Jeśli raz zbawiony to na zawsze zbawiony, zatem mogę grzeszyć ile wlezie prawda? A przecież Pismo ostrzega ze tacy ludzie nie odziedziczą Królestwa. Zatem jeśli będąc zbawionym zaczynam trwać w grzechu, tracę zbawienie do czasu upamiętania.
Otóż my nie głosimy takiej nauki.
(więcej…)
Hebr. 1:5 Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem? I znowu: Ja będę mu Ojcem, a on będzie mi Synem?
Pismo rzeczywiście przedstawia relację między Bogiem Ojcem a Chrystusem Synem jako odwieczną relację Ojciec-Syn. Synostwo Chrystusa nie jest rolą przyjętą w Jego wcieleniu.
Propozycja o przyjęciu roli Syna wynikał często ze studiowania Listu do Hebrajczyków, który wydaje się mówić o zrodzeniu Syna przez Ojca jako wydarzeniu, które ma miejsce w pewnym momencie: „Ja ciebie dziś zrodziłem”; „Ja będę mu Ojcem, a on będzie Mi Synem”.
Ten werset przedstawia bardzo trudne pojęcia.
Klemens z Rzymu (łac. Clemens Romanus; gr. : Κλήμης Ῥώμης – Klemes Romes) to jeden z pierwszych ojców apostolskich. Urodził się około roku 30 a.d. a umarł mniej więcej w tym samym czasie co Apostoł Jan (około 100 a.d.). Wymieniany przez Irenaeusa i Tertuliana jako starszy brat kościoła w Rzymie (od około 90-100 a.d.).
W Rzymian 16 Apostoł Paweł pozdrawia wiele osób jednak nie identyfikuje Piotra jako przywódcy kościoła, zatem wnioskujemy, że Piotr dołączył do kościoła w późniejszym okresie. Po Piotrze kolejnymi znanymi starszymi braćmi byli kolejno Linus, Kletus a po nim Klemens.
Wierzę, że czasem szatan podszywa się pod sługę Bożego i wydaje się, że wyrzuca demony, wzmacniając w ten sposób przekonanie, że jest się po stronie Boga. Myślę, że jest to widoczne w historii egzorcyzmów systemu rzymskiego katolicyzmu a także wśród współczesnych egozrcystów wywodzących się z charyzmatycznych grup kultowych, gdzie można odnieść wrażenie, że demony zostają wyrzucane. Jest to jednak oszustwo w celu przekonania ludzi do tego, że w taki właśnie sposób należy rozprawiać się z szatanem, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. Nie sądzę żeby te egzorcyzmy były prawdziwie skuteczne i wogóle się wydarzały; myślę że szatan zwodzi i sprawia, że ludzie myślą że do nich faktycznie dochodzi.
Nawet nie zauważyliśmy, że protestantom została wypowiedziana wojna. Na youtube można posłuchać wykładu ks.prof. Guza wygłoszonego podczas konferencji dla czytelników i kolporterów „Miłujcie Się!” na Jasnej Górze 25 czerwca 2016 roku. Nie chcę komentować całości tego wykładu, ale chcę zwrócić na jeden fragment, gdzie ks. prof Guz mówi, że Polska rozpadnie się, jeśli katolicyzm nie wygra bitwy z protestantyzmem.
“Tylko wtedy wygramy bitwę o Polskę, tylko wtedy, kochani, w 100 procentach jestem o tym przekonany, kiedy wygramy bitwę z protestantyzmem. Jeżeli nie poradzimy sobie z protestantyzmem, dzisiaj, na tym etapie dziejów, to chcę wam kochani w tym świętym jasnogórskim miejscu powiedzieć, nie damy rady, rozpadnie się Polska, rozpadnie się Polska tak, jak doświadczyliśmy tego na tyle lat naszych rozbiorów ….”
Rzym. 3:11-12 11 Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. 12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Naturalny człowiek nie rozumie Boga. Naturalny człowiek jest grzesznikiem. Dlatego nie szuka Boga. Może poszukiwać jakiegoś bożka, który będzie spełniał jego oczekiwania. Takiego, który da mu powodzenie materialne, szczęście, zdrowie. Owszem, może nawet być zainteresowany Bogiem Jahwe, działając w swoim najlepiej zrozumianym interesie: w celu uniknięciem wiecznego potępienia, ale jest to czyn wynikający ze złych, egoistycznych pobudek. Prawdą jest, że nikt nie szuka Boga Biblii.
