utworzone przez Reformowani | cze 9, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Droga do otchłani
Łuk. 10:20-22
.
20. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, ale cieszcie się raczej, że wasze imiona są zapisane w niebie.
21. W tej godzinie Jezus rozradował się w duchu i powiedział: Wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te sprawy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlętom. Tak, Ojcze, bo tak się tobie upodobało.
22. Wszystko zostało mi przekazane od mego Ojca i nikt nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec, ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.
Zgodnie z naukami Remonstrancji, czyli zgodnie z antychrześcijańskim, zakorzenionym w jezuictwie buntem i herezją z początku XVII wieku, człowiek stał się współodpowiedzialny za swoje zbawienie. Bóg objawiony w Piśmie Świętym, co do kwestii zbawienia, został zdetronizowany. Musiał ustąpić władzy człowiekowi, ponieważ decyzja o wybraniu do zbawienia, powołaniu i odrodzeniu nie jest decyzją Boga.
W konsekwencji zarówno wiara jak i następujące po niej: usprawiedliwienie, adopcja, uświęcenie i ostatecznie uwielbienie w wiecznej chwale – to rezultat współpracy człowieka z wyznawanym bóstwem. Choć praktycznie rzecz ujmując ta współpraca całkowicie wyklucza Boga Pisma i nakłada cały ciężar zbawienia na samego człowieka, ponieważ nie Bóg a człowiek odpowiada za
Katastrofalne w skutkach jest również zastąpienie biblijnej podstawy usprawiedliwienia ludzkim syntetykiem. W herezji podstawą usprawiedliwienia jest nie tyle przypisanie czy też poczytanie wierzącemu zadośćczyniącego dzieła Chrystusa na krzyżu, jego posłuszeństwa, przelania krwi i cierpienia za grzechy (Rzym. 3:25; 5:9; Hebr. 5:9; 1 Piotra 3:18), ale podstawą usprawiedliwienia jest sam akt wiary wyznawcy, wbrew temu co określone zostało wieki temu przez Pismo (Jer. 23:6; 1 Kor. 1:30; 2 Tym. 1:2; Łuk. 1:77; Rzym. 3:24-25; 4:5; Psalm 32:1-2; Filip. 3:9; Tyt. 3:5; 2 Tym. 1:9) a podsumowane przez Reformację
„Jednakże, by wyrazić to jaśniej, nie twierdzimy, że wiara sama z siebie nas usprawiedliwia, gdyż to tylko narzędzie, z pomocą którego możemy uchwycić się Chrystusa – naszego usprawiedliwienia. Jezus Chrystus poczytujący na naszą korzyść wszystkie swoje zasługi i wszystkie swoje święte dzieła, jakich dokonał dla nas i zamiast nas, jest naszą sprawiedliwością” [1]
Wbrew logice, wbrew zdrowemu rozsądkowi i co najważniejsze, wbrew autorytetowi Słowa Bożego Arminianie twierdzą, że ich (fałszywy!) chrystus jedynie pomaga przyjść do siebie bo wszystkich łagodnie do siebie przyciąga oraz obdarza afektem wszystkich jednakowo i pragnie zbawienia wszystkich. Fałszywy bożek Arminianizmu to zaiste zgodny kochanek, ale nie małżonek. On kocha wszystkich bez wyjątku a nie tylko Swoją oblubienicę. To duchowy cudzołożnik.
Dla obrony chrześcijańskiej Ewangelii ważnym jest odpowiedzieć na tezy heretyków opierając się o Słowo Boże.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 8, 2023 | Egzegezy, Teologia reformowana
Wstęp
Izaj. 54:10 A choćby i góry się poruszyły i pagórki się zachwiały, moje miłosierdzie nie odstąpi od ciebie, a przymierze mojego pokoju nie zachwieje się, mówi PAN, który lituje się nad tobą.
Wiara i teologia często uwzględniają wiele perspektyw dotyczących relacji przymierza Boga z Jego wybranymi. Niektórzy twierdzą, że przymierze jest warunkowe i wymaga przestrzegania pewnych zobowiązań, obowiązków lub odpowiedzialności, podczas gdy inni utrzymują, że przymierze jest bezwarunkowo ustanowione na podstawie łaskawego wyboru Boga. John MacArthur w swoim Komentarzu do Nowego Testamentum na stronie 707 stwierdza:
Wszystkie przymierza, oprócz przymierza z Mojżeszem, są wieczne lecz unilateralne. Prawo Mojżeszowe z kolei nie było ani takim, ani takim przymierzem, zostało ono bowiem uchylone w wyniku grzechu Izraela i zastąpione Nowym Przymierzem
Poniżej podkreślone i przeanalizowane zostaną poszczególne fragmenty Biblii, aby wykazać, że w przymierzu Boga z Jego wybranymi nie ma żadnych warunków. W związku z tym aby przedstawić wszechstronne zrozumienie bezwarunkowości Bożego przymierza zbadamy:
- przymierze Boga z Abrahamem,
- prorocze Pisma Starego Testamentu,
- odkupieńcze dzieło Jezusa Chrystusa
- oraz nauki Apostoła Pawła,
Zademonstrujmy, że przymierze Boga z Jego ludem jest zawsze bezwarunkowe.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 7, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Problematyczne stwierdzenie
Gal. 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.
