) uległ presji judaizantów, zaprzestał spożywania niekoszernego posiłku i odsunął się od braci z pogan (Gal. 2:12) czyniąc tym haniebnym aktem podstawę do podziału w najlepszym przypadku (Gal. 2:13), lub do zjudaizowania pogan i tym samym podeptania Ewangelii w najgorszym (Gal. 2:14).
Piotr okazał się przestępcą i hipokrytą, ponieważ działał wbrew Bożemu postanowieniu o zniesieniu różnic między chrześcijanami wywodzącymi się z żydowskiego i pogańskiego dziedzictwa. Piotr odbudowywał to, co zburzył Bóg nakładając na siebie i na innych jarzmo nie do udźwignięcia, jarzmo przeciwko któremu głosował nieco wcześniej, tzn. na synodzie w Jerozolimie (Gal. 2:1-5; Dzieje 15:10).
Zapamiętajmy: judaizowanie prowadzi do podziałów oraz niszczy Ewangelię.
(więcej…)
utworzone przez SebTer | sty 23, 2023 | Egzegezy, Historia chrześcijaństwa, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Kalwinizm
Rzym. 8:28-30 28. A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga. 29. Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. 30. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.
Termin „kalwinizm” nie jest nazwą, którą my, kalwiniści, wolimy nazywać naszą wiarę; nie wybieramy też aby nazywać siebie „kalwinistami”. Kalwin to nazwisko człowieka, wielkiego sługi Bożego, Jana Kalwina. Był jednym z Reformatorów, przez których Duch Święty zreformował Kościół w XVI wieku. Nazywanie siebie „kalwinistami” i naszej wiary „kalwinizmem” pozostawia wrażenie, że podążamy za człowiekiem i że te wierzenia są wynalazkiem człowieka.
W rzeczywistości terminy te pierwotnie były szyderczymi określeniami używanymi przez naszych wrogów, podobnie jak nazwy „chrześcijanin” i „protestant”. Dlatego od samego początku kalwiniści nazywali siebie „Reformowanymi” lub „Prezbiterianami”. W ten sposób celowo odróżniali się od innej wielkiej gałęzi Reformacji protestanckiej, Kościoła Luterańskiego, który nazwał się imieniem człowieka (wbrew woli samego Lutra).
Niemniej jednak „kalwinizm” i „kalwiński” są dzisiaj użytecznymi terminami. Są one powszechnie znane, chociaż po części dzięki atakom na kalwinizm i wyśmiewaniu go przez jego wrogów. Ponadto nazwa „kalwiński” jest akceptowana przez osoby i kościoły, które nie są Reformowane ani Prezbiteriańskie, ale wyznają te zasady kalwinizmu, które nazywają „doktrynami łaski”. „Kalwinizm” zaczął opowiadać się za pewnymi doktrynami, pewnym systemem prawdy. Nie mamy nic przeciwko nazywaniu tych doktryn „kalwinizmem”, o ile dwie rzeczy są jasno zrozumiane.
- Po pierwsze, należy zrozumieć, że ich źródłem nie jest człowiek, Jan Kalwin, ale Pismo Święte.
.
- Po drugie, należy zrozumieć, że my, którzy przyjmujemy te prawdy, nie jesteśmy uczniami człowieka, Kalwina, ale zależy nam wyłącznie na naśladowaniu wiecznego Syna Bożego , Jezusa Chrystusa, właśnie poprzez wyznawanie tych doktryn.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 19, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Elekcja a usprawiedliwienie
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia.
Boże usprawiedliwienie winnego i bezbożnego, ale wybranego grzesznika jest przypisaniem sprawiedliwości Chrystusowej temu grzesznikowi, we własnej świadomości grzesznika, wyłącznie za pomocą wiary. Usprawiedliwienie jest zbawczym aktem Boga poprzez Ewangelię sprawiedliwości Chrystusa w czasie. Ten łaskawy akt Boga
- jest ściśle związany z elekcją
- implikuje elekcję
- jest to korzyść płynąca z elekcji
- uwydatnia elekcję.
