Watykan

Obj. 18:7 Ile sama się rozsławiła i pławiła się w przepychu, tyle zadajcie jej udręki i smutku, bo mówi w swoim sercu: Zasiadam jak królowa, nie jestem wdową i nie zaznam smutku.

Rozpocznijmy naszą analizę problemu, jaki stwarza państwo Watykan od przedstawienia wymownych fragmentów Dictatus Papae autorstwa Grzegorza VII wydanego w 1075 roku, stanowiącego fundament myśli politycznej rzymsko katolickich agentów:

2. Tylko sam biskup rzymski może być prawnie nazwany biskupem powszechnym.

8. On sam tylko może używać insygniów cesarskich.

9. Tylko papieża stopy całować mają wszyscy książęta.

11. Ten jeden jedyny jest tytuł (papież) na świecie.

12. Jemu wolno władcami rozporządzać (a więc i cesarzy z tronu składać).

27. On może poddanych zwalniać od wierności bezecnym.

Istotnym miejscem dla dyskusji na temat władzy politycznej Kościoła rzymskokatolickiego jest oczywiście Watykan, suwerenne państwo-miasto w obrębie miasta Rzym. Założone w 1929 r. Watykan jest najmniejszym państwem na świecie, zarówno pod względem powierzchni (108,7 akrów), jak i liczby ludności (ok. 800).

  • jego obywatele są w 100% rzymskokatoliccy
    .
  • jego najwyższymi urzędnikami są duchowni rzymscy,
    .
  • a jego niedziedzicznym, wybranym monarchą jest papież.

Jezuita Thomas J. Reese wspomina o kilku innych niezwykłych cechach tego wyjątkowego państwa.

… Państwo Watykańskie jest suwerennym państwem uznanym na mocy prawa międzynarodowego … Jako władca Państwa Watykańskiego papież jest ostatnim absolutnym monarchą w Europie, z najwyższą władzą ustawodawczą, sądowniczą i wykonawczą. Kontroluje również wszystkie aktywa Watykanu, ponieważ jest to gospodarka państwowa bez własności prywatnej, z wyjątkiem dóbr osobistych pracowników i mieszkańców … jej celem jest zapewnienie międzynarodowo uznanego terytorium, na którym Stolica Apostolska może działać w całkowitej swobodzie, bez ingerencji politycznej. [1]

Stolica Apostolska twierdzi, że jest najstarszą nieprzerwaną służbą dyplomatyczną na świecie, sięgającą co najmniej czasów Soboru Nicejskiego (325). Posiada również jeden z najzdolniejszych korpusów dyplomatycznych na świecie.


Polityczne macki Watykanu

Obj. 17:1-2 1. I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, i odezwał się do mnie, mówiąc mi: Chodź, pokażę ci sąd nad wielką nierządnicą, która siedzi nad wieloma wodami; 2. Z którą nierząd uprawiali królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi upili się winem jej nierządu.

Nuncjusze [tj. papiescy ambasadorzy] przemawiają w imieniu papieża do lokalnych władz i lokalnych kościołów. Jako zawodowi dyplomaci, którzy znają się na swojej pracy, otrzymują wysokie oceny od swoich świeckich odpowiedników ze względu na swoje szkolenie, doświadczenie i szerokie kontakty w kraju. Podczas gdy większość ambasad ma niewiele kontaktów poza kręgami rządowymi, nuncjatury poprzez kontakty z lokalnym kościołem mają źródła informacji niedostępne dla większości ambasad wielokrotnie większych od nich. Potencjał gromadzenia wiadomości przez te kontakty byłby przedmiotem zazdrości CNN lub CIA. To jeden z powodów, dla których rządy uważają za cenne posiadanie ambasad przy Stolicy Apostolskiej.

„Jeśli chcesz wiedzieć, co dzieje się w Mozambiku” lub innych krajach, ambasador Flynn [oficjalny przedstawiciel Ameryki przy Stolicy Apostolskiej w latach 1993–1997] donosi, jest tam jeden z tysiąca katolickich pracowników, którzy służą biednym, we wsiach, na odludziu, u podstaw, i oni składają raporty Watykanowi. Mogę rozmawiać z Watykanem, a Watykan może mi powiedzieć, co dzieje się tam lub w Libii”. [2]

Polityczna władza Rzymu opiera się na nominalnym członkostwie około miliarda osób, co stanowi około jedną szóstą populacji Ziemi, co czyni go największą międzynarodową organizacją na świecie. Wielu wyborców i wpływowych ludzi na całym świecie to katolicy. Wszyscy oni są pod władzą „Ojca Świętego” i „Wikariusza Chrystusa”, winni (choć nie zawsze dając) papieżowi całkowite posłuszeństwo.