Zanim przejdziemy do Protestanckiego i Reformowanego wyznania, że usprawiedliwienie jest wyłącznie przez wiarę, należy rozważyć współczesne wypaczenie doktryny o usprawiedliwieniu przez wiarę, polegające na błędnej interpretacji biblijnego wyrażenia „wiara Jezusa”. To zdanie ma fundamentalne znaczenie dla nauki o usprawiedliwieniu przez wiarę.
O znaczeniu „wiary Jezusa Chrystusa” i właściwego zrozumienia jej prawdziwości świadczy fakt, że zgodnie z Listem do Galacjan 2:16, dzięki tej wierze jesteśmy usprawiedliwieni. Kościół musi właściwie wiedzieć, czym jest wiara Jezusa Chrystusa, aby jego członkowie mogli szukać usprawiedliwienia tam, gdzie można je znaleźć, jak również szukać usprawiedliwienia we właściwy sposób, aby sam Kościół mógł słusznie głosić usprawiedliwienie i rzeczywiście, aby dzieci Boże mogły wiedzieć, czym właściwie jest usprawiedliwienie.
Błądzić co do znaczenia „wiary Jezusa Chrystusa” jest fałszowaniem fundamentalnej prawdy o usprawiedliwieniu przez wiarę.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 6, 2023 | Greka Koine
Definicja
Przymiotnik określa cechy rzeczownika (istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów). Koresponduje z łacińskim adicicĕre oznaczającym „rzucić do” lub „dodać do tego, co zostało powiedziane”.
Przymiotnik modyfikuje rzeczownik. Jako taki przymiotnik musi zgadzać się z rzeczownikiem, który modyfikuje pod względem
- rodzaju,
- liczby
- i przypadku.
Dr Richard Young dostarcza ciekawej uwagi dotyczącej użycia przymiotnika, w swojej gramatyce dla średnio zauważa, że Mat. 26:27 brzmi: „Pijcie z tego wszyscy (πάντες pantes)” a niektórzy tłumaczą to „pijcie wszystko z tego”
Można by pomyśleć, że w takim razie Jezus kazał Swoim uczniom wypić cały kubek. Jeśli tak, to następna osoba nie miałaby nic do picia, ponieważ dzieliła ten sam kielich.
Przymiotnik πάντες pantes jest mianownikiem rodzaju męskiego liczby mnogiej i modyfikuje podmiot; nie może modyfikować kielicha: Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες piete ex autou pantes. Zatem znaczenie jest takie:
„Wszyscy z niego pijcie”.
Ten przykład służy zilustrowaniu jednego ważnego zastosowania przymiotnika, a mianowicie jego podstawowego zastosowania jako modyfikatora rzeczownika, ale przymiotnika można używać też na inne sposoby.
Grecki przymiotnik posiada szereg zastosowań.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 5, 2023 | Egzegezy, Teologia biblijna, Trynitologia
Słowo wzgardzone przez uczonych
1 Jana 5:7-8
7. Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są.
8. A trzej świadczą na ziemi: Duch, woda i krew, a ci trzej są zgodni.
Wyrazy podkreślone, zwane Johannine Comma są pomijane we współczesnych tekstach greckich i wersjach polskich. Termin „comma” określa „grupę słów wyodrębnionych jako jedna grupa”. W rzeczywistości wydaje się, że współcześni krytycy tekstu gardzą tradycyjnym stwierdzeniem trynitarnym w 1 Jana 5:7-8 bardziej niż jakimkolwiek innym fragmentem otrzymanego tekstu (Textus Receptus).
Bruce Metzger nazwał go „fałszywym” [1]
Kurt i Barbara Aland nie mieli wątpliwości, że jest on nieautentyczny, mówiąc o „niemożliwości, aby w ogóle był powiązany z oryginalną formą tekstu 1 Listu Jana”[2]
Jest to typowy sposób traktowania, 1 Jana 5:7 przez krytyków tekstu.
Począwszy od wydania Angielskiej Wersji Poprawionej w 1881 roku, Comma Johannine została pominięta praktycznie w każdym współczesnym przekładzie angielskim jak i polskim, w tym w Biblii Warszawskiej, ASV, RSV, NASV, NIV, TEV, Living Bible, The Message, New Living Translation, CEV oraz Holman Christian Standard Bible.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 2, 2023 | Historia chrześcijaństwa, Rzymski katolicyzm
Pierwsza papieska Rzesza
Obj. 13:3 I zobaczyłem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, lecz jej śmiertelna rana została uleczona. I cała ziemia zdziwiła się, i poszła za bestią.
Papież to Antychryst. To podstępny wróg chrześcijaństwa Reformowanego. Papieżowi nie udało się zniszczyć Protestantyzmu militarnie, czego dowodzi Wojna Trzydziestoletnia – europejski konflikt trwający od 23 maja 1618 do 24 października 1648 pomiędzy protestanckimi państwami Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzeszy) wspieranymi przez inne państwa europejskie (takie jak Szwecja, Dania, Republika Zjednoczonych Prowincji, Francja), a katolicką dynastią Habsburgów.