Taka jest relacja usprawiedliwienia i elekcji, że usprawiedliwienie może być utrzymane tylko przez Kościół, który głosi elekcję. Co do tego nie może być kontrowersji między kościołami Reformowanymi ani chrześcijanami.
Ale pytanie, czy związek między usprawiedliwieniem a elekcją obejmuje usprawiedliwienie wieczne, czy też usprawiedliwienie od wieczności, jest kontrowersyjne wśród teologów Reformowanych i kościołów.
Musimy mieć jasność w tej sprawie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 18, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Sabatarianie i legaliści, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wstęp
Psalm 119:97 O, jakże miłuję twoje prawo! Przez cały dzień o nim rozmyślam.
Rzym. 7:25 Dziękuję Bogu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam umysłem służę prawu Bożemu, lecz ciałem prawu grzechu
Temat „Rola Prawa w uświęceniu”, pogrąża nas w kontrowersjach doktrynalnych; narażamy się na jedną z głównych kwestii dotyczących Ewangelii łaski w całym Nowym Testamencie; i skonfrontowani zostajemy z prawdą, która jest fundamentalna dla życia i doświadczenia chrześcijańskiego.
Tradycyjnie kościoły Reformowane uznawały trzy różne zastosowania prawa Dziesięciu Przykazań.
- Pierwszym jest utrzymanie porządku zewnętrznego w społeczeństwie obywatelskim.
.
- Drugim jest poinformowanie wierzącego o jego grzeszności.
.
- Trzeci ma służyć jako reguła lub przewodnik dla wdzięcznego, świętego życia chrześcijanina.
Rola prawa w świętym życiu wybranych, odkupionych, wierzących dzieci Bożych jest kontrowersyjna. Niektóre kościoły, zwłaszcza Kościół rzymskokatolicki, nauczają, że rolą prawa jest usprawiedliwienie, uświęcenie i zbawienie zachowujących prawo.
Inne kościoły i teologowie zaprzeczają, jakoby prawo odgrywało jakąkolwiek rolę w świętym życiu chrześcijanina. To są heretyccy antynomiści.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 17, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wprowadzenie
2 Tym. 2:24-26
.
24. A sługa Pana nie powinien wdawać się w kłótnie, lecz ma być uprzejmy względem wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący złych;
25. Łagodnie nauczający tych, którzy się sprzeciwiają; może kiedyś Bóg da im upamiętanie, aby uznali prawdę;
26. I żeby oprzytomnieli, wyrwali się z sideł diabła, przez którego zostali schwytani do pełnienia jego woli.
Kiedy 29 maja 1453 roku Konstantynopol został zdobyty przez wojska Mehmeda II, chrześcijaństwo wschodnie znalazło się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Uczeni w Piśmie i teologowie często salwowali się ucieczką na Zachód, zabierając ze sobą swój dorobek, w tym greckie manuskrypty Biblii. Ponieważ kościół na zachodzie opierał się głównie na Wulgacie, łacińskim tłumaczeniu Hieronima z przełomu IV i V wieku, manuskrypty sprowadzone przez uciekinierów dały podstawę do krytycznego spojrzenia na ówczesną edycję tekstu. Korzystajć z tych nowych źródeł, Erazm z Roterdamu stworzył dwujęzyczną wersję Nowego Testamnentu, Novum Instrumentum omne, łacińską i grecką, podstawę do tłumaczenia Biblii przez Lutra na język niemiecki.
Łacina Erazma zawierała kilka kontrowersyjnych tłumaczeń słów – odmiennych lub uzupełniających Wulgatę – (z filologicznymi lub historycznymi uzasadnieniami w adnotacjach), które stały się znaczące w okresie Reformacji. Grecka metanoia był znaczącym problemem: każde wydanie Nowego Testamentu przez Erazma przyjmowało inne tłumaczenie z łaciny Wulgaty: poenitentiam agite (czyńcie pokutę), poeniteat vos (obyś pokutował), poenitemini (żal za grzechy) i poenitentiam agite vitae prioris (pokuta za dawne życie). Jednak wydanie z 1519 r. – używane przez niemieckie tłumaczenie Marcina Lutra, w szczególności przyjęło sugestię sekretarza papieskiego Lorenza Valli: resipiscere (upamiętać się, ponownie stać się mądrym, wyzdrowieć z szaleństwa lub starości lub odzyskać przytomność) z historycznym uzasadnieniem od Laktancjusza i o konotacji intelektualnej, a nie afektywnej.
