Bóg jest wieczny, więc nie ma wieku. Jak jest napisane w Liście do Tymoteusza:
1 Tym. 1:17 A Królowi wieków, nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, jedynemu mądremu Bogu niech będzie cześć i chwała na wieki wieków. Amen.
Tak więc Bóg nie ma początku ani końca; zawsze był i zawsze będzie. On jest wiecznym Bogiem
1 Mojż. 21:33 Abraham zaś zasadził drzewa w Beer-Szebie i wzywał tam imienia PANA, Boga wiecznego
Twórcą Manicheizmu był Mani (Manes / Manicheusz), który urodził się 14 kwiednia 216 roku w Selucji, mieście położonym w zachodniej Persji nad rzeką Tygrys niedaleko Babilonii. Heretyk zmarł ok. 276 roku w Gundiszapurze. Człowiek ten wychowywał się w środowisku elkazaitów, czyli w starożytnej synkretycznej pseudochrześcijańskiej sekcie mającej swoje korzenie u ebionitów i czerpał swoje idee z gnostycyzmu.
Tradycyjnie u źródeł herezji stało pozabiblijne objawienie, które Mani po raz pierwszy przeżył w wieku 12 lat a następnie po 12 latach kolejne. To ostatnie dało początek manicheizmowi, bredniom łączącym ze sobą koncepcje chrześcijańskie z irańskim zoroastrianizmem praktykującym kult ognia.
W XX wieku na pustyni Gobi został odnaleziony List-Fundament (dosł. List o fundamencie, łac. Epistola fundamenti) autorstwa Maniego, który był jednym ze świętych pism wyznawców manicheizmu. Mani przedstawia się w nim jako Manicheusz – apostoł Jezusa Chrystusa.
Manicheizm objął swoim zasięgiem znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy. Polemikę z heretykiem prowadził Augustyn z Hippony w 397 r. w dziele Przeciw listowi Maniego. Sam Augustym był adeptem manicheizmu w latach 373 – 382 a.d. aż do czasu przejścia na chrześcijaństwo.
Ostrzeżenie: artykuł zburzy mit o zbawieniu rzekomo obecnym wśród szerokopojętych „chrześcijan ewangelikalnych” wyznających arminainizm. Drogi czytelniku, jeśli nie wyznajesz Teologii Reformowanej to jesteś arminianinem.
„Pan Jezus jest dżentelmenem i nie zmusza nikogo do wiary, trzeba Go zaprosić do serca.”
Zdaje się, że powyższy cytat odzwierciedla wierzenia praktycznie wszystkich tzw. „chrześćijan ewangelikalnych”. Twierdzą oni stanowczo, że Pan Jezus pokornie puka do drzwi serca czekając na decyzję człowieka aby go zbawić. Jest w swoim dziele cierpliwy, czuły i miłosierny, przelał przecież swoją krew za każdego człowieka na świecie. To taki dobry król-dziadziuś z siwą brodą, spokojny i rozważny i ufny w ludzką wolną wolę. Przecież muszą być na świecie jacyś dobrzy ludzie szukający Boga, którzy w końcu z własnej woli Go wybiorą…
Problem tutaj jest tylko jeden: nic z powyższego nie jest prawdą.
Sposób w jaki Biblia przedstawia jakąś doktrynę ma pomóc nam tę doktrynę zrozumieć. Jednym z biblijnych słów użytych na określenie zbawienia, które zdobył dla nas Chrystus, jest słowo odkupienie, np.:
Kol 1:14 W którym mamy odkupienie (ἀπολύτρωσιν apolytrosin) przez jego krew, przebaczenie grzechów
Słowo to (ἀπολύτρωσις apolytrosis) oznacza: „uwolnienie kogoś z niewoli przez zapłacenie ceny”. Ktoś taki nie jest odkupiony dopóki nie zostanie uwolniony. To słowo więc uczy nas, że Chrystus nie mógł odkupić nikogo kto nie został uwolniony.