… „poddani” państwa Watykańskiego… mieszkają w każdej części świata. Każda osoba, która została ochrzczona w Kościele Rzymskokatolickim i która nie opuściła Kościoła ani nie została ekskomunikowana przez Kościół, jest poddanym państwa Watykańskiego. Poddani ci są winni suwerenowi państwa Watykańskiego absolutną, całkowitą i bezwarunkową duchową i polityczną wierność, bez względu na to, gdzie mieszkają i jakie są prawa państwa, w którym żyją. [3]


Stany Zjednoczone

Dan. 8:23 A w ostatnim czasie ich królestwa, gdy przestępcy dojdą do pełni, powstanie król o srogim obliczu i rozumiejący mroczną mowę.

Choć wielu nie zdaje sobie z tego sprawy, Rzym ma znaczący wpływ polityczny w Stanach Zjednoczonych. Na przykład, nauka społeczna kościoła rzymskokatolickiego, zawarta w Rerum Novarum (1891) Leona XIII i Quadragesimo Anno (1931) Piusa XI, a także ewangelia społeczna liberalnego protestantyzmu, ułatwiły wybór i późniejsze reelekcje najdłużej urzędującego prezydenta USA, demokraty Franklina Delano Roosevelta (1933-1945), a także wdrożenie Nowego Ładu, który promował

  • interwencjonizm rządowy,
    .
  • państwową redystrybucję bogactwa
    .
  • i związki zawodowe. [4]

Chociaż oficjalne stosunki dyplomatyczne między Stanami Zjednoczonymi a Stolicą Apostolską rozpoczęły się dopiero w 1984 r., od tego czasu Stany Zjednoczone wielokrotnie zwracały się o pomoc do ambasadorów Watykanu.

„Watykan … był potajemnie wykorzystywany do przekazywania wiadomości rządom, z którymi Stany Zjednoczone mają złe stosunki, takim jak Irak, Iran i Libia. Nuncjusz w Iranie odwiedził amerykańskich jeńców w ambasadzie USA, a nuncjusz w Iraku pomógł w uwolnieniu dwóch amerykańskich więźniów w 1995 r.” [5]

Obecnie katolicyzm rzymski stanowi wyższy odsetek ludności Stanów Zjednoczonych niż kiedykolwiek wcześniej i jest w rzeczywistości największym kościołem w najpotężniejszym państwie świata. [6] Ucieszyłoby to Johna Irelanda (1838-1918), arcybiskupa Saint Paul w Minnesocie, który słynnie oświadczył:

„Pozwólcie mi przedstawić, jak to postrzegam, dzieło, które, w Bożej opatrzności, katolicy w Stanach Zjednoczonych są powołani wykonać w nadchodzącym stuleciu. Jest ono dwojakie: uczynić Amerykę katolicką i rozwiązać dla Kościoła powszechnego wszystkie pochłaniające problemy, z którymi religia mierzy się w obecnej epoce… Dzieło to definiuje miarę odpowiedzialności… Dziełem jest uczynić Amerykę katolicką… Kościół triumfuje w Ameryce, prawda katolicka będzie podróżować na skrzydłach amerykańskich wpływów i okrąży wszechświat.” [7]

Republikanin George W. Bush był prawdopodobnie najbardziej otwarcie pro-rzymskim prezydentem USA w historii. 8 Wielokrotnie odwoływał się do Jana Pawła II jako do wielkiego przywódcy duchowego i moralnego. 43. prezydent był nawet gospodarzem osiemdziesiątego pierwszego przyjęcia urodzinowego 265. papieża, Benedykta XVI, w Białym Domu (16 kwietnia 2008 r.).

Barack Obama znacząco wybrał na swojego kandydata na wiceprezydenta senatora Joe Bidena, irlandzko-amerykańskiego katolika. Numer 1 i numer 3 najbardziej liberalnych polityków w 100-osobowym Senacie wygrał następnie wybory w 2008 roku i zdobył około połowy głosów katolików. [9]

Niektórzy katolicy głosowali przeciwko Obamie ze względu na prawicową bioetykę swojego kościoła; inni — ku wielkiemu obrzydzeniu ich zagorzałych współwyznawców pro-life — głosowali na Obamę ze względu na szerokie porozumienie między jego lewicową ideologią społeczno-ekonomiczną a ideologią ich kościoła lub ze względu na liberalny szum medialny itp. Amerykańscy katolicy, zawsze należący do najbardziej „postępowych” w globalnym romanizmie, są coraz bardziej lewicowi i coraz bardziej podzieleni. Nie byłoby to tak satysfakcjonujące dla arcybiskupa Johna Irelanda.
.


