W wieczności Bóg zarządził wszystko, cokolwiek zdarzy się w czasie i uczynił to niezależnie i nieodmiennie, kierując się jedynie swoją własną mądrą i świętą wolą. Jednak czyniąc to, nie stał się w żadnym sensie źródłem grzechu, ani nie ma współudziału w odpowiedzialności za grzech wraz z grzesznikami.
Niestrudzeni w nękaniu wizją zbawienia zarezerwowanego dla zaledwie 144 tysięcy najbardziej oddanych organizacji fanatyków (przy czym w zasadzie wszystkie miejsca są już zajęte), Strażnicy Russela zrównują Jezusa Chrystusa z archaniołem Michałem twierdząc stanowczo, że jest pierwszym stworzeniem Jehowy.
„Biblia stwierdza, że „Michał i jego aniołowie walczyli ze smokiem. . . i jego anioły ”(Obj. 12:7). Zatem Michał jest przywódcą armii wiernych aniołów. Objawienie opisuje również Jezusa jako przywódcę armii wiernych aniołów. (Obj. 19:14-16) … Ponieważ Słowo Boże nigdzie nie wskazuje na to, że w niebie są dwie armie wiernych aniołów – jedna pod przewodnictwem Michała, a druga pod przewodnictwem Jezusa – Logiczne jest stwierdzenie, że Michał jest niczym innym jak Jezusem Chrystusem w jego niebiańskiej roli„ – źródło
Argumentem przytaczanym przez Russelitów jest domniemane funkcjonalne zrównanie pozycji archanioła Michała i Jezusa Chrystusa. Według doktryny Strażnicy tak Michał jak i Chrystus, ponieważ pełnią tę samą funkcję dowódcy wojska zastępów niebieskich, muszą być jedną i tą samą osobą, tym samym bytem.
Za moment udowodnimy, że rozumowanie to oparte jest o błędnie zinterpretowane przesłanki, zatem jest fałszywe, zaś logikę reprezentowaną przez Ciało Kierownicze użyjemy przeciwko nim samym w walce z ich herezją.
Poniżej biblijna argumentacja
Psalm 49: 7-9
7. Nikt z nich w żaden sposób nie odkupi swego brata ani nie może dać Bogu za niego okupu;
8. (Kosztowny bowiem jest okup za ich dusze i nigdy się nie zdarzy);
9. Aby żył na wieki i nie doznał zniszczenia.
Czy Psalm ten dowodzi, że Jezus nie odkupił ani jednej duszy?
Obj. 2:17 Kto ma uszy, niech słucha, co Duch mówi do kościołów: Temu, kto zwycięży, dam jeść z manny ukrytej i dam mu kamyk biały, a na kamyku wypisane nowe imię, którego nikt nie zna oprócz tego, który je otrzymuje.
Wielu chrześcijan wierzy, że fragment ten dowodzi posiadania sekretnego niebiańskiego imienia, które każdy otrzyma stając w obecności Bożej. Jednakże szereg argumentów zdaje się przeczyć temu poglądowi. Aby właściwie zrozumieć czego naucza powyższy tekst nalezy udzielić odpowiedzi na kilka pytań:
Czym jest nowe imię jakie otrzyma każdy zbawiony? Jak brzmi owo nowe imię? Dlaczego nikt poza samym zainteresowanym go nie zna? Jak rozumieć wyrażenie znać? Czy według kontekstu stanie się to po śmierci czy też jeszcze w czasie życia w ciele?
„To porównanie może odnosić się do momentu, gdy zwycięzca otrzyma swój „bilet wstępu” na obchody wiecznego zwycięstwa w niebie. nowe imię To osobisty przekaz Chrystusa zaadresowany do tych, których kocha. Słowa te służą jako karta wstępu do wiecznej chwały. Imię jest tak osobiste, że tylko osoba je otrzymująca będzie je znała” – źródło
Powyższa interpretacja „największego teologa naszych czasów” jest błędna. Fragment Objawiania niesie za sobą poruszającą serca głębie przekazu Bożej Mądrości, którą warto wydobyć na światło dzienne.