Prawidłowe tłumaczenie słowa metanoia przez papistów dało solidne podwaliny pod Reformowaną doktrynę sola fide (tylko wiara). Współcześnie możemy obserwować zjawisko odwrotne. Nawet wśród, zdawałoby się, wyznawców doktryn łaski, Prezbiterian, Reformowanych a także środowisk związanych z Johnem MacArthurem, metanoii nadaje się rzymskokatolickie, afektywne znaczenie: czynić pokutę. To prowadzi do zamieszania a w ostateczności niebezpiecznie zbliża Protestantyzm do doktryny rzymskiej – zbawienia z wiary oraz z uczynków.
Co składa się na upamiętanie? Jak zdefiniować upamiętanie? W Drugim Liście do Tymoteusza, a precyzując dokładniej w greckim tekście, z łatwością zaobserwujemy nauczanie upamiętaniu – niezależnym od człowieka darze Bożej, suwerennej łaski.
Czytamy iż w najbliższym otoczeniu wypowiedzi o upamiętaniu znajdują się trzy konsekwencje: 1) uznanie prawdy, 2) oprzytomnienie z pijackiego znieczulenia (ἀνανήψωσιν ananepsasin) oraz 3) wyrwanie się z sideł diabła czyli z grzechu, gdzie dwa ostatnie elementy towarzyszą poznaniu prawdy, które jest bezpośrednim skutkiem upamiętania.
Niektórzy jednak twierdzą stanowczo, że μετάνοια metanoia, czyli upamiętanie, odnosi się do trójczłonowego procesu przemiany człowieka jako jednej całości. Upamiętanie definiują jako
- zmianę myślenia
- skruchę (żal za grzechy)
- zmianę postępowania
Czy mają rację? Czy rzeczywiście upamiętanie to zmiana myślenia, skrucha oraz zmiana postępowania? Czy też prawdziwym jest raczej inny model, gdzie zmianie myślenia (upamiętaniu) towarzyszą żal za grzechy (skrucha) i zmiana postępowania (nawrócenie)? Sprawa jest niebagatelna, ponieważ konsekwencją błędnego paradygmatu może być legalizm, czyli doktryna zbawienia z uczynków.
Rozważmy to zagadnienie
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 16, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Teologia reformowana
Tekst źródłowy
Mat. 5 44-45
.
44. Lecz ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tym, którzy was przeklinają, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą i módlcie się za tych, którzy wam wyrządzają zło i prześladują was;
45. Abyście byli synami waszego Ojca, który jest w niebie. On bowiem sprawia, że jego słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi i deszcz zsyła na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
W chrześcijaństwie powszechnym poglądem na tekst Ew. Mateusza jest taki, że to, co Jezus nakazuje to że musimy mieć miłość, która nie wyklucza *kogokolwiek* i która obejmuje *wszystkich ludzi bez wyjątku*.Jest to także pogląd rozpowszechniony wśród (o zgrozo) osób mieniących się kalwinistami lub twierdzących, że wyznają teologię Reformowaną!
Naprawdę? To byłoby sprzeczne z różnymi tekstami, które wyraźnie mówią, że nie mamy kochać niektórych ludzi. Bóg nigdzie nie nakazał miłować Antychrysta. Bóg nakazał Jehoszafatowi oddzielić się od odstępczego Achaba
2 Kronik 19:2 I wyszedł mu naprzeciw widzący Jehu, syn Chananiego, i powiedział do króla Jehoszafata: Czy powinieneś był pomagać bezbożnym i miłować tych, którzy nienawidzą PANA? Przez to właśnie wisi nad tobą gniew PANA.