Tak zwane „uniwersalne odkupienie”, które koniec końców pozostawia wielu nadal w niewoli, jest sprzeczne samo w sobie.
400 lat przed narodzinami Mesjasza została spisana Księga Nehemiasza, ostatnia należąca do kanonu Starego Testamentu. Przez czterysta lat Bóg milczał, nie pojawiali się żadni prorocy, żadne objawienie nie było przez cztery wieki udzielane żadnej osobie. Nastąpiły wielkie zmiany
Jednakże ziarno złego zakiełkowało w postaci Miszny, czyli ludzkiej tradycji, która od III wieku p.n.e. zastępowała naukę Słowa Bożego Starego Testamentu w kwestii obyczajowości, świąt, ceremonii i prawa. W II wieku p.n.e. powstają sekty:
a. faryzeuszy, legalistów, którzy pilnowali przestrzegania ustnej tradycji a także pełnili rolę sędziów-teokratów, oraz
.
b. uznających wyłącznie pięcioksiąg Mojżesza liberalnych saduceuszy, którzy przywłaszczyli sobie kierownictwo Świątyni; odrzucali oni także istnienie życia wiecznego; dla nich liczyło się wyłącznie tu i teraz.
W latach 230-146 przed Chrystusem Cesarstwo Rzymskie podbiło rejon Morza Śródziemnego. Gdy w grudniu 167 roku p.n.e syryjski król Antioch IV Epifanes ustanowił w Świątyni ołtarz Jowisza olimpijskiego rozpoczął się okres buntu religijnego, na czele którego stanął Matatiasz, kapłan z Modin. Tak oto wydarzenia te przedstawia 1 Księga Machabejska:
Matatiasz i jego przyjaciele obchodzili [wszystkie miejscowości] i rozwalali ołtarze oraz obrzezywali nieobrzezane dzieci, jakie tylko spotkali na izraelskich ziemiach. Prześladowali synów pychy, a szczęście sprzyjało ich postępowaniu. Tak więc bronili Prawa przed poganami i królami i nie pozostawili grzesznikowi pola do działania – 1 Księga Machabejska 2:45-48
Spójrzmy na rozdział 9 Listu do Rzymian i zacznijmy od kontekstu. Konkretnie zaczynając od wersetu 1. Paweł mówi:
Rzym. 9:1 Mówię prawdę w Chrystusie
Teraz pamiętajcie, cofnijcie się i zaczekajcie sekundę. Przepraszam. Rozdział 9 Listu do Rzymian ponownie, podział na rozdziały i wersety nie był częścią oryginalnego tekstu Pisma Świętego. A zatem co tu właśnie mieliśmy? Mieliśmy Złoty Łańcuch Odkupienia, rozdział 8 Listu do Rzymian. W rzeczywistości dobrze byłoby wrócić i przypomnieć sobie o tym, co miało miejsce wcześniej.
Rzym. 8: 28-29 28. A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga. 29. Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi.
Po prostu zatrzymam się na tyle długo, by rzucić wyzwanie umysłowi każdego, kto uważa, że termin przedtem znał (προέγνω progneo) jako czasownik jest tym samym, co rzeczownik, który po prostu oznacza uprzednia wiedza, aby wam pokazać, że się myli. I musicie spojrzeć na tekst Pisma Świętego i zdać sobie sprawę, że jest to czasownik aktywny.
Jezus Chrystus, zawsze będąc w postaci Boga, Syn zawsze będący w łonie Ojca, aby opowiedzieć nam o Bogu i odkupić wszystkich wybranych do zbawienia nie przyjął na siebie drugiej natury anielskiej lecz ludzką. On jest Bogiem Jahwe, współistotnym Ojcu. Nie jest stworzony lecz zrodzony i to poza czasem.