Poniższy tekst jest jest przedrukiem artykułu ze strony SolaScriptura.pl
Mat. 10:25-26 25. Wystarczy uczniowi, że będzie jak jego mistrz, a sługa jak jego pan. Jeśli gospodarza nazywali Belzebubem, o ile bardziej będą tak nazywać jego domowników. 26. Dlatego nie bójcie się ich. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć.
.
1 Tym. 5:24-25 24. Grzechy niektórych ludzi są jawne, jeszcze zanim zostaną osądzone, a za niektórymi idą w ślad. 25. Podobnie dobre uczynki są jawne, a te, które nie są, pozostać w ukryciu nie mogą.
Niewiarygodne wydarzenia przedstawione w poniższym artykule są prawdziwe i dokładnie udokumentowanie. Wszystko wskazuje na to, że prywatny folwark hersztów najgorszego sortu, jakim stał się tzw. współczesny ewangelikalizm jest strukturalnie niereformowalny. Przy milczącej aprobacie członków zborów sprawy po prostu zaszły za daleko.
Biblia ustanowiła pewne przepisy dotyczące formy organizacji zborów, ludzie je zastąpili swoimi pomysłami. Ale tutaj mamy do czynienia ze sprawą kuriozalną. Nawet to ludzkie prawo kościelne zostało zgwałcone przez tych, którzy mienią się chrześcijanami i przywódcami denominacji.
Czy drogi czytelniku chcesz zrozumieć, czemu w Polsce liczba chrześcijan biblijnie wierzących mieści się w granicach błędu statystycznego? Zapraszamy do smutnej lektury historii o homoseksualizmie, nepotyzmie, zdradzie, donosicielstwie i bezprawnej dyktaturze, gdzie w rolach głównych wystąpią
Nie sądzę, że wszelkie gromadzenie jest grzeszne. Niektóre z nich mogą zostać uznane za konieczne. Na przykład w Księdze Rodzaju powiedziano nam:
1 Mojż. 41:49 Józef więc nagromadził zboża tak wiele jak piasku morskiego, aż przestano je liczyć, bo było go bez liku
Niektórzy ludzie zbierają czasopisma i czytają je ponownie wiele lat później. Pomaga to zwiększyć ich wiedzę i jest bardzo pomocne w zrozumieniu np. historii. Przez lata osobiście zebrałem wiele zasobów biblijnych, aby pomóc w udzielaniu odpowiedzi na wiele pytań. To jest dobre.
W pewnym sensie niechętnie wspominam jakikolwiek fragment Pisma, który został użyty dla poparcia idei, że Chrystus umarł za wszystkich. Nie dlatego, że fragmenty te są dla mnie trudne do wyjaśnienia, ale dlatego, że niechętnie mówię o takiej nieprawdzie. Przypuszczam jednak, że z większością tych wersetów moi czytelnicy zostali zapoznani przez tych, którzy w tym błędzie trwają.
Nie dajcie się zwieść zwykłemu brzmieniu słów. Zawsze pamiętajcie o ogólnym nauczaniu Biblii i nigdy nie interpretujcie jakiegoś wersetu niezgodnie z tym nauczaniem. Możemy na przykład wykazać, że słowo „świat” zawsze ma takie znaczenie, jakie nadają mu wersety, pośród których ono występuje. Słowo to zostało użyte na 5 różnych sposobów:
Łuk. 14:23 Wtedy Pan powiedział do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i przymuszaj do wejścia, aby mój dom się zapełnił.
Sakralizm jest zbieżnością kościoła i państwa, systemem, w którym wzywa się do wzajemnego oddziaływania kościoła na państwo oraz państwa na kościół, aby dokonać oczekiwanych zmian. Oznacza to również perspektywę, która postrzega kościół i państwo jako powiązane, a nie oddzielne byty, tak że ludzie w regionie geograficznym i politycznym są uważani za członków dominującej instytucji kościelnej.
Historycznym powodem powstania sakralizmu jest schizma Donatystów jaka miała miejsce od IV do VI wieku n.e. głównie w Kartaginie, zapoczątkowana przez Donatusa Magnusa, który stwierdził, iż apostatów nie powinno się ponownie przyjmować na łono kościoła co wiązało się z degradacją duchownych – byłych apostatów – tym odmawiano prawa do sprawowania sakramentów. O skali zjawiska świadczy Synod w Kartaginie z 308 roku, gdzie obecnych było nie mniej niż 200 biskupów wyznających Donatyzm.