Wojnę Trzydziestoletnią zakończył Pokój Westfalski. Podpisany w 1648 roku przez zwaśnione strony traktat zakończył tyranię rządów papieskich w dużej części Europy i ustanowił zupełnie nowy system stosunków międzynarodowych znany jako Westfalski Porządek Świata. Na jego mocy papieżowi-Antychrystowi zadano śmiertelną ranę: autorytet papieski został dramatycznie ograniczony, podobnie jak jego wpływy na państwa narodowe Europy.
Wbrew temu, co ogłasza papieska tiara, dla większości narodów papież przestał być „ojcem królów, namiestnikiem świata i wikariuszem Chrystusa”
Bóg w swojej opatrzności wyznaczył czas pokoju dla Swojego Kościoła. Ale bestia, choć śmiertelnie ranna, nie została zabita. Ponieważ papieże nie mają mocy walczyć ze świętymi militarnie, obecnym celem Antychrysta jest rozwodnienie doktryny. Użytym do tego celu narzędziem był, i jest Arminianizm, z jego herezjami:
Strategia okazała się nad wyraz skuteczna. W kwestii Ewangelii, a w szczególności w odniesieniu do nauki o usprawiedliwieniu, współczesnym „protestantom” bliżej do Rzymu niż do Reformacji.
Niech przykład Lutra i jego zmagań z nieposkromionym papiestwem posłużą ku otrzeźwieniu wszystkim ekumaniakom… Papiestwo bowiem, choć zmieniło sposoby działania, nie zmieniło swojej zdeprawowanej natury
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | cze 1, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Wola Chrystusa
Psalm 40:6-8
.
6. Ofiary i daru nie chciałeś, lecz otworzyłeś mi uszy; nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzech.
7. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę, na początku księgi jest napisane o mnie;
8. Pragnę czynić twoją wolę, mój Boże, a twoje prawo jest w moim wnętrzu
Już w Starym Testamencie Mesjasz głosił, że Jego misją i radością było posłuszeństwo woli Jahwe. Nowy Testament cytuje i objaśnia te słowa, przedstawiając wcielenie i ukrzyżowanie Chrystusa jako wykonanie zbawczej woli Jego Ojca:
Hebr. 10:5-10 5. Dlatego przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, ale przygotowałeś mi ciało. 6. Całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się tobie. 7. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę – na początku księgi napisano o mnie – abym spełniał twoją wolę, o Boże. 8. Powiedziawszy wyżej: Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się tobie, choć składa się je zgodnie z prawem; 9. Następnie powiedział: Oto przychodzę, abym spełniał twoją wolę, o Boże. Znosi pierwsze, aby ustanowić drugie. 10. Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
W trzech kolejnych rozdziałach Ewangelii według Jana nasz Zbawiciel zwraca uwagę na to samo:
Jan 4:34 Jezus im powiedział: Moim pokarmem jest wypełniać wolę tego, który mnie posłał, i dokonać jego dzieła
.
Jan 5:30 Ja sam od siebie nie mogę nic czynić. Jak słyszę, tak sądzę, a mój sąd jest sprawiedliwy, bo nie szukam swojej woli, ale woli tego, który mnie posłał, Ojca
.
Jan 6:38 Zstąpiłem bowiem z nieba nie po to, żeby czynić swoją wolę, ale wolę tego, który mnie posłał
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 31, 2023 | Soteriologia: nauka o zbawieniu
Kwestia najwyższej wagi
Psalmy 143:2 A nie stawiaj przed sądem swojego sługi, bo nikt z żyjących nie będzie usprawiedliwiony przed tobą.
Pilne pytanie winnego, ale upamiętującego się grzesznika brzmi: jak mogę być sprawiedliwy przed Bogiem, moim sędzią?
To, że każdy człowiek nie zadaje tego pytania i nie zadaje go z żarliwością, która nie zostanie zaspokojona, dopóki nie uzyska odpowiedzi, jest dowodem grzesznej głupoty i głupiej grzeszności natury ludzkiej. Ten sam mężczyzna, który z zaciekłą energią i wielkimi wydatkami stara się poprawić swój zamach golfowy i ta sama kobieta, która jest niespokojna, dopóki nie straci pięciu kilogramów, nie wykazują absolutnie żadnego zainteresowania kwestią dotyczącą ich błogosławieństwa i pokoju w tym życiu i ich szczęścia lub tragedii w wieczności.
Niezależnie od braku zainteresowania tą kwestią ze strony większości ludzkości, kwestia ta ma fundamentalne znaczenie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 30, 2023 | Egzegezy, Eklezjologia: nauka o kościele
Wprowadzenie
Kol. 4:2
1. Panowie, obchodźcie się ze sługami sprawiedliwie i słusznie, wiedząc, że i wy macie Pana w niebie.
2. Trwajcie w modlitwie, czuwając na niej z dziękczynieniem;
3. Modląc się jednocześnie i za nas, aby Bóg otworzył nam drzwi słowa, żebyśmy mówili o tajemnicy Chrystusa, z powodu której też jestem więziony;
Analizując drugi werset czwartego rodziału Listu do Kolosan w jego kontekście dochodzimy do wielu duchowych prawd dotyczących modlitwy. Temat poruszony przez Apostoła jest szczególnie ważny, poniewaz on sam przebywał w więzieniu oczekując konfrontacji ze swoimi żydującymi oskarżycielami przed Neronem. Oprócz tego zbory w Kolosach, Hierapolis i Laodycei narażone zostały na podstępne działanie zwodzicieli wprowadzających truciznę herezji godzącą w Chrystologię i sotreiologię.