Tutaj z pewnością wyznawcy rozmaitych herezji zawyją z wściekłością twierdząc, że nie ma ani jednego fragmentu w Słowie Bożym, który by potwierdzał explicite doktrynę Trynitarną. Oczywiście 1 Jana 5:7 (Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są.) nie może być brany pod uwagę, bo to z pewnością tekst, który w autografach nie występował (polemika z tym założeniem w artykule Comma Johanneum)
Jednakże doktryna Trynitarna ani nie stoi na tekście 1 Jana 5:7 ani przez niego nie upada. Poniżej naprawdę krótka i spójna logicznie lista fragmentów Słowa Bożego potwierdzających doktrynę Trynitarną oraz wykluczająca każdą inną:
Obj. 21:8 Ale bojaźliwi, niewierzący, obrzydliwi, mordercy, rozpustnicy, czarownicy, bałwochwalcy i wszyscy kłamcy będą mieli udział w jeziorze płonącym ogniem i siarką. To jest druga śmierć.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, jaką postawę zajmuje prawdziwie wierzący wobec ataków personalnych, kłamstw, obmowy, szyderstwa, itp. Nasz Pan przemawia do nas tymi słowy:
1 Piotra 4:12- 19 12. Umiłowani, nie dziwcie się temu ogniowi, który na was przychodzi, aby was doświadczyć, jakby was coś niezwykłego spotkało; 13. Lecz radujcie się z tego, że jesteście uczestnikami cierpień Chrystusa, abyście i podczas objawienia jego chwały cieszyli się i weselili. 14. Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony. 15. Nikt z was niech nie cierpi jednak jako morderca albo złodziej, albo złoczyńca, albo jako człowiek, który się wtrąca do cudzych spraw. 16. Lecz jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, niech raczej chwali Boga z tego powodu. 17. Nadszedł bowiem czas, aby sąd rozpoczął się od domu Bożego, a jeśli rozpoczyna się od nas, to jaki będzie koniec tych, którzy są nieposłuszni ewangelii Bożej? 18. A ponieważ sprawiedliwy z trudnością będzie zbawiony, gdzie się znajdzie bezbożny i grzesznik? 19. Tak więc ci, którzy cierpią zgodnie z wolą Boga, niech powierzają swoje dusze jemu jako wiernemu Stwórcy, dobrze czyniąc.
Cóż więc widzimy? Jeśli ktoś czuje się znieważony i to – jak mniema – z powodu swojej wiary i uczynków swojej wiary, ma to znosić i Bogu dziękować za takie doświadczenie. Zadajmy sobie zatem pytanie: czy prawdziwie wierzący, może czuć się znieważonym z takich powodów? Czy może stwierdzić, iż ktoś naruszył jego dobra osobiste albo że jego „dobre imię” doznało uszczerbku?
Rzym. 1:24 – 28
.
24. Dlatego też Bóg wydał ich nieczystości przez pożądliwości ich serc, aby hańbili swoje ciała między sobą.25. Oni to zamienili prawdę Bożą w kłamstwo i czcili stworzenie, i służyli jemu raczej niż Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen.
26. Dlatego wydał ich Bóg haniebnym namiętnościom, gdyż nawet ich kobiety zamieniły naturalne współżycie na przeciwne naturze.
27. Także mężczyźni, opuściwszy naturalne współżycie z kobietą, zapałali w swej pożądliwości jedni ku drugim, mężczyzna z mężczyzną, popełniając haniebne czyny i ponosząc na sobie samych należną za swój błąd zapłatę.