Unia Europejska

Obj. 17:16 A dziesięć rogów, które widziałeś na bestii – oni znienawidzą nierządnicę i sprawią, że będzie spustoszona i naga i będą jeść jej ciało, i spalą ją w ogniu.

Zmiana nazwy z Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG, 1957) na Wspólnotę Europejską (WE, 1979) i Unię Europejską (UE, 1992) jest znacząca i odzwierciedla postępującą integrację w kierunku europejskiego superpaństwa. [10] Adrian Hilton zauważa,

[UE, jak się ją teraz nazywa] powstała pod wpływem polityków[rzymsko]katolickich — takich jak [Konrad] Adenauer z Niemiec, Paul-Henri Spaak [z Belgii], Jean Monnet i Robert Schuman [obaj z Francji]. Wszyscy oni byli chadekami. Wszyscy byli głęboko pod wpływem katolickiej nauki społecznej.[11]

Robert Schuman, „Ojciec Europy”, był szczególnie pobożnym rzymskim katolikiem, na którego silnie wpłynęły pisma Piusa XII, Tomasza z Akwinu i Jacques’a Maritaina. On, Adenauer i Alcide de Gasperi (założyciel włoskiej Chrześcijańskiej Partii Demokratycznej), trzej pionierzy zjednoczenia Europy, są w trakcie ogłaszania ich „świętymi” przez Watykan jako nagrody za założenie nowej Europy na zasadach rzymskokatolickich.

Koncepcje Unii Europejskiej to koncepcje społecznego nauczania Watykanu.

  • „Jednolity rynek”,
    .
  • „rozdział społeczny”
    .
  • i „subsydiarność”

Rzym jest zdecydowanym zwolennikiem zwiększania integracji europejskiej (podobnie jak liberalne kościoły protestanckie), choć nie jest chętny na możliwe włączenie (islamskiej) Turcji.

Ale nie wszystko dzieje się wedle woli Rzymu w coraz bardziej świeckiej Unii Europejskiej. Pomimo, że Jan Paweł II oddał Europę w ręce Maryi i nalegał, aby ostateczny projekt Konstytucji Europejskiej (2004) wyraźnie uznawał chrześcijańskie korzenie kontynentu, przedstawiciele Watykanu nie zdołali uzyskać żadnej wzmianki o „chrześcijańskim [tj. rzymskokatolickim] dziedzictwie” Europy — jednym z cenionych celów papiestwa. [12]

W 2004 r. Parlament Europejski odmówił ratyfikacji Rocco Buttiglione, rzymskokatolickiego polityka i włoskiego chadeckiego polityka, jako komisarza europejskiego, ponieważ uważał on homoseksualizm za grzech. Od tego czasu Parlament Europejski wzywał do obowiązkowego uznania związków osób tej samej płci w całej UE. Unia Europejska finansuje badania nad komórkami macierzystymi i zwiększa finansowanie aborcji.

Rzym twierdzi, że Jan Paweł II, polski papież, odegrał kluczową rolę w obaleniu komunizmu w Europie Wschodniej, będąc duchową inspiracją stojącą za jego upadkiem. [13] Ale czy tak jest, czy nie, rozczarował się swoją nadzieją, że Polacy i inni rzymscy katolicy wyłonią się zza żelaznej kurtyny, aby ożywić romanizm w Europie Zachodniej.

Sekularyzacja postępuje od Atlantyku po Ural. Częściowo z powodu skandalu związanego z księżmi pedofilami (tj. homoseksualistami), powołania rzymskokatolickie w Europie znacznie spadły. [14] Nawet w Republice Irlandii, kraju bardzo rzymskokatolickim, pomimo dużej presji ze strony hierarchii, w referendum krajowym (24 listopada 1995 r.) (wąska) większość zagłosowała za uchyleniem konstytucyjnego zakazu rozwodów.
.


Organizacja Narodów Zjednoczonych

Obj. 17:3 I zaniósł mnie w duchu na pustynię. I zobaczyłem kobietę siedzącą na szkarłatnej bestii pełnej imion bluźnierstwa, mającej siedem głów i dziesięć rogów.

Liga Narodów (1919) została utworzona po I wojnie światowej (1914-1918) i w odpowiedzi na nią jako międzynarodowy organ zarządzający, którego celem było zapobieganie wojnie poprzez

  • rozbrojenie,
    .
  • bezpieczeństwo zbiorowe,
    .
  • negocjacje
    .
  • i dyplomację.