Psalm 53:2-3 2 Bóg spojrzał z niebios na synów ludzkich, aby zobaczyć, czy jest ktoś rozumny i szukający Boga. 3 Wszyscy zboczyli z drogi, wszyscy jednakowo znikczemnieli; nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Psalm 14:2-3 2 PAN spojrzał z niebios na synów ludzkich, aby zobaczyć, czy jest ktoś rozumny i szukający Boga. 3 Wszyscy zboczyli z drogi, wszyscy jednakowo znikczemnieli. Nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Jer. 8:3 I cała reszta ocalałych z tego przewrotnego rodu będzie wybierać raczej śmierć niż życie we wszystkich miejscach, gdzie zostali, kiedy ich wygnałem, mówi PAN zastępów.
Przysłów 8:36 Ale kto grzeszy przeciwko mnie, wyrządza krzywdę swojej duszy; wszyscy, którzy mnie nienawidzą, miłują śmierć.
Rzym. 3:10-12 10 Jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, ani jednego; 11 Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. 12 Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego.
Izaj. 59:4 Nikt nie woła o sprawiedliwość i nikt się nie spiera o prawdę. Ufają marności i mówią kłamstwa, wyrządzają krzywdę i rodzą nieprawoś
Grzech całkowicie odciął ludzi od społeczności z Bogiem. Grzech uniemożliwił nawiązanie kontaktu z Bogiem.
Przed upadkiem mieliśmy Liberum Arbitrium” tzn. wolną wolę i również mieliśmy Libertos tzn. wolność, co znaczy moc do tego, aby robić to, co właściwe, jeśli chodzi o rzeczy Boże. Po upadku dalej mamy Liberum Arbitrium tzn. wolną wolę, zdolność wybierania, ale to co straciliśmy to Libertos – wolność, i tylko Duch Święty może przywrócić nam wolność, którą utraciliśmy po upadku. Problem z teologią będąc pod wpływem pogaństwa semi-pelagianizmu jest taki, że oni próbują przywrócić definicję woli sprzed upadku, mówią, że nasza wola została osłabiona po upadku i tak naprawdę nie zdają sobie sprawy, jak wielka jest ta słabość, mówią że człowiek jest chory w grzechach, a nie, że jest martwy w grzechach. – R C. Sproul
Dlatego też Bóg od początku wziął sprawy w swoje ręce.
KKK 1131 Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją.
Według teologii KRK sakrament jest skutecznym znakiem łaski. Słownik j. polskiego słowo skuteczny definiuje następująco:
1. «dający pożądane wyniki»
2. «taki, którego działalność przynosi efekty»
Słowo dyspozycja ma następujące znaczenie
1. «polecenie wydane komuś»
2. «czyjaś forma fizyczna lub psychiczna, zwłaszcza dobra»
3. «wrodzona skłonność lub talent do czegoś»
4. «układ, rozkład, plan czegoś»
Zatem sakrament cechuje działanie, które przynosi pożądany efekt. Innymi słowy sakrament katolicki to łaska, jaka jest przez nie skutecznie udzielana. A konkretnie sakramenty katolickie mają moc udzielania życia. Czyli spożywanie fizycznego opłatka jest skutecznym udzieleniem łaski, w którym to opłatku ta łaska się urzeczywistnia. I dzieje się to na polecenie kapłana (odpowiednia dyspozycja).
Warto dodać, że według katechizmu katolickiego sakrament jest ważny, jeśli jest sprawowany zgodnie z intencją Kościoła niezależnie od osobistej świętości szafarza. Innymi słowy, następuje odróżnienie urzędu szafarza od jego moralności. I to sprawia, że szafarz może być konkubentem, pedofilem, homoseksualistą, defraudantem, itp., ale nadal może udzielać sakramentów, a katolik, pod groźbą popełnienia grzechu śmiertelnego, nie może negować tej nauki. To jest nic innego, jak tyrania dogmatu / autorytetu duchowego, która sprawia, że katolik MUSI akceptować, czego uczy Katechizm.
Artykuł 1128 Katechizmu Katolickiego:
KKK 1128 Taki jest sens stwierdzenia Kościoła, że sakramenty działają ex opere operato (dosłownie: „przez sam fakt spełnienia czynności”), czyli mocą zbawczego dzieła Chrystusa, dokonanego raz na zawsze.
.
Wynika stąd, że
.
„sakrament urzeczywistnia się nie przez sprawiedliwość człowieka, który go udziela lub przyjmuje, lecz przez moc Bożą”.