28. A skoro im się nie spodobało zachowanie poznania Boga, wydał ich Bóg na pastwę wypaczonego umysłu, aby robili to, co nie wypada;
Przyznaję, że moim głównym celem w tych dwóch tekstach dotyczących homoseksualizmu, nie jest przekonanie was, że jest on czymś złym. On jest czymś złym, ale możesz być o tym przekonany i jednocześnie nadal nie być chrześcijaninem. Jaki pożytek ma wiedza o wszystkich rzeczach, które są złe, jeśli nie prowadzi ona do ocalenia ludzkiej duszy? Moje zadanie jest o wiele trudniejsze niż przekonanie was, że na świecie jest wiele seksualnych zaburzeń – zarówno homo – jak heteroseksualnych. Moim celem, jest przekształcić waszą percepcję rzeczywistości i na powrót ukazać wam Bożą chwałę w samym centrum życia.
Tak jak słońce w systemie słonecznym naszej seksualności (oraz wszystkich innych aspektów naszej egzystencji), trzymające wszystkie planety naszych pragnień w odpowiednim porządku. Jeśli zamienisz słońce na stworzonego przez człowieka satelitę, wszystkie planety opuszczą swoje orbity i zaczną zmierzać do nieuniknionej katastrofy.
„Uważam jednak, że nie należy zwracać uwagi na wyrządzoną ludziom zniewagę, gdybyśmy przeciwnie, przez okazaną im uległość obrazili Boga.” [1]
Jan Chryzostom (350 – † 407 a.d.), największy teolog kościoła zachodniego za powyższe słowa dziś zostałby okrzyknięty przez współczesnych tzw. „chrześcijan” człowiekiem pozbawionym Ducha Świętego i miłości. Stawiał on przecież teologię ponad ludzkie uczucia. W niniejszym artykule również ludzkie uczucia będą bez znaczenia, za to za istotne uznane zostaną prawdy Słowa Bożego potwierdzone historycznie przez Reformatorów.
Odpowiemy na pytania:
Lud Izraela na różne sposoby był obrazem nowotestamentowego Bożego Kościoła. Ich kapłani i ofiary były obrazem tego, czego miał dla Bożego Kościoła dokonać Jezus Chrystus. Ich miasto Jeruzalem jest użyte jako obraz nieba.
1 Kor. 10:11 A to wszystko przydarzyło się im dla przykładu i zostało napisane dla napomnienia nas, których dosięgnął kres czasów.
.
Hebr. 12:22 Lecz podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do niebiańskiego Jeruzalem i do niezliczonej rzeszy aniołów
Przysłów 17:15 Kto usprawiedliwia niegodziwego i kto potępia sprawiedliwego, obaj budzą odrazę w PANU.
Gdybym was się zapytał jaki myślicie jest największy problem moglibyście dać wiele odpowiedzi. Mamy wiele problemów ekonomicznych, wiele problemów zdrowotnych, wiele problemów moralnych. Możemy je wymieniać i wymieniać, problemy polityczne, cokolwiek. W tym artykule chciałbym się zająć problemem, który jest największym ze wszystkich. Problemem, który jest zawarty w Biblii i który dotyczy zbawienia grzeszników, i najbardziej fundamentalnej kwestii ewangelii.
Wszyscy wiemy, że Pismo naucza, iż Bóg zbawia grzeszników. Nie ma tutaj wątpliwości. Wiemy, że Bóg jest Bogiem miłosiernym, jest Bogiem kochającym, jest Bogiem łaski.
Lekcja 3 Omówienie czasów, Przeszły dokonany strona czynna, Zaprzeszły dokonany strona czynna , οἶδα i ᾔδειν , Warunek przeciwny faktowi
Poniższa matryca może pomóc w koncepcyjnym organizowaniu czasów w użyteczny sposób. Na potrzeby tej matrycy Czas Akcji dzieli się tylko na dwie kategorie, jedna kategoria dla czasów związanych z czasem teraźniejszym lub przyszłym w trybie oznajmującym oraz jedna kategoria dla czasów związanych z czasem przeszłym w trybie oznajmującym. Jest to rozróżnienie na czasy pierwotne i wtórne, i ogólnie rzecz biorąc, jest to rozróżnienie ze zwględu na obecność lub brak augmentacji.
.