Werset 2 rozpoczyna nową część rozważania, dotyczącą potężnej broni chrześcijanina, którą jest modlitwa. Ponieważ Bóg wie, czego chrześcijanie potrzebują zanim jeszcze poproszą (Mat. 6:8) oraz prośby chrześcijan są dla Boga wyjatkowo miłą wonią (Obj. 5:8), Paweł, choć pozornie pokonany, całe swoje zaufanie położył w Bogu w nadziei na duchowe zwycięstwo
Jana 15:7 Jeśli będziecie trwać we mnie i moje słowa będą trwać w was, proście, o cokolwiek chcecie, a spełni się wam.
.
Hebr. 4:16 Przystąpmy więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej chwili.
Bóg jest miłosierny. Dzięki tym modlitwom został zwolniony z więzienia a Kościół w Kolosach przetrwał atak.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 29, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji
Rozdwojony bożek
Przysłów 16:4 PAN uczynił wszystko dla samego siebie, nawet niegodziwego na dzień zła.
Bóg, jak mówi Pismo, uczynił niektórych ludzi przeznaczając ich na dzień zła, czyli na zatracenie (por. Rzym. 9:21-22; Przysłów 16:4; 1 Piotra 2:8; 2 Piotra 2:3; Judy 1:4; Mat. 11:25-26; Psalm 92:7; 139:16; 2 Mojż. 9:16; Hiob 12:14; Izaj. 45:9; Hab. 1:12). To przeznaczenie jest niezmienne i nienaruszalne (Izaj. 25:1; 46:10; 48:3), co jest jeszcze bardziej widoczne w kontraście do niezmiennego postanowienia Elekcji, czyli wybrania niektórych spośród ludzi do zbawienia.
Wybranie odbyło się w Chrystusie, tj. Chrystus od wieczności został przeznaczony (1 Piotra 1:20; Obj. 13:8) jako mediator między Bogiem a wybranymi do zbawienia by zgodnie z Bożym dekretem przelać za nich i tylko za nich swoją krew (Mat. 1:21; Efez. 1:4-5).
A) Ponieważ Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki (Hebr. 13:8) liczba wybranych nie ulega zmianie. Gdyby Chrystus mógł utracić kogokolwiek ze zbawionych, nie byłby to już ten sam Chrystus.
B) Ponieważ Chrystus umierał tylko za owce, które znał po imieniu (Jan 10:3, 14-15) nie tylko liczba zbawionych nie ulega zmianie ale też nie następuje zamiana osób na liście zbawionych przez Chrystusa. Chrystus zbawił konkretne, znane z imienia osoby i żadne inne.
W tym miejscu dwie rzeczy szokują biblijnie wierzących chrześcijan. Nielogiczna wiara neo-kalwinistów (to po pierwsze), którzy okazują się mniej roztropni od bezmyślnego komputera (to po drugie)
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 26, 2023 | Teologia systematyczna
Treść pytania
I. Musimy tu unikać dwóch skrajności:
Pierwszą skrajność tych, którzy grzeszą w nadmiarze, przypisując zbyt wiele rozumowi i uważając go za regułę religii i wiary (co czynią Socynianie, przeciwko którym argumentowaliśmy w poprzednim pytaniu);
Drugą skrajność tych, którzy błądzą w defekcie, którzy (aby nie wyglądało na to, że uważają rozum za regułę wiary) przypisują mu niewiele lub nic. Do tego sposobu myślenia należą nie tylko anabaptyści i weigelianie, ale także luteranie i papiści [a współcześnie zielonoświątkowcy].
Uważają oni, że nie należy słuchać świadectwa rozumu, gdy osądza on pewne tajemnice wiary. Na przykład, gdy odrzucamy doktrynę przeistoczenia lub wszechobecności, ponieważ jest to odrażające w świetle zdrowego rozsądku.
A ponieważ nie odrzucamy całkowicie używania rozumu, piszą o nas tak, jakbyśmy uczynili siebie sędziami i ostatecznymi rozjemcami w sprawach wiary i w ten sposób zwodzili świat uczciwym pozorem, podczas gdy my chlubimy się uznaniem Pisma Świętego za jedynego sędziego.
Hebr. 4:12 Słowo Boże bowiem jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne rozsądzić myśli i zamiary serca.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 25, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Prima Scriptura, Zgubna droga
Owce i kozły
Mat. 25:31-33
.
31. Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale i wszyscy święci aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały.
32. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, a on odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów.