W chwili, gdy sakrament jest celebrowany zgodnie z intencją kościoła rzymskiego, moc Chrystusa i Jego Ducha działa w nim i przez niego, niezależnie od osobistej świętości szafarza. Skutki sakramentów zależą jednak także od dyspozycji tego, kto je przyjmuje. Z kolei Artykuł 1129 mówi, że
KKK 1129 „Kościół naucza, że dla wierzących sakramenty Nowego Przymierza są konieczne do zbawienia…”
Co sprawia, że szafarz, którego świętość nie ma znaczenia, jest niezbędnym pośrednikiem pomiędzy ludźmi a Bogiem. Jest to nauka o zbawieniu z uczynków czyli np. ze spożywania kawałka mąki z wodą.
.
Ile razy przygotowywałeś się przed dyskusją ze Świadkami Jehowy opracowując niektóre kluczowe wersety Biblijne, tylko po to żeby ugrzęznąć w dyskusjach nad fragmentami w których Jezus nazywany jest „Bogiem”?
Jan 1:1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo
Jan 10:30 Ja i Ojciec jedno jesteśmy
„Oh” Świadkowie odpowiadają, „my wierzymy że Jezus jest bogiem. Izajasza 9:5 nazywa go mocnym bogiem. Ale on nie jest Wszechmocnym Bogiem.” Następnie słyszysz, że ludzie są czasami nazywani „bogami” Ii że Bóg sprawił że Mojżesz był „bogiem” dla faraona
Jan 10:34 Jezus im odpowiedział: Czy nie jest napisane w waszym prawie: Ja powiedziałem: Jesteście bogami?
2 Mojż. 7:1 I PAN powiedział do Mojżesza: Oto ustanowiłem cię bogiem dla faraona, a twój brat Aaron będzie twoim prorokiem.
Kiedy spotkanie dobiega końca, czujecie się tak sfrustrowani jak drużyna Buffalo Bills po finałach Super Bowl.
Prorok to nie osoba, która głosi przeświadczenia lub obwieszcza to, co spontanicznie pojawiło się w jego umyśle. Prawdziwy prorok nie wypowiada półprawd przemieszanych z błędami i niejasnościami, ani też nie jest to ktoś, kto po prostu dostarcza swojej opinii, co do której ma silne przeczucia. To nie jest proroctwo.
Prawdziwy prorok wypowiada słowa od Pana. Autentyczne proroctwo, zgodnie z definicją, posiada nieodłączny autorytet. To nie żadne przypuszczenie. Jeśli to prawdziwe proroctwo i zawiera nakazy, te nakazy są wiążące. Jeśli zawiera napomnienie, to jest poważne. Jeśli zawiera ostrzeżenie, lepiej się wystrzegać. Jedynym, danym przez Pismo sposobem testowania, czy dana osoba to prawdziwy czy fałszywy prorok, to test bezbłędności proroctwa.
5 Mojż. 18:20-21 „Wszakże prorok, który ośmieli się mówić w moim imieniu słowo, którego mu nie nakazałem mówić, albo który będzie przemawiał w imieniu innych bogów, taki prorok poniesie śmierć. „A jeśli powiesz w swoim sercu: Po czym poznamy słowo, którego Pan nie wypowiedział?”
– Innymi słowy skąd mamy wiedzieć, czy to prawdziwy prorok czy fałszywy.
„Jeżeli słowo, które wypowiedział prorok nie w imieniu Pana, nie spełni się i nie nastąpi, jest ono słowem, którego Pan nie wypowiedział, lecz w zuchwalstwie wypowiedział je prorok; więc nie bój się go”.
1 Kor. 11:3-16
3 Lecz chcę, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety mężczyzna, a głową Chrystusa Bóg.
4 Każdy mężczyzna, gdy się modli albo prorokuje z przykrytą głową, hańbi swoją głowę.
5 I każda kobieta, gdy się modli albo prorokuje z nienakrytą głową, hańbi swoją głowę. Bo to jest jedno i to samo, jakby była ogolona.
6 Jeśli więc kobieta nie nakrywa głowy, niech się też strzyże. A jeśli hańbiące jest dla kobiety być ostrzyżoną lub ogoloną, niech nakrywa głowę.
