utworzone przez Reformowani | lip 7, 2018 | Greka Koine
Więcej o czasownikach tutaj
Lekcja 2 – Czas, Strona, Tryb, Teraźniejszy i Przyszły Czynny Oznajmujący, Ruchome ν
Czas
W Grece czas wskazuje nie tylko na czas czynności, lecz bardziej szczegółowo na rodzaj czynności (aktionsart).
W tej lekcji zostaną przedstawione czasy Teraźniejszy i Przyszły. Wyraźnie zauważymy różnicę czasu czynności reprezentowaną przez te dwa czasy. Jednakże od samego początku chcemy odnotować ważność rodzaju czynności. W absolutny sposób czas wskazuje czas czynności tylko w trybie oznajmującym. W innych trybach może wskazywać na czas czynności w sposób pośredni. Jednakże czas jest powiązany z rodzajem czynności we wszystkich trybach.
Niemieckie słowo „Aktionsart,” oznaczające “rodzaj czynności” często jest używane w odniesieniu do tego, na co wskazuje czas czasownika. Istnieją zasadniczo trzy rodzaje czynności:
Pierwszy to liniowy. Zwany także trwjącym, ciągłym, lub progresywnym. Może być reprezentowany graficznie przez linię. W tym przypadku mówca pojmuje czynność jako dziejącą się. Czas Teraźniejszy wskazuje na ten rodzaj czynności.
Drugi to punktowy i może być reprezentowany przez punkt. W tym przypadku mówca ma na myśli czynność bez rzadnej idei kontynuacji. Ten rodzaj czynności jest powiązany z czasem Przyszłym. Zwróć baczną uwagę na to, że czas przyszły nie sugeruje, że czynność dzieje się natychmiastowo. Raczej powinniśmy powiedzieć, że mówca ma na myśli fakt działania bez wskazania ciągłości.
Trzeci rodzaj działania to skutek trwający poprzedniej czynności, i może być reprezentowany graficznie przez linię wychodzącą z punktu. W tym przypadku mówca ma na myśli czynność jako będącą trwającym rezultatem poprzedniego wydarzenia.
Czytaj więcej o liniowym Aktionsart czasu Teraźniejszego.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | lip 6, 2018 | Charyzmania, Historia chrześcijaństwa
Ekstazy garbatych nosów
Montanizm uznawany jest przez samych zielonoświątkowców jako prekursor ich ruchu. Nikogo nie skrzywdzimy nazywając ruch zielonoświątkowy neomontanizmem. Jeden z wybitnych pisarzy charyzmatycznych, Larry Christenson, uważa, że ruch montanistyczny jest częścią tradycji zielonoświątkowej.
Doskonałym świadectwem egzaltacji wyznawców wiary montanistycznej, w Lyonie czy w Kartaginie, są acta martyrum.
W roku 172 we Frygii – ziemi w najwyższym stopniu mistycznej – Montanus wpada w ekstazę. Cały kraj był tym poruszony, a biskupi nie wiedzieli, co robić. „Święci frygijscy” modlili się z afektacją, trzymając palec wskazujący na nosie, przez co zasłużyli sobie na przydomek „garbatych nosów„. Miejscowości Pepuza i Tymion, będące kolebkami sekty, uważano za święte miasta; ludność udawała się tam w pielgrzymkach bacznie śledząc lazurowe niebo, by zobaczyć, czy Nowa Jerozolima nie zstępuje z obłoków. W oczekiwaniu na to wydarzenie ci sami prozelici obsypywali proroków i prorokinie złotem, srebrem i obdarowywali kosztownymi szatami.
(więcej…)
utworzone przez Reformator | lip 5, 2018 | Hamartiologia: nauka o grzechu
Walka na śmierć
Chrześcijanie nie mogą być bierni w doprowadzaniu grzechu do śmierci; muszą być aktywni. Nie możemy nigdy przyjąć postawy porażki. Biblia wzywa nas do długotrwałego umartwienia grzechu. A w centrum naszego umartwienia musi znajdować się ewangelia Jezusa Chrystusa; w przeciwnym razie jest to po prostu kolejna forma moralizmu.
To jest świetne pytanie. W jaki sposób, konkretnie, umartwić grzech?
Czy macie książkę „O umartwianiu grzechu” tu w księgarni?
(więcej…)
utworzone przez Reformowani | lip 4, 2018 | Charyzmania, Rzymski katolicyzm, Świadkowie Jehowy
Definicja
Henoteizm (z gr. ἑνός henos – „jeden”, θεός theos – „bóg”) – forma przejściowa religii pomiędzy politeizmem a monoteizmem. W henoteizmie uznaje się wielkość wielu bogów przy jednoczesnym wywyższeniu jednego bóstwa (najczęściej jest to stojący na czele panteonu bóg). W odróżnieniu od monoteizmu pomniejsze bóstwa mogą być uznawane za hipostazy najwyższego, ale nie stanowią z nim jedności. Uczeni preferują termin monolatryzm od henoteizmu, aby dyskutować o religiach, w których jeden bóg jest centralny, ale nie odmawia się istnienia ani pozycji innych bogów.
Monolatryzm (gr. μόνος monos – jednolity i λατρεία latreia – kult), jest wiarą w istnienie wielu bogów, ale z konsekwentnym kultem tylko jednego bóstwa
(więcej…)
utworzone przez Reformator | lip 3, 2018 | Pneumatologia: nauka o Duchu Świętym
Osobowość Ducha Świętego
Gdybyśmy zostali poproszeni o przedstawienie w zrozumialej formie, co stanowi (zgodnie z naszym poglądem Pisma), błogosławieństwo ludu Pańskiego na ziemi, po tym, jak dzieło Jego łaski zaczęło się w ich duszach, nie zawahalibyśmy się powiedzieć, że musi całkowicie składać się z osobistej wiedzy i duchowej bliskości z chwalebną Trójcą ich Osobach w Bóstwie – ponieważ tak jak Kościół jest wybrany, aby być wiecznie świętym i wiecznie szczęśliwym w nieprzerwanej duchowej bliskości chwały z Bogiem, jak to życie się zakończy, oczekiwanie na nie teraz przez wiarę musi stanowić najczystsze źródło teraźniejszej radości.
Ale tej jedności z Bogiem w Trójcy Jego Osób nie można czerpać bez wyraźnego zrozumienia. Musimy wiedzieć pod Boskim nauczaniem Boga w Trójcy Jego Osób i musimy również z tego samego źródła poznać szczególne i osobiste akty łaski, dzięki którym każda chwalebna Osoba w Bóstwie pozwala się poznać Swojemu ludowi, zanim będziemy mogli osobiście cieszyć się duchową bliskością z każdym z osobna i ze wszystkimi.
(więcej…)