Organizacja Narodów Zjednoczonych (1945) została założona jako jej potężniejszy następca po II wojnie światowej (1939-1945), której Liga Narodów nie była w stanie powstrzymać.  Thomas Reese pisze:

„Od samego początku papiestwo było … silnym zwolennikiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, pomimo jej problemów, jako najlepszej nadziei na pokój”. [15]

Rzym wielokrotnie wzywa do wzmocnienia swojej władzy, a nawet apeluje o jeden rząd światowy jako najskuteczniejszy sposób zakończenia wszelkich wojen. Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym (1965) wygłasza tę pełną pasji prośbę o ustanowienie globalnego królestwa Antychrysta, w którego czasach wojna dobiegnie końca

Mat. 24:6-7 6. Usłyszycie też o wojnach i pogłoski o wojnach. Uważajcie, abyście się nie trwożyli. Wszystko to bowiem musi się stać, ale to jeszcze nie koniec. 7. Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu i będzie głód, zaraza i trzęsienia ziemi miejscami.
.
1 Tes. 5:3 Bo gdy będą mówić: Pokój i bezpieczeństwo – wtedy przyjdzie na nich nagła zguba, jak bóle na kobietę brzemienną, i nie ujdą.
.
Obj. 13:3-4 3. I zobaczyłem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, lecz jej śmiertelna rana została uleczona. I cała ziemia zdziwiła się, i poszła za bestią. 4. I oddali pokłon smokowi, który dał władzę bestii. Oddali też pokłon bestii, mówiąc: Któż jest podobny do bestii? Któż z nią może walczyć?
.
Obj. 13:8 Wszyscy mieszkańcy ziemi oddadzą jej pokłon, ci, których imiona nie są zapisane w księdze życia Baranka zabitego od założenia świata.
.
Obj. 13:12 I całą władzę pierwszej bestii sprawuje na jej oczach, i sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej bestii, której śmiertelna rana została wyleczona.
.
Obj. 13:14-17 14. I zwodzi mieszkańców ziemi przez cuda, które jej pozwolono czynić przed bestią, mówiąc mieszkańcom ziemi, aby sporządzili wizerunek bestii, która miała ranę od miecza, ale ożyła. 15. I pozwolono jej tchnąć ducha w wizerunek bestii, tak żeby przemówił wizerunek bestii i sprawił, że ci, którzy nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici. 16. I sprawia, aby wszyscy, mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy, przyjęli znamię na prawą rękę lub na czoło; 17. I aby nikt nie mógł kupić ani sprzedać, tylko ten, kto ma znamię, imię bestii lub liczbę jej imienia.

Co o tym mówi Rzym? Posłuchajmy Waltera M. Abbota

Naszym jasnym obowiązkiem jest zatem wysilić wszystkie mięśnie, pracując na czas, gdy każda wojna może zostać całkowicie zakazana za zgodą międzynarodową. Ten cel niewątpliwie wymaga ustanowienia jakiejś powszechnej władzy publicznej, uznanej za taką przez wszystkich i wyposażonej w skuteczną władzę, aby chronić w imieniu wszystkich bezpieczeństwo, szacunek dla sprawiedliwości i poszanowanie praw.
.
Ale zanim ta wymarzona władza zostanie ustanowiona, najwyższe istniejące ośrodki międzynarodowe muszą poświęcić się energicznie dążeniu do lepszych środków uzyskania wspólnego bezpieczeństwa. Pokój musi zrodzić się z wzajemnego zaufania między narodami, a nie zostać im narzucony poprzez strach przed bronią drugiej strony. [16]


Droga Rzymu naprzód

Obj. 17:18 A kobieta, którą zobaczyłeś, to wielkie miasto, które króluje nad królami ziemi.

Władza jest czymś niesłychanie trudnym do zmierzenia, a to może dotyczyć zwłaszcza politycznej władzy Kościoła Rzymu, który jest centralnie instytucją kościelną. Krótki szkic osoby z zewnątrz, taki jak ten, nigdy nie odda sprawiedliwości tak dużemu tematowi. Niemniej jednak jest mniej więcej jasne, że Rzym ma znaczącą geopolityczną władzę, chociaż, delikatnie mówiąc, nie wszystko idzie po jego myśli. Papieże myślą jednak nie w kategoriach lat, ale stuleci, jak się często mówi.