7 Mężczyzna zaś nie powinien nakrywać głowy, gdyż jest obrazem i chwałą Boga. Kobieta zaś jest chwałą mężczyzny.
8 Bo mężczyzna nie jest z kobiety, lecz kobieta z mężczyzny.
9 Mężczyzna bowiem nie został stworzony dla kobiety, ale kobieta dla mężczyzny.
10 Dlatego kobieta powinna mieć na głowie znak władzy, ze względu na aniołów.
11 A jednak w Panu ani mężczyzna nie jest bez kobiety, ani kobieta nie jest bez mężczyzny.
12 Jak bowiem kobieta jest z mężczyzny, tak też mężczyzna przez kobietę, lecz wszystko jest z Boga.
13 Osądźcie sami: Czy wypada kobiecie modlić się do Boga bez nakrycia głowy?
14 Czyż sama natura nie uczy was, że gdy mężczyzna nosi długie włosy, przynosi mu to wstyd?
15 Ale jeśli kobieta nosi długie włosy, przynosi jej to chwałę, gdyż włosy zostały jej dane za okrycie.
16 A jeśli ktoś wydaje się być kłótliwy, my takiego zwyczaju nie mamy, ani kościoły Boże.
Kontynuując nasze stadium trudnych zagadnień ponownie zwracamy się ku Listom Nowego Testamentu. Ten, którym zajmiemy się dzisiaj jest ważny z kilku powodów, szczerze mówiąc z powodów wykraczających poza konkretne zagadnienie poruszone w tekście.
Mam na myśli zagadnienie kobiet noszących w kościele nakrycia głowy.
„Doktryna usprawiedliwienia, jaką głoszą Arminianie, jest niczym innym jak doktryną zbawienia przez uczynki…” – C.H. Spurgeon
Chwalony przez wielu Ewangelików jako wielki kaznodzieja, Charles H. Spurgeon jest rozpatrywany jako skuteczny i „bezpieczny” przykład „nie teologicznej” służby. Jego dzieła są rekomendowane jako środki prowadzące wielu ambitnych pastorów w rozwijaniu swojej własnej, odnoszącej sukcesy pracy duszpasterskiej.
Jego ’Wykłady dla moich studentów’ są często stosowane do tego celu, kładąc nacisk na „praktyczne” aspekty ewangelizacji. Ale podczas gdy forma skutecznego głoszenia Spurgeona jest często studiowana przez tych, którzy mają zamiar zostać pastorami, to zawartość głoszenia i nauczania tego Chrześcijańskiego giganta jest często ignorowana. Właściwie bardziej popularną opinią o Spurgeonie jest to, że z całego serca zaaprobował on tą samą teologię, która współcześnie zdominowała Amerykańską kulturę: Arminianizm.
Gal. 5:1-4 1 Trwajcie więc w tej wolności, którą nas Chrystus wyzwolił, i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli. 2 Oto ja, Paweł, mówię wam, że jeśli dacie się obrzezać, Chrystus na nic wam się nie przyda. 3 A oświadczam raz jeszcze każdemu człowiekowi, który daje się obrzezać, że jest zobowiązany wypełnić całe prawo. 4 Pozbawiliście się Chrystusa wszyscy, którzy usprawiedliwiacie się przez prawo; wypadliście z łaski.
Przeciętny arminianin wierzy, że na podstawie tego fragmentu można udowodnić doktrynę o utracie zbawienia. Oto jaka logika stoi za tym myśleniem:
Przekonanie o możliwości odpadnięcia od zbawiającej wiary (która przecież jest darem Bożym) jest przyczyną duchowego bólu, lęku i może prowadzić do zbawienia z uczynków. prawda was wyswobodzi szanowni acz nieodrodzeni z Ducha i tkwiący w niewoli fałszywej ewangelii Arminianie.
.
Dzieje 26:18 Dla otworzenia ich oczu, aby odwrócić ich od ciemności do światła, od mocy szatana do Boga, aby otrzymali przebaczenie grzechów i dziedzictwo między uświęconymi przez wiarę we mnie.
Marcina Lutra nie można oskarżyć o nauczanie, że usprawiedliwieni jesteśmy dzięki naszym dobrym uczynkom, co czyni niezwykłym to, co on mówi na temat zbawienia. Usprawiedliwiająca wiara jest na wstępie tłumaczenia jego Biblii w Liście do Rzymian. Mówi, że z powodu wiary,
„dobrowolnie, chętnie i radośnie czynimy dobro każdemu, służymy każdemu, cierpimy wszelkiego rodzaju rzeczy, kochamy i wychwalamy Boga, który okazał nam taką łaskę. Zatem równie trudno jest oddzielić wiarę i uczynki, jak oddzielić ogień od światła!.”
Bóg kocha wszystkich ludzi tak samo. Bóg kocha cały świat i dlatego posłał swojego Syna aby zbawił wszystkich ludzi. Bóg jest przecież miłością.