Pomimo prób inicjowanych przez cesarza Konstantyna I nie udało się osiągnąć kompromisu między kościołem powszechnym a nowo wyodrębnioną i zdobywającą szybką popularność grupą. Zamiast porozumienia protest pogłębił się a ulice opanowała przemoc.
Łuk. 3:23 A Jezus miał około trzydziestu lat. Był, jak sądzono, synem Józefa
W Ewangeliach czytamy wiele o Jezusie, o Jego działalności, uczniach i nieco o Jego ziemskiej rodzinie. Niby to prawda oczywista; bywa jednak tak, że w życiu codziennym spotykamy nieproporcjonalnie duże zainteresowanie tym, co w Słowie Bożym uznane jest za mniej istotne.W Biblii panuje zasada proporcjonalności; to co jest najbardziej ważne zajmuje najwięcej miejsca i opisane jest wielokrotnie z wielu perspektyw i punktów widzenia. Początkowe trzydzieści lat życia Jezusa jest opisane jedynie w dwóch Ewangeliach (Mat. 2; Łuk. 2). Są to zaledwie dwie kartki w całej Biblii!
Bardzo mało jest przekazu o Marii matce Jezusa a jeszcze mniej o Józefie, cieśli i zarazem spadkobiercy królewskiej linii Dawida (Łuk. 3:23-31), który pełnł rolę ziemskiego ojczyma Jezusa z Nazaretu. Gdybym ja opisywał czyjeś życie, to z mojego punktu widzenia poświeciłbym cały rozdział książki na opisanie rodziców bohatera. Duch Święty jednak chciał aby było inaczej, aby osoba Jezusa była oddzielona od całej reszty ludzi dobrych, złych, pospolitych czy zacnych.
Trzy osoby Boże stanowią Trójcę Świętą – Ojciec, Syn (lub Słowo)i Duch Święty. Stanowią jedność w istocie, mocy i wieczności. Każda z osób jest w pełni Bogiem, ale Trójca jest jedna i niepodzielna.
1 Tym. 4:13-16 13. Dopóki nie przyjdę, pilnuj czytania, zachęcania i nauki. 14. Nie zaniedbuj daru, który jest w tobie, który został ci dany przez proroctwo wraz z nałożeniem rąk starszych. 15. O tym rozmyślaj, temu się oddawaj, aby twoje postępy były widoczne dla wszystkich. 16. Pilnuj samego siebie i nauki, trwaj w tych rzeczach, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.
Apostoł właśnie opuścił więzienie w Rzymie, w którym przebywał w latach 60-62 a.d. (Dzieje 28:30-31) udał się do Macedonii w celu odwiedzenia okolicznych miast gdzie zakładał zbory, w Efezie zaś pozostawił Tymoteusza aby rozwiązać problemy fałszywej doktryny zalecającej przestrzeganie Prawa, osobistą i pokarmową ascezę, (1 Tym. 1:3-7; 4:1-3; 6:3-5), a także kwestie moralnego i eklezjalnego nieporządku (1 Tym. 2:1-15) i wreszcie przywódctwa (1 Tym. 3:1-14).
Powód 1. Są fragmenty Pisma, które mówią o tym, czego dokonał Chrystus przez swoją śmierć w sposób bardzo ogólny i nieokreślony. Dlatego też twierdzi się, że Jego śmierć nie mogła się dokonać dla jakiegoś szczególnego, określonego celu.
Np. Pismo mówi o nieskończonej wartości śmierci Chrystusa. Powiedziane jest o tym, że Bóg przelał swoją własną krew
Dz 20:28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.