* Pamiętajmy, że ani Czas Przyszły ani Czas Aorist nie sugerują, że opisana czynność jest właściwie punktualna lub punktem w czasie, chociaż można powiedzieć, że mówca uważa akcję za punkt w czasie.
** Augmentacja występuje tylko w trybie oznajmującym i jest to jedyny tryb, w którym czas bezwzględny wskazywany jest przez czas czasownika. W czasie zaprzeszłym pluperfekt augmentacja jest często pomijana.
Czas Zaprzeszły, Plusquamperfectum – czas stosowany dla podkreślenia uprzedniości czasowej danego zdarzenia.
2 Kor. 6:14 Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo jaka jest wspólnota między światłem a ciemnością?
II Synod Watykański z 1964 roku w dokumencie Unitatis Redintegratio (pol. Za Obopólną Zgodą) ustanowił cel, którym jest zjednoczenie wszystkich „chrześcijan” w jednej strukturze eklezjalnej oraz podał tego warunek, którym nie jest doktryna.
Artykuł UR 11 stwierdza o istnieniu „hierarchii prawd teologicznych” co umożliwia dość spore pole manewru w akceptacji różnic doktrynalnych. Jednakże na samym szczycie piramidy wierzeń Watykanu znajduje się doktryna o eucharystii, anty-biblijne bluźnierstwo, którego uznanie przez chrześcijańskich „heretyków” i schizmatyków jest warunkiem duchowej jedności.
Kiedy przeszkody na drodze do doskonałej komunii kościelnej zostaną stopniowo pokonane, wszyscy chrześcijanie w końcu, we wspólnej celebracji Eucharystii, zostaną zgromadzeni w jedynym i jedynym Kościele w tej jedności, którą Chrystus obdarzył swój Kościół od początku. Wierzymy, że ta jedność trwa w Kościele katolickim jako coś, czego ona nigdy nie może stracić, i mamy nadzieję, że będzie ona wzrastać aż do końca czasów. (UR, 4)
Jan 3:16 Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne
W tych słowach znajdziemy sumę i treść ewangelii. W nich widzimy:
1. Fontannę i źródło wszelkiej łaski i zbawienia, które jest nam dane, Boża niewysłowiona miłość do ludzkości: tak Bóg umiłował świat.
2. Sposób, w jaki Bóg wziął na siebie odzyskanie naszego upadłego stanu lub skutków i owoców, które wypływają z tego strumienia: że dał Swojego jednorodzonego Syna.
3. Koniec: aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne
1 Mojż. 1:1 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię
Jestem przekonany, że początkowe rozdziały Księgi Genesis nie są opcjonalne. Ustanawiają one fundamentalną podstawę wszystkiego, w co wierzymy jako chrześcijanie. Niestety, jest to fundament, który jest systematycznie podważany przez organizacje, które powinny go zdecydowanie bronić. Coraz więcej chrześcijańskich instytucji edukacyjnych, apologetów i teologów porzuca wiarę w dosłowną prawdę z Księgi Rodzaju 1-3.
Wiara jest niezbędna do zbawienia. Wynika to jasno z Pisma i większość ludzi uznaje ten fakt. Ale jak już powiedzieliśmy, wszystko co jest konieczne do zbawienia zostało zdobyte dla nas przez Chrystusa.
Hebr. 11:6 Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu, bo ten, kto przychodzi do Boga, musi wierzyć, że on jest i że nagradza tych, którzy go szukają
Jeśli więc ta niezbędna wiara została zdobyta przez Chrystusa dla wszystkich, to należy ona do nas albo na jakichś warunkach albo bez żadnych warunków. Ale to pozostaje w sprzeczności z doświadczeniem i z Pismem
2 Tes. 3:2 I abyśmy byli wybawieni od przewrotnych i złych ludzi; nie wszyscy bowiem mają wiarę.
Jeśli wiara bywa udzielana na jakichś warunkach to pytam: na jakich?