Chrystus używając dosadnego słownictwa (przez świnie i psy nasz Zbawiciel bez wątpienia rozumie niegodziwych ludzi tarzającymi się w błocie pożądliwości i zepsucia) nakazał oddzielenie się chrześcijan od jawnogrzeszników.
Mat. 7:6 Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swoich pereł przed świnie, by ich nie podeptały swymi nogami i odwróciwszy się, nie rozszarpały was.
Psalmista, który jest wzorem prawdziwego chrześcijanina, mówi aby nienawidzieć tych, którzy bluźnią Bogu. Czy to brzmi, jakby Psalmista kochał tych ludzi?
Psalm 139:21-22 21. Czy nie nienawidzę tych, PANIE, którzy nienawidzą ciebie? I nie brzydzę się tymi, którzy przeciwko tobie powstają? 22. Nienawidzę ich pełnią nienawiści i mam ich za wrogów.
Co więcej, Bóg nakazuje gardzić tymi, którzy bluźnią Bogu. Gardzić, a nie miłować ich i uznaje to za cnotę wierzącego:
Psalm 15:1, 4 1. PANIE, kto będzie przebywał w twoim przybytku? Kto zamieszka na twojej świętej górze? 4. Ten, przed którego oczami bezbożny jest wzgardzony, a który szanuje tych, co się boją PANA; kto, choć przysięga na własną niekorzyść, nie wycofuje się;
Więc wyraźnie nie mamy kochać *wszystkich*. Jak zatem w świetle zbiorczego nauczania Pisma Świętego rozumieć nakaz Pański?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 12, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Przyczynek rozważania
Jakuba 2:19 Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, i dobrze czynisz. Demony także wierzą i drżą.
Chociaż Większy Katechizm nie odnosi się bezpośrednio do psychologicznej analizy wiary lub przekonań, problem ten zasłużył na uwagę nie tylko teologów chrześcijańskich, ale także filozofów świeckich. Sekularyści, nawet jeśli nie odnoszą takich sukcesów jak teologowie, mają jedną przewagę; mianowicie ich zadanie jest prostsze, ponieważ nie biorą pod uwagę komplikacji religijnych. Wiele dyskusji teologicznych popada w zamęt, ponieważ elementy niezbędne do zbawiennej wiary są przypisane do jakiejkolwiek wiary.
Tutaj trzeba najpierw spróbować przeanalizować wiarę jako taką a następnie scharakteryzować tę wiarę, która usprawiedliwia. Zwykła ewangeliczna analiza wiary dzieli ją na trzy części:
- notitia – zrozumienie
- assensus – zgoda
- fiducia- zaufanie
Być może nawet teologowie stosujący tę analizę mogliby pominąć fiducia, gdyby ograniczyli się do wiary jako takiej; bo w potoczny sposób osoba, która wierzy, że Kolumb odkrył Amerykę w 1492 lub 1374 roku, nie jest brana za przykład zaufania. Czy jednak w rzeczywistości nie jest ona przykładem pewności siebie?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 11, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Czym jest uświęcenie?
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia.
2 Kor. 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Angielskie słowo „sanctification” oznaczające uświęcenie pochodzi od łacińskiego słowa, które dokładnie opisuje to Boże błogosławieństwo. Pochodzi od słów
- sanctus, które po łacinie oznacza „święty”
oraz
- facere, co oznacza „czynić”.
Tak więc uświęcenie jest dziełem Boga, dzięki któremu On czyni swój lud, za którego Chrystus umarł, ludem świętym.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 10, 2023 | Charyzmania, Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele, Zgubna droga
Biblijny precedens
3 Mojż. 10:1-3
.
1. A Nadab i Abihu, synowie Aarona, wzięli każdy swoją kadzielnicę, włożyli do nich ogień, nałożyli na nie kadzidła i ofiarowali przed PANEM obcy ogień, którego im nie nakazał.
2. Wtedy wyszedł ogień sprzed PANA i pochłonął ich, i pomarli przed PANEM.
3. Wówczas Mojżesz powiedział do Aarona: Oto co PAN powiedział: W tych, którzy zbliżają się do mnie, będę uświęcony i będę uwielbiony przed całym ludem. I Aaron zamilkł.