„Zmieniło się przesłanie głoszone w niektórych z największych wspólnot na świecie. Dzisiaj jest tam nauczana nowa ewangelia. Ta nowa ewangelia jest kłopotliwa, ponieważ pomija Jezusa i lekceważy krzyż. Zamiast kierować wzrok na Chrystusa, ewangelia ta koncentruje się na zdrowiu i bogactwie oraz oferuje porady, takie jak: wyznaj, że wszystko, czego dotkniesz, powiedzie się, bo jak mówi czołowy kaznodzieja „ewangelii sukcesu”: „Cud znajduje się w twoich ustach”. Według tej nowej ewangelii, jeśli wierzący będą powtarzali pozytywne wyznania i wykrzeszą z siebie wystarczająco dużo wiary, Bóg uwolni błogosławieństwo w ich życiu” – David Jones and Russell Woodbridge, Health, Wealth, and Happiness, Kregel, Grand Rapids 2011, s. 14-15.
Gdyby tak poważnie zastanowić się co kieruje współczesnymi wyznawcami ducha zielonoświątkowstwa odpowiedź znaleźlibyśmy nie w Piśmie Świętym lecz… w portfelu. Może wydawać się szokującymże to co Pan Jezus odrzucił gdy był kuszony przez szatana jest głównym motorem działania członków społeczności charyzmatycznych.
Grecki czas aorist wyraża działanie jako mające miejsce w przeszłości i postrzegane jednocześnie jako dokonane (czas przeszły dokonany). Aorist jest niekiedy nazywany ponadczasowym, ponieważ aspekt czasu znajduje się tylko w trybie oznajmującym i w imiesłowiu.
Czas aorist określa działanie po prostu jako zachodzące bez odniesienia do postępu. Aorist definiuje akcję jako zdarzenie, nie określając sposobu jego wystąpienia ani jego kompletności. Wyraża fakt działania lub zdarzenia bez względu na czas jego trwania.
Dr Young przedstawia cas aorist w ten sposób:
„Najlepiej postrzegać czas aorist jako gramatyczną percepcję jakiegoś wydarzenia przez mówcę widzianego w jego całości lub jako jedną całość… różnica pomiędzy aspektem dokonanym (czas aorist) a niedokonanym (czas teraźniejszy i preszły niedokonany) to róznica między postrzeganiem całej parady z helikopteru (aspekt dokonany) a postrzeganiem jednego pływaka przez osobę idącą wzdłuż krawędzi basenu lub też oglądającą to z trybuny.”
Służba Mesjańska przyciąga tłumy, którym głoszone są przypowieści o Królestwie Niebieskim, będące dla słuchaczy jednocześnie zachętą, ostrzeżeniem oraz definicją jego nie cielesnej lecz duchowej sfery (Mat. 13:1-52). Oczekiwania Żydów, którzy spodziewali się powstania fizycznego dominium Mesjasza na ziemi, gdzie wszyscy Izraelici żyliby długo i szczęśliwie w dostatkach, zdrowiu i bez zagrożeń życia, nie znajdują poparcia w nauce Jezusa. Dowiadują się raczej o sferze zbawienia duchowego, a tego cieleśni naśladowcy raczej zrozumieć nie mogą (Mat. 13:10-15).
Jezus publicznie ogłasza się wcielonym Bogiem (Jan 5:15-19), jedynym Zbawicielem i drogą do społeczności w niebie z Najwyższym (Jan 5:20-37) prokalmując jednocześnie sąd i zatracenie nad tymi, którzy w Niego nie wierzą (Jan 5:38-47).
W tym momencie historii, mimo że większość współczesnego społeczeństwa jest już w pełni zaangażowana w ewolucyjny i naturalistyczny pogląd na świat, nasze społeczeństwo wciąż korzysta ze zbiorowej pamięci biblijnego poglądu na świat. Ludzie w dalszym ciągu uważają, że ludzkie życie jest wyjątkowe. Wciąż mają resztki biblijnej moralności, takie jak przekonanie, że
Jest to pierwszy krok w ekspozycji Słowa Bożego. Wydaje się to oczywistym, ale jest bardzo często pomijanym elementem studium. W niniejszym rozważaniu wskażemy na istotne czynniki przygotowania jak
To skieruje studium na właściwe tory prawidłowego zrozumienia Świętego Tekstu.