Wiara odstępczego kościoła katolickiego oparta jest częściowo na Tradycji częściowo zaś na Piśmie Świętym (kolejność ustalona przez Rzym). I dopiero oba te składniki stanowią pełny depozyt wiary watykańskiej (por. kkk 84) zachowane w jednej części jako Biblia, w drugiej zaś jako ustna Tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie (por. kkk 81). Katolicki apologeta Patrick Madrid oddziela materialną wystarczalność Pisma od formalnej, z jego wypowiedzi wynika, że:
Formalna wystarczalność oznacza, że Pismo Święte zawiera całą niezbędną prawdę chrześcijańską (materialna wystarczalność), ale znaczenie Pisma nie jest jasne, że Kościół i Tradycja są konieczne, aby dojść do dokładnej interpretacji znaczenia Pisma Świętego. – źródło
Zapamiętajmy: Rolą ustnie przekazywanej Tradycji zachowanej w kościele rzymskim jest umożliwienie właściwej interpretacji Pisma. I tylko ona to umożliwia.
Efez. 2:4-7 Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, z powodu swojej wielkiej miłości, którą nas umiłował; I to wtedy, gdy byliśmy umarli w grzechach, ożywił nas razem z Chrystusem, gdyż łaską jesteście zbawieni; I razem z nim wskrzesił i razem z nim posadził w miejscach niebiańskich w Chrystusie Jezusie; Aby okazać w przyszłych wiekach przemożne bogactwo swojej łaski przez swoją dobroć względem nas w Chrystusie Jezusie.
.
Filip. 1:27-29 Tylko postępujcie jak przystoi na Ewangelię Chrystusa, abym czy przyjdę i zobaczę was, czy nie przyjdę, słyszał o was, że trwacie w jednym duchu, jednomyślnie walcząc o wiarę Ewangelii; I w niczym nie dając się zastraszyć przeciwnikom. Dla nich jest to dowód zguby, a dla was zbawienia, i to od Boga. Gdyż wam dla Chrystusa dane jest nie tylko w niego wierzyć, ale też dla niego cierpieć.
Słowo Boże zachęca nas do wytrwałości w wierze, opartej na jedności w Duchu Świętym i na pokorze Jezusa Chrystusa; do wytrwałości jako ciało Chrystusa, zarówno indywidualnie, jak i w formie lokalnego zboru; pozostając wiernymi Temu, który nas wezwał do swej chwały i doskonałości.
2 Piotra 1:3-4 Jako że jego Boska moc obdarzyła nas wszystkim, co potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał do chwały i cnoty. Przez to zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury, uniknąwszy zepsucia, które wskutek pożądliwości jest na świecie.
Słowo Boże zachęca nas, abyśmy zrozumieli, że nasze obywatelstwo jest w niebie i abyśmy wiedzieli jak z godnością postępować na tym świecie, unikając zepsucia i zła. Od chwili, gdy Ewangelia naszego Pana Jezusa Chrystusa została ogłoszona, najpierw Żydom a później ludziom z narodów, (w tym przypadku poprzez Apostoła Pawła), Słowo Boże nakazuje nam, abyśmy zachowywali się w sposób godny tejże Ewangelii.
Film Tomasza Sekielskiego „Tylko nie mów nikomu” wywołał wielką debatę społeczną na temat celibatu i moralności księży. W tym artykule chcę pisać nie tyle o owocach klerykalnego systemu, ile o drzewie, na którym one wyrosły.
Pan Jezus ostrzega nas przed fałszywymi prorokami:
Mat 7:15-19 (15) Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! (16) Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? (17) Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. (18) Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. (19) Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień. (20) Tak więc po owocach poznacie ich.
Wśród owoców drzewa rzymsko-katolickiego jest pedofilia i inne grzechy niemoralności księży jak konkubinat czy homoseksualizm. Te owoce komunikują, że drzewo jest złe.