33. I postawi owce po swojej prawej, a kozły po lewej stronie.
Tacy ludzie jak John Piper odwołują się do oddzielenia owiec od kozłów w Ewangelii Mateusza 25, pragnąc na podstawie recytacji dobrych uczynków owiec udowodnić ostateczne usprawiedliwienie z uczynków. Problem z takim odwołaniem się do Ewangelii Mateusza 25 w celu ostatecznego usprawiedliwienia na podstawie uczynków polega na tym, że owce i kozły są rozdzielone na dwie grupy, zanim jeszcze czyjekolwiek uczynki zostaną porównane.
Innymi słowy, są oni podzieleni na dwie grupy na podstawie tego, czy są owcami czy kozłami. Owce są zdefiniowane jako ci, którzy wierzą
Jan 10:16, 26 16. A mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. Również te muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz. 26. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec, jak wam powiedziałem.
Stąd scena sądu w Mateusza 25:31-33 ma owce oddzielone na podstawie wiary, a nie uczynków, co oznacza, że owce zostały oddzielone na podstawie sprawiedliwości poza uczynkami.
Ani owca, ani Pasterz nie zabawił się w uczynki przy oddzielaniu „Jego owiec” od „kozłów”. Nawet gdy uczynki owiec są wspominane, owce nie są ich świadome i najwyraźniej nie przewidywały dyskusji o swoich uczynkach, tj. „kiedy widzieliśmy cię…? …kiedy widzieliśmy cię…? …kiedy widzieliśmy cię…?” (Mat. 25:37-39). Owce przybyły przed tron sądu bez myśli o swojej osobistej świętości czy moralnej poprawie.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 24, 2023 | Egzegezy, Hamartiologia: nauka o grzechu, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Konieczność jasności
Rzym. 4:6-7 6. Jak i Dawid mówi, że błogosławiony jest człowiek, któremu Bóg przypisze sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc: 7. Błogosławieni, których nieprawości są przebaczone i których grzechy są zakryte.
Jeśli chodzi o prawdę, która była przedmiotem sporu w XVI-wuiecznej Reformacji kościoła;
- prawdę, która wówczas oddzieliła prawdziwe kościoły protestantyzmu od fałszywego kościoła rzymskiego, tak jak ma to miejsce do dziś;
.
- prawdę, którą Marcin Luter opisał jako „artykuł na którym stoi i upada kościół”;
.
- prawdę, którą Jan Kalwin nazwał „kamieniem węgielnym Ewangelii”;
.
- prawdę, którą Biblia głosi jako samo serce Ewangelii łaski
– zarówno kościół, jak i poszczególni chrześcijanie muszą mieć całkowitą jasność co do tego, czym jest usprawiedliwienie.
W tej prawdzie przede wszystkim nie może być braku jasności ani zamieszania. Brak jasności co do tej prawdy oznacza brak jasności co do całości Ewangelii Pisma Świętego. Zamieszanie w odniesieniu do tej doktryny musi skutkować zamieszaniem w całej treści Biblii. Pismo Święte i konfesje nie pozostawiają nas w ciemności ani nie pozwalają na zamieszanie co do tego, czym jest zbawcze dzieło Boga w Chrystusie, znane jako usprawiedliwienie.
Usprawiedliwienie jest imputacją. Jest to boski akt przypisania, czyli zaliczenia, sprawiedliwości Jezusa Chrystusa winnemu, ale wybranemu grzesznikowi. Wybranemu grzesznikowi Bóg przypisuje doskonałą sprawiedliwość Jezusa Chrystusa.
Sprawiedliwość ta polega na posłuszeństwie Jezusa woli Bożej przez całe życie oraz na Jego zadośćczyniącym cierpieniu i śmierci.
Wierzący grzesznik doświadcza tego przypisania jako przebaczenia swoich grzechów – zniesienia winy za grzech, która to wina naraża grzesznika na Bożą karę za grzechy – oraz jako postawienie grzesznika przed Bogiem sędzią jako tego, który w pełni wypełnił wszystko, czego prawo Boże wymaga od niego – posiadania doskonałego posłuszeństwa dziesięciu przykazaniom prawa Bożego.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 23, 2023 | Egzegezy, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Przypomnienie
Gal. 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.