Nadab i Abihu byli synami Aarona, w prostej linii byli kapłanami Boga najwyższego. Oddawać pokłon Bogu w wyjątkowy sposób mogli tylko Mojżesz, Aaron, jego dwaj synowie oraz siedemdziesięciu starszych Izraela (2 Mojż 24:1).
Zbliżenie się do Boga było traktowane jednoznacznie jako obligatoryjny nakaz oddania Bogu chwały i czci, czyli uwielbienie. Bóg poprzez swój nakaz wyraził, iż jedyną akceptowalną formą kultu jest ogień i kadzidło przygotowane i ofiarowane w sposób regulowany przez Boże przykazanie (2 Mojż. 30:9).
Nadab i Abihu znali Boży nakaz dopuszczalnej formy uwielbienia Boga (W tych, którzy zbliżają się do mnie, będę uświęcony i będę uwielbiony przed całym ludem) a jednak postanowili ustanowić własny sposób kultu (wzięli każdy swoją kadzielnicę, włożyli do nich ogień, nałożyli na nie kadzidła). Ci nierozsądni kapłani oddali Bogu chwałę na sposób ludzki, sposób, jakiego Bóg nie nakazał, ale z pewnością nigdzie nie zabronił (i ofiarowali przed PANEM obcy ogień).
W 2 Mojż. 30:9 Bóg nie zabronił używania obcego ognia, choć zabronił używania
- obcego kadzidła
.
- obcego całopalenia
.
- obcych ofiar pokarmowych
Stosowanie obcego ognia nie było nakazane (zasada regulatywna) ale też nie było zabronione (zasada normatywna). Dlatego Nadab i Abihu, podobnie jak Kain (1 Mojż. 4:3-5, por. 1 Mojż. 1:21), praktykowali normatywną zasadę uwielbienia, przynosząc przed Boga to, co nie zabronione spodziewając się przy tym, że będzie to przez Boga zaakceptowane.
Tymczasem okazało się, że Bóg nie wyznaje demokracji oraz nie nagradza ludzkiej pomysłowości. W rezultacie swojego czynu kapłani Nadab i Abihu konsekwentnie ponieśli dość poważne uszczerbki na zdrowiu: wyszedł ogień sprzed PANA i pochłonął ich, i pomarli przed PANEM.
Dlatego też ważnym jest odpowiedzieć na pytania: Jak powinniśmy Bogu oddawać cześć? Oraz jakie są owoce stosowania zasady normatywnej we współczesnym odstępczym neo-ewangelikalizmie?
Świadectwo Pisma jest wstrząsające i dowodzi Bożego sądu nad tymi, którzy podążają za wolnością w uwielbieniu.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | sty 5, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu
Wprowadzenie
Rzym. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg jest tym, który usprawiedliwia.
2 Kor. 3:18 Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
Usprawiedliwienie i uświęcenie to dwa z wielu błogosławieństw, którymi Bóg obdarza swój lud, które przygotował jako część naszego zbawienia w Jezusie Chrystusie. Zwykle w teologii wymieniane są główne błogosławieństwa zbawienia w tak zwanym ordo salutis, czyli porządku, w jakim błogosławieństwa zbawienia są dane wybranym. Termin ten nie jest jednak do końca poprawny.
Pierwszym błogosławieństwem zbawienia jest odrodzenie, przez które Bóg działa w swoim ludzie, aby narodzili się na nowo z nowym życiem Chrystusa zaszczepionym w ich sercach. Ale przede wszystkim nowe życie Chrystusa, dane w odrodzeniu, obejmuje wszystkie błogosławieństwa wymienione w ordo salutis:
- wiarę
.
- powołanie
.
- usprawiedliwienie
.
- uświęcenie
.
- zachowanie
.
- i uwielbienie
Chociaż więc usprawiedliwienie i uświęcenie należy odróżnić od siebie jako dwa różne błogosławieństwa łaski Bożej w Chrystusie, są one z konieczności powiązane ze sobą, ponieważ oba są zawarte w odrodzeniu.
(więcej…)