Poza wzmiankami Hieronima niewiele wiadomo o Wigilancjuszu, który urodził się około 370 a.d. w Calagurris (obecnie Saint Martory) w Akwitanii (Galia) gdzie jego ojciec prowadził gospodę na wielkiej rzymskiej drodze do Hiszpanii.
Już w młodości jego talent poznał Sulpicjusz Sewer (żyjący w latach 363 – 420 a.d. nawrócony na chrześcijaństwo prawnik, historyk i hagiograf), który posiadał dobra w tej okolicy. W 395 a.d. Sulpicjusz, który prawdopodobnie ochrzcił Wigilancjusza, wysłał go z listami do Paulina z Noli (biskup, przyjaciel Augustyna z Hippony i Hieronima ze Strydonu), gdzie spotkał się z przyjaznym przyjęciem.
Gennadiusz z Maryslii (zmarły ok. 500 a.d chrześcijański historyk) stwierdza, że był on prezbiterem w Barcelonie po 406 a.d. czyli w tym czasie musiał zostać przeniesiony do Hiszpanii.
Wigilancjusz śmiało może być nazwany prekursorem prawdziwej myśli protestanckiej na co wskazuje jego sprzeciw wobec ówczesnych pogańskich praktych jakie przeniknęły do kościoła:
5 Mojż. 18:10-12
10. Niech nie znajdzie się pośród was nikt, kto by przeprowadzał swego syna lub córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wróżbiarz, ani jasnowidz, ani czarownik;
11. Ani zaklinacz, ani nikt, kto by wywoływał duchy, ani czarnoksiężnik, ani nekromanta.
12. Każdy bowiem, kto czyni takie rzeczy, budzi odrazę w PANU. Z powodu tych obrzydliwości PAN, twój Bóg, wypędza przed tobą te narody.
Biblia nie mówi wprost o Halloween, ale porusza różne tematy dotyczące symboli związanych z jego obchodami. W niniejszym artykule postaramy się przedstawić biblijny punkt widzenia na kwestie związane z tym, co w owym dniu się „świętuje”.
Celtowie, Rzymianie, Chrześcijanie… Wiele religii i kultur wzięło udział w stworzeniu obchodów mających swoje korzenie w bardzo dawnych czasach i zachowujących do dzisiaj swoją podstawową cechę: fascynację śmiercią.
Jest to zwyczaj tak stary, jak sama śmierć. Święto Halloween to mieszanka bardzo starych oraz późniejszych tradycji ludowych mających swój pogański rodowód. Wiele krajów obchodzi je na swój własny sposób, ale najbardziej popularną wersją jest Halloween celebrowany przez Amerykanów. Dotarł on do USA wraz z emigrantami z Irlandii. Poprzez hollywoodzkie filmy udało im się rozpropagować, jak nikomu innemu własny jego styl, którego znakami szczególnymi są specyficzne kostiumy, dynie itd. a także, co jest zupełnie oczywiste i widoczne, kult terroru i śmierci.
Rzym. 3:10-18 10. Jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, ani jednego; 11. Nie ma rozumnego i nie ma nikogo, kto by szukał Boga. 12. Wszyscy zboczyli z drogi, razem stali się nieużyteczni, nie ma nikogo, kto by czynił dobro, nie ma ani jednego. 13. Grobem otwartym jest ich gardło, zdradzają swymi językami, jad żmij pod ich wargami. 14. Ich usta pełne są przeklinania i goryczy; 15. Ich nogi są szybkie do rozlewu krwi; 16. Zniszczenie i nędza na ich drogach; 17. A drogi pokoju nie poznali. 18. Nie ma bojaźni Bożej przed ich oczami.
W pierwszej części artykułu przedstawione zostały zgubne skutki grzechu. Choć ludzkość została stworzona bezgrzeszną (Kazn. 7:29) upadek Adama i Ewy spowodował wtargnięcie nieprawości w każdy aspekt naszego istnienia. Zepsucie jest absolutne i na wskroś przeszywa jestestwo każdego człowieka w każdym jego aspekcie, myśli, woli, zamiarów, czynów.
To w konsekwencji całkowicie odcina od Bożej społeczności oraz możliwości odpowiedzenia Bogu na Jego wezwanie do upamiętania. (Jan 6:44; Rzym. 8:8-9).