Historia Reformacji to historia walki o Ewangelię. Ewangelia jest to zwycięstwo Chrystusa w historii, Jego całkowity sukces w walce o przebłaganie Boga i tym samym uzyskanie odpuszczenia wybranym do zbawienia grzesznikom wszystkich grzechów, przeszłych, teraźniejszych i przyszłych (Kol. 2:13; Hebr. 1:3). Chrystus dokonał tego poprzez przelanie Swojej świętej krwi (Dzieje 20:28; Rzym. 3:25; Hebr. 9:22) za winnych aby ich skutecznie usprawiedliwić, uświęcić i odkupić (Rzym. 5:9; 1 Kor. 1:30; Efez. 1:7) i uwolnić od przekleństwa grzechu, który sprowadza Boży gniew (Rzym. 8:2-3; 2 Kor. 5:21; Gal. 3:13)
Zwycięstwo Chrystusa jest Jego i tylko Jego zwycięstwem. Człowiek nie pomaga w Ewangelii zwyciężyć Chrystusowi ponieważ Ewangelia to wydarzenie historyczne. Krzyż jest przeszłym wydarzeniem, nie można do niego nic dodać ani nic z niego ująć. Chrystus nie potrzebuje pomocy grzesznika w zbawieniu grzesznika (Psalm 49:7-8). Chrystus nie potrzebuje ludzkich aktów pomocniczych w dziele usprawiedliwienia grzesznika, takich jak:
- przygotowanie się do zbawienia
- skrucha czyli żal za grzechy
- nawrócenie czyli zmiana postępowania
- miłość do Boga i bliźniego
- wiara i upamiętanie
Ponieważ grzesznik jest martwy duchowo (1 Mojż. 2:17; Efez. 2:1, 5; Kol. 2:13) jego rozeznanie własnego stanu to ignorancja (Rzym. 1:21; Efez. 4:18; 1 Kor. 2:8) z której wynika stała chęć czynienia grzechu (Hiob 15:16; Jer. 18:12; Rzym. 3:12; Efez. 2:2-3; Kol. 3:3), grzesznik nie tylko nie może dopomóc w swoim własnym zbawieniu ale i nie jest w stanie. Wszystkie środki łaski zostały zapewnione przez Chrystusa na krzyżu.
Wiara jest jedynym środkiem łaski, jedynym narzędziem, które jednoczy wybranego do zbawienia grzesznika z Chrystusem we wszystkich Jego dziełach, które stają się własnością grzesznika i zupełnie wystarczają do uwolnienia go z mocy grzechu [1]
Aby ludzi przyprowadzić do wiary, Bóg łaskawie posyła głosicieli najradośniejszej nowiny tym, którym chce i kiedy mu się podoba, i poprzez ich usługę ludzie wzywani są do upamiętania i wiary w Chrystusa ukrzyżowanego
.
Ponadto obietnica Ewangelii jest taka, że każdy kto wierzy w Chrystusa ukrzyżowanego nie zginie, lecz będzie miał żywot wieczny. Obietnica ta, wraz z przykazaniem by się upamiętać i wierzyć, winna być zwiastowana i ogłaszana wszystkim narodom i wszystkim osobom bez ograniczenia i bez różnicy, do których Bóg w swym upodobaniu posyła Ewangelię.
.
Tego, że inni, którzy powoływani przez Ewangelię są posłuszni i nawracają się, […] należy to przypisywać w całości Bogu, który wybrał swą własność od wieczności w Chrystusie, i który powołuje ich skutecznie we właściwym czasie, daje im wiarę i upamiętanie, wybawia ich z mocy ciemności, i przenosi ich do Królestwa Syna swego, [2]
Upamiętanie (gr. μετάνοια metanoia) oznacza uznanie prawdy o własnym grzechu i o Chrystusie, jedynej nadziei na odpuszczenie grzechu. Upamiętanie to wiara w Chrystusa zadośćczyniącego za osobiste grzechy. To uznanie swojej grzeszności i zrozumienie, że tylko Chrystus uwalnia od przekleństwa grzechu. Ponieważ grzesznik nie ma zdolności samozbawienia ani pomocy we własnym usprawiedliwieniu, oraz ponieważ Chrystus dokonał raz na zawsze dzieła usprawiedliwienia, upamiętanie nie może oznaczać zmiany postępowania i skruchy.
μετάνοια metanoia to zmiana sposobu myślenia: z ignorancji o własnym grzechu do świadomości grzechu wraz z jego ciężarem i oczekującym sprawiedliwym sądem Bożym. Ta zmiana myślenia odwraca grzesznika od siebie samego i rzuca go na kolana przed ukrzyżowanym Chrystusem z błaganiem o odpuszczenie i przebaczenie. Upamiętanie chwyta się w wierze Chrystusa jako jedynej nadziei.
Jednak człowiek religijny tworzy nową definicję upamiętania.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 22, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Ekumenizm, Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm
Uniwersalne przeznaczenie wszystkich dóbr
Przysłów 16:26 Robotnik pracuje dla siebie, bo usta pobudzają go do tego.
Dwie kluczowe idee napędzają rzymskie dążenie do masowej migracji społecznej. Po pierwsze, błędna zasada ekonomiczna Rzymu – uniwersalne przeznaczenie wszystkich dóbr. Po drugie, globalistyczna agenda polityczna Rzymu.
W książce pt. Megalomania kościelna: myśl ekonomiczna i polityczna Kościoła rzymskokatolickiego, John Robbins argumentował, że tomistyczna zasada powszechnego przeznaczenia wszystkich dóbr jest tak ważna w myśli katolickiej, że podlegają jej wszystkie prawa. [18]
Zasada ta, powszechne przeznaczenie wszystkich dóbr, jest ideą, że kiedy Bóg stworzył świat, dał go człowiekowi zbiorowo. Robbins nazywa uniwersalne przeznaczenie dóbr „pierwotnym komunizmem”.