Powyższe stwierdzenia oparte są o błędne założenie, według którego miłość Boża, ta którą umiłował Swego Syna, udzielana jest każdemu stworzeniu na świecie. Nic bardziej mylnego. Przyjrzyjmy się naturze Boga:
Filip. 2:12 Dlatego, moi umiłowani, tak jak zawsze byliście posłuszni, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz, pod moją nieobecność, z bojaźnią i drżeniem wykonujcie swoje zbawienie.
Skupieni wokół doktryn remonstrancji szanowni arminianie wyznający doktrynę trwającego całe życie okresu próbnego interpretują ten fragment w sposób następujący:
Powyższa nauka nie tylko jest błędna ale może prowadzić do zaskakującej konkluzji, mianowicie że zbawienie jest z uczynków. Ale po kolei….
W zeszłym tygodniu otrzymałem maila i uznałem że najlepiej będzie podzielić się treścią mojej odpowiedzi na blogu.
„Drogi Mr. White, jakie pytania zadałby pan komuś, kto rozważa nawrócenie się na katolicyzm, żeby mógł on rozpoznać czy rzeczywiście odpowiednio rozważył swoją sytuację?”
Kiedy umieściłem to pytanie na naszym czacie, sporo ludzi skomentowało, że w rzeczy samej jest to ważne pytanie i zaczęliśmy wymieniać kilka możliwych odpowiedzi. Oto moja „Lista Top 10” w odpowiedzi na to dobre pytanie.
Nigdzie w Słowie Bożym nie znajdziemy miejsca, które zachęcało by wierzących do modlitwy o cudowne dary Ducha Świętego, ponieważ Duch Święty wyposaża każdego chrześcijanina we wszystko co jest mu potrzebne do służby zaraz momencie narodzenia z góry. Temat ten został rozważony wcześniej w artykule Modlitwa o dary Ducha Świętego.
Pomimo to wyznawcy ducha zielonoświąkowego nie akceptują tej prawdy Słowa Bożego, nauczając, że człowiek musi starać się o dary Ducha poprzez odpowiednią modlitwę i nieskalane życie. Jest to tak samo niedorzeczne jak staranie się o zbawienie. A jako przykład modlitwy o dary Ducha Świętego podają tekst z Listu do Jakuba.
Jakub 1:5-6 „A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie i bez wypominania, a będzie mu dana. Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania; kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej, przez wiatr tu i tam miotanej.” –
Według neo-montanistów ten fragment rujnuje teorię odnośnie braku możliwości proszenia o mądrość, która jest również darem Ducha. A implikacją tego jest to, że człowiek wierzący może również prosić o dar języków, dar proroctwa, dar uzdrawiania itp.
.
Jezus to Petra – potężna skała będąca akrogoniaios– kamieniem węgielnym, który jest częścią themelios – fundamentu. Na Nim jest zbudowany kościół, nie na petrosie – kamyku przydrożnym
Efez. 2:19-20 19 A więc nie jesteście już więcej obcymi i przybyszami, ale współobywatelami z świętymi i domownikami Boga; 20 Zbudowani na fundamencie (θεμελίῳ themelio) apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym (ἀκρογωνιαίου akrogōniaiou) jest sam Jezus Chrystus;
1 Kor. 3:11 Nikt bowiem nie może położyć innego fundamentu (θεμέλιον themelion) niż ten, który jest położony, którym jest Jezus Chrystus.
Mat. 16:16-19 16 Szymon Piotr odpowiedział: Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego. 17 Wtedy Jezus powiedział do niego: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie objawiły ci tego ciało i krew, ale mój Ojciec, który jest w niebie. 18 Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr (πέτρος petros – rzeczownik rodzaju męskiego: kamień, mały kamyk, ), a na tej (ταύτῃ taute – zaimek wskazujący rodzaju żeńskiego, który nie odnosi się do petros, który jest rodzaju męskiego lecz do petra) skale (πετρα petra – rzeczownik rodzaju żeńskiego: potężnej opoce, skale) zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą. 19 I tobie dam klucze królestwa niebieskiego. Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.
1 Piotra 2:5 I wy sami, jak żywe kamienie (λίθοι lithoi), jesteście budowani w duchowy dom, stanowicie święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.