Obecnie Kościół Rzymu jest liczebnie silniejszy niż kiedykolwiek, ale doktrynalnie bardziej podzielony niż kiedykolwiek. Poza biblijnymi ramami proroctw predyktywnych nikt nie wie, co przyniesie przyszłość, poza suwerennym Bogiem. Możemy jednak rozważyć, dokąd Watykan chce dojść od swoich obecnych wysiłków i oświadczeń politycznych. Podczas gdy rozgląda się za „zwycięską kombinacją”, aby przywrócić swoje losy w agresywnie świeckim i pluralistycznym świecie, głównymi czynnikami w dążeniu Rzymu do większej władzy religijnej i politycznej są

  • fałszywy ekumenizm (z innymi kościołami i wspólnotami chrześcijańskimi) i
    .
  • synkretyzm (z religiami pogańskimi).

Stolica Apostolska pragnie jednej światowej religii z papieżem na szczycie ziemskiego królestwa boga-człowieka.

Przypisy

[1] Thomas J. Reese, Wewnątrz Watykanu (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 1996), s. 16.
[2] Tamże, s. 266-267.
[3] Albert Lévitt, Watykanizm. Zasady polityczne Kościoła rzymskokatolickiego (Vantage Press: Nowy Jork, 1960), s. 23.
[4] Por. John W. Robbins, Ecclesiastical Megalomania: The Economic and Political Thought of the Roman Catholic Church (USA: The Trinity Foundation, 1999), s. 46-47, 81-84 itd. Katolicki ksiądz, socjalista i osobowość radiowa, „Ojciec” Charles Coughlin z Oak Royal w Detroit, słynnie ogłosił: „Nowy Ład jest umową Chrystusa!” Kiedy jednak Roosevelt „zrehabilitował, a nie wywłaszczył banki”, Coughlin ogłosił: „Jestem za Nowym Ładem” dla jeszcze bardziej radykalnej polityki lewicowej (David M. Kennedy, Freedom from Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945 [Nowy Jork: Oxford University Press, 1999], s. 231-232).
[5] Thomas J. Reese, Wewnątrz Watykanu, s. 267.
[6] W Sądzie Najwyższym USA większość stanowią katolicy. Najwyższy urząd gubernatora w Ameryce, Kalifornii, sprawował rzymskokatolicki republikanin, kulturysta i gwiazda filmowa, Arnold Schwarzenegger.
[7] Cytowane w Lévitt, Vaticanism , s. 12
[8] Rzymski ksiądz i odstępca od luteranizmu, Richard John Neuhaus (1936-2009), główny inicjator (obok Charlesa Colsona) ruchu Ewangelików i Katolików Razem (ECT), udzielał George’owi W. Bushowi lekcji z zakresu nauk społecznych Kościoła rzymskokatolickiego i pomógł zbudować koalicję polityczną, dzięki której Bush wygrał dwa wybory prezydenckie.
[9] Wyniki różnych sondaży exit poll są różne.
[10] Traktat rzymski (1957), traktat założycielski EWG (obecnie UE), skupiał się na współpracy gospodarczej, ale wzywał również do „coraz ściślejszej unii”, aby „wyeliminować bariery dzielące Europę”.
[11] Adrian Hilton, Księstwo i potęga Europy (Anglia: Dorchester House Publications, 1997), s. 18.
[12] Ecclesia in Europa (2003) Jana Pawła II to oświadczenie kluczowej współczesnej teologii rzymskokatolickiej i teorii politycznej zastosowanej do współczesnej Europy. Ta „Adhortacja apostolska” przedstawia Chrystusa (oczywiście poprzez Jego wikariusza, papieża, jako głowę Kościoła rzymskiego) jako nadzieję Europy i kończy się modlitwą do Maryi, „Matki nadziei i pocieszenia”, której powierzona jest „przyszłość Kościoła w Europie i przyszłość wszystkich kobiet i mężczyzn tego kontynentu”.
[13] Ta chełpliwość papiestwa doprowadziła do zaostrzenia ograniczeń wobec rzymskich katolików w Chinach, ponieważ komunistyczni przywódcy obawiają się, że katolicyzm może zdestabilizować ich reżim.
[14] Ponad 90% ofiar molestowania seksualnego to nastoletni chłopcy, a nie dziewczęta lub osoby przed okresem dojrzewania.
[15] Thomas J. Reese, Wewnątrz Watykanu, s. 272.
[16] Walter M. Abbot (red. generalne), Dokumenty Soboru Watykańskiego II (USA: The America Press, 1966), s. 295-296.

Na podstawie, źródło
Tłumaczył Robert Jarosz


Zobacz w temacie