Jedną z implikacji doktryny powszechnego przeznaczenia wszystkich dóbr jest to, że prawa własności nie są absolutne, ale mogą być nadrzędne w stosunku do innych kwestii. W rzymskim nauczaniu społecznym potrzeba jest ostatecznym czynnikiem decydującym o prawowitej własności. Robbins wyjaśnia to w ten sposób:
„Ktokolwiek potrzebuje własności, powinien ją posiadać. Potrzeba czyni cudze dobra własnymi. Potrzeba jest ostatecznym i jedynym moralnym tytułem do własności”.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 19, 2023 | Egzegezy, Herezja Remonstrancji, Teologia reformowana
Niebiblijne doktryny prowadzą do Rzymu
2 Piotra 2:3 I z chciwości będą wami kupczyć przez zmyślone opowieści. Ich sąd od dawna nie zwleka, a ich zatracenie nie śpi.
Aby uniknąć doktryny predestynacji, która rzekomo czyni Boga niesprawiedliwym, rzymscy katolicy i Arminianie, tj. heretycy i bracia w wierze, jednogłośnie będą negować odniesienie frazy „od dawna” do czasu przed stworzeniem świata dowodząc, że chodzi raczej o reakcję Boga na grzech „post factum”. W komentarzu do Biblii tysiąclecia czytamy, że sąd o którym tutaj mowa jest przyszłym sądem:
„Czeka ich sąd i definitywne odrzucenie. Potępiają ich własne czyny i własne postępowanie, a wyrok zostanie ogłoszony w przyszłości (por. w. 12). [1]
Alegacja zawiera w sobie odniesienie do wersetu 12, który ma udowadniać, że sąd, który od dawna nie zwleka, zostanie ogłoszony post factum, tak więc Bóg nie osądził zwodzicieli zanim ci nie zgrzeszyli.
Zależność jest tutaj pozornie oczywista i oparta o ludzkie postrzeganie świata przyczynowo skutkowe z wyłączeniem Boga jako całkowitego Suwerena. Człowiek rozumiany jako jednostka autonomiczna i wolna w podejmowaniu decyzji, nie może zostać osądzony przez Boga przed zgrzeszeniem.
Rozważmy tekst Piotra ukazując, jak głęboko upadły umysł błądzi i dryfuje od prawdy w ciemnościach pozornej mądrości.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 18, 2023 | Herezja Remonstrancji, Soteriologia: nauka o zbawieniu, Teologia reformowana
Odpuszczenie grzechów
Rzym. 3:20-21 20. Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu. 21. Lecz teraz bez prawa została objawiona sprawiedliwość Boga, poświadczona przez prawo i proroków.
Oświadczenie o usprawiedliwieniu Wyznań Reformowanych ustanawia następujące prawdy jako właściwe rozumienie doktryny biblijnej i oczywiście jako ortodoksję Reformowaną. Wyznania stwierdzają, że usprawiedliwienie ma fundamentalne znaczenie dla Ewangelii. Artykuł 23 Belgijskiego Wyznania mówi, że
„nasze zbawienie polega na odpuszczeniu naszych grzechów ze względu na Jezusa Chrystusa” oraz na „naszej sprawiedliwości przed Bogiem”, co „jest w tym… implikowane”.
Odpuszczenie grzechów wraz z domniemanym darem usprawiedliwienia przed Bogiem jest usprawiedliwieniem [1]. Pierwszą i ewidentnie podstawową korzyścią płynącą z wiary w Ewangelię, jak podsumowano w Składzie Apostolskim, zgodnie z Katechizmem Heidelberskim, jest usprawiedliwienie:
„Ale co ci teraz pomoże, że w to wszystko wierzysz? Że jestem sprawiedliwy w Chrystusie przed Bogiem”[2]
Dlatego błądzenie w doktrynie o usprawiedliwieniu jest całkowitym zepsuciem, a tym samym utratą Ewangelii.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 17, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy, Ekumenizm, Reformowany światopogląd, Rzymski katolicyzm
Stan krytyczny
Izaj. 1:7 Wasza ziemia jest spustoszona, wasze miasta – spalone ogniem. Waszą ziemię pożerają na waszych oczach cudzoziemcy i pustoszą, jak to zwykli czynić obcy.
Te słowa proroka Izajasza pochodzą z samego początku Księgi, która nosi jego imię.
Izrael był narodem opartym na Słowie Bożym. Jednak zanim Izajasz zaczął pisać w VIII wieku p.n.e., Izrael bardzo zbłądził. Do tego stopnia, że południowe królestwo Judy stanęło w obliczu czegoś, co dziś nazwalibyśmy kryzysem egzystencjalnym. Oznacza to, że dalsze istnienie Judy jako narodu było wątpliwe. Połączenie wewnętrznej korupcji i zewnętrznej presji militarnej groziło upadkiem narodu.
Istnieje wiele współczesnych angielskich tłumaczeń Biblii. Niektóre z nich nie są tak naprawdę tłumaczeniami, ale parafrazami. New King James Version jest najlepszym ze współczesnych tłumaczeń. Sam jej używam i bez wahania poleciłbym ją innym. Muszę jednak wyznać, że darzę wielką miłością Wersję Króla Jakuba lub Autoryzowaną Wersję Biblii i bardzo chętnie z niej korzystam, gdy nadarza się ku temu okazja.