πετρα petra – potężna opoka, rodzaj żeński
ἀκρογωνιαῖος akrogoniaios – kamień węgielny, pod skrajnym kątem lub narożu pochodna słów ἄκρον akron i γωνία gónia
ἄκρον akron – największy, ekstremalny, najdalszy koniec
γωνία gónia – kąt, róg, sekretne miejsce
θεμέλιος themelios –fundament, należący do fundamentu, pochodna słowa τίθημι tithemi
τίθημι tithemi – kładę, umiejscawiam, położyć, wpasować, ustanowić, wyznaczyć, przeznaczyć
πέτρος petros – kamień, mały kamyk, rodzaj męski
λιθος lithos – kamień
Zwołanie i obrady Synodu w Dordrechcie (1618-1619) można uważać za „jedno z najbardziej interesujących wydarzeń siedemnastego stulecia”. Zgromadzenie Teologów w Westminster było oczywiście bardziej interesujące dla prezbiterian angielskich i amerykańskich, jednak Synod w Dordrechcie miał szczególną wagę sam w sobie z uwagi na doniosłość tematu. Nie było to tylko spotkanie wybranych teologów z jednego narodu, lecz zgromadzenie świata kalwinistycznego dla wydania świadectwa przeciwko podnoszącym się i uciążliwym błędom — dla rozwiązania kwestii, którą bezpośrednio i głęboko zainteresowane były wszystkie reformowane Kościoły Europy. Kwestią było to, czy poglądy Arminiusa, które zajmowały tak wiele umysłów, można było pogodzić z wyznaniem wiary Kościołów belgijskich.1 Aby czytelnik mógł lepiej zrozumieć kanony synodu w Dordrechcie, poniżej podano krótkie naświetlenie sporu teologicznego jaki miał miejsce w Holandii na początku XVII w., oraz wyjaśnienie okoliczności historycznych związanych z tym synodem.
W 1610 r., w rok po śmierci profesora Uniwersytetu w Lejdzie Jakuba Arminiusa, jego zwolennicy opracowali pięć artykułów wiary. Arminianie, jak ich później nazwano, przedstawili owe pięć artykułów Stanom Holandii w formie „remonstrancji”, tzn. protestu. Stronnictwo arminian uważało swe nauki za postęp w stosunku do odczuwanej surowości niektórych doktryn kalwinistycznych Kościołów Holandii. Usilnie domagali się, by uwzględniono stanowisko doktrynalne remonstrancji i poprawiono Belgijskie Wyznanie Wiary oraz Katechizm Heidelberski (oficjalne dokumenty doktrynalne Kościołów Holandii).
J. I. Packer podsumowuje naukę arminian w następujący sposób:
Teologia zawarta w remonstrancji opiera się na dwóch założeniach filozoficznych:
.
– po pierwsze — ponieważ Biblia uważa wiarę za wolny i odpowiedzialny akt człowieka, nie może więc być ona powodowana przez Boga, lecz jest sprawowana niezależnie od niego;
.
– po drugie — ponieważ Biblia uważa wiarę za element obligatoryjny ze strony tych wszystkich, którzy słuchają ewangelii, wobec tego zdolność do uwierzenia musi być uniwersalna.
.
Stąd też utrzymywali oni, że Pismo Święte należy tak interpretować, by wykazać, że naucza ono następujących pięciu punktów:
.
- Człowiek nigdy nie jest tak dogłębnie skażony przez grzech, aby nie mógł uwierzyć ewangelii, kiedy jest mu ona zwiastowana.
- Człowiek nie jest też tak dogłębnie kontrolowany przez Boga, aby nie mógł jej odrzucić.
- Bóg uprzednio wiedział, którzy sami z siebie uwierzą i to właśnie ich wybiera do zbawienia.
- Śmierć Chrystusa nie zapewniła zbawienia nikomu, gdyż nie zabezpieczyła nikomu daru wiary (nie ma takiego daru). Śmierć ta raczej otworzyła możliwość zbawienia każdemu, kto uwierzy.
- Wierzący odpowiedzialni są za zachowanie siebie w stanie łaski poprzez zachowanie wiary — ci którzy tego nie dopełnią odpadają i są zgubieni.
.
W ten sposób arminianizm uzależnił zbawienie człowieka w ostatecznym rozrachunku od człowieka, zaś zbawienną wiarę uważano w całości jako dzieło człowieka, nie zaś Boga w nim.
J.I. Packer Introductory Essay to John Owen’s Death of Death in the Death of Christ, s. 4.
Prawda o Trójcy wyklucza możliwości powszechnego odkupienia. Ortodoksyjna doktryna Trójcy jest przeciwna idei, że Chrystus umarł za wszystkich.