Mając do czynienia z destrukcyjną doktryną rzymskiego kościoła-państwa dotyczącą imigracji, z przyjemnością stwierdzam, że Biblia Króla Jakuba zapewnia najlepsze tłumaczenie Izajasza 1:7, wersetu właśnie zacytowanego. Używam go tutaj:
„Twoja ziemia, obcy pożerają ją w twojej obecności„
– czytamy w tłumaczeniu Księgi Izajasza 1:7.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 16, 2023 | Egzegezy, Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym, Trynitologia
Istotne pytanie
Gal. 4:6 A ponieważ jesteście synami, Bóg posłał do waszych serc Ducha swego Syna, wołającego: Abba, Ojcze!
Dlaczego klauzula Filioque jest podstawową doktryną? Jakich jasnych tekstów używamy na potwierdzenie i jaki to ma związek z Ewangelią? Czy jest to kwestia Ewangelii, ponieważ kiedy wschodni kościół ją odrzucił, odchodzili od Chrystusa?
Filioque to łaciński termin, który oznacza „i od Syna” dodany dodana do Wyznania Nicejskiego lub Nicejsko-Konstantynopolitańskiego przez zachodni kościół w 1014 roku doprowadziając do schizmy między kościołami zachodnimi i wschodnimi (później prawosławnymi) w 1054 roku. Kościół prawosławny nadal odrzuca ten dodatek do wyznania wiary i jego doktryny.
Wyznanie Nicejskie, jak zostało napisane na pierwszym Soborze Nicejskim w 325 roku, kończyło się słowami „I w Ducha Świętego.”.
Wierzymy w jednego Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych.
.
I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, zrodzonego z Ojca, jednorodzonego, to jest z istoty Ojca, Boga z Boga, Światłość ze Światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, a nie uczynionego, współistotnego Ojcu, przez którego wszystko się stało, co jest w niebie i co jest na ziemi,
.
który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił i przyjął ciało, stał się człowiekiem, cierpiał i zmartwychwstał trzeciego dnia, wstąpił do nieba, przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
.
I w Ducha Świętego.
Na pierwszym soborze w Konstantynopolu w 381 roku ten artykuł Wyznania został rozszerzony i brzmiał:
Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez proroków.
Artykuł o Kościele, chrzcie, zmartwychwstaniu i przyszłym świecie dodano wówczas na końcu wyznania wiary.
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | maj 15, 2023 | Chrześcijańska moralność, Egzegezy
Królestwo Chrystusa
Kol. 4:1
25. A ten, kto wyrządza krzywdę, otrzyma zapłatę za krzywdę, a u Boga nie ma względu na osobę.
1. Panowie, obchodźcie się ze sługami sprawiedliwie i słusznie, wiedząc, że i wy macie Pana w niebie.
2. Trwajcie w modlitwie, czuwając na niej z dziękczynieniem;
Aby dobrze zrozumieć czego w tekście Kolosan 4:1 Bóg wymaga od chrześcijan będących pracodawcami, niezaleznie od ekonomicznego systemu w jakim dane jest im żyć, należy zwrócić uwagę na wcześniejszy kontekst.
Rozważając trzeci rozdział Listu do Kolosan dotarliśmy do momentu, w którym Apostoł przypomniał każdej grupie społecznej o właściwym porządku i zachowaniu w obliczu Boga, tak, aby Kościół mógł harmonijnie wzrastać w poznaniu i właściwej praktyce. Określone zostały jako oddająca chwałę Bogu pobożność wynikająca wprost z tekstu Pisma Świętego, autorytatywnego Słowa Boga.
- męża, żony i dzieci
- pracowników i pracodawców
- a także starszyzny i wierzących
Kościół określony został jako zarządzany przez Głowę (Kol. 1:18; Efez. 1:22; 4:15; 5:23) czyli Jeusa Chrystusa, niepodzielnego władcę Swojego ciała. Chrystus Stworzyciel wszechrzeczy (Jan 1:10; Kol. 1:16; 2 Piotra 3:5; Neh. 9:6) ustanowił swoje prawo w Kościele, nazywając kościół królestwem nie z tego świata.
Jana 18:36 Jezus odpowiedział: Moje królestwo nie jest z tego świata. Gdyby moje królestwo było z tego świata, to moi słudzy walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Teraz jednak moje królestwo nie jest stąd.
Pielgrzymujące królestwo Chrystusa, w obecnym stanie znajduje się w Jego podwładnych, w dzieciach Bożych, czyli w Kościele, poprzez zamiekszującego w chrześcijanach Ducha Świętego
Łuk. 17:20-21 Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie. I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże bowiem jest wewnątrz was.
Kościół zgodnie z Bożym nakazem ma być pozbawiony uprzedzeń wynikających ze statusu społecznego na tym świecie, które generalnie podsumowują pochodzenie i zamożność. Duch Święty przebywa tak samo w bogatym Żydzie jak i biednym scytyjskim niewolniku (I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich 1 Kor. 12:6).
Jest to duchowe królestwo o zupełnie innym charakterze niż wszystkie ziemskie królestwa ludzi cielesnych.
(więcej…)
